Copëza shkrimesh.

[LLaStiCaaa]

Biri im..! Zgjuarsia eshte me e çmuara mes pasurive.

Me e keqja e varferise eshte padituria.
Frika me e madhe ne bote eshte te hyje vetja ne qejf.

Ndersa me e çmuara e prejardhjes tende eshte te sillesh mire.

Biri im, mos u bej mik me paditurine.

Nese do te te duket se ajo do te te sjelle dobi, do ndodhe e kunderta, do te te beje keq.

pse kur te kesh nevoje, ajo nuk do te te ndihmoje.

Mos u bej mik me ate qe ben keq! Sepse te shet per pak gje dhe iken.

Dhe mos u bej mik me nje genjeshtar. Ai eshte si mirazh.

Te largeten ta afron dhe ate qe ke prane ta largon....!

 

[LLaStiCaaa]

Ndalu pak !

- Mos u trishto nëse je i varfër sepse të tjerët rreth teje janë të mbytur në borxhe.


- Nëse s'ke mjet transporti, mendo t'paktën se dikush nuk ka as këmbë !

- Nëse ankohesh nga një dhimbje koke, shih të tjerët që janë të lidhur në krevat me vite të tëra të shtangur !

- Nëse është dikush që nuk të do, ka të tjerë plotë që presin të të

duan dhe nuk do të donin të të humbisnin kurrë ...!

 

[LLaStiCaaa]

Këshilla e plakut të mençur

Një njeri kur arriti moshën e pleqërisë i mblodhi djemtë e tij dhe u tha:
- O djemtë e mi! Unë arrita pleqërinë dhe nga gjithë këto vite kam nxjerrë shumë mësime, prandaj o djemtë e mi, para se të vdes, dëshiroj t’ju këshilloj.
- Djemtë e mi! Kjo botë është kalimtare dhe njeriu është vetëm mysafir ne te. Ju këshilloj, kur te jeni në mesin e njerëzve mbani gjithmonë tri gjëra me vete: Një metër, një gurë kandari dhe një gjilpërë.
Djemtë u çuditën me këshillën e babait dhe filluan ta pyesnin.
- Përse ta mbajmë metrin? Pyeti djali i madh.
- Që me te ta matni vendin ku do të rrini në mesin e të tjerëve, tha plaku.
- Po përse gurin e kandarit? Pyeti djali tjetër.
- Ta peshoni me te fjalën para se ta flitni, tha plaku.
- Po gjilpërën? Pyeti djali i vogël.
- Që me te ta thumboni vetën, para se ta thumboni tjetrin, tha plaku dhe nuk foli më..!

 

[Dr. Shpetimi]

Mbi qiejt pa kokë të indiferencës së kohës shkruaj me gërma të trëndafilta kohën e ekzistencës time aktuale 9.56 minuta po vete e 57. Fillimi i një revolucioni shpirtëror, mbase është rilindja, mbase fundi im, rrjedhja graduale e përditshmërisë sime. Piedestale frike më shoqërojnë si gardianë në një burg pa qeli, në një burg që të mbyt me hapësirën gjigande të tij. Buza ngec mbi një belbëzim:- Po ikën…Mundohem ta kap prej fustani, por ajo ka veshur pantallona.
10.00. Tinguj pa muzikë thurrin simfoninë e një homazhi pa sy, por verbëria më duket sikur e tejkalon verbërinë e tij. Flatra, copëza të një skenari të thyer në brigjet e identitetit tim. I mbledh . Përpara duarve formohet një shigjetë e drejtuar përpara: 10.06. E pashë, më buzëqeshi, iku, erdhi prapë. Jam duke kundruar 7 liqenet e kohës sime. Shumë të ngjashëm, jashtëzakonisht të ndryshëm. Metropole alatropike të krijuar nga shumëllojshmëri kohësh, nga kohërat e mia. 10.10, një ankand kohësh. Koha po shet minutat e saj. Xhepat e mi janë bosh. Nuk kam lekë të ble disa minuta. Ja, në fund të tij gjeta një monedhë një lekëshe me të cilën mund të blija një gjysmë minute.
Thirrje lënguese dëgjoja përpara këmbëve, Thirrja e një njeriu që kërkonte jetë. I nevojitej ajo gjysmë minute e imja. Ia dhashë. U fundosa bashkë me rrezikun e tij. Ajo ikën…. Rrobat e reja m’u lagën nga ajo fundosje. Balta e rrjedhës së kohës më ndot këpucët. Shpejtësia e rrjedhës së saj më lustron prapë. Tani jam paralel me të, ja, ia kalova, jam në fillim. Më buzëqeshi me ironi, më talli, më tha:
-Atë që e quajmë fillim shpesh herë është edhe fund, dhe të përfundosh diçka do të thotë ta fillosh.
Me veten zvarrë shkova në fillim të startit.
-Nisu!

 

[Hektor12]

Mw raftw pika ke humb kot. Bej ndonj liber mo rri ko t ketu se katunare hesapi smarrim vesh. Me duket je bo per ilace doktor shif se po semuresh

 

[Dr. Shpetimi]

Mw raftw pika ke humb kot. Bej ndonj liber mo rri ko t ketu se katunare hesapi smarrim vesh. Me duket je bo per ilace doktor shif se po semuresh

Hektor, ky forum eshte per tu shprehur,dhe jo per ofeza,te uroj gjithe te mirat

 

[Hektor12]

Te thashe se shume po vuan mer dr se dija qe mjeket qenkan shkrimtare. Apo dr ne letersi. Mos vuaj shume mblidhi copat dhe bej nje liber. Ta thashe se vetwm 2 a 3 vete I lexojne tregimet jane msu me chit chat gili vili se perballojne fjaline e gjate. Nejse jepi zjarr bej si ta ndjesh. Per mua jane njelloj me ato qe shkruanim dikur ne blloqet tona histori adoleshentesh tw kohes se xhaxhit.

 

[LLaStiCaaa]

Dhe pastaj të ikën dëshira për t'i kuptuar njerëzit, të ikën dëshira për t'i justifikuar sjelljet fëmijnore, të ikën dëshira për të pyetur gjithmonë veten "Pse" ? Dhe këtu përfundon toleranca që ke... Pastaj pyet: "Gjithmonë ne duhet t'i kuptojmë të tjerët, po ata kur duhet të fillojnë të na kuptojnë" ?!

 

[LLaStiCaaa]

Xhelozia në romancë është si kripa në gjellë. Nëse i hidhni pak, do ti shtoni shijen,

por nëse i hidhni më shumë seç duhet mund tja hiqni fare lezetin...!!

 

[Hope]

"Mos e ndal zemrën e një gruaje, asgjë nuk vlen më shumë.
Mos e bëj të qajë një grua, çdo lot është pak na vetja e saj që ikën.
Mos e ler të pres e vetme dhe të frikësuar, të ulur në buzë të çmendurisë dhe nëse do ta duash, bëje me të vërtetë, me gjithë qënien tënde."

 

[LLaStiCaaa]

....Më mësove të eci, të hedh hapat e para në jetë, kur ti mezi hiqje zvarrë tuat. Më mësove të jem e duruar, kur ti brenda teje rënkoje nga dhimbjet e sëmundjet. Më mësove të dua njerëzit, kur ti vetë vuaje nga mospërfillja e tyre. Më mesove të jem e edukuar kur të gjithë të thërrisnin “plakë”, më mësove të jem e gëzuar, kur ti vuaje nga hidhërimi që të kishin shkaktuar bijtë e tu, të ikur larg . Më mesove të dua më shumë mamin dhe babin, kur ti bëje rolin e tyre. Më mesove të bëlbëzoj fjalën "mami", më mesove të dua jetën kur ajo të kishte sjellë ty shumë goditje. Më mësove të ngrihem pas një rrëzimi, kur tashmë fuqitë e tua ishin të shteruara nga ngritjet e detyruara të jetës. Më mësove të jetoj, kur ti ishe në vitet e fundit të saj... Më kujtohet kur më krijoje kukulla prej lecke e ndërsa mua më pelqenin më shumë ato që më blinte mami në dyqan. Kur më qortoje për gabimet ndërsa unë ta ktheja “ti nuk je ime më që të më thuash se ç'duhet të bëj”. Kur më këndoje ninulla dhe unë të imitoja zërin e stonuar. Kur më tregoje përralla dhe unë qeshja me dialektin tënd jugor. Kur më gatuaje gjellën time të preferuar, ndërsa unë të thoja që dua të blej një çokollatë. Më kujtohet fytyra jote lutëse, kur më thërrisje që të mos luaja më, sepse ishte errësuar. Ndërsa unë, ta ktheja thjesht me një “ohuuu dhe ti nëna”. Më kujtohet kur buzeqeshje sa herë që une flisja ndonje gjë të mençur, ndërsa unë të pyesja paturpërsisht për dhëmbët e rënë... Më kujtohet kur më këshilloje që të vishja xhupin kur dilja përjashtë, ndërsa unë hiqja edhe trikon që kisha veshur. Kur bëje punët e shtëpisë ndërsa unë hyja me këpuce në tapet. Më kujtohet kur gatuaje bukën dhe unë shpërndaja miellin nëpër shtëpi . E më pas vrapoja për ti shpëtuar ndëshkimit tënd ndërsa ti mundoheshe të më ndiqje pas, me frymëmarrjen tënde të mundimshme. Më rrite si nënë pa pasur përparësitë e saj...Më ushqeje pa pasur qumësht ne gji... Më vije në gjumë me mundime pa fund. Pyes veten si ia bëje kur unë qaja pa pushim? Si më qetësoje? Ti luaje rolin e një nëne, por përballoje mundin e një gjysheje... Në një moshë kur forcat dobësohen, fillojnë të të braktisin dhe ti forcat e fundit të jetes tënde i dhe edhe per mua. Sot pas kaq shumë vitesh kuptoj që gjoksi yt pa qumësht ishte i mbushur plot me dashuri, dashuri që të ushqen dhe të rrit më mirë se çdo ushqim, dashuri që të lumturon më shumë se cdo dashuri tjetër. Kur isha e vogël nuk e dija që ai zëri yt i stonuar do ishte melodia më e bukur që do dëgjoja në jetë... Nuk e dija që ninullat e tua do ishin më të bukura se tingujt e Moxartit apo Bet'hovenit. Nuk e dija që thirrjet e tua do ishin të vetmet që do u përgjigjesha me dëshire. Nuk e dija që lutjet e tua për të veshur xhupin do ishin përkujdesjet më të medha që kam marrë ndonjëherë në jetë. Nuk e dija që qortimet e tua do ishin më të butat që kam dëgjuar, kukullat e tua do ishin më të dashura se çdo kukull. Nuk e dija që në asnjë restorant nuk do të gatuante gjellë aq të mira sa të tuat... Po ta dija....nuk do kërkoja kurrëçokollata, as ëmbëlsira, as akullore... Nuk e dija që buzëqeshja jote do ishte më e magjishmja, më e bukura, më e dashura, më e sinqerta, më qetësuesja, më e domosdoshmja për mua. Po ta dija, do të të kerkoja te mos vrenjtëshe kurrë. Nuk e dija që do doja kaq shumë të kthehesha pas në kohë. Po ta dija ...do jetoja cdo sekondë, s'do flija fare në dreke, dhe as nuk do rrija të luaja derisa të errej. Nëse do dëgjoja sërish zerin tënd “vishu se bën ftohtë” , do i lutesha Zotit të mos shkrinte akujt. Nëse do shihja sërish fytyren tënde të buzeqeshte do vuaja edhe vetë për të të bërë ty të lumtur. Sot nuk e di pse të dua kaq shumë, nuk e di pse mami është xheloze për ty, nuk e di pse njerëzit habiten që unë të dua kaq shumë. Mbase mbase e di...ata nuk kanë pasur kurrë GJYSHEEEEEE si TI.....!!!

 

[Hektor12]

Artan Fuga
Kur dikush thotë sinqerisht se : "Kam vepruar keq", dihet se ai është njeri i mirë në thelb sepse ka konceptin e së mirës në mendje që e bën të gjykojë veprat e tij të këqia.

Ruhuni nga ata që e quajnë veten gjithmonë të mirë se midis tyre janë të këqinjtë, që jo vetëm veprojnë poshtërsisht, por edhe as e kuptojnë poshtërsinë e tyre sepse duke qenë në mendje të këqinj e gjykojnë të keqen e bërë si të mirë.

Nga kjo pikëpamje, preferoj të jetoj më mirë mes tyre që pranojnë se kanë vepruar keq, sesa midis atyre që gjithmonë thonë se veprojnë mirë. Me këta të fundit ke prekur botënë e së keqes.

 

[LLaStiCaaa]

Na duhen njerez te buzeqeshur ne kete jete, fale tyre shuhet nje pjese e trishtimit, na duhen njerez me shpirt te paster, fale tyre mesojme si te ecim drejte ne kete bote, na duhen njerez inspirues, te na mesojme te ringrihemi sa here rrezohemi, na duhen njerez optimist, qe te na tregojne se ne fund te tunelit eshte nje drite jeshile, na duhen njerez qe falin dashuri, shume dashuri, perqafime, shtrengime duarsh, fjale te embela, per ta bere te shijojme çdo moment si te ishte i fundit!.

Behu nje prej tyre, bota ka nevoj per njerez te tille!!

 

[LLaStiCaaa]

E dashur NENE!
Po t’i shkruaj keto rreshta per te thene se:
-Per cdo sakrifice te vazhdueshme,te madhe apo te vogel,
-Per cdo dite e nate,qe me ke mbajtur ne barkun tend,
-Per cdo nate pagjumesie,qe ke kaluar prane djepit tim,
-Per cdo pike qumesht,qe kam mar nga trupi yt,
-Per cdo cast te bukur,kur ke luar me mua,
-Per cdo ninull,qe me ke kenduar kur me vije ne gjume…
-Per cdo hap qe ke hedhur,kur me ke cuar ne kopsht,
-Per cdo ndihmen tenden,per suksesin tim ne shkoll
-Per cdo lot qe ke derdhur per mua
-Per cdo lot qe me ke thare me faqen tende
-Per cdo lutje,urim dhe bekimin qe me ke dhene
-Per cdo ledhatim e shtrengim,qe me ka ngrohur shpirtin,
-Per cdo cast kur kam vene koken ne prehrin tend
Dhe per listen e pafund te gjerave, qe eshte e pamundur t’i permend ketu, te gjerave qe i di dhe nuk i di...
TE FALENDEROJ , TY dhe ZOTIN QE JE NENA IME...!

 

[Trea]

Të lutem kamarier !

Më sill një dozë kujtimesh. Jo, jo një... Dua disa, dua shumë...Dua të kaloj në overdozë. M'i sill të lutem me shije lumturie. Nga ata më të vjetrat. Se edhe kujtimet janë si vera, sa më të vjetra janë, aq më të mira janë. Aq më të bukura na duken. Më sill, të lutem...ato më të fortat. Shtoi ca grimca nga kujtimet e femijërisë së hershme por të lutem, kamarier,... hidh vetëm kthimet,...jo ikjet... E di? Më mirë shtoji dhe ikjet,por jo lotët...zhduki lotët. Jo,jo lëri lotët por vër duart që m'i fshinë... Kamarier, hiq vdekjet, përfshi këtu dhe vdekjet e shpirtit. Dua disa doza kujtimesh, me shije të ëmbël...që të më bëjnë të flas përcart nga ëmbëlsia. Nga lumturia do të dehem, me ca kujtime të vjetra...

 

[Trea]

"Kur vdiq Narcisi, erdhën zanat e malit dhe e gjetën liqenin, më parë ujëmbël, e tash të shndërruar në govatë lotësh të njelmëta.
- Pse qan? e pyetën zanat e malit.
- Qaj për Narcisin - tha liqeni.
- Ah, nuk na çudit aspak vaji yt për Narcisin - vazhduan ato. - Edhe përkundër asaj që ne gjithnjë ngarendnim pas tij nëpër mal, ti ishe i vetmi që e pate rastin nga afër ta shikoje bukurinë e tij.
- Pse, i bukur ishte Narcisi? - pyeti liqeni.
- E kush pos teje mund ta dijë më mirë? - u përgjigjën të befasuara zanat. - Në fund të fundit, ai çdo ditë nga brigjet tuaja përkulej mbi ty.
Liqeni për një çast heshti. Më në fund tha:
- Unë qaj për Narcisin, por kurrë s'kam vërejtur se ishte i bukur.
E vajtoj Narcisin pse, sa herë që përkulej mbi mua, në fundin e syve të tij shihja reflektimin e bukurisë sime."


Alkimisti - Paulo Coelho

 

[dr love]

KURORËZIM​

Mëse një ditë hapat e ëndrrave të tua rastësisht do të sjellin​

poshtë shtëpisë sime e zemra jote aty do ndalet për një cast​

atje,​

mes erës së luleve në botën e zemres sime që troket butësisht​

për të qenë​

së bashku​

qoftë edhe një cast,​

për një psherëtim,​

për nje rrahje zemre,​

kokën mbeshtetur mbi timin gjoks,​

buzët e mia mbi tëndin ballë,​

mes perkëdheljesh ëmbëlsisht pa fund,​

në bashkim shpirtrash gjer ne barrierën e kohrave,​

s’do na mjaftonin as njëmijë vjet.​

E une do flisja me gjuhën e syve të mi,​

këtyre liqeneve të thellë që falin gjithmon,​

do flisja me gjuhën e duarve te mia delikate rreth fytyrës tënde​

cdo rrudhë dhimbjeje është mbushur me dashurinë time.​

Me buzët e mia ne gojën tënde dashurinë do e shprehja bukurisht,​

në lartësi ndjenjash qiellore që cdo krijesë njerëzore do të ketë njohur,​

me të cmendurin passion,​

nga thellesitë e trupit drejt syve të ty,​

nga duart e mia në të tuat duar,​

nga buzët e tua në trupin tim,​

nga sytë e tu ne zemrën time.​

Dhe me ëmblat duar mbyllmë lehtë,​

të rëndat qepalla nga hullitë e deteve,​

që të lumtura për të vetmën herë në jetën time,​

thithën nektarin hyjnor të jem e dashuruar,​

kaq thellësisht me më të bukurën e të zjarrtën menyrë.​

Sa herë qe do mbyll sytë e gjer në të fundmen frymë,​

para meje do të shfaqen karvana beduinësh,​

prej të cilëve zogj të praruar do të fluturojnë​

drejt detit e erërave,
duke shkuar drejt brigjeve të reja,
zemër lehtë se kanë jetuar
qoftë dhe një cast të vetëm.​

CLAUDE CHATRON-COLLIET 2008

 

[Hektor12]

Si fans I joti personal nuk dua pjese te kopjuara sidomos nga ana jote. Dua ato qe ke ti ke plot tashi nxirri se prisja te beje copy paste edhe ti.

 

[Hektor12]

Kam nevojè tè kem pranè ,jo se kam frikè tè rri vetèm , pasi tani jam mèsuar , por nganjèherè do tè doja njè dorè ngrohtè t'mè fshinte . ..Lotèt e Lumturisè.

Margarita Stoja.

 

[Hektor12]

Artan Fuga
SQARIM ME HUMOR POR SERIOZ

Lutem lexoni me saktësi e pa pasion miqtë e mi.

Shikoni cfare kam shkruar dhe si e kam shkruar :

"Se cfare dreqin kam një mosbesim ndaj nxënësve me medalje ari".

Mos lexojmë ate që nuk është dhe bëjnë pretencën e një gjëje që nuk ekziston, por e imagjinojmë se ekziston.

E para : eshte ndjenja ime subjektive, por nuk eshte karakterizimi i tyre. Përjetimet subjektive nuk diskutohen. Kur them : Ky film më pëlqen, si mund te me thote dikush : Jo, nuk duhet te te pelqeje. Pra, une nuk kam guxuar te them sesi jane ata, ata mund te jene shume te mire, por une subjektivisht kam ate ndjenje. Tjeter eshte percaktimi objektiv dhe tjeter perjetimi subjektiv.

Kuptojeni kete o nxenes me medalje ari !

E dyta, e kam shkruar se : "cfare dreqin", pra e kritikoj veten, me vjen keq qe e kam ate mosbesim, pra nenkupton se mund ta kem kot. Unë dyshoj te vetja dhe te "ari" im.

E treta, mosbesim njeriu ne nje farë gjeje duhet ta kete, se nuk ka njeri perfekt, qoftë edhe në dije, me medalje ose pa medalje. "Medalje ari", me vjen termi i pastertise dhe perfeksionimit te kulluar, "ar" fare, por nje njeri perfekt ne mesime qofte nuk ekziston.

E katërta, nuk jam dakord shume qe te veçohen disa ne dije me dekorata nga te tjeret, notat mjeftojne, mjafton mesatarja, sepse ka mijra shkencetare që kane dale pa pas medalje ari.

E fundit sepse notat ne Shqiperi jane shume pak, dhe ka nje inflacion dhjetash, qe nuk ka lidhje me te dekoruarit, por me sistemin e notave.

E fundit fare, une vetë personalisht s'kam pare ndonje student te arte, por studente te shkelqyer kam pare plot dhe jam krenar për ta, por jo per dhjete absolute se kjo nuk eshte e mundur. Por, kjo eshte pervoja ime, te tjere ndofta kane pare.

Miqësisht, af