Re: Vetmia!
Vetmia...nuk me ka trembur kurre, sepse sipas meje eshte dhe kerkon nje ekuiliber te persosur brenda vetes.
- Cift i çuditshem, une dhe jeta ime, - jane fjale qe i kam vene ne gojen e nje personazhi te nje libri qe kam botuar pak kohe me pare. Dhe kam pasur kurdohere idene se njeriu dhe vetmia e tij jane dy qenie brenda te njejtes qenieje.
- Me kete dua te them se te jesh ne shoqerine e vetes eshte e domosdoshme sepse gjendesh ne dimensione te tjera, te panjohura, te verteta dhe te thella, ndoshta me reale se realiteti qe shikon me sy.
Shpesh me pelqen ta krahasoj me gjumin jo vetem sepse eshte diçka teper personale, por per pasojat qe ka. Pa gjumin ne nuk mund te provojme nje eksperience kaq te bukur dhe te tmerreshme ne te njejten kohe, siç jane endrat. Pa vetmine ne nuk mund te futemi ne thellesi te vetes dhe nuk mund te hapim rubinetin e subkoshiences per te provuar shijen qe ka lengu i saj.
Jam i bindur se te gjitheve na ndodh te provojme emocione te thella, te forta, me ngarkese negative e pozitive. Qe brendesia e qenies te na vloje nga vorbulla e mendimeve optimiste, e gezimit ose te rreshqase ne erresiren e trishtimit prozaik. Dhe shpesh nuk arrime t'i shprehim keto emocione, nuk mundim t'ua transmetojme te tjereve.
Kjo eshte vetmi.
Natyrisht shfaqja e saj merr karakteristika te pergjitheshme si edhe individuale. Te pergjitheshme sepse ka nje fytyre per grupmoshe, ose periudhe jete.
Tek adoleshenti prezantohet me entuziazmin, deshiren dhe vullnetin per t'u afirmuar gje qe lidhet dhe shprehet me shkeputjen biologjike nga prindet. Qe nga ky moment gjendesh individ, por edhe vetem.
Tek i rrituri ky individualitet fillon te paguaje kestet e veta, sepse shndrohet pak e nga pak ne cinizem dhe qe shpesh shprehet me perbuzjen ndaj shoqerise gje qe e detyron te mbyllet ne vetvete.
Tek te moshuarit shfaqet me gjithe tragjizmin e saj, ne formen e nje trishtimi te thelle. Eshte nje prag, ose fillim i nje fundi, kur para te moshuarit konturohen tiparet e vdekjes. E cila mbetet kurdohere nje pervoje individuale kurre e treguar dhe drejt seciles njeriu shkon i vetmuar. Askush nuk te vjen krushk kur behesh dhender i vdekjes.
Natyrisht jemi qenie shoqerore dhe e pare ne kete kend, vetmia duket paradoks. Jemi qenie shoqerore, por edhe qenie pak te shoqerueshme. Drejt shoqerise nuk na shtyn fakti qe nuk e durojme dot vetmine. Nevoja per shoqeri, per grup, eshte mundesia e vetme per te vertetuar dhe realizuar ate eksperience qe lidhet me njohjen e vetes, gjate kohes se vetmise. Qe ketu lind ajo qe thashe pak me lart se jemi edhe pak te shoqerueshem, ngaqe deshirojme te njohim grupin, te predominojme dhe imponohemi. Biles pas kesaj ndertojme edhe hierarkine, ose shkallet. Shikojme lart dhe shikojme posht, natyrisht kuptojme qe shoqeria tone eshte me e predispozuar te jete vertikale se sa horizontale. I ngjashmi qe do te ishte ideal per shoqeri gjendet rralle. Kjo sjell zhgenjim.
Pas kesaj lindin nje sere mendimesh te cilat, nuk di nese do t'i quani apo jo te drejta: - Nganjehere eshte me mire ne vetmi, se ne shoqeri te keqe.
- Se shpesh here edhe ne shoqeri, je i vetmuar.
- Se je, sidoqofte, i vetmuar edhe atehere kur mbetesh i vetmi qe i beson nje ideje.
- Dhe keto jane shkaqet qe krijojne ate qe mua me pelqen ta quaj; VARREZE MARRDHENIESH.
