Tema e ditës

Intervista e Ilva Tares për 'Tonight' në Ora News me ambasadorin e SHBA-ve, Aleksandër A. Arvizu, ish-ambasadorin, Uilliam E. Rajerson dhe ish-ambasadori Xhon L. Uidhers. Ilva Tare: Mirëmbrëma! Mirësevini dhe faleminderit! Jam e sigurt se këto janë fjalët e para që mesojnë ambasadorët e SHBA kur vijnë për herë të parë në Shqipëri. Sonte, kam tre muskutjerë amerikanë: Ambasadorin Arvizu ish-ambasadorin Ryerson dhe ish-ambasadorin Withers. Ndoshta ka qenë e thënë të jetë kështu, por ndoshta është dhe fat, që në këtë 100 vjetor ne i kemi sytë nga Amerika për të mësuar dhe dëgjuar mesazhet e tyre. Kjo është një zgjedhje e veçantë për të qenë këtu në “Tonight” për të folur për shqiptarët në këtë 100 vjetor të rëndësishëm dhe me shqiptarët në një intervistë të paparë në televizionin Ora News. Faleminderit që jeni këtu sonte! Ndjehem e privilegjuar dhe e nderuar, zotërinj ambasadorë. Jeni të vetmit të ftuar, që nuk kanë nevojë për prezantim, pasi jeni të famshëm tashmë. Jam e sigurt se asnjë shqiptar nuk e ka harruar ambasadorin e parë të SHBA në Shqipëri në vitin 1991, kur komunizmi po binte. Mirësevini, z. Ambasador. Burimin e ketij lajmi e gjeni ketu: http://gazetac.com/index.php/aktuale/24152-tre-ish-ambasadoret-amerikane-flasin-per-shqiperine.html

Në një shkrim të publikuar në uebsajtin e tabliodit të madh britanik citohej Partia Socialiste, që e konsideroi këtë ngjarje si një “turpërim grotesk”. Lajmi për therrjen e 1 mijë deshëve dhe deleve në kuadrin e festimeve të 100-vjetorit të pavarësisë ka ngjallur reagime ndërkombëtare, me të përditshmen “The Guardian” që dënoi ashpër këtë “masakër”. Në një shkrim të publikuar në uebsajtin e tabliodit të madh britanik citohej Partia Socialiste, që e konsideroi këtë ngjarje si një “turpërim grotesk”. Në artikull, kjo mënyrë festimi konsiderohej primitive, ndërsa pasqyroheshin kundërshtitë nga brenda Shqipërisë dhe disa organizatave ndërkombëtare për mbrojtjen e të drejtave të kafshëve. Në mbyllje të artikullit, “The Guardian” denoncoi se pavarësisht përpjekjeve për t’u lidhur me Kryeministrinë apo instutucionet përkatëse, nuk kishte arritur të merrte një koment zyrtar për këtë ngjarje.//

Me poshte lajmi mbi nje bashkiake te nje qyteti ne Meksike, vazhdimisht nen presionin e bandave te droges, vazhdimisht e paperkulur dhe me integritet deri ne vdekje. http://www.dailymail.co.uk/news/article-2238577/Maria-Santos-Gorrostieta-executed-surviving-assassination-attempts.html

Tema : A jeni dakort te digjet flamuri amerikan edhe ne Tirane per protesta anti-islam ?

Mendoni se ka ngjashmeri mes kesaj reklame: dhe kesaj: Burimi: http://shekulli.com.al/web/p.php?id=8283&kat=87

Sipas parashikimeve të agjencisë qendrore amerikane të inteligjencës CIA, bota jonë deri në vitin 2030 nuk do të jetë vend ideal për të jetuar. Kurse sipas njërit prej tre skenarëve të quajtur “bashkëpunimi” parashihet lindja e “botës vëllazërore”, që do ta udhëheqin Kina dhe SHBA-ja. Këshilli i inteligjencës nacionale NIC, i cili është degë e CIA-s, për çdo vit mendon për gjendjen e botës sonë në 20 vitet e ardhshme, kurse skica e parë e raportit të ri “Trendet globale 2030” tashmë ka mbërritur në Ëashington para afatit të paraparë, që paraprakisht ka qenë një ditë pas mbajtjes së zgjedhjeve presidenciale në SHBA (në nëntor të këtij viti), shkruan gazeta franceze “Le Monde”. Në këtë raport paralajmërohet revolucioni teknik që do të mund t’i ndryshonte raportet ndërkombëtare, që nga zgjerimi ushqimit të përmirësuar gjenetikisht, nëpërmjet printerit futurist e deri te përmirësimi artificial i funksionit të trurit të njeriut apo edhe klonimi njerëzor. Deri më 2030, NIC parasheh pothuaj me siguri tendenca që do të definojnë sistemin ndërkombëtar: liria e individit, demografia, humbja e fuqisë, problematika energjetike, ajo e ujit dhe e ushqimit. Sipas këtij parashikimi, janë të mundshëm tre skenarë; kthimi në të vjetrën, bashkëpunimi apo mosintegrimi. Sipas mendimit të autorëve, skenari më i mundshëm është ai i treti. Rritja ekonomike jo e barabartë i rindan kartat e fuqisë. Perëndimi dobësohet në favor të Azisë, kurse jostabiliteti i tregut dhe ndryshimet klimatike kërcënojnë stabilitetin botëror. Në botën e “çintegruar”, mungesa e përgjithshme e vullnetit politik për zgjidhjen e problemeve botërore margjinalizon organizatat multilaterale dhe thekson rrezikun nga konfliktet ndërshtetërore. Nëse arrihet të shmangen konfliktet e mëdha ushtarake, si ai ndërmjet Kinës e SHBA-së, për shembull, bota megjithëkëtë në vazhdimësi do të jetë buzë greminës. Skenari “kthimi në të vjetrën” parasheh botën “paraamerikane” me përkatësisht jo stabilitetin e gjysmës së parë të shekullit të 20-të dhe kjo nuk është aspak optimiste. E ngërthyer në problemet e veta buxhetore, SHBA-ja nuk ka më aftësi ndikimi në skenën ndërkombëtare. I vetmi nga këta tre skenarë, të cilit i vjen era jo realizëm, është “bashkëpunimi” dhe ai përshkruhet si “botë vëllazërore”, i udhëhequr nga Kina dhe SHBA-ja, bashkëpunim i të cilave në planin teknologjik do të mund të nisë epokën e re të marrëdhënieve të arta ndërkombëtare.

Në këtë video ju ftoj të shikoni se si shoku i vë flakën z.Gjergj Ndreca ne diten e 17 te greves. KOMENTONI MENDIMIN TUAJ !

Pergjigje bastarde nga Greket: Zëdhënësi i Ministrisë së Jashtme greke, Gregoris Delavekuras, ka sqaruar opinionin grek lidhur me qëndrimin e ministrit të Jashtëm, Avramopoulos ndaj çështjes çame, që ngriti si problem ministri ynë i Jashtëm, Edmond Panariti. Kjo pasi disa website greke - të informuara nga mediat në Shqipëri, pasi në konferencën për shtyp në Athinë të dy ministrat nuk kanë deklaruar gjë - e kanë quajtur ‘skandal’ përmendjen e çështjes çame në takimin mes dy ministrave të Jashtëm të Greqisë dhe Shqipërisë në Athinë. Zëdhënësi i Ministrisë së Jashtme greke, Gregoris Delavekuras, ka dërguar një përgjigje zyrtare, duke shpjeguar se ministri shqiptar, Edmond Panariti ka marrë përgjigje të menjëhershme nga ministri i Jashtëm grek, Dimitris Avramopulos, teksa ministri shqiptar përmendi shkurtimisht pasuritë e çamëve dhe shqiptarëve në Greqi. “Greqia është shtet i ligjit dhe kushdo që ka pretendime për pronat, duhet të përballet me drejtësinë greke". http://www.shqiperia.com/lajme/lajm/nr/18498/Greqia-kthen-pergjigje-per-camet-Kush-kerkon-pronat-te-perballet-me-ligjet-greke Me shume mundesi dhe Marini i TCH duhet te shkoje ne shtetin Grek te se drejtes qe te kerkoje te dije pse nuk e lejojne te udhetoje me atje.

Swathed in conspiracy and suppressed by the Soviet establishment, the historical truth about the Katyn murders remained obscure for more than half a century. Yet at the same time, the memory of the massacre evolved. A new book shows how this memory defines Eastern Europe even today. In thick fog on 10 April 2010, the pilot of a Polish Air Force Tupolev Tu-154 struggled to bring his aircraft down at Smolensk North Airport in western Russia. Visibility was reduced to just 1,600 feet, and insofar as any subsequent investigation could establish, by the time he realised that he was flying too low, it was already too late. The plane hit trees on approach, turned upside down, and broke apart on the ground, parts of it eventually coming to rest a few hundred feet short of the runway. 96 people were on board; none survived. Within hours, images of the wrecked fuselage were being broadcast around the world. The dead included the Polish President, Lech Kaczyński, his wife, Maria, and numerous senior politicians, military personnel and representatives of the clergy. In a heartbeat, the country’s leadership had essentially been lost. What was profoundly haunting was that the group had been on its way to a ceremony marking the 70th anniversary of the Katyn massacres, an incident in which 21,857 of the country’s elite had, under entirely different circumstances, also perished. The symbolism was unavoidable. Katyn is just a few miles west of where the plane went down. What followed was an astonishing outpouring of emotion not just in Poland, but in Russia as well. Roads around the Polish Embassy in Moscow had to be closed as mourners rushed to lay flowers and sign a book of condolences. Russia organised a national day of mourning, and Vladimir Putin ordered that the film Katyn, by the Polish director Andrzej Wajda, be shown in a primetime slot on national television. As the Polish intellectual Adam Michnik observed: “The Smolensk catastrophe broke something in our Polish and Russian hearts. In the hearts of the leaders and of regular people. It was as if a gigantic dam opened – a dam behind which unexpressed words and gestures were piled up.” Throughout the Soviet era, the fact that the Katyn massacres had been perpetrated by Stalin’s secret police, the NKVD, was systematically covered up by the Kremlin. After the Cold War, information and acknowledgement were more forthcoming but not at the rate many Polish activists wanted. The Smolensk disaster, quickly labelled Katyn-2, shook the status quo. “Suddenly in Russia there was a new openness and a new willingness to confront the truth of what happened in 1940,” Rory Finnin, a lecturer in Ukrainian Studies at the University of Cambridge, says. “There were visible scenes of commiseration with Poland in the Russian capital, and there was productive political growth on both the Russian and Polish sides. Months after the crash, for instance, the Russia Duma unequivocally declared Katyn a crime of the Stalinist regime. In Poland, politicians and civic figures repeatedly acknowledged Russia’s own painful past and noted that many ordinary Soviet citizens had themselves been victims of Soviet state terror. There was a newfound sense of shared suffering. It took a tragic accident with eerie connections to an historical atrocity to evoke these memories and to begin to transform them.” Memory and its shifting nature are the central concerns of the new book Remembering Katyn, which traces the ways in which the Katyn murders have been represented in Eastern Europe since 1940. Coauthored by Finnin, his Cambridge colleague Alexander Etkind and a team of scholars, it examines how the tragedy has resonated through the words and deeds of generations of activists, politicians, filmmakers, and writers. It maps that legacy not just in Russia and Poland, but in Belarus, Ukraine and the Baltic States as well. Its scope reflects the fact that over 70 years, Katyn has evolved from the name for a single historical event into a metonym and metaphor – a shorthand for multiple killing fields in Eastern Europe and beyond. The book calls attention to the fact that, contrary to our popular understanding, the majority of the victims of the Katyn operation were executed far from the Katyn Forest itself. These Polish victims were buried in killing fields in Russia, Ukraine and, almost certainly, Belarus as well. “Katyn” has become the collective noun encompassing all of these places. It has also become a term for similar tragedies dissociated from those events. In 1949, for example, the Soviet massacre of many thousands of Ukrainians in the city of Vinnytsia during Stalin’s purges became known as the “Katyn of Ukraine”. In 1995, Srebrenica was dubbed “the new Katyn”. Like the words “Holocaust” or “Gulag”, “Katyn” has acquired a transcendent meaning. Finnin and Etkind attribute such a phenomenon in part to the intersection, and mutual dependence, of history and memory. History may provide us with a chronicle and analysis of events, but memory refashions them for us to understand in more organic and unpredictable ways. The air crash of 2010 is an extreme example of what they call a “memory event”, a moment of rupture when the past is remembered and in effect repurposed. Other, less extreme incidents that can provoke memory events include the release of films and books, court decisions and political announcements. “Memory events may be said to reboot cultural memory,” the authors write in the introduction toRemembering Katyn. “Much like a computer, cultural memory is dependent on an interaction between ‘hardware’ such as monuments, plaques and street signs, and ‘software’, like novels, films and marches. Monuments are inconspicuous if people are not writing about them, snapping photos of them, laying flowers at their pedestals. Marches have incomplete itineraries without a physical structure designated for commemoration and hewn from stone. Memory events reboot cultural memory by keeping this hardware and software in dialogue while refreshing and updating the code that facilitates their exchange.” One reason that memory has become so essential to the Katyn story is because the historical truth was suppressed for so long. We now know unequivocally that on March 5, 1940, the leadership of the Soviet Union, including Stalin himself, approved a recommendation from NKVD chief Lavrentiy Beria that his men shoot “Polish prisoners of war [located in camps in Russia and Ukraine] and arrestees located in prisons of western regions of Ukraine and Belorussia.” These were men who had been arrested and interned during the Soviet invasion of Poland in 1939. In 1942, after Germany and Russia had gone to war with one another, workers in German-occupied territory came across the graves at Katyn. The Germans elected not to release this information until the following year, Goebbels gleefully anticipating a PR coup against the Soviet enemy. After the German announcement, however, the Soviets responded by pinning the blame on the Nazis. As recent declassified US archival documents reveal, Roosevelt and Churchill tacitly recognised that Katyn had almost certainly been sanctioned by Stalin, but they towed the line for the sake of their alliance. “Let us think of these things always and speak of them never,” Owen O’Malley, British ambassador to the Polish Government-in-exile, said in a statement which summed up Britain’s ambivalence. As the Soviet cover-up spread into the era of the Cold War, it was challenged by activists both within Communist Poland and the Polish diaspora. From the late 1940s, anonymous tributes to the victims started to spring up in key locations, notably Warsaw’s Powązkowski Cemetery. These tributes were repeatedly removed by the Polish security services. In April 1956, 20,000 Poles congregated in London to commemorate the massacres. By the 1970s, monuments had begun to appear in Stockholm and London, and in April 1980, on the 40th anniversary of the killings, Soviet dissidents issued a public statement “Look Back In Repentance” to mark the occasion. In the late 1980s, the pending collapse of the Soviet regime allowed the Poles some limited access to Katyn, where the inscription to victims of the Nazi regime on the Soviet monument was changed, euphemistically, to a commemoration of “the fallen” that suggested no perpetrator. Mikhail Gorbachev nevertheless continued to deny Soviet state responsibility for the massacre. It was only in 1990 that this position became untenable with the discovery of new documentary evidence. Half a century after the killings, Russia finally acknowledged what Stalin had done. In 1993, Boris Yeltsin knelt before the Katyn cross in Warsaw and asked Poles: “Forgive us, if you can”. As history, Katyn is the subject of competing narratives which, in the post-Soviet age, it has slowly become possible to test against the truth. As memory, however, the term now unquestionably goes beyond the historical event itself. As new generations grow up in Eastern Europe, they may well study the former, but their sense of who they are will also be shaped by the latter. In this respect, Katyn’s legacy is as a powerful example of what happens to history, after history has happened. “If you look at how the past is made present to us, it’s clear that we learn as much from memory – transmitted through cultural texts like novels and films and memorials – as we do from the discipline of history itself,” Finnin adds. “Memory – how it affects us, influences us and changes us – has to be taken into account when we seek to understand society and ourselves.” Remembering Katyn, by Alexander Etkind, Rory Finnin, Uilleam Blacker, Julie Fedor, Simon Lewis, Maria Mälksoo, and Matilda Mroz is published by Polity. http://www.cam.ac.uk/research/features/massacre-and-metaphor-remembering-katyn/

Në Kuvendin e Kosovës, deputetët me shumicë votash (47 pro, 9 kundër dhe 2 abstenim) sot miratuan Rezolutën e paraqitur nga deputeti i Lëvizjes për Bashkim, z. Agim Kuleta. Sipas Rezolutës së miratuar Qeveria e Republikës së Kosovës duhet të marrë vendim për zëvendësimin e kodeve telefonike aktuale, që i shfrytëzon Kosova (+377, +381 dhe +386) me kodin telefonik të Republikës së Shqipërisë +355. Me këtë hap Kosova dhe qytetarët e saj do të përfitojnë shumë si në aspektin politik, ekonomik, po ashtu edhe në aspektin e sigurisë. Në tekstin e miratuar të Rezolutës thuhet: “Kuvendi i Republikës së Kosovës, Në bazë të nenit 65 (1) të Kushtetutës së Republikës së Kosovës, nenit 6, paragrafi 1 dhe të nenit 52, pika 2, të Rregullores së Kuvendit të Republikës së Kosovës, - Duke qenë se Republika e Kosovës ende nuk është anëtare e OKB-së dhe UNT-së (Unionit Ndërkombëtar për Telekomunikacion; angl. ITU), e rrjedhimisht nuk mund të ketë kod të vetin telefonik, - Duke i pasur parasysh humbjet e mëdha financiare (qindra milionëshe) të cilat i ka pësuar dhe i pëson Republika e Kosovës nga shfrytëzimi i kodeve të huaja telefonike: të Monakos, Serbisë, e Sllovenisë, - Duke e pasur parasysh koston e komunikimit midis qytetarëve që janë shfrytëzues të kodeve të ndryshme telefonike brenda vendit tonë, - Duke qenë se lëvizjet e shumta të qytetarëve të Republikës së Kosovës në Republikën e Shqipërisë dhe anasjelltas kanë bërë që intensiteti i komunikimit midis tyre përmes rrjetit telefonik të rritet, ndërkohë që kostoja e këtij komunikimi, për shkak të kodeve të ndryshme, është shumë e lartë, - Duke e pasur parasysh mundësinë serioze të cenimit të sigurisë shtetërore, Në seancën plenare të datës 30 gusht 2012, miratoi këtë: Rezolutë 1. Qeveria e Republikës së Kosovës, të marrë vendim për zëvendësimin e kodeve telefonike aktuale që i shfrytëzon Kosova (+377, +381 dhe +386) me kodin telefonik të Republikës së Shqipërisë +355. 2. Në funksion të realizimit të këtij qëllimi, brenda një kohe shumë të shkurtër, t’i iniciojë negociatat me Qeverinë e Republikës së Shqipërisë. 3. Në qoftë se kostoja e shkëputjes së kontratave aktuale valide me ofruesit e kodeve telefonike është më e lartë për vendin sesa respektimi i tyre deri në fund, këto kontrata të zbatohen deri në afatin e paraparë për përfundimin e tyre, por ato të mos vazhdohen më tutje”, përfundon teksti i Rezolutës së Lëvizjes për Bashkim, i paraqitur më 30 gusht e i miratuar në seancën e sotshme të rregullt të Kuvendit të Kosovës. Marre nga: http://www.shqiperia.com/lajme/lajm/nr/18087/Tani-edhe-Kosova-me--355

"Dita që ne e shohim të vërtetën dhe nuk flasim, është dita kur kemi filluar të vdesim – Martin Luter King Teoritë konspirative tani kanë lulëzuar në atë drejtim të cilin prostituta (media) e quan “kulturë konspirative”. Sipas prostitutave, amerikanët duhet të gjejnë disa shpjegime për frustrimet dhe dështimet e tyre, pra amerikanët i shmangen fajit duke ia hedhur atë Biderbergerëve, Rothschildëve, rendit të ri botërorë, e kështu me radhë. Lexuesit nuk duhet të befasohen me faktin se unë jam kundër prostitutave. Në fakt kultura konspirative është produkt i dështimit të prostitutave (shtypit) për të hetuar dhe për të raportuar lajmin e vërtetë. Unë jam i vetëdijshëm se mediat perëndimore janë më të këqija seç ishin ato sovjetike.............." Me shume: http://mendimipress.com/?p=392

Chris Stevens, the U.S. ambassador to Libya killed along with three others in a rocket attack outside the American Consulate in Benghazi was "a courageous and exemplary representative of the United States," President Barack Obama said in his initial statement Wednesday condemning the attack. Initial reports said the slain embassy staffers—who also include foreign service information management officer Sean Smith—were trying to flee the consulate building when they were fired upon by protesters apparently angry over a film they say insults Prophet Muhammad. However, U.S. officials told The New York Times and CNN on Wednesday that the attack may have been planned by a group that "had either been waiting for an opportunity to exploit like the protests over the video or perhaps even generated the protests as a cover for their attack." For more read the information in this link: http://news.yahoo.com/blogs/lookout/chris-stevens-us-libya-ambassador-killed-142949456.html

Nje artikull teper interesant. Gazeta Shekulli 24-2-2011 (Artikulli eshte dokumentuar dhe tek: http://lajme.shqiperia.com/lajme/artikull/iden/1046999586/titulli/Sherbimet-e-huaja-kane-prej-vitesh-regjistrime-per-shtetaret-e-Tiranes pasi tek URLja e pare e Gazetes Shekulli nuk ekziston me (fshire!?) (http://www.shekulli.com.al/2011/02/24/sherbimet-e-huaja-kane-regjistrime-per-shtetaret-e-tiranes.html)) U shpreh në shtyp kundër Greqisë, e shkarkojnë nga MPJ pas 11 vitesh në diplomaci. "Kërkohej një simetri ndërmjet rastit tim dhe atij të konsullit grek në Korçë". DENONCIMET E DRITAN HILËS: - Draftet e një marrëveshje me Greqinë në 1994 janë zhdukur nga Arkiva e MPJ. - Ka shenja të rifillimit të negociatave nën rrogoz për Paktin Detar. - Roli i ish-ministrave në Marrëveshjen për Varrezat. - Cili është ish-ministri që vetëm në muajt e fundit, nga 150 diplomatë, 87 i zëvendësoi me "njerëz nga rruga". Shtetarët e Tiranës në marrëdhëniet me të huajt janë peng i veprimeve të tyre. "Janë regjistruar dhe klasifikuar nga shërbimet inteligjente mike apo rivale sjellje ordinere morale jashtë kufijve; transferta të dyshimta parash; ndërmarrje me partnerë të dyshimtë etj. Këto fakte miqve ju shërbejnë për të krijuar opinion, ndërsa armiqve për të bërë presion" - rrëfen në këtë intervistë për "Shekullin", z.Hila Ish-punonjësi i Ministrisë së Punëve të Jashtme, diplomati Dritan Hila, është shkarkuar para pak ditësh nga detyra pas disa shkrimeve kritike në shtyp ndaj politikës greke kundrejt Shqipërisë. Një nga shkrimet e tij në shtyp që ka ngjallur debate ishte ai me titull "Hijet e vetëdeklarimit pas pensioneve të homogjenëve". Qëndrim kritik z. Hila ka pasur veçanërisht pas deklaratave të konsullit grek në Korçë. Për këto qëndrime ai u nxor fillimisht përpara Komisionit të Gradave dhe Disiplinës në MPJ dhe u mor masa e mosngritjes në detyrë për 2 vjet. Por, pak ditë pas kësaj mase, atij ju komunikua papritur shkarkimi. Në këtë intervistë për "Shekulli"-n, z. Hila thotë se "Nëse mendohet se unë si diplomat nuk kam të drejtë të kem opinionet e mia personale për interesat e vendit tim, dhe nuk kam të drejtë t'i shpreh ato publikisht dhe nën tagër personal, kjo është mendësi e atyre që shtetin e konceptojnë si pronë personale dhe nëpunësit e tyre si raja. Shprehur sipas politologjisë, kjo quhet mendësi totalitare". Më pas, ai denoncon veprimet dhe mosveprimet në disa momente kyçe në veprimtarinë e diplomacisë ku ai kontribuon prej 11 vitesh. Një nga pohimet më interesante të këtij diplomati është përgjigja për pyetjen, pse janë kaq të mefshtë dhe jopërfaqësues të sensibilitetit publik, politikanët shqiptarë kur bëhet fjalë për raportet me të huajt që duhet të jenë reciproke. Më poshtë, intervista e z. Hila për "Shekulli"-n, dhënë dje gazetarit Denis Dedej. Z. Hila, ju jeni penalizuar nga Ministria e Punëve të Jashtme me largim nga detyra pas disa shkrimeve në shtyp ku spikatin ato për marrëdhëniet Shqipëri-Greqi, apo për raportin Marti. Ju si e konsideroni këtë vendim? Pikërisht... ndër arsyet kryesore pse më larguan nga ky shërbim janë opinionet e mia kritike për qëndrimet, ose thënë më saktë mosqëndrimet e këtij institucioni ndaj çështjeve jetike për shtetin shqiptar. Nëse mendohet se unë si diplomat nuk kam të drejtë të kem opinionet e mia personale për interesat e vendit tim, dhe nuk kam të drejtë t'i shpreh ato publikisht dhe nën tagër personal, kjo është mendësi e atyre që shtetin e konceptojnë si pronë personale dhe nëpunësit e tyre si raja. Shprehur sipas politologjisë, kjo quhet mendësi totalitare. Përveçse diplomat, unë jam edhe shtetas shqiptar, i cili shikonte se si institucioni i tij, ishte tërësisht i pa ndjeshëm ndaj kafshimeve që fuqi të huaja po i bënin territorit dhe interesave tona. Dhe për këtë kisha të drejtë të shprehesha, të drejtë që e ushtrova dhe të cilën do të vazhdoj ta bëj. Në botën e qytetëruar, ka shumë diplomatë që janë njëkohësisht edhe opinionistë gazetash. Mjafton të përmend këtu opinionistin e "Corriere della Sera", Sergio Romano, që ka qenë 40 vjet diplomat në poste deri ambasador dhe 50 vjet, e deri në ditët e sotme, opinionist. A kam të drejtë unë në paralajmërimet e mia për ekspansionin grek dhe përpjekjeve të Greqisë për helenizimin e Jugut të vendit? Këtë po e paralajmërojnë edhe njerëz të nderuar dhe dijetarë si Prof. Kristo Frashëri dhe Prof. Pëllumb Xhufi; KLD, mediat dhe ju në "Shekulli" këto ditë po vini alarmin për falsifikimet e kombësisë; e shumë raste të tjera. Duke perifrazuar George Orwellin, mund të thuhet se "duhet të jesh diplomat shqiptar që mos ta vësh re këtë agresion të ftohtë". Duke iu kthyer çështjes Marty, rikujtoj, se para disa javësh, gjatë një vizite në Romë, ministri Haxhinasto, kur u pyet sa çfarë masash po merren ndaj raportit të Dick Marty, që asokohe nuk ishte ende rezolutë e asamblesë së KiE-së, u shpreh se "...nuk duhet t'i japim kaq shumë rëndësi raportit të këtij Marty-t...". Por Marty dhe diplomacia sllave, nuk e kishte marrë me aq mendje të lehtë këtë çështje, sa e kishte marrë ajo shqiptare. Dhe neve na ka mbetur një bela që do të na bëhet havale për vite me radhë. Numri i fundit i revistës prestigjioze "Foreign Policy", e cilësonte qeverinë e Kosovës si të përbërë nga trafikantë organesh. Kaq mjafton si fillim për të shijuar se çdo vijë më pas. Fillimisht Komisioni i Disiplinës në Ministrinë e Jashtme ju dha një penalizim me 2 vjet mosngritje në gradë. Por më pas është firmosur një shkresë nga ministri për largimin tuaj. Çfarë ndryshoi që solli dhe pushimin tuaj nga puna? Urdhri i largimit tim, mban datën 18 shkurt, por realisht është firmosur më datë 21 pasdite. Gjatë gjithë kësaj kohe, e kontrolluan dosjen time fije për fije, me shpresën se mos gjenin mangësi për ta përdorur si argument shtesë për largimin tim, ose më vonë si presion kundër meje. Është e vërtetë që masa e propozuar nga komisioni ishte e lehtë, dhe për këtë dua të falënderoj kolegët e mi, diplomatë karriere të çmuar, të cilët pavarësisht presioneve dyditore, nga ministri, dhe i përdoruri i përhershëm, sekretari i përgjithshëm, nuk u epën për të dhënë si masë pushimin nga puna, por vetëm për kompromis "in extremis", dhanë masën "dy vjet mos ngritje në gradë" . Logjika ta donte që ministri të mos dilte mbi këtë masë, aq më shumë që nuk ka kapacitetet e nevojshme profesionale të gjykojë një komision ekspertësh. Por pas presioneve të ardhura nga njerëz që i ka mbi kokë dhe që e urdhërojnë, firmosi largimin tim. Është në këtë mes edhe putra e ambasadës greke, e cila kërkonte një simetri ndërmjet rastit tim dhe atij të konsullit grek në Korçë, por duke harruar se unë mbroja sipas Kushtetutës tërësinë e vendit tim, ndërsa Ikonomus kërkonte toka dhe destabilizonte një shtet fqinj; unë flisja në emër personal, ndërsa ai në emër të shtetit grek që e kishte akredituar në Korçë. E pra sot "konsulli me xhup" gëzon statusin e tij si diplomat, ndërsa unë duhet të filloj betejën ligjore pse mbrojta interesat e vendit tim dhe i tregoja nga i vinte e keqja. Z. Hila, duke pasur parasysh që keni 11 vjet karrierë diplomatike, si do ta vlerësonit ju sjelljen e diplomacisë shqiptare, sidomos në çështjet e kohëve të fundit? Gjashtë vitet e fundit, do t'i vlerësoja si një zbythje të vazhdueshme të diplomacisë shqiptare përballë kërkesave arrogante të palës greke. Dhe këtë e mbështes në disa fakte: Ende pala greke nuk ka firmosur marrëveshjen për kufijtë tokësorë dhe atë për ujërat e brendshme që kemi dorëzuar në 1994. Madje ka të dhëna se draftet mbi këto marrëveshje, kanë humbur fare në arkivat e ministrisë. Po ashtu, pas zgjedhjeve të 2005-ës, ministria e Mbrojtjes, e drejtuar në ato kohë nga Fatmir Mediu, pa njoftuar ministrinë e Jashtme, zhvilloi bisedime me palën greke dhe i njohu të drejtën e tre varrezave, duke e vënë ministrinë e Jashtme para faktit të kryer. Por megjithëse kishte ende kohë për manovra, pasi duheshin përcaktuar modalitetet e identifikimit të kufomave dhe hollësi teknike të tjera, nëpërmjet të cilave mund të fitohej kohë dhe terren, komisioni i ministrisë së Jashtme, nën direktivën e ministrit Mustafaj, - i cili në aparencë i trajtoi interesat shqiptare me mendjelehtësi, por në realitet armiqësisht për kombin që e paguante, - dhe negocimin e njeriut që më vonë do të na bënte peshqesh edhe marrëveshjen e ujërave, ju përulën (fjala më e lehtë që mund të përdor) kërkesave greke, duke ngritur tre varreza. Janë varreza të ushtarëve të Metaxa-it, pra atyre që më '40 bombardonin fshatrat shqiptare me thirrjen "Zito Vorio-Ipiro", (Rroftë Vorio-Epiri) duke na i shitur si antifashistë. Grekët u dëshmuan edhe njëherë si manipulatorë të historisë pasi aleanca antifashiste u formua pas sulmit nazist mbi ish-Bashkimin Sovjetik. Ndërsa pala shqiptare, minimalisht, dëshmoi mungesën e kompetencës profesionale. Po kështu qëndron edhe dhënia e lejeve për ndërtimin e shkollave greke në Himarë dhe Korçë. Dhe qershia mbi tortë, ishte marrëveshja për delimitimin e shelfit kontinental, ose që njihet ndryshe si marrëveshja e detit me Greqinë. Kam përmendur më parë përgjegjësinë ligjore të komisionit dhe teknikëve negociues, por nuk duhet harruar se kjo marrëveshje kishte kohë që kërkohej nga pala greke, por u nënshkrua nga Lulëzim Basha dhe u mbrojt me zjarr nga Ilir Meta. Ndërsa Ilir Meta duhet të na shpjegojë se me çfarë ka lidhje gjithë ai zjarr në mbrojtjen e marrëveshjes, Lulëzim Basha, duhet të thërritet nga prokuroria me akuzën e "dorëzimit të territorit të Republikës". Si diplomat dhe shqiptar, i jam mirënjohës dhe kjo duhet thënë se, nëse nuk do të ishte vendimi burrëror dhe atdhetar i Gjykatës Kushtetuese, ne sot do ishim me 300 km2 më pak nga sa na lanë të parët tanë. Z. Hila, ka një lloj sjellje të vazhdueshme të shtetit shqiptar, të diplomacisë, që përpiqet t'i kalojë në heshtje të gjitha çështjet sensibël për publikun. Nga eksperienca juaj, keni arritur në ndonjë përfundim pse ndodh vazhdimisht ky intimidim në politikën shqiptare kur bëhet fjalë për raportet me të huajt që duhet të jenë reciproke dhe dinjitoze, siç i kërkon qytetari shqiptar? Politikanët shqiptarë të tranzicionit, vinin nga një shoqëri spartane, dhe rrjedhimisht ishin të paparë me botën dhe nevojtarë në kërkesa. Si fillim një mjekim i njerëzve të afërt në vendin fqinj; pastaj mplekseje me banditë ordinerë që bënin afera të lëndëve narkotike dhe që në raste kapjeje nga policitë e vendeve fqinjë përmendin emrat e protektorëve të tyre politikë; sjellje ordinere morale si të lëshuar nga zinxhiri kur dilnin jashtë kufijve; më vonë me rritjen e korrupsionit, depozitim të ardhurash në bankat perëndimore dhe transferta të dyshimta parash; dhe së fundi ngritje ndërmarrjesh të përbashkëta me partnerë të dyshimtë. Të gjitha këto nuk kanë kaluar pa u regjistruar dhe klasifikuar nga shërbimet inteligjente mike apo rivale. Këto fakte miqve ju shërbenin për të krijuar opinionin, ndërsa armiqve për të bërë presionin. Nuk janë dënglat e integrimit, por vetëm logjika e kapjes së shtetit nga njerëz me të kaluar të errët dhe peng në shërbimet e huaja që e shpjegon edhe rastin e fundit kur ministria e jashtme jona, vetëm pas presionit të medias thirri ambasadorin grek për t'i kërkuar qëndrim ndaj deklaratave të konsullit grek në Korçë. Po mos kishin ndodhur këto reagime, Ikonomus do të vazhdonte të ligjëronte herë nga Korça e herë nga Boboshtica. Pra, ka mungesë të theksuar profesionalizmi në shërbimet e jashtme shqiptare dhe kjo ndikohet nga emërimet politike...? E kam thënë edhe më përpara, dhe e ripërsëris se tashmë atij dikasteri i është bërë një transfuzion gati i plotë, dhe profesionistët e vërtetë, janë në pozicione margjinale. Sot në ministri, gjysma e punonjësve nuk përdorin germat "ç" dhe "ë" në shkresat e tyre; nuk dinë t'i formatojnë dhe të kuptojnë problemet. Përfaqësitë janë bërë strehë militantësh dhe nepotizmi, ndërsa ana profesionale është afër zeros. Ka filluar kjo politikë që në kohën e Besnik Mustafait, dhe më vonë Lulëzim Basha, e përdori si çiflig për të krijuar tarafin e vet dhe duke bërë trafik influence. Në muajt e tij të fundit si ministër, nga rreth 150 diplomatë që punonin në përfaqësitë tona jashtë shtetit, 87 prej tyre ishin të marrë nga rruga: militantë, ish emigrantë pa kualifikimin e nevojshëm dhe shokë e miq të tij. Po kështu në periudhën e Ilir Metës, ose duhej të ishe pjesë e interesit elektoral të LSI-së, ose e atyre private të Metës. Nëse ligji parashikonte që promovimet bëheshin brenda organikës ekzistuese, kjo nën administrimin Meta, nuk ndodhi qoftë edhe një herë. Ju përmendët më parë edhe marrëveshjen për kufirin detar, e cila u shpall antikushtetuese nga Gjykata Kushtetuese. Disa i tremben rikthimit të saj siç ka ndodhur thuajse me të gjitha çështjet e rënda për publikun gjatë kësaj qeverisje. Kemi të drejtë të frikemi për një rikthim të kësaj marrëveshje mes Tiranës e Athinës? Marrëveshja detare, ishte rezultantja e gjithë ndrojtjes dhe kapjes që diplomacia shqiptare ka treguar ndaj asaj greke. Po. Ka shenja të rifillimit të negociatave nën rrogoz, dhe tashmë duhet të jemi të gjithë vigjilentë. Dhe që kjo të mos ndodhë, gjithë opinioni duhet të kërkojë që edhe në këtë çështje të fillojë të veprojë drejtësia, pasi të duash Shqipërinë, është një ndjenjë që nuk paguhet se e kemi për detyrë, por ta shesësh atë, është një krim, dënimit të të cilit nuk duhet t'i shpëtojë dot askush: në këtë jetë me burg, dhe në të përtejmen me përbuzje kombëtare.

Një 71-vjeçar u ekzekutua me armë zjarri mëngjesin e së enjtes rreth orës 6.30 minuta, në rrugen “Hoxha Tahsim” pranë farmacise numër 5 në Tiranë. Sipas policise, vrasja eshte hakmarrje per nje tjeter ngjarje te rende te ndodhur ne 5 qershor, te ketij viti ne Mamurras, ku humbi jeten nje djale 9-vjeçar. Babai i 9-vjeçarit, shtetasi Jetmir Llani eshte i akuzuari kryesor per kete vrasje. Ai ka ekzekutuar babanë e dy vellezerve te akuzuar per vrasjen e djalit te tij te vogel. Viktima eshte shtetasi Mark Llesh Shkreta, vjeç 71, banues në Mamuras, por që jetonte në Tiranë, që pas vrasjes qe kryen bijte e tij. Policia e pati te lehte zbardhjen e kesaj ngjarje, sepse viktima eshte babai i Oligert dhe Maringlen Shkretes, te cilet jane arrestuar per vrasjen e 9-vjeçarit ne Mamurras. Ne fillim te muajit te shkuar dy femijet e viktimes, kane ngritur prite per te ekzekutuar shtetasin Muharrem Llani. Ata gabuan shenjester duke i vrare te nipin 9-vjeçar. Policia arriti te kape dy autoret e ngjarjes qe shokoi opinionin publik ne ate kohe. Por, kjo vrasje nisi edhe konfliktin e armatosur midis dy fiseve Llani dhe Shkreta. Babai i femijes, mengjesin e se enjtes ekzekutoi te atin e tyre 71-vjeçarin. Policia tha se ka deshimtare qe e kane pare autorin e krimit, qe ka vepruar i vetem dhe e ka shpallur në kërkim.