Re: Filozofi eshte ai qe do Zotin!
Kur nuk qe i zoti Arturi të na i tregonte manat, ti s’je e s’je, pra po vazhdoj me botën shtazore që ti e merr dhe e permend si shembull.
Pikërisht, ne mund të diskutojmë për atë që egziston, që është e provuar si egzistencë dhe mua më duket se deri këtu s’ka asgjë që dëshmon në favorin tënd. Zoologji si diskutim për kafshët, ose si shkencë që studion botën shtazore, e zbërthyer, sado qesharake që mund të të tingëllojë ty, kuptimi i saj i vërtetë është pikërisht ai që pohon, sepse çdo shkencë në vetvete ka mjaft për të diskutuar dhe kjo gjë e ka shpënë përpara. Dyshimi si rrugë zhvillimi, sepse kërkon pyetje dhe përgjigje. Ne jemi të ndërgjegjshëm se jo çdo gjë është zbuluar, por ama botës ia kthyem formën, ndërkohë që të parët tanë e kishin pohuar mijëra vjet më parë, obskurantizmi fetar, tallej me njerëzimin. Diellin e vumë në qendër të sistemit tonë, ndaluam rrotullimin e tij rreth tokës dhe e lëvizëm atë rreth diellit, shkollat i nxorrëm jashtë mureve të institucioneve fetare dhe i bëmë pronë e të gjithëve. Njeriun e ngritëm në piedestal dhe pa frikë mund të pohojmë se: duke llogaritur me probabilitetin 1% në galaktikën tonë ka edhe 1 miliard planetë të tjerë me qënie të arsyeshme. Ndoshta nga njëri prej tyre, nga Sirius B, ose nga Nibiru, kanë ardhur ata që mendjeerrëtit i quajnë perëndi. Kjo më kujton kur shkuan të bardhët në Afrikë, ose në Amerikë. Mjaft prej fiseve indiane i quajtën perëndi, sepse në legjendat e tyre flitej pikërisht për perëndi me lëkurë të bardhë.
Këto janë pohimet e ateistit. Njeriu ka ecur për mijëra vjet duke zbuluar hap pas hapi botën që e rrethon dhe vetveten.(ah, po, meqënëse jam tek vetvetja dhe shikoj që motoja tënde është NJIH VETVETEN, a nuk të duket puro hipokrizi diçka e tillë, që nuk përputhet aspak me fenë? Mos duhet të të kujtoj se shekuj e shekuj me rradhë fetë monoteiste e quanin njeriun qënie të përbuzur që duhej të hiqej zvarrë mbi dhe)?
Dialogu lindi si traktat që çonte drejt së vërtetës, duke ballafaquar dy koncepte të kundërt.
Historikisht, nismën e ka nga Sokrati, por u bë e njohur nga DIALOGET e Platonit, ( në vetvete fjala dia-log do të thotë diskutim midis dy personave, madje, do të më kishe kursyer mua këto rrjeshta sikur mendja tënde të kishte kaluar në anën tjetër të hendekut dhe të ishte takuar me monologun).
I rikthehemi dialogut.
- Dialogu përfaqëson hetimin filozofik, rrugën që ndjek ajo për të mbrritur tek zbulimi i dijeve, zhvillimi i tyre dhe përvetësimi. Ndaj i thonë filozofit mik i dijeve. Edhe Filologji, etimologjikisht do të thotë mik i diskutimeve. (për studiuesit e albanologjisë, mendoj se ka vlerë të thellohen edhe tek fjala LOGOS thjesht për faktin se në dialektin e gegërishtes ne kemi fjalën LOG-U -GJE -GJET. (SINONIMI – SHESH), LOGU I FSHATIT, DMTH I KUVENDIT. Më duket mjaft interesante) Pra kuptimi i fjalës Logos si në greqishten e vjetër i dashur e ndoshta shumë më parë se të vinin grekët, pra në shqipen e ngaherëshme të mijëravjetëve, qënka Diskutim.
Ti thua se si mund të quhet relative diçka absolute. Po, si mund të jetë absolute diçka që nuk egziston? Eshtë e vërtetë vetëm diçka, dmth absolute; egzistenca në kuptimin e saj si edhe mosegzistenca në vetvete, por kur i referohemi diçkaje jashtë termit, është e domosdoshme verifikimi.
Edhe diçka që bie në sy hapur, nuk ke asnjë njohuri për rrethin në përkufizim, ndryshe nuk do të ishe përgjigjur në atë mënyrë, thjesht për t’u kundërvënë. Kjo në fakt është karakteristikë e besimtarëve dhe veçanërisht e atyre që e gjykojnë veten si teoricienë. Për ta bërë të qartë rrethin në përkufizim, po të jap shembullin e mëposhtëm.
Tek i “sëmuri përmend”, Molieri shkruan:
- Opiumi të ve ne gjumë, për arsye se ka forcë për të vënë në gjumë.
Pyetjes se ku e gjen forcën opiumi për të vënë në gjumë, - i përgjigjet:.
- Forcën për të vënë në gjumë, opiumi e ka ngaqë të ve në gjumë…
Ky është rrethi në përkufizim i dashur, kur diçka përkufizohet nga një koncept i dytë, por ky i dyti nga i pari, (rreth vicioz) dhe mos u fut në këto koncepte sepse nuk janë për klasën e gjashtë.
- C’është në vetvete filozofia? Dashuria për dijen, studim i parimeve kryesore, të përgjithëshme të disiplinave të ndryshme të dijes dhe njohjes njerëzore. Filoozofia kërkon të vërtetën sepse është e vërteta që e dëshiron diçka të tillë. Për Aristotelin Filozofia është shkencë teorike, praktike dhe poetike. Teorike kur qëllimi i saj është njohja. Poetike, kur qëllimi i saj shprehet në mënyrë artistike, që përfshin anën e jashtme të një vepre, dmth formën. Praktike kur ka si qëllim aksionin si të tillë.
- C’është shkenca? Eshtë DIJA si një bashkësi organike e NJOHJES dhe që përdor metodën e verifikimit për t’i bërë të vlefëshme pohimet. Nëse gjeografia thotë se mali i Dajtit është 1300 m i lartë, kjo gjë është një e dhënë e verifikueshme. Shkenca i dashur përfaqëson shkallën maksimale të qartësisë. Tani më thuaj se ç’shkallë përfaqëson feja? Natyrisht të dyshimtë, sepse feja është veç të tjerash edhe opinion, dmth një seri supozimesh.
Logjika është shkencë që ka ardhur nga filozofia. Feja si opinion dhe si besim shpirtëror nuk ka nevojë për logjikën. Sepse logjika operon me KONCEPTIN, GJYKIMIN dhe ARSYETIMIN. Të treja këto në vetvete mund ta qorrollisin besimin fetar, sikundër e kanë bërë.
- Cdo gjë që është e verifikuar, egziston.
- Zoti nuk është i verifikuar.
PERFUNDIMI: - Zoti nuk egziston.
JA PRA LOGJIKA KU TE SHPIE.
Tani a ka mundësi të më thuash përse e krijoi Zoti njeriun?