Po të biesh drejt perimetrit të universit, do gjesh vallë një tabelë që thotë RRUGICË QORRE? Jo. Mund të shohësh diçka të fortë, të rrumbullakosur, ashtu si zoçka sheh vezën nga brenda. Dhe po të çash lëvozhgën, ç'dritë përmbytëse mund të ndriçojë përmes vrimës tënde në fund të hapësirës? Mund të hedhësh sytë jashtë dhe të zbulosh që universi s'është veçse një pjesë e një atomi në një fije bari? A mund të detyrohesh të mendosh se kur djeg një shkopth zhduk një përjetësi përjetësish? Që ekzistenca ngrihet jo në një pafundësi por një pafundësi pafundësish?
Ndoshta e pe ç'rol luan universi ynë - një atom në një fije bari. Ka të ngjarë që gjithçka shohim, nga virusi mikroskopik deri tek Nebula e largët e Kokës së Kalit, bëjnë pjesë në një fije bari... një fije që ekziston vetëm për një ditë a dy në një rrjedhje të huaj të kohës? Po sikur ajo fije të pritet nga kosa? Kur të fillojë të vdesë, kur kalbja të rrjedhë në universin tonë dhe në jetët tona, duke e bërë gjithçka të verdhë dhe kafe dhe të thatë? Ndoshta ka filluar të ndodhë. Themi që bota ka kaluar; mbase duam të themi që ka filluar të thahet.
Mendo sa të vegjël na bën ky koncept, kalorës! Nëse një Zot shikon mbi gjithçka, a u jep drejtësi një rrace mizash ndërmjet një pafundësie të tillash? A e sheh harabelin tek bie kur harabeli është më pak se një grimcë hidrogjeni që endet e shkëputur në thellësitë e hapësirës? Dhe në qoftë se sheh ... ç'duhet të jetë natyra e një Zoti të tillë? Ku jeton? Si është e mundur të jetosh përtej pafundësisë?
Imagjino rërën e shkretëtirës që kalove për të më gjetur, imagjino dhe një biliardë universe - jo botë po universe - brenda çdo grimce rëre në atë shkretëtirë; dhe përbrenda secilit univers një pafundësi universesh të tjerë. Ne jemi madhështorë mbi këto universe nga pikëpamja jonë e pavlerë; me një goditje të çizmes mund të dërgosh një miliardë botë në errësirë, në një zinxhir që nuk përfundon kurrë.
Madhësia, kalorës... Madhësia....
Supozo më tej. Supozo që gjithë botëë, gjithë universet, takohen në një qendër të vetme, një shtyllë të vetme, një Kullë. Një shkallë, ndoshta, për tek vetë Zoti. Do të guxoje, kalorës? A ka mundësi që diku mbi gjithë realitetin e pafund, është një Dhomë...?
Ti nuk guxon.
Ti nuk guxon
"Dikush guxoi," tha kalorësi.
"Kush?"
"Zoti," tha kalorësi qetë. Sytë i shkëlqyen. "Zoti ka guxuar... apo është bosh dhoma, fallxhor?"
"Nuk e di." Frika kaloi dukshëm mbi fytyrën pa shprehi të njeriut me të zeza, e butë dhe e errët si penda e korbit. "Dhe, për më tepër, nuk pyes. Mund të jetë e pakëshillueshme."
"Ke frikë se vdes?" pyeti kalorësi me nënqeshje.
"Ndoshta i trembem llogaridhënies," u përgjigj njeriu me të zeza, dhe qetësia sundoi për një farë kohe. Nata ishe shumë e gjatë. Rruga E Qumështit shpalosej sipër tyre me madhështi, e tmerrshme në zbrazëtinë e saj. Kalorësi mendoi çfarë do ndjente sikur qielli të çahej nga një dritë përmbytëse.
