Re: Fotografi spontane
Drini, se pari duhet pergezuar pasioni dhe kembengulja, mjeshteria do vije me kohe si rrjedhoje e ketyre te dyjave.
Do sugjeroja qe shpjegimet per perdorimin basic te aparatit fotografik (shutter speed, aperture, manual focus, metering, light etc.) ti vendosje ne nje teme te vecante, sepse 1) kjo faqe merr shume kohe per tu hapur, dhe 2) do humbisin krejt ne lumin e fotove, plus qe nje teme e vecante i jep perparesi diskutimeve "teknike" /pf/images/graemlins/laugh.gif
Tani te futem ne teme
Drini : Misha i ka gjykuar fotografite jo-artistike per shkak se asnje nga keto nuk ka kompozim brenda. Une nuk kam marre dike e i kam thene te beje keshtu apo te pozoje ashtu, ndaj fotot jane teresisht nga jeta reale qe per mua permban filozofine konkrete, dhe jo shprehi artificiale te bera apostafat per syrin e aparatit tend. Secili ka konceptin e vet per artin dhe them se e kuptoj konceptin qe ka Misha per te, bazuar ne fotot e huaja qe ka postuar ne nje teme ketu. Por une jam ne tjeter linje, koncept timin, ndaj te mos i vije cudi njeriu kur te them se pikturat e van ghogut nuk me duken aq me vlere
Nuk e di konceptin e Mishes per cfare eshte artistike, megjithate edhe une arrita ne perafersisht te njejtin perfundim, qe nje pjese e mire e fotove jane me teper snapshots, sesa foto te aritura. Kjo nuk eshte ndonje gje per tu shqetesuar, sepse vete drejtimi qe ti ke zgjedhur (deri tani) photo jurnalism eshte i bazuar ne rastesine, castin (dhe te gjitha pengasat qe ai te krijon), dhe s'diskutohet qe nga 50 foto qe mund te marresh vetem nje ja vlen te admirohet. Nga eksperienca ime, ne photo journalism (ku kap momente kandide te jetes dhe njerezve) ndonjehere me shume rol luan fati, se sa mjeshteria e atij pas aparatit. Megjithate 2 jane perberesit themelor te cdo fotografie qe quhet cilesore dhe qe i ndan fotot profesioniste nga snapshotet e marra me nje aparat automatik. (S'ka diskutim pastaj qe vete foto profesioniste ndahen ne artistike ose jo, sepse mund te jesh i shkelqyer nga ana teknike por i merzitshem me subjektet dhe kendi nga i cili i merr). 2 perberesit jane, 1)kompozimi ( qe ne asnje lloj menyre nuk duhet menduar vetem si arrangim i subjekteve ne studio, por si perberesit e fotos, c'vend zene, c'domethenie ka kjo vendosje, ne cfare kendi e merr, si shpjegon kjo mesazhin qe ke dashur te japesh etc) dhe 2) Drita, qe vendos definitivisht "the mood". Qe te thuash ne photo journalism (lloji qe ti praktikon /pf/images/graemlins/wink.gif ) se kompozimi s'ka rendesi me duket flagrante. Madje ne photo jounalism kompozimi eshte gjeja me kryesore, sepse eshte e vetmja gje qe mund te kontrollosh (mund te levizesh, te ulesh e te ngrihesh derisa ta kapesh nga njeqind kende e vendosje te ndryshme dhe mevone te zgjedhesh ate qe vlen), driten nuk mund ta kontrollosh, po ashtu fokusin apo metrin sepse ske kohe. Sidoqofte une do thoja ne disa foto te tuat une shoh nje kompozim qe e kam zili (do sjell shembuj). Ajo qe une shikoj tek fotot e tua eshte puna, dhe imagjinata. Te them te drejten edhe ato foto qe jane per ibret (si ajo e kazanit te plehrave), prape e shikoj qellimin tend, dhe idene pas saj, por eshte e forcuar (eshte formule), eshte nje ide e parafabrikuar, dhe e shperndare nga qindra te tjere para dhe (pa dyshim) edhe pas teje. Ajo qe une dua te shikoj ne foto e tua eshte shpirti, ai konglomerat ndjenjash qe te shtyti te shkrepje nje foto, pa e kuptuar as vete idene apo "mesazhin" pas saj, por e shkrepe sepse ndieve dicka tejet kufijeve te mendimit dhe llogjikes, dicka qe ishte me e madhe se ty. Une fotografine,(gjithe artin ne fakt) e shikoj si dicka spirituale, ku artisti ka lene thelbin e gjithe asaj qe ishte, ndiente dhe mendonte ne momentik kur shkrepi aparatin, apo pikturoi apo kompozoi dicka. Dhe magjia ndodh kur thelbi i tij, i flet thelbit tim, dhe une ndiej se jam e lidhur dhe kuptoj e kuptohem nga nje qenie tjeter "in a spiritual way", ne nje gjuhe qe nuk e kuptoj dhe nuk mundohem ta racionalizoj por e ndiej, dhe me shkakton emocione te medha qofte kenaqesi apo deshperim. Ato foto qe une i quaj art, jane ato qe me transportojne dhe me hedhin ne mes te shkretetires, pa rruge, pa harta, ato qe kane shtrese pas shtrese, te cilat une i zbuloj vete, dhe rruge qe i ndertoj vete, ato te cilave u kthehem kohe pas kohe dhe zbuloj dicka te re, ato para te cilave ne momente te ndryshme, ndiej dhe mendoj ndryshe.
Ajo qe une do te sygjeroja eshte to losen up, dhe te marresh 10-15 foto te te njejtit subjekt me specs te ndryshme, megjithese e kuptoj se me kamerat dixhitale eshte ca e veshtire sepse edhe nese shutter speed eshte e larte, prape merr goxha sekonda derisa te kesh mundesi te shkrepesh foton tjeter (kjo eshte e mira e SLR-ve /pf/images/graemlins/smile.gif )
:wink: /pf/images/graemlins/tongue.gif
