Tema e ditës

Video-Ironi,dikush ne YOU TUBE ka hedhur keto pamje nga tatimet ,berberet dhe spiunet. Shfrenohet fantazia,ne rrjetet sociale dikush ka hedhur nje video per Tatimet,berberet dhe spiunet zhvendosur vite me pas,ja realiteti shqiptar per Tatimet,berberet dhe spiunet,pare ne syrin e publikut. Ndersa Tatimet njoftojne per arrestim biznemenesh VIP shqiptaret e preceptojne askion si lufte klasash me berberet e bizneset e vogla.

Nuk kanë ndërmend të kthehen në Shqipëri! Para disa kohësh u përhap fjala se ishte Holanda që ofronte një mundësi për shqiptarët. Spekulimi, por edhe vendimi i shqiptarëve për të mos u kthyer në Shqipëri kur refuzohen nga Gjermania, ka bërë që shqiptarët të vërshojnë drejt Holandës. Këtë e bën të ditur Balkan Insight. Qindra shqiptarë i janë drejtuar Holandës. Agimi, 44 vjeç, nga Lezha, i tha BIRN se Holanda është vendi i dytë ku ka aplikuar për azil. “Kam aplikuar më parë në Gjermani. Më refuzuan mua dhe familjen dhe na thanë të ktheheshim në Shqipëri. Por nuk kthehem kurrë në Shqipëri, prandaj kam vendosur të tentoj në Holandë”. Arifi nga Elbasani thotë se po ashtu nuk do të kthehet në Shqipëri. “Qeveria shqiptare na e ka bërë jetën të vështirë. A duhet të paguaj në fillim faturën e energjisë apo të ushqej fëmijët e mi? Nuk mundem, m’u desh të ikja”. E gjithë kjo situatë ka bërë që Ministri i Drejtësisë i Holandës, Klaas Dijkhoff të bëjë thirrje për qytetarët e Ballkanit që të mos shkojnë në Holandë. Ai tha se Shqipëria, Bosnja, Kosova, Maqedonia, Mali i Zi dhe Serbia janë shtuar në listën e vendeve të sigurta të Holandës. Kjo do të thotë se askush nuk mund të përfitojë azil. Dijkhoff tha se shpreson se kjo do i ndalojë ballkanasit që të vijnë në Holandë. Javën e shkuar në Holandë mbërritën 1700 azilkërkues, ndërsa numri pritet të rritet nga java në javë. MAPO

-Albanian Stories Nga Rudina Xhunga Ajo shkon përditë te “Bar Piazza”, afër punës sime. Në mëngjes, aty kafeja është 50 lekë. Në orën 13, bëhen bashkë gjithë vajzat, për të ngrënë drekën që marrin me vete. Janë më pak se 25 vjeç, të reja e të bukura. Flasin anglisht, italisht, ndonjëra frëngjisht. Frëngjishtja është katërqind lekë ora, të thonë. Me fat, kush e di. Por sidoqoftë, italishtja e mirë mjafton. E kanë mësuar të gjitha nga televizioni. Përveç saj, që ka mbaruar shkollën për italisht dhe pas gjashtë viteve punë, është mbikëqyrëse në call center dhe ka një rrogë 600 euro. Vajzat e tjera janë operatore, marrin 300 euro dhe ëndërrojnë të bëhej back office, dhe një ditë, me fat dhe eksperiencë, pse jo, mbikëqyrëse. Janë nga rrethet, të gjitha me shkollë të lartë, master e gjithë ç’duhet për të shkëlqyer në profesion. E kam provuar, thotë vajza 600 euroshe, po mësuese në shkollë private paguhesh shumë pak. Në shtet, është e kotë të tentosh. As që e di sa është rroga aty. Një vajzë tjetër 300 euroshe ka mbaruar gazetari, por habitet, kur e pyes a ka provuar të kërkojë punë në media. Te tentoj, ku?- pyet. Provova recepsionisten në një televizion, por nuk të paguanin. Të mbajnë në provë, pafund. Por edhe ato që punonin, njësoj prisnin me muaj të tërë, rrogën. Kjo është puna e vetme, ku nuk ke nevojë për stazh dhe provë. Thjesht bën, ose nuk bën dhe nëse bën, paguhesh si njeri. E di që një operatore, si unë paguhet 900 euro në Itali, por po flas për kushtet tona. Nuk jemi të barabartë. Të gjitha kanë provuar të kërkojnë punë gjetkë, në Tiranë, pasi në qytetet nga vijnë nuk kanë asgjë veç familjes, që pret t’i martojë, më shumë se të kërkojë punë për vajzat. Nuk janë kundër martesës. Nëse vjen, është e mirëseardhur. Por deri atëherë, duan të jetojnë, pavarësisht pritjes për burrë. Jetohet në call center? – i pyes. Paguhesh të thonë, njëzëri. Punon me stres, nën presion, kur mbaron puna, nuk duron dot as mizën. Çdo bisedë të bezdis. Sytë, veshët të dhembin, po në fund të muajit të paguajnë mirë dhe kjo mjafton. Janë gati 20 mijë të rinj, në Shqipëri të punësuar, në pothuaj 300 call center. Vajza dhe djem që kanë mbaruar studimet e larta, ose janë duke i përfunduar. Juridik, ekonomik, gjuhë të huaja, të gjithë në gatishmëri për një vend pune në call center. Kur e pyes vajzën 600 euroshe, si e ndjen veten, kur sheh moshataret e saj në mësimdhënie, banka, tatime, kompani fluturimi, më përgjigjet; Po më paragjykon? Edhe Lul Basha ka punuar në call center dhe është bërë kryetar Bashkie. Edhe Erion Veliaj, kryetari i ri i Bashkisë, ka vizituar dhe promovuar call center, në fushatë. I pyes, a kane kohë të shohin televizionet dhe të informohen, por më sigurojnë që shohin vetëm lajmet, ku fjalëkalimi është call center. Që të mësojnë, a ka të ngjashme që paguhen më shumë, që trajtohen më mirë. Ato kanë 4 deri 6 vite, në sistem, por secila ka ndërruar disa call center. Shkojnë, ku paguhen më mirë, dhe sidomos, ku ka më shumë bonuse dhe mundësi ngritjeje në karrierë. D.m.th, nga salla e operatorit deri të zyra e mbikëqyrësit. E keni menduar që ka më shumë u them. Të hapim call center vetë?- përgjigjen. Jooo, të ndryshoni jetën, të provoni profesionin për të cilin keni studiuar, të vazhdoni studimet jashtë. Qeshin në kor dhe më thonë: Jeta, për të cilën flet ti, është jeta e vajzave të TV-së. Ato nuk janë reale, ato nuk janë ne. Ju të TV, flisni me vete. Ndaj refuzojmë të besojmë. U them që unë jam vajzë reale, që kam mbaruar për italisht, që unë duhet të isha bërë mësuese, ose po të mbaroja tani, do të punoja në call center, si ato, por e provova, luftova, ia dola në mënyrën time. Nuk i bind dot, që unë jam shembull. Edhe nëse jam, nuk iu duhem. Ke pyetur ndonjëherë ndonjë politikan, çfarë do bëhet me ne, deri kur do të ketë call center, pse i kanë rritur taksat, çfarë do të ndodhë, nëse shurdhohemi në punë, apo dhe çmendemi? E njeh brezin tonë? Apo të ngjajmë si centralistet e kohës së xhaxhit? – tallen vajzat. Edhe unë vetë nga Kinostudio “Shqipëria e Re”, e njoh atë kohë. Nga tregimet e prindërve, njoh gjeneratën e zboreve, hekurudhave, aksioneve. Pensionistët që u dalin para makinave, herë nga mosha, herë nga fati, pleqtë që zvarriten nga mjeku në mjek, për të firmosur letrat, që iu sigurojnë rimbursim ilaçesh, nënat me kokën ulur që shesin lule, fara, apo rrinë me peshore në shi, burrat që kruajnë plehrat e lagjes sime, janë brezi që ndërtoi Shqipërinë. Tani bashkë me Shqipërinë që ndërtuan, janë në pritje të emrit në shtylla lagjeje e hyrje pallatesh. 25 vjet më pas është koha e këtij brezi vajzash me telefon pas veshit. Ato janë gjenerata e re, gjenerata call center. 20 mijë të rinj që shesin ajër dhe shtyjnë vitet drejt hiçit. Dhe të mendosh, se janë pjesa më e pastër e brezit, më të arsimuarit, më të përgjegjshmit. Të tjerët që nuk shesin ajër, shesin drogë. Çfarë lemerie po i përgatisim vetes. Shkruaj historinë tënde; dritarerudina@gmail.com Burimi i informacionit , Gazeta MAPO.

Një pjesë e mirë e valës së refugjatëve që po përmbyt vendet fqinje me Sirinë dhe Europën janë njerëz që i largohen konfliktit të përgjakshëm në vendlindje, me shpresën të krijojnë një jetë të re jashtë atij vendi të kthyer në Ferr. Por jo të gjithë të shpërngulurit duan të largohen. Një grup i vogël prej tyre i ka vënë vetes një objektiv të qartë, edhe pse tmerrësisht të vështirë: të luftojë ISIS-in. Bëhet fjalë për dhjetëra pjesëtarë të minoritetit jazidi, të angazhuar maksimalisht në stërvitje me qëllim final ndërmarrjen e një ofensive që kanë ëndërruar prej kohësh: mësymjen e Sinjarit, qytetit të tyre, sot të kontrolluar prej Shtetit Islamik. Vitin që shkoi, bota pa me tmerr sesi ishin rrethuar 50.000 jazidi në malin e Sinjarit. Miliantët u dhanë ultimamum, ose të largoheshin, ose do të shkoheshin në thikë. Me qindra vetë ishin masakruar një javë përpara kësaj ngjarjeje, 40 nga të cilët fëmijë. Besimi i lashtë i këtij grupi me shumicë etnike kurde e kishte kthyer në shënjestrën e xhihadistëve të dhunshëm; burrat vriteshin, gratë dhe vajzat merreshin skllave. Tani, 5.000 meshkuj jazidi janë mobilizuar vullnetarisht për betejë nën komandën e peshmergave kurde. Pjesa dërrmuese janë fermerë: të paktë janë ata me eksperiencë ushtarake. Këta njerëz, thotë CNN, presin me padurim të hidhen në aksion e të marrin hakun e të afërmve të vrarë. Megjithatë, e dinë se rruga që i pret përpara është e përgjakshme. Peshmergat llogarisin që në Sinjar të ketë me qindra luftëtarë të ISIS-it të përgatitur me gjithë gjasat që të luftojnë deri në pikën e fundit të gjakut, ndërsa tokat përreth janë të mbushura me mina e kurthe vdekjeprurëse.

“Nuk është ndonjë shteg Ifash, i hapur kushedi se kur për të bërë dru, por ky të drejton në një sërë fshatrash të Librazhdit. Mes tyre edhe Gurakuqi, ku jeton një komunitet, zëri i të cilit ka humbur gjithmonë mes këtyre maleve”. Aksi që kalon në Orenje e më pas në Floq është më shumë se i vështirë, sidomos pjesa e fundit e tij, ajo që të ngjit më sipër, në një zonë të thellë si Gurakuqi. Gjeografikisht, kjo zonë ndodhet në kufi me Bizën e Martaneshit, Elbasanin, por edhe Shëngjergjin e Tiranës. Nuk është një fshat i ri, apo i bërë rishtazi, përkundrazi hyn te vendbanimet e hershme. Që prej shekullit të XV, në regjistra ai njihet me emrin Kuri i kuq, e po kështu vazhdon të jetë edhe në shekujt XVI, XVII e me radhë. Për të kuptuar madhësinë e tij si fshat në zonë, mjafton të kujtosh se në 1583-shin vjen vetëm pas Martaneshit që kishte 183 shtëpi. Statistikat nuk mungojnë për shekujt në vijim, çfarë tregon vazhdueshmërinë e jetës në këtë fshat. Por, nëse është jetuar kaq gjatë në këtë vend, përse sot, kur gjërat duhet të shkonin më mirë, ka pasur një tkurrje kaq të madhe, që e ka çuar fshatin nga 1400 banorë në më pak se 400? “Nuk i kemi të gjithë mundësitë. Jo i gjithë populli mund të largohet nga këtu, sepse dikush i ka mundësitë e dikush jo. Ky nuk është një vend që duhet të largohesh, në një kohë që këtu mund të jetojmë dhe mund të kemi kushte më moderne, më të mira, në qoftë se do të kemi përkrahje nga qeveria, nga shteti”, thotë Behar Sina. Fshati ka në historinë e tij edhe Mus Ballgjinin, që la pas kanunin e famshëm të Çermenikës, i cili renditet kah atyre më të njohur të së drejtës zakonore shqiptare. Kjo tregon se fshati ka pasur gjithmonë etje për dije e kulturë. Edhe pse sot, krenaria e dikurshme duket sikur është venitur në skeletin rrënqethës, që tregon shkolla e fshatit. Dikur ka pasur mbi 300 nxënës dhe 3 shkolla që funksiononin paralelisht në Gurakuq, Rinas e Ballgjin, të cilët sot konsiderohen fshatra më vete, por që dikur kanë qenë padyshim lagjet të të parit. Disa kërkesa i janë drejtuar nga deputeti i zonës Ministrisë së Arsimit, janë të paktën 3 të tilla, të cilat ende nuk kanë marrë asnjë përgjigje konkrete. Ndërkohë, rreth 60 fëmijë duhet të vazhdojnë të mësojnë në këtë vend. “Fukarenj kemi qenë, të varfër po ashtu, por në këtë hall që është katandisur sot, jo. Askush nuk ka vënë dorë, të vijë e të bëjë të paktën diçka, sa të ketë mundësi, por jo në këtë gjendje”, thotë Rakip Pjeshka. Ashtu si shkolla, në fshat është e vështirë të kërkosh shtëpi të restauruara, kjo pasi pagesat për të transportuar mjetet e nevojshme nga Librazhdi deri atje janë larg të përballueshmesh. E në këto kushte, shtëpitë qëndrojnë siç kanë qenë, me qindra vitet mbi shpinë. E njëjta gjë ndodh edhe me njerëzit, të shkosh në Librazhd e të kthehesh nuk mund ta përballojë çdokush. “Ne s’kemi kërkuar asfalt, por thjesht një rrugë që të ishte me zhavorr apo me kalldrëm. Inertet janë të gjitha këtu. Sikur me karroca dore të hiqeshin, jo më me mjetet që ka sot shteti, por fatkeqësisht nuk e kemi pasur përkrahjen kurrë”, thotë Liman Dapeshi. Dikur Gurakuqi prodhonte rrush, dardhë, mollë, patate e deri grurë, ndërsa sot banorët mbahen vetëm me gështenjat. Në zonë mblidhen rreth 500 tonë të tilla. Vetëm kjo u ka dhënë disa grimca frymëmarrje vitet e fundit, ndryshe do të duhet të ngrinin duart nga qielli, e të lëshonin sinjalin për ndihmë. “Gështenja është te mali atje, ndërsa banorët mundohen ta sjellin plot një kuintal këtu te rruga, me kafshë çfarë të bësh”, thotë Ramazan Sina. Blegtori s’ka, ose më mirë - siç thonë, - më pak se 5 për qind e fshatit arrin të plotësojë kushtet për t’u marrë me të. “S’ka formë tjetër. Rrugë s’ka, do hapet një ditë, por mendoj kur të vdes unë, atëherë do të hapet rruga. Për të jetuar mos fol fare, ato lekë vetëm për dy javë mjaftojnë. Do blejmë miell, oriz, makarona, sheqer se pastaj bllokohet rruga. Më pas ngrohu tek oxhaku, po pate dru, sepse po s’pate rri në vend”, thotë një banor i zonës. “6 mijë lekë për 5 veta, aq janë dhe ato duhen administruar, qoftë t’i konsumojmë për një ditë a për një orë, ashtu edhe për një muaj nëse mundesh. Vetëm ato janë, që i marr ndihmë ekonomike, s’ka rrugë tjetër”, thotë Lutfi Qemali. Nëse kërkon të shkosh më tej është e pamundur, sepse Rinasi e Ballgjini, dy fshatrat ngjitur nuk kanë fare rrugë. Gjithçka bëhet me kafshë si në mesjetë, edhe pse këtu mesjeta është në shekullin e XXI-të. “Tokën e punojmë me kuaj. Dikur e kemi pas punuar me qè, mirëpo qetë janë antiekonomik, sepse është e vështirë t’i mbash. Kështu që bëjmë nga dy punë dhe me kuaj e transportojmë plehun te tokat”, thotë Hasan Kaloshi nga Ballgjini. Amortizimi skandaloz i linjave të energjisë elektrike, shëndetësia që përpëlitet në një kolibe të lodhur, e shumëçka tjetër është ngjeshur si litar në vazhdën e problemeve të shumta të këtij komuniteti. “Godina është siç e shihni vetë, në gjendje katastrofike. Mundohet infermieri, por nuk ka kushte. Me këto kushte është e vështirë dhe shkon nëpër shtëpi. Qendra shëndetësore nuk është funksionale”, thotë Gentian Sina. “Qeveritaret po grinden, i shohim nëpër televizorë për shumë gjëra. Po grinden me njëri-tjetrin e ne themi çfarë po bëhet. Por, kur vjen fundi asgjë për popullin”, thotë Sali Shahini. Banorëve të Gurakuqit, Rinasit, Ballgjinit u duhen garantuar kushtet e jetesës në këtë vend, i thellë apo jo i thellë qoftë. Fundja nuk është parë e dëgjuar një njësi matëse, që garanton investime vetëm buzë rrugës. Po të tjerët në këto zona ç’duhet të bëjnë? Apo duhet të marrin të gjithë rrugët e kurbetit?

Skandali i “software”-ve, që manipulonin emetimet, ka fundosur financat e Volkswagenit. Për të parën herë në 15 vite, gjiganti gjerman i prodhimit të automobilave ka shkuar në minus gjatë tremujorit të tretë, duke deklaruar një humbje prej 1.67 miliardë eurosh. Kostot ligjore, të asaj që mediat e huaja kanë nisur ta etiketojnë si “dieselgate” do të rëndojnë mbi kompaninë edhe për pjesën e mbetur të 2015-s. Megjithatë drejtuesit e saj vazhdojnë të ushqejnë bindjen se shitjet do të rriten, ndonëse fitimet në total, për të gjithë vitin, llogaritet të kenë rënie të ndjeshme.

Këtë të mërkurë, në orën 15:30, në varrezat e Prishtinës zhvillohet ceremonia mortore e moderatorit të “Radio Kosovës”, Emin Rexhepi, i cili gjeti vdekjen të martën duke u hedhur nga ndërtesa e radios ku ai punonte. Ai ishte 39 vjeç dhe ka lënë pas gruan dhe dy fëmijë. Përmes një telegrami ngushëllimi, Asociacioni i Gazetarëve të Kosovës ngushëlloi familjen e të ndjerit Rexhepi dhe komunitetin e gazetarëve për humbjen e kolegut të tyre. Në telegram thuhet se, kjo është një humbje për Gazetarinë dhe se dëgjuesve do t’iu mungojë një zë, i cili i ka shoqëruar në emisione të ndryshme në radio. Stafi menaxherial i RTK-së, nëpërmjet një njoftimi shprehu pikëllimin e thellë për vdekjen e Emin Rexhepit, i cili përshkruhet si një punëtor i zellshëm në RTK. I ndjeri ishte emër i njohur në Prishtinë, jo vetëm për emsionin e tij, por edhe për njohuritë që ka pasur për muzikën dhe artin në përgjithësi. Një mesazh ngushëllimi ka dhënë edhe kryetari i Prishtinës, Shpend Ahmeti, i cili shkruan në Facebook se “është e pamundur për ata që janë rritur në lagjet e Prishtinës, e që e kanë përcjellë rrymën muzikore Rock/Alternativë, e kanë dal nëpër vende të tjera, mos ta takojnë e mos ta njohin Emin Rexhepin. Siç tha një miku im, Emini ishte ‘një nga ikonat e Prishtinës’. Ngushëllime për familjen, miqtë dhe kolegët e Emin Rexhepit”.

Shoqëria civile në Kosovë shpreh shqetësimin e saj për mënyrën e zgjedhjes së gjykatësve të Gjykatës Kushtetutese. Kjo për faktin se, sërish në mesin e aplikantëve ka emra, të cilët deputetët nuk i kanë votuar herën e parë. Përsëritja e kandidatëve dhe dërgimi i po të njëjtëve për miratim në Kuvend, sipas Institutit për Politika Zhvillimore (INDEP) do të thotë presion për deputetët. “Nga lista prej 16 kandidatësh, sa kanë kaluar fazën e marrjes në pyetje, të paktën gjysma e tyre kanë qenë edhe më parë pjesë e këtij konkursi dhe nuk janë votuar nga kjo legjislaturë, pra nga po këta deputetë”, thuhet në komunikatën e kësaj organizate. Sipas “INDEP” nuk mundet që për të njëjtin post, të votohen të njëjtët persona nga po të njëjtët deputetë dhe të pritet një rezultat i ndryshëm, përveç se, nëse deputetët përballen me presion në votën e tyre.

Një aksident rrugor me pasojë vdekjen e një 73-vjeçari është regjistruar paraditen e kësaj të marte në Tiranë. Nga të dhënat e fundit rezulton se, ngjarja ka ndodhur pranë “Farmacisë 10”, ku këmbësori është përplasur nga autobusi i Unazës. Patrulla policore të ndodhura aty pranë kanë vajtur në vendin e ngjarjes dhe kanë bërë shoqërimin e drejtuesit të automjetit, shtetasit Aleksandër Prenga. Ndërkohë, viktima e aksidentit është identifikuar si shtetasi Sali Çena, saktësojnë më tej burime policore zyrtare.

Një Krua I Rrallë Që Endet Mes Legjendave E Të Vërtetave Në Zemër Të Mirditës. Pa Rrugë E Pa Drita... Si Qëndrojnë Të Sëmurët Që Besojnë Në Këtë Vend? Si janë shëruar njerëzit dhe cilat janë vetitë e rralla kurative të këtij uji, jo thjesht në trajtë legjendash, por edhe nga ana shkencore. Një rrugëtim që nuk duhet humbur.

Polakët u janë drejtuar qendrave të votimit për zgjedhjet parlamentare, që konservatorët shpresojnë fort se do t’i rikthejnë në pushtet pas 8 viteve të kaluara në opozitë. Sondazhet e opinionit e vendosin partinë “Ligj dhe drejtësi” të Jaroslaw Kaczynskit (Kaçinskit) shumë përpara “Platformës qytetare” të kryeministres Ewa Kopacz (Kopaç). “Ligj dhe drejtësi” arriti të rimerrte edhe Presidencën në muajin maj, kur zgjedhjet atëhere i fitoi Andrzej Duda. Korrespondentët e huaj thonë se, polakët janë të pakënaqur me atë, që e shohin si mungesë të perspektivës e pasiguri për të ardhmen, ndërsa ndiejnë se, të mirat janë shpërndarë në mënyrë të padrejtë. Pjesën më të madhe të mbështetjes, partia e Kaczynskit e gëzon në zonat rurale dhe prej individëve, që janë shumë pranë kishës së fuqishme katolike të vendit. “Platforma Qytetare”, Nga Ana Tjetër, Eshtë Pllakosur Nga Një Seri Skandalesh Të Njëpasnjëshme, Që Përfshinë Vitin E Kaluar Disa Prej Ministrave Të Qeverisë Së Saj.

Ajo që ndodh pas vdekjes gjithmonë i ka bërë njerëzit kureshtarë. Në fund të fundit, vetë vdekja është një term i krijuar nga njerëzit. Për disa një fillim, për të tjerë fundi, por ka edhe nga ata që besojnë se është një gjendje e pariparueshme, kur mjekësia dorëzohet. Të qenët i vetëdijshëm është diçka që përjetohet nga të gjallët, prandaj një njeri që ka kaluar vdekje klinike për disa minuta mund të jetë njeriu më i përshtatshëm për t’i dhënë përgjigje pyetjes se çfarë ka pas vdekjes. Një burrë, i cili ka përjetuar vdekjen dy herë për disa minuta, një herë nga një aksident me motor dhe herën e dytë nga një overdozë qetësuesish, flet për eksperiencën e tij dhe ndjesinë e të qenit i vdekur. “Nuk kuptoja asgjë, kishte thjesht një boshllëk të zi. Pa mendime, pa vetëdije, asgjë. Të dyja herën ndjeva thjesht se “nuk isha aty”. Gjithçka ishte e zezë. Do ta përshkruaja si ato çastet kur dremit. Një dremitje e shkurtër pa ëndrra. Zgjohesh dhe kupton se ke fjetur për një kohë të gjatë, kur në fakt nuk ka qenë më shumë se 15 minuta. E vetmja arsye që unë e di këtë është fakti se mjekët më treguan gjithçka. Nëse ata nuk do të më kishin treguar, unë do të kisha menduar se kisha dremitur për pak çaste”. Ndjesia e vdekjes “Hera e parë ishte në momentin e aksidentit dhe e vetmja gjë që më kaloi nëpër mend ishte: Oh, mos... Herën e dytë nuk e kisha idenë se çfarë ndodhi. Kisha shumë dhimbje dhe krejt papritur nuk ndjeva asgjë, pa jetë. Më pas u zgjova dhe ndjeva sërish dhimbje”. Lajmi për ringjalljen “Herën e parë thashë: O Zot, kjo është e bukur! Tani mund t’u them miqve se vdiqa dhe u ringjalla. Por shumica e këtyre mendimeve ishte efekti i morfinës. Më pas gjërat qetësohen dhe ti thua: Oh, unë mund të isha i vdekur tani. Aty kuptova sa serioze ishte situata ime. Përfundimisht nuk e kam aq frikë. Tashmë e di se vdekja nuk është asgjë më shumë se gjumi. Kur vdes, thjesht pushon së ekzistuari. Nuk ka asgjë për t’u shqetësuar”. Shekulli.

Në krahun e djathtë të aksit që lidh Elbasanin me Peqinin, marrim sipër për në Paulesh, Garunj e vogël dhe e madhe, Cacabezë e deri në Bodin. Ky i fundit është destinacioni ynë. Në Shqipëri ka zona të tëra, ku jetohet në vështirësi më shumë se ekstreme, ose më mirë, në fshatra si Bodini i Elbasanit duket sikur po testohet sesi jetonin njerëzit në epokën e gurit. Pa rrugë, pa energji, pa ujë, pa arsim e pa shëndetësi, pa gjithçka të nevojshme për një jetesë normale të një komuniteti. Duket një prehistori në të tashmen. Krahës rrugës, ullinjtë 500-vjeçarë qëndrojnë si dëshmitarë të moteve, që kanë ecur thjesht në terma kohorë. Zona e Krrabës së vogël, siç njihet ndryshe, ka pasur një traditë. Kur martohej një çift, nusja duhej të mbillte 10 rrënjë ullinj, ndërsa dhëndri plot 30. Një traditë kjo - sipas banorëve, - që është ruajtur që nga koha e Skënderbeut, e që kush ka mundur e ka ndjekur edhe sot. Edhe pse duket sikur ndodhet në cepin tjetër të botës, kemi kaluar vetëm 15 kilometra nga pjesa e fundit e rrugës së shtruar. Mjafton të shikosh hartën, për të kuptuar se Bodini nuk është ndonjë pikë e hedhur kuturu mes malesh. Përkundrazi, qëndron në kufi me Tiranën. Me sy mund të shikoje edhe Baldushkun, e një sërë fshatrash të tjerë, tashmë me ndarjen e re pjesë të kryeqytetit. E megjithatë, banorët e Bodinit duhet të mjaftohen me afërsinë gjeografike, sepse githçka tjetër është larg, shumë larg qytetërimit. “Çfarë do bësh këtu? Asgjë nuk ke çfarë bën, thjesht për të mbijetuar. Vetëm kaq”, thotë Përparim Cakrri. Bodini ka pasur mbi 150 shtëpi. Sot ka rreth 60, të shpërndara në 4 lagje. Banorët jetojnë me ç’të munden, sepse mundësinë për t’u marrë me diçka, që mund t’iu sigurojë një jetesë normale, nuk e kanë. Kjo, sepse bujqësia s’mund të zhvillohet kur s’ka ujë. Ashtu siç blegtoria është e paktë, në nivele thuajse të papërfillshme. “Pak tokë që kemi... Por toka do traktor dhe zetor; zetori do parà, ndërkohë që parà s’ka. Do plehra kimike dhe çdo gjë tjetër. Vaditje s’bëhet fjalë, sepse s’ka ujë. Janë të gjitha problematike”, thotë Kujtim Hasa. “Kjo është mbijetesë, nuk është jetesë. Kijeni parasysh tani se, sa mund të furnizohesh me kafshë, kur e ke gjysmë orë vajtjen dhe gjysmë ore ardhjen. Një rrugë uji, të lash e të shpëlash, të kesh edhe për të pirë vetë. Më pas, krahu i punës është stërmundim”, thotë Naim Hasa. Ka nga ata, që janë përpjekur të ruajnë një kulturë të vjetër, me të cilën merrej fshati: atë të mbjelljes dhe kultivimit të duhanit, por edhe për ta, fati nuk është më i mirë. “Unë kam mbi 6 kuintalë. Kam 3 vite e mbaj këtu sepse treg s’ka. Në të tillë gjendje kemi ngelur, na rrijnë stoqe dhe na rroftë puna që bëjmë. Punojmë gati një vit për të nxjerrë ndonjë lek për të ngrënë, për të sajuar jetën. Kur vjen puna s’kemi treg shitjeje”, thotë Myslym Lika. Sigurisht, dikur ky fshat, që duket më shumë se i prapambetur, ka pasur shkollim, shëndetësi, veteriner e gjithçka tjetër që i duhej këtij komuniteti. Sot s’ka asnjërën. Shkolla më e afërt është kilometra larg në këmbë. E në këto kushte, ka shumë fëmijë që janë detyruar ta lënë atë. “E kam lënë shkollën se e kisha larg. Kam shkuar deri në klasën e 6 dhe u detyrova ta lija vitin e kaluar. E kisha shumë larg, vapë, lodhje dhe rrugë e gjatë. Më duheshin dy orë të shkoja deri në shkollë”, thotë Xhensila Gjeli. Është e dhimbshme të shikosh fëmijë të tillë, kaq të dëlirë e të pafajshëm, kaq të vegjël për të kuptuar sesa do t’u kërkojë jeta nesër, kaq të pamundur për të qenë si të gjithë të tjerët, jo për të pasur kushedi se çfarë, por thjesht mundësinë për t’u shkolluar, asgjë më tepër. “Fëmijët nuk janë në shkollë, ajo është në Baldushk. Të vejë fëmija deri atje? Ku ta çosh, si t’ia bësh?”, thotë Zeqine Hasa. Të flasësh për varfëri është pak, sepse në disa shtëpi, edhe vetë varfëria do të kishte frikë të jetonte. “Nuk figuron njeri që të shohë këtu. Nuk e ka në laps njeri këtë vend këtu, sado që nuk është larg, se në kufi me Tiranën është. Ky vend ka ngelur në prapambetje, e kupton?”, thotë Qazim Lika. E në një fshat si Bodini s’mund të mungonte as goditja përfundimtare. Sa kohë edhe energjia ka forcën e një qiriri. E zverdhur dhe e lodhur, a thuaj se ka dalë nga poezitë e Migjenit. Aq e dobët është, sa askujt, edhe ndonjërit që ka mundësi, nuk i nevojiten pajisjet normale elektroshtëpiake. “Sa për energjinë elektrike, darkave ne ndezim qiri për të ngrënë bukë, sepse nuk na furnizon shteti. Pajisje elektroshtëpiake nuk kam; as frigorifer, as lavatriçe, as për të pjekur bukën”, thotë Bajram Cakrri. Bodini është mes Elbasanit, Peqinit e Tiranës, tri qytete të mëdha e me shumë banorë, me shumë struktura, me shumë zyrtarë, drita, spitale, rrugë... E megjithatë, askush nuk rrotullohet vetëm pak, për të parë pak më tej, te ky komunitet i mbetur në mëshirë të fatit. A thua vallë këtu po bëhen testime, se deri ku mund të shkojë kufiri i jetës? Mbi mënyrën sesi ata mund të jetojnë, pa asgjë normale për të jetuar? Nuk është e nevojshme të kërkosh prehistorinë në libra, ajo është fshehur vetëm pak më larg, këtu në Bodin.

Shkatërrimi i gjithë sistemit të krijuar nga kultivimi i hashashit në fshatin Lazarat ka sjellë pasoja në një nga lagjet më të varfëra të Gjirokastrës, lagjes “Zinxhira”. Një nga arsyet se përse kjo lagje e varfër në Gjirokastër u 30 fishua në numër popullsie ishte puna e garantuar në parcelat me hashash e më pas në përpunimin e saj në Lazarat. Në këtë lagje në 10 vitet e fundit janë zhvendosur familje nga Fieri dhe Lushnja, të cilat përveç hashashit punësoheshin edhe në 15 ndërmarrjet e fasonerisë të cilat edhe këto falimentuan për shkak të krizës greke. Tani kanë mbetur vetëm 3, shumë pak për të plotësuar nevojat për punësim. “Ne kemi ardhur në 2009, për arsye të punës. Këtu ishte një periudhë që kishte goxha punë, tani janë mbyllur komplet punët dhe në këtë lagje nuk ka as ujë, as rrugë të sakta, as gjë prej gjëje. Kishte plot ndërmarrje, që nga këpucaria, rrobaqepësia,që nga kutitë e çantave, të petëve. Çdo gjë ishin të hapura, tani janë mbyllur krejtësisht. Po bëj tre vjet pa punë”, thotë Shkëndie Xhaka, banore e lagjes “Zinxhira”. Elidiana që jeton këtu me familjen e saj 5 anëtarëshe prej 10 vitesh thotë se të ardhurat që i shoqi siguron në ndërtim kur ka punë nuk mjaftojnë për asgjë. “Unë kam 12 vjet që kam ardhur, punë në fillim kishte se punoja në fabrikë çantash, rrobaqepësi, këpucari. Jam veti i pestë, kam tre vjet që nuk po punoj. Kisha burrin në punë në mermer, dhe tani është pa punë. Në këto kushte hiç”, thotë Elidiana Xhaka. Varfëria në këtë zonë shoqërohet edhe me një braktisje edhe të shërbimeve, mungojnë rrugët dhe gjithë zonën e kanë mbuluar mbeturinat. “Njëlloj ka qënë si përpara dhe tani. Nuk ka patur punë këtu, kjo është lagje fukara janë të gjithë pa punë, të gjithë me qira. Në kohën e parë në ndërtim kanë punuar, kurse tani s’ka më. Djalin në punë e kam, po ka plot pa punë, burra e gra”, thotë një grua e moshuar. Kostaq Deçka banor i vjetër i lagjes thotë se menjëherë pas viteve ‘90 në këtë territor jetonin jo më shumë se 50 familje ndërsa migrimi që pasoi nga rrethinat e Gjirokastrës dhe rretheve të tjera të Jugut ka bërë që popullsia në këtë hapësirë periferike të 30 fishohet. “Njerëzit këtu janë fukarenj, nuk kanë. Situata që kur kam ikur unë në Greqi në ’96 e kam dy vjet që u ktheva, prapë ajo gjendje është. Gjithësekush punon vetë, është në hesap të tij. Dhe këta që kanë ardhur këto vitet e fundit e dinë vetë, se ikën e lanë vendet e tyre dhe erdhën këtu. ”, rrëfen Kostaq Deçka banor i lagjes “Zinxhira”. Fshati Lazarat nuk ofron më punësimin e dikurshëm. Kur në Lazarat lulëzonte industria e hashashit, banorët e kësaj lagje, kryesisht gratë udhëtonin çdo ditë me furgona në fshatin rebel duke marrë pagesa të kënaqshme për përpunimin e drogës.

Ata pak sirianë që kanë mbetur ende në qytetin e shkatërruar nga konflikti disavjeçar, Aleppo, janë vënë në arrati pas ofensivës së fundit të trupave të presidentit Bashar al Assad. Aktivistë të të drejtave të njeriut raportojnë se të paktën 70 mijë persona janë zhvendosur ditët e fundit nga pjesa jugore e qytetit, fortesë e rebelëve anti-Assad, të cilët po përballen me ofensivën e radhës të ushtrisë siriane. Zaidoun al-Zoabi, kreu i Unionit të Organizatave Siriane për Ndihmë Mjekësore thotë se me mijëra vetë janë në qiell të hapur pa strehë, ushqime dhe ndihmë mjekësore. Ai lëshon alarmin se me ardhjen e stinës së dimrit, gjërat mund të vështirësohen akoma më shumë për këta të zhvendosur. Ofensiva e fundit e ushtrisë siriane për marrjen e kontrollit të Aleppo-s është e katërta brenda dy javësh. Në të katërta këto operacione janë përfshirë edhe avionët luftarakë rusë që ndihmojnë nga ajri trupat në terren. Ditët e fundit, ndihmuar nga avionët rusë ushtria e Damaskut ka fituar terren dhe përveç periferisë së Aleppo-s, ushtarët e Assad-it kanë avancuar edhe në Homs, Hama dhe në veri të provincës bregdetare, Latakia.