Re: FREUD
Per kureshti..
Psikanalizë - Korrespondenca e vajzës së Frojdit me miken e saj Eva Rosenfeld, 1919-1937. Frojdi për Anën: “Një grua e mbushur me pasion që thuaj e ka sublimuar gjithë seksualitetin e saj.”
Bëmë baba të të ngjaj
Shumë shkrime analitike kanë bashkuar përpjekjet e tyre për të paraqitur këto letra që do të ishin harruar nëse nuk do të ishin shkruar nga e bija e famshme e Frojdit, Ana, besnike si Antigona, vestalja që ka përgjuar deri në fund të atin dhe shkencën që ai krijoi. Janë 57 letra që Ana Frojd i ka shkruar në vitet 1925-1932 nga Austria dhe Gjermania për miken e saj të ngushtë në atë kohë, Eva Rozenfild.
Ajo që bie në sy menjëherë është boshllëku prej 25 vjetësh, ndërmjet letrës së pesëdhjetë e pestë shkruar nga Ana Frojd, në dhjetor të vitit 1932 dhe dy letrave të tjerave, që datojnë respektivisht në gusht 1967 dhe shtator 1975. Ndërpreja e shpjegohet pjesërisht për shkak të luftës dhe emigrimit në Angli i familjeve Frojd dhe Rozenfild (në 1936 për Rosenfildët, në 1938 për Frojdët), gjithashtu dhe për shkak të vdekjes së Frojdit në 1939. Por në thelb kjo korrespondencë e ka zënkën që theu miqësinë e Anës me Evën, pasi kjo e fundit e kishte poshtëruar rëndë, kishte bërë një shkelje pikërisht atëherë kur kishte patur privilegjin falë Anës të bënte analizën e parë me vetë Frojdin, por me të mbërritur në Angli, ajo zuri miqësi dhe më pas nisi të mësojë një analizë të re me Melani Klain armiken e betuar të grupit të Frojdit! Pasi kishte plotësuar tekat e saj, Eva e dëshpëruar u përpoq ta falnin, duke braktisur edhe seancat me Melaninë, por kjo ishte një humbje e dhimbshme... Ana Frojd, tashmë kishte një mike tjetër të ngushtë, Doroti Bërlingam, nuk do të trajtojë më në korrespondecën e saj të shkurtër me Evën, veçse çështje praktike që s’ta mbushin syrin (si instalimi i një vaske...). Letrat ku Eva i kthen përgjigje Anës gati kanë humbur të gjitha, por ky boshllëk mbushet disi nga shënimet tepër interesante, kujtime të pabotuara të Eva Rosenfildit, dhënë me talent dhe në formë objektive nga djali i Evës, Viktor Ros.
Konteksti historik kur jetoi miqësia e Anës me Evën, është vërtet tërheqës. Ana përmend mbi të gjitha në letrat e saj praninë e jashtëzakontë të Lu Andreas Salome, mike e ngushtë e Frojdit dhe besnike e Anës, pavarësisht karaktereve të ndryshëm.
Si për çudi, Lu interesohej po aq sa Eva Rozenfild. Gjithë kjo botë ishte si një baladë mes malesh, lojërat me letra dhe diskutimet për të ardhmen e psikanalizës. Në këto letra takojmë, sigurisht Ferenczi-n dhe Jones; të tjerë gjithashtu, në veçanti Max Eitington, psikanalisti berlinez pas të cilit Ana dukej e dashuruar, por që më në fund ajo hoqi dorë. Frojdi do të fliste për vajzën e tij Ana si për “një grua plot pasion që thuajse e kishte sublimuar gjithë seksualitetin e saj”.
Fati u tregua i rreptë me Eva Rozenfildin, “grua me vlerë”. Vdekja i mori asaj tre nga katër fëmijët, shto këtu edhe ndëshkimin që mori nga klani i Frojdit. Deri në ditët e fundit të jetës së saj ajo u përpoq të falej nga Ana. Djali i saj Viktor Ros, e dëshmon këtë me 20 letrat e fundit që në adresë në mikes së saj në vitet 1946-1977. Në njërën prej tyre që daton vitin 1947 thuhet: “Të jam mirënjohëse që më pate thënë, një herë të vetme, në 1938, se sa shumë të kisha lënduar. Por prej asaj kohe jam penduar dhe ka nëntë vjet që kam braktisur krejt ambicjet për gjithçka i përket lëvizjes psikanalitike, deri sa mos të të fyej më kurrë dhe kurrë të mos ngre krye në rrugën tënde... Në vitin 1938, jeta ime ishte në fije të perit.» Por Eva, duket se hoqi dorë nga ky pendim dhe bëri karrierë si analiste mëse e nderuar, duke vazhduar të reflektojë për fatin e saj dhe për atë të mikeshës së vjetër. Në moshën 80-vjeçare, ajo do t’i shkruantë Anës këto radhë adhurimi dhe plot dritë: “Për gjërat vërtet inteligjente, unë nuk kam qënë aq e mprehtë, por, kur vjen puna për qenien njerëzore, gjithmonë kam qenë. Natyrisht ti nuk do të mundje ta shkruaje historinë e jetës tënde. Ti ke pasur, në ekzistencën tënde, një mision që ka fshirë gjithë çka mbetur, ndërkohë që dikush si unë vazhdon të ketë të njëjtin kuriozitet, sepse historia ime është ushqyer nga një tjetër dije që iu jep rëndësi të gjitha gjërave të parëndësishme.” Ajo përfundon: “Mund të themi se kemi jetuar gjysmë shekulli të stuhishëm: unë në jetën time personale dhe ti në një jetë jo tënden.” Një shigjetë e pabesë, e hedhur në vitin 1974, tre vjet para vdekjes së saj.
08/02/2004
Marre nga Shekulli.com