Hektor12
Locus omnem
Nga komplet ketej nga une e din ti
Copëza shkrimesh.
- Thread starter dr love
- Data e fillimit
Hektor12
Locus omnem
Ne tè dy jemi njèsoj
Kur tè njoha nè fillim isha tejet e kènaqur , por duke kaluar koha nè
"pakèsinè" e saj kuptova qè ne tè dy kemi tepèr ngjashmèri.
Ne kemi tè njèjtèn forcè tè mendimit dhe argumentit logjik ,kemi tè njèjtin karakter kèmbèngulès . Unè gjèrave dua t'u shkoj deri nè fund , nuk jam sipèrfaqsore edhe pse kjo mè bèn edhe tè vuaj ,
Tè njèjtèn gjè kam vènè re edhe tek Ti , e aq sa e paimagjinueshme ,
unè jam shumè "kokèfortè" , kur mendoj qè kam tè drejtè , e Ti gjithashtu.
Kèshtu vendosa pèr herè tè parè tè largohem unè. Jo sepse nuk tè dèshiroj ,pèrkundrazi akoma e dashuruar, por ne tè dy jemi njèsoj.
Dy njerèz qè rrinè sèbashku kanè nevojè edhe tè plotsohen ,
tè lènè hapsira pèr tè plotsuar njèri tjetrin ,ne tè dy jemi tè plotsuar.
Ne kemi tè njèjtin art tè fjalès dhe pèrdorimit tè saj , tè interpretimit filozofik dhe artistik .
Nèse nè argumente tè ndryshme njèri nga ne duhet tè reflektojè ,
Ti gjithmonè mbron me tè drejtè mendimin tènd , unè timin duke e menduar "akoma" mè tè drejtè . Pra hapsirat tè ngushtuara .
Kèshtu pèr herè tè parè vendosa tè iki unè.
.........................................................................................................
Tek Ti unè shoh tè pèrkryerèn , tè bukurèn , pèrsosmèrinè e mendimit dhe tè fjalès gjykimin ,bukurinè e shpirtit dhe pasurinè e tij .Ti tek unè gjithashtu.
Kjo vèshtirson raportin tonè ,pasi nuk ka hapsirè ...vetèm pèrsosmèri ,pa hapsira.
Mendova qè njèri nga ne tè dy duhet ta bèj kètè hap ,cuditèrisht vendosa ta bèj unè , jo sepse nuk mundem tè tè dua ,
por kemi shumè ngjashmèri.
...........................................................................................................
Ndoshta tè njèjtèn gjè ke menduar edhe Ti , apo ndoshta vetèm nè heshtje ...ndèrsa unè pèr herè tè parè vendosa tè largohem .
Pèr tè vetmen arsye ta pèrsèris edhe njèherè :
Ne tè dy jemi njèsoj.
Kèshtu ndèrsa po shkruaja kètè letèr pèr Ty , mè erdhi ndèrmènd
ligji i tretè i Isak Njutinit nè fizikè qè e pèrkufizon nè kètè mènyrè:
" Trupat me kahe d.m.th (drejtime ) tè njèjta shtyhen , ndèrsa trupat me kahe (drejtime) tè kundèrta tèrhiqen ."
Pra ky ligj i fizikantit èshtè vèrtetuar pèr trupat jo frymor natyrisht ,
por - po tè mendojmè thellè , edhe ne tè dy jemi gjithnjè nè shtytje tè mendimeve apo diskutimeve tona.
Cuditèrisht pèr herè tè parè nuk jam dèshpèruar ,jo sepse nuk mè vjen keq tè largohem nga Ti ,ende pa u afruar mirè , por mendoj tè kem bèrè zgjidhjen mè tè mirè ,
-----Pèr Ty dhe pèr mua .
-Ne tè dy jemi njèsoj dhe nuk mund tè qèndrojmè sèbashku !
Margarita Stoja.
Kur tè njoha nè fillim isha tejet e kènaqur , por duke kaluar koha nè
"pakèsinè" e saj kuptova qè ne tè dy kemi tepèr ngjashmèri.
Ne kemi tè njèjtèn forcè tè mendimit dhe argumentit logjik ,kemi tè njèjtin karakter kèmbèngulès . Unè gjèrave dua t'u shkoj deri nè fund , nuk jam sipèrfaqsore edhe pse kjo mè bèn edhe tè vuaj ,
Tè njèjtèn gjè kam vènè re edhe tek Ti , e aq sa e paimagjinueshme ,
unè jam shumè "kokèfortè" , kur mendoj qè kam tè drejtè , e Ti gjithashtu.
Kèshtu vendosa pèr herè tè parè tè largohem unè. Jo sepse nuk tè dèshiroj ,pèrkundrazi akoma e dashuruar, por ne tè dy jemi njèsoj.
Dy njerèz qè rrinè sèbashku kanè nevojè edhe tè plotsohen ,
tè lènè hapsira pèr tè plotsuar njèri tjetrin ,ne tè dy jemi tè plotsuar.
Ne kemi tè njèjtin art tè fjalès dhe pèrdorimit tè saj , tè interpretimit filozofik dhe artistik .
Nèse nè argumente tè ndryshme njèri nga ne duhet tè reflektojè ,
Ti gjithmonè mbron me tè drejtè mendimin tènd , unè timin duke e menduar "akoma" mè tè drejtè . Pra hapsirat tè ngushtuara .
Kèshtu pèr herè tè parè vendosa tè iki unè.
.........................................................................................................
Tek Ti unè shoh tè pèrkryerèn , tè bukurèn , pèrsosmèrinè e mendimit dhe tè fjalès gjykimin ,bukurinè e shpirtit dhe pasurinè e tij .Ti tek unè gjithashtu.
Kjo vèshtirson raportin tonè ,pasi nuk ka hapsirè ...vetèm pèrsosmèri ,pa hapsira.
Mendova qè njèri nga ne tè dy duhet ta bèj kètè hap ,cuditèrisht vendosa ta bèj unè , jo sepse nuk mundem tè tè dua ,
por kemi shumè ngjashmèri.
...........................................................................................................
Ndoshta tè njèjtèn gjè ke menduar edhe Ti , apo ndoshta vetèm nè heshtje ...ndèrsa unè pèr herè tè parè vendosa tè largohem .
Pèr tè vetmen arsye ta pèrsèris edhe njèherè :
Ne tè dy jemi njèsoj.
Kèshtu ndèrsa po shkruaja kètè letèr pèr Ty , mè erdhi ndèrmènd
ligji i tretè i Isak Njutinit nè fizikè qè e pèrkufizon nè kètè mènyrè:
" Trupat me kahe d.m.th (drejtime ) tè njèjta shtyhen , ndèrsa trupat me kahe (drejtime) tè kundèrta tèrhiqen ."
Pra ky ligj i fizikantit èshtè vèrtetuar pèr trupat jo frymor natyrisht ,
por - po tè mendojmè thellè , edhe ne tè dy jemi gjithnjè nè shtytje tè mendimeve apo diskutimeve tona.
Cuditèrisht pèr herè tè parè nuk jam dèshpèruar ,jo sepse nuk mè vjen keq tè largohem nga Ti ,ende pa u afruar mirè , por mendoj tè kem bèrè zgjidhjen mè tè mirè ,
-----Pèr Ty dhe pèr mua .
-Ne tè dy jemi njèsoj dhe nuk mund tè qèndrojmè sèbashku !
Margarita Stoja.
Hektor12
Locus omnem
Nëse me sheh të heshtur nuk do të thotë se nuk kam çfarë të them.
Kujto një këngë të dhimbshme dashurie që ta ngacmon shpirtin në pafundësisht shumë mënyra. Aq shumë ngacmohesh saqë përnjëherë zgjohet çdo ndjesi e përgjumur, e fshehur dhe e harruar. Dhe e tëra synon të flas me një zë. Kujtoje! Më trego se çfarë mund të thuhet në një situatë të tillë. E vetmja që shpërthen është ndjenja e pafjalë dhe zhgënjimi me faktin se mendimet nuk mund të shpërfaqen nëpërmjet syve. Ky jam unë në çdo sekondë që kalon. Sepse në çdo çast mendoj për ty.
Nëse nuk të shkruaj dhe nuk të thërras nuk do të thotë se me mendje nuk jam te ti.
Kujtoje një situatë nga adoleshenca. Shihe një shpirt të trazuar që frymon brenda një trupi të përmbytur në djersë. Duar që drithërojnë. Duar që me qindra herë e formojnë një numër të vetëm. Dhe që asnjëherë nuk gjejnë guxim ta shtypin butonin THIRRJE. Është ky një shpirt i hutuar që tërë kohën e pyet veten: "Athua a po e pret ti thirrjen?" Apo kjo edhe mund të të prish punë?
Nëse futem në vallen e të gjithëve dhe qesh, luaj manekinin, shurdhohem në zhurma, humb nëpër turma....
Kujtoje Hamletin. Përpiqu ta kuptosh furtunën në shpirtin e tij dhe do ta ndien se gjithçka dhemb. Dhemb shumë. Sado që njeriu të përpiqet, sado që e sforcon veten, disa gjëra nuk mund të shlyhen nga shpirti. Ato kanë lëshuar rrënjë thellë dhe tashmë janë bërë një me atomet sublime të shpirtit. T'i shlyesh ato pashmangshëm e zhbën edhe veten.
Heshtja përballë teje dhe kakofonia përballë botës.
Është kjo lufta e pafund në mes të reales dhe iluzionit. E para mjaftohet në vetvete ndërsa tjetra tërë kohën pështillet nëpër gjithçka.
A e di pse?
Sepse ti je e vetmja gjë e vërtetë. Andaj edhe i bën hije çdo gjëje tjetër.
(A.R)
Kujto një këngë të dhimbshme dashurie që ta ngacmon shpirtin në pafundësisht shumë mënyra. Aq shumë ngacmohesh saqë përnjëherë zgjohet çdo ndjesi e përgjumur, e fshehur dhe e harruar. Dhe e tëra synon të flas me një zë. Kujtoje! Më trego se çfarë mund të thuhet në një situatë të tillë. E vetmja që shpërthen është ndjenja e pafjalë dhe zhgënjimi me faktin se mendimet nuk mund të shpërfaqen nëpërmjet syve. Ky jam unë në çdo sekondë që kalon. Sepse në çdo çast mendoj për ty.
Nëse nuk të shkruaj dhe nuk të thërras nuk do të thotë se me mendje nuk jam te ti.
Kujtoje një situatë nga adoleshenca. Shihe një shpirt të trazuar që frymon brenda një trupi të përmbytur në djersë. Duar që drithërojnë. Duar që me qindra herë e formojnë një numër të vetëm. Dhe që asnjëherë nuk gjejnë guxim ta shtypin butonin THIRRJE. Është ky një shpirt i hutuar që tërë kohën e pyet veten: "Athua a po e pret ti thirrjen?" Apo kjo edhe mund të të prish punë?
Nëse futem në vallen e të gjithëve dhe qesh, luaj manekinin, shurdhohem në zhurma, humb nëpër turma....
Kujtoje Hamletin. Përpiqu ta kuptosh furtunën në shpirtin e tij dhe do ta ndien se gjithçka dhemb. Dhemb shumë. Sado që njeriu të përpiqet, sado që e sforcon veten, disa gjëra nuk mund të shlyhen nga shpirti. Ato kanë lëshuar rrënjë thellë dhe tashmë janë bërë një me atomet sublime të shpirtit. T'i shlyesh ato pashmangshëm e zhbën edhe veten.
Heshtja përballë teje dhe kakofonia përballë botës.
Është kjo lufta e pafund në mes të reales dhe iluzionit. E para mjaftohet në vetvete ndërsa tjetra tërë kohën pështillet nëpër gjithçka.
A e di pse?
Sepse ti je e vetmja gjë e vërtetë. Andaj edhe i bën hije çdo gjëje tjetër.
(A.R)
Hektor12
Locus omnem
Jashtë bën dimër, por në shpirtin tim rri ndezur një flakë!
Dita i ka lënë vend natës e nata shpejt do t’i lërë vendin prapë ditës, por sërish flaka do të rrijë ndezur. Do të rrijë ndezuri drita e kandilit, sepse në vend të vajit, ushqehet me shpirtin tim. Dhe kjo më mërzit! Më mërzit ngaqë e di se shpirti është i pavdekshëm e kështu flaka nuk do të fiket as në pafundësi.
Si është e mundur që në këtë botë ende ekziston dikush si ti? Dikush që të njeh vetëm duke ndjerë sinjalet e shpirtit? Dikush që i bën të gjitha duke mos bërë asgjë? Që ta dhuron botën edhe pa e kërkuar atë?
Si është e mundur që ti ekziston?
Si nuk nxitova dhe nuk të gjeta më herët?
Pse ta çoja dëm këtë pjesë të jetës që kam jetuar deri tani?
Si jam sjellë aty përreth teje, por tërë kohën kam qenë i verbër?
O Zot! Pse m’i dhe sytë, kur nuk më mësove që të shihja?
Sonte gjithë qenien time përshkon një mall që mund të mbështjellë edhe vetë botën. Një mall për atë që nuk e pata kurrë, por që çdo atom i shpirtit tim e ndien se ajo në të vërtetë ka qenë gjithë kohën këtu.
Tiparet e saj ishin fshehur copëza-copëza, të shpërndara në të gjithë njerëzit që më kanë dashur. Te dikush ishin flokët. Te dikush sytë. Te dikush tjetër ishte buzëqeshja.
E si mund të mos ndiej mall unë?
Si mund të mos ndiej mall kur, pas shenjave të tua, vrapova tërë jetën?
Si mund të mos ndiej mall kur gjithçka në jetë më ka përgatitur për këtë ditë? Këtë ditë kur do të flakja tutje koracën e padijes dhe do të hapja krahët e shpirtit, që më në fund edhe unë të jetoja?
Gjithçka në këtë botë mund të labërgohet, të thyhet e të copëtohet. Gjithçka mund të bëhet copë e çikë dhe më pas ta marrë me vete ndonjë lumë apo ndonjë erë! Gjithçka mund të copëtohet, por malli im kurrë!
Sonte, kur më përvëlon më shumë se kurrë malli në shpirt!
Sonte, kur aty, si në një betejë apokaliptike, përplasen gëzimi dhe mërzia. Gëzimi që më në fund të gjeta dhe mërzia e madhe pse u vonova!
Do të doja që, vetëm sonte, malli për ty të ishte i thurur nga fjolla bore, sepse atëherë do të shkrihej posa ta prekja me dorë!
Do të shkrihej e ndoshta pastaj unë mund të flija.
(A.R)
* nga "Ditar dashurie i një shkrimtari", Albatros Rexhaj,
Dita i ka lënë vend natës e nata shpejt do t’i lërë vendin prapë ditës, por sërish flaka do të rrijë ndezur. Do të rrijë ndezuri drita e kandilit, sepse në vend të vajit, ushqehet me shpirtin tim. Dhe kjo më mërzit! Më mërzit ngaqë e di se shpirti është i pavdekshëm e kështu flaka nuk do të fiket as në pafundësi.
Si është e mundur që në këtë botë ende ekziston dikush si ti? Dikush që të njeh vetëm duke ndjerë sinjalet e shpirtit? Dikush që i bën të gjitha duke mos bërë asgjë? Që ta dhuron botën edhe pa e kërkuar atë?
Si është e mundur që ti ekziston?
Si nuk nxitova dhe nuk të gjeta më herët?
Pse ta çoja dëm këtë pjesë të jetës që kam jetuar deri tani?
Si jam sjellë aty përreth teje, por tërë kohën kam qenë i verbër?
O Zot! Pse m’i dhe sytë, kur nuk më mësove që të shihja?
Sonte gjithë qenien time përshkon një mall që mund të mbështjellë edhe vetë botën. Një mall për atë që nuk e pata kurrë, por që çdo atom i shpirtit tim e ndien se ajo në të vërtetë ka qenë gjithë kohën këtu.
Tiparet e saj ishin fshehur copëza-copëza, të shpërndara në të gjithë njerëzit që më kanë dashur. Te dikush ishin flokët. Te dikush sytë. Te dikush tjetër ishte buzëqeshja.
E si mund të mos ndiej mall unë?
Si mund të mos ndiej mall kur, pas shenjave të tua, vrapova tërë jetën?
Si mund të mos ndiej mall kur gjithçka në jetë më ka përgatitur për këtë ditë? Këtë ditë kur do të flakja tutje koracën e padijes dhe do të hapja krahët e shpirtit, që më në fund edhe unë të jetoja?
Gjithçka në këtë botë mund të labërgohet, të thyhet e të copëtohet. Gjithçka mund të bëhet copë e çikë dhe më pas ta marrë me vete ndonjë lumë apo ndonjë erë! Gjithçka mund të copëtohet, por malli im kurrë!
Sonte, kur më përvëlon më shumë se kurrë malli në shpirt!
Sonte, kur aty, si në një betejë apokaliptike, përplasen gëzimi dhe mërzia. Gëzimi që më në fund të gjeta dhe mërzia e madhe pse u vonova!
Do të doja që, vetëm sonte, malli për ty të ishte i thurur nga fjolla bore, sepse atëherë do të shkrihej posa ta prekja me dorë!
Do të shkrihej e ndoshta pastaj unë mund të flija.
(A.R)
* nga "Ditar dashurie i një shkrimtari", Albatros Rexhaj,
HipHop-Girl
Papirus rex
... sa te embla keto fjalet..... nji mrekulli.
Hektor12
Locus omnem
Sa gënjejnë ata që thonë se e ke tërë jetën përpara!
Si mund ta dinë këtë?
E tërë jeta përpara nesh mund të jetë vetëm edhe një sekondë më tepër.
Ne sillemi sikur të jemi të pavdekshëm, por e vërteta është se askush nuk e ka të sigurt as edhe një minutë më shumë në këtë botë. Fundi mund të rrijë fshehur para gjithkujt, duke pritur në pusi, në kthinën tjetër të radhës.
E tëra që kemi është ky çast, ky ‘tani’, ky për të cilin jemi të vetëdijshëm e që ikën ende pa arritur ta shijojmë.
Sa herë ndodhesha në udhëkryqe, sa herë lodhesha, sa herë ndieja peshën e zilisë dhe intrigave, sa herë prisja ndihmë nga të tjerët, isha vetë unë ai që në fund i jepja kurajë vetes.
“Pavarësisht se çfarë të thonë, pavarësisht sa përpiqen të të shkurajojnë, mos hiq dorë. Ndiqe ëndrrën tënde!”Këto fjalë ia thosha vetes dhe vazhdoj t’ia them sa herë gjendem në situata të ngjashme.
Ndërsa ti, ti që ende hamendëson, mos prit që të vijë dikush e të t’i mbushë bateritë. Jepi kurajë vetes. Jetoje të tashmen, sepse përndryshe jeta shndërrohet në një ritual shterp të kujtimit të ëndrrave të largëta. Ëndrrave që nuk pate guxim t'u japësh jetë!
(A.R)
Si mund ta dinë këtë?
E tërë jeta përpara nesh mund të jetë vetëm edhe një sekondë më tepër.
Ne sillemi sikur të jemi të pavdekshëm, por e vërteta është se askush nuk e ka të sigurt as edhe një minutë më shumë në këtë botë. Fundi mund të rrijë fshehur para gjithkujt, duke pritur në pusi, në kthinën tjetër të radhës.
E tëra që kemi është ky çast, ky ‘tani’, ky për të cilin jemi të vetëdijshëm e që ikën ende pa arritur ta shijojmë.
Sa herë ndodhesha në udhëkryqe, sa herë lodhesha, sa herë ndieja peshën e zilisë dhe intrigave, sa herë prisja ndihmë nga të tjerët, isha vetë unë ai që në fund i jepja kurajë vetes.
“Pavarësisht se çfarë të thonë, pavarësisht sa përpiqen të të shkurajojnë, mos hiq dorë. Ndiqe ëndrrën tënde!”Këto fjalë ia thosha vetes dhe vazhdoj t’ia them sa herë gjendem në situata të ngjashme.
Ndërsa ti, ti që ende hamendëson, mos prit që të vijë dikush e të t’i mbushë bateritë. Jepi kurajë vetes. Jetoje të tashmen, sepse përndryshe jeta shndërrohet në një ritual shterp të kujtimit të ëndrrave të largëta. Ëndrrave që nuk pate guxim t'u japësh jetë!
(A.R)
Hektor12
Locus omnem
Unë...
Ti...
Të gjithë ne jetojmë në një arenë të egër ku njëri tjetrin e shohim me mosbesim.
Flasim për vlera të mëdha, që i proklamojmë si ideale të raporteve ndër-njerëzore. I stërmadhojmë aq shumë saqë fillojnë të duken edhe absurde.
Kur idealet fillojnë të tingëllojnë si absurd, dhe t' i ngjasojnë ëndrrave të parealizueshme, domosdo se humb besimi. Gjithsecili struket në qoshen e vet. Dhe prej aty ëndërron për një botë më të mirë. Ëndërron derisa e humb besimin edhe në ëndrrat e veta.
A është kjo jetë?
Apo është vetëm një tablo e të jetuarit, ku personazhet më nuk bëjnë përpjekje ta njohin njëri tjetrin. Andaj edhe pavetëdijshëm zbehen në figura dhe skica. Ato mund të duken bukur, por figurat dhe skicat kurrë nuk mund ta ndiejnë të mirën brenda vetes dhe as ta shohin atë në sytë e tjetrit.
Sa e trishtë!
Dikur bota ishte plot me ngjyra ndërsa imazhet e çastit ishin bardhë dhe zi. Tani imazhet kapen në pafundësisht ngjyra, madje edhe ne 3D, ndërsa bota po shkon dhe zymtohet në bardhë dhe zi.
Jam ngopur së qeni skicë.
E di se je ngopur edhe ti.
Andaj të ftoj ta flakim tutje këtë zymti gri që na ka kurthuar.
T'u japim jetë ngjyrave brenda vetes.
Të jemi të vërtetë.
Dhe mos të ndihemi keq për këtë.
(A.R)
Ti...
Të gjithë ne jetojmë në një arenë të egër ku njëri tjetrin e shohim me mosbesim.
Flasim për vlera të mëdha, që i proklamojmë si ideale të raporteve ndër-njerëzore. I stërmadhojmë aq shumë saqë fillojnë të duken edhe absurde.
Kur idealet fillojnë të tingëllojnë si absurd, dhe t' i ngjasojnë ëndrrave të parealizueshme, domosdo se humb besimi. Gjithsecili struket në qoshen e vet. Dhe prej aty ëndërron për një botë më të mirë. Ëndërron derisa e humb besimin edhe në ëndrrat e veta.
A është kjo jetë?
Apo është vetëm një tablo e të jetuarit, ku personazhet më nuk bëjnë përpjekje ta njohin njëri tjetrin. Andaj edhe pavetëdijshëm zbehen në figura dhe skica. Ato mund të duken bukur, por figurat dhe skicat kurrë nuk mund ta ndiejnë të mirën brenda vetes dhe as ta shohin atë në sytë e tjetrit.
Sa e trishtë!
Dikur bota ishte plot me ngjyra ndërsa imazhet e çastit ishin bardhë dhe zi. Tani imazhet kapen në pafundësisht ngjyra, madje edhe ne 3D, ndërsa bota po shkon dhe zymtohet në bardhë dhe zi.
Jam ngopur së qeni skicë.
E di se je ngopur edhe ti.
Andaj të ftoj ta flakim tutje këtë zymti gri që na ka kurthuar.
T'u japim jetë ngjyrave brenda vetes.
Të jemi të vërtetë.
Dhe mos të ndihemi keq për këtë.
(A.R)
Hektor12
Locus omnem
U përula si kalorës i kohëve të shkuara.
Buzët e prekën lehtë lëkurën e butë të dorës së saj.
Një çast i vetëm.
Shumë i shkurtër për t'u parë nga anash.
Por rrufeshëm i thellë në ndjesinë e pakohë.
U ndjeva i vogël para hijes së kësaj zonje të rëndë.
Dhe aty për aty e kuptova pse ndër vite e kisha admiruar në heshtje.
Me miliona imazhe mu vërsulen duke më mbërthyer në dehjen e fantazisë pakufi.
Herë ajo dhe herë unë ...
Një lojë e pafund.
Ajo e lodhur nga gënjeshtarët e dashuruar në vete ndërsa unë i mërzitur nga kukullat pagjak.
Një duet që nuk ndalet së kërkuari diçka më shumë.
Dhe më pas çasti kaloi.
Ajo e tërhoqi dorën ndërsa unë u përpoqa ta përmblidhja veten.
Mu duk se pash diçka në buzëqeshjen e saj.
Mos vallë të dy kaluam nëpër të njëjtin vegim?
Apo ndoshta njeriu e sheh vetëm atë që zemra ia dëshiron.
(A.R)
Buzët e prekën lehtë lëkurën e butë të dorës së saj.
Një çast i vetëm.
Shumë i shkurtër për t'u parë nga anash.
Por rrufeshëm i thellë në ndjesinë e pakohë.
U ndjeva i vogël para hijes së kësaj zonje të rëndë.
Dhe aty për aty e kuptova pse ndër vite e kisha admiruar në heshtje.
Me miliona imazhe mu vërsulen duke më mbërthyer në dehjen e fantazisë pakufi.
Herë ajo dhe herë unë ...
Një lojë e pafund.
Ajo e lodhur nga gënjeshtarët e dashuruar në vete ndërsa unë i mërzitur nga kukullat pagjak.
Një duet që nuk ndalet së kërkuari diçka më shumë.
Dhe më pas çasti kaloi.
Ajo e tërhoqi dorën ndërsa unë u përpoqa ta përmblidhja veten.
Mu duk se pash diçka në buzëqeshjen e saj.
Mos vallë të dy kaluam nëpër të njëjtin vegim?
Apo ndoshta njeriu e sheh vetëm atë që zemra ia dëshiron.
(A.R)
HipHop-Girl
Papirus rex
I paska ba te reja keta se si kam pa... Sa bukur shkruan , çfare talentiiiiiii.
Flm qe na i solle ketu...
Flm qe na i solle ketu...
Hektor12
Locus omnem
Diçka tërë kohën po më ikë nga duart.
Një diçka që nuk po di ta emëroj.
Por e ndiej!
E di se kjo diçka është nyja e të gjithë zbrazëtisë që më ka ngulfatur.
Kuptimi që mungon.
Shushurima e prezencës tënde ...
E vetmja ndjesi që kurrë nuk mund të shkulet nga shpirti im.
(A.R)
Një diçka që nuk po di ta emëroj.
Por e ndiej!
E di se kjo diçka është nyja e të gjithë zbrazëtisë që më ka ngulfatur.
Kuptimi që mungon.
Shushurima e prezencës tënde ...
E vetmja ndjesi që kurrë nuk mund të shkulet nga shpirti im.
(A.R)
HipHop-Girl
Papirus rex
Pse e ka nxjerru librin e ri...Se nji liber ja kam lexue ktij!
Pa kta postimet ne status i ban super...
Skalosha nga fb pa i lexu njihere postimet e tij!
Hektor12
Locus omnem
Si ta shëroj vetminë?
Jam fshehur nëpër rrëmuja.
Jam dehur me të panjohur.
Jam lodhur duke shpikur detyra të reja për veten.
Kam provuar të iki.
Sa më larg nga ti.
Por ti gjithnjë je aty.
Si hije, që bëftë më shfaqet sapo i mbylli sytë.
Ti je jehona e jetës, që dëgjohet në të gjitha kthinat e shpirtit tim.
Pasqyra e të vërtetës, ku e ardhmja zbehet para vrullit të kujtimeve.
Imazhi, që ma trullos të tashmen.
Më trego si ta shëroj vetminë?
Apo vërtetë nuk mund të harrohet dikush, që ia vlen të kujtohet?
(A.R)
Jam fshehur nëpër rrëmuja.
Jam dehur me të panjohur.
Jam lodhur duke shpikur detyra të reja për veten.
Kam provuar të iki.
Sa më larg nga ti.
Por ti gjithnjë je aty.
Si hije, që bëftë më shfaqet sapo i mbylli sytë.
Ti je jehona e jetës, që dëgjohet në të gjitha kthinat e shpirtit tim.
Pasqyra e të vërtetës, ku e ardhmja zbehet para vrullit të kujtimeve.
Imazhi, që ma trullos të tashmen.
Më trego si ta shëroj vetminë?
Apo vërtetë nuk mund të harrohet dikush, që ia vlen të kujtohet?
(A.R)
HipHop-Girl
Papirus rex
-Neno!...
-Bir!
-Dua buke!
Mema hesht.
-Neno!
-Bir!
-Ngriva!
Mema psheretin.
-Neno!
-Bir!
-Me dhemb koka!
Mema s'pergjigjet.
S'ka buke, s'ka zjarr, s'ka te holla per doktor. Dhe djali psheretin. Mema s'pergjigjet. Psheretin edhe ajo ngadale. Djali nuk i degjon psheretimat e memes. Mema degjon tiktaket e zemres se te birit. Nje grua plake e rreckosur, me fytyren rrudha-rrudha, rri mbi koken e nje djali dhe veshtron me sy te zgurdulluar. S'guxon te qaje; ka frike mos ta zgjoje djalin qe porsa filloi te fleje. Rri dhe e veshtron. Dy lot helmi shkasin prej syve te neveritur. Ngadale, pa zhurme, mbeshtet doren e vet mbi ballin e djalit dhe djali zgjohet perseri.
-Neno!
-Biri i nenos.
-Dua buke!
Nena hesht.
-Neno!
-Xhani i nenos!
-Me ngrine kembet!
Nena psheretin.
Dhe djali fle perseri; dhe nena rri dhe e veshtron, dhe ngadale qan e psheretin. Ne heshtjen tragjike te nje nate dimri, ne oden pa drite luhet nje nga mijera tragjedite e jetes njerzore. Dhe cdo tragjedi eshte nje poeme e gjalle! Poema e shekullit njezet!
Nje meme; prane saj nje dhoge, kora e Shen Merise. Mema e veshtron koren e shenjte, i afrohet, e puth dhe kthehet prane djalit. NJe shkendije shprese shkelqen ne syte e saj.
Shen Maria hesht!
Qe nga larg, zhurma e muzikes se radios tingellon ne veshet e memes. Dhe djali fle, pa buke, pa zjarr, pa drite.
-Neno!
-Bir!
-S'jam mire!
-T'u befte nena, fli!
Dhe djali fle perseri. Dhe mema qendron si shtatore! Hedh syte tej e pertej, veshtron koren, veshtron djalin dhe psheretin thelle. Dhe djali fle! Mema i ve doren ne balle! Balli eshte i ftohte! Mema i trazon doren. Dora ka ngrire. Mema e puth ne buze. BUzet jane mbyllur perjete. Mema qan me ze, por djali nuk zgjohet. Dhe zerit te memes i pergjigjet heshtja e nates. Kora perkarshi veshtron dhe hesht. Nje trup i ngrire. Nje meme me sy pa lot. Nje nate dimri vdiq i biri i nje lypseje. S'u prish bota, as fukuaralleku s'mori fund.
(NONDA BULKA)
-Bir!
-Dua buke!
Mema hesht.
-Neno!
-Bir!
-Ngriva!
Mema psheretin.
-Neno!
-Bir!
-Me dhemb koka!
Mema s'pergjigjet.
S'ka buke, s'ka zjarr, s'ka te holla per doktor. Dhe djali psheretin. Mema s'pergjigjet. Psheretin edhe ajo ngadale. Djali nuk i degjon psheretimat e memes. Mema degjon tiktaket e zemres se te birit. Nje grua plake e rreckosur, me fytyren rrudha-rrudha, rri mbi koken e nje djali dhe veshtron me sy te zgurdulluar. S'guxon te qaje; ka frike mos ta zgjoje djalin qe porsa filloi te fleje. Rri dhe e veshtron. Dy lot helmi shkasin prej syve te neveritur. Ngadale, pa zhurme, mbeshtet doren e vet mbi ballin e djalit dhe djali zgjohet perseri.
-Neno!
-Biri i nenos.
-Dua buke!
Nena hesht.
-Neno!
-Xhani i nenos!
-Me ngrine kembet!
Nena psheretin.
Dhe djali fle perseri; dhe nena rri dhe e veshtron, dhe ngadale qan e psheretin. Ne heshtjen tragjike te nje nate dimri, ne oden pa drite luhet nje nga mijera tragjedite e jetes njerzore. Dhe cdo tragjedi eshte nje poeme e gjalle! Poema e shekullit njezet!
Nje meme; prane saj nje dhoge, kora e Shen Merise. Mema e veshtron koren e shenjte, i afrohet, e puth dhe kthehet prane djalit. NJe shkendije shprese shkelqen ne syte e saj.
Shen Maria hesht!
Qe nga larg, zhurma e muzikes se radios tingellon ne veshet e memes. Dhe djali fle, pa buke, pa zjarr, pa drite.
-Neno!
-Bir!
-S'jam mire!
-T'u befte nena, fli!
Dhe djali fle perseri. Dhe mema qendron si shtatore! Hedh syte tej e pertej, veshtron koren, veshtron djalin dhe psheretin thelle. Dhe djali fle! Mema i ve doren ne balle! Balli eshte i ftohte! Mema i trazon doren. Dora ka ngrire. Mema e puth ne buze. BUzet jane mbyllur perjete. Mema qan me ze, por djali nuk zgjohet. Dhe zerit te memes i pergjigjet heshtja e nates. Kora perkarshi veshtron dhe hesht. Nje trup i ngrire. Nje meme me sy pa lot. Nje nate dimri vdiq i biri i nje lypseje. S'u prish bota, as fukuaralleku s'mori fund.
(NONDA BULKA)
Hektor12
Locus omnem
Uji, zjarri dhe morali!
Uji, Zjarri dhe Morali ishin bërë shokë, dhe gjith kohën e kalonin sëbashku.
Një mbrëmje tek po shëtisnin, ndërmjet tyre lindi pyetja se nese ndonjëri prej tyre humbet si do të mund ta gjenin.
Pyetën ujin:
-Nese humbet, si do mundemi të të gjejmë?
-Ku të dëgjoni gurgullimë vraponi se atje më keni- ua kthen uji.
-Po ty zjarr si të gjejmë?
- E thjeshtë, ku te shikoni tym aty jam unë- përgjigjet zjarri.
Kur rradha i erdhi Moralit, përgjigjja e tij tingelloi e cuditshme per shoket e tij:
-Bëni kujdes të mos më humbisni, se nëse me humbisni, kurrë më nuk do të më gjeni.
Uji, Zjarri dhe Morali ishin bërë shokë, dhe gjith kohën e kalonin sëbashku.
Një mbrëmje tek po shëtisnin, ndërmjet tyre lindi pyetja se nese ndonjëri prej tyre humbet si do të mund ta gjenin.
Pyetën ujin:
-Nese humbet, si do mundemi të të gjejmë?
-Ku të dëgjoni gurgullimë vraponi se atje më keni- ua kthen uji.
-Po ty zjarr si të gjejmë?
- E thjeshtë, ku te shikoni tym aty jam unë- përgjigjet zjarri.
Kur rradha i erdhi Moralit, përgjigjja e tij tingelloi e cuditshme per shoket e tij:
-Bëni kujdes të mos më humbisni, se nëse me humbisni, kurrë më nuk do të më gjeni.
Hektor12
Locus omnem
“Trokitje”
Isha njëzet vjeç dhe pyeta: “Kur do ta njoh?”
Në njëzetë e pesë thashë: “Kur ta kem njohur, do të jemi gjithmonë bashkë”.
U bëra tridhjetë dhe ne ishim bashkë. Në tridhjetë e pesë ishim përsëri bashkë.
Po mbushja dyzetë kur bëmë udhëtimin e madh. Nuk mbaj mend se ku vajtëm, por kthimi ishte njëlloj si prej botës së përtejme: Njëri prej nesh u tjetërsua aq shumë, sa e humbi toruan edhe tjetri.
Në dyzet e pesë u ndamë.
Pesëdhjetë vjeç i trokita në derë. Doli dikush dhe më tha:
- Ajo po fle. Ke ndonjë porosi?
- Jo, – i thashë, – vetëm desha të di nëse është mirë.
- Ajo është mirë, – tha.
Ende s’jam pesëdhjetë e pesë që ta di nëse është zgjuar nga gjumi dhe a vazhdon të jetë mirë.
Ndoshta kur të bëhem gjashtëdhjetë, do të pyes veten: “A do ta shoh më?”
Nëse në gjashtëdhjetë e pesë nuk do të jetë ajo që do të trokasë tek unë, shtatëdhjetë vjeç do të martohem me një tjetër. Kam frikë të plakem, por sidomos kam frikë të vdes, pa pasur pranë një dorë gruaje.
Isha njëzet vjeç dhe pyeta: “Kur do ta njoh?”
Në njëzetë e pesë thashë: “Kur ta kem njohur, do të jemi gjithmonë bashkë”.
U bëra tridhjetë dhe ne ishim bashkë. Në tridhjetë e pesë ishim përsëri bashkë.
Po mbushja dyzetë kur bëmë udhëtimin e madh. Nuk mbaj mend se ku vajtëm, por kthimi ishte njëlloj si prej botës së përtejme: Njëri prej nesh u tjetërsua aq shumë, sa e humbi toruan edhe tjetri.
Në dyzet e pesë u ndamë.
Pesëdhjetë vjeç i trokita në derë. Doli dikush dhe më tha:
- Ajo po fle. Ke ndonjë porosi?
- Jo, – i thashë, – vetëm desha të di nëse është mirë.
- Ajo është mirë, – tha.
Ende s’jam pesëdhjetë e pesë që ta di nëse është zgjuar nga gjumi dhe a vazhdon të jetë mirë.
Ndoshta kur të bëhem gjashtëdhjetë, do të pyes veten: “A do ta shoh më?”
Nëse në gjashtëdhjetë e pesë nuk do të jetë ajo që do të trokasë tek unë, shtatëdhjetë vjeç do të martohem me një tjetër. Kam frikë të plakem, por sidomos kam frikë të vdes, pa pasur pranë një dorë gruaje.
Hektor12
Locus omnem
Rezart Palluqi: Kur bie shi, unë verbohem!
Kur bie shi unë verbohem. Sytë e mi arratisen nga zvagrat, irisët e tyre magjikë thithin papushim pikat e shiut, që biejnë në tokë, herë me vrull dhe herë me ngadalë.
-Auuuuuuuu, m’u verbua burri, au, ndihmë?- ulëriu gruaja herën e parë kur më pa, të ulur në divan, ashtu si një trung peme, me zgavrat e syve të boshatisura.
-Mos u panikos. Do kthehen, do kthehen sytë, o shpirt, sytë e mi kaf, sytë e mi të cilët u poqën si gështenja në prushin e zemrës tënde, do kthehen shumë shpejt. Me të mbaruar shiu, ato do vijnë të lagur deri në palcë prej lotëve të qiellit.
Ajo nuk besoi as edhe një fjalë që i thashë, por kërkoi numrin e urgjencës e alarmuar.
Zemër, zemër, jam këtu, mendtë i kam në vend. Prit, sa të pushojë shiu. Sytë do kthehen. Përfytyro mamanë tënde, dikur, që shkonte në krua me dy shtamba prej balte ndër sqetulla, i mbushte ato e kthehej mbas një gjysmë ore në shtëpi. Po kështu edhe sytë e mi! Ata kanë shkuar të furnizohen me lotët e qiellit, të pajisura me esenca shumëngjyrëshe. Por jo vetëm kaq. Retë kur ulen, nuk e mbushin barkun vetëm me ujin e deteve dhe liqeneve, por edhe lotët e patharë të syve të pabuzëqeshur, njerëzve të vrarë barbarisht në luftë, sytë e të cilëve humbitën dhjetëra pranvera të lulëzuara. E kupton, shpirt? Unë jam shkrimtar, dhe më duket humane, që lotët e fëmijve fytyrëpaqeshur, baballarëve dhe nënave të vrarë nga pushtetmbajtësit e ligë, t’i sjell në letërsi. Dhe kjo s’bëhet pa lotët e tyre të harruar, diku, në një luginë të errët. Duhet shpëtuar loti i tyre! Po, po, duhet tretur midis trupeve të vegjël të gërmave letrare, përndryshe ato lotë do i joshin retë e shkaktojnë dhjetë herë më shumë shi nën tokë, dhe ai, shiu i kuq, do të na njollosë teshat e lara, thyejë petalet trëndafilëve.
Ajo u qetësua pak, por jo plotësisht.
Gjuhën tënde poetike s’e marr vesh. Të puthurat po!
Kërkoi menjëherë në Google, fjalën sy, dhe zbuloi aty sëmundjen Daltonizëm.
-Ti vuan nga Daltonizmi- tha ajo e pikëlluar.
Më shpjegoi se kjo lloj sëmundje karakterizohej nga humbja e ngjyrave në irisët e syve. Ngjyrat nuk depërtonin siç duhej në retinat dhe muskujt e syve.
Daullet e veshit më thanë se bubullimat pushuan. Edhe frushullima ose çukçuket romantike të pikave të shiut në çatinë e llamarintë të bodrumit, nuk u dëgjuan më. Sytë e mi këtë herë fluturuan mbi fytyrat e mykura të viktimave të luftës siriane. Mbasi u zhytën në pjatat e syve të tyre të lotuar, i pinë lotët me etje. Në vazhdim, u thithën prej reve gjigande, u përzien si kokrrat e ullirit në qypin me ujë të kriposur qiellor dhe ranë me shpejtësi të fortë në pellgun e vogël të kopshtit tim. Gruaja, me t’i parë sytë e mi të përplasen në barkun e pellgut si kokrra kumbulle të tejpjekura, përplasja e të cilave krijoi dy vrima të përkohëshme në gjirin ujor të pellgut, rivuri ulërimat.
-Shpirt, shpirt, u kthyen sytë. O zot, o zot, ejani këtu o sy të dashur, që ju kam ëndërruar dhe buzëqeshur me mijëra herë- u lut ajo me zë përgjërues.
Sytë sipas gruas time,-sepse unë s’shihja gjë prej gjëje-, lundruan për ca sekonda të hutuar në pellgun e ujit. Me ta marrë veten dhe fituar orientimin e plotë horizontal, u futën më në fund me shpejtësi në zgavrat e syve të mi.
Gruaja deshi t’i puthte ato menjëherë, t’i falenderonte që e gjetën rrugën dhe më kthyen dritën e shikimit, por buzët i frenoi në sekondat e fundit, jo më shumë se dy centimetra para tyre.
-Nuk po m’i puth?
-Oh, dua t’i puth, po o poeti im leshko, dua të t’i puth gjithë natën, por kur mendoj se ato kanë pirë lotët e syve të vdekur, lotët e hidhur të
fytyrave të qara të grave dhe burrave sirianë, se si më duket? Kam merak, por edhe frikë. Ëëëëëë, sytë e vdekur me lotë të patharë. Uaaaa, sa i frikshëm që po bëhesh o shpirt?
Ndërsa gruaja ime me shpirt praktik dhe racional, i ktheu buzët mbrapsh,e nuk m’i puthi sytë, këta të fundit shpërthyen në lot. Qava, deri sa u ngopa. Prej tyre u arratisën 4560 lotë, po aq sa gërmat që ka ky tregim.
Sapo lotët u derdhën në fushën e bekuar të letërsisë, buzëqesha fort dhe shfrenueshëm. Gruaja ime opurtuniste, e pa dhe ma puthi të tërë fytyrën e këndellur.
-Mbaje fytyrën drejt diellit- sepse atëherë do të thahen të gjithë lotët e frikshëm që ndodhën në bebet e syve tuaj- më këshilloi ajo.
-Mos u bëj merak, zemër, sepse të gjjithë lotët, që të 4560-ët, aq sa gërmat e këtij shkrimi, u derdhën në letër.
Tani m’i puth sytë, sepse aty gjen lotët e mi, kripën e të cilëve e njeh, dhe të shijon në gjuhën tënde prej thëllëze, si shëllira më e mjaltë e botës.
-Më në fund ajo m’i puthi sytë, butë dhe shumë gjatë.
Dhe mos u tremb herën tjetër? E di ti…? Me të rënë prap shi, sytë e mi do të shtegtojnë larg, nën një qiell tjetër, poshtë të cilit presin me miliona sy të mbytur në lot të tradhtuar. Ato duhen shpëtuar, thithur e derdhur në çisternën e letërsisë: “oqeani paqësor i miliona syve të tradhtuar”.
Ajo filloi të qajë me oi dhe zë. Duhet të largohemi nga Holanda. O zot, o zot, këtu bie shi orë e minutë dhe ti do jeshë më shumë i verbër se sa me sy.
- Ose do ikim nga Holanda, ose unë të ndava- më kërcënoi ajo me fytyrë të përlotur që u tretën në fytyrën e saj lëkurëtrashë dhe morën formën e një bisku të ngushtë lajthie…
-Këndej e tutje do mbaj syze të zeza- e ngushëllova unë.
-Ajo m’u përgjigj: qaj vetëm për fatkeqësitë e familjes tonë dhe jo hallet e botës- dhe doli jashtë për të shëtitur e vetme duke e mbyllur portën e shtëpisë egër…
Kur bie shi unë verbohem. Sytë e mi arratisen nga zvagrat, irisët e tyre magjikë thithin papushim pikat e shiut, që biejnë në tokë, herë me vrull dhe herë me ngadalë.
-Auuuuuuuu, m’u verbua burri, au, ndihmë?- ulëriu gruaja herën e parë kur më pa, të ulur në divan, ashtu si një trung peme, me zgavrat e syve të boshatisura.
-Mos u panikos. Do kthehen, do kthehen sytë, o shpirt, sytë e mi kaf, sytë e mi të cilët u poqën si gështenja në prushin e zemrës tënde, do kthehen shumë shpejt. Me të mbaruar shiu, ato do vijnë të lagur deri në palcë prej lotëve të qiellit.
Ajo nuk besoi as edhe një fjalë që i thashë, por kërkoi numrin e urgjencës e alarmuar.
Zemër, zemër, jam këtu, mendtë i kam në vend. Prit, sa të pushojë shiu. Sytë do kthehen. Përfytyro mamanë tënde, dikur, që shkonte në krua me dy shtamba prej balte ndër sqetulla, i mbushte ato e kthehej mbas një gjysmë ore në shtëpi. Po kështu edhe sytë e mi! Ata kanë shkuar të furnizohen me lotët e qiellit, të pajisura me esenca shumëngjyrëshe. Por jo vetëm kaq. Retë kur ulen, nuk e mbushin barkun vetëm me ujin e deteve dhe liqeneve, por edhe lotët e patharë të syve të pabuzëqeshur, njerëzve të vrarë barbarisht në luftë, sytë e të cilëve humbitën dhjetëra pranvera të lulëzuara. E kupton, shpirt? Unë jam shkrimtar, dhe më duket humane, që lotët e fëmijve fytyrëpaqeshur, baballarëve dhe nënave të vrarë nga pushtetmbajtësit e ligë, t’i sjell në letërsi. Dhe kjo s’bëhet pa lotët e tyre të harruar, diku, në një luginë të errët. Duhet shpëtuar loti i tyre! Po, po, duhet tretur midis trupeve të vegjël të gërmave letrare, përndryshe ato lotë do i joshin retë e shkaktojnë dhjetë herë më shumë shi nën tokë, dhe ai, shiu i kuq, do të na njollosë teshat e lara, thyejë petalet trëndafilëve.
Ajo u qetësua pak, por jo plotësisht.
Gjuhën tënde poetike s’e marr vesh. Të puthurat po!
Kërkoi menjëherë në Google, fjalën sy, dhe zbuloi aty sëmundjen Daltonizëm.
-Ti vuan nga Daltonizmi- tha ajo e pikëlluar.
Më shpjegoi se kjo lloj sëmundje karakterizohej nga humbja e ngjyrave në irisët e syve. Ngjyrat nuk depërtonin siç duhej në retinat dhe muskujt e syve.
Daullet e veshit më thanë se bubullimat pushuan. Edhe frushullima ose çukçuket romantike të pikave të shiut në çatinë e llamarintë të bodrumit, nuk u dëgjuan më. Sytë e mi këtë herë fluturuan mbi fytyrat e mykura të viktimave të luftës siriane. Mbasi u zhytën në pjatat e syve të tyre të lotuar, i pinë lotët me etje. Në vazhdim, u thithën prej reve gjigande, u përzien si kokrrat e ullirit në qypin me ujë të kriposur qiellor dhe ranë me shpejtësi të fortë në pellgun e vogël të kopshtit tim. Gruaja, me t’i parë sytë e mi të përplasen në barkun e pellgut si kokrra kumbulle të tejpjekura, përplasja e të cilave krijoi dy vrima të përkohëshme në gjirin ujor të pellgut, rivuri ulërimat.
-Shpirt, shpirt, u kthyen sytë. O zot, o zot, ejani këtu o sy të dashur, që ju kam ëndërruar dhe buzëqeshur me mijëra herë- u lut ajo me zë përgjërues.
Sytë sipas gruas time,-sepse unë s’shihja gjë prej gjëje-, lundruan për ca sekonda të hutuar në pellgun e ujit. Me ta marrë veten dhe fituar orientimin e plotë horizontal, u futën më në fund me shpejtësi në zgavrat e syve të mi.
Gruaja deshi t’i puthte ato menjëherë, t’i falenderonte që e gjetën rrugën dhe më kthyen dritën e shikimit, por buzët i frenoi në sekondat e fundit, jo më shumë se dy centimetra para tyre.
-Nuk po m’i puth?
-Oh, dua t’i puth, po o poeti im leshko, dua të t’i puth gjithë natën, por kur mendoj se ato kanë pirë lotët e syve të vdekur, lotët e hidhur të
fytyrave të qara të grave dhe burrave sirianë, se si më duket? Kam merak, por edhe frikë. Ëëëëëë, sytë e vdekur me lotë të patharë. Uaaaa, sa i frikshëm që po bëhesh o shpirt?
Ndërsa gruaja ime me shpirt praktik dhe racional, i ktheu buzët mbrapsh,e nuk m’i puthi sytë, këta të fundit shpërthyen në lot. Qava, deri sa u ngopa. Prej tyre u arratisën 4560 lotë, po aq sa gërmat që ka ky tregim.
Sapo lotët u derdhën në fushën e bekuar të letërsisë, buzëqesha fort dhe shfrenueshëm. Gruaja ime opurtuniste, e pa dhe ma puthi të tërë fytyrën e këndellur.
-Mbaje fytyrën drejt diellit- sepse atëherë do të thahen të gjithë lotët e frikshëm që ndodhën në bebet e syve tuaj- më këshilloi ajo.
-Mos u bëj merak, zemër, sepse të gjjithë lotët, që të 4560-ët, aq sa gërmat e këtij shkrimi, u derdhën në letër.
Tani m’i puth sytë, sepse aty gjen lotët e mi, kripën e të cilëve e njeh, dhe të shijon në gjuhën tënde prej thëllëze, si shëllira më e mjaltë e botës.
-Më në fund ajo m’i puthi sytë, butë dhe shumë gjatë.
Dhe mos u tremb herën tjetër? E di ti…? Me të rënë prap shi, sytë e mi do të shtegtojnë larg, nën një qiell tjetër, poshtë të cilit presin me miliona sy të mbytur në lot të tradhtuar. Ato duhen shpëtuar, thithur e derdhur në çisternën e letërsisë: “oqeani paqësor i miliona syve të tradhtuar”.
Ajo filloi të qajë me oi dhe zë. Duhet të largohemi nga Holanda. O zot, o zot, këtu bie shi orë e minutë dhe ti do jeshë më shumë i verbër se sa me sy.
- Ose do ikim nga Holanda, ose unë të ndava- më kërcënoi ajo me fytyrë të përlotur që u tretën në fytyrën e saj lëkurëtrashë dhe morën formën e një bisku të ngushtë lajthie…
-Këndej e tutje do mbaj syze të zeza- e ngushëllova unë.
-Ajo m’u përgjigj: qaj vetëm për fatkeqësitë e familjes tonë dhe jo hallet e botës- dhe doli jashtë për të shëtitur e vetme duke e mbyllur portën e shtëpisë egër…
Hektor12
Locus omnem
Fakete Rexha: NËNË, UNË PO MËRZITEM
Rrezet e diellit depërtojnë si fashëza të holla përmes kanateve të dritares, pa u ndier në dhomë. Lëvizin parreshtur nëpër tepih, mobilie e tavan. Nëpër fustanin e Berilu me fleta e lulemollë. Dhuratë për ditëlindjen e saj te gjashtë, të tretën në Francë. Ndërkohë qe ajo po luante, then këtë heshtje vrasëse, mbyllur në ne, e në dhomën tonë të ditës:
- Nënë, a janë babat e këqinj?
- Si, ashtu moj zemër? Janë të dashur e të mirë sa s'bëhet!
- Edhe kur i harrojnë fëmijët në shkollë?
- Prindërit kurrë për asnjë çast si harrojnë fëmijët e vetë. Por, për ndonjë arsye të madhe ndodhë të vonohen. Kurrsesi ti harrojnë.
- E për ç'arsye babi u vonua atëhere, e s'erdhi të më marri në shkollë?
- Ngaqë pati punë në Paris, dhe...
- Po, babi s'është në punë. E...Parisi...a është Parisi në Prishtinë?
- Jo, gëzimi i nënës. Prishtina është në Kosovë. Kurse Parisi në Francë.
- Cka është Kosova?
- Është vendi dhe e kaluara jonë!
- Po, Franca?
- E sotmja dhe e ardhmja!
- Nënë, ç'do të thotë e kaluara?
- Cdo ditë dhe çdo gjë që mbetet pas nesh.
- A është dhoma ime e kaluara?
- Poooo,....mund të jetë!
- Ëëëëë....ëëë...( Berilu, bënë kinse po qanë duke fshirë sytë me grushtet e vogla, e duke rrudhur buzët e holla si një dredhëz).
- Oh, ç'ka zemra ime? ....Pse shpirti i nënës qanë?
- Po qaj...për të kaluarën time...ëëë...lodrat, fustanet, shtratin...ëëë...mësuesen, shkollën, Prishtinën!
- Mos qajë, zemra e nënës! Do të shkojmë edhe në Prishtinë. Mos qajë!
- Ngrihu pra të shkojmë!
- Jo, o shpirt! Tani s'kemi të drejtë. Do të shkojmë një ditë, në të ardhmen.
- E, ç'është e ardhmja?
- E ardhmja janë ditët që vijnë. Ajo që mendojmë të bëjmë në jetë.
- Po, e drejta ç'është?
- Liria për të bërë një gjë. Pa e prek lirinë e tjetrit. Pa i bërë të keqe. Pa penguar tjetrin.
- E, ne kë e pengojmë nëse shkojmë në Prishtinë...Gjakovë...Kosovë? Unë shkoj në dhomën time.
- Po, shpirti nënës. Por, ne kemi ardhur në Francë për të qenë të lirë. Mirëpo, ende s'kemi të drejtë të kthehemi.
- A është ende lufta në Kosovë?
- Jo, ka mbaruar. Por, ende duhet kohë që të lirohemi krejtësisht.
- Nënë, e pse ndodhë lufta? Ajo është e keqe! I vrasin fëmijët e vegjël. Ata s'janë të fortë si nënat, e si babat.
- Berilu, shpirti nënës! Ti ende je e vogël, kur të rritesh më bukur do ti kuptosh gjërat.
- Po unë jam e madhe. Shiqo, unë jam më e madhe se ti (ajo hyp në fotelen ku jam ulur, pas shpinës sime, me duart e vogla më kap kokën që ta shiqoj nga prapa se sa e madhe duket mbi mua). Pastaj, kur unë të flas frengjisht, ti po më përgjigjesh shqip, ngaqë je e vogël e s'di me folë mirë.
- Uaaaaa, si flet me nënën kështu, Berilu? Po të ndëgjoj dikush do të përqeshë. Do të thoshte, çfarë vajze, sa e madhe e si flitka me nënën e vetë, si me qenë bebë!
- Ata më përqeshin por unë do tu them: nëna ime është e vogël se nuk di frengjisht. Por, është e fortë. Po të kapi do të rrahi aq bukur shqip, sa do t'çuditesh!
- Berilu, mjaft më. Mos e lodh nënën me këto gjepura!
- Nënë, po unë po mërzitem. E, babi ende s'erdhi...
Rrezet e diellit depërtojnë si fashëza të holla përmes kanateve të dritares, pa u ndier në dhomë. Lëvizin parreshtur nëpër tepih, mobilie e tavan. Nëpër fustanin e Berilu me fleta e lulemollë. Dhuratë për ditëlindjen e saj te gjashtë, të tretën në Francë. Ndërkohë qe ajo po luante, then këtë heshtje vrasëse, mbyllur në ne, e në dhomën tonë të ditës:
- Nënë, a janë babat e këqinj?
- Si, ashtu moj zemër? Janë të dashur e të mirë sa s'bëhet!
- Edhe kur i harrojnë fëmijët në shkollë?
- Prindërit kurrë për asnjë çast si harrojnë fëmijët e vetë. Por, për ndonjë arsye të madhe ndodhë të vonohen. Kurrsesi ti harrojnë.
- E për ç'arsye babi u vonua atëhere, e s'erdhi të më marri në shkollë?
- Ngaqë pati punë në Paris, dhe...
- Po, babi s'është në punë. E...Parisi...a është Parisi në Prishtinë?
- Jo, gëzimi i nënës. Prishtina është në Kosovë. Kurse Parisi në Francë.
- Cka është Kosova?
- Është vendi dhe e kaluara jonë!
- Po, Franca?
- E sotmja dhe e ardhmja!
- Nënë, ç'do të thotë e kaluara?
- Cdo ditë dhe çdo gjë që mbetet pas nesh.
- A është dhoma ime e kaluara?
- Poooo,....mund të jetë!
- Ëëëëë....ëëë...( Berilu, bënë kinse po qanë duke fshirë sytë me grushtet e vogla, e duke rrudhur buzët e holla si një dredhëz).
- Oh, ç'ka zemra ime? ....Pse shpirti i nënës qanë?
- Po qaj...për të kaluarën time...ëëë...lodrat, fustanet, shtratin...ëëë...mësuesen, shkollën, Prishtinën!
- Mos qajë, zemra e nënës! Do të shkojmë edhe në Prishtinë. Mos qajë!
- Ngrihu pra të shkojmë!
- Jo, o shpirt! Tani s'kemi të drejtë. Do të shkojmë një ditë, në të ardhmen.
- E, ç'është e ardhmja?
- E ardhmja janë ditët që vijnë. Ajo që mendojmë të bëjmë në jetë.
- Po, e drejta ç'është?
- Liria për të bërë një gjë. Pa e prek lirinë e tjetrit. Pa i bërë të keqe. Pa penguar tjetrin.
- E, ne kë e pengojmë nëse shkojmë në Prishtinë...Gjakovë...Kosovë? Unë shkoj në dhomën time.
- Po, shpirti nënës. Por, ne kemi ardhur në Francë për të qenë të lirë. Mirëpo, ende s'kemi të drejtë të kthehemi.
- A është ende lufta në Kosovë?
- Jo, ka mbaruar. Por, ende duhet kohë që të lirohemi krejtësisht.
- Nënë, e pse ndodhë lufta? Ajo është e keqe! I vrasin fëmijët e vegjël. Ata s'janë të fortë si nënat, e si babat.
- Berilu, shpirti nënës! Ti ende je e vogël, kur të rritesh më bukur do ti kuptosh gjërat.
- Po unë jam e madhe. Shiqo, unë jam më e madhe se ti (ajo hyp në fotelen ku jam ulur, pas shpinës sime, me duart e vogla më kap kokën që ta shiqoj nga prapa se sa e madhe duket mbi mua). Pastaj, kur unë të flas frengjisht, ti po më përgjigjesh shqip, ngaqë je e vogël e s'di me folë mirë.
- Uaaaaa, si flet me nënën kështu, Berilu? Po të ndëgjoj dikush do të përqeshë. Do të thoshte, çfarë vajze, sa e madhe e si flitka me nënën e vetë, si me qenë bebë!
- Ata më përqeshin por unë do tu them: nëna ime është e vogël se nuk di frengjisht. Por, është e fortë. Po të kapi do të rrahi aq bukur shqip, sa do t'çuditesh!
- Berilu, mjaft më. Mos e lodh nënën me këto gjepura!
- Nënë, po unë po mërzitem. E, babi ende s'erdhi...
Hektor12
Locus omnem
Albert Zholi: MË VJEN TURP TË TË THEM “MË FAL”
Atë mbremje kisha shkuar te miku im, Kastrioti, për të marrë disa libra që m’i kish sjellë nga Tirana. Veja rrallë se komshiu i tij grek bënte zhurmë sa here shihte vizitorë:
-Nuk dua që të më mbushet pallati me alvanozë! Shkallët dhe ashensorin i duam për vete.
... Kjo e detyronte Kastriotin, që ç’do gëzim familjar ta bënte nëpër lokale, ku harxhonte qimet e kokës. Ai e dinte se ç’kish pësuar kur bëri ditëlindjen e djalit. Të ndezur nga rakia, të ftuarit ia shkulën labçes. Pa mbaruar akoma kënga erdhi komshiu-grek dhe kërcënoi:
-Po nuk e pushuat këtë këngë, për pesë minuta solla policinë.
Kënga pushoi dhe të ftuarit u larguan qejfprishur. Qysh mnga ajo ditë Kastrioti me komshiun-grek nuk shkëmbenin as “mirmëngjes”.
Atë mbremje dera e komshiut-grek qëndronte hapur. Njerëzit dilnin e hynin vazhdimisht. Unë hyra me njëherë te dera e Kastriotit dhe e pyeta:
-Çfar ka ndodhur?
-I është përplasur djali me makinë dhe është rëndë. I duhet gjak. Merr librat dhe eja të shkojmë t’i gjendemi!-dhe librat m’i vendosi në duar.
Kastrioti kaloi mes njerëzve dhe shkoi drejt e te babai i djalit të plagosur:
-Zoti Jorgo, të shkuara të djalit!
Ai e pa me mosbesim dhe i zgjati dorën me përtesë.
-Erdha për diçka tjetër. Dua t’ju pyes ç’grup-gjaku ka djali juaj?
Z.Jorgo ngriti përsëri kokën dhe nëpër dhëmbë foli:
-Grupi zero.
-Edhe unë atë grup-gjaku kam. Më çoni në spitalë të ndihmoj dhe unë jetën e djalit tuaj me gjakun tim.
Jorgua s’po u besonte veshëve. U ngrit me vështirësi, e përqafoi dhe i tha:
-Më vjen turp të të them “Më fal!”.
Atë mbremje kisha shkuar te miku im, Kastrioti, për të marrë disa libra që m’i kish sjellë nga Tirana. Veja rrallë se komshiu i tij grek bënte zhurmë sa here shihte vizitorë:
-Nuk dua që të më mbushet pallati me alvanozë! Shkallët dhe ashensorin i duam për vete.
... Kjo e detyronte Kastriotin, që ç’do gëzim familjar ta bënte nëpër lokale, ku harxhonte qimet e kokës. Ai e dinte se ç’kish pësuar kur bëri ditëlindjen e djalit. Të ndezur nga rakia, të ftuarit ia shkulën labçes. Pa mbaruar akoma kënga erdhi komshiu-grek dhe kërcënoi:
-Po nuk e pushuat këtë këngë, për pesë minuta solla policinë.
Kënga pushoi dhe të ftuarit u larguan qejfprishur. Qysh mnga ajo ditë Kastrioti me komshiun-grek nuk shkëmbenin as “mirmëngjes”.
Atë mbremje dera e komshiut-grek qëndronte hapur. Njerëzit dilnin e hynin vazhdimisht. Unë hyra me njëherë te dera e Kastriotit dhe e pyeta:
-Çfar ka ndodhur?
-I është përplasur djali me makinë dhe është rëndë. I duhet gjak. Merr librat dhe eja të shkojmë t’i gjendemi!-dhe librat m’i vendosi në duar.
Kastrioti kaloi mes njerëzve dhe shkoi drejt e te babai i djalit të plagosur:
-Zoti Jorgo, të shkuara të djalit!
Ai e pa me mosbesim dhe i zgjati dorën me përtesë.
-Erdha për diçka tjetër. Dua t’ju pyes ç’grup-gjaku ka djali juaj?
Z.Jorgo ngriti përsëri kokën dhe nëpër dhëmbë foli:
-Grupi zero.
-Edhe unë atë grup-gjaku kam. Më çoni në spitalë të ndihmoj dhe unë jetën e djalit tuaj me gjakun tim.
Jorgua s’po u besonte veshëve. U ngrit me vështirësi, e përqafoi dhe i tha:
-Më vjen turp të të them “Më fal!”.