"Arakasi," përsëriti ish-kortezania, vetullngrysur. "Çfarë shikon te mua? Ai është i zgjuar, pa dyshim, dhe mund të sjellë kë t'i dojë qefi në krevat."
Mara konsideroi me kujdes. "Mund të ofroj vetëm hamendje," tha me vonesë. "Besoj se sheh shpëtimin e tij tek ty. Një shërim, me fjalë të tjera, prej disa zhgënjimeve të jetës. Supozoj që dëshiron të të japë atë që nuk i dha dot familjes së tij: lumturi, siguri, dhe një dashuri që nuk blihet në pazar."
"Ti e gjete atësoj dashurie me Hakanun," tha Kamli me një ton akuzues.
Mara e detyroi veten mos të reagonte. "Pjesërisht. Te Hokanu gjeta mirëkuptim pothuajse të përsosur. E kam patur mikun e shpirtit. Tek një tjetër përpara tij gjeta dashurinë që besoj se ti mund ta zbulosh me Arakasin.
Se kë mund të sjellë në krevatin e tij nuk të them dot - të them të drejtën nuk kemi folur për oreksin e tij në këtë drejtim - po nuk është nga ata që i hapin ndjenjat kollaj. Arakasi të ofron një besim solemn, dhe nuk do e bënte kurrë, aq i përmbajtur sa është, po të mos mendonte që ti e meriton."
"Më duket se e admiron," tha Kamli.
"E admiroj." Mara pushoi për një çast ndërsa pranonte këtë të vërtetë. "Si një njeri me zgjuarësi të jashtëzakonshme, i cili e ka jetuar jetën si një lojë madhështore strategjie, ma merr mendja se iu desh kurajo pa masë për të hedhur atë hap, për të pranuar dhembshurinë. Megjithëse e ka ditur gjithmonë në ç'pozitë ishte, me aftësi për të paraprirë shumicën e veprimeve të të tjerëve, Arakasi është tani si një lundrues pa busull në një det të panjohur. I duhet të vizatojë vetë hartën që të gjejë rrugën për në port. Ka hedhur tej kompetencën për të gjetur veten. Për një njeri si ai, duhet të jetë vendimi më frikëndjellës që mund të imagjinojë. Po nuk e kam parë kurrë t'i shmanget sfidës, edhe kur të tjerë do e konsideronin të pamundur." Duke e parë drejt e në sy, Mara shtoi, "Këto fjalë nuk ia zënë dot vendin njohjes së atij vetë."
/pf/images/graemlins/smile.gif