Copëza shkrimesh.

[Hektor12]

Ka gjera qe nuk do te reshtje kurre se pari .
Gjera qe kapin shikimin tend dhe nuk e lene te shkoje .
Gjera qe lene nje gjurme te pashlyeshme ne retinen tende .
Gjera qe lene nje gjurme te pashlyeshme ne shpirtin tend .
Gjera qe nuk ngopesh duke i pare .
Dhe ndersa kerkon te zbulosh arsyen e kaq shume mahnitjeje ,
zbulon me pas dhe vetem me pas , duke menduar serisht ,
Qe i veshtroje sepse i doje .

Pedro Almodovar

 

[Hektor12]

Me shkruaj nje leter pas shume kohesh.
Ma shkruaj me dore , me shkrimin tend.
Provoje te me dergosh shume copa zemre.
Me shkruaj si je , nga fillimi ne fund ,
je origjine dhe pluhur magjik.
Ose mos shkruaj asgje,
me dergo zarfin bosh me brenda shpirtin tend
dhe une pa te shkruar asgje,
kudo qe do jem do te te pergjigjem
dhe ti do te dish ta dallosh gjithmone veten ne fjalet e mia,
vetem te tuat.
Eshte nje puthje mbi tavoline , ma ke lene ketu.
Dhe kujtoje jo gjithmone por shpesh diçka.
Jeta jote mund te shohe gjithe deshirat e mia , sepse
deshirat e mia kane lartesine e syve te tu.

Massimo Bisotti

 

[Hektor12]

Kur ti fle në krahët e mi mundem gjatë të përkëdhel shpirtin tënd
Kështu ti nuk më ke braktisur , unë te mbajta gruaja ime
Kaq e lehtë në krahët e mi e rrethuar që fle me frymën tënde të lehtë
Ti nuk më ke lënë për një ëndërr ti nuk e ke ëndërruar
Kaq e lehtë sa unë frikësohesha se puhiza më e lehtë të merr me vete
Dhe që unë i mbyllja mirë krahët e mi nga frika se shpirti yt të del
Ti nuk më braktise shpirtin tim dhe krahët e mi o e shtrenjta ime
Mbetën rreth teje të mbyllur si një unazë e shtrënguar
Sa e lehtë që je , e lehtë në gjumin tënd fëminor
E braktisur dhe me vetëbesim e braktisur në rreziqet e tua
O frymë e lehtë e jetës time o e ëmbla që të lë pa gjumë zemër që nuk ndihesh
I mrekulluar që të ruaj e të vështroj natës
E shoh të vijë me ngadalsi në tavan rrezen e zakonshme
Gishtin e agimit në gojën e saj përpara muzikës së pëllumbave të egër
E zbehtë e bardhë si çarçafët akoma të errët ku ne lëvizim
Që depërton pak nga pak perdet me gugatjen e pëllumbave
Vjen nga jashtë në dhomë një pështjellim gjërash njerëzore
Kërcitja e qartë e një kanati , dita që rimerr vendin e saj
Hapa asfalti , një ngjirje brutale e rrugës dhe e rrotave
Frena , zëra , një troshitje plehrash që shkrofëtihen
Pastaj gjithçka tërhiqet , mbytet dhe shuhet përveç dikujt atje që kollitet
Nuk ndodh asgjë për ne , veç asaj që ndodh për të gjithë
E ndajmë me të tjerët fatkeqsinë si një lloj haraçi
Por lumturia jonë është një verë që gjithë të tjerët s’e kanë pirë
Me lumturinë asnjëherë nuk jam mësuar
Dridhem për të çdo ditë në këtë orë kur dita fillon
Këtë ditë pa ty deri tani që nuk mund të thuhet e filluar
Kjo ditë e shkretuar përpara se të nisë dita si një ëndërr përpara mendimit
Dhe siç është dita që ndjek është tek e fundit veç në detaj
Nëse dashuria çdo ditë rritet në anën tjetër është si një plagë
Dhe çfarë është dashuria që është vetëm në fillim
Kur të kesh gjithë kohën për të parë sytë e tu të hapen pafundësisht
Koprraci deri në fund në krahë ka ndërmend të shtrëngojë thesarin e tij
Ai nuk mundet të imagjinojë për fatin e tij tjetër fund
Si ai unë shoh qartësisht fytyrën e shortit tim
O ari im ndërmjet krahëve të mi në bardhësinë e mëngjesit të fundit
I lumtur ai që përgjumet në përmbushjen e vesit të tij
Do të bëj me vdekjen time kryeveprën time , një kryevepër koprracie
Do të hyj në natë si një njeri në mahnitje të plotë
Dhe mos të vijnë të thonë pastaj që nuk kam ditur se si
Ai nuk është parë të ikë , Jeta ime është një shtepi e qelqtë
Dhe do ta përjetoj vdekjen siç kam përjetuar dashurinë me sytë hapur
Ah nuk është që dje që e shoh të më vijë përballë
Dua ta shoh dhe me gishtat e fundit të prek krahun tënd me jetë
Si ai që ka vetëm forcën të arrijë në majë
Provon hapat e tij të fundit në gjunjë dhe rrokulliset në humnerë
Dhe nëse nuk është për asnjë zot që kjo detyrë është përmbushur
Ai nuk e ka mberritur më pak atë majë ku zemra e tij humb fuqinë
Është vetëm atëherë që për ty që do të më shohësh e para
Për ty do t’i mbyll qetësisht sytë e mi ndaj dritës
Do të jetë një nga ato mëngjese kur unë fle më shumë se ti
Ti do të më presësh siç bën shpesh kur gjumi nuk më del
Dhe përmes kanateve do të vijnë të vallëzojnë në mure dhe në retinën time
Grimcat e arta të një dite të nisur që tashmë ledhaton çatitë
Ti do të më presësh siç ndodh nganjëherë kur zvarritem brenda mjegullave të mia
Lehtazi do ta lëvizësh kokën në jastëkë
Do të rrotullosh butonin e radios që syri i blertë i ndizet ngadalë
Do t’ia ngresh zërin paksa që të mos më zgjosh
Dhe duke më lënë në shkretëtirën time do të dëgjosh muzikë
derisa të flasë dikush që qesh humbet ia nis prapë
Me hamendje dora jote kërkon gjetiu një tjetër hijesi murmuritëse
Një arësye për të qëndruar në një gjendje pavetëdijeje
Më pas padurimitë vjen nga ajo kohë që s’ka të sosur
Dhe inatosesh me mua që vonohem kaq shumë për të kthyer bashkë me ty
Fletën e një romani që do ta kishim lexuar tok në shtrat por jo njëherazi
Ngaqë unë ndalem pambarimisht duke soditur të njëjtin imazh
Edhe mua më ndodh të qëndroj në zgrip të mendimeve
Si një kupë plot që për tu derdhur me hidhërima hijesh e me zhurma
Si një det që vdes te moli moskokëçarës
Përfytyroj fare mirë si të rëndon përsipër pesha e natës së shkuar
Tërë ëndrrat e bëra grumbull Gjakun që të zhurmon në veshë
Qielli jashtë i bardhë e i kaltër ballkonet të lara me diell
Dhe tjetri që nuk ndan më shumë se një gur në fund të ujit
Në shungullimën e rrugës dhe në zhurmën e nxituar të veturave
Ndoshta nëse do të hiqte dorë nga ajo vetmi e errët
Nëse do t’i hapte sytë gjithçka do të ishte përsëri e mundshme si më parë
Por nëse nuk do t’i hap sytë Do të kem këtë fytyrë të palëvizshme
Që nuk e njoh e që nuk do mundja veçse pranë teje ta rikrijoj
Sipas këtij agimi të ballit tënd dhe kësaj goje bri meje
Dhe sipas lulëkuqeve të ulura nën vështrimin e mëndafshtë të qerpikëve
Do të kem atë fytyrë të panjohur që asnjeherë nuk mu dha
As në ujë as në pasqyra për ta njohur si fytyrën time
Do të kem atë fytyrë vetëm për ty , një fytyrë që egziston vetëm për atë që dua
Do të kem atë fytyrë të fshehtë që egziston për jetën në të cilën e desha.

Aragon

 

[Hektor12]

«Nëse tani i thoja ‘lamtumirë përgjithmonë’ ishte sepse doja patjetër që të kthehej brenda një jave ; nëse i thoja ‘do të ishte e rrezikshme të të takoj ’, ishte sepse doja ta takoja përsëri ; nëse i shkruaja : ‘kishe pasur të drejtë , s’do të ishim të lumtur bashkë , ishte sepse të jetoja i ndarë prej saj më dukej më e keqe se vdekja».

Marcel Proust

 

[Hektor12]

"...gruaja tha që një pjesë e madhe e njerëzve ëndërron të rifillojë nga e para , dhe shtoi se kjo ishte diçka prekëse , dhe jo marrëzi . Tha që në realitet gati asnjë, më pas , nuk rifillon nga e para, por nuk imagjinohet dot se sa shumë kohë kalojnë njerëzia duke fantazuar që ta realizojë , dhe shpesh tamam në mes të telasheve të tyre , e të jetës që do të donte ta hidhte par krahëve."

A. Baricco

 

[Hektor12]

Lëri mënjanë llogaritë dhe shifrat .
Arrin të thuash sa dashuri ke përbrenda ? Një kile ? Një litër ?
Nuk e di , ë ?
Epo atëherë lëre fare matematikën .
Krijo atë që nuk është .
Sepse ajo që ekziston është e të gjithve .
Por nëse arrin të gjesh atë që nuk është , eh , atëherë ke diçka vetëm tënden . Dhe nëse dikush sheh atë që sheh ti , epo , atëherë ke gjetur dikë që të përjeton .
Mos e lër të të ikë . Ndaloje ! Përjetoje ! Shkruaje !
Historitë janë si njerëzit . Nuk janë bërë për të qëndruar vetëm .
Diku në botë është dikush që jeton një histori që pasqyrohet në tënden .
Shiko përreth !
Ai dikush nuk është aq larg prej teje .
Është gjysma tjetër e librit .
Mos humb kohë të shkruash faqe të tjera... Kërkoje !
Vazhdimin do ta shkruani sëbashku .
Sepse nuk ka asgjë më të arrirë se sa dy histori që thurin njëra tjetrën .

Giulia Carcasi

 

[LLaStiCaaa]

"...Në shkretëtirat e jetës ku nuk del ujë, kurrë mos gërmo
Kur të përbuzin dhe dëbojnë, fal por kurrë mos harro
Përgjigja jote ndaj të pamendëve le të jetë veç heshtja
I mençuri në mesin e të pamendëve është i bukur dhe i trishtë si vjeshta
Nga ngjyrat e mëshirës hyjnore në fytyrë do të të pikturohet buzëqeshja
Do të dish të jetosh nëse mëson si të vdesësh
Të gjitha janë brenda teje, nga jashtë s’ke çfarë të presësh.
Tani më duhet të ik, mund të më përshëndesësh!"

 

[LLaStiCaaa]

..Duaje të moshuarin…Lëre të flasë, sepse në të shkuarën e tij ka plot të vërteta… Lëre të shkojë mes miqve të tij të vjetër, sepse aty ai ndjen veten të rilindë... Lëre të tregojë historitë edhe pse të ripërsëritura, sepse ai do që të ndjejë se ti je në shoqërinë e tij... Lëre të jetojë mes gjërave që ka dashur, sepse e ndjen veten të përjashtuar nga gjithçka, edhe nga vetë jeta e tij… Lëre të hipë në makinën e familjes kur shkoni me pushime sepse vitin pasardhës do të pendoheni nëse ai nuk jeton më…!

 

[Hektor12]

Mendova se humba se te desha shume
por ti ke humbur me shum se une
tani s'e kupton se duket si loje
por duro dhe pak sa loja te mbaroje
Un kam fituar gjithmone asnjeher sjam dorezuar
ndoshta me shpirt tani jam dashuruar....
Un desha fundin me ty ne perjetesi
prandaj u dorezova qe te kishte barazi
e humbur jam un ,i humbur je ti....
se dashuria e vertet nuk ka barazi ..

 

[Mystique]

Pastaj heshtte e inatosej me te gjithe,dhe gjithcka e saja kthehej ne mbrojtje.E pamundur per tiu vene kunder.Mund te te hidhte tej vec me nje mbyllje buzesh.Buzet me te hidhura qe kisha puthur ndonjehere.Me te deshirueshmet gjithashtu...

 

[Mystique]

E tani,vec filxhanet e kafese qendrojne,midis meje dhe imazhit tend.Tani,kitara qendron e fjetur,prane dritare,ku shiu e ledhaton,cdo tingull te padale prej saj.Rete jane ulur deri ne rruget e pasqyrta,ndersa une,une ende mundohem te gjej nje refren,per te heshtur kete ze brenda vetes.Ende qendroj prane xhamave,i teri i zhytur ne kujtimin tend dhe ne shiun qe lag,i lag te gjitha cgjen.Edhe shpirtin tim te plogesht qe ne lindje.Pastaj qesh.Qesh me cdo gje qe shkruhet,mbi fleten e bardhe,pastaj shoh doren time dhe hedh tutje lapsin,duke qeshur me kujtimin e kurrizit tend ne ikje,pa asnje shikim pas.Nisjen tende,pa kthim,pastaj kenga mbetet serish aty,ne te njejtin vend ku e nisa.Ne dritaren time.
Bej ecejake neper dhomen e mbuluar me tym duhani.Ulem serish prane letrave,I shqyej shkronjat mbi te,Hedh te tjera perkrah mendimeve,madje ndonjeher shkruaj edhe nepr gishtat e mi,pastaj te njejta shkronja,kur dua ti kthej ne tinguj kitare,ato mbesin.Mbesin se fryme nuk kane te behen tinguj,e tingujt ikin e perplasen,prane cdo balerineze shiu qe kercen,ne te njeten dritare.
Zgjohem ende ,e di.Zgjohem me kafene e ngrohte prane,me fletet e bardha qe ende skane marre formen e kenges qe doje ti.Nuk kane mbetur edhe shume fjale per te thene,as per te shkruar.Vetem ikja jote eshte e pafundme,ndersa ky dimer i trashe,nuk do te largohet qe kesaj kitares sime,me ne fund pikezat ta lene te marre fryme.Akoma nuk e gjej ate refren,as ate buzeqeshje se rishkruaj do me mbi asnje germe.Sepse tek ikje nuk gjeta dot asnje fjale.Ne ikej tende i humba te gjitha,por ste urrej ta dish.Te te dua,ose ta shtrengoj veten mos te te dua,vazhdoj,por te te urrej nuk mundem,sepse ne se te urrej ty,urrej ate qe ti more,dhe ajo qe more,jane shkronjat e mia.Germat ku u skalit qendrimi yt,ndersa ikja,ikja eshte vetem ajo qe ti more me veten,sepse tingujt,kengen e le ketu.E di mire,po flas percart,por cte bej une,kur mes nesh,ska mbetur me asgje,vec ato dy filxhane kafeje,te ftohte..

 

[Mystique]

Neper trotuare,shpejtuan te ndizeshin dritat.Mbremja kerkonte ta zinte ne kurth diten qe po mekej ngadale mbi qytet.Edhe mua qe po vrapoja neper nje shi budalla drejt teje.Ndersa ti prisje.Me prisje ne barin poshte pallatit.Ne ate barin ku u takuam atehere.Shihje rrugen,kthesen ku do te shfaqesha une dhe nderkohe kafeja ftohej,ndersa cigarja digjej nen bardh e zine e mbremjes.
Njerezit ,qyteti qe futur mes nesh,duke na ngushtuar frymen e une hapa pallton te merrja ajer.Ti ndeze nje tjeter duahn.E ndjeva qe do te ikje dhe une po vija.Do ikje neper shiun qe une po vija.Do ikje neper trotuar e shpetuar nga nata prej dritave pak mbi ty.
Vazhdoje te heshtje kur pagove dhe u ngrite e ndrojtur.Ndoshta do te vija?!Ndersa dilje shikove pas,ne kthesen time,e ndersa humbje ne kthesen tende une u shfaqa mbi te njejtin trotuar.Ishe fshehur tashme pas rremujes se qytetit dhe nuk te gjeta dot.Shpresova te ishe vonuar edhe ti.Shpresova qe qyteti te kishte luajtur edhe me ty lojen qe lozi me mua.Ndaj vazhdova une te te prisja e dashur.U ula ne tavolinen tende,aty ku filxhani yt ende s'ish ngritur.Me kafen e ftohur dhe bishta cigaresh qe i pate lene si gjurmet mes shkretetires,qe une te te gjeja.E dija qe kishe ikur.E dija, por te prita ate nate.Me syte ne kthesen tende, duke harruar time,mbeta aty.
Ti nuk erdhe.Sot qyteti eshte mplakur me mua dhe kthesa jote ka ndryshuar vend.Edhe imja.Por une te pres.Aty ku ti me prite dikur.Nen bardhe e zine, qe dikur, mbuloi lekuren tende.Pas xhamit, ku ti, dikur shpresove.Vazhdoj te pi ende po ato cigare, e di?!!

 

[Alephh]

SHARL BODLER

DEHUNI


Gjithçka ka një zgjidhje, e cila është fare e thjeshtë: duhet të jeni gjithmonë të dehur, për të mos ndjerë zgjedhën e rendë të kohës e cila ju dërmon shpatullat e ju përul mizorisht për tokë. Duhet të pini e të deheni pa pushim! Po me çfarë? Me verë, poezi a vyrtute, sipas shijes suaj. S'ka rendësi me ç'farë, vetëm të dehur të jeni ! E në se, nganjëherë, do të zgjoheni plasur në shkallet e një pallati, mbi barin e gjelbër të një varri e pija do t'i u ketë dalë, i kërkoni erës, valës së detit, zogjve, orës së pazarit, gjithçkaje që ecën, që ikën, që këndon, që flet. Pyeteni sa vajti ora. Dhe era, vala, ylli, zogu, ora do ju përgjigjen: është sahati të bëheni përsëri tapë. Që të mos ta ndjeni veten skllevër, martirë të kohës, dehuni, dehuni pa pushim me verë, me poezi, me vyrtute, sipas dëshirës ...

Eh, bohemi Bodler!

 

[Alephh]

Letra e Lamtumirës (Kukulla) - Gabriel Garsia Markes (Gabriel Garcia Marquez)

Nëse për një çast Zoti do të harronte se
jam një kukull lecke e
do të më dhurojë paksa jetë, ka gjasa se
nuk do të them gjithçka që mendoj,
por patjetër do ta mendoj çdo gjë që do ta them.

Do t’iu jepja vlerë gjërave, jo për vlerën që kanë,
por për kuptimin që kanë.
Do të flija pak, do të ëndërroja më shumë,
e kuptoj se për çdo minutë që i mbyllim
sytë, humbim gjashtëdhjetë sekonda dritë.

Do të ecja përpara kur të tjerët do të ndaleshin,
do të rrija zgjuar kur të tjerët do të flinin,
do të dëgjoja kur të tjerët flasin dhe
dhe sa do të shijoja një akullore të mirë çokolate!

Nëse Zoti do të më dhuronte paksa jetë,
do të vishesha thjeshtë,
do të shtrihesha në pishë të diellit duke lënë zbuluar jo vetëm
trupin tim por edhe shpirtin tim.

Zoti im, nëse do të kisha një zemër, do ta shkruaja
urrejtjen time në akull dhe
dhe do të prisja që të shkrihej në diell.

Do të pikturoja me një ëndër të Van Gogut
sipër yjeve një poemë të Benedettit
dhe një këngë e Serratit do të ishte serenata
që do t’ia kushtoja hënës.

Do t’i ujitja me lotët e mi trëndafilët,
për ta ndjerë dhimbjen e gjembave të tyre
dhe puthjen e mishtë të petaleve të tyre…
Zoti im, nëse do të kisha paksa jetë…

Nuk do të lija të kalonte qoftë një ditë të vetma
pa iu thënë njerëzve se dua,
se i dua. Do t’i bindja të gjithë burrat e gratë
se janë të parapëlqyerit e mi dhe
do të jetoja i dashuruar nga dashuria.

Njerëzve do t’ua provoja
sa gabojnë tek mendojnë
të heqin dorë së dashuruari
kur plaken, pa e ditur
se plaken kur heqin dorë së dashuruari.

Një fëmije do t’i jepja flatra,
por do ta lija ta merrte fluturimin vetë.
Të moshuarit do t’i mësoja
se vdekja nuk vjen me pleqërinë
por me harresën.

Kaq shumë gjëra kam mësuar nga ju, Njerëzit!
Ka mësuar se e gjithë bota adhuron të jetojë
mbi majën e malit,
pa e ditur se lumturia e vërtetë
është në ngjitjen e shpatit.

Kam mësuar se
kur i sapolinduri shtrëngon me grushtin e tij të vogël,
për herë të parë, gishtin e babait të tij,
e mban shtrënguar për gjithmonë.
Kam mësuar se një njeri
ka të drejtë ta vështrojë një tjetër
nga lart poshtë vetëm
kur duhet ta ndihmojë për t’u ngritur.

Janë aq shumë gjëra
që kam mundur të mësoj nga ju,
por realisht,
nuk do të më shërbejnë shumë,
sepse kur do të m’i vendosin
brenda asaj valixheje,
palumturisht do të jem duke vdekur.

 

[Mystique]

EMMA AL ROSE

Ndoshta kishte ardhur çasti që ajo të tregohej e sinqertë me veten dhe me atë. Ndoshta zemra do të rëndonte më pak, do çlirohej nga kjo angoshë që po e mbyste. Përse duhet që e vërteta të të mbysë? Përse të jetë kaq e rëndë kur duhej të kishte krahë?

-Sa më vjen për të qeshur me ata budallenjtë e krisur që vrapojnë pas lumturisë.
Lumturi do të thotë të ëndërrosh diçka që s'mund ta kesh.
Në çastin që zbërthehet kjo formulë, lumturia shndërrohet në monotoni.
Është si të shkosh në gjueti të fluturave. Nëse do t'i kapësh e robërosh, ka mundësi që lumturia të të vdes në duar. Nëse do të duash ta prekësh dhe pastaj ta lëshosh, do të mbetet vetem shënja e ekzistencës së saj në duar dhe asgjë tjetër.
Lumturia është vetëm term e s'mund të jetë kurrë gjendje fizike!
Është pamundësia e saj!

 

[Mystique]

''Të pres!'' është një frazë e thjeshtë por vendimtare. Arsyeja për të cilën mbijetoi. Ishte një mënyrë për t'i treguar që ajo do të refuzonte gjithë të tjerët vetëm për të. Gjithçka që duhej të bënte ishte të kthehej tek ajo.

Ian McEwan

 

[Dreamer]

Kurgjo e re jeta hala pis
Si gjithmon asni sen nuk po vjen gratis
Sjom i pari qe pe thom as i fundit nuk kam dal
Veq kejt bota e din kurgjo s'vjen fal

Unikkatil

 

[Mystique]

Sa e trishtueshme!- mërmëriti Dorian Grei, me sytë e mbërthyer mbi portret.
-Sa e trishtueshme! Unë do plakem, do shëmtohem, do prishem dhe kjo pikturë do të duket gjithmonë e re.
Do të jetë gjithmonë si kjo ditë qershori. Sikur të ishte ndryshe!
Sikur të isha unë ai që do të mbetesha i ri. Për ketë, do të jepja gjithçka, gjithë botën do të jepja.
Bile edhe shpirtin tim.

“Portreti i Dorian Greit”, Oscar Wilde

 

[Hope]

sa do doja te me shkruaje
e te me pyesje a me do
e te thoja jo
mos me shkruaj ma
por ti s'me shkruan
e une po cmendem
s'rri dot keshtu
po ti sa mire ia del
a nuk e ndjen se plaget
po na vjetrohen?
rrezikojne te mbyllen
e s'do kemi ma se c'kujtojme
mos e lejo te ndodhe kjo
ti e di se jemi te ndryshem
por kemi dhimbje identike
kthehu e luftojme
s'je si e gjithe bota
ti me vret
mos ik pikerisht
tash qe me asht ba ves me vdek
nuk mund ta la
keshtu, pernjeheresh
sa do doja te me shkruaje
e te te thoja
mos e ban ma

 

[Mystique]

Une nuk jam normal!!

C eshte normalja i dashur?-pyeti ajo,me kureshtjen e nje femije te paditur,qe mezi c pret te degjoje dicka te re.
Nje absurd i panjohur i cmendurive te perditshmerise.Nevoja e te gjitheve neve per te besuar,per te besuar,qe duke qene normale,mund te ecim ne kete bote krenare.Problemi qendron,qe normalja eshte gjeja me anormale,ne nje bote ku arsyetimet jane si gjethet:bien,pastaj dalin te tjera,me te njejtat pretendime.
Te jene normale.
Cmenduria eshte vetem nje fraksion sekondi i humbur ne realitet.
Dhe a e di ceshte kjo?
Fluturim nga endrat drejt botes qe mendojme se egziston
por qe ne te vertete,eshte kaq hipokrite
sa ska shanse te egzistoje....

AS