Re: Pjese nga Ditari qe nuk mbaj...
i dashur ditar,
s'kam shkruar me shume se nje faqe nga jeta ime ne ty. Nuk eshte se jeta ime eshte e varfer me gjera, as qe pertoj te shkruaj, por sa here qe shkruaj, ose me sakte nis nje ditar mendoj se do te shkruaj gjera si gjithe te tjeret: si u zgjova, i lava s'i lava dhembet, cfare vesha, ku shkova, si shkova, me ke fola, cfare i thashe e si ia thashe, por ja qe kur mblidhem ne shtepi ne mbremje vone, gjerat nuk jane kaq lineare sa do te doja. Nuk mund te flas per nje rend te parapergatitur, per nje fat qe permbushet sic e kisha parashikuar, per nje jete te pritshme e te ndjekshme. Eh, jo! Jeta ime do te ishte shume e lehte e shume normale, po te ishte ashtu. Gjerat ne ditar do te ishin mjaftueshem te kendshme sa per te shkeputur nje buzeqeshje apo nje pike lot, sipas rastit. Ne te kundert, jeta ime eshte plot me tatepjete e teposhte, pa pushim dhe kur cdo gje ecen ne vije te drejte, mendja ime ankthndjellese vjen e me krijon nje situate te pamundur, nga e cila s'mund te dalesh ndryshe vec me gjak e lot. Gjaku ne kohet moderne eshte kryesisht figurativ, por pak na ndan nga ndonje vrasje a vetvrasje individuale a ne grup, edhe kjo sipas rastit. Mendimet e mia te perditshme po ashtu jane shpesh te pazakonta. Menyra se si i shoh njerezit dhe sjelljen e tyre, i ben perfundimet e mia mbi ate qe ata jane gati-gati parashikuese dhe te pabesueshme. Ne fakt, shume nuk i besojne ato qe them ne nje moment te pare, derisa nje dite del se ajo qe une kisha "pare" ishte mese e vertete, vetem se as personat e perfshire "nuk e dinin". Epo kjo pike e zeze, s'guxon njeriu te mendoje, reflektoje e perfundoje mbi dicka a dike. E me e keqja eshte se nuk mund t'ia them personave, pasi me marrin per shembull te arrogances, te mendjemadhesise, te mendjelehtesise, me pak fjale jam ne ajer e shes dhe pordhe. Frustracioni i nje situate te tille me lodh. Jo gjithnje ia lejoj te me vere perposhte, por ka raste, kur eshte pothuaj e pamundur te mos i degjoj zerat zhurmues perqark meje, qe me kujtojne aq shume skenen kur Marigo del nga shtepia e ndjekur nga plaku i shtepise dhe te dy degjojne zerat e te gjithe fshatit, perfshi ketu edhe perendine qe i perflasin e i perqeshin pas shpine, por edhe ne fytyre. Empatia eshte kaq e madhe me raste, sa dhimbja kthehet ne fizike, dhe zemerimi kthehet ne deshperim.
Imagjino te gjesh gjithe kete ne ditarin e femijes tend dhe te rrish i/e qete, duke menduar se na ndodh te gjitheve dhe se si te gjitheve do t'i kaloje. Edhe une, duke menduar si prind vendos te mos i shkruaj gjera te tilla neper flete ditari qe lexohen nga prinder qe mendojne te ndihmojne femijet e tyre ne rrugen e veshtire te jetes. Eshte me i lumtur ai qe s'di, keshtu dhe me prinderit eshte me mire sikur te mos i dine disa gjera mbi femijet e tyre dhe mbi menyren se si ata e shikojne boten. I lendon njerezit te dine se pjella e tyre nuk eshte normale, apo qe nuk e perballon dot meskinitetin dhe hipokrizine e botes. Nderkohe qe ne menyre ironike, ne vend t'i mesonin boten ashtu sic eshte, iu mesuan boten sic do ta donin ata: te ndershme e te paster! C'sfilitje per te dyja palet! C'hall per ata qe ende duhet te rriten e te bien me byth ne toke, se realiteti nuk te fal, edhe ne rastet kur ke vuajtuar me shume se perqindjen tende te fatkeqesive dhe te manktheve.
Keshtu i dashur ditar, nuk di nese kete rradhe do te dish te tresesh kete qe te shkrova, e ta perpunosh pa bere ze... /pf/images/graemlins/wink.gif
You stupid jerk of a self. What's the use of you prompting at a phone ring? What's the use of it, and then you turn out bitter, as always. Don't fight back reason, its making a shield for you. You downright idiot self, keep silent, don't need your stupid line-long arguments, so tedious (with insidious intent). Try to get calm, cool down and start to plan a meeting with brain.... that stupid heart making a mess out of it.... self-led executives of border will turn down project...., 
