Poezitë që parapëlqej.
- Thread starter Ema
- Data e fillimit
Re: Poezi te preferuara
TO HIS OWN BELOVED SELF THE AUTHOR DEDICATES
THESE LINES - (mayakovsky)
Six.
Ponderous. The chimes of a clock.
"Render unto Caesar ... render unto God..."
But where's
someone like me to dock?
Where'11 I find a lair?
Were I
like the ocean of oceans little,
on the tiptoes of waves I'd rise,
I'd strain, a tide, to caress the moon.
Where to find someone to love
of my size,
the sky too small for her to fit in?
Were I poor
as a multimillionaire,
it'd still be tough.
What's money for the soul?-
thief insatiable.
The gold
of all the Californias isn't enough
for my desires' riotous horde.
I wish I were tongue-tied,
like Dante or Petrarch,
able to fire a woman's heart,
reduce it to ashes with verse-filled pages!
My words
and my love
form a triumphal arch:
through it, in all their splendour,
leaving no trace, will pass
the inamoratas of all the ages!
Were I
as quiet as thunder,
how I'd wail and whine!
One groan of mine
would start the world's crumbling cloister shivering.
And if
I'd end up by roaring
with all of its power of lungs and more -
the comets, distressed, would wring their hands
and from the sky's roof
leap in a fever.
If 1 were dim as the sun,
night I'd drill
with the rays of my eyes,
and also
all by my lonesome,
radiant self
build up the earth's shriveled bosom.
On I'll pass,
dragging my huge love behind me.
On what
feverish night, deliria-ridden,
by what Goliaths was I begot -
I, so big
and by no one needed?
TO HIS OWN BELOVED SELF THE AUTHOR DEDICATES
THESE LINES - (mayakovsky)
Six.
Ponderous. The chimes of a clock.
"Render unto Caesar ... render unto God..."
But where's
someone like me to dock?
Where'11 I find a lair?
Were I
like the ocean of oceans little,
on the tiptoes of waves I'd rise,
I'd strain, a tide, to caress the moon.
Where to find someone to love
of my size,
the sky too small for her to fit in?
Were I poor
as a multimillionaire,
it'd still be tough.
What's money for the soul?-
thief insatiable.
The gold
of all the Californias isn't enough
for my desires' riotous horde.
I wish I were tongue-tied,
like Dante or Petrarch,
able to fire a woman's heart,
reduce it to ashes with verse-filled pages!
My words
and my love
form a triumphal arch:
through it, in all their splendour,
leaving no trace, will pass
the inamoratas of all the ages!
Were I
as quiet as thunder,
how I'd wail and whine!
One groan of mine
would start the world's crumbling cloister shivering.
And if
I'd end up by roaring
with all of its power of lungs and more -
the comets, distressed, would wring their hands
and from the sky's roof
leap in a fever.
If 1 were dim as the sun,
night I'd drill
with the rays of my eyes,
and also
all by my lonesome,
radiant self
build up the earth's shriveled bosom.
On I'll pass,
dragging my huge love behind me.
On what
feverish night, deliria-ridden,
by what Goliaths was I begot -
I, so big
and by no one needed?
Re: Poezi te preferuara
Kjo me poshte eshte nga me te bukurat e Bajronit.
WE WILL GO NO MORE A ROVING
So, we'll go no more a roving
So late into the night,
Though the heart be still as loving,
And the moon be still as bright.
For the sword outwears its sheath,
And the soul wears out the breast,
And the hearth must pause to breathe,
And love itself have rest.
Though the night was made for loving,
And the days return too soon,
Yet we'll go no more a roving
By the light of the moon.
Kjo me poshte eshte nga me te bukurat e Bajronit.
WE WILL GO NO MORE A ROVING
So, we'll go no more a roving
So late into the night,
Though the heart be still as loving,
And the moon be still as bright.
For the sword outwears its sheath,
And the soul wears out the breast,
And the hearth must pause to breathe,
And love itself have rest.
Though the night was made for loving,
And the days return too soon,
Yet we'll go no more a roving
By the light of the moon.
Re: Poezi te preferuara
THE CASTLE ON THE MOUNTAIN
Johann Wolfgang von Goethe
HERE stands an ancient castle
On yonder mountain height,
Where, fenced with door and portal,
Once tarried steed and knight.
But gone are door and portal,
And all is hushed and still;
O'er ruined wall and rafter
I clamber as I will.
A cellar with many a vintage
Once lay in yonder nook;
Where now are the cellarer's flagons
And where is his jovial look?
No more he sets the beakers
For the guests at the wassail feast;
Nor fills a flask from the oldest cask
For the duties of the priest.
No more he gives on the staircase
The stoup to the thirsty squires,
And a hurried thanks for the hurried gift
Receives, nor more requires.
For burned are roof and rafter,
And they hang begrimed and black;
And stair, and hall, and chapel,
Are turned to dust and wrack.
Yet, as with song and cittern,
One day when the sun was bright,
I saw my love ascending
The slopes of yon rocky height;
From the hush and the desolation
Sweet fancies did unfold,
And it seemed as they had come back again,
The jovial days of old.
As if the stateliest chambers
For noble guests were spread,
And out from the prime of that glorious time
A youth a maiden led.
And, standing in the chapel,
The good old priest did say,
"Will ye wed with one another?"
And we smiled and answered "Yea!"
We sung, and our hearts they bounded
To the thrilling lays we sung,
And every note was doubled
By the echo's catching tongue.
And when, as eve descended,
The hush grew deep and still,
And the setting sun looked upward
On that great castled hill;
Then far and wide, like lord and bride,
In the radiant light we shone --
It sank; and again the ruins
Stood desolate and alone.
THE CASTLE ON THE MOUNTAIN
Johann Wolfgang von Goethe
HERE stands an ancient castle
On yonder mountain height,
Where, fenced with door and portal,
Once tarried steed and knight.
But gone are door and portal,
And all is hushed and still;
O'er ruined wall and rafter
I clamber as I will.
A cellar with many a vintage
Once lay in yonder nook;
Where now are the cellarer's flagons
And where is his jovial look?
No more he sets the beakers
For the guests at the wassail feast;
Nor fills a flask from the oldest cask
For the duties of the priest.
No more he gives on the staircase
The stoup to the thirsty squires,
And a hurried thanks for the hurried gift
Receives, nor more requires.
For burned are roof and rafter,
And they hang begrimed and black;
And stair, and hall, and chapel,
Are turned to dust and wrack.
Yet, as with song and cittern,
One day when the sun was bright,
I saw my love ascending
The slopes of yon rocky height;
From the hush and the desolation
Sweet fancies did unfold,
And it seemed as they had come back again,
The jovial days of old.
As if the stateliest chambers
For noble guests were spread,
And out from the prime of that glorious time
A youth a maiden led.
And, standing in the chapel,
The good old priest did say,
"Will ye wed with one another?"
And we smiled and answered "Yea!"
We sung, and our hearts they bounded
To the thrilling lays we sung,
And every note was doubled
By the echo's catching tongue.
And when, as eve descended,
The hush grew deep and still,
And the setting sun looked upward
On that great castled hill;
Then far and wide, like lord and bride,
In the radiant light we shone --
It sank; and again the ruins
Stood desolate and alone.
Re: Poezi te preferuara
(perseri nje e preferuar nga bajroni; kaq shume imazhe te bukura)
SHE WALKS IN BEAUTY
She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.
One shade the more, one ray the less,
Had half impair'd the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place.
And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
(perseri nje e preferuar nga bajroni; kaq shume imazhe te bukura)
SHE WALKS IN BEAUTY
She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.
One shade the more, one ray the less,
Had half impair'd the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o'er her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling-place.
And on that cheek, and o'er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
doktoresha
Primus registratum
Re: Poezi te preferuara
TE DUA
Sa here dora ime prek trupin tend te zhveshur
dhe shtrati i djersitur ngjan me nje re
me duart qe te dridhen me syte e nje femije
papritur me pyet : " a ka te tjere si ne?"
Pastaj ora ndalet dhe toka s'rrotullohet
hena plasaritet nuk fryn me as ere
me muskuj te tendosur ne pritje te nje britme
serisht peshperite : " do vdesim edhe ne?!"
te dua, te dua, te dua - une kaq di
te tjerat nuk i gjejme, nuk i gjejme dot as une , as ti
Loti yt rrokulliset edhe zbret ne gjoksin tim
neve boten nuk e njohim, parajsen ne e dime
akrepat po levizin, toka rrotullohet
hena e plote - asgje nuk pipetin
te dua, te dua ,te dua dhe ti e di
sa here s'ta kam thene , ta kam fshehur, por je vetem ti
Dhe ndjej doren tende mbi trupin tim te zhveshur
shrati i djeresitur , kjo drite kaq e zbehte
me gjunjet e keputur , me sy te perhumbur
tani une te pyes : " a ka te jere si ne?! "
Dhe prape ora ndalet dhe toka s'rrotullohet
hena plasaritet , nuk fryn me as ere
me muskuj te tendosur, ne pritje te nje britme
serisht peshperite : " do vdesim edhe ne??!!!"
nga A.BEJTJA
TE DUA
Sa here dora ime prek trupin tend te zhveshur
dhe shtrati i djersitur ngjan me nje re
me duart qe te dridhen me syte e nje femije
papritur me pyet : " a ka te tjere si ne?"
Pastaj ora ndalet dhe toka s'rrotullohet
hena plasaritet nuk fryn me as ere
me muskuj te tendosur ne pritje te nje britme
serisht peshperite : " do vdesim edhe ne?!"
te dua, te dua, te dua - une kaq di
te tjerat nuk i gjejme, nuk i gjejme dot as une , as ti
Loti yt rrokulliset edhe zbret ne gjoksin tim
neve boten nuk e njohim, parajsen ne e dime
akrepat po levizin, toka rrotullohet
hena e plote - asgje nuk pipetin
te dua, te dua ,te dua dhe ti e di
sa here s'ta kam thene , ta kam fshehur, por je vetem ti
Dhe ndjej doren tende mbi trupin tim te zhveshur
shrati i djeresitur , kjo drite kaq e zbehte
me gjunjet e keputur , me sy te perhumbur
tani une te pyes : " a ka te jere si ne?! "
Dhe prape ora ndalet dhe toka s'rrotullohet
hena plasaritet , nuk fryn me as ere
me muskuj te tendosur, ne pritje te nje britme
serisht peshperite : " do vdesim edhe ne??!!!"
nga A.BEJTJA
Re: Poezi te preferuara
Per mendjemdhenjte qe na paraqiten ketu me vargje ne gjuhe te huaja...ku duan te na shiten si njerz qe dijne shume...e ne fakt kur nuk dijne te rrespektojne gjuhen e nenes se tyre, per mendimin tim, ata nuk dijne asgje !
E ketu po ju sjedh nje peozi te At Gjergj Fishtes:
Poezia e famshme e at Gjergj Fishtes "Gjuha Shqype" na meson te jemi njerz, Shqipetare te vertete e jo mendjemdhenje servile te te huajve te cilet gjuhen tone dhe kulturen tone nuk e perfillin por shpesh e injorojne!
GJUHA SHQYPE
PORSI KANGA E ZOGUT T'VERES
QE VALLZON N'BLERIM TE PRILLIT;
PORSI I AMBLI FLLAD I ERES,
QE LMON GJITE E TRANDOFILLIT:
PORSI VALA E BREGUT TE DETIT,
PORSI GJAMA E RRFESE ZHGJETARE,
PORSI USHTIMA E NJIJ TERMETIT,
NJASHTU ASHT GJUHA SHQYPTARE.
Ah! Po; e ambel fjala e saje,
Porsi gjumi m'nji kerthi,
Porsi drita plot uzdaje,
Porsi gazi i pa mashtri;
Edhe ndihet tue kumbue,
Porsi fleta e Kerubimit )1
Ka' i bjen qiellve tue fluturue
N't'zjarrtat valle te amshimit.
Pra mallkue njaj bir Shqyptari,
Qe kyt gjuhe te Perendise,
Trashigim qe na e la i Pari,
Trashigim s'ja len ai fmis;
Edhe atij iu thafte, po, goja,
Qe e perbuz kete gjuhe hyjnore;
Qe n'gjuh t'huej kur s'asht nevoja,
Flet e t'veten len mbas dore!
Ne gjuhe shqype nanat tona
Shih prej djepit na kan thanun,
Se asht nje zot qe do ta dona;
Njat qe jeten na ka dhanun;
Edhe Shqyp na thane se Zoti
Per Shqyptar Shqypnine e fali,
Se sa te enden stina e moti,
Do ta gzojne kta djale mbas djali.
Shqyp na vete po pike ma para,
Ne agim te jetes kur kemi shkue
Tue ndjeke flutura neper ara,
Shqyp ma spari kemi kendue:
Kem kendue po armet besnike,
Qe flakue kan n'dore t'Shqyptarvet,
Kah kane deke per bese jetike,
Kah kane deke kta per Dhe te t'parvet.
Ne kete gjuhe edhe njaj Leka, )2
Qe i rruzullim mbretnine s'ia zuni,
Qe kah bijte ai, shkelte deka,
Shekullit mbare ligje t'rande i vuni;
Ne kete gjuhe edhe Kastriota )3
U pate fole njatyne ushtrive...
Qe sa te ndrisi Dielli e rrota,
Kane me kene ndera e trimnive.
Pra shqyptare, t'cdo fese qe t'jini
Gege e Toske, malci e qyteta,
Gjuhen tuej kurre mos ta lini,
mos ta lini sa te jete jeta,
Por per te gjithmone punoni;
Pse sa t'mbani gjuhen tuej,
Fisi i juej vendi e zakoni
Kane me u mbajte larg kambes s'huej!
Neper gjuhe shqype bota mbare,
Ka me u njofte se c'fis ju kini,
Ka me u njofte ju per Shqypetare:
Trima n'za sikur se jini!
Prandaj pra, ne e doni fisin,
Mali bregu dhe Malcia,
Prej njaj goje sot te brohorisim:
Me gjuhe te veten rrnofte shqypnia!
At Gjergj Fishta:
Mendimtar i madh, Poet, Arkeolog, Piktor, klerik i i urte ne sherbim te fese se krishterimit, kandidati i pare Shqipetare per cmimin "Nobel" para fillimit te luftes se dyte botrore, antar nderi i akademise "Saveriane" ne Rome te Italise, drejtues i shume aktiviteteve kombetare Shqipetare qe me fjalen e tij dhe me rolin e tij ka dhene kontribute historike te perjetshme ne sherbim te kombit Shqipetare dhe te historise Europiane:
Nje nder ato aktivitete ka qene kongresi i Manastirit ku at Gjergj Fishta me gojen e tij, me zerin e tij madheshtor paraqiti alfabetin e sotem te gjuhes Shqipe ku u interpretua prej tije germe per germe dhe u miratua nje zeri nga delegatet pjesmarres, qe ate dite iu dha fundi tentativave greke dhe arabe per futjen e alfabeteve te tyre ne gjuhen shqipe...
Me ate veprim at Gjergj Fishta hodhi hapin e pare te bashkimit Europian, ku bashkoj dhe alfabetin shqip ne germa latine si germa te njeta ne te gjithe vendet e Europes perendimore, bashkim pra qe ka nje fillim: qe nga ajo ide dhe pune konkrete te at Gjergj Fishtes...
Gjergj Fishta ka dhe shume kontribute te tjera te medha, por shkurtimisht i kujtuam disa prej tyre prane poezise se tije te famshme "Gjuha shqype" e shkruar ne vitin 1911.
Shpresoj te u vlej pak Shqipetarve qe iu duket vetja "moderne" dhe te super-qytetruar pse kane mesuar te flasin gjuhe te huaja dhe po e hedhin pas shpine gjuhen e nenes, gjuhen e atdheut tone Shqiperise!
"Nder udhetime"
Per mendjemdhenjte qe na paraqiten ketu me vargje ne gjuhe te huaja...ku duan te na shiten si njerz qe dijne shume...e ne fakt kur nuk dijne te rrespektojne gjuhen e nenes se tyre, per mendimin tim, ata nuk dijne asgje !
E ketu po ju sjedh nje peozi te At Gjergj Fishtes:
Poezia e famshme e at Gjergj Fishtes "Gjuha Shqype" na meson te jemi njerz, Shqipetare te vertete e jo mendjemdhenje servile te te huajve te cilet gjuhen tone dhe kulturen tone nuk e perfillin por shpesh e injorojne!
GJUHA SHQYPE
PORSI KANGA E ZOGUT T'VERES
QE VALLZON N'BLERIM TE PRILLIT;
PORSI I AMBLI FLLAD I ERES,
QE LMON GJITE E TRANDOFILLIT:
PORSI VALA E BREGUT TE DETIT,
PORSI GJAMA E RRFESE ZHGJETARE,
PORSI USHTIMA E NJIJ TERMETIT,
NJASHTU ASHT GJUHA SHQYPTARE.
Ah! Po; e ambel fjala e saje,
Porsi gjumi m'nji kerthi,
Porsi drita plot uzdaje,
Porsi gazi i pa mashtri;
Edhe ndihet tue kumbue,
Porsi fleta e Kerubimit )1
Ka' i bjen qiellve tue fluturue
N't'zjarrtat valle te amshimit.
Pra mallkue njaj bir Shqyptari,
Qe kyt gjuhe te Perendise,
Trashigim qe na e la i Pari,
Trashigim s'ja len ai fmis;
Edhe atij iu thafte, po, goja,
Qe e perbuz kete gjuhe hyjnore;
Qe n'gjuh t'huej kur s'asht nevoja,
Flet e t'veten len mbas dore!
Ne gjuhe shqype nanat tona
Shih prej djepit na kan thanun,
Se asht nje zot qe do ta dona;
Njat qe jeten na ka dhanun;
Edhe Shqyp na thane se Zoti
Per Shqyptar Shqypnine e fali,
Se sa te enden stina e moti,
Do ta gzojne kta djale mbas djali.
Shqyp na vete po pike ma para,
Ne agim te jetes kur kemi shkue
Tue ndjeke flutura neper ara,
Shqyp ma spari kemi kendue:
Kem kendue po armet besnike,
Qe flakue kan n'dore t'Shqyptarvet,
Kah kane deke per bese jetike,
Kah kane deke kta per Dhe te t'parvet.
Ne kete gjuhe edhe njaj Leka, )2
Qe i rruzullim mbretnine s'ia zuni,
Qe kah bijte ai, shkelte deka,
Shekullit mbare ligje t'rande i vuni;
Ne kete gjuhe edhe Kastriota )3
U pate fole njatyne ushtrive...
Qe sa te ndrisi Dielli e rrota,
Kane me kene ndera e trimnive.
Pra shqyptare, t'cdo fese qe t'jini
Gege e Toske, malci e qyteta,
Gjuhen tuej kurre mos ta lini,
mos ta lini sa te jete jeta,
Por per te gjithmone punoni;
Pse sa t'mbani gjuhen tuej,
Fisi i juej vendi e zakoni
Kane me u mbajte larg kambes s'huej!
Neper gjuhe shqype bota mbare,
Ka me u njofte se c'fis ju kini,
Ka me u njofte ju per Shqypetare:
Trima n'za sikur se jini!
Prandaj pra, ne e doni fisin,
Mali bregu dhe Malcia,
Prej njaj goje sot te brohorisim:
Me gjuhe te veten rrnofte shqypnia!
At Gjergj Fishta:
Mendimtar i madh, Poet, Arkeolog, Piktor, klerik i i urte ne sherbim te fese se krishterimit, kandidati i pare Shqipetare per cmimin "Nobel" para fillimit te luftes se dyte botrore, antar nderi i akademise "Saveriane" ne Rome te Italise, drejtues i shume aktiviteteve kombetare Shqipetare qe me fjalen e tij dhe me rolin e tij ka dhene kontribute historike te perjetshme ne sherbim te kombit Shqipetare dhe te historise Europiane:
Nje nder ato aktivitete ka qene kongresi i Manastirit ku at Gjergj Fishta me gojen e tij, me zerin e tij madheshtor paraqiti alfabetin e sotem te gjuhes Shqipe ku u interpretua prej tije germe per germe dhe u miratua nje zeri nga delegatet pjesmarres, qe ate dite iu dha fundi tentativave greke dhe arabe per futjen e alfabeteve te tyre ne gjuhen shqipe...
Me ate veprim at Gjergj Fishta hodhi hapin e pare te bashkimit Europian, ku bashkoj dhe alfabetin shqip ne germa latine si germa te njeta ne te gjithe vendet e Europes perendimore, bashkim pra qe ka nje fillim: qe nga ajo ide dhe pune konkrete te at Gjergj Fishtes...
Gjergj Fishta ka dhe shume kontribute te tjera te medha, por shkurtimisht i kujtuam disa prej tyre prane poezise se tije te famshme "Gjuha shqype" e shkruar ne vitin 1911.
Shpresoj te u vlej pak Shqipetarve qe iu duket vetja "moderne" dhe te super-qytetruar pse kane mesuar te flasin gjuhe te huaja dhe po e hedhin pas shpine gjuhen e nenes, gjuhen e atdheut tone Shqiperise!
"Nder udhetime"
doktoresha
Primus registratum
Re: Poezi te preferuara
...Se te kam shpirt
Ti me ben te vuaj, me ben te cmendem,
ti me mua luan dhe veten tende
dhe me kot u deha te te harroja,
sa here ti me ike, une te kerkova ty.
Neper nete i lodhur dhe i pafjetur,
vetem ty te falem, per ty jam tretur,
kur te gjithe me flisnin te te largoja
une me shume te ndjeja, me shume ty te doja.
jo me kot lendohesh,
se une ty te dua,
se zili na kane te tjeret
ti je vetem,
ti je vetem ti...per mua.
Kur shpirti do edhe vuan,
si ty ne jete s'kam dashuruar.
Edhe sikur ti te shkosh ne fund te botes,
te me lesh, te me harrosh, si tani,
nuk do vdes pa te gjetur ...
...se te kam shpirt
Sune vetem ty te kam, s'kam asnje tjeter
je per mua,jam per ty...pergjithnje
nuk te le te me braktisesh...
...se te kam shpirt
Ti me ben te endem si neper enderr,
te jem larg dhe afer ne jeten tende,
ta dua frymemarrjen, kur fle e zgjohesh,
por me shikimi kur me largohesh....ti.
...Se te kam shpirt
Ti me ben te vuaj, me ben te cmendem,
ti me mua luan dhe veten tende
dhe me kot u deha te te harroja,
sa here ti me ike, une te kerkova ty.
Neper nete i lodhur dhe i pafjetur,
vetem ty te falem, per ty jam tretur,
kur te gjithe me flisnin te te largoja
une me shume te ndjeja, me shume ty te doja.
jo me kot lendohesh,
se une ty te dua,
se zili na kane te tjeret
ti je vetem,
ti je vetem ti...per mua.
Kur shpirti do edhe vuan,
si ty ne jete s'kam dashuruar.
Edhe sikur ti te shkosh ne fund te botes,
te me lesh, te me harrosh, si tani,
nuk do vdes pa te gjetur ...
...se te kam shpirt
Sune vetem ty te kam, s'kam asnje tjeter
je per mua,jam per ty...pergjithnje
nuk te le te me braktisesh...
...se te kam shpirt
Ti me ben te endem si neper enderr,
te jem larg dhe afer ne jeten tende,
ta dua frymemarrjen, kur fle e zgjohesh,
por me shikimi kur me largohesh....ti.
Re: Poezi te preferuara
EXCELSIOR (Henry W. Longfellow)
The shades of night were falling fast,
As through an Alpine village passed
A youth, who bore, 'mid snow and ice,
A banner with the strange device,
Excelsior!
His brow was sad; his eye beneath,
Flashed like a falchion from its sheath,
And like a silver clarion rung
The accents of that unknown tongue,
Excelsior!
In happy homes he saw the light
Of household fires gleam warm and bright;
Above, the spectral glaciers shone,
And from his lips escaped a groan,
Excelsior!
"Try not the Pass!" the old man said:
"Dark lowers the tempest overhead,
The roaring torrent is deep and wide!
And loud that clarion voice replied,
Excelsior!
"Oh stay," the maiden said, "and rest
Thy weary head upon this breast!"
A tear stood in his bright blue eye,
But still he answered, with a sigh,
Excelsior!
"Beware the pine-tree's withered branch!
Beware the awful avalanche!"
This was the peasant's last Good-night,
A voice replied, far up the height,
Excelsior!
At break of day, as heavenward
The pious monks of Saint Bernard
Uttered the oft-repeated prayer,
A voice cried through the startled air,
Excelsior!
A traveller, by the faithful hound,
Half-buried in the snow was found,
Still grasping in his hand of ice
That banner with the strange device,
Excelsior!
There in the twilight cold and gray,
Lifeless, but beautiful, he lay,
And from the sky, serene and far,
A voice fell, like a falling star,
Excelsior!
EXCELSIOR (Henry W. Longfellow)
The shades of night were falling fast,
As through an Alpine village passed
A youth, who bore, 'mid snow and ice,
A banner with the strange device,
Excelsior!
His brow was sad; his eye beneath,
Flashed like a falchion from its sheath,
And like a silver clarion rung
The accents of that unknown tongue,
Excelsior!
In happy homes he saw the light
Of household fires gleam warm and bright;
Above, the spectral glaciers shone,
And from his lips escaped a groan,
Excelsior!
"Try not the Pass!" the old man said:
"Dark lowers the tempest overhead,
The roaring torrent is deep and wide!
And loud that clarion voice replied,
Excelsior!
"Oh stay," the maiden said, "and rest
Thy weary head upon this breast!"
A tear stood in his bright blue eye,
But still he answered, with a sigh,
Excelsior!
"Beware the pine-tree's withered branch!
Beware the awful avalanche!"
This was the peasant's last Good-night,
A voice replied, far up the height,
Excelsior!
At break of day, as heavenward
The pious monks of Saint Bernard
Uttered the oft-repeated prayer,
A voice cried through the startled air,
Excelsior!
A traveller, by the faithful hound,
Half-buried in the snow was found,
Still grasping in his hand of ice
That banner with the strange device,
Excelsior!
There in the twilight cold and gray,
Lifeless, but beautiful, he lay,
And from the sky, serene and far,
A voice fell, like a falling star,
Excelsior!
Re: Poezi te preferuara
perseri nga longfellou:
A PSALM OF LIFE (WHAT THE HEART OF THE YOUNG MAN SAID TO THE PSALMIST)
Tell me not, in mournful numbers,
Life is but an empty dream!
For the soul is dead that slumbers,
And things are not what they seem.
Life is real! Life is earnest!
And the grave is not its goal;
Dust thou art, to dust returnest,
Was not spoken of the soul.
Not enjoyment, and not sorrow,
Is our destined end or way;
But to act, that each to-morrow
Find us farther than to-day.
Art is long, and Time is fleeting,
And our hearts, though stout and brave,
Still, like muffled drums, are beating
Funeral marches to the grave.
In the world's broad field of battle,
In the bivouac of Life,
Be not like dumb, driven cattle!
Be a hero in the strife!
Trust no Future, howe'er pleasant!
Let the dead Past bury its dead!
Act,--act in the living Present!
Heart within, and God o'erhead!
Lives of great men all remind us
We can make our lives sublime,
And, departing, leave behind us
Footprints on the sands of time;--
Footprints, that perhaps another,
Sailing o'er life's solemn main,
A forlorn and shipwrecked brother,
Seeing, shall take heart again.
Let us, then, be up and doing,
With a heart for any fate;
Still achieving, still pursuing,
Learn to labor and to wait.
perseri nga longfellou:
A PSALM OF LIFE (WHAT THE HEART OF THE YOUNG MAN SAID TO THE PSALMIST)
Tell me not, in mournful numbers,
Life is but an empty dream!
For the soul is dead that slumbers,
And things are not what they seem.
Life is real! Life is earnest!
And the grave is not its goal;
Dust thou art, to dust returnest,
Was not spoken of the soul.
Not enjoyment, and not sorrow,
Is our destined end or way;
But to act, that each to-morrow
Find us farther than to-day.
Art is long, and Time is fleeting,
And our hearts, though stout and brave,
Still, like muffled drums, are beating
Funeral marches to the grave.
In the world's broad field of battle,
In the bivouac of Life,
Be not like dumb, driven cattle!
Be a hero in the strife!
Trust no Future, howe'er pleasant!
Let the dead Past bury its dead!
Act,--act in the living Present!
Heart within, and God o'erhead!
Lives of great men all remind us
We can make our lives sublime,
And, departing, leave behind us
Footprints on the sands of time;--
Footprints, that perhaps another,
Sailing o'er life's solemn main,
A forlorn and shipwrecked brother,
Seeing, shall take heart again.
Let us, then, be up and doing,
With a heart for any fate;
Still achieving, still pursuing,
Learn to labor and to wait.
doktoresha
Primus registratum
Re: Poezi te preferuara
E MBAJ KETE THIKE NE ZEMER
E mbaj kete thike ne zemer, ajo rreh, jo thika, zemra
rreh ende fare lehte pastaj klith
llahtarshem si klithmat qe vijne nga salla e kirurgjise,
kjo thike qe m'u ngul ne zemer nuk e di kur, as sesi
Here hesht e here plagos, leviz.Shtanget befas
ah
s'e kam pare , s'e di , c'ngjyre ka, ku me gogiti,
cila dore, kush
caste-caste dhimbja fashitet, perfytyroj
nje trendafil te eger, kthetrat e tij kthyer pa meshire
kah vetvetja.
Kjo mizori nate e dite zgjat
me con aty endrra me t'i mbyllur
syte, me t'i hapur prape.
Eci mes botes pa u qare,
disa nuk me pershendesin, disa te tjere po,
si nje peme ne stinen e dimrit,
eci permes botes , i huaj, duke mbajtur
ne trup nje thike.
Qe vetem dhembje me jep.
Nuk e pashe kush ma nguli ne zemer
nje njeri me krah te fuqishem
megjithate s'me vrau ne vend
pata fat
duhej ta nxirrja menjehere kete thike
bashke me jeten time
por s'ka njeri ta beje kete.
Eci permes botes
me kete thike ne zemer
LUIS ARAGON
E MBAJ KETE THIKE NE ZEMER
E mbaj kete thike ne zemer, ajo rreh, jo thika, zemra
rreh ende fare lehte pastaj klith
llahtarshem si klithmat qe vijne nga salla e kirurgjise,
kjo thike qe m'u ngul ne zemer nuk e di kur, as sesi
Here hesht e here plagos, leviz.Shtanget befas
ah
s'e kam pare , s'e di , c'ngjyre ka, ku me gogiti,
cila dore, kush
caste-caste dhimbja fashitet, perfytyroj
nje trendafil te eger, kthetrat e tij kthyer pa meshire
kah vetvetja.
Kjo mizori nate e dite zgjat
me con aty endrra me t'i mbyllur
syte, me t'i hapur prape.
Eci mes botes pa u qare,
disa nuk me pershendesin, disa te tjere po,
si nje peme ne stinen e dimrit,
eci permes botes , i huaj, duke mbajtur
ne trup nje thike.
Qe vetem dhembje me jep.
Nuk e pashe kush ma nguli ne zemer
nje njeri me krah te fuqishem
megjithate s'me vrau ne vend
pata fat
duhej ta nxirrja menjehere kete thike
bashke me jeten time
por s'ka njeri ta beje kete.
Eci permes botes
me kete thike ne zemer
LUIS ARAGON
doktoresha
Primus registratum
Re: Poezi te preferuara
Rrefim
Nje here te vetme , grua gjer ne pergjerim,
krahun mni tendin pata hedhur,
( e ende ne thellesine e nxirrosur te shpirtin tim
kujtimi seshte zverdhur).
ishte shume vone, si medalje e sapodhuruar
hena e plote shndriste,
solemniteti i nates , si nje lume kish vershuar,
mbi parisin qe dremiste.
ndan mureve , bri portave ne erresire te futura,
tinezisht macet kalonin,
veshet e ndrehur , megjithate , si hije te bukura
ngadale na shoqeronin.
papritur , cliruar ne mes te nje intimeteti te lire,
ne te zbehten kthjelltesi,
prej teje, violine kumbuese, qe vibron ze lire,
e shkelqen vec ciltersi,
prej tehe , fanfare e hareshme, e qarte, harmonjoze,
ne te mengjesit drite,
shpetoi nje note vajtonjese, nje note tekanjoze,
qe me eren u puhit.
si ai femija i imet , i trishte, ishemtuar, i dreqosur,
qe prinderit me qellim,
per turp te njerezve e mbanin te syrghynosur,
fshehur ne nje kantine.
engjell i mjere, kendonte nota me nje ze te vajtuar
ketu poshte ska siguri,
egoizmi njerezor , edhe pse kujdeset per tu grimuar,
tradhetohet nga krenaria e tij.
eshte i veshtire zanati per te qene nje grua e bukur,
dhe puna aq e peshtire
e nje balerine te cmendur , mes kallkanit diku te strukur,
qe buzeqesh si per meshire.
te ngresh dicka mbi zemra eshte e kote , dashuri, bukuri,
gjithshka behet shosh,
gjer kur harrimi per ti shpene ne perjetesi
i hedh ne te tijin kosh.
shpesh e kam sjelle nder mend ate hene te ndritur,
ate heshtje, ate ligeshtim,
bashke me ate rrefim te tmerrshem peshperitur
zemres me besim.
SHARLES BEAUDELAIR
LES FLEURS DU MAL
Rrefim
Nje here te vetme , grua gjer ne pergjerim,
krahun mni tendin pata hedhur,
( e ende ne thellesine e nxirrosur te shpirtin tim
kujtimi seshte zverdhur).
ishte shume vone, si medalje e sapodhuruar
hena e plote shndriste,
solemniteti i nates , si nje lume kish vershuar,
mbi parisin qe dremiste.
ndan mureve , bri portave ne erresire te futura,
tinezisht macet kalonin,
veshet e ndrehur , megjithate , si hije te bukura
ngadale na shoqeronin.
papritur , cliruar ne mes te nje intimeteti te lire,
ne te zbehten kthjelltesi,
prej teje, violine kumbuese, qe vibron ze lire,
e shkelqen vec ciltersi,
prej tehe , fanfare e hareshme, e qarte, harmonjoze,
ne te mengjesit drite,
shpetoi nje note vajtonjese, nje note tekanjoze,
qe me eren u puhit.
si ai femija i imet , i trishte, ishemtuar, i dreqosur,
qe prinderit me qellim,
per turp te njerezve e mbanin te syrghynosur,
fshehur ne nje kantine.
engjell i mjere, kendonte nota me nje ze te vajtuar
ketu poshte ska siguri,
egoizmi njerezor , edhe pse kujdeset per tu grimuar,
tradhetohet nga krenaria e tij.
eshte i veshtire zanati per te qene nje grua e bukur,
dhe puna aq e peshtire
e nje balerine te cmendur , mes kallkanit diku te strukur,
qe buzeqesh si per meshire.
te ngresh dicka mbi zemra eshte e kote , dashuri, bukuri,
gjithshka behet shosh,
gjer kur harrimi per ti shpene ne perjetesi
i hedh ne te tijin kosh.
shpesh e kam sjelle nder mend ate hene te ndritur,
ate heshtje, ate ligeshtim,
bashke me ate rrefim te tmerrshem peshperitur
zemres me besim.
SHARLES BEAUDELAIR
LES FLEURS DU MAL
doktoresha
Primus registratum
Re: Poezi te preferuara
NJE MADONE
SIPAS STILIT SPANJOLL
Dua te ndertoj per ty, madone,o zonja ime,
nje altar te nendheshem thelle te miave deshperime,
e te hap ne skuten me te erret te zemres nje kamare,
nga szteshpotites e qejfet mondane, te larget fare,
nje kamare prej arit dhe kaltersise se llakuar,
ku ti si mbreti mbi fron te rrish, statuje e mrekulluar,
me vargjet e mia te lemuara , me te pastrit metal,
sterpikur yotesisht prej te bukurave rima kristal,
une do te farketoj nje kurore madheshtore,
e me xhelozine time per ty, o madone njerezore,
do te arrij te qep nje pallto me nje model barbar,
te ngurte dhe te rende, me dyshimin per astar,
qe si nje kolibe roje , te ti mbyll brenda tere ato hiresi,
nje pallto jo me perla qendisur, por me vete lotet e mi.
fustani yt , do jete deshira e ime e dridhur lehte,
deshira ime qe si dallge lodron, ngjitet lart e zbret,
sa duke u lekundur neper maja, sa ne lugina duke pushuar,
duke ta riveshur me puthje trupin e bardhe e roz te embelsuar.
me respektin tim do te thur nje pale kepuce plot hijeshi,
prej satini te rralle, te perkulura para kembeve te tua hyjni,
qe duke i mbeshtjelle ato ne burgun e nje ngushtice elastike.
tua ruaje linjat dhe format, po njesoj si ato kallepet besnike.
Nese sdo mundem , me zellin e artit tim qe askush sma ndal,
me copreat e nje hene te argjente te formoj nje pjedestal,
atehere gjarprin qe rropullite e mia i kafshon i pafytyre,
do ta le perdhe , perpara teje, qe ti kete moster te ndyre ,
enjtur me peshtyma e urrejtje, ta tallesh e ta besh therrime,
o mbretereshe fitimtare, aq shume pjellore ne shpagime.
Pastaj do shohesh mendimet e mia, si qirinj te kushtuar,
mbretereshes se virgjereshave , mbi altarin e saj te zbukuruar,
te ta zllezojne me reflekse tavanin ngjyruar kaltersi,
e te te kundrojne gjate gjithe dites me szte e tyre plot zjarrmi,
e derisa une te adhuroj e perhere ne zemer te kam,
gjithshka do jete mire, reshire e kendeshme, oliban e temjan,
e papushim drejt teje, maje me bore e bardhesi magjishem,
ne forme avujsh do te ngjitet ky shpirti im i stuhishem.
E se fundi , qe ti te quhesh e plote , e persosur , mari,
e qe une dashurine time ta bashkoj ne nje barbari,
prej shtate mekateve kapitale dhe epshezezes deshire,
xhelate me zemren prej sembimeve te perpire,
shtate kama te mrehta do bej e si zhongler i denje,
dashurine tende me te thelle duke marre shenje,
te shtata do ti ngul ne ate zemer qe renkon,
ne ate zemer qe psheretin, ne ate zemer qe gjak kullon.
SHARLES BEAUDELAIR
LES FLEURS DU MAL
NJE MADONE
SIPAS STILIT SPANJOLL
Dua te ndertoj per ty, madone,o zonja ime,
nje altar te nendheshem thelle te miave deshperime,
e te hap ne skuten me te erret te zemres nje kamare,
nga szteshpotites e qejfet mondane, te larget fare,
nje kamare prej arit dhe kaltersise se llakuar,
ku ti si mbreti mbi fron te rrish, statuje e mrekulluar,
me vargjet e mia te lemuara , me te pastrit metal,
sterpikur yotesisht prej te bukurave rima kristal,
une do te farketoj nje kurore madheshtore,
e me xhelozine time per ty, o madone njerezore,
do te arrij te qep nje pallto me nje model barbar,
te ngurte dhe te rende, me dyshimin per astar,
qe si nje kolibe roje , te ti mbyll brenda tere ato hiresi,
nje pallto jo me perla qendisur, por me vete lotet e mi.
fustani yt , do jete deshira e ime e dridhur lehte,
deshira ime qe si dallge lodron, ngjitet lart e zbret,
sa duke u lekundur neper maja, sa ne lugina duke pushuar,
duke ta riveshur me puthje trupin e bardhe e roz te embelsuar.
me respektin tim do te thur nje pale kepuce plot hijeshi,
prej satini te rralle, te perkulura para kembeve te tua hyjni,
qe duke i mbeshtjelle ato ne burgun e nje ngushtice elastike.
tua ruaje linjat dhe format, po njesoj si ato kallepet besnike.
Nese sdo mundem , me zellin e artit tim qe askush sma ndal,
me copreat e nje hene te argjente te formoj nje pjedestal,
atehere gjarprin qe rropullite e mia i kafshon i pafytyre,
do ta le perdhe , perpara teje, qe ti kete moster te ndyre ,
enjtur me peshtyma e urrejtje, ta tallesh e ta besh therrime,
o mbretereshe fitimtare, aq shume pjellore ne shpagime.
Pastaj do shohesh mendimet e mia, si qirinj te kushtuar,
mbretereshes se virgjereshave , mbi altarin e saj te zbukuruar,
te ta zllezojne me reflekse tavanin ngjyruar kaltersi,
e te te kundrojne gjate gjithe dites me szte e tyre plot zjarrmi,
e derisa une te adhuroj e perhere ne zemer te kam,
gjithshka do jete mire, reshire e kendeshme, oliban e temjan,
e papushim drejt teje, maje me bore e bardhesi magjishem,
ne forme avujsh do te ngjitet ky shpirti im i stuhishem.
E se fundi , qe ti te quhesh e plote , e persosur , mari,
e qe une dashurine time ta bashkoj ne nje barbari,
prej shtate mekateve kapitale dhe epshezezes deshire,
xhelate me zemren prej sembimeve te perpire,
shtate kama te mrehta do bej e si zhongler i denje,
dashurine tende me te thelle duke marre shenje,
te shtata do ti ngul ne ate zemer qe renkon,
ne ate zemer qe psheretin, ne ate zemer qe gjak kullon.
SHARLES BEAUDELAIR
LES FLEURS DU MAL
doktoresha
Primus registratum
Re: Poezi te preferuara
thnx..
DASHURIA, MOSPERFILLJA DHE SHPRESA
Te rroka ne kraharor si nje pellumbeshe qe nje vajze e vogel
padashur ja ze frymen,
te rroka me tere bukurine tende
me te pasur se tere shtresat me ar te Kalifornise
ne kohen e dyndjes drejt arit.
lakmine time epshore e mbusha me buzeqeshjen tende.
me veshtrimet e tua, me fergellimat e tua.
edhe vete krenarine tende e pata ne dore,
kur te mbaja perkulur te pushtoja me sa fuqi qe kisha,
e te zoteroja.
kujtova se gjithe kesaj ja arrita , por kjo qe vetem nje mburrje,
dhe i ngjaj Iksionit pasi beri dashuri me fantazmen prej resha
e cila kish marre trajten e asaj qe quhej Hera
e Junona e padukshme.
po kush mund t'i shtjere ne dore, kush mund ti kape rete?
kush mund ta mbertheje nje mirazh? mashtrohet
ai qe beson se i mbush krahet me kalteri qiellore!
kujtova se rroka tere bukurine tende
dhe vetem trupin tend mbajta ne krahe
anjmé trupi nuk eshte i perjetshem
trupi mund te te jape kenaqesi por jo dashuri.
dhe tani me kot rrekem te perqafoj shpirtin tend
me iken ai me iken gjithkah si nje lemsh bollash
qe shpeshtillet.
dhe krahet e tu te bukur ne horizontin e larget
jane gjarperinj ngjyre agsholi,
qe mblidhen kutullaç ne shenje lamtumire.
jam i turbulluar e i trullosur e ndjej veten te lodhur,
nga kjo dashuri qe ti s'e perfill.
me vjen turp per kete dashuri qe ti e perbuz kaq shume,
trupi nuk ben pune pa shpirtin
e si mund te shpresoja te takoja trupin tend te pakmeparshem
kur shpirti yt ishte larg meje?
dhe trupi e takoi shpirtin ,
siç bejne te gjithe trupat e gjalle
o ti qe u bere e imja veç e vdekur!
.....
pavaresisht nga gjithe c'ndodhi , teksa here pas here
veshtroja larg a mos po vjen oficeri i porstes
teksa pres si nje endje te ladhe letren tende te perditshme
si kaproll me hidhet zemra kur shoh postierin qe vjen
dhe atehere perfytyroj gjera te pamundshme
meqe zemra jote nuk eshte prane meje,
dhe atehere perfytyroj se do hipim ne anije te dy,
krejt te vetem, ndoshta tre, dhe sa te jete jeta
askush s'do te marre vesh gje per udhetimin tone
te shume pritur, jo kah asgjeja,
por kah nje tjeter bote e pergjithmone.
ne ate det edhe me te kalter, me te kalter
se tere kalteria e botes.
ne ate det ku askurre s'do degjohej thirrja : " toke! "
Per bukurine tende qe me rri be sy kenget e mia
me te kulluara se fjalet
do te ngriheshin lart edhe me te lira se tallazet.
Amos eshte teper vone zemra ime
per kete udhetim te mistershem?
Na pret lundra, imagjinata jone
ne qofshin takuar shpirtrat
edhe realiteti do te na takoje nje dite....
...per kete shtegetari tejet te bukur...
GUILLAUME APOLLINAIRE
thnx..
DASHURIA, MOSPERFILLJA DHE SHPRESA
Te rroka ne kraharor si nje pellumbeshe qe nje vajze e vogel
padashur ja ze frymen,
te rroka me tere bukurine tende
me te pasur se tere shtresat me ar te Kalifornise
ne kohen e dyndjes drejt arit.
lakmine time epshore e mbusha me buzeqeshjen tende.
me veshtrimet e tua, me fergellimat e tua.
edhe vete krenarine tende e pata ne dore,
kur te mbaja perkulur te pushtoja me sa fuqi qe kisha,
e te zoteroja.
kujtova se gjithe kesaj ja arrita , por kjo qe vetem nje mburrje,
dhe i ngjaj Iksionit pasi beri dashuri me fantazmen prej resha
e cila kish marre trajten e asaj qe quhej Hera
e Junona e padukshme.
po kush mund t'i shtjere ne dore, kush mund ti kape rete?
kush mund ta mbertheje nje mirazh? mashtrohet
ai qe beson se i mbush krahet me kalteri qiellore!
kujtova se rroka tere bukurine tende
dhe vetem trupin tend mbajta ne krahe
anjmé trupi nuk eshte i perjetshem
trupi mund te te jape kenaqesi por jo dashuri.
dhe tani me kot rrekem te perqafoj shpirtin tend
me iken ai me iken gjithkah si nje lemsh bollash
qe shpeshtillet.
dhe krahet e tu te bukur ne horizontin e larget
jane gjarperinj ngjyre agsholi,
qe mblidhen kutullaç ne shenje lamtumire.
jam i turbulluar e i trullosur e ndjej veten te lodhur,
nga kjo dashuri qe ti s'e perfill.
me vjen turp per kete dashuri qe ti e perbuz kaq shume,
trupi nuk ben pune pa shpirtin
e si mund te shpresoja te takoja trupin tend te pakmeparshem
kur shpirti yt ishte larg meje?
dhe trupi e takoi shpirtin ,
siç bejne te gjithe trupat e gjalle
o ti qe u bere e imja veç e vdekur!
.....
pavaresisht nga gjithe c'ndodhi , teksa here pas here
veshtroja larg a mos po vjen oficeri i porstes
teksa pres si nje endje te ladhe letren tende te perditshme
si kaproll me hidhet zemra kur shoh postierin qe vjen
dhe atehere perfytyroj gjera te pamundshme
meqe zemra jote nuk eshte prane meje,
dhe atehere perfytyroj se do hipim ne anije te dy,
krejt te vetem, ndoshta tre, dhe sa te jete jeta
askush s'do te marre vesh gje per udhetimin tone
te shume pritur, jo kah asgjeja,
por kah nje tjeter bote e pergjithmone.
ne ate det edhe me te kalter, me te kalter
se tere kalteria e botes.
ne ate det ku askurre s'do degjohej thirrja : " toke! "
Per bukurine tende qe me rri be sy kenget e mia
me te kulluara se fjalet
do te ngriheshin lart edhe me te lira se tallazet.
Amos eshte teper vone zemra ime
per kete udhetim te mistershem?
Na pret lundra, imagjinata jone
ne qofshin takuar shpirtrat
edhe realiteti do te na takoje nje dite....
...per kete shtegetari tejet te bukur...
GUILLAUME APOLLINAIRE
doktoresha
Primus registratum
Re: Poezi te preferuara
eshte nje mori gjerash te vockela,por qe dikur ne na pelqenin.Dhe ti qeshje.Pasi gjerat nuk ekzistojne vetem se duam ne,dhe sidomos kjo humbja e madhe pas njeri-tjetrit,qe rendom e quanin dashuri.Kurse ne nuk i vume emer.
AH MARIA....
U merzita me veten aq shume
sa s'u takova dot me ty.
Ditet e veshtira jane te gjata zakonisht
po kjo e sotmja nuk ishte dite.
Ishte nje pinguin i madh
qe kercente shpesh mbi toke.
Dhe une
nuk e dija ku perendoje
mbi mal,mbi det
a mbi gjinj.
Kecat e vegjel te perralles
duhet ti kete ngrene ujku
gjithe c'me paten treguar
justifikiumi i meme dhise ka qene.
Oh e di
poezite e dashurise nuk mund te jene keshtu.
Keshtu shkruhet vetem deshperimi.
E po mire pra,
jam i deshperuar.
E di Maria?
U puthem shume,
por njeri-tjetrit
nuk i thame kurre te dua.
Nuk na pelqente Maria,
Nuk na pelqente.
Ti thoje se ishte cmenduri
e di Maria,e di.
Po ditet kalonin
dhe ty te pelqenin ashtu sic kalonin.
Ti nuk kishe pretendime Maria,
pretendimi yt i vetem isha une.
Por une te doja,
nuk ta thoja
se e patem bere me fjale
te mos e thoshim kurre
se atehere do te ndaheshim.
Mua me pelqejne ndarjet
po jo ndarja me ty.
Sa shume qe me puthje Maria!
Une nuk jam i pasur
e di thoje ti dhe me puthje
te kam mik me thoje, Maria
dhe prape me puthje.
Ja keshtu beja me Marian
deri sa nje dite s'e pashe me.
Ne qofte se mall nuk eshte
me thuaj Maria
s'di si ta quaj.
Nje here me deshe Maria
te tjeret s'i deshe kurre
Te tjeret te deshen ,Maria
po ti doje te te doja une.
po ti ike shpejt,
sa shpejt qe ike Maria.
Kujtimet thuhen te fundit.
Ti i the e para
qe une te heshtja me pas.
Eshte e bute heshtja ime.
Edhe koken mund ta mbeshtesesh aty.
Nuk eshte rrebele
te pranon edhe kur iken.
Keshtu pra,Maria.
Dashurite e medha
po ta zene frymen.
Nuk ke kohe per te vogela
si dashuria ime per ty per shembull.
Kjo vetem sa te kujton,
te zgjon nga gjumi,
kjo dashuria ime per ty,Maria.
Ty nuk te trishton ndarja me mua
e di,as te kenaq.
Vetem miqte mund te jene keshtu.
Por miqte nuk puthen ne buze.
E dije kete ti,Maria?
Tani Maria nuk eshte me femer.
As numer telefoni nuk ka,
as mall per mua.
Ajo qeshte
ndersa une rrezohesha cdo dite nga mosha.
....Maria,ti nuk me do me
sepse me thua pernate te njejtat fjale.
Po.
Kaq tha Maria dhe shkoi.
Tani Maria nuk eshte me femer
por nje nga sendet e mia.
Maria,me ka humbur furca e dhembeve,
Maria.
Bledar Starova
Elbasan,1997
p.s. kjo eshte me e preferuara poezi e imja...e shkruajta me gjithe fjalet personale te autorit...te cilit i coj shume falenderime... /pf/images/graemlins/smile.gif
eshte nje mori gjerash te vockela,por qe dikur ne na pelqenin.Dhe ti qeshje.Pasi gjerat nuk ekzistojne vetem se duam ne,dhe sidomos kjo humbja e madhe pas njeri-tjetrit,qe rendom e quanin dashuri.Kurse ne nuk i vume emer.
AH MARIA....
U merzita me veten aq shume
sa s'u takova dot me ty.
Ditet e veshtira jane te gjata zakonisht
po kjo e sotmja nuk ishte dite.
Ishte nje pinguin i madh
qe kercente shpesh mbi toke.
Dhe une
nuk e dija ku perendoje
mbi mal,mbi det
a mbi gjinj.
Kecat e vegjel te perralles
duhet ti kete ngrene ujku
gjithe c'me paten treguar
justifikiumi i meme dhise ka qene.
Oh e di
poezite e dashurise nuk mund te jene keshtu.
Keshtu shkruhet vetem deshperimi.
E po mire pra,
jam i deshperuar.
E di Maria?
U puthem shume,
por njeri-tjetrit
nuk i thame kurre te dua.
Nuk na pelqente Maria,
Nuk na pelqente.
Ti thoje se ishte cmenduri
e di Maria,e di.
Po ditet kalonin
dhe ty te pelqenin ashtu sic kalonin.
Ti nuk kishe pretendime Maria,
pretendimi yt i vetem isha une.
Por une te doja,
nuk ta thoja
se e patem bere me fjale
te mos e thoshim kurre
se atehere do te ndaheshim.
Mua me pelqejne ndarjet
po jo ndarja me ty.
Sa shume qe me puthje Maria!
Une nuk jam i pasur
e di thoje ti dhe me puthje
te kam mik me thoje, Maria
dhe prape me puthje.
Ja keshtu beja me Marian
deri sa nje dite s'e pashe me.
Ne qofte se mall nuk eshte
me thuaj Maria
s'di si ta quaj.
Nje here me deshe Maria
te tjeret s'i deshe kurre
Te tjeret te deshen ,Maria
po ti doje te te doja une.
po ti ike shpejt,
sa shpejt qe ike Maria.
Kujtimet thuhen te fundit.
Ti i the e para
qe une te heshtja me pas.
Eshte e bute heshtja ime.
Edhe koken mund ta mbeshtesesh aty.
Nuk eshte rrebele
te pranon edhe kur iken.
Keshtu pra,Maria.
Dashurite e medha
po ta zene frymen.
Nuk ke kohe per te vogela
si dashuria ime per ty per shembull.
Kjo vetem sa te kujton,
te zgjon nga gjumi,
kjo dashuria ime per ty,Maria.
Ty nuk te trishton ndarja me mua
e di,as te kenaq.
Vetem miqte mund te jene keshtu.
Por miqte nuk puthen ne buze.
E dije kete ti,Maria?
Tani Maria nuk eshte me femer.
As numer telefoni nuk ka,
as mall per mua.
Ajo qeshte
ndersa une rrezohesha cdo dite nga mosha.
....Maria,ti nuk me do me
sepse me thua pernate te njejtat fjale.
Po.
Kaq tha Maria dhe shkoi.
Tani Maria nuk eshte me femer
por nje nga sendet e mia.
Maria,me ka humbur furca e dhembeve,
Maria.
Bledar Starova
Elbasan,1997
p.s. kjo eshte me e preferuara poezi e imja...e shkruajta me gjithe fjalet personale te autorit...te cilit i coj shume falenderime... /pf/images/graemlins/smile.gif
Re: Poezi te preferuara
Nuk e di ne eshte publikuar dhe kjo poezi qe po ve une, pasi nuk pata kohe te lexoj 22 faqet e kesaj teme! Megjithate, pashe qe anadoktoreshe i paska qejf poezite romantike...Bukur!
Kete poezi e kam lexuar ne internet dhe po e vendos edhe ketu, pasi per mendimin tim eshte nja nga poezite me te sinqerta dhe me te bukura qe mund te kete krijuar ndonje i ri shqiptar keto vitet e fundit:
Per Shqiperine
Ne Shqiperi u rrita
N’ate vend si drita
Ajo me hapi syte
Ajo me ka dhene drite
Me lindi, me rriti
Me qau e qeshi
Me mesoi e tregoi
Gjithmone me ndihmoi
Papritur ngadale
Gjithcka qe ish e bardhe
Ku vajti ?, ku shkoi?
Pse na hidheroi
E ndoqem ne vete
E beme te shkrete
Eshte e vertete
Betohem per jete
Ndoqem bardhesine
Sollem erresine
Harruam historine
Edhe lashtesine
U vrame e u preme
Gjakun e ndame
Nderin e harruam
Besen e lame
Turpin e zi
E futem ne Shqiperi
Turp te na vi
O Shqiptari!
Shqiperis ju largova
Valle si e harrova
U ngrita dhe ika
Shkeputja afroi
Vuajtja me largoi
Trishtimi me trishtoi
Deshira me shtyu
Greqia me perpiu
Paraja dhe zilia
Ato qe te dyja
Me ndane me vellane
Dhe me babane
Me nenen me vone
Me motren pergjithmone
Me shoket e shkrete
Me ndane per jete
Me iku rinia
Me plaku vetmia
Valle c’po ndodh me mua
Te flas me nuk dua
Te harroj un dua
Harresa harroi mua
Kosova ne veri
Shqiponje e plagosur
Gjaku I rrodhi
Dhe s’kishte te sosur
E vrane, e prene
Shqipen e shkrete
Meshire nuk paten
Ta linin ne jete
U ngrit vet Shqiponja
Me nuk duroi
Fluturoi e sulmoi
Lirine e fitoi
Ndihmuan dhe te tjere
Nga nje tjeter dere
Ta mbajme mend
Kush qe ai vend?
Ti hapim ne syte
Andej nga vjen drite
E fitoi me gjak
Dhe nuk ishte pak
Enver o Enver!
Ai beri sa mundi
Nga fundi s’kuptoi
Dhe na vetmoi
Te kujtojme c’ka ndodhi
Te mos perseritet
Gabimet nuk falen
Kuptohen dhe ndalen
Ndalen pa pikuar
Atje te burimi
Burimi duhet gjete
Atje eshte shpetimi
Ta gjejme sic e gjeti
Gjergj Kastrioti
Ai ishte trimi
Edhe patrioti
Shume shqipetare te tjere
Burimin e gjene
Luftuan me pushke
Luftuan me pene
Luftuan e dhane
Per shqiperi
Ne je shqipetar
Lufto edhe ti
Burimi I mire
Duhete gjete
Ta kerkojme te gjithe
Ashtu sic dim vete
Buron atje
Mes malesh me bore
Eshte ne Shqiperi
E kemi ne dore
Nuk eshte ne Greqi
As Itali
Eshte ne Kruje
Eshte ne Shqiperi
Eshte Atje
Eshte I varrosur
Ngrihu o Gjergj
Duhete’ sh’groposur
O Zot te lutem
Ndihmo kete toke
Jemi Shqipetare
Nuk kemi me lote
Na shteruan lotet
Nuk ka me kuptim
Europa veshtron
Kerkon bashkim
Bashkimi I Shqiperise
Fillon ne Shqiperi
Fillon ai tek une
Fillon ai tek ti
Bashkimi I shqipetareve
Eshte Amanet
Nga Gjergj Kastrioti
Kur ishte ne Jete
Bashkohuni o shqipetare
Behuni ju bashke
Sic kemi jetuar
Ne kohen e lashte
Jemi Ilire
Jemi Albani
Jemi Kosove
Jemi Shqiperi
Jemi Ilirian
Se harron Toka
Jemi Shqipetare
E di gjithe Bota
Kjo vjershe, keto vargje
Ketu nuk kan mbaruar
Kjo vjershe, keto vargje
Jetojne duke shkruar
Do shkruhen nga une
Do shkruhen nga ti
Shkruaj o Shqipetar
Per Shqiperi
Shkruaj dhe ti
Ashtu sic di vete
Shkruaj o shqipetar
Ne je I vertete
Mere guximin
Shkruaj me lote
Shkruaj me shpirt
Shkruaj me dore
Shkruaj per Shqiperine
Shkruaj Historine
Shkruaj te mirat
Edhe bardhesine
Historia jone
Me kryet e saj larte
Ta shkruajm ne leter
Ta shkruajm ne karte
Shkruaj per shqiperine
Edhe Shqiptarine
Keto vargje
Kurre nuk shterojne
Ne vdeksha une
Le te vazhdojne
Te shkruaj, mendoj
Deshiren un dua
Nuk ndalem dot
E kame ne sua
E kam te ngulitur
E kam te skalitur
Jeton brenda meje
Nuk ka per te ikur
Do shkruaj per gjuhen
Dhe Historine
Do shkruaj per Artin
Per Letersine
Po shkruaj une Shqip
Ne kete leter
Eshte Gjuha Jone
Dhe e askujt tjeter
S’eshte Latinish
Nuk eshte Greqisht
Eshte Gjuha Shqipe
Eshte Ilirisht
Eshte Histori
Eshte e vertete
Eshte e gjalle
Eshte ne jete
Ngado qe te vete
Ngado qe te shkoj
Me duhet te shkruaj
Me duhet te shikoj
Te shkruaj Historine
Me duhet te vazhdoj
Turqia mizore
Na vrau, na preu
Na ndryshoi Fene
Shpirtin dot s’na ktheu
Jemi shqipetare
Jemi bij Shqiponje
Jemi Iliriane
Jemi djem Kosove
Jemi Arnaute
E ke then ti vete
Mos na prek me dore
Le Shqiperin te qete
Greqia e lashte
I vjen anes rrotull
Eshte dhelper dinake
Eshte atje ne strofull
Epirin e lashte
Edhe Camerine
Te gjith bashke jetonim
Kishim ne shtepine
Eshte dhe Serbia
Nuk di shume per te
Shkruaj o Kosove
Ti e njeh ate
Eshte po ashtu
Edhe Maqedonia
Brenda neper te
Lulezon Shqiperia
Jane komshijte tane
Vec nje are na ndan
Duhet te gjejme gjuhen
Lufta sjell vec luften
Te mesojme te rrojme
Bashke te jetojme
Te ndertojme Ballkanin
Shtepine dhe vatanin
Amerika e larget
Emigrante kerkon
Shpirtin na trazon
Syte na I loton
Nuk eshte dhe Shqiperie
S’eshte dhe Ilirie
Eshte dhe Amerike
Eshte dhe Gjermanie
Qajne nenat e mjera
Shpirti qan me lot
Djemte po I ikin
Dhe nuk kthehen dot
Qajne ne Shqiperi
Presin ne vetmi
Keq nuk po te vjen
O kurbet I zi
Jetoni o shqipetare
O njerez te pa mposhtur
Punoni e fitoni
Nenat mos harroni
Mos qani o nena
Djemte nuk ju harrojne
Punojne e jetojne
Bashke me ju vajtojne
O vellezer o shqipetare
Valle a me degjoni
Do bertas me fort
Mos te me harroni
Ju o shqipetare
Rrugeve te Europes
Ju kerkon Shqiperia
Gjaku, Dashuria
Atje eshte Liria
Edhe pasuria
Shqipetaret e tjere
Qe kaq larg ju jeni
Shume ne Amerike
Ca s’dini nga veni
Nuk jan dokumenta
Jan loj llotarie
Nuk lozet Historia
Eshte gjak Shqiperia
Ti o Art Shqipetar
Ku ke vajt dhe futur
Ngriji kryet lart
Mos rri I keputur
O Humor Shqipetar
Preke dhe ti driten
Me Jovan Bregun
Edhe Teto Riten
“nuk jam njeri une
qe merrem me llafe”
merrem me vepra
merrem me fakte
“magazina” ime
eshte Shqiperia
eshte Atdheu im
eshte Dashuria
Nuk eshte Hollywood
Eshte Humor Shqiperie
Ai na ben te qeshim
Ashtu sic na ka hije
Me Koco Devolen
Dhe Cekja ne Liste
Parodistet e Vlores
Harrova gabimisht
Humori Shkodran
Dhe ju artiste te tjere
E dini vete kush jeni
Me ju qesh nga here
O Humor Shqipetar
Dhe ti I Kosoves
Ngrini kryet lart
Mos rrini te keputur
Bashkohuni bashke
Te qeshim te lumtur
Ti Muzike Shqipetare
Lahuta e Malesise
Ti o Kenge Shqipetare
Shpirti I Laberise
Eshte kenge per se gjalli
Kendon Laberia
Kendon shpirti I Labit
Dridhet, qan femija
Jan Kenge Shqipetare
Kendohen dhe te reja
Nuk rrim dot pa to
Nga vallja, nga hareja
Te degjohet Shqipja
Zeri te bucasi
Vallja le te hidhet
Toka le te dridhet
Kendoni edhe ju
O vajzat simpatike
Kendoni bukurine
Me kenge romantike
Te kendojme te gjithe
Nga jemi nga s’jemi
Te degjoje Shqiperia
Kengen Dashuria
Te gjitha me radhe
Une qe permenda
Eshte Shpirti I Shqiptarit
Qe levon perbrenda
Dua un te flas
O Zot s’ndalem dot
Po qaj e po shkruaj
Jam ne dhe te huaj
Nuk flase me shqipetare
Punoj me te tjere
Me shohin, me veshtrojne
Dot nuk me kuptojne
Nuk jan gjak Shqiperie
Jan ketu te lere
Jane Amerikane
Jane si dine vete
Gjuha me trazohet
Shpirti turbullohet
Gjuhe tjeter flas
Shqipja terheq pas
Do te mbijetoje
Jeten te ma shtoje
Eshte gjuhe e rralle
E them me shum bindje
Ne shpirtin e saj
Kan kaluar dhimbje
Nuk eshte gjuhe, eshte lufte
Ajo lufton me pene
Lufton per Shqiperine
Atje ka folene
Ti o Shtet Shqipetar
A po me lexon
Ato qe po shkruaj
A po I kupton
O Shtet Shqipetar, te lutem!
Ndihmo Shqiperine
Ne Zot ju besoni
Bekimin kerkoni
Nuk eshte dhe I huaj
Eshte balta juaj
Vete ne ju jeni
Ju kemi te na ndrini
Kujdes kur veproni
Gjakrat mos trazoni
Shpetim nga tranzicioni
Mallkuar korrupsioni
Forca policia
Pranga dhe qelia
Prove dhe me te bute
Behen dhe gabime
Me vone e kuptojme
Dot nuk e ndryshojme
Ndaloni hajdutin
Burgosni tradhetarin
Denoni armikun
Vdekje gjakatarit
Ti o Shtet Shqipetar
A po me degjon
Fjala qe po shkruhet
Pergjigje kerkon
Poshte prostitucioni
Droga, heroina
Rinia Shqipetare
Larg nga gremina
Syte nga politika
Nga Bota dhe Europa
Gjerat kane ndryshuar
Shume jan sterholluar
Armet nukleare
Nuk duhen harruar
Zerin tuaj ngrini
Te na degjoj Bota
Jemi Shqipetare
Flasim nga Europa
Unitet tregetia
Arsimi, Ekonomia
Transporti, dogana
Leku dhe Euroja
Dollari dhe nafta
Turizmi, biznesi
Unitet kerkojne
Shqiperia te eci
Unitetin ne
Shqiperise tja forcojme
Te bashkuar ne
Shqiperine ta ndertojme
Do shkruaj fjalet
Do shkruaj me pene
E bej kete
Per Memedhene
Nuk shkruaj luftoj
Me shpirtin sakatosur
Lufto o Shqipetar
Lufto dhe I plagosur
Do shkruaj une fjalet
Qe nuk kane te sosur
Kurbeti mua shpirtin
Sec ma ka vrerosur
Eshte mendimi im
E shkruaj ne leter
Jam Ilirian
Nuk behem dot tjeter
Nuk jam Grek une
Nuk jam Italian
Nuk jam une Gjerman
Nuk jam American
Kemi gjakun tone
Nuk duam ne tjeter
Gjaku Ilirian
S’trazohet me tjeter
Kujdes globalizimin
Unitet me Kombin
Unitet me Gjakun
Unitet me Zotin
Unitet Shqiperia
Kisha dhe Xhamia
Feja e Shqipetarit
Eshte Shqiptaria
Vetem nje eshte Zoti
Nje eshte Perendia
Dy kush e ka bere
E beri dy Turqia
Beso o shqipetar
Ndihmon Perendia
Beso ne besim
Besonte Skenderbeu
Feja e Shqipetarit
Eshte Memedheu
Unitet Besimi
Unitet me Zotin
Unitet Shqipetaret
Unitet me Kombin
Kjo vjershe ketu
Akoma s’ka mbaruar
Do shkruhet gjithe jeten
Ka per te jetuar
Nuk shterojne fjalet
Lotet po lotojne
Eshte Gjaku I Shqiponjes
Mbi leter po pikojne
24/05/02/Erjon/Boci
Nuk e di ne eshte publikuar dhe kjo poezi qe po ve une, pasi nuk pata kohe te lexoj 22 faqet e kesaj teme! Megjithate, pashe qe anadoktoreshe i paska qejf poezite romantike...Bukur!
Kete poezi e kam lexuar ne internet dhe po e vendos edhe ketu, pasi per mendimin tim eshte nja nga poezite me te sinqerta dhe me te bukura qe mund te kete krijuar ndonje i ri shqiptar keto vitet e fundit:
Per Shqiperine
Ne Shqiperi u rrita
N’ate vend si drita
Ajo me hapi syte
Ajo me ka dhene drite
Me lindi, me rriti
Me qau e qeshi
Me mesoi e tregoi
Gjithmone me ndihmoi
Papritur ngadale
Gjithcka qe ish e bardhe
Ku vajti ?, ku shkoi?
Pse na hidheroi
E ndoqem ne vete
E beme te shkrete
Eshte e vertete
Betohem per jete
Ndoqem bardhesine
Sollem erresine
Harruam historine
Edhe lashtesine
U vrame e u preme
Gjakun e ndame
Nderin e harruam
Besen e lame
Turpin e zi
E futem ne Shqiperi
Turp te na vi
O Shqiptari!
Shqiperis ju largova
Valle si e harrova
U ngrita dhe ika
Shkeputja afroi
Vuajtja me largoi
Trishtimi me trishtoi
Deshira me shtyu
Greqia me perpiu
Paraja dhe zilia
Ato qe te dyja
Me ndane me vellane
Dhe me babane
Me nenen me vone
Me motren pergjithmone
Me shoket e shkrete
Me ndane per jete
Me iku rinia
Me plaku vetmia
Valle c’po ndodh me mua
Te flas me nuk dua
Te harroj un dua
Harresa harroi mua
Kosova ne veri
Shqiponje e plagosur
Gjaku I rrodhi
Dhe s’kishte te sosur
E vrane, e prene
Shqipen e shkrete
Meshire nuk paten
Ta linin ne jete
U ngrit vet Shqiponja
Me nuk duroi
Fluturoi e sulmoi
Lirine e fitoi
Ndihmuan dhe te tjere
Nga nje tjeter dere
Ta mbajme mend
Kush qe ai vend?
Ti hapim ne syte
Andej nga vjen drite
E fitoi me gjak
Dhe nuk ishte pak
Enver o Enver!
Ai beri sa mundi
Nga fundi s’kuptoi
Dhe na vetmoi
Te kujtojme c’ka ndodhi
Te mos perseritet
Gabimet nuk falen
Kuptohen dhe ndalen
Ndalen pa pikuar
Atje te burimi
Burimi duhet gjete
Atje eshte shpetimi
Ta gjejme sic e gjeti
Gjergj Kastrioti
Ai ishte trimi
Edhe patrioti
Shume shqipetare te tjere
Burimin e gjene
Luftuan me pushke
Luftuan me pene
Luftuan e dhane
Per shqiperi
Ne je shqipetar
Lufto edhe ti
Burimi I mire
Duhete gjete
Ta kerkojme te gjithe
Ashtu sic dim vete
Buron atje
Mes malesh me bore
Eshte ne Shqiperi
E kemi ne dore
Nuk eshte ne Greqi
As Itali
Eshte ne Kruje
Eshte ne Shqiperi
Eshte Atje
Eshte I varrosur
Ngrihu o Gjergj
Duhete’ sh’groposur
O Zot te lutem
Ndihmo kete toke
Jemi Shqipetare
Nuk kemi me lote
Na shteruan lotet
Nuk ka me kuptim
Europa veshtron
Kerkon bashkim
Bashkimi I Shqiperise
Fillon ne Shqiperi
Fillon ai tek une
Fillon ai tek ti
Bashkimi I shqipetareve
Eshte Amanet
Nga Gjergj Kastrioti
Kur ishte ne Jete
Bashkohuni o shqipetare
Behuni ju bashke
Sic kemi jetuar
Ne kohen e lashte
Jemi Ilire
Jemi Albani
Jemi Kosove
Jemi Shqiperi
Jemi Ilirian
Se harron Toka
Jemi Shqipetare
E di gjithe Bota
Kjo vjershe, keto vargje
Ketu nuk kan mbaruar
Kjo vjershe, keto vargje
Jetojne duke shkruar
Do shkruhen nga une
Do shkruhen nga ti
Shkruaj o Shqipetar
Per Shqiperi
Shkruaj dhe ti
Ashtu sic di vete
Shkruaj o shqipetar
Ne je I vertete
Mere guximin
Shkruaj me lote
Shkruaj me shpirt
Shkruaj me dore
Shkruaj per Shqiperine
Shkruaj Historine
Shkruaj te mirat
Edhe bardhesine
Historia jone
Me kryet e saj larte
Ta shkruajm ne leter
Ta shkruajm ne karte
Shkruaj per shqiperine
Edhe Shqiptarine
Keto vargje
Kurre nuk shterojne
Ne vdeksha une
Le te vazhdojne
Te shkruaj, mendoj
Deshiren un dua
Nuk ndalem dot
E kame ne sua
E kam te ngulitur
E kam te skalitur
Jeton brenda meje
Nuk ka per te ikur
Do shkruaj per gjuhen
Dhe Historine
Do shkruaj per Artin
Per Letersine
Po shkruaj une Shqip
Ne kete leter
Eshte Gjuha Jone
Dhe e askujt tjeter
S’eshte Latinish
Nuk eshte Greqisht
Eshte Gjuha Shqipe
Eshte Ilirisht
Eshte Histori
Eshte e vertete
Eshte e gjalle
Eshte ne jete
Ngado qe te vete
Ngado qe te shkoj
Me duhet te shkruaj
Me duhet te shikoj
Te shkruaj Historine
Me duhet te vazhdoj
Turqia mizore
Na vrau, na preu
Na ndryshoi Fene
Shpirtin dot s’na ktheu
Jemi shqipetare
Jemi bij Shqiponje
Jemi Iliriane
Jemi djem Kosove
Jemi Arnaute
E ke then ti vete
Mos na prek me dore
Le Shqiperin te qete
Greqia e lashte
I vjen anes rrotull
Eshte dhelper dinake
Eshte atje ne strofull
Epirin e lashte
Edhe Camerine
Te gjith bashke jetonim
Kishim ne shtepine
Eshte dhe Serbia
Nuk di shume per te
Shkruaj o Kosove
Ti e njeh ate
Eshte po ashtu
Edhe Maqedonia
Brenda neper te
Lulezon Shqiperia
Jane komshijte tane
Vec nje are na ndan
Duhet te gjejme gjuhen
Lufta sjell vec luften
Te mesojme te rrojme
Bashke te jetojme
Te ndertojme Ballkanin
Shtepine dhe vatanin
Amerika e larget
Emigrante kerkon
Shpirtin na trazon
Syte na I loton
Nuk eshte dhe Shqiperie
S’eshte dhe Ilirie
Eshte dhe Amerike
Eshte dhe Gjermanie
Qajne nenat e mjera
Shpirti qan me lot
Djemte po I ikin
Dhe nuk kthehen dot
Qajne ne Shqiperi
Presin ne vetmi
Keq nuk po te vjen
O kurbet I zi
Jetoni o shqipetare
O njerez te pa mposhtur
Punoni e fitoni
Nenat mos harroni
Mos qani o nena
Djemte nuk ju harrojne
Punojne e jetojne
Bashke me ju vajtojne
O vellezer o shqipetare
Valle a me degjoni
Do bertas me fort
Mos te me harroni
Ju o shqipetare
Rrugeve te Europes
Ju kerkon Shqiperia
Gjaku, Dashuria
Atje eshte Liria
Edhe pasuria
Shqipetaret e tjere
Qe kaq larg ju jeni
Shume ne Amerike
Ca s’dini nga veni
Nuk jan dokumenta
Jan loj llotarie
Nuk lozet Historia
Eshte gjak Shqiperia
Ti o Art Shqipetar
Ku ke vajt dhe futur
Ngriji kryet lart
Mos rri I keputur
O Humor Shqipetar
Preke dhe ti driten
Me Jovan Bregun
Edhe Teto Riten
“nuk jam njeri une
qe merrem me llafe”
merrem me vepra
merrem me fakte
“magazina” ime
eshte Shqiperia
eshte Atdheu im
eshte Dashuria
Nuk eshte Hollywood
Eshte Humor Shqiperie
Ai na ben te qeshim
Ashtu sic na ka hije
Me Koco Devolen
Dhe Cekja ne Liste
Parodistet e Vlores
Harrova gabimisht
Humori Shkodran
Dhe ju artiste te tjere
E dini vete kush jeni
Me ju qesh nga here
O Humor Shqipetar
Dhe ti I Kosoves
Ngrini kryet lart
Mos rrini te keputur
Bashkohuni bashke
Te qeshim te lumtur
Ti Muzike Shqipetare
Lahuta e Malesise
Ti o Kenge Shqipetare
Shpirti I Laberise
Eshte kenge per se gjalli
Kendon Laberia
Kendon shpirti I Labit
Dridhet, qan femija
Jan Kenge Shqipetare
Kendohen dhe te reja
Nuk rrim dot pa to
Nga vallja, nga hareja
Te degjohet Shqipja
Zeri te bucasi
Vallja le te hidhet
Toka le te dridhet
Kendoni edhe ju
O vajzat simpatike
Kendoni bukurine
Me kenge romantike
Te kendojme te gjithe
Nga jemi nga s’jemi
Te degjoje Shqiperia
Kengen Dashuria
Te gjitha me radhe
Une qe permenda
Eshte Shpirti I Shqiptarit
Qe levon perbrenda
Dua un te flas
O Zot s’ndalem dot
Po qaj e po shkruaj
Jam ne dhe te huaj
Nuk flase me shqipetare
Punoj me te tjere
Me shohin, me veshtrojne
Dot nuk me kuptojne
Nuk jan gjak Shqiperie
Jan ketu te lere
Jane Amerikane
Jane si dine vete
Gjuha me trazohet
Shpirti turbullohet
Gjuhe tjeter flas
Shqipja terheq pas
Do te mbijetoje
Jeten te ma shtoje
Eshte gjuhe e rralle
E them me shum bindje
Ne shpirtin e saj
Kan kaluar dhimbje
Nuk eshte gjuhe, eshte lufte
Ajo lufton me pene
Lufton per Shqiperine
Atje ka folene
Ti o Shtet Shqipetar
A po me lexon
Ato qe po shkruaj
A po I kupton
O Shtet Shqipetar, te lutem!
Ndihmo Shqiperine
Ne Zot ju besoni
Bekimin kerkoni
Nuk eshte dhe I huaj
Eshte balta juaj
Vete ne ju jeni
Ju kemi te na ndrini
Kujdes kur veproni
Gjakrat mos trazoni
Shpetim nga tranzicioni
Mallkuar korrupsioni
Forca policia
Pranga dhe qelia
Prove dhe me te bute
Behen dhe gabime
Me vone e kuptojme
Dot nuk e ndryshojme
Ndaloni hajdutin
Burgosni tradhetarin
Denoni armikun
Vdekje gjakatarit
Ti o Shtet Shqipetar
A po me degjon
Fjala qe po shkruhet
Pergjigje kerkon
Poshte prostitucioni
Droga, heroina
Rinia Shqipetare
Larg nga gremina
Syte nga politika
Nga Bota dhe Europa
Gjerat kane ndryshuar
Shume jan sterholluar
Armet nukleare
Nuk duhen harruar
Zerin tuaj ngrini
Te na degjoj Bota
Jemi Shqipetare
Flasim nga Europa
Unitet tregetia
Arsimi, Ekonomia
Transporti, dogana
Leku dhe Euroja
Dollari dhe nafta
Turizmi, biznesi
Unitet kerkojne
Shqiperia te eci
Unitetin ne
Shqiperise tja forcojme
Te bashkuar ne
Shqiperine ta ndertojme
Do shkruaj fjalet
Do shkruaj me pene
E bej kete
Per Memedhene
Nuk shkruaj luftoj
Me shpirtin sakatosur
Lufto o Shqipetar
Lufto dhe I plagosur
Do shkruaj une fjalet
Qe nuk kane te sosur
Kurbeti mua shpirtin
Sec ma ka vrerosur
Eshte mendimi im
E shkruaj ne leter
Jam Ilirian
Nuk behem dot tjeter
Nuk jam Grek une
Nuk jam Italian
Nuk jam une Gjerman
Nuk jam American
Kemi gjakun tone
Nuk duam ne tjeter
Gjaku Ilirian
S’trazohet me tjeter
Kujdes globalizimin
Unitet me Kombin
Unitet me Gjakun
Unitet me Zotin
Unitet Shqiperia
Kisha dhe Xhamia
Feja e Shqipetarit
Eshte Shqiptaria
Vetem nje eshte Zoti
Nje eshte Perendia
Dy kush e ka bere
E beri dy Turqia
Beso o shqipetar
Ndihmon Perendia
Beso ne besim
Besonte Skenderbeu
Feja e Shqipetarit
Eshte Memedheu
Unitet Besimi
Unitet me Zotin
Unitet Shqipetaret
Unitet me Kombin
Kjo vjershe ketu
Akoma s’ka mbaruar
Do shkruhet gjithe jeten
Ka per te jetuar
Nuk shterojne fjalet
Lotet po lotojne
Eshte Gjaku I Shqiponjes
Mbi leter po pikojne
24/05/02/Erjon/Boci
Re: Poezi te preferuara
Ndoshta asht dhane edhe ma perpara po s'pata durim me i pa te tana faqet. Se shpejti do t'ju sjell edhe shqiperimin ba prej Nolit . Shpresoj qe t'ju pelqejne
Kete poeme poeti e ka ba…
…On the Eve of His Execution
My prime of youth is but a frost of cares,
My feast of joy is but a dish of pain,
My crop of corn is but a field of tares,
And all my good is but vain hope of gain;
The day is past, and yet I saw no sun,
And now I live, and now my life is done.
My tale was heard and yet it was not told,
My fruit is fallen, yet my leaves are green,
My youth is spent and yet I am not old,
I saw the world and yet I was not seen;
My thread is cut and yet it is not spun,
And now I live and now my life is done.
I sought my death and found it in my womb,
I looked for life and found it was a shade,
I trod the earth and knew it was my tomb,
And now I die, and now I was but made;
My glass is full, and now my glass is run,
And now I live, and now my life is done.
Chidiock Tichborne
Ndoshta asht dhane edhe ma perpara po s'pata durim me i pa te tana faqet. Se shpejti do t'ju sjell edhe shqiperimin ba prej Nolit . Shpresoj qe t'ju pelqejne
Kete poeme poeti e ka ba…
…On the Eve of His Execution
My prime of youth is but a frost of cares,
My feast of joy is but a dish of pain,
My crop of corn is but a field of tares,
And all my good is but vain hope of gain;
The day is past, and yet I saw no sun,
And now I live, and now my life is done.
My tale was heard and yet it was not told,
My fruit is fallen, yet my leaves are green,
My youth is spent and yet I am not old,
I saw the world and yet I was not seen;
My thread is cut and yet it is not spun,
And now I live and now my life is done.
I sought my death and found it in my womb,
I looked for life and found it was a shade,
I trod the earth and knew it was my tomb,
And now I die, and now I was but made;
My glass is full, and now my glass is run,
And now I live, and now my life is done.
Chidiock Tichborne