Re: Albana perseri mes jush
Kur po benin per nga salloni ia beri peneles me sy. Ajo e pa, uli syte dhe faqet iu perflaken. Albana eci perpara me takat e holla qe kercisnin si mbi qelq, pllakat shtriheshin si pasqyra nen kembet e tyre, salloni hapej i madh si nje salle e madhe huazuar nga mbremjet gala te Vjenes se dikurshme. Ky bariste i fundit tashme, para tij hidhte hapin me me ngut Penelja, me floket ne duar nga hutimi, ishte nervoze. Nc, nc ia beri dy here shpjete me ze te ulet. Ajo ktheu koken sikur po thyente njeren prej dhjete urdheresave, dhe kuptoi shenjen e tij, do te kthehej ne te majten e pare qe vinte. Albana nuk denjonte te kthente koken pas, me nje gote xhin me fron te gjate ne durar vazhdonte te shijonte ritmin gati metalik te takave te saj, ishte krenare per aromen prej perendeshe qe leshonte. Kishte mjaftuar nje dite, dhe forumi ishte ne gjullurdi, buzeqeshi me veten e saj duke menduar: "Albana perseri mes jush."
Penelja gjeti momentin dhe beri majtas atje ku hapej nje koridor te cilin ajo nuk e njihte fare. Mbas saj u leshua dhe ai. Nuk priti me por e perfshiu mbas trupit te tij. me te dyja duart ia rrethoi brinjet dhe e ngriti peshe duke e mbajtur para vetes. Nje perde rreshqiti para fytyres se saj, ndersa te dy ata rreshqiten pas perdes, tani ishte erresire.
Ai ia shkoi doren ne ball, ajo digjej. Koken e mbante te perthyer poshte, sikur i fshihej nje turpi qe nuk dukej. Ia gjeti buzet me buzet e tij, ishin te nxehta, ia puthi fort. Ndjeu si ajo i la te hapesh ngadale, lageshtia e bute e goes se saj e beri te dridhen, ne mushkeri ndjeu t'e mbushej me aromen e trupit te saj, ishte e emebl. Penelja po merte fryme me zorr, ishte ngushte, nxehte ndersa ata ishin mbeshtetur ndaj njeri tjetrit. Ajo ndjente se si ai ndjente trupin e saj. Pastaj e ngriti koken ne kerkim te buzeve te tij por nuk i gjeti, ato ishin ne gushen e saj, pastaj nen veshin, ne qafe. Ai e rrotulloi ne vend perpara vetes, tani ajo ishte mbeshtetur pas murit, ndrsa ai kafshonte me puthje shpinen e saj dhe e shtynte me fort. Ndjeu ne faqe te ftohtet e murit dhe nje nzhetesi qe i perfshiu barkun ndersa duar e tij po thyenin tashme te gjitha rregllat. Penelja i mbeshteti pellembet ne mur, u dorezua, rezistenca nuk kishte me asnje kuptim, ajo donte pushtimin, tradheti ndaj vetes. Ai e shtynte me me force pas murit, ngjeshej pas saj, ndjente format e saj. Penelja nuk e ndalte dot me vete, instikti bente qe te rrotullonte mesin, dhe vithet, mabs tij per te ndjere ate.
ne erresire nuk dukej thuajse asgje, por lekura ndjente gjithcka. Pikerisht atehere kuptoi se nuk kishte me asnje rrobe ne trup, nje dore e tij e vetme, dublonte per sutjenat qe kishin humbur, vec se levizte, shtrengonte , pickonte lehte. Renkonte ajo. Jo, dhimbje. Dicka ashtu, pervuajtje, deri sa.
Dikush jashte korridorit degjonte ritmin e pagabueshem. "Patjeter< ashtu sic mendoj" mendonte. Dhe kerkonte neper koridoret labirinth, por nuk gjete dot nga vinte ritmi i dashurise.