Re: Përkthime
Oliver Uindëll Holms
The Last Leaf
I saw him once before,
As he passed by the door,
And again
The pavement stones resound,
As he totters o'er the ground
With his cane.
They say that in his prime,
Ere the pruning-knife of Time
Cut him down,
Not a better man was found
By the Crier on his round
Through the town.
But now he walks the streets,
And looks at all he meets
Sad and wan,
And he shakes his feeble head,
That it seems as if he said,
"They are gone."
The mossy marbles rest
On the lips that he has prest
In their bloom,
And the names he loved to hear
Have been carved for many a year
On the tomb.
My grandmamma has said—
Poor old lady, she is dead
Long ago—
That he had a Roman nose,
And his cheek was like a rose
In the snow;
But now his nose is thin,
And it rests upon his chin
Like a staff,
And a crook is in his back,
And a melancholy crack
In his laugh.
I know it is a sin
For me to sit and grin
At him here;
But the old three-cornered hat,
And the breeches, and all that,
Are so queer!
And if I should live to be
The last leaf upon the tree
In the spring,
Let them smile, as I do now,
At the old forsaken bough
Where I cling.
Gjethi i fundit
E pashë atë aty pari një herë,
Ndërsa kaloi nga kjo derë,
Dhe përsëri
Gurët e trotuarit jehuan,
Ndërsa ai platitej mbi truall
Me kërcellin e tij.
Thonë se në ditët e tij parësore,
Para se thik-krasitësja Kohore
Ta këpuste,
Asnjë burrë më i mirë nuk u gjet
Nga Kasneci prej rrethit të vet
Kudo në qytet.
Por tashmë udhët ka marrë,
Dhe sheh në gjithë ç’i del para
Dëshpërim dhe trishtim,
Dhe tund kokën e dobësuar,
Që duket sapo ka shqiptuar,
“Ata shkuan tanimë”.
Mermeret e myshkëta prehen
Në buzët që prej tij ngelën
Më të lulëzuar,
Dhe emrat që donte për ti dëgjuar
Prej më se një viti janë daltuar
Mbi varr.
Gjyshja nga nëna pat folur-
E shkreta zonjë plakë, ka vdekur
Kohë më parë-
Se ai kishte një hundë Romanofili,
Dhe faqen porsi trëndafili
Mbi borë;
Por tani hunda e tij është holluar,
Dhe përmbi mjekër krejt e rrëzuar
Porsi kraba,
Dhe mbi kurriz ka një krusje,
Dhe një të thyer trishtuese
Në shaka.
E di se po mëkatoj
Atij ti ulem dhe dhëmbët të zbuloj
Përmbi;
Por kapelja e vjetër me tre cepa,
Dhe kilotat, dhe gjithëçka,
Janë për habi!
Dhe nëse do duhet të jem
Gjethi i fundit përmbi pemë
Pranvera kur del,
Le të qeshin, si unë filluar,
Mbi degën e vjetër të harruar
Ku unë ngel.
