Re: Poezi te preferuara
Friedrich Hölderlin (1770-1843)
Zë i popullit
(Ode)
Ti je zëri i Zotit, e kam besuar gjithashtu
Në rininë time të shenjtë, dhe e them përsëri !
Të pandjeshëm ndaj mençurisë sonë
Fryhen lumenjtë, e megjithatë
Kush nuk i do ? i dëgjoj ato, zemra
Gjithmonë e mallëngjyer, që vrapojnë të humbasin larg,
Që shkojnë nga udhë të tjera sesa të miat
Në detin e parandjerë për t'u hedhur, të pagabueshëm.
Sepse ato harrohen, qeniet e vdekshme, tepër të gatshëm
Për të përmbushur nga Zotat dëshirën, ato duan
Veçse tepër, sapoqë ato kanë gjetur, sytë
Të zmadhuar, për të ndjekur rrugët e tyre të veta,
Nga udha më e shkurtër për t'u rikthyer në Gjithçka ;
Ai kërkon prehjen, ai nxiton kështu,
Lumi që padashje tërheq
Dhe i hutuar nga shkëmbi në shkëmb merr
Të mrekullueshmen, të përmalluarën thirrje të honit ;
Vetë popujt janë të prirur nga kaosi,
Një shije vdekjeje i pushton ato,
Dhe qytetet krenare, duke përndjekur nga viti
Në vit veprën e tyre në kërkim të më së mirës, befas
I shenjtëron një fund brutal ; toka
Gjelbëron përsëri, dhe, të heshtur përballë yjeve,
Të tillë siç lutësit, i zhytur midis rërës,
I tërë arti i durimit të tyre, që ato kanë dashur
T'a mundin, fle aty përballë yjeve të papërsëritshëm ;
Për të nderuar këto zota, artisti,
Njeriu, ka thyer me duart e veta veprën e tij.
Por asgjë në të mirë të tyre nuk u fshehur njerëzve,
Ato duan si shpërblim ashtu siç ato janë dashur
Dhe frenojnë njeriun në ecjen e tij shpesh
Për që ditës t'i gëzohet gjatë.
Dhe zogjtë e shqiponjës, ati i tyre nuk është i vetëm
Për t'i hedhur jashtë folesë, për që ato
Të mos rrinë tepër gjatë të mbajtur, Zoti
Me një thumb të drejtë neve gjithashtu përpara n'a shtyn.
Të lumtur ata që kanë shkuar në prehje,
Të rënë përpara kohe, ato gjithashtu,
Të sakrifikuar siç flijimet
E korrjes, ato kanë gjetur pjesën e tyre.
Ishte në kohën e Grekëve mbi Xanthe një qytet,
Por ai fle tani, njëlloj me të tjerë,
Më të mëdhenj, i fshirë nga dita, ngazëllyer
Nga një goditje e fatit në dritën e tij të shenjtë.
Njerëzit e tij nuk kanë kërkuar vetë vdekjen
Në betejë, jo. Fati i tmerrshëm
Që qe i tyri, këtu n'a ka ardhur
Nga Orienti legjenda e mrekullueshme.
Brutus nga mirësia e tij i kishte dëshpëruar.
Një zjarr patur shpërthyer, ai vetë
U ofrua për t'i ndihmuar ato, si prijës
Që qe i ushtrisë që rrethonte portat e tyre.
Por ato i hodhën lajmësit e tij nga lart
Mureve. Dhe zjarri aty
Mori fuqi, dhe ato iu gëzuan kësaj,
Dhe Brutus e kishte të kotë t'u shtrinte dorën,
Të gjithë ishin të çmendur. Britma shpërthyen,
Klithma gëzimi. Burrat, gratë, të gjithë
Hidheshin në flakë, edhe fëmijët hidheshin
Kush nga çatitë, kush mbi shpatën e etërve.
Më mirë vlen për të mos i nxehur heronjtë. Por gjithçka
Këtu ishte tashmë përgatitur. Dikur
Etërit e tyre, të befasuar nga një sulm
Pers dhe të shtyrë nga armiq tepër mizorë,
Kishin gjithashtu, duke marrë kallamat e lumit,
Djegur qytetin e tyre për të shpëtuar.
Dhe, duke fluturuar drejt Eterit të shenjtë, flaka
Mori me vete shtëpi, tempuj dhe njerëz.
Bijtë ia dinë rrëfimin, dhe të mira
Janë natyrisht legjendat, sepse mbi Tejet-të-Lartin
Ato janë një kujtesë, por të shenjtat,
Duhet gjithashtu për t'i kuptuar dikush.
[/qb]
