nen dritat blu tek ura e lanes, "po pse si bejne keto rruge me parmaze mbrojtese njehere?" tha me vete. Pastaj doli nga makina dhe si pa te keq vendosi ta bente rrugen qe i kishte ngelur ne kembe /pf/images/graemlins/smile.gif
<font color="brown"> I duhej pak ajer, por jo per t'u kthjelluar. Ishe ca me shume sec duhej. Sec kishte qe nuk i ikte ai dreq inati qe po e bente t'i zienin te gjitha.
Filloi te gjente nje pjese trotuari qe nuk pershkohej nga ata qe po benin sfilaten e radhes, dore per dore ose me duar ne xhepa. Sa mire sikur te ecte zbathur...
hoqi sandalet, biles i la rruges mbas vehtes, ajri pranveror ja shperndante vallzueshem floket, dritat- blu e te kuqe perfektsiononin tabllone e momentit, shikimi i saj...
zhytej ne bote fantazish, dritat dhe njerezit qe e rrethonin po i krijonin iluzionin se ishte duke ecur rrugeve te Romes. Atehere pershpejtoi hapat per te arritur sa me shpejt ne Piazza di Venezia ku e priste.... /pf/images/graemlins/smile.gif
e leme me kaç nuk dua te vuaj me per diçka qe nuk do me japesh kurre per nje lidhje qe nuk do ekzistoje kurre ,e pamundur asgje do i thoshte,por ja qe ka ca gjera matematikisht jo probabel çfare te besh me tej ........
me largojne nga realiteti gjithmone e me teper. S'mund ta humbas sensin e realiteti thjesht per gjera te kaluara qe tani nuk kane me vlere. Keshte shkund pluhurin qe me ka mbuluar, drejtoj kurrizin dhe i them vetes......
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.