Poezitë që parapëlqej.

[Narkomane]

‘’Ne mundsh’’
Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humb fillin e fajin ty ta hedh – dhe vetes ti besosh, sa herë të dyshojnë e s’të përfillin, por edhe dyshimet drejtë t’i gjykosh. në mundsh të rrish në pritje, në pritje pa u lodhur, a, kur të urrejnë, urrejtje mos të ushqesh madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh... Në mundsh të mendosh, por jo në shkatërrim të ëndërrosh por jo rob ëndërrimesh, dhe t’i trajtosh njëlloj e padallim ngadhnjim e shpartallim – burim mashtrimesh. në durofsh dot thënjet e tua të drejta në kurthe për tradhtarët, kopukët të t’i kthejnë t’i shohësh të thyera gjërat më te shtrenjta e prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë... Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh si në kumar, në një të vetme lojë, të rrezikosh, të humbësh, e prap t’ia fillosh dhe humbjen kurrë t’mos e zëshë në gojë në durofsh dot muskul, nerv, puls e zemër të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë, e të qëndrosh kur s’ke më asgjë veç vullnetit që veç një fjalë “ QËNDRO” gjithnjë të thotë...

 

[gurax]

Re: Poezi te preferuara

Blue Roses - Rudyard Kipling
-------------------------------

Roses red and roses white
Plucked I for my love's delight.
She would none of all my posies--
Bade me gather her blue roses.

Half the world I wandered through,
Seeking where such flowers grew.
Half the world unto my quest
Answered me with laugh and jest.

Home I came at wintertide,
But my silly love had died
Seeking with her latest breath
Roses from the arms of Death.

It may be beyond the grave
She shall find what she would have.
Mine was but an idle quest--
Roses white and red are best!

Nganjehere kur lexoj keto temat antike kujtohem per perla te cilat pothuajse i kisha harruar komplet. Dhe Kipling eshte gjigand.

 

[katsune]

nuk e di nese e kane sjelle me pare ne kete teme kete poezine e Wordsworth, sepse akoma nuk i kam shfletuar te gjitha faqet e temes... gjithsesi eshte nje nder poezite e preferuara per mua.


I wandered lonely as a cloud - William Wordsworth

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay: 10
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed--and gazed--but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood, 20
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

 

[Dreamer]

Respirare l’aria, che delizia!
Parlare, passeggiare, afferrare qualcosa con la mano!
Essere questo incredibile Dio che io sono!
O meraviglia delle cose, anche delle più piccole particelle!
O spiritualità delle cose!
Io canto il sole all’alba e nel meriggio, o come ora nel tramonto:
tremo commosso della saggezza e della bellezza della terra
e di tutte le cose che crescono sulla terra.
E dico che la Natura è eterna, la gloria è eterna.
Lodo con voce inebriata
perché non vedo un’imperfezione nell’universo,
non vedo una causa o un risultato che, alla fine, sia male.

Whalt Whitman
Poezia ime e preferuar*

 

[katsune]

Gabriele D'Annunzio eshte mjeshter ne perzgjedhjen e fjaleve... per mua kjo poezi eshte nje kryeveper. muzike


La pioggia nel pineto - Gabriele D'Annunzio


Taci. Su le soglie
del bosco non odo
parole che dici
umane; ma odo
parole più nuove
che parlano gocciole e foglie
lontane.
Ascolta. Piove
dalle nuvole sparse.
Piove su le tamerici
salmastre ed arse,
piove su i pini
scagliosi ed irti,
piove su i mirti
divini,
su le ginestre fulgenti
di fiori accolti,
su i ginepri folti
di coccole aulenti,
piove su i nostri volti
silvani,
piove su le nostre mani
ignude,
su i nostri vestimenti
leggieri,
su i freschi pensieri
che l'anima schiude
novella,
su la favola bella
che ieri
t'illuse, che oggi m'illude,
o Ermione.

Odi? La pioggia cade
su la solitaria
verdura
con un crepitío che dura
e varia nell'aria
secondo le fronde
più rade, men rade.
Ascolta. Risponde
al pianto il canto
delle cicale
che il pianto australe
non impaura,
nè il ciel cinerino.
E il pino
ha un suono, e il mirto
altro suono, e il ginepro
altro ancóra, stromenti
diversi
sotto innumerevoli dita.
E immersi
noi siam nello spirto
silvestre,
d'arborea vita viventi;
e il tuo volto ebro
è molle di pioggia
come una foglia,
e le tue chiome
auliscono come
le chiare ginestre,
o creatura terrestre
che hai nome
Ermione.

Ascolta, ascolta. L'accordo
delle aeree cicale
a poco a poco
più sordo
si fa sotto il pianto
che cresce;
ma un canto vi si mesce
più roco
che di laggiù sale,
dall'umida ombra remota.
Più sordo e più fioco
s'allenta, si spegne.
Sola una nota
ancor trema, si spegne,
risorge, trema, si spegne.
Non s'ode voce del mare.
Or s'ode su tutta la fronda
crosciare
l'argentea pioggia
che monda,
il croscio che varia
secondo la fronda
più folta, men folta.
Ascolta.
La figlia dell'aria
è muta; ma la figlia
del limo lontana,
la rana,
canta nell'ombra più fonda,
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su le tue ciglia,
Ermione.

Piove su le tue ciglia nere
sìche par tu pianga
ma di piacere; non bianca
ma quasi fatta virente,
par da scorza tu esca.
E tutta la vita è in noi fresca
aulente,
il cuor nel petto è come pesca
intatta,
tra le pàlpebre gli occhi
son come polle tra l'erbe,
i denti negli alvèoli
con come mandorle acerbe.
E andiam di fratta in fratta,
or congiunti or disciolti
(e il verde vigor rude
ci allaccia i mallèoli
c'intrica i ginocchi)
chi sa dove, chi sa dove!
E piove su i nostri vólti
silvani,
piove su le nostre mani
ignude,
su i nostri vestimenti
leggieri,
su i freschi pensieri
che l'anima schiude
novella,
su la favola bella
che ieri
m'illuse, che oggi t'illude,
o Ermione.

 

[joetisti_]

ca pika shiu rane mbi qelq
dhe une per ty se c'ndieva mall
jetojme te dy ne nje qytet
dhe rralle shihemi, sa rralle!

 

[katsune]

Correspondances — Charles Baudelaire

La Nature est un temple où de vivants piliers
Laissent parfois sortir de confuses paroles;
L'homme y passe à travers des forêts de symboles
Qui l'observent avec des regards familiers.

Comme de longs échos qui de loin se confondent
Dans une ténébreuse et profonde unité,
Vaste comme la nuit et comme la clarté,
Les parfums, les couleurs et les sons se répondent.

II est des parfums frais comme des chairs d'enfants,
Doux comme les hautbois, verts comme les prairies,
— Et d'autres, corrompus, riches et triomphants,

Ayant l'expansion des choses infinies,
Comme l'ambre, le musc, le benjoin et l'encens,
Qui chantent les transports de l'esprit et des sens.

 

[katsune]

Ma bohème - Arthur Rimbaud

Je m’en allais, les poings dans mes poches crevées;
Mon paletot aussi devenait idéal ;
J’allais sous le ciel, Muse ! et j’étais ton féal ;
Oh ! là là ! que d’amours splendides j’ai rêvées !
Mon unique culotte avait un large trou.
Petit-Poucet rêveur, j’égrenais dans ma course
Des rimes. Mon auberge était à la Grande-Ourse.
Mes étoiles au ciel avaient un doux frou-frou
Et je les écoutais, assis au bord des routes,
Ces bons soirs de septembre où je sentais des gouttes
De rosée à mon front, comme un vin de vigueur ;
Où, rimant au milieu des ombres fantastiques,
Comme des lyres, je tirais le élastiques
De mes souliers blessés, un pied près de mon cœur.

 

[katsune]

Ripenso il tuo sorriso, ed è per me un'acqua limpida
scorta per avventura tra le petraie d'un greto,
esiguo specchio in cui guardi un'ellera i suoi corimbi;
e su tutto l'abbraccio d'un bianco cielo quieto.

Codesto è il mio ricordo; non saprei dire, o lontano,
se dal tuo volto s'esprime libera un'anima ingenua,
o vero tu sei dei raminghi che il male del mondo estenua
e recano il loro soffrire con sé come un talismano.

Ma questo posso dirti, che la tua pensata effigie
sommerge i crucci estrosi in un'ondata di calma,
e che il tuo aspetto s'insinua nella mia memoria grigia
schietto come la cima d'una giovinetta palma...

(da "Ossi di Seppia", E. Montale)

 

[e panjohura]

Dallëndyshe

Gjithçka filloi si një lojë
Nuk kish sesi t’mbaronte ndryshe
Në kafaz sa mund të rrojë
Një krenare dallëndyshe !?

E rrethuar nga pasioni
Që të mbyste çdo dëshirë
Fluturove nga ballkoni
Hape krahët e tu të lirë !

E ç’nuk bëra të të kapja
Kurthe ngrita unë kudo
Më shkoi ndër mënd që të të vrisja
Por s’vret dot, atë që do..!

Rri të shoh tani me ëndje
Dhe ti fshehur më vështron
Ndonjëherë pa pasur mëndje
Vjen më ulesh në ballkon.!

Do t’shtegtosh...E di, do t’ikësh
E do t’vish prap ti, në pranverë
N’atë pritjen prej shumë ditësh
Dhe unë ndoshta krahë do t’nxjerr.!

Gjithcka filloi si një lojë
E si një lojë, do t’përfundonte
Në kafaz s’mundi të rrojë
Zgjodhi e lirë të fluturonte !
______________________________

@ Bledi Ylli

 

[e panjohura]

TE HUAJ

Përse u bëm' si dy të huaj
Mos më pyet se nuk e di.
Ndoshta shpirtërat zjarrin shuajn'
Atëherë, kur vdes një dashuri...

Përse kur ëmbël vjen mëngjesi
Dëshiroj kujtimin tënd !
Shpirti i etur ç’mund të presi
Nga një dashuri që dhëmb !

Shpirti i etur zjarrin fiku
E rreth tij s’gjen “copa drush”.
Thua, dashuria iku ?
Jo, se zjarri bëhet prush !

Vijnë kujtimet porsi era
Zjarrin ndezin prap në shpirt
E merr ngjyra si pranvera
Ajo bojë e tij e hirtë…

Do të djegë, por sa do t’djegë
Për sa ditë zemrën do t’ngroh
Do t’vijë ora hi do të mbesë
Do t’vijë ora, thjeshtë do kohë…

Më pas do t’fryjë kyjtimi yt.
Mbi dashurinë e mbetur hi
Ndoshta rrjedhin lotë nga sytë
Zemra s ngrohet përsëri…

Ja përse u bëm të huaj
Fjalët s kanë dhe shumë rënd’si
Në fund të fundit shpirti vuan
“Vazhdon jeta gjithsesi”…-
*******************************************
@Bledi Ylli

 

[e panjohura]

UDHËT E SHPIRTIT

N'ato udhë që kam kaluar,
Shpirtin më nuk e dërgoj.
Dhe pse malli e ka mbuluar,
Asgjë më, nuk është njësoj..!

Asgjë s'mbetet e përjetëshme,
Përveç erës në pranverë.
Që kur fryn e ngrihen gjethe,
Sikur shpirtin tim e merr..!

Sikur zërin e mbyt heshtja,
Edhe bota humbet ngjyrë.
Shpirti mundet nga kureshtja,
Fantazon, veç një fytyrë..!

Sikur zemra arratiset,
Trupi endet kuturu.
Shpirtit tënd s’i gjënden viset,
S’kanë adresë dy sytë e tu..!

Mbrëmja sonte nuk po dukej,
Hënës i kish' dhënë fuqi,
E në dritë errësira strukej,
Sikur nata s’do të vi'..!

Në vizione të pafjetur,
Në pasione fshehur-gjallë.
Një dëshirë mbeti e etur,
Krejtësisht , zhytur në mall..!

Thash, atje ku kam kaluar,
Shpirtin kurrë nuk e dërgoj.
Kur është shpirti i përmalluar,
Mundet kush t'a komandoj’..?
*********************************************
@Bledi YLLI

 

[e panjohura]

Ti, vetëm ti !


Nuk mund të them si ndjehem mbrëmjeve pa ty
Ku dielli braktis bukur, atë të fundit ngjyrë
Kur dhe neonët ndizen, si njerëz ngjajnë pa sy
Dhe pemët gjysëm-duken, si njerëz pa fytyrë !


Më pyet ka njerëz rruga ? Ka si jo, gjithmonë
Rendin, i trembë nata dhe zënë folenë e tyre
Unë që endem rrugëve, pres të bëhet vonë
Më pëlqejnë të gjitha, nuancat e kësaj ngjyre !


Kur hëna nxjerrë fytyrën në qiell si medaljon
Neonët e venitur, më shumë marrin fuqi
Letra përmes këmbësh, më tepër zbardhëllonë
Atëherë me gërma-shpirti, atë filloj të nxi' ...


Personazhi i letrave, i gërmave nën neonë
Monologonë prej vitesh, ti dhe vetëm ti !
Dashuri e vjetër, por që nuk harronë
Ndaj dhe unë të shkruaj e vjetër dashuri !

Bledi Ylli

 

[Sahit Rexhepi Keca]

Lokja
Ne nje kasole,per buze nje fshati
rrethua n,shkurre e dellinja
veq nje loke, e kish lene Fati
Buze nje kodre,nen do brinja.
.
Gjysme hapur,ish Qatija
si me ndal shiun qe pikonte
Ahh sa shume,e vret merzija
Por askush,zdel ta ndihemonte.

 

[tropojanja]

 

[tropojanja]

 

[Hektor12]

I Perndjekuri I Dashurise

Une jam i burgosuri yt
Rroj me prangat qe ti me ke vene
Po cudi as qelia s'me mbyt
Dhe s'me mbyt as dritarja e zeze
Kur ti prangat m'i hodhe ne mish
Une i putha duart e tua
Eshte rast i pashembullt ta dish
Qe xhelatin ta puth a ta dua
I perndjekuri yt erotik
I perndjekur te mbetet gjithmone
Erotim i mire a i lig
Hidhmi duart ne fyt, torturome
Ky burgim sa do zgjase s'e di
I perjetshem do kisha deshire
Vec ti eja me shih ne qeli
Te perndjekurit tend i vjen mire

 

[Hektor12]

Ky Dimer

C'i gjate ish ky dimer, c'i pafund.
E lodhur pudra mbi fytyren tende.
I mpire eshte gezimi, thua s'ngjallet dot.
Apo si ai q'u dergj nga nje lengate e gjate.
S'do mekembet kurre ashtu sic qe?

C'i gjate ish ky dimer, c'i ftohte ish.
Ne pusin e ndergjegjes mezi ndihen
Tingujt kambanash si renkim te mbyturish.
Ato gjithashtu vdiqen, dot s'i ngjall,
Sa gjera u vyshken, me e keqe se vete vdekja
Ish vyshkja e tyre e ngadalte, o zot.

C'i gjate ish ky dimer, c'i pashprese ish.
Kinezet qe s'duken me ne udhekryq rrugesh
Por vete ata s'kane vdekur: qelqe dritaresh
Te stilit q'ata sollen vezullojne ngriraz
Duke derguar ftohtesine e tyre
Mbi mijera fytyra si prej maske kalimtaresh

Sa kohe valle do ti duhet
Genit te races ate maske te shpelaje.
Apo ne luften e maskes me lekuren
Maska do te fitoje me ne fund?

C'i gjate ish ky dimer, c'i acarte ish,
Mbi varrin e tiranit monoton
Shiu po bie. Ka gjume a s'ka nen dhe?

C'i gjate ish ky dimer, c'i vrerosur ish.
E lodhur pudra mbi fytyren tende.
Nen pluhur tempujsh, i lodhur shpirti im.

 

[Hektor12]

Leter Nenes

Gjallë je, nënoke? Edhe unë
Gjallë jam. Shëndet më paç, shëndet!
Dritë e bëftë krejt kjo mbrëmje e lume
Izbën tënde, që me mall më pret.

Thonë se je ligur e je tretur
Nga meraku im, po nuk ankon,
Se, pështjellë me një shall të vjetër,
Fillikate rrugës shpesh kalon.

Dhe kur mugëtirë e kaltër bie,
Një vegim i zi të kall ty frikë,
sikur në një sherr diku në pije,
Vjen dikush e ma këput me thikë.

Kot, e dashur, vuan kaq, besomë,
Brenga t'i fanit këto ndër sy.
S'jam aq pijanec i lig sa ç'thonë,
Si do vdes pa të të parë ty?

Unë jam po foshnje, si një herë,
Dhe një shpresë veç ushqej në gji:
T'iki nga ky tym e kjo poterë,
Te shtëpiza jonë aty të vij.

Dhe do vij, kur kopshti ynë i bardhë
Anekënd të vishet me blerim.
Vetëm ti, si tetë vjet më parë,
Mos më zgjo aq herët në agim.

Mos e zgjo atë që shkrumb iu bënë
Endërrat e moshës plot hare.
Më ka vrarë jeta mjaft, o nënë,
Dua veç të shlodhem e të fle.

As t'i lutem Zotit mos më thuaj,
Si dikur në t'artën mituri,
Ti ke mbetur ngushëllim për mua,
Dritë e parrëfyer, vetëm ti.

Ndaj merak ti mos m'u bëj aq tepër,
Tek e liga mendjen mos e ço,
Dhe aq shpesh, me shallin tënd të vjetër,
Fillikate rrugën mos kalo.

 

[Airbourne]

Poezi Per Allah

Ne deren e Teubes
trokita perseri
u ktheva e penduar
e qava ne vetmi


Kujtova mekatet
dhe zemra mu trondit
valle, para Allahut
si do dal ate dite?


Dhe ne heshtje thashe:
o Allahu im
rober si mua ke shume
e per mua, Vec Ti je Zoti im


Nuk kam ku te shkoj
nuk kam kujt t'i drejtohem
andaj vec Ty te lutem
e te pergjerohem


Shume here gabova
e u ktheva tek Ti
prape me mekate vazhdova
e t'u drejtova perseri


Sepse e dobet jam
kam nevoje per Ty
andaj te drejtohem
me lot ne sy

e kerkoj meshire
si shume here me pare
o Allahu im
te lutem me fal


Ti je Meshirues
dhe fal pa kufi
ne Meshiren Tende
dhe mua me perfshi


Se Meshira Jote
e tejkalon Hidherimin Tend
Ty te pergjerohem
fale robin Tend


Tek Ti jam kthyer
shume e turperuar
pranoje teuben time
tashme jam penduar


o Allahu im
vec Ty te drejtohem
Ty te lutem e te pergjerohem
Ti je er-Rahman, Ti je er-Rahim
Tregohu i Meshirshem
Me Fal O Zoti Im!