Fillimisht postuar nga sailor:
[qb] Albana me kishte xhan. Sado te hidhej e te perdridhej dyerve te haleve, pistave te diskove, kodrave ne kohe te ngrohte e qoshkes te oborrit te shkolles ku njehere e nje kohe kishim mesuar abecene, neper krahe pleqsh te vjeter a burrash, djemsh apo adoleshentesh ajo serish ndiente ate ciltersine e pafajshme feminore kur me shihte sokakeve. Mardhenia jone ishte fare paralele me jeten normale, me zenkat neper dashuricka te medha e te vogla, me hallet e perditshmerise monotone dhe sado shpesh qe na puqte jeta, une ne te shihja gjithnje ate vajzen e vogel me fjongo te bardhe tek koka e me buqeten me lule qe diten e 1 shtatorit do te rendte e para drejt mesuese Lefterise. Dhe sado gurgulera te mbllaciste ne jeten e saj te tejmbushur me burra e gra ajo gjente gjithnje kohe te me kishte xhan. Qofte edhe per t´i shpetuar ndonje veshtrimi qortues apo ndonje rrengu te castit. Dikur ajo ishte dashuria e zjarrte e gjithe cunakeve te klases. Ajo ishte gjithnje mbi te tjerat. Te tere perpiqeshin ne nje menyre apo tjeter t´i rrinin afer. Kush i sillte fara luledielli, kush e pyeste per ndonje ushtrim matematike, kush behej shok me shoqen e bankes qe t´i fuste letrat e dashurise ne cante kur ajo nuk e kishte mendjen. Ajo ishte ylli i klases - dhe nuk di pse - qe atehere une ruaja akoma ate ndienjen e adhurimit te perulur feminor te cilin une kurre nuk ia pata shprehur. Me pelqente gjithnje ta shihja qe larg. Si sillte rrotull cunaket e klases, si luante me litar me shoqet e saj, si rrinte ulur tek banka e pare dhe biles edhe menyra si ajo ngrinte doren ne mesim ishte per mua dicka terheqese.
Shpesh kur jeta te perplas ndonje bythe shisheje ne surrat e une perpiqesha te mblidhja veten nuk di pse me dilte gjithnje parasysh imazhi i saj i larget me fjongo te bardhe ne floke. Dhe per cudi me jepte force. Me jepte nje ide, nje shprese te re, nje nape me copa akulli mbi xhungen e maviosur dhe nganjehere edhe qepe e kripe. Por gjithsesi qetesimi ishte i menjehershem dhe forcadhenes.
Dhe une tani ndersa rri e degjoj kete siluete ruspieje, me cizmet e zeza mbi gju, leshin e leshuar supeve, buzet e zhgarravitura, qerpiket fallco e dy gisht llac ne surrat me rripken e kemishes se nates qe i del mbi dekoltene e varur kraheve e qe aq embel me thote xhan xhan nuk mund te bej gje tjeter vec te marr nje bythe shisheje e t´ia heq surratit tim, me pas ashtu tere gjak e i mavijosur te vete te ble nje kile qepe e nje qese kripe e te mbeshtillem ne eren kuterbuese te atij llaci te shpifur per te pare serish ate vajzen e vogel me fjongo te bardhe tek floket e gjate te cilen une kisha nje jete qe e dashuroja... [/qb]