Re: Vdekja e idealizmit
Ne fakt idealizmi nuk eshte gje tjeter vecse nje imazh i sajuar i njeriut, i pergjithesuar pa dallim feje, krahine, hapesire kohore etj etj, shkurt pa asnje kufi, i cili perfshin ne menyre pushtuese gjithe njerezimin e natyren bashke. Idealizmi nuk ka qene kurre ne gjendje t'i harmonizoje te dy, t'i shkrije ne nje te vertete te vetme, ndaj dhe njeriu e natyra kane mbetur varur pezull nga ky imazh genjeshtar, pa cikur kurre njeri tjetrin.
Nuk e shaj pse nuk i shkova dot pas valles deri ne vdekje, as sepse m'u desh ta vras per te mbijetuar, aspak. Perkundrazi, une u hidherova me te para shume e shume vitesh, atehere kur e natyrshmja virgjeri u gris e mu desh te shihja pertej perdes, aty ku natyra kish zaptuar lirisht njerez e fate. Kjo perde idealizmi u rrenua kur dashuria nuk jepej "for granted" por duhej fituar, kur edhe prindi kerkonte prej teje ta meritoje dashurine, ashtu si vetja, ashtu si shoket. Kur dashuria nuk ishte besim, por nje palaco i lyer ne roze, ose ne rastin me te mire nje njeri me te mirat e te keqiat e veta, po ku e mira e zoteron te keqen e keshtu ke me pak kompromisa per te bere me veten. Nuk bazohej as ne ndjenje te paster e te verber, por ne perllogaritje hesapesh largpamese, qe ndodh te merren ne konsiderate edhe bazuar ne ndjenja.
Idealizmi ishte nje makine e semure oksigjeni qe me mbante gjalle me oksigjen fars.
Perdja e idealizmit ra atehere kur bota nuk rrotullohej me rreth meje, une nuk isha as qendra e saj, as me e drejta, me e bukura, me e mira. Une isha ajo qe duhet t'i shkoja botes nga pas, ta shihja ne sy e t'i isha mirenjohese sa here te me rrezonte. Nese beson ne ideale e vuan sa here zhgenjehesh nga mungesa e tyre, e ke pyetur ndonjehere veten: Pse here here perpiqem t'ia hedh njeriut qe dua per te mbrojtur veten? Pse here here genjej? Pse i kam bere keq dikujt qe me ka dashur? Pse kam abuzuar me lirine e besimin e prinderve e i kam genjyer ne vend qe ti bindja ose t'u bindesha ne emer te besimit tek ta?
Ne kujtojme se duam pa kushte, ne emer te dashurise... Por duam duke zgjedhur! Dmth kush i permbush kriteret, dmth truri mbi zemren! Ne duam me kushte, dhe me nje mori kushtesh biles. E kjo eshte e vertete. Ne e duam te drejten edhe pa qene idealiste, dhe e dime qe nuk jemi te barabarte sepse jemi realiste. Drejtesia nuk eshte ideal, eshte nje kusht i domosdoshem ose jo, ne vartesi te rrethanave. Nuk ka njerez te perkryer, eshte jashte natyres njerezore, as kohe te paperseritshme, as njerez, as dashuri te perjetshme, ndershmeri te virgjera, thjesht nuk ka, jane imazhe farse, imazhe te krijuara nga njeriu qe eshte i prirut te kerkoje gjithmone ate qe nuk e ka. Kur kam floket e gjata i dua te shkurtra, pavaresisht se te gjata me shkojne me shume e dukem me e bukur. I dua te shkurtra vetem e vetem se nuk i kam tani.
Nese e verteta bazohet ne realitet, ku bazohet ideali pervecse ne ate qe nuk egziston? Dhe a nuk eshte ajo cka nuk egziston genjeshter?