Më rastis shpesh në parkun ku bëjë ecejake të ulëm në ndonjë qoshe dhe t’i shikoj njerëzit, teksa ecin, me një si krenari të harlisur. Mundohem ta kuptoj nga ecja, se çfarë ka në kokat e tyre. Këta që ecin me revan, me duket se ende se kanë kuptuar, apo se paku se kanë ndjerë ende në palcë, atë gjënë që ta ngjeth mishin: tmerrin nga vdekja, nga mosqenia. Këta që ecin më ngadalë, më duken hallexhinj, që, jetën duhet ta kenë marr tepër seriozisht. Por në park shoh, në të rrallë, edhe ca tipa që janë ndalur, të mbështetur në ndonjë pemë, apo të ulur në barin e blertë. Gjithnjë kam ndjerë simpati për ta. Ashtu të ndalur, me shikim të përhumbur diku në horizont, më janë dukur si mendimtar.
Mbase këto janë vetëm hamëndësime. Epo mirë: a nuk është gjithçka hamendje?! Bile nganjëherë se kuptoj as se pse ecin njerëzit. Po ta mendosh: toka është një thërrmijëz në gjithësi, nuk mbahet askund, e ne as që ia kemi idenë gjithë kësaj. Dhe sikur kjo të mos mjaftonte, ne, ende kemi vullnet për të ecur. Sikur njeriu shkuaka diku!
Pastaj mu ndërmend Parmenidi. Qenia është, jo qenia nuk është, thoshte dikur eliasi nga anktikiteti. Kjo thënie disi më ka shëruar gjithmonë nga këto hamëndësimet e mia metafizike. Pra nëse qenia është, e jo qenia nuk është, atëherë, gjithçka ka qenë gjithmonë dhe, do të jetë, po ashtu gjithmonë. Asgjë nuk është krijuar e si rrjedhojë asgjë as nuk do të mbarojë një ditë. Kjo botë, që nuk na flet, ka qenë gjithmonë dhe do të jetë gjithmonë. Me gjasë kjo është krejt çka mund të jetë.
Po them me gjasë, se a nuk është gjithçka në këtë jetë një gjasë. Vet jeta është një gjasë!.
Mu kujtua Hans Kastorpi i Toman Manit tek “Mali Magjik”, i cili nga këto hamëndësime kishte përfunduar në shtrat. Nuk është se unë jam më mirë. Ama po ta mendosh se toka nuk mbahet askund, shtrati është gjëja më e pakët këtu. E po të guxoj t’i shkoj njeriu deri në fund kësaj, çmenduria do të ishte gjëja më e natyrshme.
