Viktor Hygo - poezi
Shqipëroi: Sotir Caci
SHKRUAR MË 1855
Po shtoj një posht-shënim pas nëntë vjet. Jam rrekur
Të di a jeni gjallë? Mbase dhe keni vdekur.
Po të vdekurve mundesh t'u flasësh që këtu.
Qivuri juaj po hapet, markez: - Ku je kështu?
- Jashtë botës, si ju. - l vdekur je? - Pothuaj.
N'errësirë banoj mu tek një shkëmb i huaj,
Që tallazet e rrahin dhe mbushur ësht me terr,
Ku struket kush shpëton nga një përmbytje-tmerr.
- Po mirë, thoni ju, pastaj? - Si kurdoherë
Prapë rroj gjithënjë në vetmi të paprerë,
Nuk shoh veç hon e det, vetëm qiell dhe re
Të dëndura që shkojnë në heshtje si abé;
Pullazi më kërcet sepse tufani jashtë
Shfryn i tërbuar natën me valë e breshër bashkë;
Duket sikur dikush po gozhdon një qivur;
Kundër meje, nga larg, pa hedhur s'lanë gur;
Sapo shkel këmba ime, shkrepi luan, rrëzohet;
Era duket se trëmbet dhe nuk guxon t'afrohet,
Prandaj ma thotë mbytur, me një zë që të pik,
Përshëndetjen e dhëmshur që më çon ndonjë mik.
E të gjallëve zhurma vjen gjer tek unë e shuar.
Si vesa u shkri, u bë tym gjith ç'pata ëndëruar.
Ditët m'u bënë abé, në vetmi, si meit,
Pafundin po vështroj, vdekjen që më gëlltit.
Ju më thoni: - Pastaj? - Rrëzë malit, kërkova,
Bri detit, dhe aty vëndin e varrit tim caktova;
Rrotull: natën, llahtarin, - humnerën, unë kam,
Që veç buçet. - Pastaj? - Prapë i kënaqur jam!