Copëza shkrimesh.

[dr love]

SHARL BODLER

DEHUNI


Gjithçka ka një zgjidhje, e cila është fare e thjeshtë: duhet të jeni gjithmonë të dehur, për të mos ndjerë zgjedhën e rendë të kohës e cila ju dërmon shpatullat e ju përul mizorisht për tokë. Duhet të pini e të deheni pa pushim! Po me çfarë? Me verë, poezi a vyrtute, sipas shijes suaj. S'ka rendësi me ç'farë, vetëm të dehur të jeni ! E në se, nganjëherë, do të zgjoheni plasur në shkallet e një pallati, mbi barin e gjelbër të një varri e pija do t'i u ketë dalë, i kërkoni erës, valës së detit, zogjve, orës së pazarit, gjithçkaje që ecën, që ikën, që këndon, që flet. Pyeteni sa vajti ora. Dhe era, vala, ylli, zogu, ora do ju përgjigjen: është sahati të bëheni përsëri tapë. Që të mos ta ndjeni veten skllevër, martirë të kohës, dehuni, dehuni pa pushim me verë, me poezi, me vyrtute, sipas dëshirës ...

 

[dr love]

Viktor Hugo për Adele Foucher1821

E dashur!

Kur dy shpirtra të cilët kanë kërkuar njëri-tjetrin për aq kohë për t'u rigjetur në më fund..., një bashkim i furishëm dhe i pastër si vetë ato... fillon në tokë dhe vazhdon përjetë në parajsë. Ky bashkim është dashuri, dashuri e vërtetë..., një besim i cili hyjnizon të dashuruarin, një bashkim jeta e të cilit rrjedh nga përkushtimi dhe pasioni dhe për të cilin edhe sakrificat më të mëdha janë kënaqësi të ëmbla. Kjo është dashuria që ti më bën të ndiej... Shpirti yt është krijuar për të dashuruar me pastërtinë dhe pasionin e engjëjve. I yti përgjithmonë V.H
__________________

 

[dr love]

"Kushdo qe ka rrojtur ne vetmi e di mire se sa i nevojshem eshte monolgu. Fjala e mbajtur perbrenda e bren njeriun . Kur flasim me hapesiren sikur shfryejme dufin. Kete zakon sic dihet e kishte Sokrati. Ai bisedonte me veten e vet, po keshtu edhe Luteri. Ursusi u ngjante ketyre njerezve te medhenj. Kishte zotesine qe vete fliste dhe vete degjonte. Bente pyetje dhe pergjigjej; levdohej dhe shahej"


Romani "Njeriu qe qesh"

 

[dr love]

Ngadalë vdes...
Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

Pablo Neruda

 

[dr love]

NË HEMISFERËN E FLOKËVE TË TU...


... Lermë t'u marr erë, të thith thellë, pafundësisht, aromën e flokëve të tu, të zhys në to krejt fytyrën si në ujët e një burimi të kristalte e, pastaj, me gishtat e mi t'i shushpuris ato si një shami erëmirë që shpërndan kujtime të ëmbla në eter. Ah, sikur ti të mund të imagjinoje gjith'ato që unë shoh, gjith'ato që ndjej, gjith'ato që dëgjoj në flokët e tu! Shpirti im lundron mbi parfume si shpirti i të tjerëve në muzikë... I zhytur mes flokëve të tu, shoh një ëndërr plot anije, vela e direke të cilët musonet i shtyjnë drejt klimash të mrekullueshme, mes detrash pafund, aty ku qielli është tepër blu e deti shumë i thellë, aty ku thithet ajër i parfumuar nga aroma e frutave, barit e lëkurës njerëzore. Ja, në oqeanin e flokëve të tu shoh një port plot dallgë këngësh melankolike, me njerëz të fortë racash të ndryshme e plot anije lloj-llojesh të cilat lartojnë arkitekturat e tyre të përkryera nenë një qiell të pafund ku prehët një ngrohtësi e përjetshme. Duke ledhatuar flokët e tu, ndjej ofshamat e lëngatat e dikurshme, të përjetuara shtirë mbi një divan, në dhomëzën e një anije të bukur përkundur nga valët e lehta të molos; aty mes vazo lulesh e amforash freskuese. Mes vatrës së zjarrtë të flokëve të tu, tani thith aromë duhani ekzotik përzier me opium e kallam sheqeri e, ndërkohë, në natën e flokëve të tu, më shfaqet shkëlqimi i pafund i kaltërsive tropikale; mbi brigjet e kadifenjta të flokëve të tu mbushem plot aroma ku ndjej përzier bashkë: bitum, myshk e vaj kokoje. Ah, lermë të kafshoj flokët e tu ! Kur fus gojën mes masës së tyre elastike e rebele, më duket se shijoj kujtimet më të ëmbla!...

Charles Baudelaire

 

[dr love]

I HUAJI

Me thuaj, cilin do më tepër, ti, njeri enigmatik ? Babën, nenën, motrën a vëllanë ?
- S'kam as babë, as nënë, as motër e as vëlla.
- Miqtë ?
- Po më flisni për diçka, kuptimin e së cilës gjer më sot, s'e kam njohur.
- Atdheun ?
- As qe di nga bie e ku ndodhet !
- Të bukurën ?
- Do ta doja me gjithë qejf, atë perëndi të pavdekshme.
- Florinjtë ?
- Ato i urrej, po aq sa ju urreni Zotin
- E, çfarë do atëher’, o i huaj i çuditshëm ?
- Dua retë. Retë që ecin lart në qiell aty lart, aty lart ... ato retë e mrekullueshme !

SHARL BODLER

 

[dr love]

MIRESITE E HENES


Ndërkohë që ti ishe duke fjetur, tekanjozja Hënë, qe nga prapa dritares pa shtratin tend e tha: Kjo vogëlushe më pëlqen. Dhe zbriti butësisht shkallët prej resh e, pa bërë zhurmë, kaloi mespërmes xhamave. Pastaj, u shtri mbi trupin tënd me ëmbëlsinë e një nëne e, mbi fytyrën tende hodhi ngjyrën e vellos së saj. E sytë e tu u benë të gjelbër e faqet tepër të zbehta. E, pastaj, ndërkohë që ti ishe duke kundruar plot qejf atë vizitore të çuditshme, ajo t’u ngjit nëpër gushë, ta pushtoi gjoksin fort e sytë e tu, çuditërisht u zmadhuan shumë shoqëruar me një dëshire vajtimi, ndjenjë të cilën ti do ta ruaje përjetë.E, sakaq, e dehur nga lumturia, Hëna kish mbushur gjithë dhomën me një atmosferë fosforeshente si ajo e peshqve që natën lëshojnë drite e, mendueshëm, thoshte: Ti do t’i nënshtrohesh përjetësisht influencës së kësaj puthje. Ti do të jesh e bukur ashtu siç dua unë. Ti do të duash atë që dua unë dhe atë që më mua më do: ujin, retë, heshtjen dhe natën. Detin e pafund ngjyrë gurkali. Ujërat e tij herë të qeta e herë të trazuara. Vendet ku s’do vesh këmbë asnjëherë. Dashnorin që s’do ta njohësh kurrë. Lulet e frikshme. Parfumet që do të bëjnë të luash mendsh. Macet që zvarriten mbi piano e rënkojnë si gra, me zë të ëmbël që del nga gryka. E, ty do të të duan dashnorët e mi, ty do të vijnë rrotull kurtizanët e mi. Ti do jesh mbretëresha e njerëzve me sy të gjelbër. E atyre që u kam zënë frymën me puthjet e mia të natës. Atyre që adhurojnë detin. Detin e pafund, plot zallahi. Atyre që s’dinë ku ndodhen e mes grash që s’i njohin. Mes lulesh të çuditshme që i ngjajë temjanicës së një feje të panjohur. Mes parfumesh që prishin vullnetin dhe kafshësh të egra e epshore, te cilat janë idhujt e çmendurisë së tyre. E, është kjo arsyeja pse moj e mallkuar, vajze e dashur e nazemadhe që, tani, unë jam shtrirë pranë kembkave të tua, duke kërkuar në tërësinë e qenies tënde refleksin e Hyjnisë së dyshimtë, asaj, të rraskapiturës nunë, të fatthënës ndrikull, mëndeshës helmdhënse të gjithë lunatikëve ...

Sharl Bodler

 

[dr love]

. Gjithë burrat janë gënjeshtarë, të paqëndrueshëm, fallco, llafazanë, hipokritë, sedertarë dhe të poshtër. Gjithë gratë janë të pabesa, artificiale, vanitoze, kurioze dhe të shthurura. Bota është një gjiriz i pafund ku foka me forma nga më të çuditshmet hiqen zvarrë mes malesh prej lluce. Por ka në botë një gjë të shenjtë dhe sublime e cila është bashkimi i dy prej këtyre qenieve kaq mëkatare e të frikshme. Jemi zhgënjyer shpesh në dashuri, jemi plagosur e ndjerë shumë herë fatkeqë; por ama gjithmonë kemi dashuruar. E, kur ka ardhur koha të ndodhemi buze varrit, kemi kthyer kokën pas dhe i kemi themi vetes: “Kam vuajtur shumë herë, shpesh jam zhgënjyer, por megjithatë kam dashuruar. Jam unë ai që kam jetuar jetën time e jo një krijese e rreme krijuar prej sedrës dhe mërzitjes sime ” ...


Alfred dë Mysé
'S’behet shaka me dashurinë'

 

[dr love]

Një drekë, një këpucë, miq jo!

Dreka, kthye ne thërmija.
Brenda gjoksit të secilit, copëza gjaku u shkoqën.
Për çka ishte femërore, mori ngjyrë gri të errët, e
për ç'kish mbetur tjetër s'dukej të kish jetë. Të
gjithë u shpërndanë.
E vetme, në krye të tavolinës së përçudur, ngeli një
hije që s'lëvizte. Një fëmijë, disi harruar, ulur në
tokë, mbështetur me bërryla në gjunj ekokën në duar,
kushedi ç'i fliste viteve të veta. Kapërdihej, me lot
të heshtur dhe as që e çau kokën fare, për atë kandërr
të frikshme, që po ecte buzë këmbëve të tij.
Dëgjohej, veç xrri-xrritja e një krimbi druri, diku
në brendësi të këmbëve të tavolinës apo... ndonjë
karrike.
Për dreq, një trokitje. Mbase ndonjë mik a... kushdo
mund të ishte...
Hija, lëvizi mefshët nga tavolina ku qe ngulur. s'u
kuptua kurrë arsyeja, por një katrahurë këmbësh të
ngatërruara për në theqafje u dëgjua saktë. Njëra
këpucë u fsheh diku, e lemerisur nga këmba që e mbante
dhe mbeti po aty, pa zë, me gojën hapur nga tmerri që
provoi. U ndje klithma e një fëmije...
Thërrimet u fshinë me mëngë, e gjithë ç'pat përsipër
u plasën përtokë.
Një e trokitur tjetër guxoi të shprehte dëshirën për
të çapur brenda, hapat e vet. Këpuca e mpirë në atë
pozicion që kish ngelur, ra në kurriz. Për ters të
vet, kërciti me zhurmë. Një dorë e përfshiu të tërën
dhe e flakëriu të mbërthyer nga maja. Pa ditur se në
ç'masë u përplas, këpucës sikur iu shtrembëruan
turinjtë nga pështirosja e gjakut që kish ndotur
thembrën e saj. Qe e pafuqishme për ta pastruar atë
vetë.Por s'kish besim shumë as në mirësinë e atij të
sapohyrëdalurit, fytyrën e të cilit kish prekur. E
ndjente veten se qe e përbuzur, madje më shumë e
humbur!
__________________
Ledri kurti (kraja)

 

[dr love]

Petro Marko: 25 nëntor 1913 - 27 dhjetor 1991

Tirana, shembull i jetesës sonë shoqërore. Si rron njerëzia: ku ha, ku dëfren, ku shkon. Si fitohet dhe si prishet paraja. Çmimet e sendeve të para. Vëzhgime të përgjithëshme mbi mënyrën e rrojtjes sonë.

* * *

Beqar apo familjar?

- Meshkuj! Kudo meshkuj! Tirana është mashkullore!

- Apo s’është kështu?

- Ku janë gratë?

- Në shtëpi? Të burgosura? Të skllavëruara? Të sëmura? Të dënuara?

- Apo gjithë burrat që të ze syri nëpër rrugët e mbushura të kryeqytetit janë beqarë?

- Kjo s’është e vërtetë, se në çdo kënd të çdo ndërtese sheh edhe nga katër a pesë çilimij…

- Atëhere pse nuk dalin edhe femrat të marrin erë të lirë, të shikojnë dynja, të lëvizin, të zbukurojnë rrugët mashkullore të Tiranës?
- Fajin e kanë vetë burrat. Kushedi! Mbase përtojnë, s’e kanë zakon që të dalin një ose dy herë në javë me bashkëshortët e tyre, me motrat dhe bijat e tyre në bulevardet aq të bukura, që gjelbërojnë prej pemëve të shumta, që rëndohen prej këpucëve të forta të ushtarakëve dhe që ankohen se nuk janë shkelur prej takave të lehta të femrës.

Dëgjoni këmbanën e re që ju shurdhon:

«Po këputen hekurat e skllavërisë për femrën. Dilni përjashta o gra shqiptare dhe merrni pjesë siç e meritoni në shoqërinë e porsapërgatitur të kombit tonë! Ferexheja ra përgjithmonë! Ç’prisni më, ndonjë urdhër që t’ju nxjerrin me zor nga shtëpia?»

- Po le ta themi copë se faji është i burrave. Doemos i atyre që kanë familje. Se beqarët ç’të nxjerrin përjashta?

- Sytë e tyre? Ata sy që u thanë duke u vërtitur kot andej-këndej për të parë ndonjë… lanete

 

[Hektor12]

Enkeleda Ristani: PUTHJA E PARE


Ato ishin vite pothuajse hibride.Ne ajer ndihej nje lloj leshimi e lirshmerie e jetes se perditshme,ose ne ishim ne ate periudhe te jetes tone qe nuk na e ndjente shume se c`mund te behej nese shkeleshin rregullat.Isha gjimnaziste dhe vetja kishte filluar te me dukej e rritur,edhe pse jo aq sa me ishin dukur me pare vajzat e gjimnazit qe rrija e kundroja vjedhurazi,nga kendi im i vezhgimit.Ne fakt ato me dukeshin te gjata,te pjekura dhe floket me forma qe i benin me lecka te mbeshtjella me leter e qe i mbanin dhimbshem ne koke, per tere naten,sikur i tregonin shume te rritura ne syte e mi.Pastaj aso kohe,ato nese s`kishin fatin te shkonin ne shkolle te larte,nga numri i percaktuar i bursave,mbasi benin nje ose dy vjet pune,fejoheshin dhe nisnin jeten e tyre te re.E gjithe kjo,per te shpjeguar,se megjithese kishte nisur te me dukej vetja e rritur,perseri nuk e shihja dot veten si nje nga ato.Vija e paket ne trup dhe pothuajse nuk bija ne sy,si shoqet e mia,e per pasoje,nuk kishin nisur akoma "propozimet" e para,vetem ndonje fjale e hedhur kuturu,ndersa shkoja per ne shkolle,qe edhe pse me skuqte deri ne vesh,me bente te fluturoja me krahe.Me pelqente shume te vallezoja(e kujt nuk i pelqente),por une ndihesha flutur,ndersa vallezoja dhe kisha fatin mos te rrija kurre ulur ne stol e te prisja,sic ishte "zakoni",kur benim mbremjet e famshme(qe edhe pse quheshin mbremje beheshin ne dreke,mbas shkolle shumicen e kohes)

Por kishin filluar te beheshin te rralla,mbase ngaqe mesuesit qe ishin te detyruar te ishin me ne,mezi c`prisnin te shkonin ne shtepi mbas pune.Nga ana tjeter,kujt nga ne i pelqente te ishte i kontrolluar deri tek menyra se si do te perkundte trupin?!Ne keto kushte,u gjend nje zgjidhje,nuk di se kujt i shkoi mendja per kete,por u propozua te organozonim ndonje gje neper shtepira,ndersa prinderit ishin ne pune e ne mund te linim ndonje ore mesimi.

Mrekulli!Ketu fillonte te gelonte gjaku antikonformist,rrebelimi dhe ndiheshe ne krahet e nje lirie te cuditshme qe ia kishe dhene vetes deri ne dehje.Me ne fund,mund te thyeje rregullat,ca tabura idiote,madje te filloje te provoje edhe gjera te ndaluara,saper tu ngrohur pak.E kam fjalen per ndonje shishe konjak "Skenderbeu",qe shpesh djemte na e shoqeronin me llokume.Po edhe cigare sigurisht.Me kokorroci,merrej me te siguruar nje magnetofon qe nuk ishte shume e lehte per ta pasur dhe per kete duhej te ftonim neper keto "mbremje" edhe te zotin e tij.

Ja ne nje nga keto grumbullime,njoha Ate.Ishte djale i pashem dhe vellezonte bukur,edhe pse ishte me i madh se ne.Ishte student.

Ne momentin e fundit,njehere,na kishte strehuar ne shtepine e tij,ndersa nje shokut tone i ishin prishur planet,per shkak te prinderve qe i erdhen befas ne shtepi,pa mbaruar orarin e punes.Ne kishim lene oret e mesimit dhe nese nuk do benim edhe mbremjen,do te ishte zhgenjim i madh.Keshtu pra,ne syte tane per disa ore ai u be heroi,shpetimtari.Me vjen te qesh sot ndersa kujtoj odisete tona fluturake.

Me shoqet shpesh kuturiseshim ne biseda per djemte,por une me shume degjoja,e ndonjehere edhe pa vemendje.Nuk beja dot enderime fizike ne lidhje me nje djale,pervecse analizoja ne heshtje ndjenjen me hollesite me te medha.Nuk e kisha shume te veshtire,lexoja shume dhe zakonisht,pjeset e pershkrimeve fizike i kaloja pothuajse pa i lexuar.As sot nuk e di pse!Keshtu qe nese hormonalisht ndihesha e perfshire nga avuj ndijesish,vizualisht nuk beja percaktime e portrete.

Ai me pelqente!Ishim takuar ne disa nga keto grumbullime dhe pothuajse gjithe kohes kercenim bashke,kishte batuta dhe vishej mire(ndryshe nga moshataret e vet).Por ajo qe me terhiqte me shume tek ai,ishte aroma.Ishte dehese,ose flegrat e mia me punuan rengun e te cuarit ne tru disa impulse te cuditshme qe me derguan ne parajsen e dashurise.Kisha filluar te bija ne dashuri, ndoshta?!Kjo te ishte?Nuk e hiqja dot nga mendja dhe aroma e tij me riprodhohej vazhdimisht ne hunde.Me vete mendoja se si ishte e mundur dhe hera-heres pyesja veten nese isha vertet e dashuruar apo me pelqente.Ai kishte filluar te me peshperiste ndersa vallezonim dhe ne vallzime te qeta kishte filluar te me shtrengonte me prane vetes e une dehesha edhe me nga aroma e tij e sdo mend qe nuk kundershtoja afrimin.Ai kishte nje magji qe une nuk dija dhe nuk doja me ta ndaloja,por e lija veten te nderur ne krahet e tij joshes.I vija koken si rastesisht ne sup dhe ai vjedhurazi me jepte ndonje te puthur ne cep te faqes ose gushes,lehte...

I pranuam njeri tjetrit edhe me fjale qe pelqeheshim,edhe pse trupat tane kete e kishin bere me pare.Do duhej te takoheshim,megjithese une isha natyre qe nuk e frekuentoja mbasditen.Studioja ose lexoja dhe gati nuk me premtonte asnjehere koha per te dale me shoqet.

Ate dite vendosa te dilja.Nuk kishim lene takim,por dija se ku te hasesha me te,kinse rastesisht,keshtu qe,u pame.Na rrezelliti fytyra te dyve.U shkeputa nga shoqet dhe vazhdova te ecja me te.

Oh,perseri aroma e tij qe me bente te dritheroja!Me propozoi te rrinim pak bashke,edhe pse orari per tu kthyer ne shtepi kishte kaluar.Sigurisht qe nuk mund te refuzoja.U gjarperuam neper disa rrugica ku nuk kishte njerez dhe diku,ne nje vend te qete, ndaloi kembet.Gjithe rruges me peshperiste fjale dashurie dhe une isha ne nje gjendje deliri te perzjer edhe me aromen e tij.Me ktheu me delikatesen e prekjes se nje luleje nga vetja.Duhej te ishte vjeshte,sepse mbante veshur nje xhup sportiv dhe une nuk di cfare kisha veshur,por di vetem qe nisa te dridhesha sikur te isha veshur me nje fustane te holle vere.Me mbeshtolli te teren ne krahet e tij,pasi me pa per disa caste ne sy.Cuditerisht, vura re qe ishte shume i gjate(a thua se nuk kisha vallezuar me te) dhe kishte sy bojeqielli.Ne te mijten e sekondes mendova nese e kisha bere ndonjehere portretin e dashurise time dhe me rezultonte se jo.U cudita akoma edhe me me veten.Nuk e kisha menduar,as te gjate,as te shkurter,madje as me sy bojeqielli...

Pastaj,kuptova se po vinte ajo,puthja e pare.E tmerrshme,nuk dija si puthej!Cfare figure do te beja ne syte e tij?!Por nuk kishte me kohe,ai po me afronte fytyren e tij drejt buzeve te mia dhe une si nder ethe dhe e skuqur deri ne vesh,i peshperita se nuk dija te puthja.Ai buzeqeshi dhe vazhdoi udhetimin e tij,ne heshtje, drejt buzeve te mia qe ishin fryre lehtaz dhe dritheronin porsi nje fllad.Pothuajse po mi cikte,aroma e tij shoqeronte si nje sfond muzikor gjithe atmosferen dhe qenien time.Po prisja me ankth!Ai mi perfshiu te dy buzet e mia brenda gojes se tij dhe filloi te mi thithte,ne fillim lehte e pastaj pak me shume.Une e lash veten te qete te shijonte embelsine e asaj qe po ndodhte.

Oh,Zot,ishte puthja e pare!Pastaj,vetiu buzet gjeten njera tjetren dhe u pozicionuan ashtu si duhej,ne fakt pa nje rregull te percaktuar.Ai nuk haronte te mi fuste here-here brenda te vetave dhe kjo po me pelqente shume.Ndihesha si mbi re.Asgje nuk ekzistonte me perreth,ishim vetem une, Ai dhe ajo...puthja.

Koha po fluturonte dhe mua me duhej te kthehesha ne shtepi.Pothuajse ishte leshuar perdja e nates,por e pamundur te ndalonim se puthuri,derisa disa hapa dhe ca fjale te thena neper dhembe,na bene te permendeshim.Dikush na pa dhe kjo qe po benim ishte e ndaluar.I thash se duhej te ikja me fjale te ngaterruara.Me percolli edhe pak dhe u afruam edhe nje here tjeter si te etur.Buzet dhe gjuha nuk gjenin me njera tjetren,pasioni kishte shprishur cdo linje fytyre e ne po marroseshim edhe me,derisa mu desh te shkeputesha.U pame ne sy,u pershendetem embel me ze thuajse te mekur dhe ndersa leshonim duart,i rreshkitem deri ne gishterinj.

Ai kishte ndaluar dhe me ndiqte me sy.Une ika me eren qe me ledhatonte fytyren me fare pak qortim...

 

[Hektor12]

Shqiponja Axhami:


PSHERËTIMA PRANË SHELGUT LOTUES

1.
Pasi lexoi në mënyrë instiktive recetën e kekut me një nervozizëm që shpesh i shpërthente në të tilla raste, hoqi unazat prej floriri dhe i përplasi në tabakanë atypranë. Vetëm rrethi i fejeses nuk i dilte asnjëherë. Pasi i hodhi një vështrim përbuzës rrëmbeu me shpejtësi rrahësen e vezëve dhe, teksa përziente brumin e verdhë, hidhte sytë herë mbas here tek tabakaja ku verdhonin unazat. As vetë s’e kuptonte si i mbante gjithë ditën në duar, aq më tepër se s’kishin ndonjë elegancë. Sa herë që ai e lëndonte, ajo gatuante kek. Nuk e dinte as vetë përse. Ai nuk i hante ëmbëlsirat. Ndoshta kështu ajo hakmerrej në njëfarë mënyre dhe, teksa turbullohej akoma më shumë në mendimet dhe skenat e hidhura të asaj nate, i rrëshqiti një lot nga syri i djathtë. Si mundej vallë të mendonte atë term harbut? Apo, si një hakmarrje për atë njeri që e kish dashur më shumë se veten?
Psherëtiu dhe me pëllëmbën e dorës, fshiu cepin e syrit dhe një buzëqeshje ironike i mbeti në buzë.
- Ishte aq i hidhur, - qeshi me vete dhe pasi lau duart u pa në pasqyrë.
Për fat nuk i kish mbetur ndonjë shenjë në fytyrë. Pasi sistemoi kuzhinën u kthye tek tabakaja, ngjeshi me radhë unazat në gishta, pasi shpesh herë ai ia kish bërë vërejtje, madje ato i qenë bërë shkak që ai të shpërthente mbi të si gjithmonë. U fut në dhomën e gjumit dhe i hodhi sytë pasqyrës, vuri duart mbi belin e brishtë dhe psherëtiu thellë… Psherëtiu prapë dhe shpërtheu në të qara. U këput mbi krevat dhe, teksa qante, gati me të madhe mundohej të ulte gjer në fund të këmbëve kindin e fustanit. Në atë gjendje nuk mund t’i shihte shenjat mavi që ai ia kishte bërë një natë më parë pa më të voglin shkak.
Pasi ndenji ashtu për gati dy orë, u ngrit. Koka i rëndonte dhe dukej sikur e tërhiqte mbrapa, por i hodhi përsëri një vështrim pasqyrës. S’i kish mbetur pothuajse asnjë pikë gjak, sytë i kishin vënë një rreth mavi dhe gropëzat e faqeve i qenë thelluar, por prapë ishte akoma e bukur. Të paktën akoma s’i kish humbur ai vështrim prej engjëlli që dukej sikur lutej vazhdimisht!
Era e kekut të stërdjegur ia shpoi hundën sapo hapi derën e dhomës. Vrapoi drejt kushinës. Tymi dhe era e djegur e hutuan. Mes frikës se ai do të hapte derën pas çdo sekonde, rrëmbeu një peshqir, hapi dritaret, lëshoi aspiratorin dhe duke mallkuar veten nën zë lutej që të paktën atë ditë ai të vonohej. Pasi era edhe tymi u shpërndanë disi, pa orën. Ishte gati katër. Psherëtiu e lehtësuar dhe duke menduar që të fshihte diku tavën u shemb përsëri mbi divan dhe u përlot… I hodhi me urrejtje sytë kukullës në anë të divanit… Psherëtiu prapë thellë dhe u ngrit. Fati, me sa duket, atë ditë qe me të dhe ashtu mes frikës e dëshpërimit, i hodhi sytë barkut. Ndoshta të nesërmen ose ndonjë ditë tjetër, kushedi fati do të kujtohej…
Psherëtiu përsëri dhe mblodhi forcat duke gërryer tavën e djegur të kekut….

 

[Hektor12]

Shqiponja Axhami:

PSHERËTIMA PRANË SHELGUT LOTUES

2.
Banonin në katin e dytë të një ndërtese pas ambasadës amerikane. Dielli e ndriçonte krejt shtëpinë vetëm mbasdite. Që ditën e parë që kish ardhë sikur kish ndjerë njëfarë mërzie. Një shelg lotues zgjatej gjer tek dritarja e kushinës dhe përplasej pas saj sa herë që frynte erë. Kish dëgjuar nga gjyshja se shelgu lotues ndillte ters. Ai sapo kish dalë. Ajo i hodhi sytë asaj rrëmuje mëngjesi dhe psherëtiu. Dita e djeshme kish qenë e lodhshme; e kish pritur gjer vonë dhe aty rreth orës dymbëdhjetë e kish marrë gjumi. Zilja e derës e kish zgjuar. Me një qetësi që as vetë s’e dinte se nga e gjente, ia kish hapur derën e qetë… Sa herë që e rrihte e dinte se të nesërmen ai sillej mirë… Hapi dritaren e aneksit dhe e dërmuar u mbështet mbi të si të mbështetej në një shoqe të vjetër. Treti vështrimin larg në skajin më të largët të qiellit. Re të murrme, si duket nga pluhuri i qytetit, i zinin frymën një reje bardhoshe. Ajo u largua nga aneksi dhe doli ta shihte nga dritarja e dhomës së gjumit pasi shihej më mirë. Rrathët e reve të murrme sa vinin dhe e ngushtonin dhe reja bardhoshe më në fund u dorëzua. Rrethi i reve prej pluhuri tashmë u bashkua dhe mori formën e një mase që të trembte. Ajo psherëtiu duke hequr sytë nga qielli. Pa me përbuzje krevatin që kish mbetur rrëmujë qysh mbrëmë. Pasi i kish hapur derën ai se ç’kish murmuritur nga ato fjalët e zakonshme justifikuese dhe e kish mbërthyer pas gjoksit… Ajo asnjëherë nuk i shmangej dhe e kish lënë të luante me trupin e saj si çakalli me prenë dhe teksa shihte kokën e tij të tultë që rrëshqiste tërë qejf në trupin e saj që kudo ndiente dhimbje, mendonte: “Qenie është ky mish? E meriton të quhet njeri, apo ajo qe e marrë që pranonte një realitet të tillë?”.
Para tetë vjetësh qenë dashuruar marrëzisht pas njëri-tjetrit, por nuk kishin fëmijë dhe kjo i ndërlikonte më shumë gjërat. Në fillim ai filloi t’i bërtiste pa shkak; më vonë i gjuante me ndonjë shpullë dhe tani e rrihte në mënyrë çnjerëzore.
Ai kish kryer një shkollë të mesme dhe qe tip i hedhur. E kish parë një ditë maji në oborrin e shkollës dhe bëri të pamundurën që ta bënte për vete. Ishte simpatik dhe i shkathët. Quhej Artur.
Ajo vinte e imët, por e gjatë, me sy fëminorë blu në gri, me buzë të plota dhe një buzëqeshje që kurrë s’i hiqej. Ishte shumë e dashur me të gjithë, prekej dhe i vinte keq dhe për një fëmijë. E quanin Sara.
Pasi mblodhi me nervozizëm çarçafët mbi të cilët kish mëkatuar vetëm një natë mbasi qe rrahur u sul drejt kushinës se duhej të bënte punët. Ishte data 22 dhe në këtë datë kishte kontroll mjekësor. I nxirrnin vazhdimisht probleme me mitrën. Në orën dhjetë i vinte kunata që e shoqëronte gjithmonë. Teksa fuste çarçafët në makinën larëse ndjeu një si drithërimë në fund të barkut. Po sikur të kishte mbetur shtatzanë? Psherëtiu, u mbështet sipër makinës larëse dhe ndjeu një bllokim në zemër që kohët e fundit ishte shpeshtuar, sidomos gjatë natës… Psherëtiu prapë. Sa herë që psherëtinte sikur lehtësohej dhe merrte forca të reja. Rregulloi njëfarësoj punët në kushinë dhe ia dha truri të bënte tualet. Ajo ishte mjaft e bukur dhe s’kishte nevojë për shumë makiazh, por në të tilla raste mes dhimbjes e frikës se ç’do të ndodhte, të bërit makiazh sikur e lehtësonte, sikur bënte një sfidë për të qenë ndryshe. Hapi sirtarin e parë të pasqyrës dhe nxori një të kuq të fortë. U lye me një krem që s’e kish përdorur asnjë ditë që nga koha kur kishte shkelur në atë shtëpi. Ndoshta dhe ishte skaduar. Megjithatë, e ndjeu ndryshimin që i bëri në lëkurën e saj të butë. I dha një një hije në rozë dhe ia mbuloi lodhjen dhe rrathët e syve, forcoi dhe qerpikët dhe u dha një nuancë në ngjyrë pjeshke mollzave… Mbaroi së lyeri dhe i hodhi një vështrim të imët fytyrës së saj në pasqyrë dhe i tha vetes:
- Eh, Sara, e fortë paske qenë!
Ashtu e lyer ngjante jo engjëllore dhe merrte një pamje provokuese dhe të fuqishme, por sidoqoftë, të mahniste.
Arturi nuk e kishte shumë qejf kur lyhej, madje dhe në ato pak raste që ishte lyer e kish urdhëruar ta hiqte makiazhin. Ajo ishte bindur si gjithmonë në heshtje dhe me zemër të thyer, mirëpo sa herë ai e lëndonte fizikisht, për një javë rresht nuk i fliste dhe nuk i bërtiste. Qe në një farë mënyre një kërkim ndjese harbute, derisa gjërat fillonin e përsëriteshin nga e para.
Zilja e derës ia ndërpreu vështrimin tek pasqyra. E hapi derën me përtesë. Qe kunata e saj.
- Erdha me pak vonesë, - i tha ajo. - Kisha vajzën pak sëmurë.
- S’ka gjë, - ia ktheu Sara, e cila as e kishte vënë re që ishte afruar ora dhjetë.
Tek zbrisnin shkallëve Sara i tha:
- Hë, bukur?
Kunata qe tip i heshtur dhe nuk fliste shumë, por ia ktheu buzëqeshjen dhe i tha:
- Por, ti e bukur je edhe pa u lyer!
U avitën te klinika. Dera e klinikës ishte ngjyrë jeshile dhe Sarës gjithmonë i kishin pëlqyer lulet natyrale që në kontrast me pluhurin dhe të nxehtin përjashtë të ngjallnin kënaqësi dhe prehje. Mjeku që kontrollonte Sarën qe një burrë rreth të pesëdhjetave dhe që në ditën e parë ajo kish vënë re që ai e kish pritur ngrohtë sikur t’ia kish lexuar në sy jetën që ajo bënte. Sara u fut menjëherë (gjithmone futej me kunatën, sepse kështu e kish urdhëruar Arturi).
- Mirdita! - e përshëndeti mjekun me zërin e saj të ëmbël. Mjeku u ngrit në këmbë dhe i dha dorën. Pasi hapi kartelën, i kujtoi Sarës se ajo kishte radhën jo vetëm të ekos, por dhe të vizitës. Sara u mpi. Nuk mund ta bënte atë gjë, sepse në kofshët e saj kishte ende shenja dhune. Mërmëriti nëpër dhëmbë. Mjeku e pyeti se çfarë kishte. Ajo u skuq, diç murmuriti prapë nëpër dhëmbë, por mjeku si ta kish kuptuar, ia preu atë mërmërimë fjalësh dhe i tha se nuk prishte punë dhe vizitën mund të kryenin edhe një herë tjetër. Sara psherëtiu e lehtësuar, shtriu këmbët dhe zbuloi barkun. Nuk e shihte kurrë në sy mjekun, as kunatën. Vetëm sa ndiente zemrën kur mjeku i hidhte atë masën e ftohtë mbi të cilën rrëshqiste sontoja e ekos. Mezi priste zërin e mjekut dhe ato sekonda i dukeshin orë.
- Mirë, - ndjeu zërin e prerë të mjekut, por kjo nuk e qetësoi aspak, pasi edhe kur analizat i dilnin keq, ai kështu i thoshte gjithmonë.
Uli bluzën dhe ktheu kokën nga mjeku. Ai i hodhi një vështrim plot ëmbëlsi dhe i tha:
- Gjërat janë për mirë, kisti që mbërthente qafën e mitrës ka shpërthyer, por infeksioni duhet luftuar.
Sytë iu mbushën me lot dhe një dhimbje e fortë i theri në fund të barkut. U ngrit e pikëlluar, lotët i fshiu me të shpejtë që të mos i shihte mjeku dhe buzëqeshi si me përtesë. Nxori një “Faleminderit” të ngjirur dhe priti që mjeku të plotësonte kartelën dhe recetën. I futi krahun kunatës dhe psherëtiu përsëri.
- Çfarë ke? - e pyeti ajo, - në vend që të gëzohesh…
- Nuk e di, - ia preu Sara. - Kisha një parandjenjë se isha shtatzanë. Hë, ç’flas dhe unë!
Vazhduan një copë rrugë në heshtje. Qe një vapë e padurueshme që sikur ndillte shi. Trotuaret i dukeshin të mjegullta, ndërsa kalimtarët, që pothuajse të gjithë e shihnin me admirim, as i vinte re. Një gungë sa një vezë i ngeli në fyt. Donte të shpërthente, të vraponte mes turmave e të dilte në një shesh pa frymë njeriu, të shihte me orë të tëra qiellin pa frikën se kish lënë ndonjë punë mangut. Dhe vetëm një herë, të paktën vetëm një here, të qartësonte kokën e turbullt e të gjente sadopak veten.
Një klithmë fëmije ia preu mendimin, por hodhi sytë përreth dhe psherëtiu:
- Ndoshta mjeku kishte të drejtë, gjërat ishin për mirë.
Ktheu kokën nga kunata dhe vuri re se ajo qe mbuluar e tëra në djersë. Një erë që ngrinte pluhur ia prishi flokun e verdhë dhe tërë formë. Shpejtoi hapat dhe mezi priste të shkonte në shtëpi të hiqte makiazhin, që i dukej se po e shqetësonte më shumë se era…

 

[Hektor12]

Shqiponja Axhami:

PSHERËTIMA PRANË SHELGUT LOTUES

3.
Tek përtypte me nervozizëm sallatën jeshile, fletët e së cilës sikur ndienin dhimbje në nofullat e tij të forta, Arturi theu i pari heshtjen:
- Hë, ç’të tha mjeku?
Me një zë prej engjëlli Sara iu përgjigj:
- Gjërat janë për mirë.
- Domethënë, mirë? - e pyeti ai me nervozizëm.
-Jo, - tha Sara mbytur, - por mitra është më mirë.
Arturi përtypi akoma më me nervozizëm sallatën jeshile, fshiu duart me kartëpecetë dhe u ngrit të dilte pa u shtrirë si ditët e tjera në divan. Kur bëri të dilte ajo i dha recetën që t’i blinte ilaçet. Ai e rrëmbeu me nervozizëm dhe e futi pa kujdes në xhepin e xhinseve dhe doli duke përplasur derën me forcë. Të ishte nga ato ditët e zakonshme kushedi sa do të kishte bërtitur, por qenë ditët e arta, ditët e ndjesës harbute! Sara u përlot përsëri, u shtri në divan… Ngriti kindin e fustanit, pa shenjat dhe për një moment, e ndjeu se i meritonte. Ç’vlerë kishte një grua që s’mund të lindte fëmijë? E kapi përsëri ai ngushtim i frymëmarrjes dhe u ngrit e piu ujë! Kokën mezi e mbante. Mori pultin nga tavolina dhe për të hequr ato mendime idiote që i vlonin në krye, ndezi televizionin. Para pak javësh kish ndjekur një dokumentar mbi Kosovën. Kish ndjekur intervista të drejpërdrejta nga qytetarë që flisnin për makthin dhe gjenocidin serb. Qe drithëruar. Që nga ajo ditë i ndiqte rregullisht lajmet, sidomos ato mbi Kosovën dhe nuk e shpjegonte përse, ndoshta ngaqë diskriminohej dhe vetë dhe tek dëgjonte dhe shihte se kishte dhe më keq, sikur ngushëllohej disi. Në lajmet e fundit flitej se në Kosovë po organizoheshin grupe militante për çlirimin e Kosovës. Organizata quhej UÇK dhe çdo ditë e më shumë çetat çlirimtare po përhapeshin në gjithë Kosovën. I ngriti zërin televizionit dhe u pikëllua kur dëgjoi se në një katund afër Mitrovicës një tetëmbëdhjetëvjeçar shqiptar i Kosovës ish gjetur i vrarë… Tek përpiu lajmet sikur e fashiti pak brengën: bota ndodhej përballë problemesh kardinale si lufta, të rinj që po vriteshin, armët bërthamore…
E veshi veten me petkun e durimit dhe psherëtiu disi e lehtësuar. Sallata jeshile që Arturi kish lënë në pjatë kish marrë formën e një karkaleci të shtypur. Tek pastronte tavolinën, i hidhte vështrimin me çudi asaj pjate. Koka i ziente. Piu një aspirinë dhe u shtri. Në tru i thernin si thika fjalët e mjekut, kronikat e lajmeve dhe neglizhenca e të shoqit…

 

[Hektor12]

Shqiponja Axhami:

PSHERËTIMA PRANË SHELGUT LOTUES

4.
Gushti filloi me shira. Sara e urrente shiun ngaqë boshllëkut të shtëpisë i shtohej zhurma gjumëndjellëse e pikave dhe si për inat shelgu lotues përplasej më shpesh pas xhamit të dritares së kushinës. Në atë heshtje varri ajo kishte frikë t’i afrohej dritares. Shelgu dukej sikur e kërcënonte dhe i thoshte: “Jam këtu për të të vajtuar…”.
Arturi kish ditë që kthehej vonë. Sara kurrë nuk kishte qenë xheloze as kur qe fëmijë, edhe pse kish qenë më e madhja prej fëmijëve. Falë natyrës së saj të dashur dhe të brishtë kurrë nuk prekej, por veç dhuronte dashuri… Në qoftë se xhelozia ishte ves, antivlerë, sëmundje a dreq, do të lutej që të paktën për këtë kategori grash që nuk lindnin fëmijë, ajo të pranohej sepse mbinte në plehun e dhimbjes dhe çdo ditë e më tepër ujitej prej frikës. Ajo qe e sigurtë se gjatë tetë viteve më shumë zënke se jetese Arturi kish gjetur prehje tek një dikush tjetër, ndryshe nuk mund të shpjegohej gjithë ajo dashuri e dikurshme e kthyer si me magji në dhunë. E brente si krimbi dërrasën fakti që kish vite që s’mund të hapej me të, që i shërbente mekanikisht dhe që as vetë s’e shpjegonte se si mund të kalonin ato pak minuta intimitet ashtu në heshtje vrasëse.
Ora e kish kaluar mesnatën. Ai akoma s’kish ardhur. U shtri, mori të lexonte një revistë, por prapë e mbylli se nuk i duronte dot ato frazat e psikologëve se si mund të shmangej dhuna. Një vetëtimë çau heshtjen e dhomës; ajo u mbulua me çarçaf. E mbuluar nuk kishte shumë frikë pasi qysh e vogël i kishte tmerr vetëtimat. Në errësirën mbytëse të çarçafit kaloi nëpër mendjen e lodhur ato pak muaj të fejesës. E kish dashur aq shumë atë sa mundohej të bënte të pamundurën që ai të ishte i lumtur. Kishte qenë nxënëse e shkëlqyer dhe studimet e larta s’i kish vazhduar vetëm se ai sikur s’e kishte pasur shumë me dëshirë. Nuk mund të kalonin as dy orë pa i telefonuar dhe tash s’kish kaluar aq shumë kohë që ai e linte fillikat në atë shtëpi që i dukej gjithmonë e mërzitshme dhe tek dëgjonte vetëm zhurmën e shelgut lotues.
Psherëtiu thellë, u kthye nga krahu i majtë dhe mbylli sytë. Në mendje i dilnin skena të çmendura seksi që ndoshta në atë kohë Arturi mund të ishte duke përjetuar. Psherëtiu prapë. O Zot, sa e dëshironte atë fëmijë dhe i dukej sikur veç ekzistenca e tij do të zgjidhte gjithë atë makth dhe rrëmujë! Me këto mendime e zuri gjumi. Pas një gjumi të rëndë u zgjua. Ai kushedi kur kishte ardhur, i kish kthyer shpinën dhe gërhiste. Dukej se kishte pirë. Ajo e vështroi një copë herë me kureshtje. Tiparet e zeza dhe vetullat e trasha ia shtonin dhe më shumë vrazhdësinë. Ajo ndjente një farë frike sa herë që e vështronte pasi çdo tipar i tij që dikur i qe dukur i bukur tashmë i ngjallte frikë. A thua çdo gjë po merrte tatëpjetën? U ngrit pa zhurmë. S’donte ta zgjonte sepse të martave ai kishte pushim. Vuri qumështin të ngrohej dhe treti sytë mbi tavolinë. Në mes të saj ajo kish vënë një anije të punuar me dorë. E kish blerë në pazarin e punimeve artistike. Nga pakujdesia e Arturit anija ish rrëzuar në anë. Për një moment iu kujtua një poezi që e kish lexuar kohët e fundit. Nuk e mbante mend të gjithën, por nën zë përsëriti disa vargje:

Mos u trego i butë
Me atë që fytyrës
Të verdhën e glackës
Së pulës më të shëmtuar
Të ka hedhë
Timonin anijes ndryshoja
Dhe Zoti do shfryjë i lehtësuar…

U afrua dhe seç e ngriti në këmbë anijen e rrëzuar. Poshtë saj nxinte telefoni. Ai e kishte harruar, si duket, pasi asnjëherë s’e linte pa kujdes. Ajo e mori në dorë dhe ndjeu një therje në zemër. Ta hapte e ta lexonte? Po ta merrte vesh, ai do të lëndohej më shumë. Psherëtiu thellë… Megjithatë, mori guximin dhe e hapi dhe lexoi me të shpejtë disa emra. Zemra sa s’i ndaloi. Sikur e ndiente që do të lexonte ndonjë emër femre. Mori frymë thellë dhe herë pas here hidhte sytë nga korridori edhe pse dera e dhomës së gjumit kërciste shumë. U mpi, sikur u shemb krejt përtokë. Seç kish një parandjenjë! Xhina, prapë Xhina… Disa herë lexoi këtë emër. Duart filluan t’i dridheshin, u përlot ndërkaq. Eci drejt dritares. Shelgu lotues qe pastruar nga shiu i mbrëmshëm. Për një moment tek shtrëngonte dhëmbët i hipi në mendje të zbriste dhe t’ia hante me dhëmbë trungun veç të mos e shihte më tek i përplasej prapa xhamit. U shemb mbi divan. Xhina… Cila mund të ishte vallë, ç’të kishte më shumë se ajo? Mbërtheu belin me pëllëmbët e brishta, filloi të qante me dënesë dhe i dukej vetja si gruaja më fatkeqe e globit…
Ai u zgjua nga ora nëntë.
Ndërkohë, ajo i kishte bëre të gjitha punët.
Kish futur në sobë një tavë me peshk dhe pothuajse kish më shumë se gjysmë ore që mendontë për të ëmën. Sa herë që lëndohej e kujtonte pothuajse gjithë ditën dhe sikur bisedonte me të. Ajo kish vdekur kur Sara ishte dymbëdhjetë vjeçe. Teksa fshinte lotët me pëllëmbë, Sarës iu kujtua se e ëma e thërriste: “Lule mos më prek”, pasi e donte pa masë dhe nuk donte ta lëndonte njeri. Shpërtheu me të qara, por u kapërdi kur ai hapi derën e dhomës, rrëmbeu me të shpejtë një leckë dhe bëri sikur po pastronte pluhurat.
- Mirëmëngjes! - i tha.
Arturi ia nguli sytë i habitur.
Në zërin e saj engjëllor dukej qartë një shenjë nervozizmi. Pa ia kthyer përgjigjen i tha se do ta lyenin shtëpinë. Sara zgjati instiktivisht pak buzët dhe ndryshe nga herët e tjera nuk i ktheu përgjigje. Atij sikur i pëlqeu ky lloj serioziteti. Sikur e kish lodhur sjellja e saj engjëllorë dhe si i vrazhdë që ishte, i pëlqente vrazhdësia.
- Ç’paske sot? - e pyeti ai.
- Asgjë, - iu përgjigj si me frikë ajo.
Ai bëri drejt banakut ku ajo po fshinte disa pjata. Ajo hodhi vështrimin djathtas pa kthyer kokën dhe pa dorën e tij leshatore që rrëmbeu telefonin. Këmbët filluan t’i dridheshin. Ai e mori atë i qetë dhe e vuri në karikim, më pas u shtri në divan dhe nxori një muzikë nëpër dhëmbë, një muzikë provokuese, një timbër që kërkon të ngjallë bisedën ashtu siç bëjnë fëmijët e idhnuar. Ajo u çudit, i hodhi një vështrim të shpejtë dhe ai i buzëqeshi. Në dhëmbët e verdhë prej nikotinës ajo sikur ndjeu se s’po i buzëqeshte ai por një bishë.
- Në ç’orë vijnë? - u mundua të ndërpriste atë gjëndje aspak të këndshme.
- Në ora dhjetë, - ia ktheu prapë si me nënqeshje ai.
Ajo rrëmbeu plehrat dhe bëri drejt derës. Tundi me inat qesen e plehrave dhe ndjeu erën e keqe të luspave të peshkut. U afrua pranë dritares së kushinës dhe i hodhi një vështrim përbuzës shelgut lotues. Jashtë frynte një erë me pluhur që paralajmëronte shiun. E tërhoqi vështrimin nga dritarja. Vetëm atëherë kur dëgjoi derën e banjos që u përplas, dhe ai rrinte gjithmonë gjatë në banjë, a thua se në atë botë të vogël me aromë të keqe përshtatej, dëgjoi edhe zërin e tij:
- Po dal, Sara.
Prapë u çudit me këtë mirësjellje që ishte e shtirë përballë sjelljes së tij të përhershme. Megjithatë, ajo ia ktheu:
- Më mirë lyejmë një ditë tjetër se sot ndoshta bie shi dhe dhomat nuk thahen shpejt.
Ajo priti përgjigje, por përveç përplasjes së derës nuk dëgjoi gjë. Prapë u tret në gjethet me pluhur të shelgut që e acaronin. Kujtoi ndërkohë se shelgu qe e vetmja qenie prej bime aty rrotull. Pas kësaj i erdhi ndërmend se në librat që kish lexuar qe njohur me karaktere të ndryshme femrash, gra që kishin vuajtur tmerre luftrash, gra që kishin duruar sfilitjen e një martese pa dashuri, gra që ishin shfrytëzuar dhe diskriminuar, por që në fund të fundit kishin gjetur një rrugëzgjidhje, qoftë dhe më fatalen. E urrente veten ndonjëherë, urrente dhe Zotin, vetëm atë krijesën e njomë me aromë gushe e dëshironte pa masë, vetëm ardhja e asaj krijese në jetë i dukej se do zgjidhte fatin e saj! Si vallë, një femër e tillë pajtohej me dhunën, hante, flinte dhe zgjohej me të? A thua vallë qenka e vërtetë që femra na qenka e bekuar prej Zotit dhe duke qenë e tillë, ky i fundit i provuaka durimin, apo të jetë ajo tjetra, ndërgjegjësimi therës se duke mos qenë e aftë t’i lindë bashkëshortit një pasardhës, duhej të pranonte doemos çdo sfidë, qoftë kjo dhe fyese, apo ndoshta fakti që rridhte nga një familje me një moral të fortë që i kish ushqyer vazhdimisht ide të qarta për të qenë një bashkëshorte e denjë dhe e durueshme? Apo ndoshta ky pajtim me dhunën qe si dashuria e milingonës me mizën që sado që mund t’i përshtaten instiktit të gjallesave të një lloji të afërt, prapë kjo e fundit, domethënë miza ndryshe nga milingona, qe një insekt që s’bënte dot pa i zhytur duart në jashtëqitje dhe viktima milingona e pranonte këtë pakt dhimbshëm për të respektuar paktin e madh tashmë të vjetëruar, DASHURINË? Domethënë, Arturi i përkiste tipave të dhunshëm që kurrë nuk mund të ndërgjegjësohen që të heqin dorë, apo ndoshta pajtimi me dhunën vinte ngaqë, vetëm kjo e mundonte më shumë Sarën, pra vinte nga injoranca e viktimës që në këtë rast ishte dyfish viktimë. E para, se duke pasur patjetër vlera të një qenie njerëzore të aftë për të kontrolluar kohën në një sistem të caktuar bie pre e instikteve kafshërore, pra e luftës brenda llojit. Paaftësia për t’u përballur dhe për të shpalosur vlerat në këtë sistem bën që të krijosh një iluzion farsë. Pra, pikërisht ajo qenie që të ushtron dhunë është pikërisht simboli i asaj që ti nuk mund të jesh dhe si i tillë ai paska të drejtë ta ushtruaka këtë dhunë. Kjo është si puna e çakallit të verbër që duke mos patur mundësinë të mbledhë ushqim pranon çdo lloj kafshimi të çakejve të tjerë, mjafton që ai të lëpihet në kockën e gjahut, dhe kështu është pikërisht dyfish viktimë se duke mohuar veten në këtë sistem mohon në mënyrë të tërthortë edhe Zotin dhe pikërisht ky i fundit, pra Zoti, në ato çaste kur e kërkon në ndihmë për t’i shpëtuar goditjeve dhe dhunës, hesht dhe s’ndihet kurrsesi më.
Pikërisht në gjithë këtë gjendje të krijuar që mund të quhet PIKA E VLIMIT, të dy palët e dhunës, qoftë dhunuesi. qoftë i dhunuari, nuk mund të quhen të paktën njerëz. Në këtë eter llavë, ujë a dreq, ka arritur pika e vlimit, dhe natyrisht, një gjë është gati të shpërthejë.
Sara psherëtiu, hoqi me inat vështrimin mbi shelgun lotues dhe i varrosi këto mendime. Vetëm një mendim ishte më fodulli dhe s’varrosej dot. Mos vallë ajo qe injorante që pranonte një realitet të tillë? Psherëtiu prapë, kërcëlliti nofullat, gjë që s’e kishte bërë asnjëherë dhe tha me vete: “Sara, ngrehu sa je në kohë!”
Në ato çaste ndjeu se dhoma iu rrotullua, u mbështet mbi divan dhe para syve i dilnin arena ndeshjesh me dema të kuq. Psherëtiu edhe një herë dhe përmes dhëmbëve të shtrënguar filloi të përsëriste me vete: Xhina, Xhina. Rrëmbeu jastëkun dhe i ra me forcë kukullës, që të paktën atë ditë dukej sikur zgërdhihej dhe nuk qeshte. Pasi mblodhi veten, u mbështet dhe mori mekanikisht pultin dhe e çoi në një stacion që e kish më për zemër. Dhe, si gjithmonë, mbylli sytë e lodhur dhë u mundua të kapte dhe të qartësonte ngjarjet mbi Kosovën, koka i therte, por prapë ajo u ngrit kur dëgjoi spikerin tek thoshte se me qindra shqiptarë të Kosovës po linin trojet dhe po strehoheshin përtej kufijve, sidomos në qytetin e Kukësit.
Ajo psherëtiu prapë. Në mendje i rrihte si çekan fraza: PIKA E VLIMIT...

 

[Hektor12]

Shqiponja Axhami:

PSHERËTIMA PRANË SHELGUT LOTUES

5.
Qe një ditë e ngrohtë. Shiu i një dite më parë kish lënë freskinë e tij të ujshme dhe të ngjallte kënaqësinë e pranverës. Sara kërciste gishtërinjtë dhe vuri re që lëkura i qe prishur nga gëlqerja. Shtëpinë e lyen me ngjyrë të verdhë. Asaj nuk i pëlqeu, megjithatë si gjithmonë nuk kundërshtoi. Ndoshta nga lodhja, ndoshta ngaqë s’kish futur gjë në gojë, pasi dhe bajamet e ngacmonin shpesh.
Atë mëngjes kishte të përziera. Qe lodhur shumë duke ngritur mobiljet dhe neglizhenca e Arturit për t’i mbajtur e kish mërzitur më shumë. Edhe ustai që lyente, e kish vënë re atë gjë, madje disa herë e kish ndihmuar. Në atë mëngjes Arturin e kishin lajmëruar për vdekjen e tezes. Ajo qe internuar në kohën e ish-diktaturës komuniste në Arrën, një fshat i largët i Kukësit. Kur po bëhej gati të dilte i tha Sarës se do ta merrte me vete dhe se duhej të bëhej gati. Ajo seç ndjeu një pikëllim. Nuk donte të shkonte në atë varrim edhe pse qe natyrë që i pëlqenin udhëtimet, pasi ngulte sytë përtej xhamash dhe kishte mjaft kohë të mendonte për brengën e saj. Prapë iu përzie. Mori një kartëpecetë dhe për çudi, si asnjëherë tjetër, nuk shkoi në farmaci. E urrente atë test shtatzanie. I dukej si një pllakë e vogël varri kur nxirrte në ngjyrën e trëndafilit të këputur vijën e vetme që asaj i dukej si thikë. Sa donte që ajo vijë të qe ndryshe e në barkun e brishtë të ngjizej ai embrion që për të qe njëfarë shpëtimi! U ngrit. Në qytetin verior nuk do të qëndronin shumë, por gjithsesi duhej të rregullonte ndonjë rrobë. Xhina, Xhina, Xhindi, ky emër femre kish ditë që e shtrydhte trurin e saj si kokërr limoni. Qe ai emër që brenda kontureve të zeza të celularit ia kallte frikën. Gjithçka i qe përmbysur si të qe para një varri të sapozbuluar në të cilin do të varroste veten çdo ditë e më tepër, e në mos veten, shpirtin ose atë ndjenjë për të cilën kish vite që duronte makthin e dhunës. Vallë e donte akoma me atë dashuri Arturin përderisa xhelozonte apo kjo lloj xhelozie ishte më tepër frikë se dikush tjetër po i zinte vendin dhe ajo tashmë duhej ta pranonte se nuk lindte fëmijë? E përdalë, e përdalë, përsëriste me vete sikur donte t’i shpallte luftë kësaj femre me emrin Xhina. Makina me të cilën do të udhëtonin qe një makinë tip benz e një shoku të Arturit. Ajo vuri re se para se të hipnin në makinë, Arturi bisedonte në celular dhe nga mënyra se si e ulte zërin dukej se fliste me një femër. Sara nuk mundi të kapte tjetër përveç fjalëve: “Të martën kthehem… ”. Një therje në fund të zemrës filloi t’i merrte frymën. E mori me mend se ishte patjetër ajo, Xhina. Hodhi vështrimin në pasqyrën e makinës dhe atë ditë si për ironi ngjante më e mrekullueshme se asnjëherë tjetër. Çfarë i mungonte vallë, ç’kishte ajo tjetra më tepër? I erdhi për të vjellë…
- E paskemi nisur mirë udhëtimin, - tha si me të butë Arturi.
Kjo butësi që në të tilla raste nuk ishte në natyrën e tij e bindi më tepër Sarën se ai me të vërtetë kishte folur me Xhinën. Ai s’kishte sjellë kurrë shokë në shtëpi e aq më tepër të udhëtonte me ta. Ajo vështronte si e mpirë kokat e të dyve; i kishin shumë të tulta. Heshtjen e theu i pari shoku i Arturit, i cili iu drejtua Sarës:
- Të marrim në ndonjë farmaci ndonjë kokërr për të vjellën, ndoshta do të rehatohesh, rruga është e gjatë dhe shumë e keqe.
Arturi tundi kokën në shenjë pohimi. Ajo se si u ndje. Dikush, një mashkull po interesohej për të në mënyrë njerëzore. Kish vite që ish ndjerë e neglizhuar… Pasi piu ilaçin, u ndje më e lehtësuar. Shihte kokat e tulta të dy meshkujve dhe u zhyt në mendime. Bota e meshkujve! Gjithmonë e kish parë këtë botë me syrin e admirimit: qenie të vullnetshme, të rezistueshme, kërkuese. Pas gjithë atyre muskujve shihte sfidën kundrejt çdo të keqeje. Aq më tepër kishte dobësi për meshkujt fisnikë, jo se ishte një femër arkaike me idenë fikse se duhej të kujdeseshin patjetër për të, por ajo e shihte femrën të brishtë, të ndjeshme gjer në shenjtërim për faktin e vetëm se ajo kishte të drejtën e himnizimit të vazhdueshmërisë, lindjen e një krijese që ishte pikërisht fryt i një marrëdhënie mishtore mes asaj dhe një mashkulli dhe pikërisht në prishjen e këtij raporti ajo gjente të mbarsur durimin. Ajo ishte e ndërgjegjshme për faktin se nuk lindte fëmijë dhe kjo gjë e prishte këtë ekuilibër dhe ndoshta e çonte në ekstreme të tilla si tradhtia dhe dhuna, por këto të fundit e trembnin atë. Ajo kurrë nuk e kishte menduar se pikërisht kjo botë e meshkujve që ajo admironte mund të ishte kaq e dobët sa të qëllonte mbi një femër. Apo ndoshta dhe vetë femra po abuzonte me brishtësinë, shenjtërinë, mëmëzimin e saj, aq sa po e trembte botën e meshkujve, sa këto të fundit përdorkan dhunën si armë. Megjithatë, kurrë nuk kishte thënë asnjë replikë që ta bënte fodulle sa të acaronte gjëndjen gjer në dhunë…
Ajo qeshi me vete. Për një sekondë iu duk se po e tërhiqnin dy kuaj. Herë pas here duhej të hapnin krah pasi kalonin makinat ushtarake që transportonin ndihma dhe ushqime për kampet e të shpërngulurve nga Kosova.
- Pika e vlimit, - tha me vete ajo dhe shtoi: Një realitet kaq absurd, a thua se koha qe mbarsur në të njëjtën kohë me organin e tre krijesave, degjenerimit, pushtetit dhe harrimit dhe si lehona pa burrë shihte me sy të shqyer nga habia krijesën e saj të çuditshme, pikën e vlimit.
Ai udhëtim i dukej aq kontradiktor sa vetë realiteti. Ajo, një krijesë e bukur, pranonte të udhëtontë në atë rrugë me gropa ashtu pa fjalë, e bindur si gjithmonë edhe pse i përzihej dhe pse e ndiente se i shoqi i përkiste një tjetre, shkelte në rrugën copë-copë nga makinat e një lufte që sapo kish filluar dhe s’i dihej kur mbaronte në një vend të vogël ku kreshtat e maleve qenë kaq të shpeshta dhe të ngjashme sa dukeshin si një ushtri e madhe që kërcëllonte dhëmbët për ta mbrojtur.
Në Kukës ajo nuk kishte qenë asnjëherë. Hyrja tek ura me dy degët e Drinit i pëlqeu, por qe shumë e mërzitur. Shpesh i përzihej. Vargu i gjatë i makinave që udhëtonin drejt Kosovës ia mjegullonin vështrimin. Kur u futën në qytet, sa s’shtangu. I kishte parë në televizion pamjet e luftës, por t’i shihje me sy qe krejt tjetër. Rrugët e qytetit qenë mbushur me njerëz. Me qindra zetorë verdhonin në rrugicat dhe trotuaret. Për të parën herë ndoshta këto makineri pune qenë kthyer në kalorës lufte. Çdo pamje i përzihej, por prapë mbahej. Hutohej tek shihte në majë të zetorëve fëmijë, gra dhe vajza të bukura, por të veshura ashtu në mënyrë të çrregullt dhe me sytë gjysmëmbyllur prej dhimbjes.
- Luftë, or vlla luftë, - foli Arturi sikur të thyente heshtjen.
Sara shtrembëroi buzët në mënyrë instiktive; një forcë e brendshme e bënte ta kapërthente për fyti si t’i thoshte diçka, por për një çast iu kujtua Xhina Xhindi. U kapërdi dhe hodhi vështrimin trotuareve. Grupe-grupe njerëzish të shtrirë ashtu mbi tokë sikur pritnin… Ajo përlotej kur shihte fëmijë; ishin aq të bukur sa donte t’i prekte të gjithë dhe të ishte për të do e merrte ndonjë ta mbante atje në Tiranë në shtëpinë e heshtur që rrihej vazhdimisht nga një shelg lotues... Ta mbante gjersa të mbaronte lufta. Iu përzie prapë. Makina ndaloi para një ndërtese katërkatëshe. Tezja e Arturit ish shpërngulur nga fshati Arrën para shumë kohësh. Sara zbriti nga makina, me dhjetra të ardhur nga Kosova rrinin para pallatit për të kërkuar ndonjë banesë. Donte të fliste me ndonjërën prej grave, por s’mundi. Arturi shpëtoi hapat dhe e vuri përpara duke e mbajtur për krahu… Pas varrimit të tezes ata shkuan në hotel. Sarës vazhdimisht i përzihej. Shoku i Arturit qe një njeri shumë i heshtur, por i tërhoqi vëmendjen Arturit se Sara s’qe mirë. Në korridorin e hotelit ata u ndeshën me dy infermiere. Me sa duket në hotel kish të ardhur nga Kosova. Infermierja e parë kur e pa Sarën ashtu të zverdhur iu afrua. Si duket e mori për kosovare.
Sara vuri buzën në gaz dhe i tha se i vinte për të vjellë.
Në dhomën ku e vendosën i prunë një test shtatzanie. Ajo u çudit, por u qetësua kur u kujtua se ndoshta në atë hotel sillnin gra shtatzana. Mori në dorë atë objekt prej plasmasi dhe ndjeu frikë, por dhe emocion. U fut në banjo. Arturi me shokun e tij e prisnin poshtë në restuarant. Zemra sa s’i pushoi në vend. Në test u shfaqën dy vija të zbehta. Ajo qe shtatzanë. Këmbët s’i ndiente dhe doli ashtu pa u ndërruar. E veshur me të zeza ajo ngjante si një vejushë e rraskapitur. Arturi e pa me vëmendje. Ndoshta qe e para herë që po e shihte ashtu. Ajo gjeti rastin kur shoku i Arturit s’e kishte mendjen dhe i thirri:
- Jam shtatzanë.
Arturi ktheu me fund gotën më uiski dhe sytë filluan t’i nxirrnin xixa. Nuk tha asnjë fjalë, por u ngrit dhe hapi celularin; sipas gjesteve dukej se po i tregonte dikujt sepse vashdimisht buzëqeshte. Ajo nguli vështrimin në dhëmbët në tij që verdhonin nga nikotina. Të nesërmen u nisën që pa gdhirë. Ajo ndjeu mall për atë qytet me aromë njerëzish që kushedi nga e merrte frymën për të përballuar gjithë atë popullsi. Qe si e mpirë. Ajo gjë që aq shumë e kishte pritur ndodhi dhe ajo as po kërcente e as po fluturonte. Makinën e drejtonte Arturi. Makina kërceu në një gropë të madhe. Sara vuri duart poshtë barkut. Që kur kish lexuar testin aty i mbante duart sepse i dukej se do t’i binte ajo krijesë që aq shumë e kishte pritur. Priste me padurim që të mbërrinte në Tiranë dhe t’i kalonte ato rrugë me gropa. Një dhimbje në fund të shpinës iu shfaq papritur. U mbështet më fort pas ulëses të qetësohej sadopak. Ato kthesa i dukeshin si gjarpërinj. Dhimbja në fund të shpinës sa vinte dhe po i shtohej sa e kaploi një frikë. Deshi t’i tregonte Arturit, por ai qeshte dhe vazhdimisht shkëmbente me shokun e tij batuta a thua se nuk qe ai i djeshmi. Ajo ndjeu përsëri dhimbje. Megjithatë, vështronte nga pas Arturin që dukej se kish rilindur, por herë pas herë psherëtinte. Ai pothuajse asnjëherë për gjatë gjithë rrugës nuk e pyeti se si ishte, por prapë ajo ndihej e lehtësuar. Ajo krijesë që kish pritur prej sa e sa vjetësh, tashmë qe ngjizur. Një dhimbje ia tkurri muskujt e barkut, mori frymë thellë dhe e la veten të ngazëllehej në atë gëzim aq të papritur, në atë nur që kishte vite që s’e kishte parë në sy të bashkëshortit. Pas pak minutash makina ndaloi. Karvani i të shpërngulurve nga Kosova kish ndalur dhe ajo gjeti rastin dhe psherëtiu si me zë të lartë në mënyrë që të tërhiqte mendjen e Arturit. Të dy meshkujt kthyen kokën mbrapa njëherësh.
- Ç’ke? - i tha Arturi.
Sara u skuq dhe mezi foli me gjysmë zëri:
- Kam dhimbje.
Arturi u nxi, kërcëlliti nofullat dhe iu përgjigj me ashpërsi:
- Tani u kujtove?
Dy meshkujt zbritën nga makina dhe diç biseduan me shoferin e një mauneje. Më pas ajo vuri re se shoferi i maunes ua bëri me shenjë të prisnin. Pas pak çastesh ai u kthye me një burrë që nga rrobat e bardha dukej se qe mjek. Ai u përkul drejt Sarës dhe i tha si për ta qetësuar se rruga qe bllokuar edhe për gati një orë, prandaj duhej t’i tregonte në detaje se çfarë shenjash kishte.
- Yt shoq më tha se je shtatzanë, - i foli prapë ai.
Asaj i qe tharë buza dhe mezi iu përgjigj:
- Kam dhimbje në shpinë dhe poshtë barkut; më filluan pasi bëmë nja 20 km rrugë.
Mjeku i tha se kishte çdo mjet për raste urgjente, por një grua kosovare në maunen e tij po lindte, prandaj për këtë qe bllokuar dhe rruga. Arturi qëndronte si i ngrirë. Mjeku i tha Sarës në mund të ngrihej sa të shkonin deri tek maunja dhe t’i bënte një kontroll të hollësishëm.
- Mos ki merak, - iu drejtua Arturit si t’ia kish kuptuar tipin. - Janë të gjitha gra shtatzana.
Sara bëri të ngrihej. Mes këmbëvë ndjeu se u ngroh. Psherëtiu dhe u shemb mbi ulëse. Ishte mbuluar e tëra me gjak. Shpejt e shpejt sollën një barrelë. Pas pothuajse një ore një infermiere topolake hapi perden ngjyrë ushtarake të maunes.
- Djalë! - thirri me të madhe.
Arturi u hutua gati sa s’u shemb dhe e sollën në vete të afërmit e gruas që u vërsulën drejt derës së maunes. Qe gruaja kosovare. Për një çast Arturi e humbi, por pas pak pa mjekun që iu afrua.
- Edhe gruaja juaj është mirë, - i tha. - Mos u shqetëso! Për fat të keq fëmija humbi, shyqyr që qe barre e vogël, vetëm 2 javëshe…
Mjeku fliste e shpjegonte ndërsa Arturi sa s’iu vërsul. Mezi gjeti fjalën “Mirë”, dhe iku pa e falenderuar.
Karvani i makinave po bëhej gati për nisje. Mjeku iu lut Arturit që ta linte në kamion Sarën pasi ato ishin të pajisur me të gjitha mjetet e nevojshme, por ai s’pranoi kurrsesi. Sarën e shtrinë në makinë dhe u nisën. Mes gjithë atyre dhimbjeve ajo vuri re nervozizmin e Arturit dhe shpërtheu në lot. Mbylli sytë dhe në tru i rrihte si çekan zëri i kosovares që kërkonte ndihmë, koka e bëshme e djalit të lindur dhe si vrer përbindshi ai legen alumini me gjak. Gjaku i foshnjës së saj psherëtiu dhe për herë të parë s’u përmbajt dot, por qau me të madhe. Arturi në vend që ta qetësonte shtoi shpejtësinë e makinës ndërsa shoku i tij vetëm heshtte.
Për gati dy javë Sara qëndroi në krevat. I shërbente e kunata, pothuajse nuk hante fare dhe në mendjen e lodhur i dilte e copëtuar ajo panoramë udhëtimi: një qytet i vogël me mysafirë lufte, karvane makinash… E urrente atë udhëtim, por dhe e kujtonte me dhimbje. Të paktën ato pak orë që qëndroi aty e ndjeu veten nënë… Arturi vinte e dilte në shtëpi i nxirë. Pothuajse nuk qëndronte fare dhe me Sarën s’kish këmbyer pothuajse asnjë fjalë sa edhe për porositë që kishte pyeste të motrën…

 

[Hektor12]

Proze nga Elvira Dones

marre nga romani"Dashuri e huaj"

"... Më ke dashur, e di. Sipas metrit tënd të dashurisë, me pikatoren gjithmonë përqendruar që të numëronte rreptësisht piklat e dashurisë që më dhuroje, më falje, më... cili është varianti i saktë i asaj që kam ndër mend në shqip? Më vjen fjala në gjuhë të tjera, por jo në shqip. U shpërndamë nëpër botë ne shqiptarët, zogj marrucë e të përhumbur me pendët që na kullojnë gjak... Më ke dashur, jam e sigurt për këtë, ndonëse kjo nuk të pengonte të lije mendjen edhe për të tjera gra dhe këtë të ma pohoje pa pikë mëshire. Dashuria për mua nuk të pengonte të më fyeje e lëndoje shpeshherë me mospërfillje apo përbuzje ndaj emotivitetit tim të marrë...
Plogështia po mbaron... po çan drejt sipërfaqes një nga karakteristikat që na ka marrë më shumë në qafë ne ballkanasve, krenaria e pakufi, krenaria kaq pak e mençur. Por tani kam nevojë për të, edhe pse e di që kjo e famshme krenari është më shumë fodullëk prej budallai, që ne e nxjerrim nga xhepi sa herë nuk jemi të zotët të zgjidhim problemet tona. Pra mirëseardhtë krenaria kokëfortë absurde e gjithpushtetshme e sëmurë shkatërruese miope e paarsyeshme. Kam aq shumë nevojë për një ndjenjë të tillë vullkanike..."​

 

[Hektor12]

Lule te gabuara(Elvira Dones)

Këtë herë u bashkuan të gjithë, viktima e padronë. Kush përdori duart, kush këpucët, thasët e sapozbrazur të plehrave, copra karrigesh të thyera, dhe ia ndezën kurrizin paq shoferit.
Kur mbërriti policia, Ahmet Lamaj dergjej përtokë, mes një harte gjaku e kockash të bluara. Dy mace vërtiteshin rrotull burrit pa e përfillur, ishin aty për hesap të tyre, po i merrnin erë shoshoqit para se të kapërtheheshin, ç' punë kishin me njerëzorin që dergjej në tokë?
Katër veturat me pesë kurvat brenda ishin zhdukur nëpër pranverën e zhurmshme, midis diellit që më në fund kish dalë të ngrohte ca, horri, edhe ai. Veturat shkarkuan gratë para barakës ku banonin.
“Herë tjetër na shkoftë më mbarë.”
Përshëndetën meshkujt me tallje. Ashtu, mërmëriti zëzvarritur Ekstaza dhe vështroi këmbët e saj hollivudiane.​

 

[Hektor12]

SHIJA E VETMISË!​

​

A nuk qau. Më kot ai mendoi se pas disa hapash do të kthehej përsëri. Ajo iku. Tani dukej tek ngjitej shpatit të kodrës.
“A thua nuk më dashuron?”, mendoi Mensuri. “Jo, jam i bindur se edhe tani ajo më do, ndoshta edhe më shumë se më ka dashur ndonjëherë. Po unë… unë… a thua e dua?”
Ai mundohej të besonte se tashmë që ajo e kishte fyer, i kishte përplasur në fytyrë fjalën, largohej për diku, ndoshta për të mos u kthyer më kurrë, tani ai s’e donte…
“Po kush nënqesh shtrembër?” E ndiej se dikush nënqesh. Ku është? Ku?
Ai ktheu kokën nga të katër anët i shqetësuar. Por asgjë. Përreth: mbrëmja e ngrohtë dehëse në fshat. Ashtu si në rakinë e fortë hidhnin gjethe molle të këtyre anëve, dukej sikur dikush kish hedhur në ujët e rezervuarit disa rosa të bardha. Kundërmonte lagështi. Ajo po largohet. Silueta bëhet gjithnjë e më e vogël. Si një prush i ndezur që zvogëlohet pak nga pak prej hirit në vatrën e shuar, ndoshta edhe siluetën e saj mbrëmja mundohej ta zhdukte prej syve të tij duke I hedhur grushte me errësirë. Mensuri vazhdoi të vështronte nga ajo anë. I dukej se këto çaste jetonte në një ambient pa ajër. S’ishte hera e parë që ai qëndronte i vetmuar, por megjithatë tani ndjente diçka të re në shpirt. Ç’të ishte kjo? Çfarë kishte kuptuar ai? Mos vallë se dashuria lind me njeriun që do të dashurojë dhe për këtë disa janë të aftë dhe të tjerë jo? Mos vallë…jo!
Ai e dinte që ajo e dashuronte. E dinte se buzët e saj digjeshin zjarr dhe do vazhdonin të digjeshin, të kishin etje, megjithatë kurrë s’do përkuleshin mbi oazin e fytyrës së tij.
Mensuri këto çaste shijonte vetminë. Kush e kishte gatitur atë? Në ç’mënyrë? A thua e gatiti vetë? Shija e saj ishte e ëmbël si luleshtrydhe, ishte si të thuash një lloj opiumi në ngjyrën dhe fizionominë e gangrenës, që ndoshta tani i buzëqeshte me dhëmbët e saj të bardhë dhe njëkohësisht, duke fshirë jargët ngjitëse në mendimet e tij. I kafshonte ndjenjat, damarët, organet.
Përse ata u ndanë? Përse? A nuk e dashuronin njëri-tjetrin? A nuk e dashuroi ai me të gjithë forcat Gretën ashtu si bëri edhe ajo për të? Përse ngjau kështu? Dashuria, vërtet nuk është një hekur, që do shumë kohë të skalitet por mund të ftohet shumë shpejt, po atëherë? Ndoshta kjo ndodhi se ndjenjat e tij i nxiti naiviteti i saj. Ajo ishte aq naive dhe e mirë. E ndruajtur nga ambientet e huaja, ishte gati t’i dhuronte cilitdo buzëqeshjen e saj të çiltër, t’i dhuronte cilitdo bisedën e saj. Sytë e mëdhenj, sikur pafajësia donte të hapte më tepër ato dritare për të parë shpirtin e bardhë të asaj vajze, ishin aq të ngrohtë! Të ngrohtë edhe kur ambienti përreth ishte i ftohtë, i akullt. Ndoshta prandaj ata shpesh ishin mbuluar me mjegull (sikur të gjithë mjegullat e Tomorit të ishin ulur gjer mbi sytë e saj). Kjo i bënte ata më të bukur. Kjo e bënte bashkëbiseduesin të vështronte fjalët e tij në sytë e saj. Në qoftë se ato ishin të ngrohta, si prej një flladi mjegulla largohej nga sytë e saj dhe ai mund të shikonte atë shpirt të kristaltë ku çdo skaj kishte një notë tingëllonjëse. Në rast të kundërt mjegulla bëhej më e dendur dhe ai vështirë të shihte kur të shkelte për të ecur përpara, megjithëse po të ngecte në ndonjë moçal zëri i saj do të thërriste: ju do të mbyteni! Ju do të mbyteni! Kthehuni mbrapa!
“Unë përsëri e dashuroj Gretën”, i pohoi vetes ai. Priti të dëgjonte përgjigjen e saj. Heshtja. Diçka lëvizi, sikur u hap kanata e një dritareje brenda në trupin e tij. Dikush nxori kokën prej andej. Sa e tmerrshme! Ajo kokë e shëmtuar kishte grabitur sytë e saj. E vështroi me ngulm dhe si duke tallur Mensurin u fut brenda. U dëgjua po ajo zhurmë. Dikush mbylli atë dritare.
Përsëri heshtje. “Kush ishte ajo?”, pyeti veten ai. Askush s’u përgjigj. Rreth tij e përballë njëri-tjetrit një zë i ëmbël qeshi me të madhe, kurse tjetri, i ngjirur sikur dikush të kishte avulluar ngrohtësinë, u mundua të thoshte diçka, formoi nja dy rrokje të shkëputura, pa kuptim, po që nuk mundi dot të krijonte atë fjalë dhe heshti.
“Cilët ishin?” Ai ia bëri disa herë me radhë këtë pyetje vetes. Kishte diçka të veçantë kjo mbrëmje vjeshte e fshatit. Diçka të lagësht, të trishtueshme. Gjithçka sikur kishte ngrirë, sikur ishte ngurtësuar. Edhe ato dhjetra drita të shpërndara pa kujdes, dukeshin si xixëllonja që dikush i ngriu për të mos ikur në shtegtim vendeve të ngrohta. Dikush s’i lejoi të iknin, por i shpërndau rreth e qark që të ndrisin pranverën e gjatë.
Ja shkolla. Dritaret e klasave në radhë, të ndriçuara. Ajo ishte larg. Larg… larg si edhe Greta. Greta! Ku ishte tani ajo? Silueta e saj humbi, u zhduk. Unë jam i vetëm, i vetëm. Vallë gjithë jetën do jem i tillë? Gjithë jetën do largohen prej meje? Fryma ime patjetër qelb vetmi. Ku shkuat? Ju u fshehët, më latë të vetëm, ju u zhdukët, o të dashurit emi. Hë!
Maskarenj! Prapsuni! Mbathjani! Ashtu, ashtu! Ha, ha, ha, shikojini si ikin, shikoji Mensur. Ata tremben nga ty, ti i tremb ata. Ha, ha, ha… po ikin. Ikët. Mirë! Sa po qesh kur ju shoh duke vrapuar. Këmbët tuaja, s’duken më. Kushdo pandeh se trupat tuaja me ata krahë përpëlitës si ca balona fluturojnë mbi asfalt. Ha, ha, ha… kush më thotë të pi? Përse të pi. Ti që më thua kështu ik bashkë me ata. Më mirë i vetëm se sa me miq frikacak. Ç’pret? Ik edhe ti! Hajt, zhduku nga sytë! Lëri edhe ti këtu si të tjerët këmbët e gjata dhe mbath protezat fluturuese të fushës! Iku edhe ai. Ja shkolla. Dritaret e klasave të ndriçuara nuk duken si kapat dhe jakat e bardha të një skuadre ekzekutimi që afrohet, afrohet këtej?
Unë dëgjoj hapin e tyre. Ata po vijnë. Ku shkove? Ti u largove përgjithmonë nga unë Gretë? Përse më dridhet gjithë trupi? Më mbuluan djersët, sikur të kisha rendur kilometrave të ndjenjave të një rruge të gjatë…
Phtu! Filozofi boshe! Sikur të dinte mendimet e mia tani, ajo patjetër do të kthehej. E duke kafshuar cepin e djathtë të buzës së poshtme do të thoshte serioze: “…dhe megjithatë ti ke tendenca mendjemadhësie Mensur”.
Mbrëmje e qetë. Kalldrëmi i bardhë i rrugës që zbriste poshtë gjer në fushë në atë sfond të errët, dukej si një fashë reje, e hirtë, e gjatë.
“Ç’them budallallëqe!”, mendoi dhe kopsiti xhaketën e shkurtër verore. “Ajo iku. Ata po vijnë t’më ekzekutojnë. Janë vënë në rresht. Shikojeni kapat e tyre të bardha që u shndrisin si kafka. Tmerr! Jo, jo! Ata ma s’do më vrasin. Ata s’do më drejtohen mua! Ata bile s’më shikojnë fare. Po përse vijnë? Ndonjë person i dyshimtë? Ndonjë vjedhës i padukshëm? Armët e tyre ata i kanë drejtuar tek unë. U afruan. Ja… ja erdhën. Tehet e bajonetave më prekin trupin. Doli ca gjak. Asnjë dhimbje. Si kështu? Gjer tani s’kam ndier asgjë. Mos jam në ëndërr… Gretë! Si ka mundësi? Por… ç’është kështu… por… oh… mjaft… nënë moj nëna ime, mua më dhemb… oh, mjaft… Gretë! Gretë! Ndiej dhimbje të tmerrshme. Çfarë prekën ata në trupin tim? Mos janë paralizuar dhe vetëm diçka, vetëm një nerv jeton tek unë? Oh… mjaft… unë po vuaj. Gretë! Ti nga ike kështu?”
***
Tani m’u qetësuan pak dhimbjet. Ti dole lart në qafë dhe shikon këtej. Ti po më flet? Përsërite…Përsërite edhe një herë. S’dëgjoj. Kush bën kaq zhurmë? Ç’dreqin lëviz këtu në gjakun tim? Kush i përplas si dy pjata bande muskujt e mi, ndaj unë ndiej dhimbje.
Ti thua se ato tehe prekën mendimet e mia, ndaj unë ndiej dhimbje. Ah Gretë, Gretë! Këto janë naivizma, ndaj unë ndiej dhembje. Ti s’mund të kuptosh mendimet e mia se është vetë seksi yt që me shqetësimin e tij s’ta lejon atë. Juve vajzat ju shqetëson dashuria- e panjohura e frikshme (për ju) të cilën e hasni në vështrimet e kujdesshme të prindërve, në sytë e ndritshëm të një djali, në vetë qenien tuaj kur ndieni t’ju fryhet gjoksi nën trikon e ngurtë, kur mendoni se dikush në gjoksin tuaj ka filluar të shtrojë rrugët e bardha të qumështit, të vazhdimësisë. Phtu! Përsëri nisa të filozofoj. Kam dhimbje. Oh!
Sa herë them një fjalë ndiej se dikush mundohet të shkulë rrënjët e saj ende pa më dalë nga buzët e thara. Kam etje… Gretë!
“Ti ike Gretë…” Mensuri vazhdonte po në atë vend pa lëvizur. Thuajse vetmia që e rrethonte ishte një dobësi e bardhë ku atij i kishte ngrirë gjithë trupi, veç dy qepallave që vazhdonin ritmikisht të zëvendësonin mendimet. Tutje nga deti nisi të fryjë një erë e ftohtë.

 

[Hektor12]

ZEMËR, PUSHO​

​

​

Pusho, zemër, mos u qa! Mos më thuaj vuajtjet e tua, mos qa dhimbjet dhe hidhërimet!
Rri dhe duro. Hiq në pushim çdo të keqe.
Pse të qahesh? Kur e ke druajtur vuajtjen, kur je hequr prej hidhërimit? A e ke ndjekur kurrë fatin e bardhë, a e ke dashur kurrë gazin dhe zbavitjen?
Të kan’ardhur shumë herë pranë të mirat. Jetën munt që ta bëjnë t’ëmbël dhe të qetë si një burim t’ëmbël, si një vijë të kthjelltë.
Po, jo! Qetësisë, gazit dhe fatit, u ke rënë me këmbë. Ke kërkuar gjithnjë të paqenën, të paditurën. Ata që ke pasur pranë i ke shtytur, u je mërguar. Kurdoherë ke kërkuar një gjë më tutje; ke ndjekur atë të paqenën, të padukurën.
Se ashtu që ylli është bërë për të çkëlqyer, dielli për të ndritur, trëndafili për erë, zogu për këngë, zjarri që të djegë, edhe ti, o zemër, ke lindur për të vuajtur.

​

​