Re: Përkthime
<font color="brown">
De Profundis (Oscar Wilde)
* … Edhe pse kish kohë kur më mbushte me gaz ideja se sfilitjet e mia ishin të pafundme, nuk do t'i mbaja dot nëse s'do mbartnin kuptim. Tashmë gjej fshehur diku aty në natyrën time diç që më thotë se asgjë në tërë botën nuk është e pakuptimtë, vuajtja aq më pak. Ajo dicka e strukur tutje në veten time, si thesar mes një fushe, është Përulesia.
*… Është e fundmja gjë qe më ka mbetur dhe më e mira: gjetja e mbrame që kam arritur, zanafilla e një zhvillimi të rishtë. E nxora veç prej vetes sime, pra e di që ka bujtur në kohën e duhur. S'mund të vinte më pare, as më tutje. Nëse dikush do më thosh' për të do e kisha shtyrë tej. Meqë unë e gjeta, dua ta mbaj. Duhet. Është e vetmja gjë që mban elementet e jetës, të një jete të re, VITA NUOVA, për mua. Mes të gjithave është më e çuditshmja. Nuk e fiton dot përveçse kur heq dorë nga gjithçkaja jote. Vetëm kur i humb të gjitha kupton se e ke.
*... Morali nuk më ndih. Jam antinom i lindur. Jam një nga ata krijuar për përjashtime, jo ligjesi. Ndërsa shoh se ska asgjë të gabuar në atë që dikush bën, kuptoj se e keqja është në çka ai shndërrohet. Është mirë ta mësosh këtë.
*... Vetëm falë të kuptuarit e asaj çka jam kam gjetur ngushëllim të gjithanshëm. Tani, të tjerë më këshillojnë që, pas lirimit, të harroj krejt që kam qenë në burg. E di që do të ishte njësoj fatale. Kjo do të thotë që unë të ndiqem nga një ndjenjë e përhershme fatkeqësie dhe që ato çka janë krijuar për mua aq sa për çdokënd tjeter – hiri i diellit e hënës, parada e stinëve, melodia e afimit dhe heshtja e netëve madhështore, shiu që bie mes gjethesh, apo vesa që vjedhurazi shket në bar duke e kthyer në argjend – do të ishin gjith' të zymta për mua dhe do të bjerreshin nga fuqia shëruese dhe forca për të kumtuar gëzimin. Keqardhja për ç'ka kaluar është të ndalësh ecjen përpara. Mohimi i asaj ç'ka shkuar është si t'i ngjisësh një gënjeshtër buzëve të vetë jetës sonë. Kjo nuk është pak por mohimi i shpirtit. </font>
* … But while there were times when I rejoice in the idea that my sufferings were to be endless, I could not bear them to be without meaning. Now I find hidden somewhere away in my nature something that tells me that nothing in the whole world is meaningless, and suffering least of all. That something hidden away in my nature, like a treasure in a field, is Humility.
* It is the last thing left in me, and the best: the ultimate discovery at which I have arrived, the starting-point for a fresh development. It has come to me right out of myself, so I know that it has come at the proper time. It could not have come before, nor later. Had any one told me of it, I would have rejected it. Had it been brought to me, I would have refused it. As I found it, I want to keep it. I must do so. It is the one thing that has in it
the elements of life, of a new life, VITA NUOVA for me. Of all things it is the strangest. One cannot acquire it, except by surrendering everything that one has. It is only when one has lost all things, that one knows that one possesses it.
* Morality does not help me. I am a born antinomian. I am one of those who are made for exceptions, not for laws. But while I see that there is nothing wrong in what one does, I see that there is something wrong in what one becomes. It is well to have learned that.
It is only by realising what I am that I have found comfort of any kind. Now I am advised by others to try on my release to forget that I have ever been in a prison at all. I know that would be equally fatal. It would mean that I would always be haunted by an intolerable sense of disgrace, and that those things that are meant for me as much as for anybody else - the beauty of the sun and moon, the pageant of the seasons, the music of daybreak and the silence of great nights, the rain falling through the leaves, or the dew creeping over the grass and making it silver - would all be tainted for me, and lose their healing power, and their power of communicating joy. To regret one's own experiences is to arrest one's own development. To deny one's own experiences is to put a lie into the lips of one's own life. It is no less than a denial of the soul.
<font color="brown">
De Profundis (Oscar Wilde)
* … Edhe pse kish kohë kur më mbushte me gaz ideja se sfilitjet e mia ishin të pafundme, nuk do t'i mbaja dot nëse s'do mbartnin kuptim. Tashmë gjej fshehur diku aty në natyrën time diç që më thotë se asgjë në tërë botën nuk është e pakuptimtë, vuajtja aq më pak. Ajo dicka e strukur tutje në veten time, si thesar mes një fushe, është Përulesia.
*… Është e fundmja gjë qe më ka mbetur dhe më e mira: gjetja e mbrame që kam arritur, zanafilla e një zhvillimi të rishtë. E nxora veç prej vetes sime, pra e di që ka bujtur në kohën e duhur. S'mund të vinte më pare, as më tutje. Nëse dikush do më thosh' për të do e kisha shtyrë tej. Meqë unë e gjeta, dua ta mbaj. Duhet. Është e vetmja gjë që mban elementet e jetës, të një jete të re, VITA NUOVA, për mua. Mes të gjithave është më e çuditshmja. Nuk e fiton dot përveçse kur heq dorë nga gjithçkaja jote. Vetëm kur i humb të gjitha kupton se e ke.
*... Morali nuk më ndih. Jam antinom i lindur. Jam një nga ata krijuar për përjashtime, jo ligjesi. Ndërsa shoh se ska asgjë të gabuar në atë që dikush bën, kuptoj se e keqja është në çka ai shndërrohet. Është mirë ta mësosh këtë.
*... Vetëm falë të kuptuarit e asaj çka jam kam gjetur ngushëllim të gjithanshëm. Tani, të tjerë më këshillojnë që, pas lirimit, të harroj krejt që kam qenë në burg. E di që do të ishte njësoj fatale. Kjo do të thotë që unë të ndiqem nga një ndjenjë e përhershme fatkeqësie dhe që ato çka janë krijuar për mua aq sa për çdokënd tjeter – hiri i diellit e hënës, parada e stinëve, melodia e afimit dhe heshtja e netëve madhështore, shiu që bie mes gjethesh, apo vesa që vjedhurazi shket në bar duke e kthyer në argjend – do të ishin gjith' të zymta për mua dhe do të bjerreshin nga fuqia shëruese dhe forca për të kumtuar gëzimin. Keqardhja për ç'ka kaluar është të ndalësh ecjen përpara. Mohimi i asaj ç'ka shkuar është si t'i ngjisësh një gënjeshtër buzëve të vetë jetës sonë. Kjo nuk është pak por mohimi i shpirtit. </font>
* … But while there were times when I rejoice in the idea that my sufferings were to be endless, I could not bear them to be without meaning. Now I find hidden somewhere away in my nature something that tells me that nothing in the whole world is meaningless, and suffering least of all. That something hidden away in my nature, like a treasure in a field, is Humility.
* It is the last thing left in me, and the best: the ultimate discovery at which I have arrived, the starting-point for a fresh development. It has come to me right out of myself, so I know that it has come at the proper time. It could not have come before, nor later. Had any one told me of it, I would have rejected it. Had it been brought to me, I would have refused it. As I found it, I want to keep it. I must do so. It is the one thing that has in it
the elements of life, of a new life, VITA NUOVA for me. Of all things it is the strangest. One cannot acquire it, except by surrendering everything that one has. It is only when one has lost all things, that one knows that one possesses it.
* Morality does not help me. I am a born antinomian. I am one of those who are made for exceptions, not for laws. But while I see that there is nothing wrong in what one does, I see that there is something wrong in what one becomes. It is well to have learned that.
It is only by realising what I am that I have found comfort of any kind. Now I am advised by others to try on my release to forget that I have ever been in a prison at all. I know that would be equally fatal. It would mean that I would always be haunted by an intolerable sense of disgrace, and that those things that are meant for me as much as for anybody else - the beauty of the sun and moon, the pageant of the seasons, the music of daybreak and the silence of great nights, the rain falling through the leaves, or the dew creeping over the grass and making it silver - would all be tainted for me, and lose their healing power, and their power of communicating joy. To regret one's own experiences is to arrest one's own development. To deny one's own experiences is to put a lie into the lips of one's own life. It is no less than a denial of the soul.