Tema e ditës

Drejto makinen me iPhone Aktualisht ekzistojne mbi 15mije aplikacione ne Apps Store per iPhone,por qe midis tyre eshte nje me ane te cilit mund te kontrollosh dhe makinen sigurisht qe nuk e dinit.</p> Kontrollimi arrihet me ane te komunikimit me wireless dhe akselerometri i integruar ne iPhone perdoret per te drejtuar ate.Shikoni videon e meposhtme :</p> </p> </p> Artikuj qe mund tju interesojne:</p> Sfonde HD per MAC OSX 10 Programe falas per MAC OSX Microsoft mposht Google ?? Evolucioni i Mp3 Player Evolucioni i Celularit Ky artikull eshte marre nga: http://albpc.com/?p=1658. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://albpc.com/?p=1658

Reagon ministri homoseksual Ministri i Jashtëm gjerman, Guido Westerwelle, nuk shikon asnjë problem për politikën e jashtme në lidhje me homoseksualitetin e tij.</p> Jam president i partisë qe prej nëntë vitesh dhe kam kryer rregullisht edhe udhëtime zyrtare jashtë vendit, është shprehur ministri Westerwelle, lider i liberaleve.</p> Shefi i diplomacisë gjermane i është përgjigjur në këtë mënyre atyre që ishin shprehur se: një homoseksual nuk mund të përfaqësonte Gjermaninë.</p> Ministri ka kujtuar më pas se ka vende në të cilat gratë dhunohen, ndërsa gjermanët zgjodhën një grua për ti drejtuar. /tch/</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.kuriozitete.net/?p=1004. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.kuriozitete.net/?p=1004

Nxënësit blejnë notat në SHBA Në një shkollë në SHBA ka vendosur që tu lejojë nxënësve të saj që të mund ti blejnë notat më të mira.</p> Nxënësit e kësaj shkolle mund ti blejnë plus 10 pikë për dy provime me shkrim duke paguar një shumë të caktuar parash në fondin e shkollës.</p> Shkolla Rosewood në Goldsboro, në Karolinën Veriore, ka ardhur deri te kjo ide për ta mbushur arkën e fondit të shkollës. </p> Duke e mbrojtur këtë vendim kontrovers, drejtoresha e shkollës, Susie Shepherd ka thënë se ndryshimi i një ose dy notave nuk ndikon në suksesin e tërësishëm te nxënësit të caktuar.</p> Është gabim të mendohet që një notë mund të ndryshojë përshtypjen e përgjithshme për një nxënës, respektivisht për rezultatin që ka arritur ai gjatë gjithë vitit, ka thënë ajo.</p> Zyrtarët e arsimit ndërkaq, nuk mendojnë njësoj, dhe kanë thënë se shitja e notës është shembull i keq për fëmijët.</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.kuriozitete.net/?p=1000. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.kuriozitete.net/?p=1000

Gratë: Jemi më të lumtura pa burrat Lajme aspak të mira vijnë për meshkujt anekënd botës. Pjesa më madhe e femrave tani parapëlqejnë të jetojnë vetëm, ndryshe nga meshkujt që nuk duan të jetojnë vetëm.</p> Shumica e femrave në botë preferojnë të mos martohen: një shtëpi, një punë shumë e paguar dhe një miqësi e mirë i bën ato të mos e ndiejnë më nevojën e një mashkulli në krah.</p> Por jo vetëm kaq, edhe nëse kërkesat e tyre shkojnë më tej, për shembull, në sjelljen në jetë të ndonjë fëmije sot nuk është e nevojshme të jesh e martuar. </p> Por nëse një pjesë nuk preferojnë fare të martohen dhe marrin përsipër përgjegjësi të tjera që e kanë provuar këtë eksperiencë të hidhur më parë, pas divorcit kanë zbuluar se është shumë më mirë të jetojnë vetëm. Martesat Kjo gjë nuk përbën ndonjë risi: martesat janë në ulje që prej një gjysmëshekulli dhe siç mund të merret me mend lehtë, nga e gjithë kjo tendencë, më të prekura sigurisht janë femrat. Nga viti 1950 deri në 2000 përqindja e grave të moshave nga 15 në 24 vjeç është ulur nga 42 në 16%, ndërsa përqindja e atyre që u përkasin moshave nga 25 në 34, duke nisur nga viti 1982, është ulur në 58%.</p> Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës është kaluar pragu simbolik i gjysmës së grave që nuk pranojnë të martohen. Në vitin 2005, sipas të dhënave zyrtare 59,9 milionë gra amerikane ishin të vetme apo jetonin pa bashkëshort, kundrejt 57,5 milionë që në të kundërt jetonin me burrat.</p> Me fjalë të tjera, do të thotë se 51% e tyre jetojnë të vetme, ndërkohë që përbëjnë 53% të shifrës së përgjithshme burrat amerikanë që jetojnë me bashkëshortet. Në disa raste të veçanta, bashkëshorti ishte larg qytetit për punë, kështu që ndarja duhej konsideruar e përkohshme, por sociologët amerikanë nënvizojnë se në historinë amerikane nuk ka pasur asnjë periudhë që të shënonte të dhëna të tilla. Arsyet Arsyeja e shtimit të vazhdueshëm të numrit të grave single (beqare) para së gjithash mund të vërehet duke studiuar të dhënat demografike. Në Shtetet e Bashkuara të Amerikës jetojnë më shumë femra se meshkuj, kështu që është e pashmangshme që të jetë më i madh numri i grave të mbetura të vetme. Ndërkohë që ky përbën vetëm fazën fillestare të problemit.</p> Në rrjedhën e viteve është shtuar ndjeshëm numri i divorceve dhe ish-zonjat që vendosin të martohen përsëri e të rinisin jetën nga e para, janë më të pakta se ish-zotërinjtë që pranojnë ti hyjnë një valleje të tillë. Në këtë fenomen, elementi parësor është zgjedhja personale, ku reflektohet edhe shansi për të gëzuar më shumë liri, ndërkohë që elementi tjetër ka të bëjë me rritjen e mosbesimit kundrejt seksit tjetër, apo me fjalë të tjera zhgënjimi i pësuar nga martesa, të cilën një pjesë e mirë e këtyre grave as që e shkojnë ndër mend ta përjetojnë përsëri. Por kjo prirje duket se nuk lë pa prekur as vajzat e reja, që shtyjnë pafundësisht datën e dasmës apo nuk pranojnë të ngjiten në altar edhe pa e provuar më parë një gjë të tillë. Fenomeni Në këtë fenomen sigurisht një rol mjaft të rëndësishëm luajnë kërkesat e jetës moderne, apo edhe efektet e feminizmit, faktor që i bën gratë të ndihen mjaft të pavarura nga burrat. Lind pyetja A janë burrat të nevojshëm?. Përgjigjja pa dyshim është Jo.</p> Burrat nuk janë të nevojshëm për gratë, të cilat nëse duan patjetër një fëmijë, mund tu drejtohen mjekëve e metodave moderne të konceptimit artificial. Për gjithçka tjetër, meshkujt nuk janë tjetër veç gurë brenda këpucëve, pasi u druhen shumë partnereve të zgjuara apo me karriera të suksesshme, e për më tepër gjithnjë kërkojnë që ti pengojnë në këtë kuadër.</p> Një feministe e thekur amerikane dhe autore e bestsellerit Kundër dëshirës sonë shkruan: Problemi kryesor është se nuk gjendet numri i mjaftueshëm i meshkujve të interesuar në një raport serioz dhe të barabartë në çift. Për më tej, liria që i është bërë faktorit gei, ka bërë që shumë burra të zgjedhin të jetojnë ashtu si duan, pra përkrah burrave të tjerë, gjë që ka çuar në pakësimin e lëndës së parë.</p> Motoja e femrave Më mirë të vetme se me burrin e gabuar në krah</p> Më mirë të vetme se me burrin e gabuar në krah. Kjo është motoja që shoqëron shumë prej fermave sot. Një studim i kryer së fundmi ka zbuluar se pjesa dërrmuese e grave në botë e marrin shumë seriozisht këtë proverb të vjetër.</p> Që vitet e fundit – falë stileve të reja të jetës, falë përfshirjes së femrave në të gjitha fushat e aktivitetit njerëzor e duke parë se janë gjithnjë e më të shumta ato femra që nuk pranojnë në asnjë mënyrë ti përkushtohen familjes, duke lënë pas dore karrierën – mund të vihet re lehtë se kemi një shtim të grave që vendosin të jetojnë single.</p> Për disa, një zgjedhje e tillë bëhet në kuadrin e ideve mbi lirinë e femrave për të qenë vetë ato të cilat vendosin e zgjedhin mbi veton personale, për të tjerat ky vendim është marrë si rezultat i eksperiencave të hidhura gjatë të cilave e kanë parë veten të tradhtuara e të poshtëruara, apo më thjesht akoma te meshkujt modernë e sipërfaqësorë gjejnë vetëm varfëri intelektuale e budallallëk. Cilado qoftë përgjigjja e saktë, shifrat nuk gënjejnë, fakti mbetet fakt dhe kjo prirje është më se e dukshme e në rritje të vazhdueshme.</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.kuriozitete.net/?p=997. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.kuriozitete.net/?p=997

Obama në Shanghai: SHBA dhe Kina nuk janë kundërshtarë Presidenti amerikan Obama që është në vizitën e tij të parë shtetërore në Kinë, ka thënë se të gjithë vendet duhet të pranojnë atë që ai e quajti e drejtë universale e shprehjes, lirisë së besimit fetar dhe informacionit.</p> Në fillim të një debati me disa të rinj në Shangai që po transmetohet direkt në internet nga Shtëpia e Bardhë, zoti Obama tha se Kina dhe SHBA nuk kishin pse të ishin kundërshtarë.</p> Më pas, presidenti Obama do të shkojë në Pekin për bisedime me udhëheqësit kinezë.</p> Presidenti Obama ka shmangur një grindje të mundshme me kinezët mbi Dalai Lamën, pasi ai shtyu një takim me të.</p> Vendimi i presidentit Obama për të shtyrë takimin i ka dhënë atij popullaritet në Kinë.</p> Qeveria kineze e sheh udhëheqësin tibetian si separatist të rrezikshëm.</p> Por kur vjen puna te çështjet e tregtisë, zoti Obama nuk po fiton shumë miq këtu. Një ndalim bërë importeve nga Kina si goma dhe tuba çeliku është kritikuar ashpër si proteksionizëm.</p> Kina gjithashtu bën përgjegjëse SHBA për krizën globale financiare. Pekini ka paralajmëruar Amerikën që të jetë më e përgjegjshme nga ana fiskale. Kina është mbajtësi më i madh i borxhit qeveritar amerikan.</p> Presidenti Obama ka përmirësuar imazhin e Kinës, por sipas një sondazhi të fundit, gjysma e vendit ende nuk e sheh me sy të mirë Amerikën pasi shumë njerëz besojnë se SHBA po përpiqet të pengojë ngritjen e Kinës si superfuqi.</p> ‘Kina e fortë na bën mirë’</p> Një Kinë e fortë është në të mirën e të gjithëve. Kështu është shprehur Presidenti i SHBA-së, Barak Obama, që gjendet për një vizitë disa ditore në Azi. “SHBA nuk ka ndërmend të kufizojë suksesin e Pekinit, por do të ndjekë një bashkëpunim “pragmatik” me Kinën në çështjet e interesit të përbashkët”, tha ai.</p> Obama ndër të tjera tha se “Nëse do të kultivojmë fushat e bashkëpunimit në të gjithë sferat e influencës do të thotë se ka progres për të gjitha vendet”. Për këtë arsye është e rëndësishme që të ndjekim një bashkëpunim pragmatik me Kinën në çështjet me interes të përbashkët: Nuk ka një komb të vetëm që mund të zgjidhë sfidat e mëdha të shekullit të 21-të.</p> Duke folur për sferën ekonomike, Obama u shpreh se “është një rajon që kalon pjesën më të madhe të biznesit tonë dhe ka blerë shumicën e mallrave tona”.</p> Ndërkohë që bëri apel për lirimin e të burgosurve politikë në Kinë.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26857. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26857

Gripi i derrit, 96 te prekur ne vend Shkon ne 96 numri i personave te prekur nga gripi i derrit ne vendin tone. Shifra eshte dhene nga drejtori i Pergjithshem ne Ministrine e Shendetesise, Pellumb Pipero, sipas te cilit ne fundjave ka patur 20 raste te reja.</p> Mesohet se pacientet jane trajtuar ne spital, nderkohe qe vetem njeri prej tyre ndodhet ne senatorium.</p> Pipero qeteson popullsine se nuk ka vend per panik dhe nuk eshte e nevojshme mbyllja e shkollave. Rasti</p> 30-vjecari nga Durresi ka paraqitur shqetesime te rrugeve respiratore dhe menjehere pas komplikacioneve ai eshte transportuar ne spitalin universitar ne Tirane. Aktualisht gjendja e tij paraqitet e renduar, por ndodhet nen vezhgimin e mjekeve.</p> Pavaresisht se ne fundjave ne spital ndodhen mjeket e rojes, nje grup specialistesh jane paraqitur ne pune per ndjekjen e rastit te veçante. Pacienti eshte izoluar ne sherbimin e reanimacionit prane spitalit Shefqet Ndroqi, por ndodhet ne intubim, per shkak te komplikacioneve ne frymemarrjes.</p> 30-vjeçari para se te mberrinte ne Tirane ka qendruar per tre dite ne spitalin e Durresit, por pas perkeqesimit te gjendjes shendetesore eshte vendosur qe pacienti te sillet per trajtim te specializuar ne sanatorium.</p> Nga ana tjeter, mjeket kane sqaruar se eshte edhe nje tjeter rast i dyshuar per AH1N1, aktualisht i shtruar per probleme respiratore. Pergjigjet a analizave pritet te mberrijne sot nga Laboratori i Virologjise ne ISHP.(TopChannel)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26860. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26860

Curri: Pa loje sulmuese, ta harrojme kualifikimin Debatik Curri e ka vleresuar me nota pozitive paraqitjen e Kombetares shqiptare ne Estoni. Megjithate, ai thekson se kunder skuadrave te te njejtit nivel, kuqezinjte duhet te rrezikojne me shume per te marre fitoren. </p> Me skuadra te tilla, ndaj te cileve nuk mund te luash vetem ne mbrojtje, duhet te sulmojme me shume, ndryshe nuk mund ta mendojme kualifikimin. Duhet te jemi te guximshem, pse jo edhe te rrezikojme disi per te kerkuar fitoren, tha ai. Sipas mbrojtesit, barazimi 0-0 ne acarin baltik kishte vlera per moralin e skuadres, madje duke theksuar se kundershtaret nuk mund te quhen nje skuader e vogel. </p> Ishte mjaft e veshtire te luaje ne ato kushte atmosferike, megjithate mendoj se skuadra u paraqit shume mire. Ne 45 minutat e para ishim ne ata qe vendosnin ritmin e lojes. Ky barazim ishte mjaft pozitiv dhe besoj se ne te ardhmen mund te arrijme rezultate edhe me te mira. Vazhdojme te kemi probleme kunder skuadrave te ketij niveli, megjithate kishte edhe shume faktore pozitive: luajtem mire, qarkulluam topin dhe krijuam raste per shenim. Estonia nuk na krijoi ndonje rrezik te madh dhe nuk duhet te harrojme se ata nuk jane nje ekip i vogel. Ajo ka fituar me Belgjiken dhe ka humbur vetem 1-0 ne miqesore me Brazilin, deklaroi 25-vjeçari menjehere pas kthimit ne Ukraine, plot dhjete ore pasi perfaqesuesja u largua nga hoteli ku ishte akomoduar ne Talin. </p> Kjo miqesore ishte ndeshja e pare e edicionit te ri eliminator dhe sipas Currit, objektivi eshte qe kuqezinjte te arrijne rezultate me te mira se ne vitet e kaluara. </p> Edhe trajneri gjate grumbullimit e theksoi se tani po fillon nje cikel i ri. Mendoj se ne Estoni, e cila ishte prova e pare e edicionit te ri, ndeshja nuk shkoi keq. Euro 2012? Duhet te presim dhe te shohim çfare kundershtaresh do te kemi ne grup. Fakti qe ndodhemi ne vazon e peste te shortit ben qe te luajme kunder skuadrave te veshtira. Gjithsesi, gjate gjithe vitit 2009 kemi regjistruar rezultate shume me te mira se ne vitet e kaluara dhe objektivi eshte te permiresohemi vazhdimisht, shtoi ai. </p> Prej fillimit te pergatitjeve kerkonim rezultat nga kjo ndeshje. Hyme ne fushe me synimin per te fituar dhe per shkak te mungesave ne formacion u aktivizuan tri lojtare te rinj, ndersa disa te tjere luajten si zevendesues. Ne pjesen e pare edhe mund te kishim shenuar, ndersa ne fraksionin e dyte tempi i lojes ra disi. </p> Trajneri Kuzhe nuk e ka fshehur asnjehere endrren per ta kualifikuar Shqiperine ne fazen finale te nje aktiviteti madhor dhe Curri shprehet se kroati ka te drejte:</p> Edhe une mendoj se ka ardhur koha qe te kualifikohemi. Nese te gjithe lojtaret japin 100 per qind ne çdo ndeshje dhe skuadra perforcohet me elemente te rinj, mund te marrim me shume se ne te kaluaren. (topchannel)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26865. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26865

Pakti me Greqinë, një shitje e ulët Reagim i një grupi intelektualësh, pas konferencave të ish-negociatorit Hoxha në Tiranë dhe Nju Jork</p> Pak ditë pas lajmit, se ish-kryenegociatori i ekipit shqiptar për marrëveshjen detare me Greqinë, Ferit Hoxha, aktualisht ambasador i Shqipërisë në OKB, do të zhvillonte një takim për të “sqaruar” komunitetin shqiptar në SHBA, kanë reaguar sërish intelektualët. Disa prej tyre, në një reagim për rolin e z.Hoxha, thonë se, kjo është një vepër në dëm të Shqipërisë.</p> “Z. Hoxha, në këtë interval të shkurtër të qëndrimit në Shqipëri (2007-2008), ka qenë protagonisti i dy marrëveshjeve delikate: asaj për varrezat e ushtarëve grekë të rënë gjatë luftës italo-greke, dhe kësaj të kufirit detar. Pas nënshkrimit të kësaj të fundit, ai u shpërblye me misionin e radhës jashtë shtetit, ashtu si edhe kolegu i tij i Ministrisë së Mbrojtjes, u promovua menjëherë me gradën e gjeneralit, dhe paskëtaj me funksionin e Zv.Shefit të Shtabit të Ushtrisë. Pasi marrëveshja për kufirin, jashtë dëshirës së qeverisë, u bë objekt i një debati publik, z. Hoxha u rishfaq në Tiranë, i thirrur nga shefat “për të mbrojtur” produktin e tij të dështuar. Dhe tha një thes me të pavërteta, mes të cilave pretendoi se ka qenë pala shqiptare, që qysh në vitin 1993, i ka kërkuar palës greke nënshkrimin e një marrëveshje për ndarjen e ujërave detare. Në të vërtetë, në vitin 1993, në bisedimet e zhvilluara në Sarandë, mes Zv.Ministrit të Jashtëm Starova dhe homologes greke Cuderu, pala shqiptare shtroi me forcë nevojën e nënshkrimit të një marrëveshje dypalëshe që të njihte vijën e kufirit tokësor, të vendosur nga Fuqitë e Mëdha që në 1913, dhe që Greqia nuk e njeh sot e kësaj dite.</p> E njëjta kërkesë, iu bë edhe Kryeministrit grek pak kohë më vonë, dhe njëherësh qeveria shqiptare njoftoi kancelaritë e huaja, për këmbënguljen e Athinës për të mos njohur detyrimet që ridhnin nga Protokolli i Firences 1926, për njohjen e kufirit tokësor me Shqipërinë duke nënshkruar marrëveshjen përkatëse. Pra, njohja e kufirit tokësor nga grekët ka qenë interesi dhe shqetësimi i palës shqiptare, dhe jo nënshkrimi i një marrëveshje për kufirin detar. Nga ana tjetër, pala shqiptare ka shkuar në bisedimet, thjesht për të nënshkruar atë që i ka vënë përpara pala greke, pa një projekt të vetin dhe pa pasur interesa për të mbrojtur. Në vend që të mobilizonte gjithë kapacitetet njerëzore, e të përgatiste bazën ligjore për një marrëveshje të tillë, qeveria u kujdes, vetëm për të abroguar, vetëm dy muaj para fillimit të bisedimeve, Ligjin e Kufirit, që përcaktonte vijën që bashkonte kepet e dala nga Karaburuni në Sarandë, siç e parashikon edhe Konventa e Montego Bay në 1982, dhe që do i mundësonte Shqipërisë të mbante të paktën atë hapësirë ujore që ka pasur deri tani, sipas vendimit të Konferencës së Ambasadorëve në 1913″-thuhet në reagimin e intelektualëve.</p> Sipas tyre nga ana tjetër, në kundërshtim flagrant me artikullin 7, 10, e 13 të Konventës së OKB mbi Detrat, i është lejuar Greqisë ta masë detin e vet territorial shumë larg nga bregu i Korfuzit, nga shkëmbi i vetmuar i Barketës, duke i falur asaj 1000m, det në një kanal që nuk është as 4000m i gjerë, dhe duke e sjellë kufirin vetëm 750m larg Ksamilit. “Nuk po flasim për lëshimet e tjera në veri të Korfuzit, ku i është lejuar Greqisë të pykëzojë drejt Kanalit të Otrantos, duke dalë në veri të tij, dhe duke implikuar edhe interesat e një vendi të tretë (i cili me siguri do reagojë në kohën e duhur edhe publikisht). Shkurt, marrëveshja është një shitje e ulët,që s’ka det që ta lajë, jo me një konferencë e z. Hoxha, qoftë kjo në Tiranë apo në Nju Jork.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26851. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26851

Vllaznia dorëzohet: Është Kupa, sezoni vazhdon Shkodranët në një farë mënyre nuk mendojnë më kampionatin, por trofeun tjetër që i çon sërish në Europa League</p> Tashmë ndryshon pozita, ndryshon edhe objektivi. Duket se Vllaznia është dorëzuar për kampionat, në një kohë që mendon vetëm për kupën. Në një farë mënyre ata e pranojnë vetë këtë. Në kampionat renditet e fundit,por në kupë pretendimet do jenë ndryshe për Vllazninë. Tani e tutje, kujdes tepër të madh do ketë për kupën. E ka thënë fillimisht trajneri Luçi, dhe tashmë e përsërit edhe presidenti Fushaj. Mundësia më e madhe dhe më e mirë, që Vllaznia në fund të edicionit të jetë në Kupat e Evropës, është vetëm përmes Kupës së Shqipërisë. Për këtë arsye, pasi ka kaluar në turin e parë Sopotin, Vllaznia do të bëjë të njëjtën gjë edhe me Kamzën në turin e dytë, në ndeshjet që do zhvillohen në fund të këtij muaji. Më pas do mendojë për çerekfinalen dhe kështu me rradhë.</p> Partizani është kundërshtari i radhës në kupë, në një kohë që në Superiore është shumë larg, dhe tashmë i duhet të mendojë të bëjë divorc me vendet e fundit. Presidenti shkodran Fushaj deklaron: “Premtoj se do bëjmë ç’është e mundur, që Kupa e Shqipërisë edhe sivjet të vijë në Shkodër. Nëse me kampionatin gjërat nuk na shkuan ashtu siç duhet, tashmë puna jonë do jetë e përqendruar tek Kupa. Këtu kemi më shumë shanse dhe jemi të barabartë me rivalët tanë. Të fitosh këtë trofe është edhe më e lehtë, sepse vetëm me pak ndeshje e bën realitet. Do jemi të përqendruar maksimalisht tek ky trofe”- ka thënë ai. Vllaznia e ka fituar edhe dy vjet më parë Kupën, dhe në Shkodër u bë një festë e madhe. Tifozët, e përjetuan në mënyrën më të mirë të mundshme marrjen e atij trofeu, sepse i mungonte atyre prej 21 vjetësh. Por njëkohësisht, një vëmendje të madhe do ketë edhe kampionati, për të ngjitur shkallët dhe për të qëndruar në një pozicion komod në renditje. Madje ky kompeticion, mund t’u shërbejë shumë kuqebluve, sepse ndryshe nga rivalët e tyre që mund te jenë te përqendruar ne dy fronte, ata do te jene më të qetë ne këtë drejtim.</p> Do jene te përkushtuar maksimalisht në këtë garë, ku me 7 ndeshje mund të marrë një trofe, dhe te siguroje një vend ne Kupat e Europes. Gara deri ne gjysmëfinale, duket mëse e kalueshme per Vllazninë, dhe për rrjedhoje ata po e shohin me shume kujdes këtë gjë. Ne shërbim te kësaj do jete edhe merkatoja, qe do zhvillohet ne janar. Pritet te afrohen ne skuader 3-4 lojtare te rëndësishëm me te cilet forca do rritej se tepërmi. Presidenti Fushaj, ndërkohë nuk dëshiron që skuadra e tij te jetë më, në fund te renditjes, dhe për këtë arsye do kërkoje qe nga ndeshja e ardhshme me Gramozin, t’i ikë këtij pozicioni për te mos u kthyer kurrë me aty.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26854. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26854

Ali pasha, koha dhe miti i tij Çfarë ka përfaqësuar Ali pasha për shqiptarët dhe si ka ndryshuar në kohë profili i tij. Pse u krijua një mit rreth figurës së tij, si një ndër gjysmë personazhet e historisë së Shqipërisë. Një analizë e historianit Artan Puto me rastin e botimit në shqipe të biografisë së Fransua Pukëvilit për Ali pashë Tepelenën</p> Historia e Shqipërisë është e mbushur me gjysmë të vërteta dhe gjysmë personazhe. Nga shembujt që e ilustrojnë këtë mund të merrnim Sami Frashërin dhe Ismail Qemal bej Vlorën. Përse Sami Frashëri quhej edhe Shemseddin Sami? Përse kujtimet e Ismail Qemalit, babait të pavarësisë së Shqipërisë në nëntor të 1912 nuk u botuan kurrë, as gjatë periudhës së monarkisë zogiste dhe as gjatë periudhës komuniste? Përse u botuan vetëm para pak vitesh? Si ka mundësi kjo, ndërkohë që emrin e plakut të Vlorës e morën rrugë, shkolla, sheshe, vapore, filma, etj? Edhe personazhi për të cilin po flasim, Ali pashë Tepelena, nuk i ka shpëtuar paraqitjes dritë/hije. Në të vërtetë, nga pikëpamja historike, ai ka qenë shumë më tepër në hije, në heshtje ose në rastin më të mirë i keqkuptuar për arsye ideologjike nacionaliste. Sot atë e gjen në formë statuje, në tituj romanesh që ribotohen, në shishet e ujit mineral, apo edhe si specialitet i veçantë pilafi. Megjithë këtë popullaritet, profili i tij është padyshim i cunguar, edhe sepse studimet e mëvonshme e modeluan figurën e tij në atë mënyrë saqë ai mund të shihej, tekefundit, edhe si personazh “pozitiv”. Nga ana tjetër, ne kemi lexuar kryesisht libra të bashkëkohësve të tij që e shihnin atë si “trim”, “asllan”, apo edhe si një hero romantik që ngacmonte muzën e shkrimtarëve, poetëve dhe udhëtarëve me ekzotikën e karakterit të tij. Një rol të veçantë luante edhe shpërthimi i revolucionit grek fill pas eliminimit të tij. Kjo nuk do të thotë se roli i Aliut ishte vendimtar për këtë ngjarje.</p> Të tjerë libra, si ky që kemi sot përpara, nuk duhej të binin në dorën e lexuesit shqiptar. Përgjigjen se përse ka ndodhur dhe ndodh që ky “kujdes” seleksionues të mbijetojë ende, do t’ua lëmë disa radhëve më poshtë, duke thënë fillimisht dy fjalë për Ali pashën.</p> Çfarë ishte Ali pasha në kohën e tij? Qysh në fillim duhet thënë pa mëdyshje se Ali pasha ishte një fenomen tipik osman i kohës dhe nuk ka lidhje me asnjë veprimtari në emër të ndjenjës shqiptare, apo të identifikimit me popullsitë shqiptare në kuptimin e një identiteti kolektiv, i cili motivon një veprimtari të caktuar politike, kulturore. Pjesa më e madhe e kohës në të cilën ai veproi përkoi me daljen, në pjesë të ndryshme të Perandorisë, e despotëve lokalë, të cilët u munduan të krijonin zona sa më të gjëra ku autoriteti i tyre të ishte sa më absolut. Qëllimi final ishte pasurimi dhe pushteti personal. Ana tjetër e medaljes ishin përpjekjet e Portës së Lartë për t’i vënë këta despotë lokalë tiranikë nën autoritetin e saj. Ata ngritën krye edhe në Anadoll e pjesë të tjera, qoftë më afër e qoftë më larg qendrës perandorake. Shkaku kryesor i shfaqjes së tyre ishte rënia e vazhdueshme e fuqisë ushtarake osmane, zanafilla e së cilës duhet kërkuar në fundin e shekullit të XVII. Rënia e Perandorisë solli dobësimin e autoritetit të qeverisë qëndrore mbi territoriet osmane, si edhe mosplotësimin e kërkesave të klasës së saj ushtarake për shpërblime. Kjo dukuri shoqërohet edhe me ndryshime strukturale që po ndodhnin në marrëdhëniet e pronësisë mbi tokën në Perandorinë Osmane, nga shtetërore (timaret) toka po kthehej në private (çifligjet).</p> Despotët lokalë si Ali pasha ndikuan që ta çonin më tej procesin e transformimit të pronësisë shtetërore osmane mbi tokën në pronësi private. Këta sundimtarë lokalë synonin një shkëputje dhe pavarësi më të madhe në veprimet e tyre nga Sulltani duke gllabëruar pronat shtetërore. Një pavarësi më e madhe nga qendra do të thoshte më pak detyrime financiare ndaj Sulltanit, pra më tepër pasuri vetjake, dhe më tepër pushtet politik.</p> Rënia ushtarake e Perandorisë ndodh në një kohë kur rriten interesat politikë të Fuqive evropiane, kur përvijohen më mirë edhe interesat e tyre tregtare ndaj zotërimeve osmane, dhe rrjedhimisht ka një rritje të transaksioneve dhe të nevojës për monedhë.</p> Shfaqja e këtyre ajanëve, derebejve (despotë) u ndikua edhe nga tiparet e politikave osmane të pushtimit. Politika tradicionale osmane e qeverisjes mbështetej fort te negocimi i pushtetit të saj me aktorët lokalë. Në më të shumtën e rasteve, Porta nuk ndiqte politikën e zhdukjes së aristokracive vendase kur fuste nën autoritetin e saj territore të reja. Në varësi të situatave, kryesisht për shkak të shtrirjes së saj të konsiderueshme gjeografike në tre kontinente, Porta e Lartë ndiqte kryesisht taktikën e kooptimit, të integrimit të aristokracive feudale vendase në strukturën shtetërore osmane, duke u siguruar këtyre të fundit pushtetin lokal dhe statusin e tyre të privilegjuar social. Kur Perandoria ishte në zenitin e fuqive të saj këta aktorë lokalë nuk kishin mundësi të shfaqnin prirje të theksuara autonomiste.</p> Fundi i tyre në vitet 1820 për Aliun dhe në vitet 1830 për Bushatllinjtë nuk erdhi papritur. Ai ishte rezultat i politikave reformiste centralizuese të Sulltan Selimit III dhe kryesisht të Sulltan Mahmudit II që u formuluan dhe filluan të zbatohen në Perandori qysh në fillim të shekullit të XIX. Ato do të finalizoheshin më vonë me shpalljen e reformave centralizuese të Tanzimatit në vitin 1839 nga Sulltan Abdylmexhidi. Sulltanët osmanë menduan se duke adoptuar modelin e shtetit të centralizuar perëndimor do t’i vinin fré rënies së Perandorisë dhe do të sillnin më pranë qendrës periferitë e shtetit perandorak. Politikat e tyre centralizuese nuk do të lejonin më ekzistencën e despotëve të fuqishëm lokalë si Ali pasha apo Bushatllinjtë.</p> Si trajtohen në studimet historike bashkëkohore figura të tilla si Ali pasha? Duhet thenë se shpjegimi i figurave osmane të natyrës së Ali pashës i referohet si konceptit të zotit feudal, ashtu edhe atij të banditit. Në këtë pikë Aliu paraqet ngjashmëri të mëdha me kolegët e tij që operojnë në territorin e Anadollit, mu në zemër të Perandorisë gjatë gjysmës së parë të shek. XIX. Zakonisht këto figura ishin pjesë e aristokracisë rurale të provincave, të cilat në sajë të emrit të familjes, zotësisë për të krijuar një shpurë ndjekësish, dhe mbi të gjitha përmes ushtrimit të brigandazhit, sulme ndaj karvaneve, djegje të fshatrave që nuk pranonin të paguajnë haraçe për ta, eliminim i familjeve të tjera lokale që mund të ishin rivale, arritën të ngrinin në këmbë pushtete gati të pavarura nga qeveria qendrore osmane.</p> Kjo edhe falë shkathtësisë individuale dhe instiktit për t’u orientuar në rrjetin e ndërlikuar klientelist të provincave osmane të kohës.</p> Karakteristikë ka qenë mizoria e paskrupullt në zhdukjen e kundërshtarëve, duke mos u ndaluar as edhe përpara anëtarëve të familjeve të tyre. Përsa i përket Aliut ai përdorte pa asnjë dallim si elementin grek të zotërimeve të tija të paligjshme, ashtu edhe atë shqiptar. Aliu shfrytëzonte pa kurrëfarë problemi prelatët ortodoksë të Artës, sikurse derebejtë myslimanë të Anadollit mbështeteshin te prelatët e krishterë armenë. Kushti i vetëm ishte dobia që ata kishin për konsolidimin e fuqisë së pashait dhe vjelja sa më e frytshme e taksave në favor të tij.</p> Për shkak se pushteti i tyre nuk ishte sanksionuar nga Sulltani ata konsideroheshin si njerëz që janë jashtë ligjit. Në këtë pikë Porta e Lartë ndoqi politika koniukturale. Ndonëse qëllimi final i saj ka qenë gjithmonë eliminimi i plotë i këtyre satrapëve, asaj kur i leverdiste, do të thotë kur e kalkulonte se ishte më me interes t’i përdorte se sa t’i zhdukte, u jepte vulën e ligjshmërisë autoritetit të tyre duke i njohur përkohësisht si kajmekamë, pashallarë, etj. Nga ana e tyre, edhe këtyre despotëve u interesonte të kishin këtë vello ligjshmërie, sepse kjo e bënte pushtetin e tyre edhe më prestigjioz në sytë e popullatave lokale. Kjo është trajektoria e karrierës zyrtare e këtyre figurave, të cilët, ndonëse kishin mbi shpatulla titujt pasha, shpesh herë e linin kokën në tepsinë e Sulltanit, që i merrte si trofé dhe simbol të rivendosjes së autoritetit të tij mbi provincat rebele.</p> Çfarë ka përfaqësuar Aliu për shqiptarët? Aliu për shqiptarët ka shërbyer më shumë si mit, siç është parë në përmasa më të mëdha edhe figura e Skënderbeut. Gjatë kohës së Lëvizjes Kombëtare profili i tij nuk ka qenë i njëjtë. Intelektualë të ndryshëm të kohës së Lëvizjes Kombëtare në shekullin e XIX dhe fillimshekullin e XX e shikonin Aliun nën prizme të ndryshme në varësi të mesazhit që donin të artikulonin. Kur ishte fjala për të ngritur lart virtytet e udhëheqësve shqiptarë një vend të rëndësishëm zinte Skënderbeu dhe në disa raste Aliu shërbente si antipod i liderit kombëtar. Pra, një figurë që nuk i përshtatej dimensionit kombëtar sepse nuk shikohej si përfaqësues i gjithë shqiptarëve, por i interesave të tij personale në jug të Shqipërisë. Por, nuk ka qenë gjithmonë kështu.</p> Në ligjërimet e intelektualëve të tjerë shqiptarë një temë e rëndësishme në fund të shekullit të XIX ka qenë edhe dallimi midis gjëndjes së tokave shqiptare në Perandori para dhe pas periudhës së Tanzimatit (1839-1876). Periudha para reformave centralizuese të Tanzimatit shpesh herë merrej si periudha e dominimit të elementit shqiptar në tokat shqiptare, kurse ajo e pas reformave si vendosja e elementit të huaj osman në krye të qeverisjes të popullsive shqiptare, pra rritje e “shtypjes së huaj”. Në këtë rast Aliu shërbente si shembull i rolit të elementit shqiptar në Perandori, i përpjekjeve për të krijuar zotërime të pavarura, në kuptimin edhe të sfidës që shqiptarët i “shpallën” Portës së Lartë me synimin final për të pasur një ekzistencë politike të mëvetësishme. Me pak fjalë Aliu shërbente si një lloj legjitimimi historik, si një precedent “shqiptar” për të justifikuar kërkesat e veprimtarëve të shqiptarizmit të fundit të shekullit të XIX për të kërkuar autonomi nga Porta e Lartë.</p> Në periudhën e komunizmit Aliu dukej se hynte mirë si në modelin e shpjegimit marksist të procesit të krijimit të kombeve, ashtu edhe brënda kornizës së ideologjisë nacionaliste që mori hov më të madh në studimet historike sidomos pas prerjes së marrëdhënieve me Bashkimin Sovjetik në 1960.</p> Determinizmi ekonomik është baza mbi të cilën mbështetet shkenca marksiste në analizën që i bën ndryshimeve epokale në shoqërinë njerëzore. Në këtë pikë procesi i krijimit të kombeve, kalimi nga etni, kombësi në komb, lidhet me lindjen e sistemit kapitalist, ose thënë ndryshe me krijimin e një tregu të madh kapitalist që intensifikon marrëdhëniet njerëzore. Në këtë drejtim ajo që ndodhi me Aliun, zgjerimi zotërimeve të tij, është marë edhe si krijim i një tregu më të madh shqiptar, si një proces i mëtejshëm bashkimi i tokave shqiptare dhe si një hap drejt krijimit të kombit shqiptar. Lihen fare pas dore me këtë rast se cilat ishin motivet e veprimtarisë së Aliut, fuqizimi i pushtetit dhe rritja e pasurisë vetjake, dhe se cilat ishin identitetet kolektive më të fuqishme të asaj kohe, të tilla si ato krahinore dhe fetare.</p> Si mit nacionalist Aliu mund të shërbente si një shembull se Shqipëria kishte nxjerrë përherë nga gjiri i saj figura të shquara në luftën dhe rezistencën ndaj Portës së Lartë. Meqënëse periudhën e dominimit osman ne e kemi parë kryesisht si një “natë të zezë”, si një përballje shekullore shqiptar-turk, nuk kemi qenë në gjendje të shpjegojmë edhe kompleksitetin e marrëdhënieve midis pushtetit qëndror osman dhe periferive të tij në Ballkan e gjetiu. Ndonëse Aliu ishte një figure shumë plastike që mund të futej në disa kallëpe ideologjike, libri i Pukëvilit na ndihmon për ta parë atë në rolin që i rri më për shtat, atë të satrapit mizor e djallëzor që falë edhe një zgjuarsie natyrale të pazakontë arriti të bëhej një figurë e njohur në këtë anë të Ballkanit në fillim të shekullit të XIX.</p> Duhet theksuar se periudha e komunizmit ka qenë edhe periudha kur është krijuar një komb shqiptar në kuptimin modern to fjalës. Krijimit të këtij kombi i parapriu mbretëria zogiste dhe pastaj shteti komunist me propagandat e tyre nacionaliste, me krijimin e figurave historike që do duhej t’u jepnin dinjitet kombëtar shqiptarëve të shekullit të XX. Dinjiteti ndërtohet mbi baza më të shëndosha kur ai mbështetet mbi “fakte historike”, mbi figura të njohura historike “shqiptare”. Pikërisht kjo nevojë për t’i gjetur një legjitimitet historik procesit të krijimit të kombit shqiptar, të homogjenizimit kulturor të shqiptarëve, të kombëtarizimit të mendësisë së tyre, përmes një kulture zyrtare nacionale, përmes personazhesh “heroikë shqiptarë”, siç ndodhi më shumë gjatë komunizmit, nuk lejoi që figurat historike të shiheshin në kompleksitetin e tyre. Ato duhej të shiheshin thjesht si shqiptarë që jetë e mot kishin menduar vetëm e vetëm për Shqipërinë.</p> Në këtë kushte nuk mund të ndodhte që kujtimet e Ismail Qemalit të botoheshin në shqip kur ai në to flet më shumë për besnikërinë ndaj Perandorisë Osmane dhe shfaq një identitet të qartë të nëpunësit perandorak, nuk mund të flitej edhe aq shumë për Shemseddin Samiun, si gazetar osman gjatë periudhës së Krizës Lindore (1875-1878), si mendimtar mysliman reformator, por edhe si një intelektual shqiptar që ndihet edhe pjesëtar i kombit turk, duke dhënë një ndihmesë tepër të rëndësishme për standartizimin e gjuhës moderne turke. Në atë kohë këto figura duhej të visheshin vetëm me kostum kombëtar shqiptar dhe kompleksiteti i figurave të tyre nuk duhej të shqyrtohej fare. Rënia e komunizmit, ndonëse e ka bërë më të fragmentarizuar ligjërimin mbi kombin shqiptar, nuk i ka shuar pasionet nacionaliste dhe dëshirën për të “shpikur” një histori sa më dinjitoze shqiptare. Mesa duket ne ende kemi nevojë që Aliun ta shohim si një lab të fortë e dinak, si njeri që përdorte të gjitha mjetet e mundshme për t’u pasuruar e gllabëruar (”vyrtyte” mjaft të çmuara këto në kohën e sotme), si një shqiptar që i bëri karshillëk Sulltanit, si një provë e mosnënshtrimit të shqiptarëve në shekuj.</p> Pukëvili e vendos më mirë Ali pashën në kontekstin e kohës së tij. Nga ana tjetër libri i Pukëvilit nuk duhet të merret si një vepër “objektive”, që na tregon të “vërtetën historike”, për vetë faktin se këto koncepte janë shumë relative dhe nuk ekzistojnë të ngurta siç i imagjinojmë ne shpesh. Pukëvili si aktor i kohës kur jetoi ndikohej nga interesa të caktuara politike të shtetit që përfaqësonte, Francës, ishte mbrujtur me kulturën e kohës, d.m.th. romantizmin që ishte “shkaktari” kryesor i “zbulimit” të kombeve të Evropës juglindore, grekëve në radhë të parë, duke bërë edhe lidhjen e tyre me Greqinë antike, dhe së fundi ishte një perëndimor i cili e shihte “Orientin” si një bllok politik e kulturor më inferior se Evropa.</p> Libri i konsullit francez, përkthyer më mjeshtëri nga Ardian Klosi, i vjen në dorë lexuesit shqiptar me shumë vonesë, pikërisht se ai nuk i thurrte lëvdata Aliut për bëmat e tij. Por ai ka vlerën e padiskuteshme se na lejon ta shohim Aliun në një dritë më të besueshme dhe padyshim më interesante.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26845. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26845

Alb-Shkenca: Çështja, sipas interesave të vendit Instituti Alb-Shkenca (IASH) e ka përcjellë me vëmendje të madhe, debatin e krijuar rreth Projekt-Marrëveshjes Shqipëri – Greqi, në lidhje me delimitimin e hapësirës detare mes dy shteteve. Së pari IASH dëshiron të vërë në dukje, se Konventa e OKB-së për Të Drejtën e Detit e vitit 1982, është ndër tekstet juridike më të ndërlikuara, sikurse e vërteton edhe praktika. IASH shpreh habinë që deri më sot, harta e detajuar e Marrëveshjes nuk është bërë publike për opinionin e gjerë shqiptar, i cili është direkt i prekur nga kjo marrëveshje dhe pasojat e saj. IASH përshëndet shtyrjen e datës së ratifikimit të Projekt-Marrëveshjes Detare midis Shqipërisë dhe Greqisë, dhe thekson se në kuadrin e transparencës dhe të drejtës së informimit të qytetarëve shqiptarë që e lyp edhe Kushtetuta, harta e marrëveshjes dhe informacioni përkatës, mbi gjithë procesin e përgatitjes së saj duke përfshirë dhe emrat e ekspertëve të angazhuar, duhet të bëhen publike sa më parë.</p> IASH vlerëson vullnetin e mirë, të shfaqur nga të gjitha palët për zgjidhjen e kësaj çështjeje dhe sqarimin e publikut, si dhe debatin e civilizuar dhe të respektueshëm që po zhvillohet. IASH vlerëson përfshirjen e Gjykatës Kushtetuese, dhe është e bindur se kjo gjykatë, do të shqyrtojë dhe vendosë mbi këtë çështje, në përputhje me Kushtetutën e Shqipërisë dhe interesat e vendit.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26848. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26848

Vizat, Fajon në Tiranë: Shqetësues mungesa e dialogut politik TIRANË- Shqipëria ka një mundësi reale për lëvizjen e lirë të shtetasve, por krahas plotësimit të kushteve të përcaktuara, shqetësim aktual mbetet mungesa e dialogut politik.</p> Këtë mesazh ka përcjellë nga Tirana, eurodeputetja Tanja Fajon, e pranishme në konferencën “Regjimi pa viza për Shqipërinë, hapat e fundit”, e organizuar nga ministria shqiptare e Punëve të Jashtme.</p> Gjatë fjalës së mbajtur në këtë takim Fajon ka përsëritur atë që ka thënë edhe për komisionerët europianë, për një Ballkan pa ndarje në BE. Por, ka porositur se për këtë duhet të plotësohen kushtet e përcaktuara, lufta ndaj krimit dhe korrupsionit dhe vendosja e dialogut politik.</p> Sipas saj, Komisioni Europian do të shprehet me një deklaratë për ecurinë e Shqipërisë në lidhje me liberalizimin e vizave. “Për të arritur këtë na duhen argumente të mira, prandaj duhet të përshpejtohen hapat për regjimin sa më parë të jetë e mundur”, – tha ajo.</p> Ndërkohë, ambasadori i KE-së në Tiranë, Helmut Lohan duke pohuar se vendi ka një mundësi reale për heqjen e vizave theksoi se duhet të forcohet roli i ligjit dhe lufta ndaj krimit të organizuar si edhe forcimi i institucioneve të të drejtave të njeriut.</p> Në fajlën e mbajtur, zëvendëskryeministri, njëherësh ministri i Jashtëm, Ilir Meta deklaroi se ka përparim në procesin e pasaportave biometrike, menaxhimin e kufijve, rendin publik e sigurinë si dhe në luftën kundër krimit të organizuar dhe korrupsionit.</p> “Qeveria synon të ruajë të njëjtin ritëm dhe të angazhohet për të plotësuar kushtet e rëndësishme për liberalizimin e vizave. Bashkëpunimi me opozitën është tepër i rëndësishëm për proceset integruese të vendit”, tha ai.</p> ********</p> Ekspertët për Reuters: Shqipëria në BE, jo përpara vitit 2020</p> Lodhja nga zgjerimi mes vendeve anëtare të Bashkimit Evropian do të thotë që do të duhet disa kohë përpara se një vend tjetër të bashkohet me bllokun e 27 vendeve. Në këtë përfundim arrin një sondazh i Reuters.</p> Kroacia mund të nënshkruajë anëtarësimin në vitin 2012, ndërsa do jetë viti 2016 ai kur Serbia dhe Maqedonia do të bashkohen me unionin, bazuar në një studim që ka përfshirë më shumë se 30 ekspertë të tregjeve në tranzicion, realizuar javën që shkoi.</p> Mali i Zi mund të bashkohet në vitin 2015, por nuk do ketë anëtarësim përpara vitit 2020 për Shqipërinë, Bosnjën dhe Turqinë- edhe pse kjo datë mund të jetë optimiste për Turqinë.</p> “Për Evropën Qendrore dhe atë Lindore lodhja nga zgjerimi do të ngadalësojë procesin e anëtarësimit”, – thotë Nigel Rendell nga RBC.</p> Për sa i përket bashkimit me zonën euro, studimi gjen se Bullgaria, Republika Çeke dhe Hungaria do pasojnë Poloninë në Mekanizmin e Këmbimit të BE (ERM-2) në vitin 2012, ndërsa Rumania nuk do të hyjë dot deri në vitin 2013. ERM-2 është pararendësi i adoptimit të EURO-s.</p> ******************** Papandreu: Ballkani, duhet futur i gjithi në BE brenda 2014-s</p> ATHINE 13 NENTOR – Kryeministri i ri grek, Jorgos Papandreu, ithtar i njohur i diplomacisë aktive, që kur ishte ministër i jashtëm, ndërmori një nismë të re për përshpejtimin e procesit të integrimit të Ballkanit Perëndimor në familjen evropiane, proces që sipas tij ka rënë në “batakun e teknokracisë burokratike dhe në thelb ka ngrirë integrimin evropian” të vendeve të rajonit në fjalë. Me nismën e tij të paraqitur fillimisht në Ankara, në takimin jo të radhës të ministrave të jashtëm të Evropës Juglindore dhe së fundi para homologëve të tij evropianë, në samitin e Brukselit, Papandreu kërkon t’i jepet “një dinamikë e re procesit të integrimit” duke venë një “objektiv simbolik, por edhe të guximshëm”.</p> “Një objektiv politik për integrimin e Ballkanit Perëndimor në Bashkimin Evropian deri në vitin 2014, pra 100 vjet pas shpërthimit në Sarajevë të Luftës së parë Botërore” tha Papandreu i cili shprehu njëkohësisht vlerësimin se nisma nuk do të kultivojë “shpresa të rreme” me skonto kriterësh, por do t’i japë “shpresë dhe vizion të ri gjitonisë” ballkanike.</p> Por sa i realizueshëm është objektivi i vitit 2014, apo bëhet fjalë për një moment simbolik historik që thjesht mund të sjellë një shtysë të mëtejshme?</p> Skeptik dhe bile me pikëpamje diametralisht të kundërt shprehet në Deutsche Welle analisti i mirënjohur grek Jorgos Delastik, që e sheh propozimin e Papandreut si një përpjekje të tij “për të shpetuar shtetet e brishta të rajonit”. “Për fat të keq, problemet në Bosnjë, FYROM dhe Kosovë përbëjnë bomba të kurdisuara” thotë Delastik, që vitin 2014 e konsideron të “paarritshëm si nga ana kohore po kështu edhe politike”.</p> ******************************************</p> TIRANE 12 NENTOR – Votimi i sotem ne Parlamentin Europian i cili ka miratuar me shumicë votash rezolutën për heqjen e vizave për Maqedoninë, Malin e Zi dhe Serbinë, ka shkaktuar nje reaksion zinxhir, per te mpakur efektet negative qe ky vendim jep ne dy shoqerite e vetme që kanë mbetur tashmë të përjashtuara nga levizja e lire në BE: shqiptaret dhe boshnjaket. Reagimi i pare sic pritej erdhi nga mediat prane qeverise ne Tirane, te cilat perseriten si kryelajm informacionin se ne korrik pritet nje lajm per vizat edhe per Shqiperine. Pakesimin e efektit psikologjik te votimit te PE-se qe perkthehet ne dobesim te mbeshtetjes politike, e vijoi fqinji yne Italia. Ashtu sic edhe pritej dhe ashtu sic ka bere shpesh kohet e fundit, Franko Fratini ka dhene menjehere nje deklarim ku perseriti premtimin se ne proceset e integrimit Italia mbeshtet shqiptaret, tashme te fundit ne rradhën e perfitimit nga levizja pa viza. Dhe me pas ka ardhur natyrshem reagimi i kryeministrit te vendit, i cili me euforine e tij te zakonshme, pikerisht ne kete dite te votimit te PE-se, tha sonte ne mbremje ne Kuvend se shqiptaret, po jetojne dite historike. Ai ka siguruar shqiptarët se qeveria e ka çështjen më kapitale heqjen e vizave dhe për këtë do të plotësojë çdo kërkesë të nevojshme e do të marrë, sipas tij, çdo reformë.</p> ****************</p> BUKURESHT 12 NENTOR – Ministrat e jashtëm të Italisë, Rumanisë dhe Hungarisë janë angazhuar për integrimin e të gjitha vendeve të Ballkanit perëndimor në Bashkimin Evropian. “Asnjë vend i Ballkanit perëndimor nuk duhet të mbetet jashtë Bashkimit Evropian dhe integrimi i gjithë Ballkanit perëndimor duhet të jetë prioritet”, ka thënë ministri i Jashtëm italian Franko Fratini. Ministri i Jashtëm i Hungarisë, Peter Balash, gjithashtu ka thënë se synim kryesor i Iniciativës së Evropës Qendrore duhet të jetë integrimi i vendeve të Ballkanit perëndimor në BE. Parlamenti Europian ka miratuar sot me shumicë votash rezolutën për heqjen e vizave për Maqedoninë, Malin e Zi dhe Serbinë. Rezoluta e Parlamentit Evropian është konsultative dhe ka vlerën e rekomandimeve politike, ndërkaq vendimin përfundimtar pritet ta marrë Këshilli i Ministrave të Bashkimit Evropian, deri më 30 nëntor. Prezantuar nga Raportuesja Tanja Fajon kjo deklaratë shpreh mbështetjen e thelle te Unionit për liberalizimin e vizave me vendet e Ballkanit. Fajon tha se heqja e vizave për Serbinë, Malin e Zi dhe Maqedoninë para afatit të paraparë është dhuratë për Krishtlindje qytetarëve të Ballkanit. Nuk është përcaktuar asnjë datë për liberalizimin e vizave me Shqipërinë e Bosnjën, por theksohet se Parlamenti e Keshilli do te shqyrtojne amendimin e Rregullores per regjimin e vizave me këto dy vende, si çështje urgjente. Ndaj i behet thirrje Shqipërisë dhe Bosnjës që të përmbushin sa me shpejt kriteret e përcaktuara ne udhërrëfyesin e shpërndare nga Komisioni.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/lajme-flash/vizat-fajon-ne-tirane-shqetesues-mungesa-e-dialogut-politik.html. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/lajme-flash/vizat-fajon-ne-tirane-shqetesues-mungesa-e-dialogut-politik.html

Nexhmije Hoxha: Takimet me Enverin në mal Takimet me Enverin, pamundësia për të ndenjur me të, marshimet nëpër Shqipëri dhe afrimi i datës së çlirimit</p> Kur pas dy vjet qëndrimi në ilegal në Tiranë, dhe pas terrorit te 4 shkurtit, lëvizjet e mia u vështirësuan shumë, shokët e KQ të partisë vendosën që të largohesha nga Tirana. Ishte fillimi i marsit 1944. Pas shumë peripecive të rrezikshme gjatë operacionit të dimrit të pushtuesve gjermanë, Enveri me një pjesë të shokëve të Shtabit të Përgjithshëm më në fund i shpëtuan rrethimit, dolën në zonat e çliruara të Korçës e u vendosën në Panarit. Menjëherë, Enveri u kërkoi shokëve të Tiranës një raport të hollësishëm mbi situatën në kryeqytet, e mbi të gjitha ishin në dijeni për gjendjen politike e ushtarake në Shqipërinë e veriut, mbi Shkumbin e sipër. Pasi e bënë këtë raport, zemër-miri Gogo Nushi tha: “Po sikur ta dërgojmë raportin me “delegatin”, kështu ajo mund ta plotësojë e të përgjigjet gojarisht edhe pyetjeve që mund të dalin, pastaj -tha duke buzëqeshur, bëjmë një rrugë e dy punë…”. Merret me mend se ç’furtunë ndodhi në kokën time dhe sa fort më rrahu zemra. Nuk e prisja. Kishin kaluar 6 muaj që ishim ndarë me Enverin, që kur ai kishte ardhur në Arbanë të Pezës, për të qenë më afër kryeqytetit, në rast të zbarkimit eventual të aleatëve anglo-amerikanë në Ballkan, e ndoshta edhe në Shqipëri. Po ishin edhe 6 muajt më të rëndë që kishte përjetuar si Partia dhe lëvizja nacional-çlirimtare në qytete e zonat më të nxehta të vendit, nga egërsia e nazistëve, që ndjenin se po u afrohej humbja. Kurse për mua personalisht, ishin muaj dyfish të rëndë, sepse lajmet që jepte armiku më shumë tam-tam, duke u mburrur për “likuidimin e forcave partizane”, madje edhe të Shtabit të Përgjithshëm, ishin shqetësuese. Qarkori i Tiranës i kishte humbur lidhjet me Enverin, edhe unë po se po, s’kisha marrë as një copë letër, e s’dija se ku ishte e si ishte! Kështu, në ditët e para të pranverës 1944, shumë e emocionuar lashë Tiranën e jetën ilegale dy-vjeçare dhe u nisa drejt një jete të re në zonat e lira partizane. E shoqëruar nga korrieri që bënte rregullisht për këtë linjë lidhjen e KQ me Tiranën, u nisëm me autobusin Tiranë-Elbasan-Korçë. Unë isha transformuar me veshje, dhe kur në një postobllok skuadra gjermane e shoqëruar nga një mercenar shqiptar që bënte përkthyesin, oficeri atë timen e mbajti, e vërtiste në dorë jo se dyshoi që ajo ishte e falsifikuar, por u ndal te emri Vera, që atij iu duk jugosllave e tha: “partizane jugosllave?”. Mu desh të ndërhyj me shumë zell, gjysmë shqip e gjysëm italisht, për ta bindur, se edhe Pranvera dhe Vera ishin emra shqip, dhe kishin të bënin me stinët e vitit. Korrieri rrinte larg, në dukje indiferent, po mund të merret me mend me sa ankth po e ndiqte skenën. Më në fund letërnjoftimi m’u dorëzua, autobuzi u nis. Një natë fjeta te një shoqe e shkollës. Ende pa zbardhur dita, u larguam nga Korça të shoqëruar edhe nga tre partizanë, që na prisnin në dalje të qytetit. Natyrisht, nuk isha veshur ndryshe nga ajo në Tiranë. Kujdesi kryesor ishte të kishe rehat këmbët, me këpucë të përshtatshme për marshime të gjata, në kohë të mirë a të keqe, në terrene të thyera etj. Sa kanë vuajtur partizanët nga këmbët, me opinga e pa opinga, në shi e sidomos në borë. Një mike antifashiste, nga një familje korçare e kamur tregtare, më dha këpucë me qafa që i quanin “alpine”, pantallona që i mblidhja në fund me çorape të leshtë, një këmishë pambuku dhe një xhaketë jo shumë të trashë, përderisa kishim përpara muaj të ngrohtë. Kuptohet që një krahëqafë kisha një çantë me ndërresat e domosdoshme, një fletore për shënime pune dhe ndonjë libër. Filloi kështu rrugëtimi im i gjatë, nga fshati në fshat, jo gjithnjë ditën, sepse kish fshatra që shumica ishin me Ballin ose strehonin ballistë. Pikërisht duke udhëtuar në një natë të errët, u aksidentua rëndë korrieri shoqërues, duke rënë në një gropë nga ku mezi e nxorën shokët, U detyruam ta linim në fshat, dhe duke ia marrë në dorëzim letrat e shokëve të Tiranës, vazhduam rrugën deri në destinacion, në Panarit ku ishte vendosur selia e Shtabit të Përgjithshëm dhe Enveri me shokë. Unë ndenja aty 3-4 ditë. Për mbresa nga ai ambient i lirë partizan e takimet me Enverin, siç thashë më lart, pas 6 muaj ndarjeje, unë kam shkruar në kujtimet e mia. Qejfi ma donte që të rrija ca më shumë pranë Enverit. Aty po zhvillohej dhe një kurs me kuadro të larta të reparteve partizane e të terrenit, e që do të më pëlqente ta ndiqja, por Enveri tha: “Jo! Ti duhet të shkosh në zonën e Përmetit. Nuk është e nevojshme të kthehesh në Tiranë. Si anëtare e KQ të Rinisë, do të ndjekësh punën e rinisë në njësitë partizane, do të ndihmosh dhe në organizimin e punës me gratë në terren”. Unë e nuhata që Enveri, nga funksioni i lartë që kishte, nuk donte të linte përshtypjen që kishte privilegjin të mbante gruan e tij pranë e gjatë, megjithëse jo të gjithë i dinin lidhjet tona, po nuk mund të mos binte në sy që ne, disa herë në këto 4 ditë, shkëputeshim e rrinim bashkë duke biseduar, si dhe që unë flija në dhomën e Enverit, ku ai flinte bashkë me dy shokë të Shtabit. Si militante e devotshme, isha e zellshme për të kryer detyra të reja drejt vendeve të panjohura për mua. Unë si vajzë qyteti që s’kisha dalë as jashtë vijës së verdhë të Tiranës, i kam kujtuar vetes e ua kam thënë në biseda njerëzve në vitet e mëvonshme, që “pa luftën nacionalçlirimtare, unë nuk do të kisha njohur një pjesë të madhe të vendit tim, nuk do të kisha njohur fshatin e fshatarët, me zakonet e hallet e tyre dhe ajo që është më e madhe, më sublime: pa Luftën Nacionalçlirimtare përkrah aleancës së madhe antifashiste, anglo-sovjeto-amerikane, nuk do të bëhej Shqipëria ajo që u bë, shtet i njohur në botë si anëtare e Kombeve të Bashkuara dhe nuk do të arrihej ai emancipim i shoqërisë, ku në jetën e bijave të nënave gjer dje, të shtypura dhe analfabete, disa edhe të mbuluara me çarçaf e perçe të zezë, siç ishte nëna ime, u bë një revolucion i paparë, siç ndodhi në jetën time dhe të qindra-mijëra grave e të rejave. Unë edhe në vitet e para të luftës NÇL kisha dalë jashtë Tiranës, vetëm për të marrë pjesë në mbledhje të rëndësishme të LANÇ-it, si: në Zaloshnjë të Skraparit, në Pezë e Labinot vetëm për pak ditë, e duke u kthyer përsëri në qytet. Kësaj here ishte ndryshe: në 9 muaj i rashë kryq e tërthor, në këmbë Shqipërisë së mesme e të Jugut, duke filluar nga Korça në Panarit, në Përmet, në Zagorie, duke kaluar malin e Dhëmbelit (që me të vërtetë të dhemb beli e të këputen gjunjët, aq i përpjetë është, sa preferon më mirë të ngjitësh më mirë me këmbë sesa me kafshë, se të duhet të mbahesh fort pas samarit që të mos biesh prapa). Në Zagorie kishte selinë shtabi operativ për Vlorë e Gjirokastër. Në fshatra të saj bëmë shumë mbledhje zonale, me gratë me të rinjtë si edhe me të brigadave që kaluan andej. Atje pritëm edhe një delegacion të organizatës së rinisë greke. Zbrita përsëri në Përmet, për të marrë pjesë në Kongresin Antifashist Nacionalçlirimtar të 24 majit 1944. Nuk do të ndalem në mbresat nga kjo ngjarje e madhe historike, si dhe në njohjet e personazheve të shquara pjesëmarrëse në Kongres, sepse kam shkruar në shkrime të tjera si dhe në dy vëllimet e kujtimeve nga “Jeta ime me Enverin”. U ktheva përsëri në Zagorie, për të bërë të njohura vendimet e kongresit, ku më zuri operacioni nazist i qershorit si reagim ndaj Kongresit të Përmetit, dhe në sytë tonë të fshehura pas hendeqe, u vra i dërguari i shtabit aleat të Mesdheut, nënkoloneli anglez Lik (Leak) tek kishte dalë para çadrës së bardhë (me parashutat e tyre) të mikut të tij majorit Tilman, oficer anglez pranë shtabit të zonës së I-rë Operative Vlorë-Gjirokastër, të cilin s’e kishte zënë gjumi, në pritje që të ikte sa më parë në bregdetin e Vlorës, për t’u larguar me ndonjë nëndetëse të tyre nga Italia. Në përfundim të operacionit kur zbrita në Përmet e pashë atë të zhuritur mos më keq me gratë e burrat, aq mikpritës, të shqetësuar për jetën e fëmijëve të tyre, që nga uria e ngrënia e barërave në mal fytyrat e tyre kishin ngjyrë jeshile. E lashë Përmetin me një dhimbje therëse në zemër. Shkova në Helmës të Skraparit, duke u ndalur rrugës në fshatrat e tij, ku njoha njerëz të mrekullueshëm, të kalitur në luftëra atdhetare. Në qendër të fshatit Helmës, nga fundi i qershorit e fillimi i korrikut, ishte vendosur selia e Shtabit të përgjithshëm si dhe misionet e aleatëve anglo-amerikanë dhe këtu arriti për herë të parë edhe misioni ushtarak i Bashkimit Sovjetik. Në pllajën mbi Helmës do të zhvillohej Kongresi i BRASH-it (Bashkimit të Rinisë Antifashiste Shqiptare). Aty u ngrit një kapanon pune dhe banimi për anëtarët e KQ të rinisë, dhe atje qëndrova e punova gjatë 2 muajve korrik-gusht, bashkë me Nako Spiron dhe shokë e shoqe të tjerë, për të përgatitur Kongresin ku erdhën rreth 600 delegatë nga gjithë Shqipëria, nga terreni, qytete e zona të paçliruara si dhe nga repartet partizane. Gjatë këtyre dy muajve unë zbrisja vrap tatëpjetës, gur më gur për të takuar Enverin, ndonjë orë, e pastaj ngjitesha prapë te shokët, kuptohet jo më me këmbë aq të lehta… Kongresi i Helmësit zgjodhi sekretariatin e Bashkimit të Rinisë me anëtarë: Nako Spiron si president e anëtarë: Fadil Paçramin, Alqi Kondin, Ramiz Alinë, Liri Belishovën, Ramadan Xhangollin dhe Nexhmije Xhuglinin. Pas një mbledhje të gjatë te Enveri, të gjithë ne u ndamë në drejtime të ndryshme. Unë me Ramiz Alinë, u ngarkuam të organizonim një mbledhje të gjerë me delegatë nga të rinjtë e Shqipërisë së veriut. Mbledhja u zhvillua në Priskë, një fshat që ndodhet mbi Tiranën, si një ballkon gjigand. Po në kushtet e pushtimit nga nazistët barbarë, ai ballkon natyror i bukur, u bombardua dy herë nga Tirana, herën e parë pikërisht në shtëpinë ku ne ishim mbledhur, dhe herën e dytë daj Ceni humbi 11 anëtarë nga familja e tij. Kur mbaroi konferenca, Ramiz Alia, me divizionin e dytë partizan u nis për në veri, kurse unë kalova malin e Dajtit, qëndrova një natë në fshatin e Bizës, një pllajë e bukur, e rrethuar me male, që ishte zgjedhur si pikë e përshtatshme për avionët e aleatëve anglezë, ku mund të lëshonin parashutat e tyre me armë, veshmbathje e ushqime të ndryshme për partizanët, po edhe për njerëzit e vetë misionit, duke lëshuar edhe ndonjë nga oficerët e këtij misioni. Si kujtim të bukur nga fjetja e një nate në këtë pllajë ku bënte shumë fresk edhe në muajin gusht, kam një fotografi të çadrës së bardhë, e cila qe ngritur nga parashutat në shërbim të oficerëve anglezë, kur vinin aty për të pritur avionët e tyre ose kompaninë partizane, që rrinte vazhdimisht aty në roje të pikës me rëndësi ushtarake, dhe që ndihmonte për të ndezur shenjat e zjarrit për orientimin e avionëve. Unë që andej, vazhdova rrugëtimin nëpër Martanesh, e atashuar në brigadën e VI partizane që vepronte në këtë zonë, dhe shkonte bashkë me brigadën e IV- të që të merrte pjesë në çlirimin e Peshkopisë, që ishte çështje ditësh. Kur arrita në Maqellarë, ndiheshin të shtënat e armëve të lutimeve që zhvilloheshin në Peshkopi dhe Dibër të Madhe. Nuk mbaj mend sa ditë ndejta në Maqellarë, e cila më shumë se një fshat ishte një qytezë e këndshme, ku e ndjeva veten shumë mirë nga mikpritja e njohur shqiptare, por edhe më e veçantë si për vajzën dibrane. Kur erdhi lajmi i shumëpritur i çlirimit të Dibrës, unë s’prita gjatë për tu nisur shpejt të shkoja për të takuar prindërit e mi, që të kërcënuar me internim për shkakun tim, bashkë me vëllain tim, partizan i sëmurë, kishin shkuar, nga Peza për në Dibër ku banonin gjyshja me dajën, dhe tezja me familjen e saj. S’gjeta asnjë nga këta, se kishin ikur të gjithë në Tiranë, nga disa shqetësime që u kishin shkaktuar partizanët maqedonas e serbë (!) si dhe nga luftimet. Ndërkohë ishte çliruar edhe Peshkopia dhe u nisa për aty. Në Peshkopi kisha qenë në moshën 7 vjeçare, ku po udhëtonim nga Manastiri për tu vendosur në Tiranë, si dhe kur kam qenë 15 vjeçe dhe kisha ardhur me nënën dhe vëllain për një pushim veror te gjyshja dhe daja im. Peshkopia pothuaj s’kishte ndryshuar fare, po ai shesh i pazarit, me dyqanet e ulëta e të errëta, me qepena dërrase dhe po ato rrugë këmbësore për të vajtur në llixhat e mirënjohura me ujëra termale. Veç një gjë kishte ndryshuar. Kishte një gjallëri të jashtëzakonshme, gjithë qyteti ziente nga një ngazëllim popullor, veçanërisht të rinjtë dhe fëmijët, djem e vajza u qepeshin partizanëve, u preknin gjerdanët e u merrnin kapat me yll e i vinin në kokat e tyre. Kërciste dhe daullja dibrane e kërcenin pleq e të rinj. Unë në Peshkopi punova veçanërisht me gratë e të rejat, aq më shumë, që më kishin ngarkuar të kujdesesha për zgjedhjen e delegatëve të këtij rrethi, që do të shkonin në Kongresin e Bashkimit të Grave Antifashiste NCL. Që do të bëhej ky kongres e dija prej kohësh, po se ku e kur do të bëhej nuk e dija. Erdhi njoftimi në Komitetin e partisë që të nisej delegacioni i grave prej 3-4 vetash, s’mbaj mend, por mua s’më erdhi ndonjë njoftim nga qendra, ku për këtë punë ishte ngarkuar Liri Gega e Naxhije Dume. Kur nga data 10-12 tetor më erdhi nga Enveri një letër, shkruar më 7 tetor (1944), që do ta publikoj të plotë për herë të parë gjatë këtij shkrimi, por këtu po shënoj aq sa thuhej lidhur me kongresin e gruas: “Besoj se do të piqemi në Kongresin e gruas. Mos harro të vish. Enver” Kaq desha unë. Njoftova në Komitetin e partisë dhe mora iniciativën në dorë, bashkë me delegacionin e grave nga Dibra, e shoqëruar dhe nga një skuadër partizanësh dhe një udhërrëfyes i zonës u nisëm për udhë. Ndalesa e parë ishte në Priskë të Tiranës, ku do të bashkoheshim me delegatët e Tiranës, Durrësit e Shkodrës e vazhduam udhëtimin drejt Elbasanit, duke u ndalur në krahinën malore të Gjinarit. Nga këtu i bëja një fonogram Shtabit të Përgjithshëm NÇL: “Jemi të gjithë delegatet e veriut mbi 100 veta në Gjinar. Këtu s’ka ardhur asnjë lajm për drejtimin. Ne në mëngjes po nisemi për Mollas, për dy arsye: pse qëndrimi i gjithë këtyre grave është i zorshëm në Gjinar dhe të shkurtojmë pak rrugë. Në qoftë se ky drejtim nuk është mirë, ne do të ecim ngadalë e korrieri nga Gramshi na arrin”. Nexhmije Xhuglini</p> Shoqes Nexhmije Xhuglini Mollas</p> Kongresi do të bëhet në datën 1 nëntor 1944 në qytetin e Beratit (1) Shtabi i Përgjithshëm i UNCL-së (kongresi u mblodh në 4 nëntor – shënimi im) Të gëzuara, duke u bashkuar me ne edhe delegatet e qarkut të Elbasanit, u nisëm për në Kuçovë, ku do të merrnin fund shqetësimet e lodhja e delegatëve nga ky marshim i gjatë. Nuk ishte e lehtë as për mua, as për partizanët shoqërues, të udhëhiqje një varg prej 100 vetash, aq më shumë gra dhe në mes tyre edhe mjaft të moshuara. Të gjitha ishin veprimtare të dalluara, e që kishin dhënë prova guximi e qëndrese. Shumë prej tyre kishin përballuar kontrolle e rrethime, bastisje të shtëpive që bënin fashistët e nazistët, që kishin për kallauz bashibozukët e spiunët vendas dhe nuk u kishte bërë tërr syri. Por ky udhëtim i gjatë nëpër male e rrugë pa rrugë, me të përpjeta e tatëpjeta, udhëtime zakonisht natën, për to ishte tejet i vështirë, i lodhshëm e me shumë të papritura. Duke kaluar në vende të panjohura, e ku nuk kishin qenë ndonjëherë, ato edhe magjepseshin me bukuritë e natyrës, por edhe lodhjen nuk e fshihnin. Një ditë, pas një marshimi të gjatë, ku u err, u ndodhëm në një lartësi përkundrejt urës së Haxhi Beqarit, të cilën duhej ta kalonim në këmbë. Por kjo nuk ishte aq e lehtë: ura ishte në rrugën nacionale dhe ruhej nga një patrullë gjermane, që lëvizte lart e poshtë saj. Në një çast, kur na u duk se patrulla u largua si shumë nga ura, porositëm shoqet dhe zbritëm në qetësi e në heshtjen më të madhe. Por befas, ndjemë zhurmë makinash. U detyruam të ngjiteshin përsëri në vendin ku nuk dukeshim nga rruga. Kishte qenë një autokolonë. Ajo kaloi, por ne qëndruam edhe një herë pa lëvizur. E nisi të rigonte një shi i imët që na bëri qull të gjithave. Në atë kohë ra edhe një mjegull, që e bëri edhe më të vështirë pamjen. Tani na dukej sikur ishim mes reve. Por e keqja na doli për mirë. Shiu dhe mjegulla, na ndihmuan që t’a kalonim urën, një nga një, në një farë distance nga njëra tjetra. Megjithëse ne kaluam, skuadra partizane që na priste në bregun tjetër të lumit, u detyrua të hapte zjarr e të shkëmbente disa breshëri automatiku, pasi ndërkohë patrulla gjermane ndjeu se në urë kishte lëvizje dhe po afrohej me nxitim. Ndërkohë, urën e kishte kaluar edhe shoqja e fundit. Pati ndonjë delegate të moshuar, që u ftoh, nga ai shi që hëngrëm mbi shpinë, si dhe ndonjë shoqe, që nuk ecte dot më tutje ngaqë i qenë enjtur këmbët. Kështuqë, kali që kisha unë hyri në punë. Në të, hipnin me radhë nga një copë rrugë gratë e moshuara, të cilat pasi çlodheshin ca, ia linin radhën shoqes tjetër. Kurse ne më të rejat, nuk donim tia dinim as nga rruga, as nga shiu, por tërë qejf u jepnim kurajo edhe të tjerave edhe gjatë marshimit, edhe në pushime, kur buçisnin këngët partizane, ato popullore të të gjitha krahinave. Kur arritëm në Kuçovë, unë ngarkova disa shoqe që të merreshin me delegatet, dhe unë vetë u nisa “vrap” për në Berat, ku do të takoja Enverin.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26842. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26842

Dokumenti i firmosur nga Olldashi, si u hap para kohe tuneli i Kalimashit KUKËS – Hapja e tunelit të Kalimashit në kohën e zgjedhjeve, megjithëse ende pa u përfunduar, ka qenë e përcaktuar në një dokument të nënshkruar nga ministri i Transporteve Sokol Olldashi, që më datën 24 shkurt të këtij viti. Në këtë dokument, i cili u është dërguar të gjitha ministrive dhe institucioneve të tjera të vendit, deklarohet se hapja e tunelit të Kalimashit do të bëhet në tre faza dhe e para do të ishte para datës 30 qershor, në një kohë që punimet vijonin ende. Sipas shkresës me numër protokolli 1251, brenda datës 30 qershor 2009, do të hapej përkohësisht tuneli në tubin verior dhe përgjatë kësaj kohe punimet do të pezulloheshin dhe do të zhvendoseshin në tubin jugor. Më pas, do të fillonte edhe faza e dytë e hapjes së tunelit. Gjatë kësaj kohe, duhej që punimet në tubin jugor të përfundonin dhe qarkullimi i automjeteve do të vijonte në këtë aks. Më pas do të rifillonin punimet në tubin verior, punime të cilat priteshin të mbylleshin plotësisht më 30 qershor të vitit 2010. Pas kësaj date, do të ndodhte mbyllja e punimeve në të dy tubat e tunelit me të gjitha sistemet dhe instalimet e kontrollit, operimit dhe sigurisë, të testuara dhe të operuara. Dokumenti Faza e parë e punimeve në tunelin e Kalimashit ka qenë 30 qershori i këtij viti, ku në bazë të termave të referencës në kontratë ka qenë planifikuar hapja e tubit verior për qarkullim, si dhe transferimi i të gjitha punimeve në tubin jugor. Faza e dytë është ndërmjet 1 korrikut të vitit 2009 dhe 31 korrikut të vitit 2010. Gjatë kësaj faze është planifikuar që të përfundojë fillimisht tubi jugor (ku ka ndodhur aktualisht shembja) dhe të merret në dorëzim me të gjitha sistemet dhe instalimet e kontrollit, operimit dhe sigurisë, të testuar, komisionuara dhe operative, në përputhje me kontratën. Ndërkohë, faza e tretë është nga 1 korriku i vitit 2010 e në vazhdim. Në këtë fazë është planifikuar që të dy tubat e tunelit do të jenë të hapura për trafik me të gjitha pajisjet e testuara, të komisionuara dhe në gjendje pune. Ngjarjet Por në hapjen e parakohshme të tunelit të Kalimashit, as nga ministri dhe as nga vetë kompania nuk ishin parashikuar problemet që do të sillte nisja e qarkullimit në brendësi. Një gjë e tillë solli probleme vetëm dy ditë më pas në pjesën që ende nuk ishte betonuar nga firma, pasi pati shkëputje të gurëve. Më pas, pati probleme që u shfaqën në vetë tubin verior ku vijonte lëvizja e automjeteve. Në këtë pjesë pati zhytje të dheut, çka çoi në çarjen e asfaltit të saposhtruar. Një gjë e tillë bëri që edhe nga kompania të kërkohej një mbyllje 8-orarëshe e tunelit në mënyrë që të vijonin punimet, duke mos u zhvendosur kështu plotësisht (sipas kontratës) në tubin jugor. Më tej të tjera probleme vijuan deri në momentin që nga ana e ministrit Olldashi u deklarua se do të bëhej mbyllja e tunelit plotësisht. Një gjë e tillë u realizua mbrëmjen e 11 tetorit. Sipas deklaratave mbyllja u bë për t’i dhënë mundësi kompanisë ndërtuese të përfundonte instalimin e pajisjeve elektromekanike, të domosdoshme për funksionimin e tij, si dhe për të sistemuar presionin e krijuar nga një shtresë gjeologjike jo e qëndrueshme në një segment të vogël. Një gjë e tillë nuk ishte parashikuar në kontratë, në të cilën thuhej se qarkullimi i automjeteve do të kalonte nga tubi verior në tubin jugor. Në sqarimin e tij ministri i Transporteve përdori fjalën “disa javë” dhe që kishin të bënin me afatin kohor të mbylljes së tunelit të Kalimashit. Shembja Por mbrëmjen e 5 nëntorit në tubin jugor të tunelit të Kalimashit ndodhi një shembje, e cila ka krijuar një situatë të paparashikuar, që mund të përmbysë planet e kompanisë dhe të punëdhënësit, që në rastin konkret është qeveria shqiptare përmes Drejtorisë së Përgjithshme të Rrugëve. Një masiv i madh dheu me një gjatësi prej rreth 80 metrash ka krijuar një zgavër me një lartësi prej rreth 100 metrash në tubin jugor. Problemet me formacionet gjeologjike në tunelin e Kalimashit, sidomos në tubin jugor të tij kanë filluar me kohë në një gjatësi prej 1 kilometër në mesin e tij. Kjo zonë ka rezultuar të jetë një formacion gjeologjik i butë dhe ka pësuar shembje të njëpasnjëshme, por ajo e mbremjes së 5 nëntorit ka qenë më e madhja e regjistruar deri tani. Ekziston mundësia që fillimisht të vihet në funksionim tubi verior i tunelit (ku është qarkulluar edhe më parë) dhe më pas ai i krahut jugor, për shkak të shembjeve që kanë ndodhur në këtë tunel. Konflikti politik Shembja e tunelit të Thirrë-Kalimashit në tubin e saj jugor mbrëmjen e 5 nëntorit është bërë objekt debati me akuza e kundërakuza midis opozitës dhe ministrisë së Transporteve. Opozita i ka kërkuar prokurorisë që të hetojë lidhur me shembjen e tunelit duke akuzuar drejtpërdrejt kryeministrin Sali Berisha dhe vartësit e tij, Basha e Olldashi. Gjithashtu, hapja e parakohshme e tunelit, e vendosur që më 24 shkurt 2009, është cilësuar si një hapje për fushatë. Një grup prej 13 deputetetësh të Partisë Socialistë shkuan më 11 nëntor në tunelin Thirrë-Kalimash me qëllim për të parë gjendjen nga afër pas shembjes, por nuk u lejuan nga drejtuesit e firmës “Bechtel&Enka” nën arsyetimin “Për shkaqe sigurie”.</p> 2. TRE FAZA TE HAPJES SE TUNELIT a) Punimet do të ndiqen sipas procedurës së mëposhtme Faza 1 : Brenda datës të përcaktuar 30 Qershor 2009 : 1. Seksioni 1 dhe Seksioni 2 dhe Pjesa 3b do të përfundojnë, gati për t’u marrë në dorëzim në përputhje me kontratën dhe për hapjen e tranzitimit të trafikut: dhe 2. Periudhat për deklarimin e defekteve për secilin nga Segmenti Një dhe Segmenti Dy dhe Pjesa 3b, do të jenë 12 muaj nga data e marrjes në dorëzim: dhe 3. Të gjitha punimet e nevojshme për të bërë të mundur operimin e sigurtë të Pjesës 3b tubi verior, për lëvizjen transit të trafikut përmes tunelit, nën kontrollin e operatorëve të tunelit të punësuar nga Porositësi, do të përfundohen; dhe 4. Sipërmarrësi do të ndërpresë çdo punim ndërtimi në Pjesën 3b tubi verior dhe do të transferojë të gjitha burimet e tij në tubin jugor, në mënyrë që tuneli verior mund të hapet për tranzitimin e trafikut nën kontrollin e operatorëve të tunelit;</p> Faza 2 : Midis 1 korrikut 2009 dhe 31 korrikut 2010 1) Gjatë periudhës që Punëdhënësi do të marrë Pjesën 3a tubi verior në shërbim të përkohshëm, detyrimi I Kontraktorit për përkujdesje do të pezullohet dhe përgjegjësia do t’I kalojë Punëdhënësit. Pavarësisht nga pezullimi i aktivitetit ndërtues në pjesën në tubin verior si dhe përgjegjësive të Kontraktorit në lidhje me mospërfundimin e tubit verior, është rënë dakort që Kontraktori do të ndërmarrë menjëherë çdo punë të kërkuar, në përputhje me udhëzimet e Inxhinierit. 2) Sipërmarrësi do të vazhdojë më tej me punimet në Pjesën 3a tubi jugor në përputhje me Programin e Përfundimit të Punimeve dhe Pjesa 3a tubi jugor do të merret në dorëzim, me të gjithë sistemet dhe instalimet e kontrollit, operimit dhe sigurisë, të testuar, komisionuara dhe operative, në përputhje me Kontratën. 3) Trafiku do të transferohet në Pjesën 3a tubi jugor nën kontrollin e operatorëve të tunelit. Pezullimi i punimeve në Pjesën 3a tubi verior do të përfundojë. Përgjegjësia e Sipërmarrësit për kujdesin ndaj Pjesës 3a tubi verior do të rifillojë që prej datës së transferimit të trafikut nga kjo Pjesë deri në marrjen në dorëzim të Pjesës 3a tubi jugor Përgjegjësia e Porositësit për kujdesin ndaj Pjesës 3a tubi verior do të përfundojë në këtë datë. 4) Kontraktori, kështu, do të përfundojë të gjithë punimet në përputhje me Programin për Përfundimin, në ose përpara datës 31 Korrik 2010. Seksionet Nr.1, 2 dhe Pjesa 3b, së bashku me pjesën 3a tubi jugor i tunelit, do të jenë marrë në dorëzim që në fillim. Deri në përfundimin e Pjesës 3a tubi verior, me të gjithë sistemet dhe instalimet e kontrollit, operimit dhe sigurisë, të testuara, komisionuara dhe operuara, Çertifikata e Marrjes në Dorëzim të Punimeve, do të lëshohet në përputhje me kontratën.</p> Faza 3 : Nga 1 Korriku 2010 1) Të dy tubat e tunelit do të jenë të përhapura për trafik me të gjitha pajisjet të testuara, të komisionuara dhe në gjendje pune. 2) Periudha e Njoftimit të Defekteve për Segmentet, për pjesën 3a do të fillojë me lëshimin e Çertifikatës së Marrjes në Dorëzim të të gjitha Punimeve. Pjesë integrale e kësaj certificate do të jenë : a) Një listë e disa punëve të prapambetura për tu përfunduar dhe/ose defekte për tu ndrequr; dhe b) Një program i pranuar për përfundimin e punimeve të tilla; dhe c) Një program i pranuar për përfundimin dhe dhënien në dorëzim të “vizatimeve ( projekteve ) të ndërtimit”, punëve manuale dhe të dhënave të dokumentuara.</p> *******</p> 10 nentor Tuneli, Rama: Berisha të thirret në Prokurori</p> Kryetari i PS-së, Edi Rama, ka reaguar ndaj shembjes së tunelit Thirrë – Kalimash dhe mungesës së transparencës për këtë çështje</p> “Prokuroria të hetoje ngjarjen në tunelin e Kalimashit dhe ta rishohë dosjen e famshme të ministrit Basha”</p> TIRANË- Kryeministri i vendit, Sali Berisha, duhet të japë llogari në prokurori për nxitimin elektoral të punimeve në tunelin e Kalimashit. Pas shembjes se një pjese të tunelit</p> Thirrë – Kalimash, që u bë publike vetëm përmes medias, Kryetari i PS-së, Edi Rama, deklaroi dje përmes një konference për shtyp se, qeveria nuk tha asnjë fjalë edhe pse bëhet fjalë për investimin më të madh publik të popullit shqiptar në të gjitha vitet e tranzicionit.</p> “Në fakt rruga u hap për disa kohë bashkë me tunelin, pastaj tuneli filloi nga një rikonstruksion në pjesën e poshtme, që nisi të shfaqte probleme të ndjeshme, derisa u mbyll fare pas lajmit të shembjes.</p> Qeveria heshti, Ministria e Punëve Publike po ashtu. Heshti edhe Kryeministri – njeriu që në fakt sot duhet të thirret i pari në prokurori për të dhënë llogari për nxitimin e papërgjegjshëm të punimeve thjesht e vetëm për inaugurimet e tij abuzive elektorale, Sali Berisha.</p> Pasi për dy ditë me radhë, Partia Socialiste kërkoi publikisht zbardhjen e asaj çfarë ka ndodhur brenda në tunelin e Kalimashit, ku nuk lejohen të hyjnë mediat, qeveria u mjaftua me një deklaratë aspak transparente, ku megjithatë pranon se ka një shembje, edhe pse njeriu tjetër që duhet thirrur në prokurori për të dhënë llogari për menaxhimin skandaloz të këtij investimi madhor të popullit shqiptar, pra ministri i transporteve, e quan shembjen në veprën më të madhe e më delikate publike të vendit, një normalitet në punë e sipër”,- tha dje Rama, duke shtuar se ky nuk është një normalitet në punë e sipër, por, sipas tij, përshkallëzimi dramatik i një krimi të mirëfilltë ekonomik si pasojë e shpërdorimit të detyrës, për qëllime korruptive.</p> Rama i ka kërkuar kryeministrit Berisha që të mos bllokojë informacionin lidhur me shembjen në Tunelin e Kalimashit. Kryetari i PS-së solli edhe shembuj të tjerë të heshtjes së kryeministrit, siç ishte rasti i dhunimit të gazetarit Mero Baze, apo edhe greva disa ditore e urisë e ish-të përndjekurve politike.</p> “Partia Socialiste i kërkon publikisht Prokurorisë të hetoje ngjarjen e ndodhur në tunelin e Kalimashit dhe ta rishohë dosjen e famshme të ministrit të punëve të brendshme të familjes në pushtet, duke i shtuar abuzimeve të deritanishme, edhe abuzimin e ri që solli shembjen e tunelit.</p> Të kërkojë sërish heqjen e imunitetit të këtij personi të zhytur kokë e këmbë në korrupsion, si edhe të thërrasë Sali Berishën për të dhënë shpjegimet e tij, së bashku me ministrin aktual të punëve publike që vazhdoi në gjurmët e paraardhësit, atij të punëve të brendshme të Familjes në pushtet”,- tha ai. Për të gjitha sa më sipër, Rama theksoi se opozita do të protestojë më 20 Nëntor në Tiranë.</p> “Në 20 Nëntor, në Tiranë, ne do te mblidhemi edhe për të gjitha këto arsye dhe për të gjitha ato arsye të tjera, që do të dalin në pah ditë pas dite, sepse ditë pas dite infeksioni i krijuar në 4 vitet e qeverisjes së Sali Berishës do të shkoj duke u shfaqur në sipërfaqen e vendit dhe të punëve të vendit”,- tha Rama.</p> Deklarata e Ramës, MPPTT: E kemi bërë transparencën</p> TIRANË- Ministri i Punëve Publike Transportit dhe Telekomunikacionit, Sokol Olldashi, reagoi dje ndaj deklaratës së kryetarit të opozitës, Edi Rama, lidhur me tunelin Thirrë-Kalimash. “Ndaj ngjarjes, qeveria përmes MPPTT ka mbajtur standardet më të larta të transparencës.</p> Në deklaratën që kam bërë përpara jush më 09.10.2009, pra ekzaktësisht një muaj më parë, ju kam njoftuar se: ‘Tuneli do të mbyllet me qëllim që t’i jepet mundësi kompanisë ndërtuese të përfundojë instalimin e pajisjeve elektromekanike, të domosdoshme për funksionimin e tij, si dhe për të sistemuar presionin e krijuar nga një shtresë gjeologjike jo e qëndrueshme në një segment të vogël, një situate kjo e paparashikuar, për të cilën kontraktori po punon në vijimësi’.</p> Pra, e kemi bërë transparent problemin”,- tha dje Olldashi, duke shtuar se kjo ministri ka ndjekur të njëjtat standarde edhe ndaj rrëshqitjes së datës 5 Nëntor. “Tuneli do të hapet vetëm kur të përfundojnë punimet e sigurisë dhe të elektromekanikës dhe unë do ju ftoj ju që atë ditë t’i kërkoni Edi Ramës që të ripërtypë atë që po nxjerr nga goja sot”,- tha ai.(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26837. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26837

Nasi Papa, fshatari nga Polena që mposhti kampionin jugosllav të mundjes Në të gjithë qytetin e Korçës ishin vënë afishe të cilat tregonin se Pavllo Dopugia, përveç titullit kampion të Jugosllavisë, e quante veten edhe njeriu më i fortë i botës dhe jepte 1000 korona për atë që do të arrinte ta mposhte.</p> KORÇË – Kampioni i mundjes i Jugosllavisë mposhtet nga një fshatar i Polenës së Korçës. Një gjë e tillë ka ndodhur në vitin 1923 në qytetin e Korçës ku jugosllavi Pavllo Dopugia rrihet nga Nasi Papa. Kampioni mbërriti në qytetin juglindor dhe pasi u strehua në një nga hotelet shpërndau kudo reklama në vendet publike duke tërhequr vëmendjen e banorëve. Në to thuhej se Kampioni i Jugosllavisë në mundje, por edhe njeriu më i fortë i botës ofronte 1000 korona për atë që do të ndeshej me të dhe do ta mundte. Por mësohet se kampioni është mposhtur pikërisht nga dikush që “si një shqiptar dhe kalorës” i fali 800 korona dhe i mori vetëm 200.</p> ***</p> Kjo histori vjen përmes arkivit të një përmbledhjeje gazetash të botuara në Shqipëri në fillim të viteve 20 të shekullit të kaluar. Dhe botuesja e këtij lajmi është gazeta lokale korçare “Zëri i Popullit” në numrin e saj të datës 31 janar të vitit 1923. Gazeta në këtë numër shkruan me gërma kapitale “Triumfi i Z.Nasi Papa në mundje me Z.Pavllo Dopugia”. Ajo e hap lajmin me tekstin që vijon. “Para një jave vizitoi vendin tonë z.Pavllo Dopugia, i cili me anën e afisheve dhe reklamave që përhapi në qytet, deklaroi se është më i forti njeri i botës dhe atij që do ta mundë i jep 1000 korona.</p> Gjithë populli, – vazhdon gazeta kronikën e kësaj ngjarjeje, – vrapoi për të parë çuditë e njeriut më të fortë të botës. Më 26 filloi nga puna. Ngriti anembanë dhe ca hekura. Natën e dytë bëri gjithë ato. Lajmin e përhapi në tërë rrethin e Korçës dhe populli si i paparë dhe padëgjuar ndonjëherë e konsideroi si gjë të çuditshme.</p> Për këtë u lajmërua në katundin e tij Polenë edhe z.Nasi Papa, i cili erdhi me vrap dhe pasi u takua me z.Pavllo Dopugia i propozoi se kërkon të mundet me të. Z.Dopugia e pranoi me kenaqësi. Duhet të shënojmë se zoti Dopugia është 15 okë më i rëndë se sa z.Papa, – thotë gazeta. – Mundësi shqiptar pranoi te mundet me të duke dashur t’i japë një mësim mundësit jugosllav”.</p> Ndeshja dhe fundi i hidhur i kampionit</p> Ashtu siç bën me dije gazeta, si ditë mundjeje u vendos e diela e datës 28, në orën 7:30 të mbrëmjes. Pas formaliteteve të duhura, u mor leje edhe në polici. Që në orën 6 populli nxitoi të blinte bileta kështu që gjer në orën e caktuar salla u mbush. “Mund të themi pa ekzagjerim se ishin më teper se 500 njerëz”, thuhet në gazetë, ndërsa vijohet se për të mbajtur rregullin e mundësve u vendosën dy arbitra me pëlqimin e të dyve. Në orën e caktuar filloi mundja e pare, e cila zgjati 7 minuta, sado që ishte caktuar për 20 minuta. “Z.Dopugia qëndroi si i pafuqishëm, por meqenëse populli dëshironte t’i jepej fund mundjes, gjithçka u përsërit prapë”, thuhet në gazetë. Mundja e dytë zgjati 9 minuta dhe z. Papa doli plotësisht fitues në mes të duartrokitjeve të pareshtura të popullit. Z. Dopugia deklaroi se nuk mund të rezistonte para fuqisë së shokut të tij, i cili siç u provua kishte një diferencë shumë të madhe. Lëvizjet dhe manovrat që bënte z. Papa provuan qartazi aftësia e tij në mundje. Një shumicë e entuziazmuar prej popullit u ngjit në skenë dhe ngriti mundësin shqiptar duke thirrur: “Rroftë Shqipëria!”</p> Kjo qe skena e ndeshjes që sjell para kohës sonë gazeta e viteve ‘20 të shekullit të kaluar. Fitorja ndaj sfidantit të huaj rriti entusiazmin patriotik.</p> Atmosfera festive Nga kjo gazetë mësohet se populli i tregoi me shumë entusiazëm dashurinë dhe mirënjohjen për dhuratën e çmuar që i bëri qytetit të vet mundësi Papa. Nga kronika e kësaj ngjarjeje shkëpusim fragmentin: “Më shumë se gjysmë ore vazhduan duartrokitjet dhe brohoritë dhe gjindja e entusiazmuar dhe e mallëngjyer prej triumfit të z.Papa u derdh dhe i shtrëngoi dorën luanit shqiptar për nderin që i bëri Korçës dhe gjithë kombit të tij. Lëvizjet trupore të z. Papa, aftësia dhe kuraja e tij na solli ndërmend kohërat e vjetra të trimërisë shqiptare dhe na dha të kuptojmë se raca shqiptare larg nga çdo demoralizim parashikon me një të pritme të lumtur dhe glorioze”.</p> Ndarja e trofeut dhe kalorësia e fitimtarit Kronika e “Zërit ” vijon mbi zhvillimin e mëtejshëm të “mundjes” mes dy protagonistëve: “Të nesërmen në mëngjes u thirr z.Dopugia që të zbatonte kushtet kundrejt mundësit dhe të paguante shumën e deklaruar prej 1000 koronash. Por z. Papa duke marrë parasysh se z. Dopugia është një i huaj dhe në vend të huaj deklaroi këto: “Si shqiptar dhe kalorës që jam, i fal prej shumës së caktuar 800 korona dhe kërkoj vetëm 200. Më mjafton vetëm që e munda dhe kjo më kënaq pa masë!”</p> Por i munduri me sa duket nuk e ka vlerësuar këtë gjest fisnik të fitimtarit. Gazeta nuk shkruan se si është përgjigjur ai, por thjesht sjell atmosferën e keqardhjes dhe më pas të justifikimit të sjelljes së humbësit jugosllav. Për këtë gazeta, duke përcjellë opinionin qytetar korçar, thekson: “Na erdhi keq se sjelljet e të mundurit Dopugia ishin shumë larg që të ishin fisnike, po mund të falet meqë çdo gjë që bëri dhe çdo gjë që tha, e bëri nga e keqja e madhe që e gjeti, duke rënë i mundur në këmbët e shqiptarit, të cilin e konsideronte si te pafuqishëm”.</p> Nasi Papa kishte mundur edhe një ari më parë Duke u nisur nga shkrimi në gazetë mësojmë se Nasi Papa kishte lindur në vitin 1890 në katundin Polenë, 2 orë larg Korçës. Në vitin 1905 ai kishte emigruar në SHBA, ku kishte punuar në fabrika të ndryshme. Nga pasioni që kishte për sportin, ai qe regjistruar në shoqërinë e gjimnastikës YMCA, ku kishte marrë edhe mësimet e para te gjimnastikës dhe zhdërvjellimeve te trupit. Ai në këtë shoqëri ka qëndruar për një periudhe 12-vjeçare, duke marrë pjesë edhe në garat e ndryshme të mundjes që organizonte shoqata sportive. Sipas gazettes, ai kishte marrë shumë përvojë dhe kishte marrë pjesë në shumë gara mundjeje, ku shumë herë kishte dalë fitues. Pra, nisur nga periudha që e ka ushtruar, ai është marrë me sport deri në moshën 27-vjeçare. Me kampionin jugosllav ai është ndeshur në moshën 33-vjeçare.</p> Kronika e “Zërit” të Korçës vijon jetëshkrimin e tij duke treguar se me fillimin e Luftës së Parë Botërore, ai duke pasur nënshtetësi amerikane ka shërbyer për dy vjet në frontin francez të luftës. Gazeta nënvizon se: “Më 6 korrik të vitit 1919 ushtritë aleate bënë një takim mes aleatëve, ku Papa doli fitues në klasin e tij. Për këtë fitim mori edhe dekoratë. Gazeta vijon me aventurat e tij duke treguar se si “në Brixhport Kaun, në teatrin ” Zers” u mund me një ari për 5 minuta dhe kur e pushtoi mirë që ta rrëzonte, ky u egërsua dhe me thonjtë e tij i bëri shumë plagë në sup, të cilat i njihen ende.”(Shekulli)</p> Ky artikull eshte marre nga: http://www.albaniasite.net/?p=26834. Per me shume artikuj te ngjashem vizitoni: http://www.albaniasite.net/?p=26834