Re: Sa dhemb ndarja dhe a perballohet ajo
Lamtumira e ndarjes ne vargje...
ALFRED de MUSSET (1810-1857)
<span style="font-weight: bold">Lamtumirë Suzon</span>
Lamtumirë, Suzon, trëndafili im i bardhë,
Që më ka dashur për tetë ditë ;
Më të shkurtat kënaqësi të kësaj bote
Shpesh bëjnë dashuritë më të mëdha.
Vallë e di unë, kur unë të të braktis,
Ku do të më çojë ylli im endacak ?
Po shkoj megjithatë, vogëlushja ime,
Shumë larg, shumë shpejt,
Gjithmonë duke vrapuar.
Nisem, dhe mbi buzën time të shkrumbuar
Digjet akoma e jotja puthje e fundit.
Mes krahëve të mi, lozonjare e dashur,
Balli yt i bukur vjen dhe prehet.
E ndjen ti zemrën time, si dridhet ajo ?
Tënden, kur rrihte aq gëzueshëm !
Po shkoj megjithatë, vogëlushja ime,
Shumë larg, shumë shpejt,
Gjithmonë duke të dashur.
Paf ! është kali im që po mbathin.
Fëmijë, ah që nuk mundem në udhë
T'a marr kokën tënde të keqe,
Që më ka parfumuar dorën !
Ti buzëqesh, gënjeshtare e vogël,
Siç nimfa, duke u larguar.
Po shkoj megjithatë, vogëlushja ime,
Shumë larg, shumë shpejt,
Krejt duke qeshur.
Sa trishtim, dhe sa bukuri,
Fëmijë e dashur, në lamtumirat e tua të ëmbla !
Gjithçka më deh, deri dhe lotët e tu,
Kur zemra jote është në syrin tënd.
Për të jetuar vështrimi yt më fton ;
Duke vdekur do të më ngushëllonte.
Po shkoj megjithatë, vogëlushja ime,
Shumë larg, shumë shpejt,
I mbytur duke qarë.
Që dashuria jonë, nëse ti më harron,
Suzon, të zgjasë edhe pak ;
Si një tufë lulesh të zbehura,
Fshehe në gjirin tënd të bukur !
Lamtumirë ; lumturia mbetet në strofkë,
Kujtimi niset me mua :
Do t'a sjell, vogëlushja ime,
Shumë larg, shumë shpejt,
Gjithmonë tek ty.