Re: Perdhunimi
Fillimisht njeriu vendos dhe kjo nuk nënkupton një zgjidhje vulgare të çastit, ose nevoje të tillë, natyrisht nënkupton edhe një nevojë të tillë, por mbi të gjitha shprehet si një domosdoshmëri për të provuar autonominë e tij. Pra, të vendosurit është mënyrë (ndoshta e vetmja)që e lejon qënien të dallojë vetveten. Vetë fjala V_E_N_D_O_S, do të thotë të vesh në dukje, të vendosësh diçka diku, ta lëvizësh nga diku për diku, gjë që nënkupton njëlloj lëvizjeje nga asgjëja drejt gjësë, nga errësira në dritë...
...Në këtë pikë vlen të theksohet se qënia vendos, ose mund të vendosë, por me një kusht, vetëm pasi ka identifikuar çfarë...
(Ky është një paragraf i shkëputur nga një ese që e kam shkruajtur për të thelluar njohuritë e mia dhe që e bëj gjithmonë për t’u çlodhur, por edhe për t’i xhveshur nga ngjyra artistike idetë që dalin në roman)
Pra, duke shkuar më tej në zbërthimin e asaj që kam thënë, e cila për fat të keq është keqkuptuar dhe është ngatërruar me dëshirën duke e marrë si masë vlerësimi për të përcaktuar dhunën. Gjë që nuk është e saktë, gabim njerëzor kaq i ngjashëm me një tjetër, kur ne psh themi: “atje është qetësi... dhe një hoop më pas, shtojmë... nuk ka zhurmë...” është gabim kur si masë për qetësinë merret zhurma, sepse zhurma paraqitet si diçka e dëmëshme, ndërkohë, psh që mund të jetë edhe sinonim i jetës, i gjallërisë. I njëjti gabim bëhet kur nisemi nga dëshira për të përcaktuar atë që ne këtu e quajmë dhunë.
E shikojmë më hollësisht: Duke pasur parasysh atë që kam thënë më sipër, njeriu vendos i nxitur nga dëshira e tij dhe në një hap të mëtejmë, identifikon edhe objektin ku do të realizohet, ose marrë formë konkrete kjo dëshirë. Nëse një mashkull midis shumë femrave në autobuz, zgjedh dikë si objekt të dëshirës dhe e ve në jetë aktin e tij, femra nuk kundërshton sepse i mungon dëshira. Dëshira ekziston, ekziston si dëshirë që të mos ndodhë një akt i tillë. Pra, kemi mospërputhje dëshirash dhe kjo gjë nuk nënkupton mungesën e tyre. Dëshira e atij që kërkon të bëjë një gjë dhe dëshira e atij që kërkon pikërisht të kundërtën.
Përsa i përket dhunës, kur kam thënë se pushon së qëni e tillë përballë pengesave të kapërxyeshme, kjo mund të ilustrohet më thjesht kështu: Nëse na rrethon një mur i lartë gjysëm metri (femra)dhe një tabelë ku është shkruajtur: Ndalohet kapërximi! (morali, ligji dhe ndëshkimi)dhe ti pa marrë parasysh asgjë, kalon përtej, atëhere pyetja është fare e thjeshtë: Ku është dhuna?
Eshtë ç’njerëzore, e paligjëshme, e dënueshme e sërish ndodh. Kjo do të thotë se nuk përdoret dhunë në kuptimin e saj si fenomen, nuk është e nevojëshme. E nevojëshme është vetëm kur ndodhemi në një situatë tjetër, kur na rrethon një mur i lartë njëzet metro. Aty s’ka asnjë tabelë ndalimi, sepse si i tillë është vetë muri dhe karakteristikat e tij, i pakapërxyeshëm, ndërsa femra demonstron dobësinë e vet, pra të kundërtën. Pikërisht në këtë rast ushtrohet dhunë dhe meqënëse nuk ia arrin qëllimit, gjen vlerë shprehja: i bie murit me kokë, e nënkuptuar si dhunë e mirëfilltë ndaj diçkaje të parealizueshme.
Dhuna nuk është gjë tjetër veç energjia e njeriut, që ai tenton ta shkarkojë dhe që zgjedh rrugë e forma të ndryshme, të cilat për fat të keq jo gjithmonë janë të përshtatëshme. E shfrytëzuar në mënyrën për të cilën po diskutojmë, kjo energji shprehet me një akt imoral, si fyerje e personalitetit të femrës edhe të mashkullit, kur bëhet në kah të kundërt, por nuk është dhunë.
Përsa i përket sillogjizmit që DDD është munduar të ndërtojë, jo vetëm që e ka bërë gabim, dmth jo vetëm nuk është i drejtë, por nuk është as i vërtetë. Psh, sofistët i ndërtonin, nuk ishin të vërteta, por ishin të drejta. Kur ata thoshin:
Atë që s’të ka humbur, e ke.
Brirët nuk i ke humbur.
Mbi këto dy arsyetime mbrrinin në konkluzionin që:
Brirët i ke.
I drejtë, por jo i vërtetë.
Nëse dëshiron të argëtohemi më tej me silogjizma sofistësh, duhet të ndjekësh një rrugë logjikisht të drejtë.
Zoti është dashuri.
Dashuria është e verbër.
Stivi Uonder është i verbër.
KONKLUZIONI: Stivi Uonder është zot!
E vazhdojmë më tej:
Unë jam askush.
Askush është i përsosur.
Une jam i përsosur.
Zoti është i përsosur.
KONKLUZIONI: - Unë jam zot!
E vazhdojmë më tej:
Nëse Stivi Uonder është zot,
Atëhere; unë jam Stivi Uonder.
Ta marrë djalli, qënkam i verbër!
Kështu mund të marrim shumë argumenta e t’i shndrojmë në silogjizma sofistësh, por duke ruajtur ndërtimin e tyre logjik dhe njëkohësisht pa u merakosur për vërtetësinë e tyre. (Kjo ishte për t’u çlodhur).
- DDD, kur e futa argumentin tend brenda mazohizmit, e bëra sepse ishte e vetmja mënyrë për ta shpëtuar, por ti vazhdon me vajisjen tënde, ose me sekrecionet që lëshon vagina dhe që e konsideron si shprehje kënaqësie. Jo, i dashur, syri loton edhe nga qepa, por nuk është e qarë.
- Aq më shumë mjafton një fakt i thjeshtë nga jeta e përditëshme. A nuk mendon se të gjitha prostitutat do të kishin vdekur nga kënaqësia, duke shkuar me njëzet meshkuj në ditë? Në këtë rast, kemi edhe dëshirën e prostitutës për këto marrdhënie, e megjithatë janë ende gjallë, për të mos thënë se që të jenë marrdhënie të kompletuara, duhet dashuria në mes. Teoria e vajit bie posht kështu apo jo?
