Urim Nerguti
Primus registratum
Re: Sa dhemb ndarja dhe a perballohet ajo
Mendoj se ndarja me dashurine tende, e cila deri ne ate çast ishte arsyeja e qenies tende, eshte shume e dhimbshme, sepse ne kete çast kalohet nga qenia e plote ku asgje nuk te ben hije, ku çdo gje duket ne plotesine me te harmonishme, ne mos-qenien e plote ku nuk ekziston asgje, ku hiçi ka marre te drejtat e veta dhe ka dalur nga strofkulla e tij ne te cilen ai pergjon rastin me te pare per t'ia behur. Pra, kontrasti eshte kontrasti par excellence : nga qenie e plote ne mos-qenie. E megjithate, kjo ndarje eshte shume e dhimbshme kur ajo eshte e papergatitur, kur ajo te bie si rrufe ne qiell te hapur, kur asgje nuk tregon shenjat e nje stuhie te ardhshme, kur zjarri i dashurise duket me i forte se kurre. Dy vete te dashuruar, megjithese te dashuruar deri ne vdekje (çka kjo eshte thelbi i dashurise, qe dashuria nuk njeh kufi kohor, perndryshe nuk eshte dashuri, por nje mendim i ftohte perllogarites), duhet te dine qe te mos i shkaktojne njeri-tjetrit vuajtje dhe mundime cfilitese, dhe kjo nese ato e duan me te vertete njeri-tjetrin. Nuk mund t'a duam dike me shume sesa jeta jote dhe ne te njejten kohe te jemi sadiste deri ne ate pike sa te mos kuptojme qe nje aksident ne rrugen e dashurise mund te krijoje drama te medha, ne mos tragjedi.
Megjithate, eshte shume e veshtire te behet dallimi ndermjet ku fillon zemra dhe ku fillon mendja, dhe kjo e ben parapergatitjen per mundesine e ndarjes kaq te pamendueshme, por per hir te dashurise qe kemi per te dashuren/in, ne duhet te bejme ç'eshte e mundur per t'i lehtesuar asaj/atij dhimbjen qe fillon te shfaqet ne horizont. Zotesia e dy te dashuruarve eshte te dine te pergatisin aktin e fundit, kur ai eshte kthyer i pashmangshem. Por, deri atehere, duhet shpresuar dhe luftuar per qe kjo dashuri te zgjase pergjithmone.
Mendoj se ndarja me dashurine tende, e cila deri ne ate çast ishte arsyeja e qenies tende, eshte shume e dhimbshme, sepse ne kete çast kalohet nga qenia e plote ku asgje nuk te ben hije, ku çdo gje duket ne plotesine me te harmonishme, ne mos-qenien e plote ku nuk ekziston asgje, ku hiçi ka marre te drejtat e veta dhe ka dalur nga strofkulla e tij ne te cilen ai pergjon rastin me te pare per t'ia behur. Pra, kontrasti eshte kontrasti par excellence : nga qenie e plote ne mos-qenie. E megjithate, kjo ndarje eshte shume e dhimbshme kur ajo eshte e papergatitur, kur ajo te bie si rrufe ne qiell te hapur, kur asgje nuk tregon shenjat e nje stuhie te ardhshme, kur zjarri i dashurise duket me i forte se kurre. Dy vete te dashuruar, megjithese te dashuruar deri ne vdekje (çka kjo eshte thelbi i dashurise, qe dashuria nuk njeh kufi kohor, perndryshe nuk eshte dashuri, por nje mendim i ftohte perllogarites), duhet te dine qe te mos i shkaktojne njeri-tjetrit vuajtje dhe mundime cfilitese, dhe kjo nese ato e duan me te vertete njeri-tjetrin. Nuk mund t'a duam dike me shume sesa jeta jote dhe ne te njejten kohe te jemi sadiste deri ne ate pike sa te mos kuptojme qe nje aksident ne rrugen e dashurise mund te krijoje drama te medha, ne mos tragjedi.
Megjithate, eshte shume e veshtire te behet dallimi ndermjet ku fillon zemra dhe ku fillon mendja, dhe kjo e ben parapergatitjen per mundesine e ndarjes kaq te pamendueshme, por per hir te dashurise qe kemi per te dashuren/in, ne duhet te bejme ç'eshte e mundur per t'i lehtesuar asaj/atij dhimbjen qe fillon te shfaqet ne horizont. Zotesia e dy te dashuruarve eshte te dine te pergatisin aktin e fundit, kur ai eshte kthyer i pashmangshem. Por, deri atehere, duhet shpresuar dhe luftuar per qe kjo dashuri te zgjase pergjithmone.