Re: KUR MUND TE JESH I LUMTUR?
rezervoari i lumturise
Swami Prabhupada
Krishna-Ky zë është transcendental. Krishna domethënë kënaqësia më e madhe. Të gjithë ne, sikur qenje të gjalla, kërkojmë kënaqësi. Por, për fat të keqë nuk dimë se si,sa më përsoshmërisht ta kërkojmë atë. Me konceptin materialist të jetës frustrohemi në çdo hap përderisa i kënaqim dëshirat tona, sepse nuk kemi dituri për nivelin e vërtetë, në të cilin mund të kemi kënaqësi të mirëfilltë. Nga shkrimet e shenjta " Veda-t" javëve të fundit kemi mësuar se ne nuk jemi ky trupi; por vetëdija. Në të vërtetë jo plotësisht vetëdija, sepse vetëdija është simptom i personalitetit tonë të vërtetë shpirtit të pastër i cili tani është i vendosur në këtë trup material. Shkenca moderne materialiste nuk e thekson këtë; prandaj shkencëtarët nganjëherë janë të hutuar në kuptimin e tyre mbi shpirtin. Mirëpo, shpirti është i pranishëm dhe çdokush mund ta njohë atë nëpërmes të vetëdijes. Çdo fëmijë mund të kuptoj se vetëdija është simptom i shpirtit.
E tërë procedura të cilën sprovojmë ta mësojmë nga Bhagavad-gita (këngët e Perëndisë) bazohet në njohjen e së vërtetës që nuk jemi ky trup i vrazhdë material. Poqëse do të vepronim në nivel të tillë të vetëdijes ne nuk do të binim përsëri në konceptin trupor; dhe po të vazhdonim të vepronim në nivel të tillë të vetëdijes, atëherë, në mbarim të kohëzgjatjes së këti trupi material, do të jemi të liruar nga ndyrësira e materjes, jeta jonë shpirtërore do të ringjallet, dhe rezultati përfundimtar do të jetë se pasi që ta lëshojmë këtë trup material, ne do të kemi jetë të plotë e të amshuar shpirtërore, në botën tjetër që pason. Shpirti siç e dimë tashmë, është i amshueshëm.
Pasi që të asgjësohet ky trup, vetëdija nuk është e asgjësuar. Ajo është e bartur në lloj tjetër të trupit dhe sërish na bën të vetëdijshëm për konceptin material të jetës. Kjo është gjithashtu e përshkruar në Bhagavad-gitë. Në çastet e vdekjes, nëse vetëdija jonë është e pastër mund të jemi të sigurtë se jeta jonë e ardhshme nuk do të jetë materiale por shpirtërore. Mirëpo, nëse vetëdija jonë nuk është e kthjellët në momentin e vdekjes, atëherë pas lëshimit të këti trupi duhet të pranojmë trup tjetër material. Ky është proces që vazhdon. Ky është ligj i natyrës.
Tani kemi trup jetëshkurtër. Trupin të cilin e vërejmë është i vrazhdë. Ai është mu sikur këmisha, e palltoja: Nën pallto gjendet këmisha, ndërsa nën këmishë gjendet trupi. Ngjashëm me këtë, shpirti i pastër është i mbuluar me këmishë e pallto. Veshëmbathja është mendja, inteligjenca, dhe egoja e rrejshme. Egoja e rrejshme domethënë kuptim i gabuar se unë jam materja, produkt i botës materiale. Ky parafytyrim i gabuar njeriun e bën të kufizuar. P.sh, njeriu i lindur në Indi mendon se është indus. Njeriu i lindur në Amerikë mendon se është amerikan. Mirëpo unë jam vërtet shpirt i pastër. Të gjitha tjerat janë vetëm emërtime; amerikan apo indus, gjerman ose anglez; qen apo mace, bletë ose lakuriq, mashkull apo femër.
Në vetëdijen shpirtërore jemi të liruar nga emërtimet e tilla. Kjo liri mund të arrihet atëherë kur jemi në kontakt të vazhdueshëm me shpirtin suprem, Zotin Krishnën.
Shoqëria e vetëdijes për Krishnën thënë thjeshtë, ka për qëllim që të na mbajë ne kontakt të përhershëm me Krishnën. Krishna mund të jetë gjithnjë në shoqëri me ne sepse është i plotfuqishëm. Për këtë arsye, Ai mund të jetë plotësisht në kontakt me ne me anë të fjalëve të Tij. Fjalët e Tij nuk ndryshojnë nga vetë Ai. Kjo është plotfuqi. Plotfuqi domethënë se gjithëçka që ka lidhëshmëri me Te, posedon fuqi te njëjtë. P.sh, këtu në botën materiale, nëse kemi etje dhe dëshirojmë të pimë ujë, përsëritja e njëtrajtshme: " Ujë, ujë, ujë, ujë " , nuk do ta shuaj etjen tonë, sepse kjo fjalë nuk ka fuqi të njëjtë sikurse vetë uji. Na nevojitet uji i vërtetë dhe atëherë etja jonë do të shuhet. Por në botën (transcendentale) absolute, nuk ka dallime të tilla, emri Krishna, veçorite e Tija, fjalët e Tij - të gjitha janë Krishna dhe japin kënaqësi të njëjtë. Ca njerëz thonë se Arjuna biseda me Krishnën sepse Ai ishte prezent para tij, deri sa në rastin tim Krishna nuk është prezent. Prandaj, si mund të marr udhëzime? P
or kjo s`është ashtu. Krishna është i pranishëm në fjalët e Tija në Bhagavad-gitë. Në Indi kur flasim për Bhagavad-gitën apo Srimad Bhagavatamin, rregulisht u shprehim admirim këtyre shkrimeve të shenjta; me lule apo gjëra tjera të nevojshëme për adhurim.
Në religjionin e Sikhëve edhe pse nuk kanë asnjë lloj të murtij-ve, ata e adhurojnë librin Granthasahib. Ndoshta ndokush nga ju lexues të nderuar është i informuar për këtë bashkësi Sikhe. Ata e adhurojnë Granthën. Kështu dhe muslimanët e adhurojmë Kur`anin, ndërsa krishterët Biblën. është e vërtetë se Zoti Jezu Krishti është i pranishem me fjalët e Tij. Po kështu dhe Perëndia Krishna është i pranishëm me fjalët e Tij.
Personalitetet e tillë qoftë Perëndia apo biri i Tij, të cilët vijnë nga bota shpirtërore, transcendentale, i përmbajnë vetitë e tyre hyjnore duke qenë të liruar nga ndyrësira e botës materiale. Kjo është plotfuqia e tyre. Ne e kemi shprehi të themi se Perëndia është i plotfuqishëm . I plotfuqishëm domethënë se Ai nuk dallonë nga emëri i Tij , veçoritë e Tij, argëtimet dhe udhëzimet e Tij. Pranadaj biseda për Bhagavad-gitën është po aq e vlefshme sikur dhe biseda me vetë Krishnën.
Krishna gjendet në zemrën tuaj dhe në timen. Isvarah sarva-bhutanam hrd-dese 'rjuna tisthati [Bg.18.61]. Perëndia ndodhet në zemër të të gjithëve. Perëndia nuk është larg nesh. Ai është i pranishëm. Ai është aq miqësor sa që mbetet me ne edhe në lindjet tona të sërishme. Mirëpo, Ai pretë ta shohë momentin se kurrë do t'i drejtohemi , Ai është aq i mëshirshëm sa që kurrë nuk na harron edhe pse ne Atë mund ta harrojmë. Nëse i biri e harron të atin, i atin kurrë nuk e harron të birin. Po kështu, Perëndia - i ati suprem i të gjithëve, kurrë nuk do të na braktisë. Ne mund të kemi forma trupore të ndryshme, mirëpo ato janë vetëm palltot dhe këmishat tona. E tërë kjo nuk ka asgjë të përbashkët me personalitetin tonë të vërtetë. Personaliteti ynë i vërtetë është shpirti i pastër dhe ky shpirt i pastër paraqet grimcë e pjesëz përbërëse të Perëndisë. Ekzistojnë 8,400,000 lloje të jetës. Biologët dhe antropologët nuk mund te të na thonë saktesisht se sa lloje të gjallesave jetësore kemi, por nga shkrimet e shenjta au
toritative i pranojmë këto të dhëna. Ekzistojnë 400,000 llojë të krijesave njerëzore ndërsa 8000,000 janë lloje tjera. Mirëpo Krishna Personaliteti Suprem i Perëndisë thotë se të gjithë : kafshët, njerëzit, gjysmëzotërat dhe zotërat të cilët e kontrollojn këtë botë materiale si dhe gjithë gjallesat e tjera janë bijtë e Tij.
I ati e jepë farën ndërsa e ëma e pranonë atë. Trupi atëherë merr formë sipas trupit të së ëmës. Dhe kur trupi është plotësisht i formuar, ai lirohet - qoftë nga macja, qeni, apo njeriu. Ky është proces i lindjes. I ati e jep farën dhe ajo bashkohet me dy lloje tajimesh në mitren e s'ëmës; natën e parë trupi shndërrohet në formë të kokrrës së bizeles. Pastaj, ai gradualisht zhvillohet. Zhvillohen nëntë zgavra : dy veshë, dy sy, zgavra e hundës, goja, kërthiza, penisi dhe anusi.
Sipas karmës së tij te fundit (ligjit të veprimit dhe të kundërveprimit), personi pranon trup që të kënaqet apo të vuajë. Ky është proces i lindjes dhe i vdekjes. Dhe pasi që te shuhet kjo jetë, trupi përsëri vdesë ndërsa shpirti është i detyruar që të hyjë në mitër të një nëne tjetër. Atëbotë krijohet nje lloj tjetër i trupit. Procesi i tillë quhet reinkarnim.
Duhet të jemi shumë të zellshëm sa i përket mundësisë që ta ndërpresim procesin e lindjes dhe të vdekjes së sërishme si dhe të ndërrimit të trupit. Ky është privilegji i krijesës njerëzore. Procesin e vazhdueshëm transformues të lindjes dhe të vdekjes mund ta ndalim. Dhe sërish të fitojmë formën e vërtetë shpirtërore, përplotë lumturi, bekim, dituri dhe përjetshmëri. Ky është caku i evolucionit. Rasti i tillë nuk guxon të humbet. I tërë procesi i lirimit nga prangat e botës materiale fillon po kështu siç filluam ne me këndim dhe dëgjim. Dua të theksoj se ky proces i këndimit dhe intonimit të emrave të Perëndisë (Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama Hare Hare) dhe dëgjimi i shkrimeve të shenjta Bhagavad-gitës është po aq i vlefshëm sikur dhe shoqërimi trupor me Krishnën. E tërë kjo është e cekur në Bhagavad-gitë. Ky proces i këndimit quhet kirtan. Madje edhe nëse ndokush nuk e kupton gjuhën, prapë se prapë vetëm duke dëgjuar ai do të fitojë diçka hyjnore. Mir
ëqenja, të cilën e fitojmë në këtë rast, do ta drejtojë njeriun në jetën shpirtërore, edhe pse ai nuk i kupton të tëra këto - sepse ky proces është aq i fuqishëm.
Ekzistojnë dy shkrime të cilat i përkasin Krishnës. I pari është Bhagavad-gita të cilin personalisht e shqiptoi Perëndia Krishna. Ndërsa shkrimi i dytë është Shrimad Bhagavatami. Ai flet për Krishnën. Edhe pse ekzistojnë dy lloje të Krishna kathave (bisedave për Krishnën) që të dyjat janë një lloj të fuqishme, sepse janë të lidhura me Krishnën.
Pasi që Bhagavad-gita është e shqiptuar në fushëbetejën e Kuruksetrës ca njerëz pyesin ç'kemi ne me atë fushëbetejë? Ne perpiqemi te zëmë dije nga domeni shpirtëror. Dhe pse do ta çanim kokën me atë fushëbetejë? Pasi që Krishna ishte i pranishëm në këtë fushëbetejë e tërë fushabeteja është e spiritualizuar. Mu sikur metali që bëhet i elektrizuar kur nëpër të kalon rryma elektrike, pokështu, kur Krishna është i interesuar për ndonjë gjë, ajo gjë pastaj bëhet e spiritualizuar. Përndryshe nuk do të kishte nevojë që të flasim për fushëbetejën e Kuruksetrës. Kjo është pra, plotfuqi e Tij.
Kjo plotfuqi është e përshkruar edhe në Shrimad Bha1gavatam. Ekzistojnë shumë Krishna katha. Letërsia e Vedave është përplot me to. Veda domethënë se ato janë Krishna katha. Shkrimet e shenjta, duke i përfshirë këtu edhe Veda-t, mund të na duken sikur të ndryshme njëra nga tjetra, por në të vërtetë të gjitha ato janë Krishna katha1 (biseda për Perëndian). Nëse, thjesht, i dëgjojmë bisedat e tilla për Krishnën, çka do të jetë rezultati i tërë kësaj? Pasi që biseda e tillë paraqet vibracion të pastër transcendental, rezultati i dëgjimit do të jetë vetëdija shpirtërore.
Për shkak të ndotjeve tonë materiale, gjatë shumë e shumë lindjesh kemi mbledhur gjëra të shumta, të padëshirueshme brenda zemrës sonë. E tërë kjo ndodhë gjatë lindjeve të shumta - jo vetëm në këtë të pranishëme por edhe në ato të kaluarat. Kur e hulumtojmë zemrën tonë përmes Krishna katha1-ve, atëherë ndyrësirat të cilat i mblodhëm do të jenë të pastruara . Dhe posa t'i pastrojmë këto ndyrësira, ne do të jemi të përforcuar në vetëdijen e pastër.
është mjaft vështirë që t'i çrrënjosim nga vetvetja të tëra këto emërtime të rrejshme. P.sh, unë jam indus. Nuk është lehtë që menjëherë të mendoj se nuk jam indus, por shpirt i pastër. Për askë nuk është detyrë e lehtë ndërprerja e identifikimit me emërtime të tilla trupore. Mirëpo nëse vazhdojmë të dëgjojme Krishna kathën kjo pastaj do të jetë shume lehtë. Provoni! Eksperimentoni! Do të shihni se sa lehtë do të liroheni nga tërë këto emërtime. Natyrisht se nuk është e mundshme që përnjëherë të pastrohen ndyrësirat nga mendja mirëpo që në fillim jemi të vetëdijshëm se ndikimi i natyrës materiale është dobësuar.
Natyra materiale vepron përmes tri forcave lidhëse (guna-ve) të saj: tipareve të mirësisë, pasionit dhe injorancës. Jeta në tiparin (gunën) e injorancës është e pashpresë ndërsa në pasion është materiale. Personi i cili është nën ndikim të tiparit të pasionit, e dëshiron këtë përjetim të rrejshëm të kësaj ekzistence materiale. Pasi që nuk e njeh të vërtetën, njeriu i tillë dëshiron ta shpenzojë tërë energjinë e tij trupore vetëm që të kënaqet në këtë botë materiale. Kjo paraqet tiparin e pasionit. Sa u përket atyre në tiparin e injorancës, ata nuk kanë as mirësi as pasion. Ata gjenden në errësirën më të thellë të jetës. Duke u mbështetur në tiparin e mirësisë, mund të kuptojë se paku teorikisht se kush jemi ne, ç'është kjo botë, kush është Perëndia dhe çfarë janë marrëdhënjet mes nesh. Ky pra është tipari i mirësisë.
Me dëgjim te Krishna katha-ve do të jemi të liruar nga niveli i pasionit dhe injorancës, dhe do të ngritemi në nivel te tiparit të mirësisë, kështu që, do të kemi dituri të vërtetë mbi atë se ç'jemi në të vërtetë. Injoranca ngjet me ekzistencën e kafshës. Jeta e kafshës është përplot vuajtje, mirëpo kafsha nuk di se vuan. P.sh derri. Natyrisht, këtu në New York nuk shohim asnjë derr. Mirëpo në fshatrat e Indisë ai mund të shihet. Oh, sa e mjerë është jeta e një derri i cili jeton në vend të ndyrë, gjithnjë i përlyer dhe duke ngrënë bajgë. Megjithatë, ai është i lumtur me mënyrën e tij të jetës, gjithnjë i zënë me marrëdhënje seksuale me dosën, dhe vazhdimisht duke u majur. Derri majet shumë për shkak të frymës së kënaqësisë që ka në natyrën e tij, ndonëse e tërë kjo për të paraqet kënaqësi shqisore.
Kur punojmë punë të rënda tërë ditën dhe natën, dhe pastaj bëjm marrëdhënje seksuale, me mendimim; " sa i lumtur që jam ". Ne s'guxojmë t'i gjasojmë derrit duke menduar gabimisht se jemi të lumtur. Kjo s'eshte lumturi! Mu lumturia e tillë në shkrimet e shenjta S2rimad Bha1gavatam është përshkruar sikur lumturi e derrit. Lumturia e vërtetë e njeriut është atëherë kur ai është i mbështetur në tiparin e mirësisë. Atëherë mund të kuptojmë se ç'është lumturia e vërtetë.
Nëse rregulisht, çdo ditë dëgjojmë Krishna katha1-t, rezultati i tërë kësaj do të jetë; e gjithë ndyrësira e grumbulluar në zemër, gjatë shumë jetërash, do të menjanohet, pra do zhduket. Pas kësaj do të vërejmë se injoranca dhe pasioni janë zhdukur dhe jemi të mëkëmbur në tiparin e mirësisë. Çfarë është pozita e tillë ?
Do të jemi të lumtur në të gjitha rrethanat jetësore. Kurrë nuk do të ndihemi te ngrysur. Në Bhagavad gitë thuhet se kjo gjendje e jona quhet brahma-bhu1ta dhe paraqet nivelin më të lartë të mirësisë. Veda-t na mësojnë që nuk jemi materje, por Brahmani, aham brahma1smi. Zotëri Sankara1ca1rja predikoi në botë këtë lajm të mirë se nuk jemi materia, por Brahman (shpirti). Kur vërtet arrijm realizim të tillë shpirtëror, atëherë simptomet tona do të ndryshohen. Shtrohet pyetja se çfarë janë këto simptome? Atëherë kur dikush të mbeshtet në vetëdijen e tij shpirtërore, më nuk do të lakmoj dhe te vuaj. Vuajtja paraqitet për shkak te humbjes, ndërsa lakmimi për shkak të fitimit. Këto dy sëmundje e karakterizojnë këtë botë materiale; lakmojmë për atë që nuk e kemi." Nëse i fitoj këto gjëra do të bëhem i lumtur." Po t'i kishim një mijë dollarë, dhe t'i humbnim në ndonjë mënyrë; pas kësaj do të vajtonim; " Oh, i humba." Kur lakmojmë të fitojmë para, edhe kjo paraqet mjerim dhe skamje. Kur vuajmë për shkak të humbjes, e
dhe kjo është skamje. Mirëpo, nëse gjendemi në nivel të brahma-bhu1tës, më nuk do të vajtojmë për asgjë, dhe as që do të lakmojme më. Me kriter të njëjtë do t'i vleresojme të gjitha gjërat dhe çdokë. Po të gjendemi në mes të rrëmujës dhe trazirave më të mëdha, ne nuk do të jemi të shqetësuar. Kjo pra paraqet tiparin e mirësisë.
Fjala Bha1gavatam, do të thotë shkenca për Perëndinë. Nëse njeriu bëhet i zellshëm dhe përparon në shkencën për Zotin së shpejti do të jetë i mëkvëmbur në nivel të brahma-bhu1tës. Nga pozita e tillë duhet vepruar sepse veprimi është i nevojshëm. Derisa ta kemi këtë trup material, ne nuk mundemi të pushojmë së vepruari, sepse një gjë e tillë nuk është e mundur. Mirëpo, duhet pranuar shkathtësinë e sistemit të Jogës, bile edhe duke kryer ndonjë punë të zakonshme në të cilën sipas fatit apo rrethanave do të ishim te ndërlidhur. S'ka dëm prej kësaj. Po supozojmë qe ndonjeri në profesionin e tij, duhet të gënjejë ose biznesi i tij s'mund te perparojë. E dimë se, të gënjesh, nuk është mirë, dhe sipas kësaj, mund të konkludojmë se puna e tillë nuk është e moralshme, prandaj duhet braktisur atë. Mirëpo, në shkrimet e shenjta, Bhagavad gitë, gjejmë udhëzim se nuk duhet braktisur punën edhe në këto raste. Edhe nëse do të gjendemi në pozitë të atillë, kur nuk do të mund ta mbajmë jetën tonë pa bërë ndonjë punë të pamo
ralshme, udhëzimi përsëri do të ishte i njëjtë; mos e braktis punën por mundohu ta fisnikërosh atë. Mirëpo, mund të pyesim, si fisnikërohet puna e tillë? Ashtu që, rezultatin e frytit të punës nuk duhet shfrytëzuar për vetën tonë, por duhet kushtuar Perëndisë.
Sukrita domethënë veprim religjioz, ndërsa duskrita veprim ateist. Kur gjendemi në nivelin material mund të jemi fetar apo ateist. Dhe ne do të ekzekutonim qoftë veprime religjioze apo ateiste ose do të kishim përzierje të tyre; religjioze dhe ateiste. Mirëpo Krishna na udhëzon që të veprojmë, me dituri, dashuri dhe përkushtim drejt Perëndisë. Çka do të thotë kjo? Kjo domethënë se ne jemi pjesë përbërëse e Perëndisë, dhe nuk jemi ky trup material por në të vërtetë, shpirti i mbyllur në të. Nëse e vërtetoni prejardhjen tuaj amerikane, hinduse, etj, atëherë vërtetë do të jeni vetëm në nivel material. Rruga e vërtetë do të ishte ajo kur do të zbulonim se ne nuk jemi ky trup, qoftë edhe amerikan apo indus, por vetëdije e pastër, pra shpirti. Duke menduar; unë jam e nënshtruara vetëdije e vetëdijes supreme, me fjalë tjera unë jam shërbëtor i Perëndisë. Ai është vetëdija supreme ndërsa unë jam shërbëtor i Tij. Kështu, sipas kuptimit tonë, fjala i nënshtruar do të thotë shërbëtor.
Ne, zakonisht nuk e kryejmë punën e shërbetorit ne raport me Perëndinë. Në realitet, askush nuk dëshiron të jetë shërbëtor, por të gjithë kemi dëshirë të bëhemi zotërinj, sepse që të jesh shërbëtor nuk është mjaft joshëse.Mirëpo të bëhësh shërbëtor i Perëndisë nuk eshte njëjtë. Nganjëherë shërbëtori i Tij bëhet zotëri i Tij. Pozita e vërtetë e qenjes së gjallë është përkushtimi i shërbimit ndaj Perëndisë. Mirëpo në Bhagavad gitë vërejmë shembull të atillë kur personalisht Zoti Krishna i kushtoi shërbim mikut të Tij Argjunës. Argjuna ishte i ulur në karrocën luftarake ndërsa Krishna gjendej para tij dhe drejtonte karrocën. Argjuna nuk është pronar i kësaj karroce, mirëpo kur shikojmë nivelin shpirtëror ne nuk duhet të anojmë drejt pikëpamjes materiale të marrëdhënjes. është vërtetë se të gjitha marrëdhënjet të cilat i përjetojmë në këtë botë materiale, gjithashtu ekzistojnë edhe në botën shpirtërore, mirëpo dallimi është se të gjitha këto marrëdhënje në botën shpirtërore janë burimore dhe të spastruara ng
a materja. Prandaj, janë të pastërta dhe transcendentale. Pra janë të natyrave te ndryshme. Ashtu siç përparojme në njohjen tonë mbi konceptin shpirtërore të jetës, ne mund të kuptojmë se çfarë është pozita e vërtetë në botën shpirtërore.
Këtu Perëndia na drejton në Budhi-yogë. Budhi-yoga do të thotë të kemi vetëdije të plotë për atë se nuk jemi ky trup material; kur veprojmë me njohuri të tillë, mund të arrijmë deri në konkludim se nuk jemi ky trup - por vetëdije e pastër. Ky është fakt. Duke vepruar në nivel të tillë të diturisë, atëherë do të jemi në gjendje që t'i tejkalojmë rezultatet e veprimeve të dobishme apo të dëmshme. Ky është pra niveli transcendental.
Kjo domethënë se veprojmë në llogari të tjetrit, pra në llogari të Perëndisë. Dhe nuk jemi të nënshtruar nga humbja apo fitimi. Kur fitojmë nuk guxojmë të krenohemi me fitim. Sepse e dimë se kujt në të vërtetë i takon ky fitim- pra i takon Perëndisë. Ndërsa kur humbim, duhet të dimë se nuk jemi përgjegjës për këtë. Kjo është punë e Perëndisë. Vetëm duke vepruar kështu ne do të jemi të lumtur. Këtë duhet praktikuar: çdo gjë në llogari të Perëndisë. Natyrën e tillë tanscendentale duhet praktikuar. Dhe kjo paraqet mjeshtëri e ekzekutim të punës në rrethanat e tanishme. Në momentin kur veprojmë në nivel trupor të vetëdijes, do të jemi të robëruar nga pasojat e punës sonë. Mirëpo, kur veprojmë me vetëdije shpirtërore, ne nuk do të jemi të robëruar nga veprimet religjioze as nga ato mëkatare. Kjo është teknikë.
Manisinah - kjo fjalë është shumë e rëndësishme. Manisin domethënë i mençur. Përderisa njeriu nuk është i mençur, ai nuk mund të kuptoj se nuk është trupi. Mirëpo kur njeriu është i mençur, atëherë ai mund të konkludoj: " Me të vëretë unë nuk jam ky trup, unë jam vetëdija." Ndonjëherë gjatë pushimit mund të analizojmë kështu: "Ky është gishti im, dhe kjo është dora ime. Ky është veshi im, ndërsa kjo është hunda ime. Të gjitha këto janë të mijat, por ç'jam unë, ç'jam unë? Nevojitet vetëm pak mençuri. Të gjitha janë të mijat - sytë, gishtërinjte, duart, etj. E imja, e imja por ç'jam unë? Kjo unë është vetëdija, vetëdija në të cilën mendoj: " Kjo është e imja " .
Nëse vërtet nuk jam ky trup, pse atëherë të veproj për të? Duhet të veproj për vetën time. Si mund të veproj për vete? Çfarë është pozita ime? Unë jam vetëdija. Mirëpo çfarë lloji i vetëdijes? Vetëdija e nënshtruar ! Unë jam pjesë e vetëdijes supreme. Dhe çfarë duhet të jetë aktiviteti im? Aktiviteti im do të jetë i drejtuar nga vetëdija supreme, sikur që në një shtet, kryetari është vetëdija supreme. P.sh, në kryesi të shtetit të gjithë veprojnë nën direktivë të kryetarit, dhe kështu askush nuk jep përgjegjësi, kur i ekzekutojne detyrat e dhëna, qofshin ato detyra religjioze apo ateiste nuk duhet bërë merak. Po kështu, në ushtri oficeri urdhëron, ndërsa ushtari duhet të zbatoj urdhërin. Ai nuk e shqyrton urdhërin se a është religjioz apo ateist. Kjo nuk është me rëndësi. Ai thjesht duhet të veprojë, dhe kështu ai bëhet ushtar i mirë. Kur vepron në këtë mënyrë, ai edhe shpërblehet, duke fituar mirënjohje dhe nderim. Mirëpo ushtari nuk mërzitet. Komandanti i thotë:" Shko dhe vetëm vrit armiq ", dhe pas kësa
j ai do të shpërblehet. Por, a mendoni se ndokush është shpërblyer për vrasje? Jo - kjo është për hir të ekzekutimit të urdhërit.
Po kështu kemi situatë të tillë kur Krishna e udhëzon Argjunën. Krishna është vetëdija supreme . Ndërsa ne jemi vetëdija përbërëse e vetëdijes supreme. Prandaj detyra jonë është që të veprojmë sipas vetëdijes supreme. P.sh, dorën tonë e konsiderojmë sikur pjesë të trupit. Mirëpo ajo lëvizë në mënyrë të pavarur." Po sikur të urdhëronim - le të lëvizë dora . Le të lëvizin këmbët. Le të hapen sytë dhe le të shikojne ". Kështu ne urdhërojmë ndërsa këto pjesë veprojnë. Kështu edhe të gjithë ne jemi pjesë përbërëse të Perëndisë. Dhe kur mësohemi se si të lëvizim dhe veprojmë në harmoni me vetëdijen supreme, atëherë do të jemi transcendentalë ndaj tërë këto këtyre veprime religjioze apo ateiste. Kjo është teknikë. Çfarë do të jetë rezultati i teknikës së tillë? Do të lirohemi nga robëria e lindjes dhe e vdekjes . Nuk ka më as lindje as vdekje.
Shkencëtarët bashkëkohorë dhe filozofët, nuk mendojnë për këto katër probleme jetësore: lindjen, vdekjen, sëmundjen dhe pleqërinë. Ata i lanë anash këto probleme dhe thonë." Le të jemi të lumtur! Të kënaqemi në këtë jetë!" Mirëpo, jeta e njeriut është e krijuar për lirim nga robëria e shkaktuar nga lindja, vdekja, sëmundja dhe pleqëria. Dhe nëse civilizimi i sotëm bashkëkohor nuk gjen zgjedhje për këto katër probleme, atëherë ky nuk është civilizim njerëzor. Civilizimi njerëzor është i dedikuar për zgjidhjen e plotë të këtyre problemeve.
Në Bhagavad gitë Perëndia Krishna thotë: karama-jam buddhi-yuktah. Karma-jam domethënë se "çdo veprim sjellë edhe kundërveprimin." Kështu nëse ndokush vepron dëmshëm, atëherë do të pësojë reakçioni i dëmshëm. Mirëpo, veprimi qoftë i mirë apo i keq, në përgjithësi paraqet vuajtje. Nëse supozojmë se me ndihmën e veprave të mira në jetërat e mëparshme tani kemi pranuar një lindje të mirë, me formë të bukur të trupit dhe arsim të lartë. Edhe pse të gjitha këto i kemi, - kjo nuk do të thotë se jemi të liruar nga dhimbjet materiale. Këto dhimbje janë lindja, vdekja, sëmundja dhe pleqëria. Edhe nëse jemi të pasur, te bukur, intelektualë dhe të lindur në familje aristokrate. Ne përsëri nuk mund t'i ikim vdekjes, sëmundjes dhe pleqërisë.
Prandaj, nuk do të duhet të merremi me vepra religjioze apo ateiste, por vetëm me aktivitete transcendentale. Vetëm këto aktivitete mund të na shpëtojnë nga robëria e lindjes, vdekjes, sëmundjes dhe pleqërisë. Ky duhet të jetë drejtimi ynë. Nuk duhet lakmuar për gjërat e mira apo të keqia. Supozojmë se ndokush vuan nga ndonjë sëmundje. Ai gjendet i shtrirë në shtrat, dhe ushqehet me ndihmen e të tjerëve, me vështiresi i kryen nevojat fiziologjike, dhe vazhdimisht merrë barëra të hidhura. Infermieret e mbajnë të pastër; përndryshe do t'i vinte era e pakëndshme. Deri sa ndodhet në këtë gjendje ca miq e vizitojne dhe e pyesin si e ndien veten. "Mirë ndihem. " Por me të vërtetë çka është këtu e mirë? I shtrirë në shtrat, duke marrë lloj lloj barërash të hidhura, në pamundësi të lëvizë! Mirëpo, edhe pse ndodhet në pozitë të këtillë ai përsëri thotë:" Mirë jam." Nëse mendoni kështu edhe në konceptin tonë material të jetës: "Oh, sa i lumtur që jam ", kjo është marrëzi. Nuk ka lumturi në botën materiale. është e pa
mundur lumturia në botën materiale. Në këtë gjendje, ne vërtetë nuk e njohim lumturinë. Prandaj është përdorur fjala manis3in3ah - i mençur.
Kërkojmë lumturi me ndihmen e gjërave artificiale, por sa zgjatë e tërë kjo? Në realitet e dimë se nuk do të zgjasë shumë dhe sërish do të jemi të pikëlluar. Mund te supozojmë se me dehje do të jemi të lumtur, mirëpo sa do të zgjatë kjo lumturi dhe a është e vërtetë? Natyrisht se nuk është e vërtetë. Të supozojmë se kemi humbur vetëdijen nga kloroformi dhe nuk ndiejmë dhimbje gjatë operimit. E tërë kjo nuk është natyrore, por artificiale. Mirëpo ekziston lumturia e vërtetë, jeta e vërtetë.
Siç na udhëzon Sri Krishna në Bhagavad gitë, njeriu i mençur nuk e pranon frytin e punës së tij, duke qenë i themeluar në vetëdijen e pastër. Rezultati i tërë kësaj është lirimi nga robëria e lindjes, vdekjes, sëmundjes dhe pleqërisë. Kjo liri paraqet bashkim me personin suprem, Krishnën, rezervoarin e kënaqësisë, lumturisë dhe bekimit të përhershëm. Kjo paraqet lumturi të vërtetë për të cilën jemi të krijuar.
MEDITIMI
Sot fjala meditim është mjaft e përhapur, në perëndim praktikohen metodat e ndryshme të meditimit sipas principeve të jogës; astanga, hatha, jnana, raja, etj. Mirëpo, nga shkrimet e shenjta Veda, mësojmë se këto metoda në këtë epokë (Kali Juga) nuk janë të zbatueshme për arsye të shumë faktorëve- kohëzgjatja e shkurtër e jetës së njeriut, mos ekzistimi i kushteve adekuate, njeriu duhet shkuar në vend të vetmuar Himalaje dhe te jetoj sikur joginët mistikët e shenjtë, të përballoj vështirësi të ndryshme si agjirimin me vite, të largohet plotësisht nga jeta shoqërore.
Te gjitha këto parime të jogës janë praktikuar në epokat e mëparshme kur njeriu jetonte një mijë e më tepër vite. Sot, një gjë e tillë është e pamundur. Në epokën e Kali-jugës, epokën e grindjeve dhe hipokrizive, vedat na japin një metodë shumë të lehtë pa rregulla të rënda. Kjo është metoda e këndimit dhe intonimit të maha-matrës. Nuk detyroheni të shkoni në Himalaje, të largoheni nga shoqëria, të zbatoni agjërim etj. Ky lloj i mantra-meditimit praktikohet në çdo vend dhe çdo kohë; në shtëpi, punë, automobil, në park, plazh, etj.
Ekzistojnë dy mënyra themelore-këndimi dhe intonimi. Meditimi personal është intonim i maha-mantrës, në japa (një lloj tespish). Ndërsa këndimi në grup, ku njëri prin ndërsa të tjerët përsërisin, quhet kirtan. Kirtani, zakonisht përcillet me instrumente të ndryshme muzikore. Të dy metodat e meditimit janë të volitshme dhe rekomandohen për këtë kohë.
