Re: Pse njeriu nuk eshte ashtu siç paraqitet ?
Njeriu eshte siç paraqitet, por nuk paraqitet sikunder eshte.
Ne pjesen e pare jam Une dhe gjykimi im per veten time, gje mjaft e rendesishme sepse pa stime, vleresim per veten (kupto te dish dhe zbulosh vlerat te tua) s'mund te besh asnje hap ne shoqeri - ku edhe duhet t'i percjellesh ato.
Ne pjesen e dyte eshte shoqeria e gjere e cila ne pergjithesi trajtohet edhe si opinion e kuptuar ne çfare thote, mund te thote dhe nuk thote por e mendon, per ty, dmth "Une". Ketu, ne njefare mase UNE I LE FUSHE TE LIRE EDHE INDIFERENCES, vetem nese; nuk dua te terheq vemendjen per qellimet e mija. Kjo do te thote qe te perpunoj nje sjellje dhe ta parashtroj duke ditur ne vija te pergjitheshme rezultatin. Kjo ndodh ngaqe ne kerkojme nje TE VERTETE PAMORE, JO LOGJIKE. Ndoshta te diktuar nga mjedisi, ndoshta jo, ose ndoshta thjesht nga qellimi duke perligjur mjetin. Psh nje vajze me minifund e trajtuar kaq shume ne diskutim, nuk eshte e thene te jete e perdale, por ajo kerkon te beje pershtypje.
Ndersa shoqeria ne kuptimin e ngushte ku ben pjese shoku, mua me duket se eshte me afer se kushdo mendimit qe ke ti per veten. Sepse; nje shoqeri e ngushte krijohet mbi ekuivalencen (barasvleren) dhe jo mbi nje seri ekuivokesh (dyshimesh ose dykuptimesh) keto te fundit e perjashtojne nje mendim equo - te drejte.
Nuk eshte ide naive te mendosh se te tjeret nuk jane ashtu sikunder paraqiten, por eshte ideja baze qe terheq vemendjen per te gjykuar drejt dhe me shume zbuluar nenkuptimet, sepse kur Wilde thote: "Me jepni nje maske dhe do t'ju them te verteten" ben nje akuze ndaj fallsitetit mbi te cilen ngrihet shoqeria e sotme e cila te ndeshkon pikerisht nese ti thua te verteten dhe te ndjek e adhuron kur paraqit njemije fytyra sepse behesh me terheqes, pse jo edhe argetues.
* * *
"Njësh – Askush dhe Njëqindmijë"...
- Çfarë bën ?- më pyeti gruaja ime kur më pa të ndalem më shumë se tjetërherë para pasqyrës.
- Asgjë, - u përgjigja,- po shikohem këtu, brenda hundës, në këtë hojzë. Duke e shtypur, ndjej njëlloj dhimbjeje.
Gruaja ime qeshi dhe tha:
- Besoja se po shikoje nga anon.
U ktheva si një qen që dikush i kishte shkelur bishtin:
- Anon? Mua? Hunda?
Dhe gruaja ime qetësisht:
- Po, i dashur. Shikoje mirë: varet nga e djathta.
Mjafton kjo copëz dialogu i shkëputur nga romani i Pirandelos, (Njesh - Askush dhe Njeqindmije) për të kuptuar se nga një e mete me të cilin ai kishte bashkjetuar pa i rënë sy, jeta e tij do të pështjellohej nga çasti kur gruaja do ta vinte re. Personazhi niset për një udhëtim brenda vetes duke zbuluar kështu se Unë që njeh ai nuk ekziston për të tjerët dhe që këtu fillon lufta për të shkatërruar këtë llojshmëri Unë -sh në të cilat ai nuk është një individ, madje nuk ka asnjë identitet, duke dashur kështu të mbrrijë te vetvetja e vërtetë, ajo në të cilën ndihet ai dhe që s’duhet të jetë ndryshe por njësoj si për atë dhe për të tjerët. Relativizëm i një realiteti që servir në tabakanë e argjendtë flijimet e vetvetes sa herë që ndesh në atë opinion që gjithë të tjerët kanë për ne dhe që na detyron duke ndjekur dhiaren, të sillemi siç na mendojnë ata, të tjerët. Njëshi është ai, i vërteti, ai për vetveten, për të tjerët është Njëqindmijë sepse secili ka një përfytyrim ndryshe dhe Askushi është personi të cilin e zgjedh me dëshirë për të qenë.