Kënga e dashurisë e J. Alfred Prufrock
(prej T.S. Eliot).
Përktheu
Kozi Nasi.
Ikim, at’her’ ti dhe unë,
kur mbrëmja t’shtrihet për qielli
si pacient gati për operim mbi tavolinë;
Ikim, atyre rrugëve gjysmë të shkreta,
caqeve që flasin me vehte netëve të parehat’ta
në hotele një-natëshe krejt t’lira;
restoranteve me tallash dhe guacka gocash* gjithandej
rrugë që vijojnë si diskutim acarues
me qëllim shkat’rrues
që të çon në një pyetje të papërballueshme…
Mos më pyet “cilën?”
Shkojmë e bëjmë vizitën!
Në dhomë femrat vijnë e shkojnë
e Mikelanxhelon mbajnë në gojë.
Mjegulla e verdhë që fërkon shpinën xhamave të dritares
tymi i verdhë që fërkon turinjtë xhamave të dritares
qosheve të mbrëmjes lëpiu gjuhën,
ndënji një copë herë mbi pellgjet rreth pusetave
la hirin e oxhaqeve t’i binte përmbi
rrëshqiti prej tarracës dhe u hodh befas
e meqë ish’ natë e butë tetori,
i ra shtëpisë një herë përqark dhe fjeti.
Dhe do ketë kohë, në fakt,
për tymin e verdhë që përvidhet rrugëve
duke fërkuar shpinën xhamave të dritareve;
Do t’ketë kohë, do t’ketë kohë
të rregullojë fytyrën për të takuar ato që takon dhe ti;
Do ketë kohë të vrasë dhe të krijojë
kohë për punë dhe ditë për duart
që ngrenë dhe ulin një pytje në pjatën tënde;
kohë për ty e kohë për mua
kohë për një qind pavendosmëri
kohë për një qind shikime e rishikime
para se të hahet buka e thekur e çaji të pihet .
Në dhomë femrat vijnë e shkojnë
e Mikelanxhelon mbajnë në gojë.
Dhe do të ketë kohë, në fakt
për t’menduar “a të guxoj?”, “a guxoj dot?”
Kohë për t’u kthyer mbrasht e për të zbritur shkallëve
me kokën pak tullace –
[do thonë: “po sa po i bien flokët!”]
Palltoja e mëngjesit, jaka që rri ngjitur poshtë mjekrrës
kollara e shtrenjtë, por modeste, fiksuar me një kapse të thjeshtë –
[do thonë: “po sa të holla i paska krahët dhe këmbët!”]
A guxoj dot
ta trazoj universin?
Ka kohë brenda minutit
për vendime dhe rivendime që vetë minuti do t’i zhbëjë.
I njoh të gjithë tashmë, i njoh të gjithë;
njoh mbrëmjet, mëngjeset, pasditet,
matur kam jetën me lugë kafeje;
Njoh zërat që vdesin me rënien vdekëse
nën tingujt e muzikës prej larg, një dhome tjetër.
A ta mendoj fakt të kryer?
I njoh sytë tashmë, i njoh të gjithë –
sy që të fiksojnë brenda një ideje të caktuar
dhe kur jam ashtu i ngujuar, i rrethuar,
kur përpëlitem i mbërthyer me shpatulla për muri
a t’ia nis
t’u tregoj për kotësitë e jetës sime?
A ta mendoj fakt të kryer?
I njoh krahët tashmë, i njoh të gjithë –
krahë me byzylykë, të bardhë, qose
[por që nën dritë llampe, i dallojnë qimet kafe të çel’ta!]
A thua është parfumi i ndonjërës
që më bën të dal kësisoj nga tema?
Krahë që shtrihen një tryeze, a mbështillen një shalli.
A ta marr fakt të kryer sërish?
Prej nga t’ia nis?
A të them që kam qenë muzgut, rrugëve të ngushta
dhe kam parë tymin prej llullave
të meshkujve t’vetmuar mëngë përvjelur, parvazesh mbështetur?
Më mirë të kisha qenë gaforre e vjetër,
e turravrap të endesha përfund detesh të heshtur.
Dhe pasditja, dhe mbrëmja flenë në paqe
përkëdhelur prej gishtash të gjatë,
fjetur…lodhur…a gjasme,
shtrirë k’tu përdhe, ngjitur teje dhe meje.
A mos duhet që pas çajit, të ëmblave dhe pijeve freskuese
ta ndez pak muhabetin?
Por edhe pse kam qarë e agjëruar, qarë dhe lutur,
edhe pse kam parë kokën time (paksa qerose) në pjatancë të ma servirin
nuk jam aspak profet – dhe s’ka problem,
kam parë madhështinë time të fekset
kam parë vdekjen t’më mbajë pallton, atleten
me pak fjalë, ia pata frikën.
A do të kish’ vlerë, në fund të fundit;
pas kupave, reçelit, çajit,
porcelanit, një bisede për ty dhe mua;
a do t’ia kish’ vlejtur
ta kisha kafshuar shqetsimin me buzëqeshje
ta kisha shtrydhur botën sa një top
e t’i gjuaja pyetjes së papërballueshme
e të thoja: “Unë jam Lazarusi, i ngjallur prej vdekjes,
vij t’ju rrëfej dhe do t’ju rrëfej!”;
kur ajo , duke rehatuar jastëkun poshtë kokës
të thotë: “jemi keqkuptuar,
unë s’kisha k’të ndër mend!”
Ç’vlerë do të kish, tek e fundit,
ç’vlerë sado pak do të kish,
përtej perëndimeve, portave t’oborrëve, rrugëve t’spërkatura,
përtej romanëve, kupave t’ çajit, fundeve që dyshemeve tërhiqen zvarrë –
e tjerë, e tjerë e tjerë? –
E kam të pamundur ta shpreh ç’ka dua të them!
Por sikur një llampë magjike,
të m’i shtrinte nervat një sipërfaqeje të sheshtë, për t’më qet’suar,
a do të kish më vlerë
nëse ajo,
duke rehatuar jastëkun, apo duke larguar shallin,
duke u kthyer nga dritarja të thosh’:
“Jemi keqkuptuar,
ç’kisha ndërmend, s’është fare kjo!”
Jo! Unë nuk jam Princi Hamlet, e as duhet të kisha qenë;
jam një shërbëtor present, dhe kjo mjafton
të shtyj ngjarjen, të hap një akt a dy,
ta këshilloj princin, thjesht si ndihmës, natyrisht
pak ndryshe, por i gatshëm gjithsesi,
i mirësjellshëm, i kujdesshëm dhe preçiz
me fjalë të mëdha, por pak si i metë
ndonjëherë, madje pothuaj qesharak –
pothuaj, ndonjëherë, Kllauni vetë.
Po plakem…po plakem…
do më duhet të përthyej këmbët e pantallonave
thua t’i kreh flokët me shteg mbrapa? Të guxoj të ha një pjeshkë?
Do vesh pantallona të bardha fanellate dhe do eci buzë detit,
i kam dëgjuar sirenat, t’i këndojnë njëra tjetrës, a di?!
S’besoj që do më këndojnë mua gjithsesi!
I kam parë si lundrojnë valëve drejt detit
e si krehin thinjat me ato që kthehen bregut
kur era ujin fryn herë bardh’, herë zi.
U bë ca që rrimë skutave të detit
ku femrat vënë kanë kurora algash të kuqe e të kafta
deri kur zërat të na zgjojnë dhe mbytemi…
