Re: Tirana & Provincat
Kërkoje përsenë te vetja, i dashur nipçe.
Çfarë do të bëj unë nuk është një diskutim për temën por mundësi e krijuar për të; “Njih veten” – (nuk e ka thënë Sokrati, sikundër pretendon ti, por një nga të shtatë të urtët e lashtësisë, Kiloni, diku e kam shkruajtur edhe me ç’rast).
Thyejmë të gjitha rregullat e kronologjisë dhe e fillojmë që nga batuta e marrë nga filmi Skënderbeu, batuta “sovietike” sikundër e quan ti, ose po të duash edhe proletare, apo marksiste, komuniste, kriptokomuniste, quaje si të duash, mua nuk më prish punë sepse e gjykoj si një nevoja tënde për të gudulisur veten.
E para: - Filmi është shqiptaro – sovietik dhe jo e kundërta.
E dyta: - Bashkpunime të tilla njeh bota me shumicë dhe vetëm një dritëshkurtër mund të përdorë gjuhën tënde.
E treta: Ky është i vetmi kolosal shqiptar i nderuar me çmim ndërkombëtar të dhënë nga një juri “borgjeze” në Francë.
E katërta: - Ky Skënderbe sovietik, meqënëse ti je munduar ta vesh në lojë, mund të të pyesë: - e cili është ai budall që shikon bukurinë e mobiljeve të shtëpisë në çastin kur brenda ka hyrë kusari?
E pesta, është një pyetje drejtuar ty:
Pse e sulmon figurën e heroit tonë kombëtar në çdo rast që mundesh?
Në një diskutim të bërë në forum, dy a tre vjet më parë ti je shprehur kundër të qënët të Skënderbeut hero kombëtar, nëse ai ka luftuar edhe për mbrojtjen e krishterimit. Madje, jam habitur jo nga sa the ti, por nga mbështetja që gjete tek Adonis, i cili nëse nuk gaboj(shpresoj të gaboj) ishte Chaon, një djalë që e respektoja. Pra, ishte një pohim ku ti zbulon vetveten, si një sajesë islamike, në të cilën ndjenja kombëtare, ose identiteti kombëtar është një mohës. Me sa kuptoj kërkon një Skënderbe, ashtu-kështu, edhe ashtu edhe kështu, njëlloj Skënderbeu alla Rexhep Qose. Për ta realizuar këtë figurë të ëndëruar, ata shqiptarë që sot islamizmin e kanë përparësi mbi kombësinë, duhet të zbresin në thellësi të prejardhjes dhe kur të gjejnë atë nyje që quhet Pal, ose Kristo, të ndryshohet dhe të quhet Qafir i biri i Qafires, kështu derisa të mbrrihet në kohën e Gjergj Kastriotit. Në këtë pikë, falë trukut, kini krijuar përbërjen e duhur, nja 50 - 60 përqind e popullsisë shqiptare të shndëruar në myslimanë, pas kësaj mund ta quani Gjergjin, tradhëtar dhe të lëshoni anatema, mallkime dhe monumentin të tij ta rrëzoni. Të rrëzuarit të historisë dhe heqja zvarrë, tashmë është një normalitet i rëndomtë. Nuk na i mëson historia, na i mëson urrejtja për historinë dhe politika e kamulfuar nën petk fetar. Në rastin e heroit kombëtar ka një problem, dilemë: Si mund të heqim zvarrë Gjergj Kastriotin duke lënë në monument Skënderbeun të qujatur turk sepse është emër turku?...
Skënder-bej, më shumë se emër, titull, i sajuar enkas, si një meritë për gjeniun ushtarak të krahasuar vetëm me Aleksandrin e madh (Skënder – Iskander – Aleksandër) dhe se një titull si ky nuk e gëzoi asnjë gjeneral tjetër dhe se një titull, ose krahasim, nuk ndryshon kurrë domethënien, përmbajtjen, të qenët shqiptar, por ja që sahanlëpirësit e dëshirojnë, e dëshirojnë në vend të pamundësisë për ta hedhur posht duke u mbështetur në mëtime qesharake, sikundër ishte qesharake kërkesa e turkut për të hequr bustin e Skënderbeut. (Në këtë pikë besoj se je i qartë)
Skënderbeu, ose Gjergj Kastrioti ishte udhëheqës i një populli të krishterë dhe ministri i tij i jashtëm ishte kleriku Pal Ëngjëlli. Me bekimin e tij ushtria nisej në luftë, me fjalët e ungjillit ushtarët e vrarë, varroseshin, dhe mbi varr ngrihej kryqi. Gjëja më normale për një popull i gjithi i krishterë, ndoshta kishte paganë, por kurrsesi islamistë . Lufta për mbrojtjen e atdheut kësisoj, ishte e pandarë nga lufta për mbrojtjen e krishterimit. Pasojë, sikundër është e tillë ditë-nata e shkaktuar prej rrotullimit të globit. Të pretendosh ndryshe, është njësoj si t’i kërkosh rruzullit të vërtitë vetëm gjysmën e tij, jo i gjithi, në fakt është më mirë çereku, sepse kështu i afrohemi flamurit turk...
Lufta e Skënderbeut për mbrojtjen e atdheut, e bëri atë hero kombëtar, lufta për mbrojtjen e krishterimit, i dha figurës së tij famë dhe frymëmarrje ndërkombëtare. Gjë që e dyfishon krenarinë tonë. Nga armiqtë që na rrethojnë, akuzohemi shpesh si bazë terrorizmi sepse gjykohemi nisur nga ajo pjesë e shqiptarëve që janë myslimanë. Dhe ata nuk përtojnë tu bien tam – tameve për të tërhequr vëmendjen e Europës me këtë akuzë, tepër demagogjike natyrisht, por duke u nisur nga thënia: shpif shpif se diçka do mbetet, shndërohet në preokupim vetiu.
Atëhere, nëse ne e xhveshim figurën e heroit tonë nga të qënit i krishterë dhe luftën e tij në mbrojtje të besimit, e privojmë veten nga një e drejtë historike legjitime, por edhe vërtetësi (ishim të krishterë të gjithë dhe e kemi mbrojtur besimin tonë ndoshta shumë më tepër e më mirë se grekët që atëkohë nuk ekzistonin dhe se sërbët, të cilët hynin në pazarllëqe me sulltanët dhe i hapnin rrugën ushtrisë turke); duke shpjeguar, (përse ekziston islamizmi) i xhveshim pretendimet e tyre, i bën të duken qesharake.
Në të njëjtën kohë...!
Grekofonët mundohen ta përvetësojnë figurën e tij, ta paraqitin si mbret grek, (jo pse i ha meraku për madhështinë e Skënderbeut, por sepse kështu i zgjatin kthetrat deri në Mat e më tej, ku shtrihej mbretëria që ai krijoi pas tradhëtisë së Beratit) dhe natyrisht njerëz si Gysi me kompani e japin me dëshirë, pasi nuk u vjen për hosh një figurë e tillë ngaqë s’mund të harrojnë kurrsesi, ç’kanë pësuar në histori.
Turqit ishin pushtues dhe si të tillë duhen trajtuar. Madje ishte një pushtim, haraçet (taksat) e të cilit po i paguajmë ende sot e kësaj dite. Pretendimi i Gysit dhe kompani, se ata(turqit) erdhën të thirrur nga një feudal shqiptar, është sa antishqiptare, aq edhe e pasaktë nga pikpamja historike, antishkencore, e mbi të gjitha mashtrim, si një fshehje e sëvërtetës për të mbrritur në qëllimet e mësipërme.
Çfarë na mëson historia?
Para betejes së fush - Dardanisë, (1389) turqit kishin 100 vjet që dërgonin ekspedita në brendësi të Ballkanit. Futeshin në kontinent, plaçkitnin, vrisnin, prishnin e digjnin dhe tërhiqeshin sërish në Azi. Qëllimi i tyre ishte të kuptonin me kë kishin të bënin. Dhe kur panë se përpara nuk shtrihej ndonjë armik i konsiderueshëm, por vetëm principata feudale që i hanin kokën njëra tjetrës, vendosën të lëshojnë hordhitë për të realizuar pushtimin e gadishullit, gjë që ndodhi pas betejës së lartpërmendur. Pra, qëllimi ekspansionist i tyre nuk mori hov nga ndonjë ftesë feudali shqiptar, por kjo ftesë, (nëse ekziston vërtet) u shfrytëzua për të njohur më mirë kundërshtarin e ardhshëm, ku bënte pjesë edhe feudali shqiptar që tashmë ndihmohet e që të nesërmen do të shndërohej në armik. Ishte një mundësi më shumë afruar turqve. Ëndra e tyre për pushtimin e Ballkanit nuk lindi aty dhe atë kohë, por bënte pjesë në planet për krijimin e një perandorie, për të cilën turqit Selçuk po luftonin prej kohësh që kapërcente shekuj.
Megjithatë, është çmenduri të konsiderosh pushtimin e tokave arbërore si një dëshirë e shqiptarëve. Sikur të kishte qoftë edhe një grimë vërtetësie këtu, ne do të ishim konsideruar me kohë edhe shkaktarë të pushtimit të Ballkanit, gjë që do të përbënte një fakt të hidhur për ne, të pakundërshtueshëm në duart e historiografisë, jo vetëm asaj serbe e greke, por të historiografisë ballkanike në mos botërore.
Edhe sikur, një feudal shqiptar të ketë thirrur në ndihmë turq, për të luftuar kundër rivalit të tij, sërish kjo nuk mund të shfrytëzohet për qëllimet e shfrytëzuara, sepse atë kohë, jo vetëm tokat arbërore por gjithë ballkani, Europa vetë, karakterizohej nga një coptim feudal, tipar i rendit. Kështuqë një feudal i vetëm, s’mund dhe nuk përfaqësonte kurrsesi, gjithë feudalët shqiptarë, e si pasojë ky fakt, tepër i dyshimtë mbetet i izoluar në vetminë e tij.
Nuk ka nevojë për një riepilog tjetër, mendoj se kaq mjafton për të kuptuar pse–në të zbërthyer në dy drejtime, psenë e një qëndrimi antishqiptar dhe psenë e një kundërveprimi, aq i nevojshëm për të mos lënë të përhapje mugëtire.
Kërkoje përsenë te vetja, i dashur nipçe.
Çfarë do të bëj unë nuk është një diskutim për temën por mundësi e krijuar për të; “Njih veten” – (nuk e ka thënë Sokrati, sikundër pretendon ti, por një nga të shtatë të urtët e lashtësisë, Kiloni, diku e kam shkruajtur edhe me ç’rast).
Thyejmë të gjitha rregullat e kronologjisë dhe e fillojmë që nga batuta e marrë nga filmi Skënderbeu, batuta “sovietike” sikundër e quan ti, ose po të duash edhe proletare, apo marksiste, komuniste, kriptokomuniste, quaje si të duash, mua nuk më prish punë sepse e gjykoj si një nevoja tënde për të gudulisur veten.
E para: - Filmi është shqiptaro – sovietik dhe jo e kundërta.
E dyta: - Bashkpunime të tilla njeh bota me shumicë dhe vetëm një dritëshkurtër mund të përdorë gjuhën tënde.
E treta: Ky është i vetmi kolosal shqiptar i nderuar me çmim ndërkombëtar të dhënë nga një juri “borgjeze” në Francë.
E katërta: - Ky Skënderbe sovietik, meqënëse ti je munduar ta vesh në lojë, mund të të pyesë: - e cili është ai budall që shikon bukurinë e mobiljeve të shtëpisë në çastin kur brenda ka hyrë kusari?
E pesta, është një pyetje drejtuar ty:
Pse e sulmon figurën e heroit tonë kombëtar në çdo rast që mundesh?
Në një diskutim të bërë në forum, dy a tre vjet më parë ti je shprehur kundër të qënët të Skënderbeut hero kombëtar, nëse ai ka luftuar edhe për mbrojtjen e krishterimit. Madje, jam habitur jo nga sa the ti, por nga mbështetja që gjete tek Adonis, i cili nëse nuk gaboj(shpresoj të gaboj) ishte Chaon, një djalë që e respektoja. Pra, ishte një pohim ku ti zbulon vetveten, si një sajesë islamike, në të cilën ndjenja kombëtare, ose identiteti kombëtar është një mohës. Me sa kuptoj kërkon një Skënderbe, ashtu-kështu, edhe ashtu edhe kështu, njëlloj Skënderbeu alla Rexhep Qose. Për ta realizuar këtë figurë të ëndëruar, ata shqiptarë që sot islamizmin e kanë përparësi mbi kombësinë, duhet të zbresin në thellësi të prejardhjes dhe kur të gjejnë atë nyje që quhet Pal, ose Kristo, të ndryshohet dhe të quhet Qafir i biri i Qafires, kështu derisa të mbrrihet në kohën e Gjergj Kastriotit. Në këtë pikë, falë trukut, kini krijuar përbërjen e duhur, nja 50 - 60 përqind e popullsisë shqiptare të shndëruar në myslimanë, pas kësaj mund ta quani Gjergjin, tradhëtar dhe të lëshoni anatema, mallkime dhe monumentin të tij ta rrëzoni. Të rrëzuarit të historisë dhe heqja zvarrë, tashmë është një normalitet i rëndomtë. Nuk na i mëson historia, na i mëson urrejtja për historinë dhe politika e kamulfuar nën petk fetar. Në rastin e heroit kombëtar ka një problem, dilemë: Si mund të heqim zvarrë Gjergj Kastriotin duke lënë në monument Skënderbeun të qujatur turk sepse është emër turku?...
Skënder-bej, më shumë se emër, titull, i sajuar enkas, si një meritë për gjeniun ushtarak të krahasuar vetëm me Aleksandrin e madh (Skënder – Iskander – Aleksandër) dhe se një titull si ky nuk e gëzoi asnjë gjeneral tjetër dhe se një titull, ose krahasim, nuk ndryshon kurrë domethënien, përmbajtjen, të qenët shqiptar, por ja që sahanlëpirësit e dëshirojnë, e dëshirojnë në vend të pamundësisë për ta hedhur posht duke u mbështetur në mëtime qesharake, sikundër ishte qesharake kërkesa e turkut për të hequr bustin e Skënderbeut. (Në këtë pikë besoj se je i qartë)
Skënderbeu, ose Gjergj Kastrioti ishte udhëheqës i një populli të krishterë dhe ministri i tij i jashtëm ishte kleriku Pal Ëngjëlli. Me bekimin e tij ushtria nisej në luftë, me fjalët e ungjillit ushtarët e vrarë, varroseshin, dhe mbi varr ngrihej kryqi. Gjëja më normale për një popull i gjithi i krishterë, ndoshta kishte paganë, por kurrsesi islamistë . Lufta për mbrojtjen e atdheut kësisoj, ishte e pandarë nga lufta për mbrojtjen e krishterimit. Pasojë, sikundër është e tillë ditë-nata e shkaktuar prej rrotullimit të globit. Të pretendosh ndryshe, është njësoj si t’i kërkosh rruzullit të vërtitë vetëm gjysmën e tij, jo i gjithi, në fakt është më mirë çereku, sepse kështu i afrohemi flamurit turk...
Lufta e Skënderbeut për mbrojtjen e atdheut, e bëri atë hero kombëtar, lufta për mbrojtjen e krishterimit, i dha figurës së tij famë dhe frymëmarrje ndërkombëtare. Gjë që e dyfishon krenarinë tonë. Nga armiqtë që na rrethojnë, akuzohemi shpesh si bazë terrorizmi sepse gjykohemi nisur nga ajo pjesë e shqiptarëve që janë myslimanë. Dhe ata nuk përtojnë tu bien tam – tameve për të tërhequr vëmendjen e Europës me këtë akuzë, tepër demagogjike natyrisht, por duke u nisur nga thënia: shpif shpif se diçka do mbetet, shndërohet në preokupim vetiu.
Atëhere, nëse ne e xhveshim figurën e heroit tonë nga të qënit i krishterë dhe luftën e tij në mbrojtje të besimit, e privojmë veten nga një e drejtë historike legjitime, por edhe vërtetësi (ishim të krishterë të gjithë dhe e kemi mbrojtur besimin tonë ndoshta shumë më tepër e më mirë se grekët që atëkohë nuk ekzistonin dhe se sërbët, të cilët hynin në pazarllëqe me sulltanët dhe i hapnin rrugën ushtrisë turke); duke shpjeguar, (përse ekziston islamizmi) i xhveshim pretendimet e tyre, i bën të duken qesharake.
Në të njëjtën kohë...!
Grekofonët mundohen ta përvetësojnë figurën e tij, ta paraqitin si mbret grek, (jo pse i ha meraku për madhështinë e Skënderbeut, por sepse kështu i zgjatin kthetrat deri në Mat e më tej, ku shtrihej mbretëria që ai krijoi pas tradhëtisë së Beratit) dhe natyrisht njerëz si Gysi me kompani e japin me dëshirë, pasi nuk u vjen për hosh një figurë e tillë ngaqë s’mund të harrojnë kurrsesi, ç’kanë pësuar në histori.
Turqit ishin pushtues dhe si të tillë duhen trajtuar. Madje ishte një pushtim, haraçet (taksat) e të cilit po i paguajmë ende sot e kësaj dite. Pretendimi i Gysit dhe kompani, se ata(turqit) erdhën të thirrur nga një feudal shqiptar, është sa antishqiptare, aq edhe e pasaktë nga pikpamja historike, antishkencore, e mbi të gjitha mashtrim, si një fshehje e sëvërtetës për të mbrritur në qëllimet e mësipërme.
Çfarë na mëson historia?
Para betejes së fush - Dardanisë, (1389) turqit kishin 100 vjet që dërgonin ekspedita në brendësi të Ballkanit. Futeshin në kontinent, plaçkitnin, vrisnin, prishnin e digjnin dhe tërhiqeshin sërish në Azi. Qëllimi i tyre ishte të kuptonin me kë kishin të bënin. Dhe kur panë se përpara nuk shtrihej ndonjë armik i konsiderueshëm, por vetëm principata feudale që i hanin kokën njëra tjetrës, vendosën të lëshojnë hordhitë për të realizuar pushtimin e gadishullit, gjë që ndodhi pas betejës së lartpërmendur. Pra, qëllimi ekspansionist i tyre nuk mori hov nga ndonjë ftesë feudali shqiptar, por kjo ftesë, (nëse ekziston vërtet) u shfrytëzua për të njohur më mirë kundërshtarin e ardhshëm, ku bënte pjesë edhe feudali shqiptar që tashmë ndihmohet e që të nesërmen do të shndërohej në armik. Ishte një mundësi më shumë afruar turqve. Ëndra e tyre për pushtimin e Ballkanit nuk lindi aty dhe atë kohë, por bënte pjesë në planet për krijimin e një perandorie, për të cilën turqit Selçuk po luftonin prej kohësh që kapërcente shekuj.
Megjithatë, është çmenduri të konsiderosh pushtimin e tokave arbërore si një dëshirë e shqiptarëve. Sikur të kishte qoftë edhe një grimë vërtetësie këtu, ne do të ishim konsideruar me kohë edhe shkaktarë të pushtimit të Ballkanit, gjë që do të përbënte një fakt të hidhur për ne, të pakundërshtueshëm në duart e historiografisë, jo vetëm asaj serbe e greke, por të historiografisë ballkanike në mos botërore.
Edhe sikur, një feudal shqiptar të ketë thirrur në ndihmë turq, për të luftuar kundër rivalit të tij, sërish kjo nuk mund të shfrytëzohet për qëllimet e shfrytëzuara, sepse atë kohë, jo vetëm tokat arbërore por gjithë ballkani, Europa vetë, karakterizohej nga një coptim feudal, tipar i rendit. Kështuqë një feudal i vetëm, s’mund dhe nuk përfaqësonte kurrsesi, gjithë feudalët shqiptarë, e si pasojë ky fakt, tepër i dyshimtë mbetet i izoluar në vetminë e tij.
Nuk ka nevojë për një riepilog tjetër, mendoj se kaq mjafton për të kuptuar pse–në të zbërthyer në dy drejtime, psenë e një qëndrimi antishqiptar dhe psenë e një kundërveprimi, aq i nevojshëm për të mos lënë të përhapje mugëtire.
