Pablo Neruda

[ana karenina]

Re: Pablo Neruda

Mi piaci silenziosa...

Mi piaci silenziosa, perchè sei come assente,
mi senti da lontano e la mia voce non ti tocca.
Par quasi che i tuoi occhi siano volati via
ed è come se un baccio ti chiudesse la bocca.

Tutte le cose sono colme della mia anima
e tu da loro emergi, colma d'anima mia.
Farfalla di sogno, assomogli alla mia anima
ed assomigli alla parola malinconia.

Mi piaci silenziosa, quando sembri distante.
E sembri lamentarti, turbante farfalla.
E mi senti da lontano e la mia voce non ti arriva:
lascia che il tuo silenzio sia il mio silenzio stesso.

Lascia che il tuo silenzio sia anche il mio parlarti,
lucido come fiamma, semplice come anello.
Tu sei come la notte, taciturna e stellata.
Di stella è il tua silenzio, cosi lontano e semplice.

Mi piaci silenziosa perchè sei come assente.
Distante e dolorosa come se fossi morta.
Basta allora une sorriso, una parola basta.
E sono lieto, lieto che questo non sia vero.

 

[true confidental]

Re: Pablo Neruda

I love you without knowing how, or when, or from where. I love you straightforwardly, without complexities or pride; so I love you because I know no other way that this: where I does not exist, nor you, so close that your hand on my chest is my hand, so close that your eyes close as I fall asleep.

- Pablo Neruda, In Love

 

[heshtja]

Re: Pablo Neruda

Ne flaken qe vdes

Ne flaken qe vdes te mbeshtjell drita,
Zbehtesi e pikelluar kredhur ne te ti qendron
Balle spiraleve te lashte te muzgut
Qe sillet rreth teje.

E heshtur, mikja ime
E vetme ne vetmine e kesaj ere te vdekjes,
Dhe mbushur me jete te zjarrit
Trashegimtare e dlire e dites se rrenuar.

Pak diell te ulet ne fustanin e erret
Dhe rrenjet e medha te nates
Pernjheresh rriten ne shpirtin tend
E dalin perjashta gjerat e fshehura ne ty,
Sikur nje popull i zbehte e i kalter
Qe sapo ka lindur, prej teje ushqehet.

O madheshtorja dhe pjellorja dhe joshesja,
Skllave e qarkut qe prej t'errti ne t'arte shendrrohet
Krenare kerkon e krijon nje bote aq te gjalle,
Sa lulet i vyshken dhe eshte plot trishtim.

 

[Odea]

Re: Pablo Neruda

Ne pamundshmeri per te perkthyer gjuhen e arte te Nerudes, po iu jap versionin anglisht te poezive te tij. Nuk e di pse por poezite e tij per vendin ku ndodhej shtepia e tij me japin deshiren te shkoj e te vizitoj La Isla Negra, kodra ku ndodhej shtepia e tij e cila tani eshte kthyer ne muzeum.

Po iu le nen bukurine e madheshtise se fjaleve te Nerudes...

II: THE MEN
The truth of my prologue is this: Down with sleazy romanticists!
with experts in the ineffable!
I’m just like the others: the Colombian lady-professor,
the Philadelphian Rotarian, the drummer
from Paysandú who cashed in a bundle
to get here. In a mishmash of languages, by dissimilar routes we all come upon: Silence.


VII: THE ISLAND
When the colossuses multiplied,
walked upright into their own,
peopled the island with stone noses
and lived to beget their descendants: children
of lava and wind, grandsons
of ashes and air, great footsteps
were heard in the island:
the hands of the wind,
the criminal cyclone,
Oceania’s persistency
never worked with such fury.
The tremendous, pure heads,
long in the neck and lugubrious,
with jawbones of giants, erect
in the pride of their solitude -
those presences,
preoccupied,
arrogant presences.

O lone, pensive dignitaries -
who would ever presume, who would dare to come close
with their questions, or challenge
those questioning images?

They are the spawn of those askers
who exceeded the narrow constraints
of the island, moved out, from its minimal waist
towards the whole of an ocean - to the human beginnings of things, and their absences.

Some of the bodies will never assume their full stature,
their arms shapelessly locked
into craters, asleep:
bedded down in calcareous rose,
never lifting their eyes to the sea,
sleeping the leviathan’s horizontal sleep,
stone larvae of mystery,
they lie now as when flung by the wind when it fled from that country
and the breed of the children of lava was over.


Odea :book:

 

[crazy]

Re: Pablo Neruda

Fillimisht postuar nga paperina:
[qb] Lentamente muore chi diventa schiavo dell'abitudine, ripetendo ogni giorno gli stessi percorsi, chi non cambia la marca, chi non rischia e cambia colore dei vestiti, chi non parla a chi non conosce.

Lentamente muore chi fa della televisione il suo guru. Muore lentamente chi evita una passione, chi preferisce il nero su bianco e i puntini sulle "i" piuttosto che un insieme di emozioni, proprio quelle che fanno brillare gli occhi, quelle che fanno di uno sbadiglio un sorriso, quelle che fanno battere il cuore davanti all'errore e ai sentimenti.

Lentamente muore chi non capovolge il tavolo, chi è infelice sul lavoro, chi non rischia la certezza per l'incertezza, per inseguire un sogno, chi non si permette almeno una volta nella vita di fuggire ai consigli sensati.

Lentamente muore chi non viaggia, chi non legge, chi non ascolta musica, chi non trova grazia in se stesso. Muore lentamente chi distrugge l'amor proprio, chi non si lascia aiutare. Muore lentamente chi passa i giorni a lamentarsi della propria sfortuna o della pioggia incessante.

Lentamente muore chi abbandona un progetto prima di iniziarlo, chi non fa domande sugli argomenti che non conosce, chi non risponde quando gli chiedono qualcosa che conosce.

Evitiamo la morte a piccole dosi, ricordando sempre che essere vivo richiede uno sforzo di gran lunga maggiore del semplice fatto di respirare. Soltanto l'ardente pazienza portera' al raggiungimento di una splendida felicita'. [/qb]

questa poesia è bellissima. :thumbsup:

 

[Indigo Blues]

Re: Pablo Neruda

BODAS

De qué sirve un ciervo sin cierva,
de qué sirve un perro sin perra,
una abeja sin su abejo,
una tigresa sin su tigre,
o una camella sin camello,
o una ballena sin balleno
o un rinoceronte soltero ?

De que sirve un gato sin gata,
un ruiseñor sin ruiseñora,
una paloma sin palomo,
un caballito sin caballa,
una cangreja sin cangrejo,
un agujero sin raíces?

A casarse, peces del mar,
pumas de la pumería,
zorros de cola engañosa,
pulgas hambrientas de
provincia.

A procrear! dice la tierra
con una voz tan invisible
que todos la ven y la tocan
y todos la oyen, y esperan.

 

[Indigo Blues]

Re: Pablo Neruda

Ode To Tomatoes


The street
filled with tomatoes,
midday,
summer,
light is
halved
like
a
tomato,
its juice
runs
through the streets.
In December,
unabated,
the tomato
invades
the kitchen,
it enters at lunchtime,
takes
its ease
on countertops,
among glasses,
butter dishes,
blue saltcellars.
It sheds
its own light,
benign majesty.
Unfortunately, we must
murder it:
the knife
sinks
into living flesh,
red
viscera
a cool
sun,
profound,
inexhaustible,
populates the salads
of Chile,
happily, it is wed
to the clear onion,
and to celebrate the union
we
pour
oil,
essential
child of the olive,
onto its halved hemispheres,
pepper
adds
its fragrance,
salt, its magnetism;
it is the wedding
of the day,
parsley
hoists
its flag,
potatoes
bubble vigorously,
the aroma
of the roast
knocks
at the door,
it's time!
come on!
and, on
the table, at the midpoint
of summer,
the tomato,
star of earth, recurrent
and fertile
star,
displays
its convolutions,
its canals,
its remarkable amplitude
and abundance,
no pit,
no husk,
no leaves or thorns,
the tomato offers
its gift
of fiery color
and cool completeness.

 

[arun]

Re: Pablo Neruda

Lentamente muore

Lentamente muore chi diventa schiavo dell'abitudine, ripetendo ogni
giorno gli stessi percorsi,
chi non cambia la marcia,
chi non rischia e cambia colore dei vestiti,
chi non parla a chi non conosce.

Muore lentamente chi evita una passione,
chi preferisce il nero su bianco
e i puntini sulle "i" piuttosto che un insieme di emozioni,
proprio quelle che fanno brillare gli occhi, quelle che
fanno di uno sbadiglio un sorriso, quelle che fanno battere il cuore
davanti all'errore e ai sentimenti.

Lentamente muore chi non capovolge il tavolo,
chi e' infelice sul lavoro,
chi non rischia la certezza per l'incertezza per inseguire un sogno,
chi non si permette almeno una volta nella vita di fuggire ai
consigli sensati.

Lentamente muore chi non viaggia,
chi non legge,
chi non ascolta musica, chi non trova grazia in se stesso.

Muore lentamente chi distrugge l'amor proprio, chi non si lascia
aiutare; chi passa i giorni a lamentarsi della propria sfortuna o
della pioggia incessante.

Lentamente muore chi abbandona un progetto prima di iniziarlo,
chi non fa domande sugli argomenti che non conosce, chi non
risponde quando gli chiedono qualcosa che conosce.

Evitiamo la morte a piccole dosi, ricordando sempre che essere
vivo richiede uno sforzo di gran lunga maggiore del semplice fatto
di respirare.

Soltanto l'ardente pazienza porterà al raggiungimento di una
splendida felicita'.

Pablo Neruda

 

[Hey Joe]

Re: Pablo Neruda

Tag am Meer !

jetzt bist du da, ein stück deiner zukunft dabei
es ist schon lange klar - du fühlst dich frei
wenn die zukunft zur gegenwart wird, hast du’s getan
das warten - war es wirklich dein plan
dann verschwindet die zeit, darauf du in ihr
wolken schlagen salti, du bist nicht mehr bei dir
die zeit kehrt zurück und nimmt sich mehr von sich
in ihr bist du schneller, denn mehr bewegt dich
der moment ist die tat die du tust
augenblick denn dein auge erblickt was du tust und erschrickt
vor dem ding das du kennst weil es immer da war
die musik ist aus und ist immer noch da
hast du das gewollt - hast du angst - zu beginn
doch jetzt ist alles anders, denn wir sind mittendrin
es dreht sich nur um uns und es ist nichts wie bisher
und das macht uns zu brüdern
mit dem tag am meer


du spürst das gras, hier und da bewegt sich was
es macht dir spaß, nein es ist nicht nur das
denn nach dem öffnen aller türen steht am ende der trick
des endes der suche durch das finden im augenblick
du atmest ein du atmest aus dieser körper ist dein haus
und darin kennst du dich aus
du lebst - du bist am leben - und das wird dir bewusst
ohne nachzudenken, nur aufgrund der eignen lebenslust
das gefühl das du fühlst sagt dir es ist soweit
und es ändern sich zustand der raum und die zeit
der verstand kehrt zurück doch du setzt ihn nicht ein
jeder schritt neues land - wird es immer so sein
du spürst die lebensenergie, die durch dich durchfliesst,
das leben wie noch nie in harmonie und geniesst
es gibt nichts zu verbessern, nichts was noch besser wär
ausser dir im jetzt und hier
und dem tag am meer

Kjo lirika eshte shume easy just like a sunday morning ....

 

[Nella]

Re: Pablo Neruda

duhet te jete torture e vertete ta degjosh Neruden ne kete gjuhe. :shrug:

 

[Rambla]

Re: Pablo Neruda

:lol:

 

[Hey Joe]

Re: Pablo Neruda

ej kjo lirika Tag am Meer o i kenge e "Die fantastischen Vier" , teper easy , ideja eshte e shijimit te detit nen efektin e Mary Jane , nejse .

Nga Pablo kom fiksim Nata ne Ishull , ndersa per te shkrujtmet e mesiperme gjermanishtja o gjuhe qe te ca trapin , por si cdo gjuhe ka bukurine e vete dhe pervec kesaj , ke shansin e modh te lexosh thomas mann , hesse , goethe , schiller , schnitzler , nietzsche , zweig e me rradhe ne origjinal .

 

[Nella]

Re: Pablo Neruda

Ketu e kishim fjalen (ose me mire te them, e kishit*) per Neruden, jo per Gete, Hese, Cvajg a ku di une. Eshte si me ngrene fruta pas embelsires; bajate fare /pf/images/graemlins/laugh.gif

 

[clarissa]

Re: Pablo Neruda

Si nuk e paskam pare perpara kete temen une, sepse dy poezi te Neruda zgjodha per "my paper".
Shpresoj te kem marre nje note te mire. Dy poezite qe me pelqyen me shume ishin dhe qe shkrujta ishin Song of Despair dhe I can write the saddest lines tonight.

Shume te bukura, si te gjitha poezite e tij.

 

[Nella]

Re: Pablo Neruda

how about this:

Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes
a tus ojos oceánicos.

Allí se estira y arde en la más alta hoguera
mi soledad, que da vueltas los brazos como un náufrago.

Hago rojas señales sobre tus ojos ausentes
que olean como el mar a la orilla de un faro.

Sólo guardas tinieblas, hembra distante y mía,
de tu mirada emerge a veces la costa del espanto.

Inclinado en las tardes echo mis tristes redes
a ese mar que sacude tus ojos oceánicos.

Los pájaros nocturnos picotean los primeras estrellas
que centellean como mi alma cuando te amo.

Galopa la noche en su yegua sombría
desparramando espigas azules sobre el campo.

ps. kjo eshte nga me te ndjerat.

 

[Diabolis Dassaretis]

Re: Pablo Neruda

XXVII

Lakuriq, ti je aq e thjeshtë sa një dora jote,
E butë, tokësore, e pakët, rrumbullake, e tejdukshme,
Ti ke linja hënore, dhe udhë molle,
Lakuriq, ti je aq hollake sa gruri lakuriq.

Lakuriq ti je aq e kaltër sa nata në Kubë,
Ti ke verëra dhe yje në flokë,
Lakuriq ti je e pamatshme dhe e verdhë
Sa vera në një kishë të artë.

Lakuriq ti je aq e vogël sa një thoi yt,
Harkuar, mprehur, trëndafil derisa dita lind
Kur ti tërhiqesh fshehtësive së botës

Dhe si në një tunel të gjatë rrobash dhe punësh:
Kthjelltësia të regëtin, stoliset, i bien gjethet-
Dhe një herë tjetër të kthehet në dorë lakuriqe.


Mbretëresha

Të kam quajtur mbretëreshë.
Ato janë me të gjata se ti, më të gjata,
Ato janë më të pastra se ti, më të pastra.
Ato janë me të dashura se ti, më të dashura.
Por ti je mbretëresha.

Kur ti shkon nëpër rrugë
Askush nuk të njeh.
Askush nuk ta sheh kurorën e kristaltë, askush s’sheh
Në qilimin prej floriri të kuq
Që ti shkel kur kalon,
Qilimin e paqënë.

Por kur ti shfaqesh
Gjithë lumenjtë dëgjohen
Në trupin tim, këmbanat
Tundin qiellin,
Dhe një himn mbush botën.

Vetëm ti dhe unë,
Vetëm ti dhe unë, e dashura ime,
Vëri veshin kësaj.


Mali dhe lumi

Në vendin tim gjendet një mal.
Në vendin tim gjendet një lumë.

Eja me mua,

Nata ngjitet përmbi mal.
Uria zbret poshtë në lumë.

Eja me mua.

Cilët janë atë që vuajnë?
Unë nuk i njoh, por janë njerzit e mi.

Eja me mua.

Unë nuk e di, por ata me thirrën
Dhe më thonë: “Ne vuajmë.”

Eja me mua.

Dhe ata më thonë: “Njerzit e tu
Njerzit e tu të pafat,
Midis malit dhe lumit
Me uri dhe pikëllim,
Ata nuk duan të ndeshen vetë,
Ata po të presin ty, mik.”

Oh ti, njëri që e dua,
I vockli, kokrra e kuqe
E grurit,
Ndeshja do të jetë e ashpër,
Jeta do të jetë e ashpër,
Por ti do të vish me mua.

 

[Nella]

Re: Pablo Neruda

DUKE U MBESHTETUR MBREMJEVE

Duke u mbeshtetur mbremjeve, hedh rrjetat e mia te trishta
ne te oqeantet syte e tu.

Aty vetmia ime shtrihet dhe digjet ne zjarrin me te larte
krahet duke levizur sikurse nje i mbytur.

Une leshoj sinjale te kuqe ne syte e tu te perhumbur
qe ngrihen si deti prane fanarit ne breg.

Ti mban vetem erresirre, gruaja ime e larget
nganjehere bregu i tmerrit ngrihet nga veshtrimi yt.

Duke u mbeshtetur mbremjeve, hedh rrjetat e mia te trishta
ne detin qe trazon te oqeantit syte e tu.

Zogjte e nates cukitin yjet e pare
qe vezullojne si shpirti im kur te dashuron ty.

Nata rend me galop mbi kalin-hije te saj
duke shperndare kallinj blu neper fusha.

 

[Nella]

Re: Pablo Neruda

DETI

Nje qenie e vetme, por aty s'ka gjak.
Nje perkedhelje e vetme, vdekje a trendafil.
Deti vjen dhe bashkon jetet tona
dhe godet e ndan e kendon vetem
nate e dite dhe njeri e krijese.
Esenca: zjarr dhe akull: levizje.

 

[Moira Anderson]

Re: Pablo Neruda

Me pelqen kur hesht.

Me pelqen kur hesht,sikur te mos ishe,-
dhe me sheh nga larg e zeri im nuk t'arrin.
Thua sikur prej teje fluturuan syte,
dhe sikur nga nje puthje goja t'u vulos.

Si gjithe keto sende qe me rrethojne,
ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim.
Flutur e gjumit te trazuar,
ti je vete fjala trishtim.

Me pelqen kur ti hesht dhe rri si e larget.
Sikur une te shqetesoj,flutur qe fergellon
me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t'arrin.
Lerme qe une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme qe une te flas me ty ne kete heshtje.
e shndritshme si nje llambe ,si nje unaze.
E heshtur e plot yje ,ti je si vete nata .
Ti hesht me heshtje yjesh,nga qetesite e largeta ...

Te dua kur ti hesht,sikur me zhdukesh fare.
E largme dhe e dhimbshme ,sikur te jesh e vdekur.
Mjafton nje buzeqeshje -perse duhet nje fjale?
qe une te gezohem se s'shte e verete vdekja..

 

[Nella]

Re: Pablo Neruda

Nuk te dua sikurse ishe trendafil kripe

Nuk te dua sikurse ishe trendafil kripe, xhevahir,
apo shigjete e kuqe qe zjarr leshon:
te dua sikurse duhen gjerat e erreta,
ne fshehtesi, mes hijes dhe shpirtit.

Te dua si bima qe s'lulezon por mban
driten e luleve te fshehur branda vetes,
the fale dashurise tende jeton ne shpirtin tim
arome e lehte qe prej tokes ngrihet.

Te dua pa e ditur qysh, kur, prej nga,
Te dua thjeshte, pa probleme krenarie:
Te dua keshtu, sepse nuk di te dashuroj ndryshe,
vecse keshtu, kur ti s'je e as une s'jam,
kaq afer sa dora jote mbi gjoksin tim eshte e imja,
kaq afer sa syte e ty mbyllen me endrrat e mia.