Re: Pjese nga Ditari qe nuk mbaj...
Në muret e padepërtueshme të dhomës shket drita e zbehtë. Llamba, në abazhurin e vjetëruar, duket sikur do të shuhet nga çasti në çast. Rrezet e mekura s'kanë fuqi të hyjnë e të ndriçojnë shpirtin tim. Qëndroj i heshtur në zhurmësinë e shurdhët të jetës. Një brengë, thellë ndërgjegjes së ndjenjave më ka kufizuar lëvizjet.
Edhe frymë s'marr dot lirisht, sikur më mungon ajri dhe jeta.
I ulur në karrige, me sytë ngulur në murin plot merimanga, meditoj i ngarkuar me barrën e meditimit. Persias për atë të çmuarën, që kur e kisha pranë, nuk e vlerësova.
Në vorbullën e ankthit, mbi hallet e jetës ngrys orët e vona të natës, që zvarriten ngadalë.
Përtej xhamit të dritares vështroj botën, në natën e gjatë. Lëvizjet e rralla të njerëzve e të makinava prishin heshtjen mortore.
Rrahjet e zemrës së hedhur dheut të huaj shtohen tek sa mendoj për ty. Shpirti më qetësohet e shkrimi më qartësohet, trupi prehet në parajsën e luleve e të aromave. Mendimi pulson e puth i lumtur qiejt e tu, thyen çdo pengesë e hyn në qelizat e tua, në jetën tënde. Hallet, tundimet ditëgrisura më bën të të kthej shpinën. Dëshira për më mirë, intriga dhe joshja e pafund më ngulën si gurë mermeri këtu, në këtë dhomë të ftohtë.
Dremis ëndrashumë dhe s'dua të dal nga deti i kujtimeve të kënaqshme që ti më dhuron.
Fluturoj mes ëndrrash, mbi vendin tim, mbi qytetin tim, lagjen, rrugicën e mbi vatrën e gëzimeve të përjetuara dikur.
Gëzohem kur shoh strofkullën time të ngrohtë, ku çapita së pari, ku u rrëzova dhe u ngrita shumë herë. Ja, nëna dhe babai flokë thinjur, ja miqtë e shokët tek pragu qëndrojne në pritje lidhur si vargu në valle. Askush nuk mungon, veç unë s'jam aty. Nuk dëgjoj fjalë dashurie. Smoku më ka trullosur. Dhimbja e ankthi më shoqërojnë.
Pse kaq e rëndë kjo jeta ime?
Plot përtesë hap dritaren të ngopem me frymë. Zëra të panjohur, në gjuhë të huaj, më vrasin veshin. Sërish mbyll dritaren e gatitem të shtrij eshtrat e lodhura në shtrat.
Koha rrjedh shpejt. Shkoi vonë. Nesër kam punë. Pasi përpëlitem, gjumi më kaplon, qepallat më puthiten. Lumturohem se ndoshta do të shoh në endërr ty, toka ime, vendi im i shtrenjtë.
Kam mall. S'të harroj, o kohë e fëmijërisë. Gjeta një udhëzë në ftohtësirën e akullit. Unë i vetmuar, me faj, do të notoj në mirazhe e do të kotem në mrekulli.
O njerëz, m'i shihni buzët që më dridhen dhe lotët e malit të djegur. Më gjykoni, por me bujari, më ruani boshllekut të harrimit.