Re: I dashur Baba!
Me ne fund po e bej si burrat/burrneshat...
I dashur babi,
ka shume kohe, ose me mire vite qe tentoj te gjej nje menyre me te cilen te te shprehem ashtu sic do te donja, rrethanat ose karakteri nuk ma ka lejuar kete gje. Ndoshta nuk do arrish ta besosh ne qofte se te them se kane qene te shumta letrat qe te kam shkrojtur, qofte me mendjen time apo edhe ne realitet, megjithate per nje arsye ose tjeter nuk kane arritur asnjehere ne duart e tua. Per kete gje mbase te detyrohem nje te falur, por besoj se jeta dhe ndodhite e saj ngjajne ashtu sic ngjajne per nje arsye te caktuar... Dhe pikerisht tani mendoj se ka ardhur momenti qe te ti them 2-3 fjale. Ndoshta sebepi I 50 vjetorit tend, te cilin akoma mendja nuk arrin te ma perceptoje qe eshte kaq prane (per mua mbetesh gjithnje I ri si atehere kur festonim 38, 39, 40 vjetoret e tu)…ose ndoshta...ndoshta koincidoj dhe nje eveniment tjeter qe ne te ardhmen do te shtjellohet me mire.
Qenka veshtire ti shkruash babit tend, ose me mire sic i thone rrenjeve te tua...Atehere une po e nis duke te thene se jam pafundesisht krenare qe jam bija jote! Kudo te jem do mbaj ne shpirt emrin tend, dhe asnjehere sdo kem nevojen te kthej koken pas per tu kujtuar se kush jam...jam bija e tim ati!
Te kam lenduar e me ke lenduar po ne te njejten menyre, dhe pse thene pa fjale e di qe me do dhe te dua...Keto ishin ato qe une mesova nga ty. Si ti mbaj gjerat per brenda, si ti thonja ato qe donja me sy, por pa fjale. Ahhh fjalet...fjalet nganjehere sillen (kuptohet qe ne i bejme te sillen) te renda shume e te japin plage shenje-lenese, me duket se njerezit akoma nuk kane arritur te kuptojne se fjalet jane te shume perdorimshme, dhe aq me teper ne menyra qe shkaktojne kenaqesi, dashuri, lumturi, perqafime...apo qofte dhe nje buzeqshje. Eci ne bulevarde te tretur dhe perjetesisht me torturon ideja qe ste kam thene asnjehere "te dua". Atehere ta them tani...Te dua babi.
Gjithnje kam adhuruar imazhin tend ne jeten time, angazhimin tend ne cdo gje qe ben, deshira jote per tu cimentizuar ne aktivitete te reja dhe deshira per tja dale mbane. Je i pa-shterrshem, gjithmone burim i nje fjale te mire, te ditur dhe te vlevshme. Shpesh me duket se brenda teje, mendimeve dhe fjaleve te tua gjej me mijera libra e shtjellime filozofike kurre te pa shkrojtura. Dhe dicka... kam shume kenaqesi kur me thone se i ngjaj tim ati...nje buzqeshje (ndoshta dhe e pa dukshme; shpirterore) me pushton komplet qenien, dhe me jep nje impuls jete per ecur dy hapa me tej drejt udhes tende...
Kur te veshtroj thelle ne delikatesen e krenarise tende mashkullore, me kujtimin qe me sjell ndermend te kaluaren e larget qe te tashmen e humbet gjate rruges, shoqeruar me veshtrimin e nje femije qe tretet ne boshllek, kuptoj se tani kur une dua te te jem kaq prane teje jeta me largon, dua ende te jem femija jot...Dua te te therras babi perjetesisht, koha te ndale, vitet mos te te fillojne te te rendojne mbi supe, une te ulem prane teje te jem gjithmone me ty.
Kuptoj se prej vitesh na eshte pllakosur nje lloj bashkebisedimi pa fjale, e ka emrin heshtje. Shpesh me ke bere te drillem...nuk do e kisha marre dot mend me kurre se heshtja do te mund te fliste aq fjale, aq shume sa ti te me lexosh shpirtin...te kuptosh cdo gje nga nje veshtrim ne sy...te penetrosh ne friket dhe vetmite e mija, qe shpesh me vetevrasin. Sot une mendova qe perfundimisht ta thyej kete heshtje (dhe kjo ne vertete jo vetem ne veten time)...
Nder dashurite e gjithsecilit ka dhe prej tyre qe peshojne aq shume sa fillojne te te ndryshojne gradualisht, duke te kthyer ne nje shembylltyre dashurije. Dashurija per ty baba, eshte nje prej tyre. Thone qe kur je prind kenqesija me e madhe eshte ajo te cilen ta jep femija, nuk besoj se te kam dhene shume te tilla, megjithate uroj qe ne te ardhmen te shtohen gjithmone e me shume. Do isha vajza me e lumtur ne bote ne qofte se babi im, te ndjente ndaj meje sikur dhe gjysmen e krenarise qe ndjej une per ty...deri atehere une nuk do e kem permbushur detyren time si femije ndaj atit tim!
Me ne fund po e bej si burrat/burrneshat...
I dashur babi,
ka shume kohe, ose me mire vite qe tentoj te gjej nje menyre me te cilen te te shprehem ashtu sic do te donja, rrethanat ose karakteri nuk ma ka lejuar kete gje. Ndoshta nuk do arrish ta besosh ne qofte se te them se kane qene te shumta letrat qe te kam shkrojtur, qofte me mendjen time apo edhe ne realitet, megjithate per nje arsye ose tjeter nuk kane arritur asnjehere ne duart e tua. Per kete gje mbase te detyrohem nje te falur, por besoj se jeta dhe ndodhite e saj ngjajne ashtu sic ngjajne per nje arsye te caktuar... Dhe pikerisht tani mendoj se ka ardhur momenti qe te ti them 2-3 fjale. Ndoshta sebepi I 50 vjetorit tend, te cilin akoma mendja nuk arrin te ma perceptoje qe eshte kaq prane (per mua mbetesh gjithnje I ri si atehere kur festonim 38, 39, 40 vjetoret e tu)…ose ndoshta...ndoshta koincidoj dhe nje eveniment tjeter qe ne te ardhmen do te shtjellohet me mire.
Qenka veshtire ti shkruash babit tend, ose me mire sic i thone rrenjeve te tua...Atehere une po e nis duke te thene se jam pafundesisht krenare qe jam bija jote! Kudo te jem do mbaj ne shpirt emrin tend, dhe asnjehere sdo kem nevojen te kthej koken pas per tu kujtuar se kush jam...jam bija e tim ati!
Te kam lenduar e me ke lenduar po ne te njejten menyre, dhe pse thene pa fjale e di qe me do dhe te dua...Keto ishin ato qe une mesova nga ty. Si ti mbaj gjerat per brenda, si ti thonja ato qe donja me sy, por pa fjale. Ahhh fjalet...fjalet nganjehere sillen (kuptohet qe ne i bejme te sillen) te renda shume e te japin plage shenje-lenese, me duket se njerezit akoma nuk kane arritur te kuptojne se fjalet jane te shume perdorimshme, dhe aq me teper ne menyra qe shkaktojne kenaqesi, dashuri, lumturi, perqafime...apo qofte dhe nje buzeqshje. Eci ne bulevarde te tretur dhe perjetesisht me torturon ideja qe ste kam thene asnjehere "te dua". Atehere ta them tani...Te dua babi.
Gjithnje kam adhuruar imazhin tend ne jeten time, angazhimin tend ne cdo gje qe ben, deshira jote per tu cimentizuar ne aktivitete te reja dhe deshira per tja dale mbane. Je i pa-shterrshem, gjithmone burim i nje fjale te mire, te ditur dhe te vlevshme. Shpesh me duket se brenda teje, mendimeve dhe fjaleve te tua gjej me mijera libra e shtjellime filozofike kurre te pa shkrojtura. Dhe dicka... kam shume kenaqesi kur me thone se i ngjaj tim ati...nje buzqeshje (ndoshta dhe e pa dukshme; shpirterore) me pushton komplet qenien, dhe me jep nje impuls jete per ecur dy hapa me tej drejt udhes tende...
Kur te veshtroj thelle ne delikatesen e krenarise tende mashkullore, me kujtimin qe me sjell ndermend te kaluaren e larget qe te tashmen e humbet gjate rruges, shoqeruar me veshtrimin e nje femije qe tretet ne boshllek, kuptoj se tani kur une dua te te jem kaq prane teje jeta me largon, dua ende te jem femija jot...Dua te te therras babi perjetesisht, koha te ndale, vitet mos te te fillojne te te rendojne mbi supe, une te ulem prane teje te jem gjithmone me ty.
Kuptoj se prej vitesh na eshte pllakosur nje lloj bashkebisedimi pa fjale, e ka emrin heshtje. Shpesh me ke bere te drillem...nuk do e kisha marre dot mend me kurre se heshtja do te mund te fliste aq fjale, aq shume sa ti te me lexosh shpirtin...te kuptosh cdo gje nga nje veshtrim ne sy...te penetrosh ne friket dhe vetmite e mija, qe shpesh me vetevrasin. Sot une mendova qe perfundimisht ta thyej kete heshtje (dhe kjo ne vertete jo vetem ne veten time)...
Nder dashurite e gjithsecilit ka dhe prej tyre qe peshojne aq shume sa fillojne te te ndryshojne gradualisht, duke te kthyer ne nje shembylltyre dashurije. Dashurija per ty baba, eshte nje prej tyre. Thone qe kur je prind kenqesija me e madhe eshte ajo te cilen ta jep femija, nuk besoj se te kam dhene shume te tilla, megjithate uroj qe ne te ardhmen te shtohen gjithmone e me shume. Do isha vajza me e lumtur ne bote ne qofte se babi im, te ndjente ndaj meje sikur dhe gjysmen e krenarise qe ndjej une per ty...deri atehere une nuk do e kem permbushur detyren time si femije ndaj atit tim!