Përkthime

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Federico Garcia Lorka

Erëtreguesi

Erë e jugut.
E nxirrë dhe përvëluese,
vjen mbi trupin tim,
e sjell farëza
të shkëlqyeshme
vështrimesh, lule
portokalli.

E kthen të kuqe hënën
I bën të ulërijnë
robërit plepa, por vjen
shumë vonë!
Unë e mbështolla natën e rrëfenjës sime
në raft!

Pa asnjë erë,
Qartë shiko!
Xhiro, zemër;
Zemër, xhiro.

Ajër i veriut,
ari i bardhë i erës!
vjen mbi trupin tim
drithëruar me aurora
boreale,
me të kepit të fantazmave
kapidanë,
që qeshin me të madhe
me Danten.
Oh shkëlqyes yjesh!
Por ti vjen
shumë vonë.
Çështja ime është mykur
Dhe unë e humba çelësin.

Pa asnjë erë,
Qartë shiko!
Xhiro, zemër;
Zemër, xhiro.

Puhi, xhuxha dhe erëra,
prej askundi,
mushkonjëri trëndafilash
me petale piramidale,
vrunduj shkëmbyes
në trungjet e ashpër,
flautë të shtrëngatës,
largohuni!
Ndër pranga mbërthyer
kujtesa ime,
është robëruar zogu
që skicoi me këngë
mbrëmjen.

Gjërat që shkojnë nuk kthehen kurrë,
gjithë bota e di,
në flladet e kthjellët të erërave
është padobi e qara.
Vërtet, plepo, mjeshtër i puhisë?
Është padobi e qara!

Pa asnjë erë,
Qartë shiko!
Xhiro, zemër;
Zemër, xhiro.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Zemër e re

Zemra ime, si një gjarpër
e ndërron lëkurën e saj,
e mbaj ja mu në dorë
plot me plagë dhe me mjaltë.

Mendimet që u mëkëmbën
në çerdhen tuaj, ku shkuan?
Po trëndafilat që dhanë aromë
Për Jezu Krishtin dhe Satanan’?

Mbështjellësi i gjorë e mbyti
Yllin tim mbrekullor!
Pergamen i dhimbshëm gri
I asaj që dashuroja por s’e dashuroj.

Shoh në ty fetus i shkencave,
mumje vargjesh dhe skelete
të pafajsive time antike
dhe romancave sekrete.

A t’ju var në murin
e muzeut tim të ndjesive,
tok me të ftohtin edhe terrin,
bebe gjumashe të ligësisë sime?

A t’ju përhap ndër pishat
-libër vuajtjesh i dashurisë time-
kështu të mësoni tringëllimat
që në agim i merr bilbili?

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

federico garcia lorka

Këngë miturake

Ka pikla vese
në krahët e bilbilit,
pikla të kthjellta hëne
rrjedhur prej fytyrimit.

Mbi mermerin e burimit
puthja e ujrave,
ëndrra e yjeve kokëulur.

Vajzat e kopshtijeve
më thonë të gjitha ‘upafshim
kur kaloj. Këmbanat
dhe ato më thonë ‘upafshim.
Dhe pema puth
në mugëtirë. Unë
lotoj nëpër rrugë,
groteske, pa zgjidhje,
me trishtimin e Cyrano-s
dhe Qyijote-s
rifitoj
mundësi të pafunda
sa ritmi i orës.
I shoh bebëzat të thahen
me ti prekur zëri im
njollosur me dritë të përgjakur,
dhe në këngën time lirike
vesh zbukurimet e një kllouni
faqebardhë. Dashuria,
e bukura dhe e ëmbla fshihet
nën një merimangë. Dielli
si merimagë tjetër më mbulon
nën këmbët e tij të arta. Nuk
e gjej dot fatin tim,
se jam si vetë Dashuria,
shigjetat e të cilës janë lotë,
dhe torba e tyre zemra.

Do ti jap gjithë ç’kam
dhe lotoj dëshirën time
si fëmijë i braktisur
në rrëfenjën e harruar.

Pemë

Pemë!
Ç’qenë shigjetat tuaja
ranë nga kaltrimi?
Ç’luftëtarë të tmerrshëm ju lançuan?
Vallë ishin yjet?

Muzika juaj buron nga shpirti i zogjve,
prej syve të Zotit,
prej dëshirës së përkorë.
Pemë!
E njohin rrënjët tuaja të forta
zemrën time në tokë?

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Madrigal

Unë të vështrova në sy
kur isha i mirë dhe djalë.
Duart e tua me ledhatuan
një puthje më pate falë.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,
dhe netët kanë të njëjtët yje.)

U hap zemra ime
si një lule nën qiell,
me petale dëshire
dhe thekë ëndrrash.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,
dhe netët kanë të njëjtët yje.)

Në këndin tim ngashërova
porsi princi i rrëfenjës
për të Artën Estrelita
që u largua nga ndeshjet.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,
dhe netët kanë të njëjtët yje.)

Unë prej teje jam larguar
I dashuruar pa e kuptuar.
Nuk e di si janë sytë tua,
Duart e tua as flokët e tua.
Vetëm më ka mbetur në ballë
Flutura e puthjes.

(Orët mbajnë të njëjtën rënie,
dhe netët kanë të njëjtët yje.)


Natësor

Kam shumë frikë
nga gjethet e vdekura,
në mes të fushave
mbuluar me vesë.
Do të fle tani;
dhe nëse nuk më zgjon,
do lë ndanë teje zemrën time të ngrirë.

“Kush fëshfërin ashtu,
aq larg?”
“Dashuri,
është era në dritare,
e dashura ime!”

Të stolisa gjerdanë
Me gurët e agimit.
Përse më braktis
Në këtë udhë?
Nëse ti shkon larg
Zogu im do qajë
Dhe vreshti i gjelbër
Nuk do të bëjë verë.

“Kush fëshfërin ashtu,
aq larg?”
“Dashuri,
është era në dritare,
e dashura ime!”

Ti kurrë s’do ta kuptosh
Sfinks bore,
Sa shumë që unë
Do të të dashuroja
Mëngjeseve
Kur rrebesh të binte
Dhe në degën e thatë
Të prishej foleja.

“Dashuri,
është era në dritare,
e dashura ime!”


Deti

Deti është
Luçiferi i kaltërimit.
Qielli ra
nga dëshira e ndriçimit.

I shkreti det i dënuar
me lëvizje pafund,
njëherë ka qëndruar
i qetë në kupolë.

Por prej hidhërimit
të rrëmbeu dashuria.
Linde të pastrën Afërditë,
Dhe honet e tua qenë
të virgjra dhe pa dhembka.

Trishtimet e tua sa të bukura,
det hovesh madhështorë.
Por sot në vend të yjeve
ke oktapodhë gjelbërorë.

Vuan me durim,
i tmerrshëm Satan.
Krishti eci mbi ty
Njëlloj bëri dhe Pan.

Ylli Afërditë është
Harmonia e botës.
Pushoni Kishtarë!
Afërdita është thellësia
e shpirtit...

Dhe burri i mjerë
është ëngjëlli që ra.
Toka, ka gjasë të jetë
Parajsa, e humbura.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

I vetvetishmi unë

I vetvetishmi unë, Natyrë,
Dita e dashur, dielli i malit, miku me të cilin jam i lumtur,
Krahu i mikut tim kotur mbi supin tim,
Shpati i zbardhëllyer me lulëzimin e frashërit të malit,
Vjeshta e vonë, ngjyrimet e kuqe, të verdha, të kafenjta,
të purpurta, dhe gjelbërimi i çelur dhe i errët,
Mbulesa e pasur e barit, kafshët dhe zogjtë, ledhi
privat i pakositur, mollët e egra, gurët e zallit,
Copëzat e mbledhura mrekullueshëm, lista e shkujdesur e njëra mbas
tjetrës si ndodh që i quaj ato me vete a mendoj për to,
Poemat e vërteta, (ç’quajmë poema janë veçse piktura,)
Poema për vetësirën e natës, për burra si unë,
Kjo poemë varur turpshëm dhe e padukshme që e mbaj gjithmonë, dhe
gjithë burrat mbajnë,
(Dihet njëherë e mirë, pranuar me bindje, kudo janë burrat si
unë, janë poemat tona mashkullore epsh përgjuese,)
Mendimet e dashurisë, lëngu i dashurisë, aroma e dashurisë, dhënia e dashurisë,
dashuri kacavjerrësit, dhe llagëmi i kacavjerrjes,
Duart dhe krahët e dashurisë, buzët e dashurisë, gishti pallosh i dashurisë,
Gjinjtë e dashurisë, barqet e shtypur dhe ngjitur sëtoku me
dashuri,
tokë dashurie të dlirë, jetë që është vërtet jetë mbas dashurisë,
trupi i dashurisë sime, trupi i femrës që dashuroj, trupi
i burrit, trupi i tokës,
Flladet e buta të paraditës që fryjnë nga jugëperëndimi,
Bleta e egër leshtore që zukat dhe lakmon lart e poshtë,
që ngacmon të rriturën zonjë lulkë, harqet mbi të
me këmbë të fuqishme dashurore, që i merr dëshirën dhe mban
veten drithërueshëm dhe puqur derisa kënaqet;
Lagështia e drurëve ndër orët e para,
Dy të përgjumur natën shtrirë ngjitur bashkë ndërsa flenë, njëri
me një krah pjertësuar poshtë përmes dhe nën belin
e tjetrit,
Era e mollëve, aroma e sherebelave të thyera, mendrës,
lëvores së mështeknave,
Zjarrit të djaloshit, skuqjes dhe shtypjes ndërsa më mirëbeson
çfarë ëndërroi,
Gjethja e vdekur duke fuguar në rrathë dhe vazhdon bie
e kënaqur në taban,
Thumbat e paformë që pamjet, njerzit, sendet, më thumbojnë,
Thumbi i mesit tek unë, që më shpon aq shumë sa kurrë
nuk mundet kënd,
Të ndjeshmit, topthorët, vëllezërit e nënmbështjellë, që vetëm
ndijorët e lejuar mund t’ju afrohen atje ku janë,
Endacaku kureshtar dora që endet përgjatë trupit,
tërheqja e ndrojtur e mishit atje ku gishtat qetësisht
pushojnë dhe zgripin vetvetet,
Lëngu i kthjellët brenda burrit djalë,
Gryerja zemërake aq e menduar sa e dhimbshme,
Tortura, rrjedha e pezmatuar që nuk do të pushojë,
Të tjera si këto unë ndjej, të tjera si këto të tjerët,
Burri djalë që shplan e shplan, dhe gruaja
e re që shplan e shplan,
Burri i ri që zgjohet vonë në natë, dora e nxehtë që kërkon
të ndrydhë çfarë mund ta nënshtrojë atë,
Nata e fshehtë dashurore, të çuditshmet përgjysëm të mirëpritura prerje,
shëmbëlltyra, djersë,
Rrahjet që godasin ndër pëllëmbë dhe fërgëllojnë gishtat
rrethorë, burri i ri gjith’ ngjyer, kuqur, turpëruar, zëmëruar;
Qullja mbi mua e dashnorit tim detit, kur unë shtrihem dëshiruar dhe
lakuriq,
Gazmendi i bebave binjake që zvarriten mbi bar
në diell, mëma që kurrë nuk heq syrin e pagjumë
nga ata,
Trungu i arrës, lëvozhga e arrës, dhe çarja a të çarat
arra me shumë rrathë,
Vetëpërmbajtja e perimeve, zogjve, kafshëve,
Pasoja e poshtër për mua që fshihem a e gjej vetveten
me turp, kur zogjtë dhe kafshët asnjëherë të vetme s’fshihen a i gjejnë
vetet me turp,
Dlirësia e madhe e atësisë, barabitur me dlirësinë e madhe të
mëmësisë,
Betimi i lindjes që kam dhënë, vajzat e mia Adamike dhe të freskëta,
Lakmia që më ha ditë e natë me brejtje urie, derisa
ngopem me çdo të behen djem që do zënë vendin tim kur unë
të jem përtej,
Gjendja e shëndetshme, prehja, kënaqsia,
Dhe kjo vile pjekur rastësishëm prej meje,
Bën punën e saj – e hedh atë pakujdes të bjerë ku të mundë.

 

[Artemis]

Re: Përkthime

D. D

EZRA PUND

Alba ['Dawn Song']

AS cool as the pale wet leaves
of lily-of-the-valley
She lay beside me in the dawn.

Alba

Aq e freskët sa të zbehtat gjethe të njoma
të lules lotët e vajzës
Ajo ngjitet mbas meje në agim.

Diaboliss te bej pak konkurence ne kete /pf/images/graemlins/laugh.gif

Alba “ Kenge agimi”

Ftohte si lageshtija e zbehte e gjetheve
te lules-se-fushes
Pushoi prane meje, Ajo, ne agim.

 

[Artemis]

Re: Përkthime

ose:

Po si freskija e lagesht e gjetheve te zbehura
te lules- se- fushes
Pushoi Ajo, prane meje, ne agim.

 

[Artemis]

Re: Përkthime

Ke dicka nga Neruda??

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

E mardhur si gjethezbehtat e qullura
të zambakut
ajo prehet krah meje në agim.


Nëse të pëlqen një nga Neruda sille këtu anglisht, spanjisht dhe e provojmë shqip.

 

[bebivogel]

Re: Përkthime

Song of Despair
XX


Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Escribir, por ejemplo: "La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos".

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oir la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

D.D ... do ishte mire nga spanjishtja ne shqip /pf/images/graemlins/smile.gif

thanks :wave:

 

[Prodigychild01]

Re: Përkthime

Cili eshte qellimi i kesaj teme???

 

[Artemis]

Re: Përkthime

Do te ishte mekat shuuum i Madh nese kjo nuk eshte e perkthyer ne shqip!!! ( nese po ju lutem ta postoni)


A Song of Despair
translated by w.s.merwin

The memory of you emerges from the night around me.
The river mingles its stubborn lament with the sea.

Deserted like the dwarves at dawn.
It is the hour of departure, oh deserted one!

Cold flower heads are raining over my heart.
Oh pit of debris, fierce cave of the shipwrecked.

In you the wars and the flights accumulated.
From you the wings of the song birds rose.

You swallowed everything, like distance.
Like the sea, like time. In you everything sank!

It was the happy hour of assault and the kiss.
The hour of the spell that blazed like a lighthouse.

Pilot's dread, fury of blind driver,
turbulent drunkenness of love, in you everything sank!

In the childhood of mist my soul, winged and wounded.
Lost discoverer, in you everything sank!

You girdled sorrow, you clung to desire,
sadness stunned you, in you everything sank!

I made the wall of shadow draw back,
beyond desire and act, I walked on.

Oh flesh, my own flesh, woman whom I loved and lost,
I summon you in the moist hour, I raise my song to you.

Like a jar you housed infinite tenderness.
and the infinite oblivion shattered you like a jar.

There was the black solitude of the islands,
and there, woman of love, your arms took me in.

There was thirst and hunger, and you were the fruit.
There were grief and ruins, and you were the miracle.

Ah woman, I do not know how you could contain me
in the earth of your soul, in the cross of your arms!

How terrible and brief my desire was to you!
How difficult and drunken, how tensed and avid.

Cemetery of kisses, there is still fire in your tombs,
still the fruited boughs burn, pecked at by birds.

Oh the bitten mouth, oh the kissed limbs,
oh the hungering teeth, oh the entwined bodies.

Oh the mad coupling of hope and force
in which we merged and despaired.

And the tenderness, light as water and as flour.
And the word scarcely begun on the lips.

This was my destiny and in it was my voyage of my longing,
and in it my longing fell, in you everything sank!

Oh pit of debris, everything fell into you,
what sorrow did you not express, in what sorrow are you not
drowned!

From billow to billow you still called and sang.
Standing like a sailor in the prow of a vessel.

You still flowered in songs, you still brike the currents.
Oh pit of debris, open and bitter well.

Pale blind diver, luckless slinger,
lost discoverer, in you everything sank!

It is the hour of departure, the hard cold hour
which the night fastens to all the timetables.

The rustling belt of the sea girdles the shore.
Cold stars heave up, black birds migrate.

Deserted like the wharves at dawn.
Only tremulous shadow twists in my hands.

Oh farther than everything. Oh farther than everything.

It is the hour of departure. Oh abandoned one!

 

[Artemis]

Re: Përkthime

Kurse kjo eshte e preferuara ime... Wah!

Love Sonnet XI
I crave your mouth, your voice, your hair.
Silent and starving, I prowl through the streets.
Bread does not nourish me, dawn disrupts me, all day
I hunt for the liquid measure of your steps.

I hunger for your sleek laugh,
your hands the color of a savage harvest,
hunger for the pale stones of your fingernails,
I want to eat your skin like a whole almond.

I want to eat the sunbeam flaring in your lovely body,
the sovereign nose of your arrogant face,
I want to eat the fleeting shade of your lashes,

and I pace around hungry, sniffing the twilight,
hunting for you, for your hot heart,
like a puma in the barrens of Quitratue.

Diaboliss nje sprove e mire per ty :thumbsup:

 

[Artemis]

Re: Përkthime

postuar nga beba

...

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

E kjo dhimbja qofte e fundit qe ti ma shkakton, dhe keto vargje te fundit qe i shkruaj per ty! ... keshtu dicka ( my poor spanish)


sa varg i bukur per fundin!

:wave:

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Midis sonetit të XX që quhet Mund të shkruaj dhe Një këngë për dëshpërimin, që i vjen pas gjendet një skicë po nga Pablo Neruda. Një djall me brirë duke kundruar një femër ashtu si e ka bërë nëna.

Mund të shkruaj

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.

Të shkruaj, për shëmbull:”Nata është yjësuar,
Dhe drithëruesit, të kaltrit yje, atje larg.”

Era e natës sillet në qiell dhe këndon.

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
E doja, dhe ajo më donte nganjëherë gjithashtu.

Në netë si kjo e kisha ndër krahët e mia.
E puthja aq shumë herë nën qiellin e pafund.

Ajo më donte, dhe unë e doja nganjëherë gjithashtu.
E si të mos doja të tillë sy të mëdhenj tërheqës.

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Duke menduar që nuk e kam. Duke ndjerë që e humba.

Të dëgjoj natën e pamasë, më e pamasë pa të.
Vargjet bien mbi shpirtin si mbi barin vesa.

Po ç’rëndësi ka kur dashuria ime nuk mund ta ruante
Nata është yjësuar dhe ajo nuk është me mua.

Kjo është e gjitha. Së largu dikush këndon. Atje larg..
Shpirti im nuk ndjehet mirë se e humbi atë.

Si të jenë duke kërkuar sytë e mi vështrojnë për të.
Zemra ime vështron, por ajo nuk është me mua.

E njëjta natë që zbardhëllon të njëjtat pemë
Ne vetë, ata të atëhershmit, nuk jemi të njëjtët.

Më nuk e dua, është e qartë, por sa shumë e doja
Zëri im vështron për erën që të takojë veshin e saj.

E tjetrit. Do jetë e tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i tejdukshëm. Sytë e saj të paskaj.

Unë nuk e dua, është e qartë, por mbase e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria, dhe kaq i madh harrimi.

Sepse në netë si kjo e mbaja atë mes krahëve,
Shpirti im ndjehet keq që e ka humbur.

Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që ajo me shkaktoi,
Dhe këto janë vargjet e fundit që unë ja shkruaj.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

federico garcia lorka

Balada e ujit të detit

Për Emilio Prados
(gjuetarit të reve)

Deti
Qesh atje larg.
Me dhëmbë shkumbe,
E buzët prej qielli.

“Çfarë shet, oh rioshe e vagëlluar,
me gjoksin në ajër?”

“Unë shes, zotëri, ujë deti.”

“Çfarë mbart, oh rioshe e nxirruar,
përzierë me gjakun tënd?”

“Unë mbaj, zotëri, ujë deti.”

“Ato lotë të kripur:
nga vijnë, nënë?”

“Vajtoj, zotëri, ujë
deti.”

“Zemër, po ky hidhërim
i sertë, nga lind?”

“Hidhëron shumë uji
i detit!”

Deti
Qesh atje larg.
Me dhëmbë shkumbe,
E buzë prej qielli.


Dëshirë

Vetëm zemra jote e zjarrtë,
Dhe asgjë më.

Parajsa ime një fushim
Pa bilbila
Dhe lira,
Me një lumë ujpakë
Dhe një burim.

Pa shpimet e erës
Përmbi degë,
As yllin që do
Të bjerë gjeth.

Një dritë e pamatë
Që ishte
Me ndriçuese
Se tjetra,
Dhe një fushim
Yjësish të thyera.

Një prehje e qartë
Dhe atje puthjet tona,
Tingujt zanorë
Të jehonës,
Përhapen aq larg.

Dhe zemra jote e zjarrtë
Asgjë më.

 

[bebi]

Re: Përkthime

DD, na knaqe!
Jam shume kurioze me lexu perkthimin tand te Beatrice-s te Dante Aligherit.
Nese ke ndojher kohe te lire me kishte pelqy me e lexu.

Tanto gentile, e tanto onesta...

Une e di permendsh.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Dante

XXVI

Sa e këndëllt dhe e ndershme më ngja’
Zonja ime, kur të tjerët përshëndet,
Sa çdo gjuhë memece ka për të mbet’,
Edhe sytë mos guxojnë me e pa.

Ajo shkon, me ndjesinë për t’lodrue,
Lozonjare deri në përunjësi veshur;
Sikur të ishte një gjë e mbritur
Nga qielli në tokë një mrekulli me dëshmue.

Shfaqet aq pëlqyese ndaj kujt e ndoqi,
E jep për ata sy një ëmbëlsi nga ashti,
Që kundër s’i del kush kur s’e pa.

Dhe prej shtatit të saj ngrihet la’
Një shpirt i butë plot me dashni,
Që tuj shkue i thotë frymës: Psherëti.

 

[bebi]

Re: Përkthime

nuk ka se si bahet ma e amel!
komplimente e falemnders, sidomos per pershtatjen gege. /pf/images/graemlins/smile.gif


---------------------------
E par che da la sua labbia si mova
un spirito soave pien d'amore,
che va dicendo a l'anima: "sospira" .

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

shekspir

Soneti 2

Kur dyzet dimnat balln ta ken nguju,
T'thellat transhe t'garmojn fushavet buknisë,
Petku krenar i rinis tash lakmu,
Ka me ken zhel i skartum pak i vyem:
Me t'pyt, ku të nodhen tan buknit,
Ku tan thesaret e ditvet t'gjallnume,
Me than mrena syve t'mi thellë myt,
Ka me ken turp llupsi e murrje xhepshpume,
Ma t'shumta lavde buknia ti ka hak,
N'gjegjesh 'Ky biri i mir i jem
Do m'laj gjynahet, nji m'fal fjala plak'
Tuj provu buknin e trashgume.
Njikjo a si me rilind në pleqni
E sheh gjakn ngroht' kur ftoht' njehet joti.