Poezitë që parapëlqej.

[Qerratai]

Re: Poezi te preferuara

Vladimir Majakovski

RE ME PANTALLONA

Mendimin tuaj,
Që rri në trurin e butë,
Si shërbyesi i dhjamur, kur ëndërron në kolltuk,
Do ta ngacmoj me zhelen e përgjakur të zemrës,
Duke e tallur hidhur, me thumba, pa turp.

Në shpirt asnjë fije të thinjur unë s'kam,
Dhe as ëmbëlsi prej plaku të tharë.
Duke shurdhuar botën me zërin tim këmbanë,
Shkoj udhëve, i bukur,
Njëzetedyvjeçar.

Ju, të ëmbëlit!
Dashurinë me violina e rrëfeni,
Mbi litavre, i vrazhdëti, e vë ndjenjën shpuzë.
Ju kurrë dashuri si unë s'mund të keni,
Ku të ketë vetëm buzë.

Dëshironi
Të bëhem prej mishit, i tërbuar
Dhe si qielli, duke ndërruar tonet,
Dëshironi
Të jem tepër i ëmbëlsuar,
Jo burrë, por re me pantallona.

S'besoj se në botë egziston Nica fare
Dëgjoj si murmuritin fjalë të shenjtorëve
Burrat e mërzitshëm, si spitalet
Dhe gratë, si proverba të stërpërdorura.

-----------------------------------------------

Vijon...

 

[Qerratai]

Re: Poezi te preferuara

RE ME PANTALLONA - Pjesa I

I merrni përçart fjalët e mia ?
Kjo ndodhi
Ndodhi n'Odesë
"Do vij në katër" - tha Maria.

Tetë
Nëndë,
Dhjetë e pesë

Ja dhe mbrëmja,
Në honin e natës,

Rrëshqet nga dritoret
E mvrejtur,
Mbrëmje dhjetori.
Mbi shpinat e ndryshkura shqyhen ne gaz
Temjanorët.
Mua tani me zor do më njihni:
Një masë dejesh,
Rënkon.
E tërë.
C'i duhet vallë gjithë këtij shkëmbi ?
Por shkëmbi i duhen shumë gjëra!
S'ka rëndësi.
Pse ky bllok është prej bronxi,
Dhe se zemra është hekur e ftohtë.
Natën do që gulçimin tënd
Ta ndrysh tek një grua
E ngrohtë.

Dhe ja,
I madh
Përkulem mbi qelq,
Ballin shtrëngoj në dhimbjen e kockave.
Do vijë dashuria apo jo ?
Cila dashuri,
E madhja, apo e vockëla ?

Nga e gjeti të madhe ky trupth ?
Duhet për të një dashurizë e vogël,
Një dashuriçkë!
Ajo ju trëmbet borive t'automobilave,
Ka qejf tingujt e zileve
Të deriçkës.

Akoma dhe akoma
i lagur nga uji,
Përballë fytyrës së shiut të rreptë,
Pres,
Spërkatur nga ushtima e dallgës së qytetit.

Mesnata si me thikë,
E ndoqi
Dhe e preu
Të mallkuarin!
Ra ora dymbëdhjetë,
Si koka nga supet e t'ekzekutuarit.

Në xhamë pikat e shiut
Gjarpërojnë,
Si një grimasë vigane lëvizin,
Sikur ulërijnë kimerat
E kishës Shën Mërisë së Parisit.

E mallkuara!
Dhe kjo duhet këtë natë!
Erdh' koha të ulërij.
Dëgjoj:
Në heshtje,
si i sëmuri nga shtrati,
u hodh një nerv.

Dhe ja
Në fillim kaloi,
Calë-çalë,
Pastaj me vrap,
Ndihet qartë,
I shqetësuar.
Tani ai dhe pas tij dy të tjerë
Sulen me vrap të tërbuar.

U shemb suvaja e katit të parë.

Nervat
Të mëdhenj,
Të vegjël,
Të rëndë,
Hidhen të harbuar,
Dhe ja,
Nervave po u merren këmbët!

Dhe nata në dhomë zgjatet dhe zgjatet,
Nga mpirja dhe hija të rënduar sytë.
Pa pritur dyert kërcasin,
Sikur hotelit
Dhëmbët i kërcitën.

Hyre ti,
E rreptë si "na"-ja
Dorashkat duke vërtitur, ndërkohë
The:
"E dini -
Unë do martohem!"
E mirë, martohuni.
S'ka gjë.
Do duroj.
E shihni sa i qetë rri!
Si pulsi
I të vdekurit.


Ju kujtohet ?
Ju thatë:
"Xhek London,
Pasion,
Pare,
Të bredh",
Por unë një gjë dija:
Ju jeni Xhokonda.
Të cilën duhet ta vjedh.


Dhe ma vodhën.
Prapë do loz i dashuruar,
Harqet e vetullave do t'i ndez flakë.
C't'i bësh ?
Dhe në shtëpinë, q'u dogj e u shkrumbua,
Nga një herë jetojnë endacakë!

Talleni ?
"Më pak se ç'ka kopekë lypësi,
Ju keni gurë çmendurie të rrallë"
Mos harroni
Si u shëmb Pompeu,
Kur pompeasit Vezuvin tallën.

Ej!
Zotërinj!
Amatorë
Shenjtorësh,
Krimesh të tmerrta,
Më të tmerrshmen gjë,
A e kini parë,
Fytyrën time,
Kur
Unë
Jam absolutisht i qetë ?
Dhe e ndjej
"Unë"
Për mua është pak
Dikush tjetër me çpon brenda trupit si kama
Alo!
Kush flet ?
Mama

Mama!
Biri juaj u sëmur mrekullisht.
Mama!
Atij zjarr në zemër i ra.
I thoni motrave Ludës dhe Oljës
Se vëllai ku të futet s'ka.
Cdo fjalë
Bile dhe shakatë,
Që shqipton me gojën, q'i digjet
Hidhen si prostitutat lakuriqe
Prej shtëpise publike, që ka marrë flakë.

Njerëzit nuhasin,
Mban erë mish i djegur.
Dikush vrapon.
Kaska.
Shkëlqime.
Mos hyni me çizme!
U thoni zjarrfiksave:
"Në zemrën që digjet hyet me ledhatime."

Shpëtoj vetë.
Lotët e syve zbraz si fuçija.
Më lini të kapem për brinjësh
Hidhem! Hidhem! Hidhem! Hidhem!
U shembën.
Prej zemrës dot nuk hidhesh!

Nga zgavra e buzëve
Nga fytyra, që u dogj,
Një puthje e përcëlluar hidhet përjashta.


Mama!
Nuk mund të këndoj!
Në kishën e zemrën kumbojnë veç psallmet.
Figurat e fjalëve dhe shifrave të përcëlluara
Nga kafka dalin,
Si fëmijët nga gërmadhat pranë.
Kështu dikur
U ngritën të tmerruara
Drejt qiellit
Duart e shkrumbuara të "Luizitianës".

Njerëzve të trembur
N'apartamentet e qeta
Mëngjezi ju hyn
Me njëqind sy.

Britmë e fundit,
Së paku për mua, të djegurin,
Në shekuj, rënko ti.

 

[Qerratai]

Re: Poezi te preferuara

RE ME PANTALLONA - Pjesa II


Lermëni të qetë!
S'jam shok i të mëdhenjve.
Un' "nihil" vë
Përmbi cdo gjë.
Asgjëkundi.
Askurrë të lexoj s'dua.
Si janë librat ?
Si librat.
Asgjë.

Më parë kujtoja,
Librat bëhen shpejt:
Erdhi poeti,
Buzët lehtë i hapi,
Dhe që nga buzët fluturoi drejt
Një varg,
Gati.


Por qenka ndryshe,
Para se të nisë,
Vërtitet gjersa kallo i dalin prej fërkimit,
Në lymin e zemrës zvarriset
Peshku budalla i përfytyrimit.

Dhe pasi qërojnë rimat,
Ndërsa ziejnë
Një çorbë me bilbila dhe dashurira,
Rruga gjuhë-presë si memece përpëlitet
Se s'ka me se të flasë, të ulërijë.

Kullat e Babelit të qyteteve
I ringrëmë ne papushuar,
Kurse zoti,
Qytetet në rrafshina të shkreta
I kthen,
Gjuhët duke ngatërruar.
Rruga e heshtur dhëmbjen e nxorri,
Një britmë u dëgjua pa pritur, histerike,
Rrugës si hala ne grykë i ngelën
Taksitë topolake dhe karrocat thatanike.

Mbi gjoks të rrugës,
Si TBC kalimtarët.
Qyteti mbylli udhën me kyçin e territ.

Dhe ahere,
Megjithate,
Një turmë se nga doli,
Duke mbajtur me zor një britmë vreri.

Ndoshta
Korit të ëngjëjve, që këndonte psallme,
Zoti, i grabitur, dënim ka për t'i dhënë.
Kurse rruga ulëriti me të madhe:
"Shkojmë të shdëpemi duke ngrënë!"

Përshkohet qyteti nga Krupët dhe krupthët e hekurt,
Që vetullat i ngrysin nën ballin përposh,
Ndërsa në gojë kalben
Kufomat e fjalëve të vdekura,
Veç dy fjalë majmen:
"Maskara"
Dhe
"Borxh".

Poetët
E lagur, me dënesë dhe pelerina,
U sulën, flokët duke ndukur:
"Si t'i vëmë në një këngë.
Dhe zonjushën
Dhe dashurinë
Dhe vesën mbi lulen e bukur ?"

Dhe pas poetëve
Kompania tjetër
E studentëve,
E policëve,
E prostitutave.

Zotërinj!
Ndaluni!
Ju s'jeni lypsa,
Mos guxoni të kërkoni lëmoshë skutave!

Ne, të shëndoshët,
Hapa viganët,
Mos ta dëgjojmë,
Po ta shqyejmë cdo horr
Nga ata, që i ngjiten si shtojcë, pa pare,
Cdo krevati dopio bashkëshortor.

Atyre mos iu lut:
"Ndihmomë zot".
Mos iu lut
As për hymn,
As për oratorio.
Ne vetë jemi pjesë e hymnit të madh
Të zhurmës së fabrikave dhe laboratorëve.

C'është Fausti per mua,
Që si fishekzjarr i kotë
Rrëshqet me Mefistofelin në të qiellit parkete ?
E dini ?!
Unë kam në këpucë një gozhdë
Më të tmerrshme se fantazia e Gëtes vetë.

Unë
Gojëarti,
Cdo fjalë e të cilit
Shpirtin ka rilindur,
Trupin ka gjallëruar,
Po ju them:
Më e vogla kokrizë pluhuri
Ka më shumë vlerë se cdo gjë që kam shkruar.

Dëgjoni!
Predikon me rënkime e hakmarrje
I ditëve të sotme grykëçjerri Zarathustra!
Ne me fytyrat, si çarçafë të palarë,
Me buzë të varura si llustra,
Ne
T'internuar në qytete leprozësh
Ku leprën e shkaktuan llumi dhe ari
Ne jemi më të pastër se qielli i Venedikut,
Nga detet dhe diejtë së bashku i larë.

Aq më bën që s'ka
Tek Homerët dhe Ovidët
Njerëz si ne,
Me blozë të lyer,
Unë e di,
Qielli do të zbehej po të shihte
Arin e shpirtit tonë të shkëlqyer.

Dejet dhe muskujt
Më të sigurtë se lutjet janë.
Lëmoshë nga koha s'kërkojmë më kot,
Secili nga ne
Në duar mban
Rrypat dhe frenat e botës.
U ngjitën në Golgotha auditoret
E Moskës, Kievit, Odesës, Petrogradit
Dhe s'pati asnjë
I cili
Mos thërriste,
Kryqëzojeni,
"Kryqëzojeni bardin".


Por, njerëz
Unë ju kam dashur,
Megjithëse ju ofenduar më keni.


Ndonjëherë a e kini parë
Si, dorën që e rreh, e lëpin qeni ?

Unë
I talluri nga gjenerata e sotme
Si anekdotë
E ndyrë
E gjatë
Shikoj përtej kohës, në horizontet,
Ku asnjeri s'shikon këtë natë.


Atje ky syri i njerëzve s'arrin
Në krye të hordhive t'uritura,
Tatëpjetë,
Me kurorën me gjëmba të revolucionit,
Vjen viti i shtatëmbëdhjetë.

Unë jam pararendësi i tij tek ju,
Ku është dhvmbja, me të jam bashkuar,
Në cdo pikë loti, që u derdh diku,
Vehten kam kryqëzuar.
Tani asgjë asnjeriut nuk i fal.
Në shpirt butësisë i dogja cdo fije.
Kjo është më e vështirë se të marresh
Njëqind mijë Bastije.

Dhe kur koha të vijë
Që ardhjen e shpëtimtarit
Me rebelizëm ta prisni
Shurdhues e plot tmerr,
Ahere unë
Shpirtin do shkul fare
Ta shkel e t'ua jap
si të përgjakur flamur.

 

[Qerratai]

Re: Poezi te preferuara

RE ME PANTALLONA - Pjesa III

Ah, ç'ndodhi kështu,
Nga erdhi kjo gjë.
Midis ditëve me diell
Të këtyre vendeve ?

Pa pritur, në kokë,
Si perde e trishtuar,
Më erdhi shtëpi e të çmendurve.


Dhe siç ndodh,
Kur kryqëzori
Mbytet diku,
Marinarët ikin nga anija e zhdukur,
Ashtu, me sytë të shqyer
U sul kuturu
Gati i çmendur, Burluku.

Me qepallat e përgjakura e të përlotura
U zvarris,
U çua,
Iku i strukur,
Dhe pa pritur ëmbëlsisht mes lotëve
Buzëqeshi dhe tha:
"Bukur"!

Sa bukur në bluzën e verdhë
Shpirtin të mbështjellë kur futim,
Sa bukur
Të thërresësh
Nën gijotinë:
"Pini kakao Van Huten"!

Këtë sekondë
Të bujshme
Të tmerrit
Me asgjë s'do ta ndërroja
Më të mirë.

Mes tymit të cigares,
Pas gotës së likerit,
Fytyra e Servjaninit u zgjat e pirë.
Si guxoni ta quani vehte poet
Dhe si zog të cicëroni më kot ?
Sot
Duhet
Kasketë
T'i bëhemi kafkës së botës.


Ju,
Të shqetësuar nga i vetmi mendim:
"A kërcej vallë me hijeshi"?
Vështroni si dëfrej
Pa pushim,
Unë, horri i udhëve,
Kumarxhi-batakçi.


Nga ju,
Të njomurit me dashuri të vogla
Që nëpër shekujt
Lëshuat veç lotë,
Po shkoj unë
Diellin ta vë si monokël
Në sy, që të shoh këtë botë.


Veshur në mënyrë të çuditshme e pa hire,
Mbi tokë i zjarrtë,
Kudo do të vete,
Dhe përpara meje, lidhur me zinxhirë
Napoleonin, si kone, do ta marr me vehte.


Toka, si grua, që ka qejf të dorëzohet,
Do të shkrihet, do tundet plot naze
Buzët e sendeve
Që do gjallërohen
Do bëlbëzojnë
"Caça, çaça, çaça".


Papritur,
Retë
Dhe mjegullat e tjera,
Në qiell bënë një rrëmujë të bardhë,
Dhe dukej sikur puntorët u derdhën,
Qiellit i shpallën grevë të madhe.
Me rrufe, me ulërimë nga qielli u lëshua
Duke fshirë qurret me buzë së largu,
Dhe fytyra e qiellit u shtrëmbërua
Për një çast,
Si fytyra e Bismarkut.


Dhe dikush
Ngatërruar në punët e reve
Duart drejt kafesë i zgjat,
Herë i ëmbël,
Herë femëror,
Herë si i topit shtrat.
Ju kujtoni,
Se dielli ëmbëlsisht
Faqet i përkëdhel kafenesë ?
Jo, jo, shkojnë të pushkatojnë kryengritësit
Trupat e gjeneral Galifesë!


Nxirrni duart nga xhepat, kalimtarë,
Rrokni gurë, bomba, thika, ç'të jetë,
Dhe në qofte se ndokush duar s'ka fare
Le të goditë me ballin e vetë.
Marshoni, ju t'uritur,
Të përulur,
Thatanikë,
Të palarë, të mbushur me pleshta.
Marshoni!
Të hënat dhe të martat.


Do t'i ngjyejmë me gjak si për festa,
Toka nën thika le të kujtojë
Ata që t'i poshtërojë desh,
Toka bullafiqe,
Tamam si dashnore,
Që Rotshildi dikur e desh!
Që flamurët të valviten midis batareve,
Ashtu siç ndodh me rregull në çdo banket,
Ju, shtylla elektrike, ndrejini drejt reve,
Mishrat e varura që kasapi shet.

Dikush shahet,
Lutet,
Thërret,
Grindet,
Pëleshet pas pak.


Në qiell, i kuq si Marsejeza
Dridhet perëndimi-gjak.

Erdh çmënduria.
S'ka si e ndalon.
Nata po vjen
Me të ngrënë,
Me pije.
Vështroni -
Qielli prapë komploton
Me yjet e spërkatur nga tradhëtia!


Erdhi
Bën gosti si Mamaj,
Hypur mbi shpinë të qytetit,
Këtë natë të zezë si Azefi në çdo skaj
S'e përshkon dot syri i poetit.


Strukem në një qoshe të tavernës, në banak.
Me verë tryezën dhe shpirtin spërkat,
Dhe po ndjej,
Që nga këndi, të rrumbullaktë,
Sytë e Shën Mërisë më shohin me inat.

C'ti dhurosh asaj nga dhuratat shabllone -
Ndriçimin e tavernës së trishtë ?
E sheh,
Përsëri në Golgotha të dënojnë
S'duan Barabë,
Por Krisht.


Ndoshta unë,
Në mendjen njerëzore.
Me asnjë fytyrë s'ngjaj.
Unë
Ndoshta
Jam më i bukur
I bijve të tu në çdo skaj.


Haré jepu njerëzve
Si shkumba në det
Të ngrihen,
Të rriten sa më parë
Djemtë të bëhen burra sa më shpejt
Dhe vajzat sa më shpejt
Të bëhen me barrë.
Dhe fëmijëve jepu mençuritë,
E magjistarëve te moçmë me thinja.
Dhe do të vinë ata
Dhe do pagëzojnë fëmijtë
Me emrat e vargjeve të mija.


Unë, që kërkova maqinat dhe Anglinë,
Ndoshta pa e ditur as vetë,
N'Ungjillin më të thjeshtë jam tanimë
Apostulli i trembëdhjetë.
Dhe kur zëri im
Pa turp rënkon në erë
Me orë të tëra,
E me ditë pambarim
Ndoshta Jezu Krishti ju merr erë
Luleve të shpirtit tim.

 

[Rrapatushja]

Re: Poezi te preferuara

Kush e ka perkthyer???
Tani u kujtova qe une Majakovskin se kam lexuar asnjehere shqip megjithese ne nje kohe te caktuar per pak na u be poet kombetar /ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/smile.gif

 

[Qerratai]

Re: Poezi te preferuara

Kadareja, poezia ndodhet tek libri "Ftese ne studio".

 

[ladouce2005]

Re: Poezi te preferuara

Les pas


Tes pas, enfants de mon silence,
Saintement, lentement placés,
Vers le lit de ma vigilance
Procèdent muets et glacés.

Personne pure, ombre divine,
Qu'ils sont doux, tes pas retenus !
Dieux !... tous les dons que je devine
Viennent à moi sur ces pieds nus !

Si, de tes lèvres avancées,
Tu prépares pour l'apaiser,
A l'habitant de mes pensées
La nourriture d'un baiser,

Ne hâte pas cet acte tendre,
Douceur d'être et de n'être pas,
Car j'ai vécu de vous attendre,
Et mon coeur n'était que vos pas.

Paul Valery


perkthimi i pare ne anglisht eshte nga Dave Hayman

The Footsteps

Your footsteps, children of my silence,
With gradual and saintly pace
Towards the bed of my watchfulness,
Muted and frozen, approach.

Pure one, divine shadow,
How gentle are your cautious steps!
Gods! ...all the gifts that I can guess
Come to me on those naked feet!

If, with your lips advancing,
You are preparing to appease
The inhabitant of my thoughts
With the sustenance of a kiss,

Do not hasten the tender act,
Bliss of being and not being,
For I have lived on waiting for you,
And my heart was only your footsteps.

perkthimi i dyte eshte nga Jan Schreiber

Footsteps

Children of my silence,
your saintly steps, unrushed,
approach my pallet’s vigil,
frozen, timeless, hushed.

Pure one, divinest shadow,
steps verging on retreat,
Gods – what gifts I envision
borne on those naked feet!

If with lips pressed toward me
you deign to nourish this
dweller in my obsessions
with an appeasing kiss,

don’t hasten to your mercy.
Being and not being is sweet.
My life is a vivid waiting,
my heart your padding feet.

 

[Hellena]

Re: Poezi te preferuara

Hajne (perkthyer nga Poradeci)

E dashur e embel , kur ti do te jesh
Ne varr te erret e shtritur
Do zbres un atehere poshte tek ti
Ndaj teje per tu ngjitur


Te te puth , te pushtoj , te te shtyp egersisht ,
Moj e qete , e ftohte , e zbehte !
Te bertas , te dridhem , te qaj pafundesisht
Te behem kufome edhe vete.

Te vdekurit ngrihen , mesnata therret ,
Ata heqin valle ne ere ;
Te dy , ne rrime ne varr , une jam
Ne krahet e tua perhere .

Te vdekurit ngrihen . Gjyqi therret
Per vaj , per t'u gezuar ;
Po ne te dy s'na ha malli aspak, (lol)
Dhe rrijme te perqafuar ..

 

[ladouce2005]

Re: Poezi te preferuara

"A Thousand Kisses Deep"

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat.
You win a while, and then it’s done –
Your little winning streak.
And summoned now to deal
With your invincible defeat,
You live your life as if it’s real,
A Thousand Kisses Deep.

I’m turning tricks, I’m getting fixed,
I’m back on Boogie Street.
You lose your grip, and then you slip
Into the Masterpiece.
And maybe I had miles to drive,
And promises to keep:
You ditch it all to stay alive,
A Thousand Kisses Deep.

And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep.

Confined to sex, we pressed against
The limits of the sea:
I saw there were no oceans left
For scavengers like me.
I made it to the forward deck.
I blessed our remnant fleet –
And then consented to be wrecked,
A Thousand Kisses Deep.

I’m turning tricks, I’m getting fixed,
I’m back on Boogie Street.
I guess they won’t exchange the gifts
That you were meant to keep.
And quiet is the thought of you,
The file on you complete,
Except what we forgot to do,
A Thousand Kisses Deep.

And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep.

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat . .

 

[Qerratai]

Re: Poezi te preferuara

Mihail Eminesku - Përse nuk vjen?


Shoh dallëndyshet q’ikin larg
dhe gjethet që u zverdhën pak,
mbi vreshta tutje bryma ra –
përse ti s’vjen, pse nuk vjen pra ?


Eja në krahë të të mbaj
të t’admiroj, të vdes pastaj,
dhe ta vë kokën që më dhëmb
mbi gjoksin tënd, mbi gjoksin tend.


A të kujtohet koha vallë,
kur të dy bridhnim në livadhe
kur unë të ngrita pupël n’erë
me mijra herë, me mijra herë.

Në botë gjenden femra plot
që sytë i kanë zjarr e lot,
të arta qofshin ato gra,
si ti nuk ka, si ti nuk ka.

Ti dritë do sjellësh e kthjellim
në jetën time, shpirtin tim,
ti mbi çdo yll ke bukuri
e dashur moj, e shtrenjta ti.

Vjeshta tani mbi fushat zverdh,
rafshultat i shkretoi përreth
po bien fletët ca nga ca –
përse ti s’vjen, pse nuk vjen pra ?

 

[Rrapatushja]

Re: Poezi te preferuara

/ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/wub.gif

 

[makuciko]

Re: Poezi te preferuara

Danach

Es wird nach einem Happy end
Im Film jewöhnlich abjeblendt.
Man sieht noch in ihre Lippen
Den Helden seinen Schnurrbart stippen –
Da hat sie nu den Schentelmen.
Na, un denn - ?

Denn jehn die beeden brav ins Bett.
Na ja… diß is ja auch janz nett.
A manchmal möchte man doch jern wissen:
Wat tun se, wenn se sich nicht kissn?
Die könn ja doch nicht imma penn…!
Na, un denn - ?

Denn säuselt in Kamin der Wind.
Denn kricht det junge Paar ’n Kind.
Denn kocht sie Milch. Die Milch looft üba.
Denn macht er Krach. Denn weent sie drüba.
Denn wolln sich beede jänzlich trenn…
Na, un denn - ?

Denn is det Kind nich uffn Damm.
Denn bleihm die beeden doch zesamm.
Denn quäln se sich noch manche Jahre.
Er will noch wat mit blonde Haare:
Vorn doof und hinten minorenn…
Na, un denn - ?

Denn sind se alt. Der Sohn haut ab.
Der Olle macht nu ooh bald schlapp.
Vajessen Kuß und Schnurrbartzeit –
Ach, Menschenkind, wie leicht det weit!
Wie der noch scharf uff Muttern war,
det ist schon beinach nicht mehr wahr!
Der olle Mann denkt so zurück:
Wat hat er nu von seinen Jlück?
Die Ehe war zum jrößten Teile
Vabrühte Milch un Langeweile.
Und darum wird beim happy end
Im Film jewöhnlich abjeblendt.

Kurt Tucholsky

 

Re: Poezi te preferuara

Du liegst mir so gern im Arme


Du liegst mir so gern im Arme,
Du liegst mir am Herzen so gern!
Ich bin dein ganzer Himmel,
Du bist mein liebster Stern.

Tief unter uns, da wimmelt
Das närrische Menschengeschlecht;
Sie schreien und wüten und schelten,
Und haben Alle Recht.

Sie klingeln mit ihren Kappen
Und zanken ohne Grund;
Mit ihren Kolben schlagen
Sie sich die Köpfe wund.

Wie glücklich sind wir beide,
Daß wir von ihnen so fern -
Du birgst in deinem Himmel
Das Haupt, mein liebster Stern!

Heinrich Heine

 

[gurax]

Re: Poezi te preferuara

Moisiu ne mal
--------------

Kryeprofetit dita i ngryset
Dhe shpirtkëputur përdhe përmbyset
Me lot në sy, me zemër të ngrirë
I lyp mëshirë.

Pse kaqë gjatë, Zot, m'arratise,
Pse më përplase, më përpëlise,
Pse shpresën dyzetvjet ma ushqeve,
Dhe sot ma preve?

-- Fan Noli --

 

[gurax]

Re: Poezi te preferuara

Kush ta fali bukurine
---------------------
Kush ta fali bukurine
Qe t'e me trerosh te zine!

Kur te pashe per te vluar,
Pellumbeshe pende-shkruar,
Bubu!plumb ne kraharuar,
Plumb qe vret dyke gjemuar!

Mbledhur shoqet me nje qoshe,
Dic, m'ju flisje,dic m'ju thoshe,
Gushe-e-llere-e-gji-bardhoshe.

Pa me syckezat e tua,
Sy-larme!c'me fole mua.

Leshrave t'ju binte hija,
Yll i ndezur me shkendija,
Ndezur mun ne mes ne balle,
Te me vesh ne dhe te gjalle.

-- Lasgush Poradeci --


Doni ju qe me duken ndryshe poezite e ketyre, me te bukra, ne krahasim me kur i lexoja qe na detyronte zysha letersise atehere? /ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/laugh.gif

 

[makuciko]

Re: Poezi te preferuara

Mbasandaj

Sapo në fund vjen happy end,
Mbyllet dhe filmi, kjo nuk do mend.
Sheh pëmbi buzët e në dy faqet,
Bukur i ndritin heroit mustaqet.
I ka xhentëlmeni, nuk ia mohon.
Po më vonë?

Më vonë të dy shkojnë tek krevati
Dhe kjo është bukur, të mos e zgjatim.
Por nganjëherë, do të dish kaq gjë:
Ç'bëjnë të dy kur s'puthen më?
Se vetëm shtrirë nuk do qëndrojnë.
Po më vonë?

Prej oxhakut era fryn si e marrë.
Çifti i ri bëhet me djalë.
Ajo zien qumësht. Qumshti i derdhet.
Ai bën sherr. Ajo qan, meket.
Duan të ndahen, se më nuk shkon.
Po më vonë?

Fëmijën s'munden ta ndajnë në mes,
Ndaj dhe pajtohen e merren vesh.
Vite me rradhë veten mundojnë.
Ai do një tjetër pak më të njomë,
Pak torrollake, me flokët bjondë.
Po më vonë?

Më vonë plaken. U ikën djali.
Burrit s'i bëjnë këllqet, të varfrit.
Puthjet, mustaqet, me vakt harruar.
Sa shpejt shkon koha! E pabesuar!
Ç'merak që kishte më parë për femra,
S'do ta kujtojë se s'i mban zemra.
Kur e sheh jetën që e la pas:
Ky ishte ndodhur për të ky fat?
Në më të shumtën martes'e tij,
Qumësht i derdhur, monotoni.
Prandaj gjithmonë, në happy end,
Mbaron dhe filmi, mbajeni mend.

Kurt Tuholski

 

Re: Poezi te preferuara

Sa e bukur poezia e mesiperme. /ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/smile.gif





Mes dy kupash

Mbushma dhe një. Pa ta shohim njëherë:
S’qënkemi të lumtur? Shih qiellin.
Po të më hidhje në humnerë,
Do të bija pingul
Si në dy sytë e tu ku nata u ul.
Mbushma dhe një, se drithmat me hynë.

Frushullon qielli,yjtë lozin synë.
Edhe një. Të shohim njëherë:
Jemi të lumtur a s’jemi?
Mbushma me dëshirë
Si hëna me dritën e errët.
Mbushma. Të dua.
Mbushe dhe për vete e mos e zgjat.
Ashtu.
Hallet e veta ka qielli lart,
Tonat ne këtu.

Gabriel Selaja

 

[ALTIN]

Re: Poezi te preferuara

TRATHËTORËTË

Shokë, kemi ne mest tënë
Shum' armik' e trathëtorë!
Popo! mos u qoftë thënë!
Veç që s'kanë gjë në dorë.

Harruanë mëmëdhenë
Dh' e lanë kombinë tënë
E një tjatërë na gjenë!
Popo! mos u qofte thënë!

Lanë zonjën e lëvduar
E zunë një kurvë shtrigë,
Të ndyr' e të mallëkuar,
Të fëlliqur e të ligë.

Lanë mëmën të xhveshur
Dhe mundohenë për botë,
Pa dhe bota duke qeshur
U thotë: mundohi kotë!

Qysh u bënë Efialtë
E nuk e njohin të mirën,
Uthullën pandehin mjaltë
Edhe dritë errësirën!

Buk' e mëmëdheut zëntë
Tradhëtorët e pabesë!
Dhe Zoti dërrmën u dhëntë,
Kurrë mos paçinë pjesë!

Miqt' armiq i kanë bërë,
Armikëtë miq i zunë,
Qysh janë fyell të tërë!
Ç'është kjo e madhe punë!

Fajn' e math kur do ta njohin
Njerëzit e mallëkuar?
Dritënë pse nuk e shohin,
Apo janë të verbuar?

Janë së gjithash të marrë
Dhe të liq me të vërtetë,
Mëmëdheut bëjnë varrë,
Po do të bienë vetë,

Se mbretëron e vërteta,
S'del kurrë gënjeshtr' e shkretë
T'ish ashtu, qe prishur jeta,
S'kish mbetur gjë e vërtetë.

Ata turpinë fitojnë,
Nderr' e tyre posht' e hedhin
Dhe armikëtë gëzojnë
E në errësirët bredhin.

Nuk është kurrë haruar
Dh'e mira dh'e lig' e shkretë,
Të gjitha janë paguar,
S'ka mbeturë gjë në jetë.

Lerini, pa do ta gjëjnë,
Të vërtetën do ta njohin,
Se tani s'e dinë c'bëjnë,
Janë të verbër e s'shohin.

O, popo ç'turp kanë marrë!
Janë bërë tradhëtorë
Dhe s'janë më shqipëtarë,
Se nga kombi hoqnë dorë.

Me të huajnë u bënë,
Me armikn' e Shqipërisë,
S'duanë gjuhënë tënë
Armikët' e Perëndisë!

Ndjej, o Zot, se nukë dinë
Se ç'bëjnë, janë mahnitur,
Rrahin të prishin shtëpinë
Pun' e lig' edh' e mërzitur.

Të gjorët janë në gjumë,
Të vërtetënë s'e dinë,
Do të mundohenë shumë,
Pasdaj mënttë do t'u vinë.

Vëllazërin' e harrojnë
Dhe kombin e mëmëdhenë,
Dhe armikëtë dëgjojnë
Edhe s'dinë se ku venë.

Hiqni dorë, hiqni dorë!
Mblithni mëntt' e tupërohi,
Mos u bëni trathëtorë,
Se pasdaj do të pendohi.

 

[ALTIN]

Re: Poezi te preferuara

FJALËT E QIRIRIT

Në mes tuaj kam qëndruar
E jam duke përvëluar,
Që t'u ap pakëzë dritë,
Natënë t'ua bënj ditë.
Do të tretem, të kullohem,
Të digjem, të përvëlohem,
Që t'u ndrinj mir' e të shihni,
Njëri-tjatërin të njihni.
Për ju do të rri të tretem,
Asnjë çikë të mos mbetem,
Të digjem e të qanj me lot,
Se dëshirën s'e duronj dot.
Unë zjarrit nuk i druhem
Dhe kurrë s'dua të shuhem,
Po të digjem me dëshirë,
Sa të munt t'u ndrinj më mirë.
Kur më shihni se jam tretur,
Mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall' e jam ndë jetë
jam në dritët të vërtetë,
Unë jam në shpirtit tuaj,
Mos më kini për të huaj,
M'është falurë durimi,
Andaj po digjem si trimi,
Se ma k'ënda t'u bënj mirë,
Të mos mbeti n'errësirë.
Jakëni rreth meje rrini,
Flisni, qeshni, hani, pini,
Në shpirt kam dashurinë,
Pa digjem për njerëzinë,
Lemëni të përvëlohem,
nukë dua më të ftohem,
Dua ta djek trupn' e shkretë
Për atë zotn' e vërtetë.
Me zjarr ta djek mushkërinë
E të tretem për njerinë,
Bashkë me gëzimt të tija
të vete te perëndia.
Unë dua njerëzinë,
Mirësin' e urtësinë,
Në bëhi shokë me mua,
Në më doni si u dua,
Njëri-tjetërin në doni,
Të paudhë mos punoni.
O zëmëra fluturake,
Qasju pakë kësaj flake!
Mase krahët t'i përvëlon,
Po dhe shpirtin ta shënjtëron.
Unë duke përvëluar,
Njerëzit i kam ndrituar.
Kam qënë mik me njerinë,
Andaj i di e më dinë.
Gjithë tuajt' i kam parë,
Mëm' e at' e fis e farë,
Si tani gjithë i kam ndër mënt,
Që rrininë më këtë vënt.
Edhe sot nër ju ata shoh,
Se shpirtin e tyre ua njoh,
Dhe unë si ju jam ndruar
E jam përzjer' e ndryshuar,
Pa jam bërë shumë herë
Zjar e uj' e balt' e erë.
Jam një shkëndijë pej qielli
dhe një drudhëzë pej dielli.
Edhe ndër qiej fluturonj,
Edhe brënda në det qëndronj,
Shumë herë fle në baltë,
Diku ndodhem dhe në mjaltë
Bënem qëngj e kec i pirë,
Lul' e bar e gjeth i mbirë.
Dua shumë fjalë t'u them,
Po trëmbem mos i bënj ujem.
E ku shkruhenë në kartë
Fjalët' e gjuhësë zjarrtë?

 

[alinos]

Re: Poezi te preferuara

Cinderella
The prince leans to the girl in scarlet heels,
Her green eyes slant, hair flaring in a fan
Of silver as the rondo slows; now reels
Begin on tilted violins to span

The whole revolving tall glass palace hall
Where guests slide gliding into light like wine;
Rose candles flicker on the lilac wall
Reflecting in a million flagons' shine,

And glided couples all in whirling trance
Follow holiday revel begun long since,
Until near twelve the strange girl all at once
Guilt-stricken halts, pales, clings to the prince

As amid the hectic music and cocktail talk
She hears the caustic ticking of the clock.

Sylvia Plath