Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
- Thread starter alinos
- Data e fillimit
Guest
Post deleted by alinos
Guest
Post deleted by alinos
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
Ajo e kapi me force fjalen e pare dhe e ktheu permbys. E shkundi fort derisa e zbrazi nga kuptimi i saj dhe e vuri ne nje cep. Po keshtu mbertheu edhe nje tjeter dhe e shkundi edhe me fort, derisa te gjitha kuptimet kerciten e u thyen ne dysheme. Pas te dytes, mori nje te trete e keshtu me rradhe i shkundi fjalet nga kuptimet e tyre tek i degjonte te shembeshin ne toke, gjersa s'mbeten me fjale me kuptim, dhe pati perpara nje grumbull me copeza kuptimesh te hedhura kuturu.
Qetesisht u hodhi nje sy fjaleve dhe ndersa i rrinin perpara te rradhitura si ushtare te bindur s'i jepnin asnje kuptim. Aty e kuptoi se kishte formuar zinxhirin e pare te fjaleve pa kuptim. Ky zinxhir ishte i rralle, sepse ndryshe nga zinxhiret e pakuptimshmerise se meparshme, ishte i qellimshem.
Ndergjegjesimi mbi risine po i falte ndjesi qe s'po i vishte dot me kuptim. U perpoq, por s'ia arriti. Zinxhiri i pakuptimshmerise natyrshem, s'mund ta ndihmonte. Aty filloi te rremonte ne grumbullin e copezave te kuptimeve, per t'i dhene nje kuptim ndjenjave te veta. Nje copez i feksi para syve, e mori sakaq ne duar, por me keqardhje pa se s'ishte ajo qe kerkonte. E ruajti menjane dhe vazhdoi te rremonte. Nje ashkel kuptimi i cau gishtin, por as gjaku nuk ndihmoi ta vishte me kuptim ndjenjen qe kishte. Mori dy copeza te tjera dhe pa se mos ishin pjese te se njejtit kuptim, por jo! As ato nuk perputheshin gjekundi me ndjenjen e vet.
Nderkohe ndjenja po zbehej, dhe ajo ende nuk i kishte dhene nje emer e ende nuk e kishte veshur me kuptim. Ndjente ftohjen brenda vetes dhe zbrazeti ndersa grumbulli u kalua neper duar, por pa rezultat.
Aty nga fundi i dites u dorezua. S'kishte me kuptim, asgje s'kishte kuptim. Mblodhi zinxhirin e pakuptimshmerise ne nje qese plastike dhe doren e shpuri ne xhep. Gishtat i hasen ne dicka te bute e te ngrohte, qe ia pershkoi gjithe trupin si nje vale e embel. Me kujdes nxorri doren, ndersa mollezat e gishtave lehtas shtrengonin sendin e vecante. Tek e nxorri pa se kishte gjetur kuptimin e ndjenjes se vet, dhe me ne fund arriti te buzeqeshe...
Ajo e kapi me force fjalen e pare dhe e ktheu permbys. E shkundi fort derisa e zbrazi nga kuptimi i saj dhe e vuri ne nje cep. Po keshtu mbertheu edhe nje tjeter dhe e shkundi edhe me fort, derisa te gjitha kuptimet kerciten e u thyen ne dysheme. Pas te dytes, mori nje te trete e keshtu me rradhe i shkundi fjalet nga kuptimet e tyre tek i degjonte te shembeshin ne toke, gjersa s'mbeten me fjale me kuptim, dhe pati perpara nje grumbull me copeza kuptimesh te hedhura kuturu.
Qetesisht u hodhi nje sy fjaleve dhe ndersa i rrinin perpara te rradhitura si ushtare te bindur s'i jepnin asnje kuptim. Aty e kuptoi se kishte formuar zinxhirin e pare te fjaleve pa kuptim. Ky zinxhir ishte i rralle, sepse ndryshe nga zinxhiret e pakuptimshmerise se meparshme, ishte i qellimshem.
Ndergjegjesimi mbi risine po i falte ndjesi qe s'po i vishte dot me kuptim. U perpoq, por s'ia arriti. Zinxhiri i pakuptimshmerise natyrshem, s'mund ta ndihmonte. Aty filloi te rremonte ne grumbullin e copezave te kuptimeve, per t'i dhene nje kuptim ndjenjave te veta. Nje copez i feksi para syve, e mori sakaq ne duar, por me keqardhje pa se s'ishte ajo qe kerkonte. E ruajti menjane dhe vazhdoi te rremonte. Nje ashkel kuptimi i cau gishtin, por as gjaku nuk ndihmoi ta vishte me kuptim ndjenjen qe kishte. Mori dy copeza te tjera dhe pa se mos ishin pjese te se njejtit kuptim, por jo! As ato nuk perputheshin gjekundi me ndjenjen e vet.
Nderkohe ndjenja po zbehej, dhe ajo ende nuk i kishte dhene nje emer e ende nuk e kishte veshur me kuptim. Ndjente ftohjen brenda vetes dhe zbrazeti ndersa grumbulli u kalua neper duar, por pa rezultat.
Aty nga fundi i dites u dorezua. S'kishte me kuptim, asgje s'kishte kuptim. Mblodhi zinxhirin e pakuptimshmerise ne nje qese plastike dhe doren e shpuri ne xhep. Gishtat i hasen ne dicka te bute e te ngrohte, qe ia pershkoi gjithe trupin si nje vale e embel. Me kujdes nxorri doren, ndersa mollezat e gishtave lehtas shtrengonin sendin e vecante. Tek e nxorri pa se kishte gjetur kuptimin e ndjenjes se vet, dhe me ne fund arriti te buzeqeshe...
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
E vetmja paqe eshte te mos plakesh me pishmane...
Dua te jetoj gjithcka me thote zemra...
Dua te ndjej gjithcka qe me turbullon...gezon...cmend...trishton...dhe ja vlen sakrificen...
Nuk dua te evitoj asnje sekonde jete...perkundrazi, me me shume force e deshiroj ate qe duhet...ndoshta...evituar... /pf/images/graemlins/wub.gif
E vetmja paqe eshte te mos plakesh me pishmane...
Dua te jetoj gjithcka me thote zemra...
Dua te ndjej gjithcka qe me turbullon...gezon...cmend...trishton...dhe ja vlen sakrificen...
Nuk dua te evitoj asnje sekonde jete...perkundrazi, me me shume force e deshiroj ate qe duhet...ndoshta...evituar... /pf/images/graemlins/wub.gif
alinos
Forumium maestatis
Re: Ne kerkim te Itakes
ajo ishte hedhur ne shtrat me shikimin te perhumbur ne tavan, ku here here i behej se kishte koka njerezish dhe kafshesh qe komunikonin mes tyre. Drita e diellit hynte imtas brenda si nje shirit i bardhe drite. Nuk priti me, por pasi i pa me kujdes damarek mavi e jeshil, zgjodhi me te trashin dhe e preu me briskun e holle. Gjaku filloi t'i dilte pernjehere dhe ajo e shtriu krahun jashte shtratit dhe po verente se si forca e gravitetit bente punen e vet. Pikat binin njera pas tjetres, dhe ajo filloi te ndiqte renien e tyre me syte gjysem te mbyllur. Vuri re se pikat i pershkonte nje nga nje rrezja e diellit si nje shpate mesjetare duke ua shperbere materien, per t'i rikthyer perseri ne pika gjaku qe rendin drejt zemres se tokes. Ajo rreze i bente te dukeshin nje te kuqe shume te bukur, te kuqe gjaku sic kishte degjuar dhe mrekullia ishte e pagoje... Ndricimi qe merrte pika e gjakut dukej sikur vinte nga brenda dhe per nje moment mendoi se ishte gjaku qe i jepte jete rrezes dhe jo e kunderta. Me kujtimin e ngjyres se gjakut ajo mbylli syte dhe kujtoi ate dite, kur po lahej ne dushin e nje hoteli, nga ku rrezet derdheshin pa kursim dhe ndersa putheshin me sterkalat e ujit te dushit, ktheheshin ne qindra e mijera ylbere te vegjel, duke e bere ate te mendonte se po lahej ne ylber. Ndricimi i forte i atij kujtimi ia vrau syte, te cilet ajo i hapi vertik per te pare se kokat e njerezve dhe te kafsheve vazhdonin biseden ne tavanin e saj... Pas pak iu be sikur ua degjoi zerat dhe kuptoi se ata po debatonin mbi arsyet e saj...Para se t'u jepte nje pergjigje mendoi t'u falte nje buzeqeshje te fundit, dhe pa kuptuar ajo mbeti vertet gjeja e fundit qe beri mbi kete bote...
ajo ishte hedhur ne shtrat me shikimin te perhumbur ne tavan, ku here here i behej se kishte koka njerezish dhe kafshesh qe komunikonin mes tyre. Drita e diellit hynte imtas brenda si nje shirit i bardhe drite. Nuk priti me, por pasi i pa me kujdes damarek mavi e jeshil, zgjodhi me te trashin dhe e preu me briskun e holle. Gjaku filloi t'i dilte pernjehere dhe ajo e shtriu krahun jashte shtratit dhe po verente se si forca e gravitetit bente punen e vet. Pikat binin njera pas tjetres, dhe ajo filloi te ndiqte renien e tyre me syte gjysem te mbyllur. Vuri re se pikat i pershkonte nje nga nje rrezja e diellit si nje shpate mesjetare duke ua shperbere materien, per t'i rikthyer perseri ne pika gjaku qe rendin drejt zemres se tokes. Ajo rreze i bente te dukeshin nje te kuqe shume te bukur, te kuqe gjaku sic kishte degjuar dhe mrekullia ishte e pagoje... Ndricimi qe merrte pika e gjakut dukej sikur vinte nga brenda dhe per nje moment mendoi se ishte gjaku qe i jepte jete rrezes dhe jo e kunderta. Me kujtimin e ngjyres se gjakut ajo mbylli syte dhe kujtoi ate dite, kur po lahej ne dushin e nje hoteli, nga ku rrezet derdheshin pa kursim dhe ndersa putheshin me sterkalat e ujit te dushit, ktheheshin ne qindra e mijera ylbere te vegjel, duke e bere ate te mendonte se po lahej ne ylber. Ndricimi i forte i atij kujtimi ia vrau syte, te cilet ajo i hapi vertik per te pare se kokat e njerezve dhe te kafsheve vazhdonin biseden ne tavanin e saj... Pas pak iu be sikur ua degjoi zerat dhe kuptoi se ata po debatonin mbi arsyet e saj...Para se t'u jepte nje pergjigje mendoi t'u falte nje buzeqeshje te fundit, dhe pa kuptuar ajo mbeti vertet gjeja e fundit qe beri mbi kete bote...
alinos
Forumium maestatis
Time to go home
Time to go Home
Late and starting to rain,
it's time to go home.
We've wandered long enough
in empty buildings.
I know it's tempting to stay
and meet those new people.
I know it's even more sensible
to spend the night here with them,
but I want to go home.
We've seen enough beautiful places
with signs on them saying
This is God's House.That's seeing the
grain like the ants do,
without the work of harvesting.
Let's leave grazing to cows and go
where we know what everyone really intends,
where we can walk around without clothes on.
Rumi ~ from: 'Open Secret' Trans Coleman Bark
Time to go Home
Late and starting to rain,
it's time to go home.
We've wandered long enough
in empty buildings.
I know it's tempting to stay
and meet those new people.
I know it's even more sensible
to spend the night here with them,
but I want to go home.
We've seen enough beautiful places
with signs on them saying
This is God's House.That's seeing the
grain like the ants do,
without the work of harvesting.
Let's leave grazing to cows and go
where we know what everyone really intends,
where we can walk around without clothes on.
Rumi ~ from: 'Open Secret' Trans Coleman Bark
alinos
Forumium maestatis
Re: Time to go home
Koha per te shkuar ne shtepi
Eshte vone dhe shiu po nis,
eshte koha per te shkuar ne shtepi.
Mjaft u endem lart e poshte
ndertesave boshe.
E di, tundues eshte qendrimi
dhe takimi me ata njerezit e rinj.
Gjithashtu e di se ka me shume kuptim
ta kalosh naten ketu me ta
por dua te shkoj ne shtepi.
Plot vende te bukura kemi pare
me tabela ku thuhej
Kjo eshte Shtepia e Zotit. Ashtu sikur
milingonat shohin kokrren e grurit,
pa mundin e prodhimit.
T'ua leme kullotjen lopeve dhe shkojme
atje ku e dime c'qellime ka secili,
atje ku mund te shetisim zhveshur.
perkthimi im i paperpunuar.
Koha per te shkuar ne shtepi
Eshte vone dhe shiu po nis,
eshte koha per te shkuar ne shtepi.
Mjaft u endem lart e poshte
ndertesave boshe.
E di, tundues eshte qendrimi
dhe takimi me ata njerezit e rinj.
Gjithashtu e di se ka me shume kuptim
ta kalosh naten ketu me ta
por dua te shkoj ne shtepi.
Plot vende te bukura kemi pare
me tabela ku thuhej
Kjo eshte Shtepia e Zotit. Ashtu sikur
milingonat shohin kokrren e grurit,
pa mundin e prodhimit.
T'ua leme kullotjen lopeve dhe shkojme
atje ku e dime c'qellime ka secili,
atje ku mund te shetisim zhveshur.
perkthimi im i paperpunuar.
alinos
Forumium maestatis
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
</font><blockquote><font class="small">Citim:</font><hr />
Ajo e kapi me force fjalen e pare dhe e ktheu permbys. E shkundi fort derisa e zbrazi nga kuptimi i saj dhe e vuri ne nje cep. Po keshtu mbertheu edhe nje tjeter dhe e shkundi edhe me fort, derisa te gjitha kuptimet kerciten e u thyen ne dysheme. Pas te dytes, mori nje te trete e keshtu me rradhe i shkundi fjalet nga kuptimet e tyre tek i degjonte te shembeshin ne toke, gjersa s'mbeten me fjale me kuptim, dhe pati perpara nje grumbull me copeza kuptimesh te hedhura kuturu.
Qetesisht u hodhi nje sy fjaleve dhe ndersa i rrinin perpara te rradhitura si ushtare te bindur s'i jepnin asnje kuptim. Aty e kuptoi se kishte formuar zinxhirin e pare te fjaleve pa kuptim. Ky zinxhir ishte i rralle, sepse ndryshe nga zinxhiret e pakuptimshmerise se meparshme, ishte i qellimshem.
Ndergjegjesimi mbi risine po i falte ndjesi qe s'po i vishte dot me kuptim. U perpoq, por s'ia arriti. Zinxhiri i pakuptimshmerise natyrshem, s'mund ta ndihmonte. Aty filloi te rremonte ne grumbullin e copezave te kuptimeve, per t'i dhene nje kuptim ndjenjave te veta. Nje copez i feksi para syve, e mori sakaq ne duar, por me keqardhje pa se s'ishte ajo qe kerkonte. E ruajti menjane dhe vazhdoi te rremonte. Nje ashkel kuptimi i cau gishtin, por as gjaku nuk ndihmoi ta vishte me kuptim ndjenjen qe kishte. Mori dy copeza te tjera dhe pa se mos ishin pjese te se njejtit kuptim, por jo! As ato nuk perputheshin gjekundi me ndjenjen e vet.
Nderkohe ndjenja po zbehej, dhe ajo ende nuk i kishte dhene nje emer e ende nuk e kishte veshur me kuptim. Ndjente ftohjen brenda vetes dhe zbrazeti ndersa grumbulli u kalua neper duar, por pa rezultat.
Aty nga fundi i dites u dorezua. S'kishte me kuptim, asgje s'kishte kuptim. Mblodhi zinxhirin e pakuptimshmerise ne nje qese plastike dhe doren e shpuri ne xhep. Gishtat i hasen ne dicka te bute e te ngrohte, qe ia pershkoi gjithe trupin si nje vale e embel. Me kujdes nxorri doren, ndersa mollezat e gishtave lehtas shtrengonin sendin e vecante. Tek e nxorri pa se kishte gjetur kuptimin e ndjenjes se vet, dhe me ne fund arriti te buzeqeshe...
[/ QUOTE ]
tell me why were we so blind to see that the ones we hurt were you and me ...
</font><blockquote><font class="small">Citim:</font><hr />
Ajo e kapi me force fjalen e pare dhe e ktheu permbys. E shkundi fort derisa e zbrazi nga kuptimi i saj dhe e vuri ne nje cep. Po keshtu mbertheu edhe nje tjeter dhe e shkundi edhe me fort, derisa te gjitha kuptimet kerciten e u thyen ne dysheme. Pas te dytes, mori nje te trete e keshtu me rradhe i shkundi fjalet nga kuptimet e tyre tek i degjonte te shembeshin ne toke, gjersa s'mbeten me fjale me kuptim, dhe pati perpara nje grumbull me copeza kuptimesh te hedhura kuturu.
Qetesisht u hodhi nje sy fjaleve dhe ndersa i rrinin perpara te rradhitura si ushtare te bindur s'i jepnin asnje kuptim. Aty e kuptoi se kishte formuar zinxhirin e pare te fjaleve pa kuptim. Ky zinxhir ishte i rralle, sepse ndryshe nga zinxhiret e pakuptimshmerise se meparshme, ishte i qellimshem.
Ndergjegjesimi mbi risine po i falte ndjesi qe s'po i vishte dot me kuptim. U perpoq, por s'ia arriti. Zinxhiri i pakuptimshmerise natyrshem, s'mund ta ndihmonte. Aty filloi te rremonte ne grumbullin e copezave te kuptimeve, per t'i dhene nje kuptim ndjenjave te veta. Nje copez i feksi para syve, e mori sakaq ne duar, por me keqardhje pa se s'ishte ajo qe kerkonte. E ruajti menjane dhe vazhdoi te rremonte. Nje ashkel kuptimi i cau gishtin, por as gjaku nuk ndihmoi ta vishte me kuptim ndjenjen qe kishte. Mori dy copeza te tjera dhe pa se mos ishin pjese te se njejtit kuptim, por jo! As ato nuk perputheshin gjekundi me ndjenjen e vet.
Nderkohe ndjenja po zbehej, dhe ajo ende nuk i kishte dhene nje emer e ende nuk e kishte veshur me kuptim. Ndjente ftohjen brenda vetes dhe zbrazeti ndersa grumbulli u kalua neper duar, por pa rezultat.
Aty nga fundi i dites u dorezua. S'kishte me kuptim, asgje s'kishte kuptim. Mblodhi zinxhirin e pakuptimshmerise ne nje qese plastike dhe doren e shpuri ne xhep. Gishtat i hasen ne dicka te bute e te ngrohte, qe ia pershkoi gjithe trupin si nje vale e embel. Me kujdes nxorri doren, ndersa mollezat e gishtave lehtas shtrengonin sendin e vecante. Tek e nxorri pa se kishte gjetur kuptimin e ndjenjes se vet, dhe me ne fund arriti te buzeqeshe...
[/ QUOTE ]
tell me why were we so blind to see that the ones we hurt were you and me ...
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
"Metamorfaza", kish marre kete emer, qe nga ajo dite nofka i kish mbetur e tille.Cudi se nga kish mbire, si nuk shqitej,prane perjetoja te ftohte, c'uleritje qe instikti i vetembrojtjes i pervishte kunder.
Perjetim Vdekjeje... me te vertete asnjehere prane asnje njeriu nuk kam perjetuar dot vdekje afer, me nje dije subkonshienciale gjithe qenia ime kerkonte ikje.Ndodhesha nen pergjim, nen vrojtim,nen studim,ndihesha e pafryme, ne kurth.
per cudi leximi i cdo mendimi ndaj gjithckaje ishte kaq i erret sa akoma me ndillte vdekje.
Une e adhuroja jeten, po po, jeten, por kur pasqyrimi i gjithckaje te bukur ishte i permbysur ne aprovim e ne ndeshkim ne baze te nje loje te ndyre ku gjykatesi ishte anshem, nuk ngelte vetem se te mblidhja shenjat dhe te vereja reagimet e gabimet e zhgenjyer nga vetja, pasi e shihja te dobet, te pafuqishme ndaj nje reagimi frontal...
ndaj kujt do reagoja? ...ndaj cfare ne vecanti apo pergjithesi?...
si ta argumentoja faktikisht reagimin: Zeri im i brendshem po uleret???!!!
Ne nje moment te erret, ne nje moment te ngushte, aty ku Alice kuptonte se ajo bote ishte ndertuar vetem nga letra spathi dhe rritej, ne nje moment kur kupton se rendesia e nje mbretereshe letrash eshte nje hiç, se pozita eshte nje hiç se rrezikon permbysjen nga hiçi, kupton se ca dmth nje vrime e zeze ne univers kupton se nuk mund tu besosh as engjejve, as shenjtoreve vec vetes.
Ky shkrim nuk ka lidhje me askend as ne pergjithesi as ne vecanti.
"Metamorfaza", kish marre kete emer, qe nga ajo dite nofka i kish mbetur e tille.Cudi se nga kish mbire, si nuk shqitej,prane perjetoja te ftohte, c'uleritje qe instikti i vetembrojtjes i pervishte kunder.
Perjetim Vdekjeje... me te vertete asnjehere prane asnje njeriu nuk kam perjetuar dot vdekje afer, me nje dije subkonshienciale gjithe qenia ime kerkonte ikje.Ndodhesha nen pergjim, nen vrojtim,nen studim,ndihesha e pafryme, ne kurth.
per cudi leximi i cdo mendimi ndaj gjithckaje ishte kaq i erret sa akoma me ndillte vdekje.
Une e adhuroja jeten, po po, jeten, por kur pasqyrimi i gjithckaje te bukur ishte i permbysur ne aprovim e ne ndeshkim ne baze te nje loje te ndyre ku gjykatesi ishte anshem, nuk ngelte vetem se te mblidhja shenjat dhe te vereja reagimet e gabimet e zhgenjyer nga vetja, pasi e shihja te dobet, te pafuqishme ndaj nje reagimi frontal...
ndaj kujt do reagoja? ...ndaj cfare ne vecanti apo pergjithesi?...
si ta argumentoja faktikisht reagimin: Zeri im i brendshem po uleret???!!!
Ne nje moment te erret, ne nje moment te ngushte, aty ku Alice kuptonte se ajo bote ishte ndertuar vetem nga letra spathi dhe rritej, ne nje moment kur kupton se rendesia e nje mbretereshe letrash eshte nje hiç, se pozita eshte nje hiç se rrezikon permbysjen nga hiçi, kupton se ca dmth nje vrime e zeze ne univers kupton se nuk mund tu besosh as engjejve, as shenjtoreve vec vetes.
Ky shkrim nuk ka lidhje me askend as ne pergjithesi as ne vecanti.
Re: Nuk gjen dot paqen duke evituar jeten!
jo nuk e gjen dot, jeta ka shume ...dhe mendimi qe kam per jeten eshte gjithmon dhe me ndryshe besoj se njeriut i jepet jeta ne baze te forces se tij ....dhe eshte me te vertete e cuditshe si njerzit vazhdojne jetojne duke kerkuar qartesine qe nuk arijne kurre ta gjejne ...besoj te kesh paqe ne vetevete do te thote te jetosh jeten duke dashuruar sa me shume ate duke kerkuar gjithmon te perjetosh emocione me ate cfare te ofron jeta vete ...dhe kur shikon mbrapa te kujtosh te shkuaren pa dhimbje ( edhe kur te duket e pamundur).....nuk duhet harruar asgje se sa here harron ajo qe ke harruar te prezantohet deri sa ta kujtosh ...eshte kjo qe kam mesuar une deri tani...
kam krijuar dhe nje filozofi timen...jeto cdo moment mos evito asgje dhe ky ishte mesimi i fundit...qe une nuk do e harroj kurre .....do e mbaj gjithmon me vete se dhimbja e fundit sdua te me prezantohet me.....
JETA NUK DUHET EVITUAR......(edhe se frika ben pjese te ne)
ndonjehre mendoj se te gjitha ato qe do kalojme jane te shkruara dhe nuk mund ti evitojme
jo nuk e gjen dot, jeta ka shume ...dhe mendimi qe kam per jeten eshte gjithmon dhe me ndryshe besoj se njeriut i jepet jeta ne baze te forces se tij ....dhe eshte me te vertete e cuditshe si njerzit vazhdojne jetojne duke kerkuar qartesine qe nuk arijne kurre ta gjejne ...besoj te kesh paqe ne vetevete do te thote te jetosh jeten duke dashuruar sa me shume ate duke kerkuar gjithmon te perjetosh emocione me ate cfare te ofron jeta vete ...dhe kur shikon mbrapa te kujtosh te shkuaren pa dhimbje ( edhe kur te duket e pamundur).....nuk duhet harruar asgje se sa here harron ajo qe ke harruar te prezantohet deri sa ta kujtosh ...eshte kjo qe kam mesuar une deri tani...
kam krijuar dhe nje filozofi timen...jeto cdo moment mos evito asgje dhe ky ishte mesimi i fundit...qe une nuk do e harroj kurre .....do e mbaj gjithmon me vete se dhimbja e fundit sdua te me prezantohet me.....
JETA NUK DUHET EVITUAR......(edhe se frika ben pjese te ne)
ndonjehre mendoj se te gjitha ato qe do kalojme jane te shkruara dhe nuk mund ti evitojme