Re: Së paku 3000 viktima të tërmetit në Azinë Juglindore
INTERVISTË – Flet Besjan Pesha, përfaqësuesi i parë i “Skuadra Shqipëria” që ka mbërritur në zemër të katastrofës
Tsunami, shqiptari i parë në Banda Aceh
“Qyteti ka erën e vdekjes. Kufoma njerëzish mbërrijnë përditë nga valët e detit në breg”
Shekulli
Përfaqësuesi i “Team Albania”, Besian Pesha (në foto me t-shirt kuqezi), është prej tri ditësh në Banda Aceh, zemra e cunamit shkatërues që ka marrë deri tani jetën e rreth 168 mijë njerëzve. Ai ka zhvilluar një takim me përfaqësues dhe aktivistë vullnetarë të skuadrave indoneziane të shpëtimit, të cilët po e orientojnë për vendin ku mendohet të vendoset pas disa ditësh kampi shqiptar me mjekë, ndihmësmjekë dhe infermierë që do të niset nga Shqipëria. I kontaktuar në linjë telefonike, Besjani iu përgjigj disa pyetjeve të “Shekullit” lidhur me situatën e atjeshme dhe ndihmën që mund të ofrojë Shqipëria.
Si paraqitet aktualisht situata në Banda Aceh? Cilat janë problemet më emergjente?
Situata duket kaotike, pasi ditë për ditë vijnë lajme dëshpëruese. Syri të shikon mijëra shtëpi të shkatërruara, por termi më i saktë do të ishte: sikur një dorë gjigante i ka shkulur ato nga faqja e dheut duke u kujdesur të lërë pas vetëm shkatërrim, rrënoja, pirgje rrangullash dhe grupe të mjerësh që rrëmojnë poshtë këtij mjerimi për të gjetur shpresë, ndonjë kufomë të afërmi, ose edhe thjesht një kothere buke. Gjëja e parë që të godet sapo hyn në këtë qytet, i cili u shfaros në masën 50-60 përqind, është një kutërbim i tmerrshëm, i cili vjen ndoshta nga numri i jashtëzakonshëm i kufomave, të cilat ende vazhdojnë të zbulohen përditë poshtë gërmadhave dhe më pas të groposen me shpejtësi në varre masive. Gjithçka i ngjan një ferri të vërtetë. Por të shumëzuar për pesë. Rreth 80 mijë të vdekur kishte ky qytet dhe vullnetarët po punojnë me shpejtësi për t'i gjetur dhe varrosur. Por më të shpejtë se ta, shpesh janë edhe qentë apo kafshët e tjera grabitqare, të cilat i zbulojnë kufomat, të shtyra nga uria. Shumë kufoma të tjera mbërrijnë përditë nga valët e detit nëpër gjithë vijën bregdetare të Banda Aceh, dhe kjo është arsyeja pse shumë specialistë mendojnë se rreziku i shpërthimit të epidemive vdekjeprurëse si murtaja, kolera apo edhe më keq, është i afërt. Mungon uji i pijshëm, por për fat jo edhe energjia elektrike ose lidhja me internetin.
Si jeni sistemuar, ku qëndroni dhe si kalon dita e pararojës së Ekipit Shqipëria?
Ne jemi vendosur në njërën nga tendat e një kampi të njësive indoneziane të shpëtimit në periferi të Banda Aceh. Përreth ka disa kampe të ngjashme për refugjatët dhe të pastrehët, por ndërkohë jeta ka nisur të rikthehet në disa lagje të pakta të qytetit që u kursyen nga vala shkatërrimtare dhe në katet e sipërme të disa banesave përreth, ku situata të kujton herë pas here kohën e eksodit masiv të kosovarëve në Shqipërinë e 1999-ës. Ka edhe pesë familje që banojnë në një apartament. Ajo që po bëjmë tani, është vendosja e kontakteve me autoritetet, të cilat do të caktojnë vendin ku do të veprojë trupa e Skuadrës Shqipëria. Ka të ngjarë që mjekët shqiptarë do ta ofrojnë kontributin e tyre pranë njërit prej spitaleve fushore të ngritura në Aceh. Në të gjitha kontaktet tona po mësojmë se ka nevojë të ngutshme për mjekë të përgjithshëm dhe për specialistë të shëndetit publik. Ne nuk e dimë nëse dikush në Tiranë ose diku tjetër në ndonjë zyrë të rehatshme, mund të ketë njohje më të hollësishme rreth nevojave që ka popullsia këtu. Por ajo që ne po shohim këtu, nuk përbëhet prej fjalësh të stërholluara apo ndonjë loje politike. Këtu ka thjesht nevojë për ndihmë dhe njerëz që ta ofrojnë atë. Mjekë, infermierë, higjenistë, nga cilido vend ardhshin, në çfarëdo kohe mbërritshin. Nëse do të mundim të tregojmë që edhe Shipëria tha "këtu" kur u kërkua kjo ndihmë, kjo është në dorën tonë.
Çfarë do të thotë të jesh shqiptar në Banda Aceh? Nga vëzhgimi i situatës, me çfarë ju duket se mund të ndihmojë Shqipëria?
Praktikisht mbizotëron kaosi. Nëpër ambientet e koordinuesve të emergjencës ty mund të të zërë syri siglat e qindra organizatave dhe të dëgjosh fjalët e dhjetëra gjuhëve të huaja të botës. Të jesh shqiptar, është si të jesh një pikë uji në një det të madh solidariteti. Por nuk ka gjë më të bukur kur ti has ose takon ndonjë vullnetar, i cili më parë ka qenë i angazhuar direkt ose indirekt në krizat e Shqipërisë ose Kosovës. Habia në këto raste përzihet me admirimin. Kam takuar disa prej këtyre vullnetarëve të huaj, të cilët gjatë vitit 1999 ishin të angazhuar në Kosovë. Për ta është një simbol mahnitës që edhe Shqipëria ka dërguar ndihmën e saj, sado modeste, në këtë krizë ndërkombëtare. Eshtë kënaqësi, qoftë edhe në momentin kur ti i shtrëngon dorën një familjeje indoneziane të Aceh, të mbetur në mes të rrugës, duke u dhënë zemër dhe duke shqiptuar emrin e vendit tënd: "Albania". Shqipëria është me ju. Eshtë bukur kur shikon në sytë e tyre mirënjohje për një vend që ata mbase nuk e dinë ku bie, por që u jep shpresë, dashuri dhe idenë e forcës. Eshtë Shqipëria që indonezianët kanë idenë se ekziston. Eshtë Shqipëria që ne të gjithë shpresojmë të jetë një ditë.
17/01/2005
