Ne pergjithesi pajtohem me mendimin tend. Jam dakort me mendimin se njeriu ne thelb eshte egoist dhe tejet i ndjeshem per ceshtjet qe kane te bejne me interesat e tij. Peshen e tragjizmit, kuptohet sipas mendimit dhe pervojes time, e ndjene edhe atehere kur sheh fotografi nga me te ndryshmet se cfare ka ndodhur ne kete apo ate vend... e ndjen edhe atehere kur bisedon me njerez te ndryshem qe e kane perjetuar nga afer tmerrin, ferrin e luftes, i sheh femijet e vegjel te lenduar, traumatizuar, frikesuar....Sigurisht qe ke te drejte kur thua "se në të pandërgjegjshmen tonë ndjehemi të lumtur që jemi gjallë", qe nuk kemi qene ose nuk jemi ne vendin e tyre...por kjo nuk do te thote se tragjedite qe i sheh nepermjet mediave apo i degjon drejtpersedrejti nga persona qe i kane perjetuar humbjet, i perballon me gjakftohtesi dhe nuk ndihesh i merzitur...