Një Burrë u martua me një Grua shumë të Bukur.
Pas një kohe,derisa Burri isht për tregti jasht shtetit,Gruaja e tijë sëmuret shumë rëndë dhe si pasoj,Fytyra e saj shëmtohet aq tepër.Burrin e lajmërojn për sëmuarjen e gruas dhe gjetë kthimit ai e lajmëron familjen që do të vonohet për disa ditë sepse kishte pasur njklë aksident të rëndë dhe kishte humbur tl dy syt.që dmth.Burri kurr nuk do ta shohë gruan e tij si të shëmtuar,por do ta mbajë në mendje atë bukuri të mëparshme të gruas së tij.
Vazhduan jetën në harmoni derisa u plakën, dhe deshi All-llahu që Gruaja të vdiste e para.Në ditën e varrimit,ku burrat u kthyen nga varrimi,edhe burri I gruas së vdekur,por pa e shoqëruar askush,ai ecte vetëm,Njëri prej të pranishmëve e pyeiti,ku shkon.në shtëpin time tha,ju përgjigj burri,kurse ai I tha ,por ti je qorr nuk shehë,të ndihmojë ,unë.Jo tha ,Unë kurr skam qenë I verbër,por ashtu jamë tërhequr si I verber tërë jetën,që mos ta lëndojë zemrën e gruas time të cilës iu shëmtua fytyra,Ajo vdiq e lumtur dhe me ndjenjen se unë kurr nuk e pash të shëmtuar,duke mendur se unë jam I verbër.
kjo është dashuria..