Dita qe une i dhashe fund jetes time!
Miredita!
Sot eshte data 05 tetor 2002, dita e argjerimit per gjithe besuesit e Islamit, dita qe une si mysliman kam vendosur te bej ate qe nuk thote Islami, te i jap fund jetes time. Jam i semure me AIDS sepse kam qene shume "cool". Kjo me beri koshient qe te mos kem asnje marrdhenie seksuale me asnje vajze me vone mbasi e morra vesh lajmin. Gjeta nje cep ketu ne forum ku te mos demtoja njeri. Nuk them se sidroma e AIDS eshte shfaqur tek mua por gjendja psikologjike ka ndryshuar duke u bere me i bezdishem se asnjehere ndonjehere.
Une nuk i perkas kesaj bote e cila me dha shanset me te mira qe mund te me ofronte, shanse qe une i kam shfrytezuar dhe kam shijuar dhe frutet e ketij bolleku. Te gjithe te mirat thone nuk dalin me asnje vend eshte nje shprehje shume praktike qe po e perseris shpesh keto dite.
Dua te ju kerkoj te falur per gjithe bezdine qe ju kam sjelle. Nuk dua te takoj ne boten tjeter asnje tjeter pervec gjykimit tim te perjetshem nese ka. Ku isha dhe ku jam, cfare kam bere dhe cfare do bej. Paqa e zotit qofte mbi ju. Merreni si shembull kete timin mbase dhe per te qeshur por dhe si shembull qe mos te arrini ne pozitat ku jam une, i pa-afte dhe pa force. Duhet te jeni me kepucet e mia, mbasi te vdes mund te i merrni(ah po pak buzeqeshje!), te keni koshiencen qe kam une tani. Pra ju duhen kepucet e mia.
Une nisa nje rruge dhe do i vete deri ne fund asaj. Rruge kunder Islamit dhe pothuajse cdo rreligjioni qe ka normat perkatese kundershtuese me te miat. Duhet te kuptoni se ne cfare gjendje emocionale jam qe shkruaj ketu ne forum kur dikur para disa muajsh qesha pa te drejte me ate qe i shkroi AnaDoktoreshes. Po qesh me veten tani. Pa emer, pa shpirt dhe i vrerosur. U shofte emri dhe shpirti im.
Lamtumire!
Miredita!
Sot eshte data 05 tetor 2002, dita e argjerimit per gjithe besuesit e Islamit, dita qe une si mysliman kam vendosur te bej ate qe nuk thote Islami, te i jap fund jetes time. Jam i semure me AIDS sepse kam qene shume "cool". Kjo me beri koshient qe te mos kem asnje marrdhenie seksuale me asnje vajze me vone mbasi e morra vesh lajmin. Gjeta nje cep ketu ne forum ku te mos demtoja njeri. Nuk them se sidroma e AIDS eshte shfaqur tek mua por gjendja psikologjike ka ndryshuar duke u bere me i bezdishem se asnjehere ndonjehere.
Une nuk i perkas kesaj bote e cila me dha shanset me te mira qe mund te me ofronte, shanse qe une i kam shfrytezuar dhe kam shijuar dhe frutet e ketij bolleku. Te gjithe te mirat thone nuk dalin me asnje vend eshte nje shprehje shume praktike qe po e perseris shpesh keto dite.
Dua te ju kerkoj te falur per gjithe bezdine qe ju kam sjelle. Nuk dua te takoj ne boten tjeter asnje tjeter pervec gjykimit tim te perjetshem nese ka. Ku isha dhe ku jam, cfare kam bere dhe cfare do bej. Paqa e zotit qofte mbi ju. Merreni si shembull kete timin mbase dhe per te qeshur por dhe si shembull qe mos te arrini ne pozitat ku jam une, i pa-afte dhe pa force. Duhet te jeni me kepucet e mia, mbasi te vdes mund te i merrni(ah po pak buzeqeshje!), te keni koshiencen qe kam une tani. Pra ju duhen kepucet e mia.
Une nisa nje rruge dhe do i vete deri ne fund asaj. Rruge kunder Islamit dhe pothuajse cdo rreligjioni qe ka normat perkatese kundershtuese me te miat. Duhet te kuptoni se ne cfare gjendje emocionale jam qe shkruaj ketu ne forum kur dikur para disa muajsh qesha pa te drejte me ate qe i shkroi AnaDoktoreshes. Po qesh me veten tani. Pa emer, pa shpirt dhe i vrerosur. U shofte emri dhe shpirti im.
Lamtumire!
