Oh, gjithcka eshte fishkur dhe e hirte, gjithcka qe me pare ishte e blerte dhe plot ngjyra! Sa mjalte shprese mbarta qe ketej per kosheret e mia! Kjo zemer djaloshare eshte plakur e gjitha, jo vetem eshte plakur, por eshte lodhur, eshte fishkur e eshte bere akull. Pak me pare e kam pare te vrapoje heret ne mengjes me kembet e shkatheta drejt qoshkut me diell, por per shkakun e mendimeve qe po shkulmojne ne mendje, me iku gjalleria. Tani i degjoj te me mallkojne edhe guximin e mengjesin tim te jeteshkurter.
Ne te vertete, disa u ngrihen si valltare ne kembe, se i shponte si hosten e i bente per te qeshur mencuria ime, pastaj u menduan dhe u topiten. Tani i shoh te kerrusen e te zvarriten para drites. Rreth drites se lirise vertiteshin si mushkonjat dikur, dhe poetet e rinj. Por sa me shume shtyheshin ne moshe, aq me teper I ftohej e u hollohej gjaku. Tani i ha malli per qetesine, erresiren, peshperitjet dhe soben e ngrohte. Ndoshta u eshte zbehur kurajoja, meqe vetmia me ka gelltitur si nje balene? Me kot u kane fryre vesheve me vrull, kthimi, bucima e borive dhe thirrja ime prej kasneci? –Ah gjithmone jane te paket ata qe kane ne zemer nje kurajo te gjate e te zellshme dhe ata qe kane nje shpirt durimtar. Gjithcka tjeter mbetet eshte vec poshtersi. Gjithckas tjeter qe mbetet; si gjithmone me te shumtit ne numer, te rendomtit, mendjecektit, ata qe gjithnje jane me tepri, keta te gjithe jane frikacake. Kush eshte nga soji im, do t’i takoje ne udhen e pervojes, keshtu qe shoket e tij te pare do jene kufomat dhe pehlivanet, shoket e dyte, qe do quhen besniket e tij, do jene nje turme, plot dashuri, plot cmenduri, plot adhurim feminor.
Me keta si une, nuk duhet te lidhe zemren kush, kush ne mes njerezve eshte nga soji im i kesaj pranvere edhe luadhi plot ngjyra.
