Re: Keni frike nga vdekja?
Vdekja - trillimi më i madhë
Një njeri - po vdiste një njeri; ishte mjaft plak, e kishte jetuar të vetën dhe as që kishte nevojë të brengosej për vdekjen. Ishte koha e perëndimit të diellit. Nata lëshohej ngadalë anëkënd. Njeriu hapi sytë dhe e pyeti gruan, e cila i qëndronte pranë, nga ana e djathtë e krevatit: "Ku është djali i madh?"
"Ai është ulur pranë teje. Mos u brengos për të, mos u brengos për asgjë. Ti vetëm qetësohu dhe lutu!"
Mirëpo njeriu sërish pyet: "E ku është djali i dytë?"
Ai është afër të madhit" - ia kthen ajo. Plaku, i cili ishte buzë vdekjes, provon që të ngritet nga shtrati. Gruaja e pyet: "Çbën ashtu?". Ai i përgjigjet: "Shikoje ku e kam djalin e tretë". Gruaja dhe djemtë për një çast menduan se sa dashuri ndien ai për ta. "Edhe unë jam këtu, baba. Ti, vetëm qetësohu, të gjithë ne jemi këtu". Plaku vazhdon pa e zgjatur: "Të gjithë rrini këtu dhe kërkoni nga unë të qetësohem! E kush punon në dyçanin tonë?"
Në momentin e vdekjes ai brengoset për dyçanin e tij. Vdekja sjell në sipërfaqe të gjitha vetit tua themelore.
Një njeri po ashtu vdiste, ishte mjaft i pasur. E gjithë familja i qëndronte pranë. Befasisht djali i madh e pyet: "Ç'do të bëjmë kur të vdes? Duhet ta gjejmë një veturë që ta dërgojmë në varr". Djali i ri tha: "Ai gjithmonë ëndërronte "Rols Rojsin" ose "Fordin". I madhi ia ktheu me të shpejtë: "ti ende je i ri dhe nuk i kupton mirë këto gjëra. Trupi i vdekur nuk mund të bartet dosido. Unë e njoh një njeri që ka traktor dhe me të do të ishte më lehtë e më lirë." I riu nuk mund të përmbahet: "Unë nuk mund t'i toleroj gjitha këto marrëzira. Nuk është e nevojshme që të brengosemi për "Rols Rojs", "Ford" apo traktor. Mos e dërgojmë në kurorëzim? Ai duhet të varroset. Ne do ta gjuajm nga shtëpia në vendin ku hidhen mbeturinat. Shërbimi komunal mbi transportin e mbeturinave do ta merr menjëherë, dhe ne nuk do të kemi kurrëfar shpenzimesh." Në atë çast plaku i hapë sytë dhe shpërthen: "Ku i kam këpucët?" Ata e pyesin me habi: "Ç'të duhen këpucët, ti vetëm qetësohu!" Mirëpo plaku ngul këmbë. Djalit të madh nuk i durohet: "Ai është kokëfortë. Ndoshta dëshiron të vdesë me këpucë? Silljani këpucët!" Pasi ia mbathën ato, plaku thotë: "S'duhet të brengoseni për shpenzimet përderisa më ka mbetur edhe pak jetë. Do të shkoj vet deri te varri. Shihemi atje! Do të vdes pikërisht në varr. Më lëndon ekstravaganca e juaj. Unë vetëm kam ëndërruar "ROJS ROJSIN". Të ëndërrosh nuk kushton shtrenjtë". E thënë e bërë, dhe plaku shkoi te varezat. Pas tij shkuan edhe djemtë, të afërmit dhe shokët. Dhe saktësisht me të mbërrirë në vareza, plaku vdiq: Kështu i kurseu paratë.
Ideja e fundit e njeriut, që manifestohet në momentin e vdekjes, është karakteristikë për tërë jetën e tij, religjionin e tij. Djaloshi shkoi me të atin në kopshtin zoologji, ku e panë një luan të tërbuar në kafaz. Djali u frkua së tepërmi. Ai s'kishte më shumë se nëntë vjet. Sakaq e pyeti të atin: "Baba, nëse rastësisht ky luan del nga kafazi dhe të vërsulet ty, a mund të më tregosh se me cilin autobus mund të kthehem në shtëpi?" Në gjendje të tillë ai parashtroi një pyetje relevante. Ai asq ë mund të marr me m3end se nëse diçka e tmerrshme i ngjet t'etmund t'i ngjaj edhe atij poashtu; mirëpo nëse i ngkjet vetëm t'et dhe ai mbetet gjallë, atëherë ai duhet të dij numrin e autobusit që të kthehet në shtëpi. Njohuria mbi vdekjen befasisht heq të gjitha maskat, hipokrizitë, dhe ti për një çast bëhesh i vetëdijshëm se je vetëm dhe se raportet tua me të tjerët janë vetëm një mashtrim, një mënyrë që të harrosh vetminë tënde -nganjëherë madje edhe krijon familje vetëm që të mos ndihesh i vetmuar. Por, ja që vdekja zbulon çdo gjë. Ti do të vdesësh vetëm, si i huaj, pa emër, pa autoritet, pa respekt, pa fuqi, i zhveshur i tëri.
Koha është diçka që nuk mund të ngdalet, diçka që nuk mund të mbrohet, që nuk mund të kthehet. Ajo është njëdimenzionale. Nujë ditë e gjithë rëra do të bie në orën e rërës dhe ti bëhesh i zbrazur. Për këtë dhe vdes. Interesohu më tepër për vdekjen (kohën). Ajo ndodh pikërisht tash dhe këtu. Kur njëherë fillon të mirresh me të, atëherë edhe vetëdijësohesh për vdekjen.
Ta duash jetën është epsh i thellë, ndërsa të jesh i gatshëm për vdekje, me domosdo është jo e natyrshme. Dhe vërtet vdekja është gjëja më e natyrshme në botë. Ajo është shumë më e rëndësishme se jeta. Jeta, thjeshtë është sipërfaqësore. Vdekja është shumë e thellë. Përmes vdekjes ti arin në jetën e vërtetë... përderisa përmes jetës ti arrin vetëm deri në vdekje dhe asgjë më shumë.
Nga "Vdekja -trillimi më i madhë"
UHET TE JETE ME MIRE PAS VDEKJES PASI TE GJITHE ATA QE KANE SHKUAR NUK JANE KTHYER ME MBRAPSHT!