Copëza shkrimesh.

[Solaris]

Sot që po ma shtypte trupin një angështi e moçme që me herë ngre krye, nuk hëngra shumë dhe s’ piva siç pi normalisht, në atë restorant madje gjellëtore, në gjysmëkatin e të cilit hedh themelet e ezistencës sime. Dhe ndërsa merrja me dalë, kamarieri pasi vu re se gjysma e venës pati mbetë në broke, u kthye kah unë dhe më tha: “Mirupafshim sonte pra, zotni Soares, dhe gjithë të mirat për shëndetin tuaj.”
Në tingullimën e brirtë të kësaj fraze të thjeshtë shpirti mu ftillua si kur te një qiell i vranësuar era beftazi të zbonte tutje retë. Dhe atëbotë kuptova atë që s’ e kam kuptuar kurrë qartazi: se këta kamarierë të kafeneve a të restoranteve, këta berberë, këta hamej të rrugës, provojnë ndaj meje një simpati të vetvetijshme dhe të natyrshme që s’ mund ta pres nga njerëzit që frekuentoj me intimitet më të madh (intimitet sa me thanë).
Vllaznia ka sfumatura.
Disa e administrojnë botën, të tjerë janë bota. Mes një miliarderi amerikan me zotnime në Angli e Zvicër dhe kryebashkiakut socialist të një fshati nuk ka një ndryshesë cilësie, por vetëm sasie. Nën [...] këta, ne, amorfët, mësuesi i shkollës John Milton, endacaku Dante Alighieri, shegerti që dje më kreu një blerje, berberi që më tregon barcoleta a kamarieri që sapo më shfaqi interesimin e tij vllaznor për shëndetin tim prejse kisha pirë vetëm gjysmën e venës.

 

[Solaris]

Po të donte ndokush me hartue një kampionar përbindshash nuk duhet të bëjë tjetër përpos që me fotografue me fjalë ato gjëra që nata i sjell shpirtërave të përgjumur që s’ ia dalin të flenë. Këto gjëra e zotnojnë të gjithë inkoherencën e ëndrrës pa alibinë e panjohur të qenies duke fjetur. Varen si lakuriqë nate mbi pasivitetin e shpirtit ja vampirë që thithin gjakun e nënshtrimit. Janë larva të humnerës dhe të shkapërdarjes; hije që mbushin lugajën, gjurmët që mbesin nga fati. Nganjëherë janë krimba që i shkaktojnë të pështjellët vetë ndërgjegjes që i përkund dhe që i krijon; tjetërherë janë lugatë dhe në mënyrë sinistre patrullojnë hiçin; prapë tjetërherë përvidhen si gjapërinj nga zgafellat absurde të emocioneve të humbura. Zhavorr i kallpes, nuk duhen për tjetër në mos që me na ba me qenë të kotë. Janë dyshime të abisit që të plandosura në shpirt zvarrisin palë solemne e të ftohta. Kanë kohëzgjatje tymit, kalim gjurmësh; dhe tjetër s’ ka përpos pasjes egzistuar në substancën e vetëdijes që kemi pasë për ata. Disa janë si elementi i ngërthyer i fishekzjarrit: ndizet një çast mes ëndrrave; dhe kusuri është pavetëdija e vetëdijes me të cilën e kemi parë.

 

[Solaris]

Oh, natë ku yjet rrejnë dritë, natë, gjë e vetme e dimensionit të Universit, lem të bëhem, trup e shpirt, pjesë e trupit tënd, lem të humbem në faktin e të qenit thjesht hije dhe të bëhem natë edhe unë, pa ëndrra që të jenë yje në mua as diell pritë me shkëlqye nga e ardhmja.

 

[Lisa]

AWW.... me shpelodhe me keto shkrime..Kisha gjithe naten ne PC duke punuar e perseri i lexova me kenaqesi...Hugs

 

[Solaris]

“Na ishte një herë një djalë që donte një vajzë... Buzëqeshja e saj ishte si një problemë, që do të donte ta zgjidhte gjithë jetën”.
—Nicole Krauss

 

[Solaris]

"Të kam harruar? Ti je pjesë e ekzistencës time, e vetes time. Ke qenë çdo fjalë që kam lexuar, që kur për herë të parë kam ardhur këtu. Ti ishe kudo; bëje pjesë tek bukuritë që natyra më ofronte: ishe tek lumi, tek velat e anijeve, tek retë, tek drita, tek errësira, tek era, tek pyjet, tek deti, tek rrugët. Ke qenë mishërimi i çdo fantazie të ëmbël të përkundur nga mendja ime. Gurët me të cilët janë ngritur ndërtesat më të qëndrueshme të Londrës, nuk janë më reale e më pak të pashkatërrueshme se duart e tua, të asaj që nuk janë e do të jenë prezenca dhe influenca jote tek unë, këtu e kudo, tani e gjithmonë. Deri në orën e fundit të jetës time nuk mundet perveçse të mbetesh pjesë e shpirtit tim

|Charles Dickens|

 

[Hektor12]

"Të kam harruar? Ti je pjesë e ekzistencës time, e vetes time. Ke qenë çdo fjalë që kam lexuar, që kur për herë të parë kam ardhur këtu. Ti ishe kudo; bëje pjesë tek bukuritë që natyra më ofronte: ishe tek lumi, tek velat e anijeve, tek retë, tek drita, tek errësira, tek era, tek pyjet, tek deti, tek rrugët. Ke qenë mishërimi i çdo fantazie të ëmbël të përkundur nga mendja ime. Gurët me të cilët janë ngritur ndërtesat më të qëndrueshme të Londrës, nuk janë më reale e më pak të pashkatërrueshme se duart e tua, të asaj që nuk janë e do të jenë prezenca dhe influenca jote tek unë, këtu e kudo, tani e gjithmonë. Deri në orën e fundit të jetës time nuk mundet perveçse të mbetesh pjesë e shpirtit tim

|Charles Dickens|

To much feelings

 

[Solaris]

Ne jemi të vetmet specie të planetit që na është dhuntia- apo ndoshta edhe mallkimi- i të qenit të vetëdijshëm për vdekshmërinë tonë. Në të vërtetë, gjithçka vdes; ne jemi ata fatlumët që e dimë dhe e mendojmë këtë gjë ditë për ditë. Po si do ta përballojmë?
Me kalimin e viteve, vetëdijësimi im sipëror ndaj rrjedhës së kohës më shtyu që ta shijoja jetën sa më shumë të ishte e mundur. Meqë u dashka që unë të jetoja vetëm pak kohë mbi këtë botë, duhej ta prekja e ta njihja sa më shumë atë. Prandaj dhe kaq shumë dëshirë për udhëtime, për dashuri, për ambicie....

|E. Gilbert|

 

[Solaris]

Kam frikë se një ditë, pasi t'i kemi munguar kaq shumë njeri - tjetrit, do pyesim veten nëse do mund të kishim bërë diçka konkretisht, në vend që t'i mungonim njeri - tjetrit pa bërë asgjë.

 

[Hektor12]

Kam frikë se një ditë, pasi t'i kemi munguar kaq shumë njeri - tjetrit, do pyesim veten nëse do mund të kishim bërë diçka konkretisht, në vend që t'i mungonim njeri - tjetrit pa bërë asgjë.

Uau mrekullisht te verteta per mua flas

 

[Solaris]

U desh kohë që t'i pohoja vetes se pata frikë se nuk dita ta tërhiqja në fund të ëndrrave të mia, kisha frikë se nuk isha në lartësinë e tyre, kisha frikë se nuk do t'i realizoja, kisha frikë se në fund të fundit nuk isha njeriu që ajo priste, kisha frikë t'i pohoja vetes se ajo më kishte harruar.
Mendova një mijë herë ta gjeja përsëri, por përsëri pata frikë se ajo nuk do të më besonte, pata frikë se nuk do të dija të bëja të qeshnim përsëri të dy, pata frikë se ajo nuk do të ishte ajo që doja, pata frikë se do ta humbja përsëri, këtë nuk do të kisha më forcë ta përballoja. Por kur dashuron nuk ka ndonjë largësi shumë të madhe. Mjaftonte t'i ngjante një femër në rrugë që ta shihja të ecte, që dora ime të shkarraviste emrin e saj në një fletë letër për ta bërë të shfaqej, mjaftonte të mbyllja sytë për të parë sytë e saj, që të zhytesha në heshtje për të dëgjuar zërin e saj...

|Marc Levy|

 

[Hektor12]

U desh kohë që t'i pohoja vetes se pata frikë se nuk dita ta tërhiqja në fund të ëndrrave të mia, kisha frikë se nuk isha në lartësinë e tyre, kisha frikë se nuk do t'i realizoja, kisha frikë se në fund të fundit nuk isha njeriu që ajo priste, kisha frikë t'i pohoja vetes se ajo më kishte harruar.
Mendova një mijë herë ta gjeja përsëri, por përsëri pata frikë se ajo nuk do të më besonte, pata frikë se nuk do të dija të bëja të qeshnim përsëri të dy, pata frikë se ajo nuk do të ishte ajo që doja, pata frikë se do ta humbja përsëri, këtë nuk do të kisha më forcë ta përballoja. Por kur dashuron nuk ka ndonjë largësi shumë të madhe. Mjaftonte t'i ngjante një femër në rrugë që ta shihja të ecte, që dora ime të shkarraviste emrin e saj në një fletë letër për ta bërë të shfaqej, mjaftonte të mbyllja sytë për të parë sytë e saj, që të zhytesha në heshtje për të dëgjuar zërin e saj...

|Marc Levy|

Ehhhhh

 

[Lisa]

Kam frikë se një ditë, pasi t'i kemi munguar kaq shumë njeri - tjetrit, do pyesim veten nëse do mund të kishim bërë diçka konkretisht, në vend që t'i mungonim njeri - tjetrit pa bërë asgjë.

Thjesht sia vlen te duash

 

[Solaris]

Nganjëherë jemi preja e një ndjesie trishtimi që nuk mbërrijme ta kontrollojmë. Kuptojmë që çasti magjik i ditës ka kaluar dhe ne nuk kemi bërë asgjë. Jeta e fsheh magjinë dhe artin e vet. Duhet ta bëjmë të flasë fëmijën e dikurshëm që ende ekziston brenda nesh.
Ky vogëlush është në gjendje t'i kuptojë momentet magjike. Ne dimë si ta mbysim të qarën e tij, por nuk dimë të bëjmë të heshtë zërin. Fëmija i dikurshëm është gjithmonë brënda nesh. Lum fëmijët sepse e tyre është mbretëria e qiejve. Nëse nuk rilindim, nëse nuk arrijmë ta shohim jetën me pafajësinë dhe entuziazmin fëminor, jeta nuk ka kuptim. Ka shumë mënyra për t'u vetëvrarë. Ata që provojnë të asgjësojnë trupin e tyre, shkelin ligjin e Zotit. Por edhe ata që përpiqen të vrasin shpirtin, thyejnë ligjin hyjnor, edhe pse krimi i tyre është më pak i dukshëm për sytë e njeriut. Le të tregohemi të vëmendshëm ndaj asaj që thotë fëmija i ndryrë në zemrën tonë. Të mos kemi turp. Të mos e lëmë të ketë frikë, sepse ai vogëlush ndihet i vetmuar se ne nuk e dëgjojmë thuajse kurrë. Le t'ia lëmë atij për pak frerët e ekzistencës sonë. Ky fëmijë, e di mirë se çdo ditë është e ndryshme. Le të përpiqemi që ai ta ndiejë se e duam prapë. Le t'i japim gëzim duke u sjellë në mënyrë të pazakontë për ne, apo të dukemi të marrë në sytë e të tjerëve. Është mirë të kujtojmë që mençuria e njerëzve është marrëzi përpara Zotit. Nëse dëgjojmë fëmijën që kemi në shpirt, sytë tanë do të rigjejnë shkëlqimin. Dhe nëse nuk e humbim komunikimin me këtë fëmijë, ne nuk e humbim as lidhjen tonë me jetën.

|P.Coelho|

 

[Solaris]

Në erë pemët rrijnë pranë e afrojnë krahët,
në erë pemët kërkojnë mes tyre ngrohtësi.
Po ne të dy?
Ne jemi kaq të largët!
C’ erë mund të na afrojë nuk e di…

|Dritëro Agolli|

 

[Solaris]

Humbëm edhe këtë mbrëmje!



nga Pablo Neruda

E humbëm edhe këtë mbrëmje.
Askush nuk na pa të zënë për dore,
kur muzgu i kaltër binte mbi botë.

Nga dritarja unë pash’
lodrimin e perëndimit mbi kodrat e largëta.

E pastaj, si një monedhë,
një copëz dielli u përndez në duart e mia.

Të kujtova ty me shpirtin e ndrydhur,
me atë trishtimin që ti ke njohur tek unë.

Ku ishe ti në atë kohë?
Me ç’njerëz?
Cfarë fjalësh u thoshe?
Oh, pse më ndodh kështu: dashuria shpërthen përnjëherësh,
kur jam i trishtuar dhe kur ti je larg?

Libri që marr të lexoj mbrëmjeve, më ra nga duart,
dhe te këmbët e mia, si një qen i plagosur u rrotullua perëndia.

Gjithnjë, gjithnjë sapo vjen mbrëmja ti ikën,
deri ku muzgu bredh duke tretur statujat.

 

[Solaris]

Ndjenjë e pathënë



nga Teodor Keko

Më mundon kjo ndjenjë e pathënë,
fjalët ti m’i ktheve në harrim,
në qiell është hëna, s’i them dot hënë
s’të flas dot për mjegullën në agim.

Më mundon kjo ndjenjë e pathënë,
në gjoks ti vër çdo fjalë në vend të saj.
Pastaj do të përkund në një djep-këngë,
me hënën flokëve si karficë e bardhë.

Dhe nëse rrugët për në zemër dot s’i gjen,
më thuaj të t’i zgjas gishtërinjtë e mi.
Mbi ta mbështete kokën,
dhe për një çast ti pendë do të kthehesh,
brenda meje do të vërtitesh, shpirt!

Më mundon kjo ndjenjë e pathënë,
kur ti je kaq pranë dhe kaq e thjeshtë,
u këput një gjethe nga një pemë,
e verdhë si harresa … ishte vjeshtë.

 

[Solaris]

Të pres
Nga Elona Çuliq

Grija e qiellit m’asht ba pellg lotësh nen kambë
ylli i parë i shpresës s’fundit asht zhugatun me shkëlqim t’sforcuem
ulun kambëkryq n’zbrazëtinë e syve, pritja asht ajo çka di me ba ma mirë.

Të kam prit aq gjatë e ngujueme n’kohë, sa me ec nuk di ma
krahët e fluturimit janë gozhdue mbas drunjëve t’ndërgjegjes
e vedin e kam burgosun n’nji qiell t’braktisun nga fryma e drita.

Të pres, edhe pse nuk du që t’vish
të pres nga zakoni i pritjes mbështetun mbas vetmisë t’athët
të pres nga zakoni i pritjes t’nji pranie që tash s’e du unë.

E ti mos u çudit, askush mos të çuditet
edhe atëherë kur rrudhat t’jenë ba dëshmitare t’jetës,
kur n’kopshtin e pritjes prap t’më gjeni lule margarita tuj mbledhun.

Se unë nuk pres për ty, por për vedi
pres për rrëfimet e pritjes e t’buzëve ku rilindnin vjeshtat
dhe për sytë, me ngjyrat e të cilëve mbush kupat e dollive t’Perëndive.

Ai që nuk e ka provue pritjen, më kot lodhet me e kuptue
ankthin që t’ludron përbrenda derisa nji hap tjetër ia mëson
dorazi si një fëmijë i vogël që ka nevojë për ty.

E askush ma mirë se ti ma mësovi pritjen,
hape librin e përrallës akoma t’pa shkrueme e m’the:
vetëm mbasi t’dish me prit, ke me dit me dasht.

 

[Solaris]

Dehuni-
Charles Baudelaire

Duhet të jesh gjithmonë i dehur. Këtu qëndron gjithë puna; kjo është e vetmja çështje. Për të mos ndier barrën e tmerrshme të Kohës që ju thyen shpinën e ju kërrus drejt tokës, duhet të deheni pa pushim.
Po me çfarë? Me verë, me poezi a me virtyt, si të doni. Por, dehuni, ama.
Dhe nëse ndonjëherë, në shkallët e një pallati, mbi barin e gjelbër të një hendeku, në vetminë e zymtë të dhomë suaj, ju zgjoheni dhe dehja ju është pakësuar apo zhdukur plotësisht, pyetni erën, valën, yllin, zogun, sahatin, gjithçka që ofshan, gjithçka që ecën, gjithçka që këndon, gjithçka që flet, pyetni sa është ora; dhe era, vala, ylli, zogu, sahati, do t’ju përgjigjen: “Është ora për t’u dehur! Për të mos qenë skllevërit e martirizuar të Kohës, dehuni, dehuni pa reshtur! Me verë, me poezi a me virtyt, sipas dëshirës”

 

[Solaris]

Nonda Bulka

Lypësi

Më ndjek nga dita sa herë vete në shtëpi:
– Nëm një lek, zotni!
Është një djalë i vogël, shtatëvjeçar, i zi pisë nga fytyra, i thatë, i shkurtër, pa rroba, pa këpucë; si rron, as unë nuk e di. Sytë e tij janë pasqyrë e egër, e gjallë dhe e tmerrshme e fukarallëkut. Vuan nga uria, vuan nga të ftohtët, vuan nga çdo gjë. Por i ka mbetur aq fuqi, sa të thotë: – Nëm pak bukë!
Të mendohesh thellë, më e mira që mund t’i bësh, është ta helmosh. Se helmi është ilaçi i fukarallëkut.
E di që feja dhe ligji më helmojnë mua, po të bëj një vepër të tillë. Se njeriu s’ka të drejtë t’ia marrë jetën njeriut. Po a ka vallë njeriu të drejtë t’ia shtojë vuajtjet tjetrit? Se lypësi me lekun tim s’bën tjetër veçse shton ymrin, domethënë jetën, domethënë fukarallëkun. Mëshira private nuk e zgjidh kurrë problemin shoqëror.
Po le të kthehemi te historia e lypësit. Ditë për ditë më kërkonte diçka… Se ditë për ditë kishte nevojë barku i tij. Herë i jepja, herë jo.
Një ditë nuk e pashë të më dalë rrugës! Dy ditë, tri, katër. Thashë me vete: – Ç’u bë vallë? Dhe shkoi një muaj, shkuan dy, po lypësin s’e pashë më!
Më erdhi keq, doja të dija ç’u bë; se fytyra e tij ishte simpatike, me gjithë shëmtimin tmerrues, ku pasqyrohej uria dhe vdekja e ngadaltë. Jo, s’e pashë më! dhe m’u bë si ide fikse! – doja të dija ç’u bë.
Dhe u enda andej-këtej. Në çdo cep takoja nga një lypës të vogël, si ai (të gjithë lypësit ngjasin, se ngjyra e urisë nuk ndryshon), por s’ishte ai.
Shkuan qysh atëherë katër muaj.
Fillova ta harroja lypësin tim.
Sonte befas m’u kujtua. E ku ta dish! Ndoshta ka vdekur…
Gazeta s’mund ta përmendë emrin e tij. Vdiq ndoshta… ndoshta rron i sëmurë. Nuk e di. E ku ta marrësh vesh sa korr përditë drapri hyjnor!…

Shkurt 1936