Përkthime

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Pranë varrit tim mos rri dhe vajto;
Unë s’jam atje. Unë s’fle, jo.

Unë jam njëmijë erëra që fryjnë.
Unë jam shkëlqimi i diamantit në borë.

Unë jam rrezedielli mbi kallinjtë e lakuar.
Unë jam shiu i vjeshtës, i shtruar.

Kur ti zgjohesh në heshtjen mëngjesore
Unë jam ngutja e ngritjes prore

E zogjve të qetë në fluturimin në rrathë.
Unë jam vezullimi i yjeve në natë.

Pranë varrit tim mos rri dhe vajto;
Unë s’jam atje. Unë s’kam vdekur, jo.

 

[makuciko]

Re: Përkthime

DRITARJA

Pak kohë më parë, dola një mbrëmje,
Kur hëna argjendin e saj e qetë,
Të bardhë mbi mjegullën e natës nderte
Dhe pashë – një vajzë po rrinte vetëm.
Shihte dritares mbytur n'mendime,
Si ta mundonte një dhimbj' e heshtur,
Thua s'kish parë kurrë si ishte
Rruga dhe tej, kodra e zhveshur.

„Jam unë!“, dëgjova një pëshpërimë,
Trembur u drodh dora e saj,
U hap dritarja në errësirë,
Hëna mbas reve humbi pastaj.
„I lumi ti!“, thashë i malluar,
„Për ty po pret e ëmbla natë.
Një bukuroshe edhe për mua,
Nën hënë dritaren kur do ta hapë?“

Aleksandër Pushkin

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Theofil Gautier

Simfoni në të Bardhë Maxhor

Qafëbardha me atë vijë harkuar,
si në rrëfenjat e Veriut që njëri sheh,
femrat mjellma të Rinit të përmalluar
lundrojnë dhe këndojnë në breg.

A, hipur ndonjë dege përmbi
me pendët që kanë veshur,
lëkurat ju ndrisin me më bardhësi
se bora mbi të cilën janë prehur.

Nga këto femra njëra veçon,
kur mes nesh ndonjëherë zbret,
bardhësi si drita e hënës përçon
akullnajës nën qiej të kthjellët;

ajo pamje dehëse të grish
me freskinë e saj boreale
me dhurata perlash-mish,
mes bardhësisë për skandale!

Gjiri I saj, borë ngjeshur në globe,
kameliat e bardha tej shtyp,
atllasit të bardhë të një rrobe,
mbrojtëse në betejën e paturp.

Në betejën e bardhë të madhe,
atllas dhe lule mposhten
dhe pa kërkuar hakmarrje,
zverdhen porsi xheloze.

Mbi bardhësinë e supit të saj,
si prej gurit të Parosit që të trullos,
porsi një natë në polin në skaj,
një i ftohtë i padukshëm pllakos.

Prej çfarë kristalesh të virgjër bore,
prej çfarë trëndafili thelb,
prej çfarë qiriri e prej çfarë nafore
bardhësia e asaj dore është derdh'?

Qumështit i është marrë pika
fjolla qiellit të kaltër dimëror,
zambakut argjëndi që ka palca,
e bardha e detit shkumbor;

mermer i bardhë, trup i ftohtë, i zbehtë,
përjetësim hyjsh e hyjnish;
i mugëti argjend, opali i qumështtë
që japin ylberë të vagullt qartësish;

fildish, duar dhe krahë ngrihen,
dhe porsi flutura bardhoshe,
në pikat e notave tek thyhen
lënë pezull puthje drithëroshe;

kunadhes së virgjër të panjollosur,
fëshfërimën për të mos ja ndjerë
gëzofin e bardhë ja ka hedhur
supeve qark edhe në llërë;

argjënd i brishtë lulesh trillane
si prej dritaresh xhama ngjyrosur;
çurgat e bardha të postafëve,
lotët e Ondines kallkanosur;

murriz i plandosur i Majit
nën motin dimërak të luleve të tij;
albastri i trishtimit
që rigjen të tijën zbehtësi;

puplat e bardha të pëllumbit
borë përmbi çatinë në kullë,
rrëshkitja e stalaktitit
lot i bardhë në të zezën guvë?

Prej Norvegjisë a Groenlandës
me Serafitën ajo erdhi?
Apo është Madona e borës
a sfinks i bardhë që dimri gdhëndi,

sfinks që nga orteku u gropos,
roje e akullnajave yjore,
që brenda të bardhit gjoks,
fsheh të ngrira sekrete bardhore?

Nën akullin e qetë pushon,
Oh! kush mundet atë zemër ta shkrijë!
Oh! kush mund ti trëndafilojë një ton
kësaj bardhësie që s'do t'ja dijë!

 

[makuciko]

Re: Përkthime

ARSYEJA DHE DASHURIA

Vajzën djali desh' ta zinte befasisht.
Ajo iku. "Ndal!", thirri ai, "Bukuroshe, ndal!
Thuaj vetëm: Ty të dua! - unë pastaj
Nuk të ndjek më - për Venusin! - këtë ta dish!".
"Mos fol! Hesht!", vajzën Arsyeja këshilloi.
Por Erosi tha: "Thuaj: Ty unë të besoj!".

Dhe: "Ty unë të besoj!", foli vajza zëdrithruar.
Ndjenë flakën e dashurisë të nxeht' si furrë,
Kur në këmbët e vajzës djali ra në gjunjë
Dhe ajo syulur shihte, turpëruar.
Arsyeja bërtiti: "Ik, pra, ç'pret!?",
Por "Rri!" i pëshpëriti Erosi në vesh.

Ajo ndenji dhe me drithmë e përhumbje
Të bukurën vajzë, djali e mori përdore.
"Shih atje, tha, djegur flake dashurore,
Dy pëllumbat përmbi degë të blirit puthen!".
Kur Arsyeja "Ik, pra, ç'pret!?'" asaj i tha,
Djallush' i vogël e këshilloi: "Bëj si ata!".

Ndjeu zemrën t'ia gufonte dashuria.
Turp' i ëmbël i mbuloi sytë e saj.
Mbushur gaz e dashuri u mbështet pastaj,
Më të dashurit i ra në krah't e tija.
"Qofsh e lumtur!", foli Vagabond' i vogël.
Po Arsyeja? Ah, ajo e qepi gojën!

Aleksandër Pushkin

 

Re: Përkthime

<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: McCik</div><div class="ubbcode-body">ARSYEJA DHE DASHURIA

Vajzën djali desh' ta zinte befasisht.
Ajo iku. "Ndal!", thirri ai, "Bukuroshe, ndal!
Thuaj vetëm: Ty të dua! - unë pastaj
Nuk të ndjek më - për Venusin! - këtë ta dish!".
"Mos fol! Hesht!", vajzën Arsyeja këshilloi.
Por Erosi tha: "Thuaj: Ty unë të besoj!".

Dhe: "Ty unë të besoj!", foli vajza zëdrithruar.
Ndjenë flakën e dashurisë të nxeht' si furrë,
Kur në këmbët e vajzës djali ra në gjunjë
Dhe ajo syulur shihte, turpëruar.
Arsyeja bërtiti: "Ik, pra, ç'pret!?",
Por "Rri!" i pëshpëriti Erosi në vesh.
Ajo ndenji dhe me drithmë e përhumbje
Të bukurën vajzë, djali e mori përdore.
"Shih atje, tha, djegur flake dashurore,
Dy pëllumbat përmbi degë të blirit puthen!".
Kur Arsyeja "Ik, pra, ç'pret!?'" asaj i tha,
Djallush' i vogël e këshilloi: "Bëj si ata!".

Ndjeu zemrën t'ia gufonte dashuria.
Turp' i ëmbël i mbuloi sytë e saj.
Mbushur gaz e dashuri u mbështet pastaj,
Më të dashurit i ra në krah't e tija.
"Qofsh e lumtur!", foli Vagabond' i vogël.
Po Arsyeja? Ah, ajo e qepi gojën!

Aleksandër Pushkin
</div></div>

Pushkinin e preferoj, por sa i arrire perkthimi (vlen per tu
theksuar)!

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

T.S.Eliot

Hipopotami

Similiter et omnes revereantur Diaconos, ut mandatum Jesu Christi; et Episcopum, ut Jesum Christum, existentem filium Patris; Presbyteros autem, ut concilium Dei et conjunctionem Apostolorum. Sine his Ecclesia non vocatur; de quibus suadeo vos sic habeo.
S. IGNATII AD TRALLIANOS
And when this epistle is read among you, cause that it be read
also in the church of the Laodiceans.


Hipopotami vithegjërë
pushon më bark në batak;
ndonëse i fortë duket për të tërë,
ai është veçse mish dhe gjak.

Mishi dhe gjaku: i dobët, i pambrojtur,
i ndjeshëm nga goditja nervore;
ndërsa Kisha e Vërtetë është e pamposhtur
se ngrihet mbi themele shkëmbore.

Hipoja këmbshtrembër shkon drizë më drizë
në kërkim të të mirave materiale,
ndërsa Kishës së Vërtetë s'i duhet të lëvizë
për të mbledhur të ardhurat në pare.

'Potami kurrë s'mund ta këpusë prej degës
mangon në të mangos pemë;
por frutat e shegës dhe të pjeshkës,
për fresk të Kishës, vijnë detit të përtejmë.

Zëri i hipos në kohën për shumim
tradhëton me epje të ngjirura që çuditin,
por për çdo javë ne dëgjojmë ç'gëzim
ka Kisha e bërë një me Zotin.

Dita e hipopotamit si prej doze
është gjumë; natën ai shkon për gjueti;
Zoti punon në rrugë misterioze-
Kisha mund të flejë dhe hajë njëheri.

E pashë potamin me sytë e mij
me krahë të zbresë nga savanat e lagështa,
dyzina ëngjëjsh këndojnë rreth tij,
Lavdi për Zotin, në hosana zëlarta.

Gjaku i qengjit atë ka për ta larë
dhe krahët do t'ja palosë si hyjni,
në mes shënjtorëve ka për tu parë
duke luajtur me harpën e artë në gji.

I bardhë sa bora do të lahet, toç,
me ç'kanë kutitë e virgjëreshave dëshmore,
ndërsa Kisha e Vërtetë mbetet përposh
mbështjellë në mjegullën e vjetër moçalore.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Mao Ce Dun

Përgjigje një miku

Re të bardha lundrojnë përmbi malin Guaj;
Erën kalëruar, Princeshat zbresin kodra blerimi.
Sa pikëluan bambutë me lotët e tyre vaj,
Tani janë robina në re kuq-trëndafili.

Valët majëbore të liqenit Dancing përqiell të gufuara;
Ishulli i gjatë ushton me këngë që tokën trondit.
Unë jam përhumbur në ëndrra, ëndrrat e patratuara,
Të tokës së bisqeve lulëzuar që dielli i agimit i shndrit.

 

[makuciko]

Re: Përkthime

<div class="ubbcode-block"><div class="ubbcode-header">Originally Posted By: Fantazia</div><div class="ubbcode-body">
Pushkinin e preferoj, por sa i arrire perkthimi (vlen per tu
theksuar)!

</div></div>

Flm, Fantazia. Meqë të pëlqen Pushkini, po shkruaj edhe diçka tjetër:

NATASHËS

Shih si tretet vera e bukur!
Dielli ditët po i le.
Mjegulla bije përhumbur,
Netëve kudo mbi dhe.
Rri shëmtuar fush' e blertë,
Të ftohtë lozin përrenjtë,
Floku pyllit zu' t'i thinjet,
Blu' e qiellit po përhimet.

Ku je ti, Natasha, shpirt?
Pse s'të sheh më asnjeri?
S'do tek vendthi ynë të vish?
Në mes miqsh, s'do të jesh ti?
Ndanë liqenit më s'të gjej,
As nën degë të blirit s'je.
As mëngjesit, as në mbrëmje,
Nuk e shoh fytyrën tënde.

Dimri hedh nxituar hapin,
Gunën shtroi mbi fushat, pyjet.
Në kasollen e fshatarit
Dridhet flaka e kandiles.
S'të shoh më, ah, mirë e di
Dhe si zogu në kuvli,
Zemërvrarë mbaj sytë përjashta,
Kushedi, mos vjen Natasha...

Aleksandër Pushkin

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Persi Bisi Shelli

Një fjalë shumë shpesh është përdhosur

Një fjalë shumë shpesh është përdhosur
Që unë ta përdhos më;
Një ndjenjë shumë rrejshëm përbuzur
Që ti ta përbuzësh atë;
Një shpresë edhe më shumë dëshpëruar
Që urtësia ta zbutë;
Dhe mëshira jote më e pranuar
Se ajo prej tjetërkujt.

Unë mund të jap jo çfarë burrat quajnë dashuri:
Por ti a nuk do ta pranosh
Adhurimin që zemra ngre përmbi
Dhe qielli nuk e hedh përposh,
Dëshira e fluturzës për një yll,
E natës për të ditën që agon,
Përkushtimin për diçka të vagullt
Nga sfera e pikëllimit tonë?

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Bodler

Epigraf për një libër të dënuar

Lexues baritor dhe i paqtuar,
i matur e naiv njeri me nam,
flake këtë libër saturnian,
zdërhalljesh dhe të trishtuar.

Nëse nuk ke bërë retorikë
me Satanin, zanatçiun më në zë,
flake! ti s'ke për të nxënë kurgjë;
dhe mua do më marrësh për histerik.

Por nëse, pa asnjë magjepsje,
syri yt në gjire di të zhytet,
lexomë, të mësosh të të jap endje;

o shpirt kureshtar që s'tutet
dhe që kërkon paradisin tënd,
mëshiromë! ... në jo, të nëm rëndë!

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Robert Frost

Ermali dhe lulja e dritares

Dashnorë, harroni dashurinë tuaj
dhe dëgjoni për këtë dashuri:
ajo një lule dritareje
ai në dimër një puhi.

Kur perdja e dritares, kallkanosur,
shkriu një mesdite,
dhe zogu i verdhë i burgosur
varur mbi të cicërinte,

ai e shqoi atë nëpër xham,
s'mundej për tjetër veç ta shihte,
dhe vetëm sa i kaloi pranë
në mbrëmje përsëri të vinte.

Ai ishte një puhi malsie,
i lidhur me akull e borë,
zogj të paçiftuar e rroba zije,
pak dashuri njihte ai i gjorë.

Por ai mbi pezul ofshau,
parvazit i dha një të shkundur,
siç dëshmuan të gjithë nga qarku
që atë natë s'ishin përgjumur.

Ai nuk triumfoi veç për pak
atë për fluturim ta fitonte
prej xhamit që dukej ndër flakë
dhe dritës së sobë-dritares që ngronte.

Por lulja u hoq mënjanë
me mendime të prapa për ti shkruar,
dhe mëngjesi e gjeti puhinë
njëqind milje larguar.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Neruda

XV

Më pëlqen kur hesht se është sikur mungon,
ti më dëgjon prej së largu, zëri im pa të prekur.
Duket që në sytë e tu rrjedha gurgullon
duket se një puthje gojën ta ka mbyllur.

Sikur çdo gjë është mbushur me shpirtin tim
ti del prej gjërave, mbushur me shpirt nga imi.
Flutura e ëndrrës, më përngjet si shpirti im,
dhe unë të përngjasoj me fjalën trishtimi.

Më pëlqen kur hesht sepse si e largët ti je.
Ti je si në vajtim, si një flutur që s'rresht.
Ti më dëgjon prej së largu dhe zëri im nuk të ze:
më ler që në qetësinë tënde të hesht.

Më ler të të flas me heshtjen tënde sërish
e qartë si një llampadar, si një unazë e thjeshtë.
Ti je porsi nata, qetësie dhe yjësish.
Heshtja jote është prej ylli, aq të largët dhe të brishtë.

Më pëlqen kur hesht se është sikur mungon.
E largët dhe e dhimbshme si të kesh vdekur.
Një fjalë atëhere, një buzëqeshje mjafton.
Dhe unë jam i lumtur, i lumtur që s'ka ndodhur.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Gete

Vallja e vdekjes

Rojtari në mesnatë vështron
varret aty poshtë përhapur;
Hëna gjithçka e ndriçon;
Oborr i kishës si ditën - zbardhur.
Kur, një varr hapet dhe një tjetër, dhe:
ata dalin, një grua këtu, një burrë atje,
me qefinët e bardhë të zhgryer.

Shtriqen, të drejtojnë kokallë e koskë,
Vallëzojnë në rreth, rrotullohen,
i varfër dhe i ri, i pasur dhe rrozgë;
qefinët ndër koska ju ngatërrohen
dhe meqë s'ka më turp që ti mbajë,
shkunden të gjithë, dhe majë më majë
qefinët hidhen nëpër kodra.

Kërkëllet kur ngrihet kokalla, kërciri,
me gjeste ata përpara në valle;
trokëllimë dhe poterë ka qimitiri
si e rënë drurëve me ngadale.
Rojtari nga e gjithë kjo qesh;
kur Tunduesi i poshtër i pëshpërit në vesh:
Shko! dhe rrëmbe një qefin.

E bën sa mendimi! shpejt dhe vrapon
mbas portës së kishës mbyllur.
Hëna të ndriçojë njëlloj vazhdon,
vallen që ata heqin pa u tutur.
Por më në fund ky dhe ai humbet,
një vidhet, më pas një vishet
dhe vrap, gjendet nën lëndinë.

Por një, pengohet dhe zvarritet
dhe bie dhe ngrihet varr më varr;
asnjë nga shokët aq keq s'vritet,
kur ja, ai nuhat veshjen në ajër.
Godet portën e qelës që e zmbraps,
stolisur dhe bekuar kjo qelë me fat
vezullon me kryqe metalike.

I duhet qefini ndryshe s'e merr dheu,
Për tu menduar kohë më nuk mbetet,
Ndaj stolitë gothike me forcë mbërtheu
nga e dala në të dalë kacavirret.
Po i sillet të shkretit rojtar, medet!
Ngjitet nga nyja në nyje përpjetë,
si merimagë, ndjekësi i tmerrshëm.

Rojtarin e shkund, rojtari meit,
por ai kënaqet që qefinin rifiton.
Vjen fundi, ai përgjatë u vërtit,
Një dhëmb i hekurt e kafshon.
Hëna mbas resh i dha vetes lejëkalim,
Këmbana fuqishëm dha një kumbim
dhe skeleti përdhe u shkërmoq.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Emili Dikinson

XXVII

Unë jam askushi! Kush jeni ju?
Dhe ju askush jeni gjithashtu?
Atëhere u bëmë çift - mos e rrëfe!
Se ata na syrgjynosin ne.

Sa mërzi të jesh dikushi!
Sa popullore, si një bretkocë
ti thuash emrin gjithë ditën e ditës
një bataku mahnitës.



LIX

Morra fuqinë time në duar
dhe shkova kundër botës mbarë;
S'qe aq sa e Davidit është kallzuar,
por unë isha dy herë më guximtar.

Shënjova guralecin, por vetë unë
ishte gjithë që ra përtokë.
Të ishte Goliati i stërmadh shumë,
a vetëm unë shumë i vogël?



LX

Një hijemik për ditë të nxehta
është më lehtë të gjesh
se një temperaturash të larta
për orën e ftohtë të mendjes.

Erëtreguesi pak për nga lindja
shpirtrat prej muslini përlan;
nëse gjoksoret e leshta më të forta
se ato prej nape janë,

kush duhet fajësuar? Endësi?
Ah! filli i kokolepsur!
Tapetet e paradisit
kaq pa kujdes janë endur.

 

[Mortal]

Re: Përkthime

Me pelqeka ky perkethimi. E kam qef E.D. dhe poezite e saja i preferoj me teper ne English.

 

[eniad]

Re: Përkthime

Dickinson eshte e vecante, otherworldly.
Une te bej urimet e mia per perpjekjet perkthumin, por, per mendimin tim, ca gjera jane shume te ndryshuara.
Tek e para (I am nobody - poezi e shkelqyer filozofike e Dickinson-it), je skematik, formal. Nese mbyll syte dhe pyet dike keshtu, nuk. i thua "ju jeni askushi", por (gjithnje sipas idese se poezise), psh. "une s'jam askush, ti kush je...") etj.
Dickinson nuk eshte formale, eshte e mprehte, e drejtperdrejte, e prere dhe gjuha duhet ta jape kete. Edhe kuptimet e fjaleve, here here tjetersohen; "how dreary to be someone" nuk ka merzi brenda, eshte fjale qe shprek frike dhe "repulsion", neveri. Me tej vargu i fundit eshte "to an admiring bog" qe nuk ka te beje me mahnitjen, por me idene e Dickinsonit per qenie qe te shohin me admirim bosh.
PS. Kerkoj ndjese nese tingelloj e keqe ose sikur nuk e vleresoj punen tende. Nuk eshte aspak qellimi im. Urime per perpjekjen edhe njehere /ubb/images/%%GRAEMLIN_URL%%/smile.gif

 

[makuciko]

Re: Përkthime

KTHIMI

Babeta vdiq - mirë pa i ardhur vakti.
Mbesa e saj e kishte arkivolin gati.
Kështu, kjo mbesa, hipur me të shoqin,
Në makinë të varrimit me sa shpejt'si që pati,
Me një frymë kufomën u nisën ta varrosin.

Por në Berlin çfarë nuk të sjell sebepi!
Pa shkuar shumë, ç'bëri ky shoferi!?
Tek Porta e Brandenburgut, në të majtë,
Ngjeshi makinën, një vitrinë bëri sallatë.

Ndër llamarina, copra xhami dhe korseta
Të vdekur nxorrën shoferin, mbesën e të shoqin.

Vetëm kufomen (kemi fjalën tek Babeta),
Vetëm atë s'di si e shpëtoi Zoti.
Ngaqë për fat, ajo s'ish fare e vdekur,
U kthye në shtëpi, madje dhe duke qeshur.

Joahim Ringelnac

 

[mimoza70]

Re: Përkthime

me pelqejne shume poezit e Pushkinit. Shume vite me pare kam pas lexuar shume poezi. U bene vite qekur kam emigruar ne Angli qe nuk kam lexuar shume. Duke lexuar keto poezit ndjeva nostalgji per te kaluaren dhe deshiren per te lexuar perseri.

faleminderit

 

[makuciko]

Re: Përkthime

Pranoj

Ju dua, ndonse po marr fund.
Dhe po lajthit dhe turp më vjen
Dhe si i marri i pamend,
Pranoj përpara jush më gjunjë.
Nuk ndreqem në kët' moshë, jo,
Veç në m'u ktheftë mençuria.
Prapë duhet ta marr vesh ngado,
Se më ka dehur dashuria.
Ju jeni larg - s'mund ta duroj.
Më rrini pranë - ndjej turbulli.
Mbytur dëshire jam, por s'kallzoj
Sa shumë ju dua, ëngjëlli im.
Kur ndjej në dhomën tuaj tinëz
Të lehtin hap, të ëmblin zë,
Kur shoh fustanin farfuritës,
Më braktis mendja, shkon e më lë.
Më qeshni ju - ndjej ngushëllim.
Më ktheni shpinën - jam zemërvrarë.
Në ditë sfilie më jep çlirim
Veç dora juaj fildish e bardhë.
Kur rrinit ulur përmbi qëndismën,
Kur u përkulët, Zot se sa hijshëm,
Syt' edhe flokët përposh të unjur,
S'shkoni në mend si më mahnitët,
Porsi fëmijën më bëtë të lumtur.
Kur t'jua them fatkeqësinë,
Pikëllimin tim të xhelozuar,
Kur ju në ditë shiu t'përhimë
Shëtisni jashtë krejt e vetmuar?
...
Alina! Më jepni pak ngushëllim!
S'shpresoj t'më doni ndonjëherë.
Për ju s'kam ndoshta asnjë vlerë.
I pranoj mëkatet, ëngjëlli im.
Bëni se më doni! Të vërtetën,
S'ka zor ta mposhtë syri juaj.
Ah, është e lehtë t'më gënjesh mua!
Unë shpesh me qejf gënjej vetveten.

Aleksander Pushkin

Shënim: Poezia e mësipërme dhe dy poezitë e tjera të Pushkinit, të cilat i kam hedhur këtu janë marrë nga gjermanishtja ("Puschkin - die Gedichte". Përkthimi nga rusishtja në gjermanisht është i Michael Engelhard)

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Përkthime

Uilliam Uordsuorth

Ajo ishte një hije gëzimi

Ajo ishte një hije gëzimi
kur feksjen e saj ma kapi vështrimi;
një shëmbëlltyrë e dashur, nisur
çastin për të stolisur;
sytë e saj si yjet e muzgut të kthjellët;
si muzgu, gjithashtu, flokët e saj të errët;
por dhe gjithçka tjetër përreth pikturës
prej ditësh maji dhe agimi gëzimprurës;
një trajtë vallëzuese, një pamje e galduar,
që të fanitet, të tremb duke të sulmuar.

E pashë më nga pranë, por dhe kështu,
një shpirt ishte, një grua gjithashtu!
Lëvizje familjare të lehta dhe të lirshme,
dhe hapat me liri virgjëreshe;
një pikëpjekje ku bënin takime
kujtime të ëmbla, po aq të ëmbla premtime;
një krijesë jo aq e shkëlqyer dhe e përkorë
për bukën e përditshme të natyrës njerëzore;
trishtime kalimtare, të thjeshta rrengje,
lavdi, fajësim, dashuri, puthje, lotë dhe qeshje.

Tani e shoh me sy të qetë
pulsin makinës ku i rreh;
një krijese që merr frymë thellë,
udhëtare mes jetës dhe vdekjes sjellë;
me arsye të fortë, dëshirë dhe maturi,
durim, largpamje, forcë dhe aftësi;
një grua e përkorë, fisnikërisht hartuar,
për të këshilluar, rehatuar dhe drejtuar;
dhe prapë një shpirt dhe shkëlqimtare
me njëfarë drite ëngjëllore.