Re: IRAQ
Robërit dhe frika nga torturat
Që kur vëllai i tij u shfaq ne televizionin iraken, Mark Young thotë së telefoni i shtëpisë nuk pushon së rëni. "Jemi si çdo familje tjetër në këtë këtë pozitë, duam vetëm që ai të kthehet në shtëpi shëndoshë e mirë", thotë ai. Zyrtarët ushtarakë thonë se Williams ka shërbyer në ushtri që prej 12 vjetësh, ka një grua, dy fëmijë dhe jeton në Fot Hood
--------------------------------------------------------------------------------
Steve MARSHALL, Tom VANDEN BROOK (USA TODAY)
Dy pilotët e helikopterit Apache, i cili u rrëzua gjatë luftimeve në jug të Bagdadit, ranë të hënën në duart e irakenëve, duke e çuar kështu në shtatë numrin e robërve amerikanë të luftës në Irak. Të dy amerikanët, që u shfaqën në televizionin shtetëror iraken duke pirë ujë, nuk folën para kamerave. Sipas televizionit, të dy personat, oficerë të shtabit të Ushtrisë janë identifikuar si Ronald Young, 26 vjeç nga Lithia Springs dhe David Williams, 30 vjeç nga Florida. Të dy banojnë në Fort Hood të Teksasit. Young hyri në uhtri tre vjet më parë, thotë i vëllai, Mark. "Hyri me dëshirën e tij në ushtri, pasi kishte dëshirë të fluturonte", tha Mark Young. Që kur vëllai i tij u shfaq ne televizionin iraken, Mark Young thotë së telefoni i shtëpisë nuk pushon së rëni. "Jemi si çdo familje tjetër në këtë këtë pozitë, duam vetëm që ai të kthehet në shtëpi shëndoshë e mirë", thotë ai. Zyrtarët ushtarakë thonë se Williams ka shërbyer në ushtri që prej 12 vjetësh, ka një grua, dy fëmijë dhe jeton në Fot Hood.
Young është beqar. Pas transmetimit të pamjeve të ekuipazhit të helikopterit, një folës iraken tha: "Këta dy pilotë janë tashmë të burgosur lufte dhe do të trajtohen si të burgosur lufte në përputhje me Konventën e Gjenevës. Ne si irakenë e respektojmë Konventën e Gjenevës dhe të drejtat e njeriut".
Komiteti i Kryqit të Kuq Ndërkombëtar tha të hënën se i ka kërkuar zyrtarisht autoriteteve irakene, leje për të vizituar të burgosurit e luftës, amerikanë dhe britanikë. Kjo lëvizje vjen pas kërkesave të ngjashme drejtuar Britanisë dhe SHBA-së në ditët e fundit lidhur me mijëra irakenë të kapur nga forcat e koalicionit. Të hënën nuk pati asnjë informacion lidhur me pesë amerikanët e kapur rob, pamjet e të cilëve, u shfaqën në televizionin satelitor arab Al-Xhazira. Të pestë ishin trupa të kompanisë 507 të ushtrisë amerikane. Ata morën një kthesë të gabuar në afërsi të Nasirias, një udhëkryq mbi lumin Eufrat, dhe u kapën rob në një pritë. Shtatë trupa të tjerë që ishin bashkë me ta, janë shpallur të zhdukur dhe konsiderohen të vdekur.
Identiteti i pesë ushtarëve që u nxorën para kamerave televizive u konfirmua nga të afërmit e tyre.
·Edgar Hernandez, 21 vjeç, nga Mission, Texas, është shofer i automjeteve të ndihmës. "Jam i sigurt se ishte i trembur", tha vëllai i tij, Joel.
·Joseph Hudson, 23 vjeç, nga Alamogordo, N.M., është mekanik i automjeteve. Është i martuar dhe ka një vajzë pesë vjeçe.
·Shoshana Johnson, 30 vjeç, nga El Paso, është guzhiniere në ushtri. Nënë e një fëmije.
·Patrick Miller, 23 vjeç, nga Park City, Kan., është i martuar. Ka dy fëmijë, një vajzë dhe një djalë.
·James Riley, 31 vjeç, nga Pennsauken, N.J., me nënshtesë amerikane dhe neozelandeze.
Ish-robërit e luftës në Irak thonë se robërit e parë të luftës së tanishme do të përballen me situata të vështira.
Steve Fennell, i cili përfaqëson 17 nga 23 amerikanët që u kapën rob në Luftën e Gjirit në vitin 1991, thotë se të gjithë klientët e tij janë rrahur dhe torturuar. Fennell ka ndër mend të hedhë në gjyq qeverinë irakene lidhur me këtë. Robërit e luftës kanë dyshime për burgun e sigurisë së lartë në "Bagdad Biltmore". Ata janë lënë në qeli të ftohta dhe kanë marrë vetëm si ushqim dy feta bukë dhe një filxhan çaj në ditë.
Robert Ëetzel, avioni i të cilit u rrëzua nga një raketë irakene më 17 janar të vitit 1991, natën e parë të Luftës së Gjirit, thotë se sekreti është të mbetesh me shpresë. Për Wetzel, i cili theu gjymmtyrët gjatë rrëzimit të avionit dhe gjatë periudhës së luftës qëndroi nëpër burgjet dhe spitalet irakene, kjo do të thoshte, të lutej, të kujtonte kohët e bukura dhe të përqëndrohej në martesën e ardhshme.
"Kam qenë përherë optimist", thotë Wetzel, 42 vjeç, pilot i aviacionit amerikan. "Gjërat shkuan më mirë kështu".
Një tjetër i burgosur i luftës së vitit 1991 përfundoi në duart e irakenëve pasi mori një rrugë të gabuar, ashtu si edhe kompania 507 e mirëmbajtjes e ushtrisë amerikane. "Eshtë fare e lehtë të humbasësh rrugën atje", thotë Melissa Coleman, 33 vjeçe, e cila qëndroi për 33 ditë në burgjet irakene. Coleman, nga San Antonio, tha se mbikëqyrësit e saj e kishin trajtuar mirë, duke i dhënë tre vakte në ditë dhe duke e lejuar të përdorte banjën. Por, familja e saj kishte parë ditë të këqija në atë kohë. "Atyre u thanë se më kishin prerë kokën", thotë ajo.
David Eberly, një tjetër rob lufte në Irak është dakort me këtë. "Ti e di se çfarë po bën. Por, familja jote jo". Maurice Sharp, kreu i ish-të burgosurve amërikane të luftës dhe rob gjatë luftës koreane thotë se çdo i burgosur reagon në mënyrë të ndryshme. "Zakonisht bëhesh i heshtur. Ke gjithnjë ndjesinë e mosbesimit që nga momenti kur kapesh deri kur kthehesh në shtëpi". "Trajtimi i tmerrshëm i robërve të luftës është mëse i zakonshëm", thotë Bruce Vandervort, redaktor i gazetës "Journal of Military History". Gjermanët dhe japonezë i trajtonin shumë keq robërit e luftës, sidomos në momentet kur dorëzimi i tyre ishte i afërt, thotë ai. Trupat të cilat përgatiten për të shkuar në luftë stërviten intensivisht për të shpëtuar dhe mbijetuar si dhe për udhëzimet se si duhet të sillen në rast se kapen rob. Nuk dihet nëse kompania amerikane e kapur rob është stërvitur për këtë.
Shumë robër lufte e përdorin stërvitjen me zgjuarsi për të shpëtuar nga mbikëqyrësit. Gjatë luftës së Vietnamit, kur vietnamezët veriorë e detyruan të jepte një intervistë të drejtpërdrejtë, oficeri i marinës, Jeremiah Denton, dërgoi mesazhin TORTURE me anë të alfabetit Mors. Robërit e luftës janë mësuar të përdorin aftësitë e tyre për të mbijetuar. U është dashur ta bëjnë këtë, pavarësisht mbrojtjes së shumëreklamuar që siguron Konventa e Gjenevës. Marrëveshja e parë në Gjenevë u nënshkrua në vitin 1864. Sipas kësaj konvente, të burgosurit e luftës duhen "trajtuar njerëzisht". Marrëveshja aktuale për të burgosurit e luftës, e miratuar në vitin 1949, specifikon se gratë duhen trajtuar me të gjithë kujdesin e duhur".
Kryqi i Kuq Ndërkombëtar ka shtuar kritikat për të dyja palët e përfshira në konfliktin aktual për lejimin e filmimit të të burgosurve për nevojat e medias. Por, për momentin, sipas Kryqit të Kuq, përparësi është të vizitohen të burgosurit e luftës nga të dyja palët.