Copëza shkrimesh.

[Hektor12]

Çdo here kam dashur te ik tutje...diku rrugeve te qytetit te Parisit ose te Londres,ose kudo qofte...do mjaftonte qe te isha larg.Te isha diku ku askush nuk me njeh dhe askush nuk me gjykon,te flija kur te doja dhe jo sepse duhet te flija,te dilja te bridhja rrugeve atehere kur mua te ma donte shpirti,te merrja nje pije me nje qe bridhte rrugeve ashtu si une...te dehesha me ndjenja atehere kur une do te doja,o Zot,ç'endrra...
Jeta eshte shumeçka, shume filozof, psikologe e poet tregojne ç'eshte jeta,shumica kane te drejte, por per mua jeta eshte dy gjera "e veshtire dhe e bukur njekohesisht".Mjafton te dish te jetosh,shumica nuk dine, jane te preokupuar me te ardhmen, mesimet, obligimet...mor miq, po e tashmja?
Per kete pra dua te ik tutje,ti braktis keta njerez qe jetojne me ate qe do ndodhe neser,qenie njerzore qe nuk sillen si te tille,shpirtra qe nuk dine ti kontrollojne ndjenjat e veta....dhe mbi te gjitha,merzija...ajo thjesht ka pushtuar çdo shpirt ne kete qytet,njerzit po mendojne per mua dhe kane harruar veten.Me thone "kot po mundohesh,nuk te vlerson kush" dhe nuk po shohin veten qe po jetojne nje rutine te besdishme,bejne gjithcka vetem qe te kalojne kohen,qe te vije e nesermja e te shkoje njesoj si e sotmja.Miq,te pakten une nuk rri duarkryq,edhe pse ndoshta kot mundohem dhe askush nuk me vlerson,s'ka rendesi,me mjafton vetvetja...
Te pakten une kur dola sot ne rruge,atehere kur dielli sapo kishte perenduar,atehere kur dritat ishin ndezur rrugeve dhe qielli kishte marre ate ngjyren qe me kenaqi syte,thitha ajer dhe e ndjeva qe po jetoj,kurse ju mor miq ka kohe qe nuk keni ndjere se po jetoni....

|Rita Behadini|

 

[Hektor12]

Janush L. Vishnjevski

Dashuria lind nga fjalet...Sot nuk po e kujtoja tamam kohën kur ti nuk ishe. Ti vepron si magjistricë mbi mua, prandaj bëj ç'të të dojë zemra. Sapo u krijua mundësia, falë Parisit, pres me padurim të të shoh. Tani nuk di ç'të bëj. Me pritjen. Dhe me merakun. E mbi të gjitha, me krizën e ëmbëlsisë që më ka pushtuar. Ndodh të ketë kriza të tilla? Me siguri, duke e quajtur kështu, unë ia hoqa të gjithë bukurinë kësaj ndjenje, gjithçkaje që po ndodh me mua. Do të doja të isha paksa më poetik. Por atëherë nuk do të isha i vërtetë. Këto janë vërtet kriza, si astma ose aritmia. Kur kalon kriza, unë zakonisht dëgjoj muzikë, pi ose lexoj letrat e tua. Ka vajtur puna deri aty, sa të gjitha këto i bëj njëkohësisht: dëgjoj Morrisonin, që ti e do aq shumë, pi birrë meksikane "Desperado" me limon dhe pak tekila dhe lexoj "mega-mail" nga ti. I kam sistemuar të gjitha letrat e tua elektronike të gjashtë muajve të fundit dhe i lexoj si një mesazh të tejzgjatur. E di ti që gjatë këtyre 180 ditëve më ke shkruar më tepër se 200 herë?

Për statistikë, kjo do të thotë më shumë se një e-mail në ditë. Në to ke përdorur 116 herë fjalën "të puth", megjithëse unë nuk e di ç'pamje kanë buzët e tua. Dhe ndihem shumë i kënaqur që s'është nevoja të të kërkoj të më tregosh për to. Së shpejti do t'i shoh me sytë e mi. 32 herë ke përdorur fjalën "prek" dhe 81 herë "dua", por vetëm 8 herë fjalën "kam frikë". I kontrollova të gjitha këto, duke përdorur programin "Word", kështu që as që bëhet fjalë për ndonjë gabim. Numërova pikërisht këto fjalë, sepse kohët e fundit mendoj më shpesh për to. Dhe mësova që ti "do" dhjetë herë më shumë nga sa ke frikë.

E, megjithëse kjo është vetëm statistikë, unë jam qetësuar. Statistika nuk gënjen. Gënjejnë vetëm ata që merren me statistikë mbase, ti e di ç'do të bëhet më tej me ne? Me siguri, për shkak të Parisit i kam këto mendime dhe bëj pyetje kaq dramatike. Kam nevojë të jashtëzakonshme t'i njësoj mardhëniet tona. T'u jap një emër, kufij dhe korniza të caktuara. Papritur provova dëshirë të di nga cili kufi trishtimi im ka kuptim, kurse gëzimi, arsye. Dua të di gjithashtu deri në ç'pikë mund të arrij në shpresat e mia. Në përfytyrimet e mia i kam arritur të gjitha, deri tek ato medha.

Kurse tani dua të fle. Kam kënaqësi që, pas disa ëndrrave, ti sërish do të jesh edhe më pranë. Por ti edhe në zhgjëndërr je më pranë. Të përshëndes në Paris! Ah, sa do të doja të fluturoja që tani për tek ti!

Ruaje veten. Veçanërisht tani.

 

[Hektor12]

E dashur,..
kam kuptuar që shkrimtari është gjithmonë në luftë me mjedisin në të cilin shkruan, tamam si dashuria që tenton të jetojë përjetësisht. Ja pse nuk prita asnjë sekond tjetër që të ulesha përsëri e të rifilloja letrën që e lashë pa filluar rreth një orë më parë.

Postjeri më tha që e kanë zgjatur orarin për të pranuar letra e që për mua do e mbyllte njërin sy edhe për vonesa të tepruara. Me siguri do të ketë lexuar letrat e mia e ka rënë në dashuri me ty. Ja kisha frikën kësaj gjëje, por më mirë të bëj të tjerët të dashurohen me ty sesa ti të vazhdosh ditët e tua pa ditur se sa lehtë i bën të tjerët të bien për ty duke të parë nëpërmjet fjalëve të mia.

E mban mend fiksimin tonë të hershëm për ëndrrat dhe kuptimet e tyre? E di, nuk arritëm asnjëherë t'ua gjenim fundin e ndoshta kjo është arsyeja se pse më shfaqesh këto netët e fundit kur mbyll sytë. Mesa duket egoizmi i tepruar që ke pasur për të marrë dashuri nuk të qënka shuar fare. Gjithmonë ta kam urryer atë veçori, pasi doemos duhet të jetë një ves, kur pi me litra dashuri e përsëri mendon për goten e rradhës. Ama e di mjaft mirë që nëse nuk do e kishe atë gjë, une s'do kisha asgjë.
Ja për shembull dje, tek po ecja rrugës për të blerë disa libra të rinj, pasi kam nevojë që të dal nga idetë e djeshme, pashë një vajzë. Nuk ishte aspak si ti, por në mëndjen time imazhi yt ishe gjithçka që shihja. Humba aq shumë në formën e gushës së saj duke pikturuar butësinë e lëkurës tënde, saqë nuk e dëgjova as të kuqen e semaforit që kërcente para syve të mi. Kalova rrugën me shpejtësi që mos ta humbisja fytyrën e saj nga vështrimi im. Në mëndje shpresoja që të mos më vinte re, pasi do e kuptonte mënjëherë që po mendoja për ty. E një femre nuk i pelqen ta shikojnë për një tjetër. Edhe pse në rastin tënd jam i sigurtë që dhe vetë ajo do bënte një përjashtim.

Flokët nuk i kishte aspak si ti. Ja pse mu desh të bëhesha piktor e të kaloja aromën e kaçurrelave të tu nga kujtimet e mia tek mendimet e saj. Mollëzat nuk e kishin aspak atë nuancën ngjyrë ari që krijohet tek ti kur të buzëqeshin sytë, ama bëra më të mirën që munda për t'i dhënë buzëqeshjen që kam kur ti më sheh drejt e në sy.

Në fund mbërrita tek sytë. Ngjyra e tyre ishte gati e njëjtë me të tuat, ama e dija me siguri që i mungonte epshi i egër që ti i jep shikimit kur i lyen buzët me të kuqe. E buzët janë gjithmonë të kuqërremta kur të shikoj tek femrat e tjera. Ndoshta sepse buzët e tua janë të marrosura pas të kuqes. Ose ndoshta sepse gjaku im është i marrosur pas buzëve të tua.

 

[Hektor12]

Nese do ta dija qe sot do te ishte hera e fundit qe do te te shihja duke fjetur, do te te perqafoja fort,fort dhe do t’i lutesha Zotit qe te behesha roja e shpirtit tend. Nese do e dija se kjo do ishte hera e fundit qe do te te shihja te dilje nga dera, do te te perqafoja dhe do te te jepja nje puthje dhe do te te therrisja perseri qe te te jepja edhe te tjera.

Nese do ta dija qe kjo do te ishte hera e fundit qe do ta degjoja zerin tend, do te regjistroja cdo fjale tenden qe te mund te te degjoja perseri,perseri.. Nese do te dija qe keto do te ishin momentet e fundit qe do te te shihja, do te te thosha “te dashuroj” dhe do te supozoja jo logjikisht se e dije me pare. Ekziston gjithmone nje e neserme dhe jeta na jep edhe mundesi te tjera qe t’i bejme gjerat sic duhet, por nese bejme gabime na mbetet vetem e sotmja.

Do te doja te te thoja se sa shume te dua dhe se kurre s’do te te harroj. E nesermja nuk eshte e sigurt per askend, si i ri, si i vjeter. Sonte mund te jete hera e fundit qe i shikon njerezit qe do. Prandaj mos prit me, beje sot sepse e nesermja nuk vjen kurre. Sigurisht do pendohesh per diten kur nuk gjete kohe per nje buzeqeshje, nje perqafim, nje puthje dhe sepse ishe i zene per te realizuar nje deshire te tyre.

Mbaji ata qe dashuron prane vetes, thuaju duke mermeritur se sa shume ke nevoje per ta, dashuroji, sillu mire,gjej kohen per ta, thuaju "me vjen keq", "me fal" , “faleminderit” dhe te gjitha fjalet e dashurise qe di. Asnjeri nuk do te te mbaje mend per mendimet e tua te fshehta...

Gabriel Garcia Marquez

 

[Hektor12]

.....E nesermja nuk eshte e sigurt per askend, si i ri, si i vjeter. Sonte mund te jete hera e fundit qe i shikon njerezit qe do. Prandaj mos prit me, beje sot sepse e nesermja nuk vjen kurre. Sigurisht do pendohesh per diten kur nuk gjete kohe per nje buzeqeshje, nje perqafim, nje puthje dhe sepse ishe i zene per te realizuar nje deshire te tyre.

Mbaji ata qe dashuron prane vetes, thuaju duke mermeritur se sa shume ke nevoje per ta, dashuroji, sillu mire,gjej kohen per ta, thuaju "me vjen keq", "me fal" , “faleminderit” dhe te gjitha fjalet e dashurise qe di. Asnjeri nuk do te te mbaje mend per mendimet e tua te fshehta...

 

[Hektor12]

Duhet të jesh i dehur gjithnjë. Kjo është e gjitha; zgjidhje tjetër s'ka. Që të mos ndjesh barrën e tmerrshme të kohës që shpinën ta thyen dhe përtokë të lëshon, duhet te jesh i dehur vazhdimisht.

Me se? Me verë, poezi, a virtyt, a ç'të duash. Vetëm dehu.

Dhe nëse ndonjëherë, në shkallët e pallatit zgjohesh, në barin e gjelbërt, ndanë një pusete, në vetminë pikëlluese të dhomës tënde, pija të ka dalë, e dehja të ka lënë, pyet erën, valën, yllin, zogun, orën, çdo gjë që fluturon, çdo gjë që rënkon, çdo gjë që rrotullohet, çdo gjë që këndon, çdo gjë që flet...

pyet ç'orë është; dhe era, vala, ylli, zogu, ora, do të përgjigjet: është Koha për tu dehur! Mos u bëj skllav martir i Kohës, dehu, dehu papushim! Me verë, poezi, virtyt, a ç'të duash!

Sharl Bodler

 

[Hektor12]

E dashur,
ka ca ditë që jam bllokuar brënda në dhome pasi jashtë bora ka mbuluar çdo gjë. Sa e bukur që është e bardha mbi të zezën.
Qëndroj gjithmonë afër dritares kur shkruaj.
Qëndroj sepse në fillim kisha atë shpresën idjote që letrat e tua do më vinin falë zogjve shtegtarë. Pastaj e kuptova sa patetike që ishte si ide dhe u futa në mendime të gjej ndonjë arsye tjetër, që kur ti të vije të kisha një justifikim në dukje logjik. Por logjika nuk më shkon kur te shkruaj ty e dashur.

Bora ka mbuluar gjithçka. Dhe tani është duke u ulur lehtazi mbi parvazet e shtëpive, ashtu si fjalët e tua të pathëna bien në fundin e zemres sime e jehojne çjerrjen e mallit në muret e kuqe gjak. E valë të tëra zgjohen nga fundi i pasioneve që kishin mbyllur njërin sy për të pushuar pak, pasi janë lodhur duke të ndjekur gjithë ditën. E pak nga pak zemra fillon dhe mbushet, si rrugët e qytetit që po humbasin shenjat e këmbësoreve nën kristalet e shkrira të dëborës.
Duke u mbushur, gjëra si epshet, ëndrrat apo malli për ty fillojnë që të notojnë për të mbijetuar. Shenjat e këmbësorëve nuk kanë ndonjë shans ndaj borës. Ndoshta shenjat e dashurisë tënde kanë ndonjë mundësi shpëtimi nga mbytja e zemres sime.

Meteorologët kanë thënë që do bjerë borë gjatë tërë javës. Aty e kuptova sa të pashpresa që janë epshi, ëndrrat e malli ndaj përmbytjes së oqeanit plot gjak. Se nëse një dukuri naturore si bora nuk mund të ndalet nga historitë e thjeshta të këmbësorëve të natës, si munden atëherë mendimet e mia të mbijetojnë në stuhitë e ndjenjave tua?
Ta kam thënë shpesh, do të vijë një kohë që s’kam për të dashur më. Duhet që të vijë, nësë dua ndonjëherë të dua më shumë vetveten. Por duke parë borën që mbulon natën e zezë pis, dhe epshin, ëndrrat e mallin që tek po mbyteshin përdoren frymën e fundit për të thënë emrin tënd, nuk e di se çfarë kuptimi ka ajo kohë.
Ndoshta në borën tjetër.
Ndoshta nuk do bjerë më borë.

_Agron Bajraktari

 

[Hektor12]

Dukej sikur të gjithë e pyesnin për të.
Edhe rrugët ,dritat e natës ,yjet .
" Ku është dashuria jote ".

Por ai nuk dinte si të përgjigjej .Çfarë t'iu thoshte ?Që njerëzit nuk e pranonin një vajzë të njomë , që është e detyruar të luaj një rol që nuk i përket ?
Që ai e la se nuk duronte dot faktin se dikush tjetër e kishte prekur para tij ?

Një mashkull që ka pasur dy a më shumë të dashura konsiderohet HERO ,kurse një vajzë e PËRDALË .
Pse virgjëria e femrës konsiderohet si pastërti dhe vyryt i saj kur ai që e ka marrë mund të jetë më i pistë se llumi ?
Apo sepse femrat sado të mira të jenë nuk mund të krahasohen me meshkujt ,qenie superiore.

Brunilda Zllami

 

[Hektor12]

Të lodhin poezitë e shkurtëra, Gabrielë? Okay…po shkruaj një të gjatë, por unë s’di të shkruaj poezi neutrale, të parrezikshme…të buta…pa “skandale”…të “moralshme”…të urta…S'e njoh gjakftohtësinë e makinës llogaritëse që numeron tik-taket…e ardhshëm e të shkuar….tik pjestim për tak bejne zero.Tak shumëzim për tik përsëri zero dhe zero do të thotë qetësi.

Po shkruaj një të gjatë me vargun e pafundsi udhët që vijnë drejt meje të frikshme…tunduese…varg i kalldrëmtë…
i ashpër…“i palexueshëm” ndonjëherë…varg i minuar plot rrokje kurvëruese…tri pikat në fund të tij nuk janë veçse humnerë…

Kështu, Gabriela ime, përdëllimesh përlyer,une jam mëkatari…djalli…imorali…s’jam si asnjëri nga ata sigurisht as si këta…skelete narçistësh që pellgjet shkëmbejnë gjithnjë të palumtur si kllounë veshur në mask ballon e mirësjellshme…me bojë në vend të gjakut ngjyer…halloween- mburrja e tyre e përjetshme…

Më fal, Gabrielë!Nuk isha murgu që merimangave të makthit bënte filozofin e vonuar ndërsa vetvetes i dhuronte autografi në pritje të duartrokitjes…e as baritori i përlotur që nën qiej të cunguar si orare filmash…9 me 11…qiej “part time”…tundonte MonaLizën me gjethe vjeshte në duar…“Leonardo ishte piktor …e pse të mos jem unë poet!?”

Jo…Gabrielë…unë isha mëkatari i bashkëshortësive të dredhura…në dhomat luksoze mes shtretërve king- size diku pranë pantoflave mes mbathjeve të hedhura nën dritë abazhurësh…oh darling…so nice…

Isha mëkatari…i ëmbli…djallëzori…tunduesi…turbulluesi…ferri…purgat ori…rrufe dhomash gjumi ku gënjeshtra dremit…erdha…pashë dhe…dogja shtretër vet’ i dytë…

Nuk isha kurre “miku”…preferova të isha dashnor…isha guri…jo myshku…“i dashur” në ndonjë rast kur me quajten orkidet i lulëzova edhe mbi deborëedhe kur ngrica mua vetepa mëshirë mimozat m’i vyshku…

Isha mëkatari që ty të rënqethte pasqyrave të qiejve ku virgjëreshat krihen njëqind unaza larg biblës hedhur…mëkatet e mija me virtyte blihen një qind orgazma brenda teje kredhur…

Mëkati im është shpagim për virtytin i tij të munguar për heshtjen kumbuese kur pranë mumjes së tij qëndron shtrirë për djersitjen e shpirtit tënd qe ai kurrë s’ta fshiu por mbi qerpik të ëndrrës ta la si pështymë…për komedinë e “princit të kaltër” që zagari e luan më mirë se qeni kur me solemnitet të kollarisur të fton:“eja grua të dalim një shëtitje t’u tregojmë atyre se sa të lumtur jemi, vallë kaq nuk u mjafton?”…për ngazëllimin i tij kur me nje unazë të rreme te prangosi e u bë i yti “burrë”…për “burrërinë” e tij që femrën te ty vret çdo ditë kur mbi mishin tënd jargavitet e buzët s't’i puth kurrë…Mëkati im është shpagimi që nuk duket, por që ndihet flakërues në erë…është semafori i kuq para te cilit duke sharë nëpër dhëmbë ti Gabrielë ke ndaluar me mijëra herë…

Kështu, Gabriela ime,unë isha mëkatari…rënkimi që ty gjithmonë të ndiqte pas ne fund te barkut tënd epsh drithëruar larva që zjarresh mbeti shtatzënë dhe lindi aq shumë flutura llavash përvëluar…

E mban mend, Gabrielë ? Ka qenë qiell nëntori…i vrenjtur…plot me re…atëhere i beja rimat ABAB dhe fjalën NE e rimoja me TRE…Ti rendje nëpër shi…e zbathur…lakuriq…natës së errët lëkurën tënde ia ende…frikë kishe...ankth…tmerr…agoni…flokë përbaltur…epsh ndezur…rendje në vetmi……dhe prapë frikë…sa frikë…shkrepëtimat shuanin hije katedralesh gjinjve të tu lëshuar…vrapoje…vrapoje…edhe pse s’të ndiqte askush s’doje të ishte ëngjell, por thjesht një djallush…kalldrëmet e ftohtë me ikjen tënde ngrohe…e qeshura ime të ndoqi përsëri…pastaj…prekja ime…dritë hijesh turbulluar…o Zot sa shumë shi…vetetimë mbuluar…pastaj me rradhë të tjerat…orgazma…rënkimi…vdekja…A nuk ishte mrekulli?

Gabrielë…Gabriela ime…cdo natë femra që zgjova te ti arratisej nga gruaja që kish ai dhe në shtratin tim ku flinte një tjetër (histori dashurie…sa bota e vjetër…) me hapa të lehtë…të lehtë shumë…më shfaqej si ëngjëll veç me buzëqeshje veshur zhuritshëm në vesh më pëshpëriste…” Zgjoju shpirt….erdha unë!”

Gabrielë, e mban mend sa shumë më admiroje,më deshe, më jepeshe, kur nuk më kuptoje…?Ish koha kur unë të robëroja me lirinë time për të gabuar…Pastaj erdhi heshtja…

Hyj sot në shpirtin tënd, Gabrielë dhe s’bëj dot autoportretin tim….Pasqyrat tregojnë harta memece ku vështrimi im blu sajon kontinente lumturie që kurre s’egzistuan…oqeane të stuhishëm…tashmë të qetësuar…nën ta Atlantidat e mia-brigje pa urë…Po qiejt e mi, Gabrielë?Ah…qiejt….Qiejt s’shënohen nëpër harta kurrë…

Edhe sikur nesër gjithshka të fillonte nga e para ,unë përsëri do të të kërkoja ty, Gabrielë, do të të flisja,si dikur,do të të puthja,si dikur,do të të dashuroja,si dikur,do të cmëndesha për ty,si dikur,do të tërboja pasionet, muzat, epshet, ëndrrat, dritarët,netët, muzgjet, orgazmat, kalendarët,lotët, stacionet, aeroportet,amësinë dhe abortet,pritjet, përcjelljet, shakatë,shëtitjet magjiplotë në mesnatë…Më pas do të të harroja, si dikur.Më pas do të të kujtoja,si sonte.

Nuk të pëlqej më, Gabrielë …?Oh come on…Jam veshur siç doje ti…siç isha atë natë…ngjyrën e muzgut për kostum…një gjarpër të zi për gravatë…në dorë një të vjedhur qiri…

Eja, Gabrielë, të dehemi së bashku…të dalë ku të dalë….**** them all and come with me…avujve të rumit t’u dorëzohemi ngadalë të harrosh kush jam unë…të harroj kush je ti…Eja të çmëndemi së bashku…të dalë ku të dalë…**** them all and come with me…po marr me vete dhe Marien e Përdalë…të lajë mëkatet që nuk bëre ti…Eja të djersijmë sëbashku…të dalë ku të dalë…**** them all and come with me…merr me vete dhe Valentinin e Përdëllyer t’i mësosh të fshehtat që vetëm ti i di…Eja në shtratin tim…të dalë ku të dalë…**** them all and come with me…një mëngjez të panjohur do ikim çalë-çalë…harruar unë…harruar ti…

Të gjitha cigaret që tymosim pafund ndërsa lojë-nikotine në distancë luajmë…kur unë e fik…ti e ndez atje larg…dhe në të njëjtën tavëll i shuajmë…por mos rri gjatë e trishtuar …mos rri…në ajrin që thith jam dhe unë…Santa Klausin e shpirtit duar bosh mos e lërë…rrahjet e zemrës në shpirt të boshatisur…ti e di…jehojnë pak edhe pse kumbojnë aq shumë…

M’u lodhën sytë duke të pritur ty,Gabrielë…qerpikët më kanë ngrirë…qepallat m’u mbyllën…qiejt nuk janë më…(a kanë retë atdhe?) Është koha kur gjumi s'do më duket vdekje,por një aventurë e re…

Kur të vdes do vdes pa frikë në syqë ti të mos trembesh, Gabrielë…I dehur nga vdekja do të të pëshpëris psallme të pakënduar kufomash për të gjallët dhe ti shndrroji në ninulla…Por mos ua mëso zogjve këngën time se dehin qiellin…qielli retë…dhe fluturimet rrëzohen…hapësirat ngatërrohen…dielli verbohet…hënën e ha ujku…ujqërit njëri-tjetrin…e pastaj…kush do e ngrejë dollinë e fundit?

Se unë s’jam poet…Gabrielë,ndaj s’më lexon dot…Jam grryerje…Jam drogë…Jam ethe…Jam tre pikat në fund të vargut tim…Retiçenca jote e përjetshme…!

 

[Hektor12]

- Përse shkruan?
- Sepse e kam të nevojshme.
- Si e kupton ti që është një nevojshmëri?
- Është e thjeshtë. Gjej momentin që jam në pikën më të egër të lodhjes dhe mendoj për atë gjë që do ta bëja pa asnjë dëtyrim.
- E si shfaqet shkrimi para teje në ato momente?
- Si një oaz në shkrëtëtirë. Jam i etur për të pirë ujin e freskët të fjalëve, i tharë për të vrapuar drejt pusit të kuptimeve të reja, mendimeve të pazbuluara, fjalëve të papërdorura. Dua të pi qindra fletë me një frymë e të humb në freskinë e frymëzimit tim që ndizet nga epshi i burgosur i fjalëve.
- E kërkon shpesh, këtë oaz?
- Nganjëherë e humbas rrugën. Që të jem më i saktë, jam duke eksploruar rrugen më të mirë të mundshme drejt tij. Më duhet të njoh çdo gur nese dua që ta gjej gjithmonë rrugën e kthimit. Shkretëtira është e rrezikshme. Dunat ndryshojnë, por ajo mbetet gjithmonë e njëjtë.
- Si dëshirat e njerëzve?
- Si dëshirat e njerëzve. Shohin një dunë interesante dhe vrapojnë pas saj. E deformojnë, gënjejnë për qëllimet që kanë e duna naive i jepet e tëra, i lëjon të çlodhen mbi të e të shijojnë spektaklin e yjeve gjatë natës. Pamje të tilla s'është e lehtë t’i harrosh. Por njerëzit s’janë për tu bësuar, mërziten shpejt. S’ka si të ndodhi ndryshe kur kërkon vetëm dëshira. Nisen në kërkim të dunava të tjera e nuk kënaqen kurrë. Kërkojnë pamje të tjera e nuk shohin kurrë. Por shkretëtira është vdekjëprurëse për ata që nuk janë të vemëndshëm ndaj shenjave, prandaj ushqehet me ata që shohin vetëm shenjat e këmbëvë të tyre. Egoistët nuk i ka qejf askush. Sidomos ata që i mbajnë ndjenjat vetëm për veten.
- Si t’i dalloj dëshirat nga ajo që me të vërtetë shpirti im kërkon?
- Dëshirat janë të komplikuara. Kërkojnë arsye për të ekzistuar. Duhet që të kenë orare të caktuara që të veprojnë. Dëshirat kanë rrëgulla e si pasojë nuk janë të lira. Tentojnë të të mbushin në mendime e kurrë me ndjenja. Nëse nuk e plotëson në momentin që të vjen, dëshira të mbyt, të streson. Nëse nuk e mbush aq sa duhet, të merr frymën, të frikëson.
- Po pasionet ?
- Pasionet janë të thjështa. Ja pse njerëzit nuk i dallojnë dot. Të gjitha të vërtetat më të mëdha të njerëzimit kanë qënë gjithmonë të vëndosura nën dritën e diëllit, të hapura për të gjithë, por njerëzit se ç’kanë një ide që e vërteta duhet që jetë e fshehur nën petka kuptimesh të vendosura nën hije dyshimesh.
Por pasionet nuk mund të vëniten aq lehtë. S'mund t’ua mbyllësh gojën. Mund t’ua ulësh zërin, por kurrë t’ua marrësh atë.
Pasionet janë të lira. Nuk kanë ligje. Çdo moment është pasion e çdo pasion është një moment pafundësie. Nuk i binden gravitetit. Të lejojnë të fluturosh mbi re pa të kërkuar që të pish ekstazi. Në pasione nuk ka mendime. Mendimet janë të ndaluara në tokën e ndjenjave. E ç’të duhët logjika kur veprimet të vijnë drejt teje siç dy të dashuruar puthin njëri-tjetrin, pa komplekse e të humbur në dëshirën e zjarrtë që ai moment të mos venitet kurrë, dukë e kthyer zemren e tyre në një kujtim përjetësie. Janë pikërisht këto momente që na bëjnë të ndihemi të pafund e ne jemi me te vërtetë të pafund. Yjet janë harku jonë. Pasionet janë shigjeta. Synimi, përjetësia.

Agron Bajraktari

 

[Hektor12]

Ka ditë kur të vjen të thuash: "Jam i palumtur".
E ke vërejtur se si menjëherë pason pyetja: "Ka ndodhur diç apo e ke nga monotonia e përditshme?"
Dhe nëse e shpjegon se nuk ka nevojë të ndodhë diç e re, por thjesht, pa ndonjë arsye të prekshme, e ndien mërzinë në shpirt, e ndien dhimbjen e të jetuarit në teatrin e absurdit, ku maskat ndërrohen më shpesh se rrobat në trup, furishëm vjen dushi i ftohtë!
"Kështu janë të gjithë. Mësohu!"
Çfarë ironie?
"Të mësohem! Të mësohem me çfarë?"
Dhe nëse këtë e thua me zë, menjëherë vjen tjetra.
"Uli pritjet e tua për jetën dhe atëherë nuk do të zhgënjehesh".
Kjo i bie që duhet ta zhveshësh veten nga ëndrrat dhe nga dëshira për një jetë ndryshe. Mos ëndërro, mos dëshiro asgjë dhe nuk do të zhgënjehesh. Dhe nëse nuk zhgënjehesh, sipas kësaj mendësie, atëherë nuk do kesh arsye të mërzitesh.
Nuk kam fuqi as ta aktroj buzëqeshjen.
Nuk kam fuqi, sepse kjo nuk është më ironi. Kjo është diçka patologjike. I vjen era vdekje. Të vdesësh për së gjalli. Nga dikush të shndërrohesh në diçka! Në diçka, që e harxhon kohën dhe që e shtyn ditën
Zombi!

(Albatros Rexhaj)

 

[Hektor12]

Shpesh ndodh të më pyesin: "Si ia del të përballesh me sfidat e jetës? Pse ti nuk lodhesh?"
E vërteta është se edhe unë lodhem. Jo rrallë herë, më vjen të tërhiqem, të heq dorë, por tashmë e kam mësuar se jeta nuk të jep shumë zgjidhje.
Sikur jeta të ishte zgjidh e merr, atëherë të gjithë do të turreshim pas sfidave të lehta. Realiteti është se sfidat na zgjedhin ne dhe jo ne ato. Dhe, si për inat, ato gjithnjë shkojnë dhe bëhen më të rënda. Sa më shumë që dëshiron diçka, diku mobilizohet një forcë e padukshme frenuese, që të mbështillet nëpër këmbë.
Në këso situata, unë nuk mendoj të ndalem, sepse e di se po u ndala, më nuk do të mund të vazhdoj. I them vetes: "Ndoshta nuk jam i ditur sa duhet. Ndoshta nuk jam i fortë sa duhet! Por çfarëdo qofsha, unë jam më shumë se kaq. Kjo nuk është e tëra, që unë mund ta jap. Patjetër se duhet të ketë diçka më shumë. Unë duhet të jem diçka më shumë."
Dhe aty lind shkëndija e re dhe gjithçka e fiton një kuptim të ri.
Sepse unë refuzoj. Refuzoj të shembem!

(Albatros Rexhaj)

 

[Mystique]

Eshtë mrekulli: një çast zgjat sa hap e mbyll sytë dhe me të njëjtën shpejtësi i përket së shkuarës; më parë një hic, më pas nje hic, për tu kthyer edhe një herë si lugat, që turbullon qetësinë e castit tjetër pasardhës. Vazhdimisht griset një fletë nga libri i kohës, bie, fluturon, kthehet prapa dhe atëherë njeriu thotë: "Më kujtohet".

Friedrich Nietzsche.

 

[Hope]

ike,
aq fort ike ,
sa ditet i shtrembnove
e une per ty,
e per ditet e shtrembta
s'pata nji lot n'sy
qava me gishta,
qava me veshe,
me gjuhe,
me çehre t'ftyres
kam qa me kambe
kam qa me lekure per ty
kam qa me gjak
me koca,
e n'shpirt si dysh tek,
a si shpres
m'ka mbet veç kjo kerkese
me u ba anetar
i kujtimeve tuja.

 

[Hektor12]

Çdo here kam dashur te ik tutje...diku rrugeve te qytetit te Parisit ose te Londres,ose kudo qofte...do mjaftonte qe te isha larg.Te isha diku ku askush nuk me njeh dhe askush nuk me gjykon,te flija kur te doja dhe jo sepse duhet te flija,te dilja te bridhja rrugeve atehere kur mua te ma donte shpirti,te merrja nje pije me nje qe bridhte rrugeve ashtu si une...te dehesha me ndjenja atehere kur une do te doja,o Zot,ç'endrra...
Jeta eshte shumeçka,shume filozof,psikologe e poet tregojne ç'eshte jeta,shumica kane te drejte,por per mua jeta eshte dy gjera "e veshtire dhe e bukur njekohesisht".Mjafton te dish te jetosh,shumica nuk dine,jane te preokupuar me te ardhmen,mesimet,obligimet...mor miq,po e tashmja?
Per kete pra dua te ik tutje,ti braktis keta njerez qe jetojne me ate qe do ndodhe neser,qenie njerzore qe nuk sillen si te tille,shpirtra qe nuk dine ti kontrollojne ndjenjat e veta....dhe mbi te gjitha,merzija...ajo thjesht ka pushtuar çdo shpirt ne kete qytet,njerzit po mendojne per mua dhe kane harruar veten.Me thone "kot po mundohesh,nuk te vlerson kush" dhe nuk po shohin veten qe po jetojne nje rutine te besdishme,bejne gjithcka vetem qe te kalojne kohen,qe te vije e nesermja e te shkoje njesoj si e sotmja.Miq,te pakten une nuk rri duarkryq,edhe pse ndoshta kot mundohem dhe askush nuk me vlerson,s'ka rendesi,me mjafton vetvetja...
Te pakten une kur dola sot ne rruge,atehere kur dielli sapo kishte perenduar,atehere kur dritat ishin ndezur rrugeve dhe qielli kishte marre ate ngjyren qe me kenaqi syte,thitha ajer dhe e ndjeva qe po jetoj,kurse ju mor miq ka kohe qe nuk keni ndjere se po jetoni....

|Rita Behadini|

 

[Hektor12]

Shpesh ndodh të më pyesin: "Si ia del të përballesh me sfidat e jetës? Pse ti nuk lodhesh?"
E vërteta është se edhe unë lodhem. Jo rrallë herë, më vjen të tërhiqem, të heq dorë, por tashmë e kam mësuar se jeta nuk të jep shumë zgjidhje.
Sikur jeta të ishte zgjidh e merr, atëherë të gjithë do të turreshim pas sfidave të lehta. Realiteti është se sfidat na zgjedhin ne dhe jo ne ato. Dhe, si për inat, ato gjithnjë shkojnë dhe bëhen më të rënda. Sa më shumë që dëshiron diçka, diku mobilizohet një forcë e padukshme frenuese, që të mbështillet nëpër këmbë.
Në këso situata, unë nuk mendoj të ndalem, sepse e di se po u ndala, më nuk do të mund të vazhdoj. I them vetes: "Ndoshta nuk jam i ditur sa duhet. Ndoshta nuk jam i fortë sa duhet! Por çfarëdo qofsha, unë jam më shumë se kaq. Kjo nuk është e tëra, që unë mund ta jap. Patjetër se duhet të ketë diçka më shumë. Unë duhet të jem diçka më shumë."
Dhe aty lind shkëndija e re dhe gjithçka e fiton një kuptim të ri.
Sepse unë refuzoj. Refuzoj të shembem!

(Albatros Rexhaj)

 

[Hektor12]

Trokita leht ne nje cep mendimi,doja ta perqafoja pa fjal ne heshtje.. te zhveshur ,te bute,te deshirueshem,,ashtu te lagesht nga pikat e shiut vjeshtor,,,
Ashtu ne ate dite me shi,,ku dhe e kisha len,,neper kohe,,neper dit,neper minuta e sekonda..
Trokita ne c"do pike shiu qe te prekte trupin,floket..poret e lekures,,buzet ,
Si lot mergimtar ,,ato shijonin trupin tend dhe derdheshin ne toke me melankoli dashurie qe ti i ushqeje..
Trokita leht ne shikimin tend drejtuar qiellit ,vrensirat e shiut i ndaje ne diagonale per te kapur hapsiren mbi re,shijoje si e dehur pikat e shiut qe benin dashuri me ty,me trupin dhe mendimet tua..
Ti ishe e natyres,e barit e luleve,e shiut dhe e diellit e vjeshtes e stinve,,,ti dashuroje gjithcka reth teje ,dashuroje,.. dashuroje e zhveshur nga hipokrizia dhe e veshur nga natyra,nga ato shtresa,ozone matalike lekurore,,qe stinet e brishta e te egra te kohes te kishin veshur ,rreth e rrotull..ti ishe aq e veshur sa qe me zili trokita ne cdo pike shiu,,dhe lutesha te me merrnin me vete,qe me ngrohtesin e trupit tend ,mbi barin e lagesht te beja dashuri..
sikur dhe nje pik,....sikur dhe nje pike shiu te me dhuroje TI..

 

[Hektor12]

Të dëshiroj tani!
Këtu.
Dhe në këtë çast.
Ta sfidoj veten duke të frymëzuar ty.
Të mbushem me jetë duke drithëruar në gjirin tënd ndërsa ti të ndihesh e gjallë në shtrëngimin tim.
Nuk dua të bëhem nga ata që thonë: "Nesër! Ka kohë"
Nuk dua ta pres këtë ditë të duhur sepse e di se çfarëdo që të bëj kjo ditë kurrë nuk do të vijë.
Çdo ditë e re do të kalojë. Do të ikë dhe do të tretet.
Si shumë të tjera para kësaj dhe si shumë të tjera që do të vijnë.
E fuqizuar nga hezitimi e hidhura nga sot do të shtrihet në të nesërmet e mëpastajme dhe do t'i bëjë hije diellit të lumturisë.
Andaj të dua tani.
Këtu.
Dhe në këtë çast.
E nesërmja kurrë nuk mund ta zëvendësojë magjinë që e ndiejmë sot.
Sepse dashuria nuk guxon të pres.
(A.R)



Ti je porti i fundit ku dua te ndalet anija ime.
Streha ku do te ndihet i plotësuar një shpirt rebel që kurrë nuk diti të ndalet.
Përqafimi që do t'i jep fund bredhjeve të mia.
Puthja ku do të shpërthej zjarri luftarak që tërë kohën digjet brenda meje.
Përkëdhelja që ëmbëlsisht më nxit të përmblidhem dhe ta dëshmoj burrërinë time para teje.
Dua të besoj se tani edhe ti po e ndien...
Ti je fjalia përmbaruese ku lapsi im synon ta vendos pikën.
(A.R)

 

[Hektor12]

dashuria ime....
ju mësoi mua si të duash, ti më mësove se çfarë do të thotë të jenë të dashur, unë dua sinqeritetin tuaj, te dua kur kam marrë atë, unë dua,
kur ju thoni se ju kujdeseni për mua, unë dua,dhe në fund ju përqafim
mua dhe më puth dhe të bëjnë të qesh, unë ndjehen të mbrojtur,
ndjej se jeni të vërtetë kujdeset për mua, dashuria ime unë nuk mund ta imagjinoj jetën time pa ju,ju jeni gjëja më e bukur ndonjëherë perëndia më dha, ju jeni dhe do të jetë përgjithmonë në mendjen time dhe në zemrën time ju do të jetë gjithmonë 'vetëm ai që do të duan.

 

[Hope]

Nese rrezohesh,ngrihu, mbahu diku! Nese ske, ku te mbahesh; mbahu tek vetja! Te gjitha pergjigjet e jetes tende i gjen tek vetja.
Kerko qe te degjohesh. Nese ke frike se askush nuk te degjon; bertit! Do jete dikush qe do te thote: Mos bertit i/e dashur, jam ketu, po te degjoj.
Nese ne kete zhavorr te madh njerezish ke frike se ke humbur, do jete patjeter dikush qe te sheh. Dhe nese s'te sheh do ndjek aromen tende dhe tingullin e zerit tend dhe do te te gjeje.Nese mendon se s'ke deshire per asgje, se deshirat e tua jane te vdekura; germo ne mendjen tende.
Nese aty s'gjen asgje, germo ne zemren tende. Aty diku fshihet nje deshire qe kerkon ndihme te shkelqeje. Zbulo tek vetja gjithesine.
Mos u struk ne qoshe te erreta, por duku, shkelqe ne menyren tende. Nuk ka me te mire se vetja jote. Perpiqu te jetosh.
Ne kete turme te madhe njerezish do jete patjeter nje karrige bosh, qe do ta zesh vetem ti.