Re: Kampione i Shqiperise 2003-2004 ? ??
KOMBETARJA :
Drama tronditëse në dy akte e Kombëtares
Endrra e shuar e një mbrëmjeje të pranverës...
* Kur Kombëtares i mungojnë pesë titullarë: Tare, Lala, Beqiri, Rraklli e K. Duro!
* Dhe jo vetëm këta!
Ka qenë si një prelud simfonie. Ka qenë një mbrëmje e pranverës. 29 mars 2003. Në Shkodër. Vepra e fundit e presidentit të vrarë të Vllaznisë, Myftar Çela, njeriu që e thirri Kombëtaren e Shqipërisë për të triumfuar mbi një prej më të mëdhenjve të Evropës, Rusisë gjigante. Ishte 3-1 për Shqipërinë e vogël. Mbrëmja fantastike e Stadiumit "Loro Boriçi". Endrra e një mbrëmjeje të pranverës. Mandej, kur ka ra nata çuditërisht e gjatë e atij marsi mbi Qytetin e Veriut që festoi gati deri në mëngjez, mbërriti dita e kthjellët dhe realiteti i mveshur gjithnjë me ekstazën e një ëndrre, që nuk u bë kurr realitet.
Pesha e atij 29 marsi 2003 në të vërtetë u ndie edhe dy herë të tjera mbi supet hijerandë të dy stadiumeve modernë të Evropës, atij "Landsdowne Road" të Dublinit dhe atij "Stade de Genéve" të Gjenevës. Ajo desh të shndërrohej në realitet. Thuajse ia arriti teksa tronditi për 90 minuta krenarët e Evropës pranëbritanike dhe asaj alpine zvicerane. Prej Shqipërisë së vogël. Për të cilën fati mbeti po i vogël. Qenë dy humbje magjithate, dy dënime të pamëshirshme dhe ndoshta jo aq të drejta. U duk sikur ëndrra dhe realiteti po mplekseshin midis vedi në një luftë dinake, të fshehtë, enigmatike. Ndërkaq, në mbrëmjen e së shtunës të 6 shtatorit 2003, në Stadiumin "sovjetik" të Gjeorgjisë, papritmas lufta mbaroi. Triumfoi ëndrra që nuk u bë një realitet. Dhe?
"Lufta për vendin e fundit!"
Titulli im i vjetër, i konsumuar, të cilin jam i detyruar ta nxjerr nga arkivi. Për Kombëtaren e Shqipërisë nuk ka një simfoni. Ka vetëm dramë. Kësaj radhe me dy akte. Njëri u luajt në Stadiumin "sovjetik" "Paichadze" të Tbilisit. Akti tjetër do të luhet nesër në atë "Qemal Stafa" të Tiranës. Do t'i ndjekim hap pas hapi zhvillimet e kësaj drame përmes ngjarjeve të këtyre dy akteve.
Akti i parë: në Tbilis, Gjeorgjia - Shqipëria 3-0!
Nuk është hera e parë që Shqipëria kalamendet në ëndrra të bukura futbolli. Më 1965 ajo ka barazuar 1-1 me Irlandën e Veriut të George Best të 'Manchester United'. Dhe mandej ka shkuar dhe është shkatërruar 6-0 në Gjermani. Më 1967 ka barazuar 0-0 me Gjermaninë e Helmut Shenit dhe mandej për tre vjet rresht shteti i vet nuk e ka lënë as të luajë dhe as të ëndërrojë. Më 1971 ka fituar 3-0 me Turqinë, po pas saj ka humbur 4 herë rresht. Kur ka filluar më 1980 me fitoren 2-0 kundër Finlandës, mandej ka humbur 9 herë rrjesht! Më 1985 pasi ka barazuar 2-2 me Poloninë e Bonjekut dhe ka fituar 2-0 me Belgjikën e Schifos, flatrat e saj janë shpalosë në ëndrrën më të bukur të futbollit, çka mund ta çonte deri në finalet e Meksikës. Por mbas saj ka shkuar dhe është shkërmoqur 2-0 në "Olimpikun" e Athinës. Qysh atë ditë, për një kohë të gjatë, Shqipëria nuk ka pasë më ëndrra. Derisa te e vona shfaqen si me magji ajo e Hannoverit 3-4 me Gjermaninë më 1997 dhe ëndrra nordike e Norvegjisë, 2-2 më Oslo më 1998, me golat vrasës të minutave 90 apo 88!
Dhe pas pesë vjetëve në një realitet të ftohtë akull, vjen ëndrra e fundit, ajo e 29 marsit 2003 në Shkodër e cila i blatoi Kombëtares stadiumin dhe publikun fantastik që i mungonte. Dhe Shqipëria - Rusia 3-1 nën interpretimin teutonik të një gjermani me vështrimin si të personazheve të dramave "tragjike" të lashtësisë: Hans Peter Briegel!
Dhe vetëm kaq deri të shtunën e 6 shtatorit 2003, kur Gjeorgjia, e cila ka fituar 5 herë ndër 6 ndeshje me Shqipërinë, shkatërron ëndrrën dhe i rikthen shqiptarët në realitetin e tyre: 0-3! Shqipëria ka humbur 37 herë me 3-0 e përtej!
Ky është akti i parë i dramës më të fundit të Kombëtares shqiptare. Zhvillimet dramatike të saj qenë tejet të shpejta dhe konflikti u zhvillua menjëherë, brenda 40 minutash: nga minuta 9 te ajo e 42-të. Këtij akti nuk mundi t'i bënte ballë asnjë personazh i Kombëtares Shqiptare. Ngaqë përveç të tjerave, dramës iu mungonin jo pak por plot pesë personazhe të ëndrrës së Shkodrës: Tare, Lala, Beqiri, Rraklli e K. Duron! Dhe ndoshta ajo çka po shihej në skenën e ftohtë, thuajse me një dekor vetëm bardhezi të Tbilisit, nuk dukej të ishte më një konflikt. Ishte një lloj dorëzimi spektakolar përballë kushteve që i vinin përpara pa mëshirë personazhet kundërshtarë të Gjeorgjisë. Ndonëse Shqipëria kishte në stadium futbollistë profesionistë të Evropës, të cilët nuk ishte hera e parë që papritmas shndërroheshin në amatorë të Shqipërisë.
Nuk mund të harroj diçka që kam parë në mjedisin e Hotelit "Movenpick" të Gjenevës para ndeshjes me helvetikët. Një zhurmë dhe eufori e paparë, një lëvizje e marramendje, një mpleksje me tifozë, lojtarë, trajnerë, zyrtarë. Një zhurmë e panevojshme dhe shpengim tipik ballkanik. Në fund të hollit trajneri Briegel dhe ndihmësi i tij Roos të ulur, disi të vetmuar, disi të pafuqishëm. Kam ikur shpejt, i vetëm, dhe kam gjetur një restorant të qetë në një vilë çuditërisht modeste, por plot gjelbërim të rrethinave të Gjenevës. Skuadra vinte nga ndeshja e mrekullueshme e Irlandës. Që në fund të fundit, kishte qenë një humbje. Dhe shkonte tek ajo po aq e mrekullueshme e Zvicrës, që po ashtu kishte qenë një humbje.
Nga çka vinte ky mjedis i zhurmshëm para ndeshjes? Prej euforisë? Prej vetëkënaqësisë? Dhe mandej ndeshja e madhe e "Stade de Genéve". Dhe humbja thuajse e pamerituar. Prej fatit? Prej ligjit të më fortit?
Dhe prej këtej drejtpërsëdrejti te melodramat e Bullgarisë (0-2) dhe asaj të Maqedonisë (1-3) për të mbërritur te drama e pamëshirshme e Tbilisit.
Kurrsesi një profesionist nuk mund të sillet asisoji, siç u sollën me radhë në Tbilis protagonistët tonë, prej një Geri Çipi e deri te një Ervin Skela e Alban Bushi. Dhe 3-0 prej Gjeorgjisë, e cila në renditjen e FIFA-s zë vendin e 91-të, pra 2 shkallë më poshtë se Shqipëria! Kjo është drama mbi rezultatin e së cilës më fort se asgjë, më duket se qëndron shkërmoqja e Kombëtares, mungesa e reagimit, në mos gabofsha, deri edhe "indiferentizmi" ndaj një detyre që papritmas të duket se nuk është e jotja.
Ky qe akti i parë i dramës më të fundit shqiptare të Kombëtares së futbollit, që e çoi ate menjëherë në vendin e fundit në Grupin 10 të EURO 2004, ndonëse deri në orën 20.00 të mbrëmjes së Tbilisit, të paktën teorikisht, ende ishte pretendente për vendin e dytë në grup, arritje që do të mund ta çonte deri në Play - off, ndonëse kishte zhvilluar ndeshje të shkëlqyera, ndonëse Portugalia e fuqishme e kishte thirrur për një ndeshje miqësore, ndonëse kjo ishte skuadra kombëtare më e fortë në barazpeshën e saj tekniko-fiziko-taktike, që Shqipëria kishte patur ndonjëherë.
Ishte Shqipëria e parë, e cila në ndeshjet kualifikuese të një Evropiani e Botërori u drejtua nga dy trajnerë të huaj që vinin nga shkollat më të përparuara evropiane, siç janë ajo italiane dhe gjermane. Dhe që përfundon me dramën e këtyre dy akteve të funndit që japin verdikte të pamëshirshme. Dhe pyetjet që vërshojnë:
- Pse nuk desh të luante Shqipëria në Gjeorgji?
- A e shkatërruam ne Briegelin e Gjermanisë apo na shkatërroi ne Briegeli i Gjermanisë?
- Mos e kanë fajin paratë?
- Kur humb 5 herë rresht, çfarë ka?
- Çka na e prishi më fort këte Kombëtare të bukur që patëm?
- A do ta kemi përsëri?
Dhe... "Lufta për vendin e fundit?"
Shumë konkluzione do të mund të nxirren vetëm pas ndeshjes së nesërme, pasi të marrim vesh nëse do të jemi të fundit apo të parafundit, nëse do të zhvillojmë një ndeshje spektakolare apo drama me aktin e saj të dytë do të jetë po aq e pamëshirshme edhe mbrenda në Tiranë.
Dhe vetëm mandej do të mund të flasim plotësisht qartë, do të mund të konkludojmë se përse në ndeshjen me Gjeorgjinë nuk patëm pesë titullarë të famshëm të ndeshjes me Rusinë, mungesa e të cilëve doemos që ka qenë vendimtare: Lala, Beqiri, Duro, Tare dhe Rraklli! Futbolli gjithmonë është i varur prej të imtave të tij. Dhe e them plot forcë konkluzionin e parë teknik: mungesa e këtyre pesë titullarëve qe përcaktuese, jo thjesht në humbjen dramatike me Gjeorgjinë, por mbi të gjitha, në vetë shkërmoqjen e ëndrrës së pranverës së Shkodrës. Shqipëria është shumë e vogël për të rezistuar edhe me mungesa kësisoji. Dhe pesë titullarët e sensacionit me Rusinë, nuk munguan papritmas, por mospraninë e tyre e sollën sa rastësitë po aq dhe miqësoret që gjithmonë e shkatërrojnë Shqipërinë, duke ia humbur përherë bashkësinë e mendimit dhe qëndrueshmërinë e 11-shit titullar para ndeshjeve të mëdha kualifikuese.
Mënjanimi i Shqipërisë nga ëndrra e një kualifikimi të mundshëm evropian, u realizua thuajse identik me ate të 20 vjetëve më parë nga mbrëmja vrasëse e Athinës. Kësaj here qe mbrëmja shkatërruese e Tblisit të Gjeorgjisë. Atëbotë, teksa kam qenë i pranishëm në Stadiumin Olimpik të Athinës, gjej me këte të Tbilisit - ku nuk isha, por që e pashë në një transmetim tejet amator në TV - shumë gjëra të përbashkëta: eufori, amatorizëm dhe për çudi pak mendjemadhësi, mandej frikë dhe pasiguri e gati indiferencë së bashku. Madje qysh nga minuta e parë e deri në fund. Dy ngjarjet nuk më ngjasojnë vetëm në një dukuri: ata të vitit 1985, ishin amatorët profesionistë të Tiranës, ndërsa këta të 2003-shit janë profesionistët amatorë të Evropës, të cilët interpretuan më keq se amatorët e Tiranës. Në aktin e parë të dramës së tyre ata nuk qenë personazhe, por figurantë.
Nuk e marrim më mend se çka do të jetë akti i dytë i dramës së tyre që luhet nesër mbrëma në Tiranë. Vetëm mbasi të marrim vesh përfundimet, zhvillimet apo verdiktet e tij, do të mund të gjykojmë më në imtësi për gjithçka.
Tash për tash vetëm për një gjë jemi të sigurt: për shuarjen e ëndrrës së një mbrëmjeje të pranverës, asaj të 29 marsit 2003, vepra e fundit që na la presidenti i paharrueshëm Myftar Çela i Vllaznisë, njeriu që e thirri Kombëtaren e Shqipërisë për të triumfuar mbi një prej më të mëdhenjve të Evropës, Rusisë së dy kontinenteve...
'TEMA'
