Copëza shkrimesh.
- Thread starter dr love
- Data e fillimit
Hektor12
Locus omnem
ME TREMBI VETETIMA
Ngarkova mbi kurriz nje thes me psheretima.
dhe nisa udhetimin ne brigjet e vetmise.
Kalova shkretetir... gelltita vetetima,
e vetme kisha mbetur si peng e dashurise.
U ndesha neper vite me dhimbjen e mallkuar,
pa ditur se ku shkoja... ne pritje te qetesise.
Megjithse plag mora, jo shpirtin kurre s'ma munden.
mes endrrash te perhumbur... ju luta lumturise.
Stuhia me ka shtyre... nuk dija ta ndaloja,
me eren kam vrapuar... shetita gjithesine,
rrufet i hasa rruges... me trembi vetetima,
nje skllave e pabindur ne pritje te qetesise.
Ngarkova permbi supe ca vargje qe renkonin,
nuk munda qe ti thurja kurre lavde tradhetise,
zhgenjyer... por me shpresa dhe zemer pa shuar,
kam pritur ti shikoja pak driten " madheshtise".
Ngarkova mbi kurriz nje thes me psheretima.
dhe nisa udhetimin ne brigjet e vetmise.
Kalova shkretetir... gelltita vetetima,
e vetme kisha mbetur si peng e dashurise.
U ndesha neper vite me dhimbjen e mallkuar,
pa ditur se ku shkoja... ne pritje te qetesise.
Megjithse plag mora, jo shpirtin kurre s'ma munden.
mes endrrash te perhumbur... ju luta lumturise.
Stuhia me ka shtyre... nuk dija ta ndaloja,
me eren kam vrapuar... shetita gjithesine,
rrufet i hasa rruges... me trembi vetetima,
nje skllave e pabindur ne pritje te qetesise.
Ngarkova permbi supe ca vargje qe renkonin,
nuk munda qe ti thurja kurre lavde tradhetise,
zhgenjyer... por me shpresa dhe zemer pa shuar,
kam pritur ti shikoja pak driten " madheshtise".
Hektor12
Locus omnem
Per gocen qe lahet ne det lakuriq
Goca reshqet ne ujin e ngrohte, te gjelber si vaj ulliri...Pertej bregut Divjaka digjet. Luspa insektesh e peshqish kercasin ne ajrin e nxehte dhe goca hyn thelle e me thelle, zberthen rripat pas qafes dhe shpines, rripat e holle te mbathjeve...lengu i trashe, i kripur... i ferkohet kofsheve, buzeve te fryra te seksit , gjoksit te vogel. Mbeshtjell krejt kurmin e njome, me peshperima mireseardhjeje... sheh rreth e qark me droje, por njerezit kane mbetur larg, shullehen ne reren e imet duke u shqetesuar per artritet e vjetra, kolorin e barkut dhe shpines...ndersa ajo si e cliruar nga te gjitha peshat, derdhet e tera ne nje perqafim lektises me detin... Kjo duhet te jete orgazma, thote pas pak, e habitur sesi njerezit nganjehere e nderlikojne me shume se c'duhet jeten.
Goca ben pirueta dhe qesh. Ujerat i sillen rreth kurmit si krahet e djalit qe i iku... Piruete..piruete...piruete....Krahet lidhen e zgjidhen, symbyllur ajo puthet me rrezen e pasdites... Eshte leng e tera - pjeshke e pjekur kopshti... Eshte drite e tera - fryme lirie...Lakuriq kercen e zhytet nen vale, si femer delfini...Goca....shtrengon fort me nje dore kostumin e banjes... rripat e holle ku pas pak shpirt do jape liria...
Goca reshqet ne ujin e ngrohte, te gjelber si vaj ulliri...Pertej bregut Divjaka digjet. Luspa insektesh e peshqish kercasin ne ajrin e nxehte dhe goca hyn thelle e me thelle, zberthen rripat pas qafes dhe shpines, rripat e holle te mbathjeve...lengu i trashe, i kripur... i ferkohet kofsheve, buzeve te fryra te seksit , gjoksit te vogel. Mbeshtjell krejt kurmin e njome, me peshperima mireseardhjeje... sheh rreth e qark me droje, por njerezit kane mbetur larg, shullehen ne reren e imet duke u shqetesuar per artritet e vjetra, kolorin e barkut dhe shpines...ndersa ajo si e cliruar nga te gjitha peshat, derdhet e tera ne nje perqafim lektises me detin... Kjo duhet te jete orgazma, thote pas pak, e habitur sesi njerezit nganjehere e nderlikojne me shume se c'duhet jeten.
Goca ben pirueta dhe qesh. Ujerat i sillen rreth kurmit si krahet e djalit qe i iku... Piruete..piruete...piruete....Krahet lidhen e zgjidhen, symbyllur ajo puthet me rrezen e pasdites... Eshte leng e tera - pjeshke e pjekur kopshti... Eshte drite e tera - fryme lirie...Lakuriq kercen e zhytet nen vale, si femer delfini...Goca....shtrengon fort me nje dore kostumin e banjes... rripat e holle ku pas pak shpirt do jape liria...
Hektor12
Locus omnem
Nga Klajd Bylyku
(Pjesë letrare e shkëputur nga një novelë)
- Vogëlushe, mos u trishto. Ndoshta, nuk ka ndodhur asgjë; duhet të jesh e ndërgjegjshme që ai nuk të meritonte. Një herë më the se mos ndoshta ishe ti që nuk e meritoje atë dhe kjo, e mbaj mend shumë mirë këtë, kjo të shkaktoi një dhembje, një ndjenjë të tmerrshme faji, por ja që kjo që sapo më the, të mundëson që me shpirt të lirë ti të dish se gjatë gjithë kësaj kohe, paska qenë ai horr që s’të paska merituar, e jo ti atë! Harroje, princeshë, harroje përfundimisht. Më jep një mundësi dhe do ta shohësh që brenda mundësive të mia do të bëj të pamundurën për të rikthyer buzëqeshjen në fytyrën tënde engjellore o shpirt, do të bëj gjithçka për të të rikthyer një paqe të madhe në zemer!
Pasi ia thashë këto i preka faqet, ia putha njërën. E përqafova me të lehtë, ia mbështeta kokën në krahet e mi. Rrinim të shtrënguar dhe s’bënim zë. E ndieja që vazhdonte të ishte e pikëlluar, por nuk kisha se çfare t’i bëja më.
- Nga e more vesh? – e pyeta pas pak. – Kush ta tha?
- Në shkollë, – m’u pergjigj. – Shoqet ma thanë. Turp më erdhi, turp nga vetja e nga to!
- Jo shpirte, mos bëj keshtu, nuk është mirë. Do ta kalojmë edhe këtë, të dy bashkë ne mund të jemi të pathyeshëm. Ja, shiko këtu, ma jep dorën.
Më afroi dorën e djathtë.
- Bëje grusht, – i thashë.
E bëri dhe po më shihte me kureshtje, priste se ç’kisha ndër mend të bëja.
- Më thuaj, si mendon, ky grusht, është i fortë?
- Nuk e di, – u pergjigj me zë të ulët, siç e kishte zakon në raste dyzimi.
- Si nuk e ditke? – ia ktheva me të butë.
- Po mire pra, ja e zemë se e di. Mendimi im është se nuk është i fortë, nuk e meriton të quhet i fortë sepse nuk është i tillë. E di që s’është.
- Si s’qenka?
- E ja kështu, siç më dëgjove, e di unë që s’është. Unë jam e dobët, shumë e dobët jam. Le që jam edhe budallaqe, e di shumë mirë që jam budallaqe; edhe e dobët jam. Gjithë të këqijat kam, ja kështu mendoj!
Këto fjalë më sëmbonin shpirtin, por nuk duhet të humbisja besimin, nuk duhet ta lëshoja veten, ndaj vazhdova me atë që kisha menduar të bëja.
- Mirë, – i thashë. – Po sikur kjo dora jote, ky grushti yt të bashkohet me dorën time, me grushtin tim, si mendon se do të jenë? Të fortë apo të dobët?
- Nuk e di, – më dha të njëjtën përgjigje.
Nuk e humba toruan, nuk doja të ndodhte.
- Po si nuk e ditke, moj shpirte? Sigurisht që do të jenë të fortë. Shiko sa të ngjeshur që janë, sa të puthitur,sa të fortë.
Ndërkohë që i flisja kështu ia shtrëngoja grushtin e dorës së djathtë me dorën time. Ia shtrëngova fort dhe e pashë në sy në një mënyrë kuptimplotë. Më pas me dorën tjeter mbështolla dy duart tona të bashkuara. Në atë çast edhe dora tjetër e saj, e cila deri atëherë kishte qëndruar e futur mes këmbëve, u afrua dhe iu bashkua tri të tjerave. Kjo më gëzoi. Nuk prita gjatë, por e shkëputa grushtin tim nga i saji. Ia kapa të dyja dhe ia bashkova me njëra – tjetrën; gishtat e saj u ndërlidhen. Ia futa në pëllëmbet e mia ato grushte të vegjël, të bardhë, të bukur dhe nisa t’ia puthja me zjarr të madh. Nuk flisnim. Ajo më shihte në heshtje, në fytyrë i dukej një çast prehjeje dhe s’i vinte asnjë fjalë.
- Kështu do të të trajtoj gjithnjë, ta dish këtë, e ndiej me zemer që të dua dhe s’mund të sillem ndryshe.
- Je njeriu më shpirtmirë! Njeriu më fisnik që kam njohur ti je! Sa do të doja të mos ekzistonte ai! Të mos ekzistonte fare, të mos kishte të bënte me mua, në menyrë që në mendje të të kisha vetem ty.
- Nuk ka gjë, bukuroshe, nuk ka gjë. Edhe kështu mund të jemi të lumtur. Se ti, moj shpirte, ende nuk më njeh mua se si jam. Kurrë s’e kisha menduar se mund të doja dikë, por ja që ndodhi, dhe… dhe në ç’mënyrë!
- Të kërkoj të falur me gjithë shpirt për gjithë këto që të kam bërë të heqësh prej meje, por që tani e tutje të betohem që do të perpiqem të jetoj më mirë, do të mundohem të ta dëgjoj fjalën. Gjërat janë siç thua ti. Ndoshta mund të jemi edhe ne të lumtur, kurrë nuk i dihet… Po të shpresojme te Zoti… – përfundoi ajo dhe një buzëqeshje e bukur iu vizatua në fytyrë.
- Sigurisht që mund të jemi! – e mora fjalën unë më energjik se kurrë. – Sigurisht që mund të jemi shpirtja ime e vogel. Mendoj se gjërat duhen lënë të rrjedhin natyrshëm. Nuk duhet të nxitohemi. Nuk të kam kërkuar gjë tjetër deri më sot përvecse një mundësi. Këtë ti po ma jep dhe duke të falenderuar pafundësisht, të bëj të ditur, pëllumbesha ime, që më ke bërë të lumtur sa me s’ka. Ja, më shih, dua të kërcej nga gëzimi e nuk ia dal dot. Se ndoshta ti edhe mund të çuditesh me këtë zemër të këtillë si kjo imja, por ja që kështu e kam, të dobët, dy fije shpirt kam. Gjithë këtë lumturi, ndoshta edhe s’e meritoj, nuk di ç’të them. Mos më lejo që të më zërë ndonjë ndjenjë faji, ta kerkoj këtë nder; këtë ta them, për arsyen se e njoh mirë veten.
E ndërpreva fjalën. S’e merrni dot me mend se sa i lumtur isha, vloja përbrenda, ndihesha zotërues i gjithçkaje. Ato fjalë të saj, ato pesë fjalë të saj, të ngrohta, të sinqerta, të buta, më kishin bërë të lumtur. Ah sa pak mjafton për të qenë i lumtur! Se ju, zotërinj, ndoshta edhe s’më kuptoni, por shpirtmirët e dobet, jua siguroj që kështu janë.
- Liza ime! – ia nisa përsëri. – C’është kjo lumturi e këtillë kështu? E vërtetë të jetë vallë? A do të më japësh një mundësi? Si? Do të ma japësh pra? Ma ke dhënë? Ah, të falenderoj o zemër, të falenderoj shumë. Ah si ndihem! Sa i dobet që jam! Mos vallë nuk do ta përballoj gjithë këtë lumturi? Se ja, imagjinoj se mund të jemi bashkë, mund të shëtisim bashkë, të bisedojmë e të më rrëfesh për veten, për fëmijërinë tënde, për gjithçka tënden; përfytyroj me dashuri se do të përqafohemi gjithnjë, se ndoshta edhe… do të të puth. (Ndjeva që u skuqa kur i shpreha atë dëshirë kaq të madhe). Do të jetë bukur, princeshë, shumë bukur do të jetë, më beso! Por t’i lëmë këto tani, ka kohë për këto, shpejt është, duhet të rrjedhe edhe shumë ujë deri atëherë. Po mirë, moj shpirte, ç’është kështu me mua sot, jam i lumtur e të qëndroj kështu larg! Dhe kujt kështu? Ty të qëndroj larg! Afrohu, zemër, afrohu të të përqafoj. Ja pra kështu, të t’i puth doçkat e vockla, të ëmblat, të ftohtat doçka. Pa m’i jep të t’i ngroh, ja keshtu, shumë mirë kështu. Të dua shumë, ta dish këtë! E sheh sa të lumtur që jemi? Ja kështu të bashkuar, në vetminë tonë, se ky fat na ra. Ta kam thënë prej kohësh, shpirtra të humbur jemi ne, por, tek e fundit, moj shpirte, ç’rëndësi ka kjo!? Na mjafton që të jemi bashkë, të bashkuar, me besim te Zoti, me shpresë të madhe. Nuk po arrij të permbahem dot, të dua kaq shume sa ndiej se do të plas nga dashuria, do të shpërthej fare. Nuk e di, zemër e vogël, ndoshta po flas ca si tepër, ndoshta edhe budallallëqe… gjëra pa lidhje… por ja që kështu ndihem…
S’po dija se çfarë të thosha më. E shihja me admirim të veçantë, e admiroja, e doja me shpirt. E përqafoja, i puthja duart, pastaj hundën e lëmuar, vetullat e bukura, faqet e nxehta e pak të kuqe, ballin e bardhë borë, flokët sensuale të zeza pis. E puthja kudo, pastaj u ngrita, u hodha përpjetë, u largova disi, gati sa s’po çmendesha nga gëzimi, nga lumturia e madhe. E ndieja që nuk po e përballoja dot. Iu afrova përsëri; ajo më shihte e habitur, me ëmbëlsinë e përhershme dhe s’fliste asnjë fjalë, s’dinte ç’të thoshte. Përplasja duart, i bashkoja me të sajat, i hetoja gishtërinjtë një nga një dhe pasi ia shihja mirë e mirë, ia puthja me zjarr të madh. I prekja hundën me dorë, ia shtypja me të lehtë, plot dashuri. Nuk po zgjatem më të përshkruaj se ç’bëja më tej sepse e di që njerëzit e lumtur bëhen të padurueshëm kur rrëfejnë çastet e tyre të lumtura. Por nuk ndenjem edhe shumë, për arsyen se nuk donte që të vonohej në shtepi. Kjo ishte ndarja më e lumtur që kishte ndodhur ndonjëherë mes nesh. U përqafuam edhe një herë të fundit, e putha në faqe, këtë radhë, plot drojë, disi afër buzës. E pashë që u vu pak në siklet, por nuk e bëra qejfin qeder, i dhashë të drejtë. Pasi kaloi edhe rrugicën më të fundit të dukshme të parkut, fillova të ecja drejt shtëpisë sime…
(Pjesë letrare e shkëputur nga një novelë)
- Vogëlushe, mos u trishto. Ndoshta, nuk ka ndodhur asgjë; duhet të jesh e ndërgjegjshme që ai nuk të meritonte. Një herë më the se mos ndoshta ishe ti që nuk e meritoje atë dhe kjo, e mbaj mend shumë mirë këtë, kjo të shkaktoi një dhembje, një ndjenjë të tmerrshme faji, por ja që kjo që sapo më the, të mundëson që me shpirt të lirë ti të dish se gjatë gjithë kësaj kohe, paska qenë ai horr që s’të paska merituar, e jo ti atë! Harroje, princeshë, harroje përfundimisht. Më jep një mundësi dhe do ta shohësh që brenda mundësive të mia do të bëj të pamundurën për të rikthyer buzëqeshjen në fytyrën tënde engjellore o shpirt, do të bëj gjithçka për të të rikthyer një paqe të madhe në zemer!
Pasi ia thashë këto i preka faqet, ia putha njërën. E përqafova me të lehtë, ia mbështeta kokën në krahet e mi. Rrinim të shtrënguar dhe s’bënim zë. E ndieja që vazhdonte të ishte e pikëlluar, por nuk kisha se çfare t’i bëja më.
- Nga e more vesh? – e pyeta pas pak. – Kush ta tha?
- Në shkollë, – m’u pergjigj. – Shoqet ma thanë. Turp më erdhi, turp nga vetja e nga to!
- Jo shpirte, mos bëj keshtu, nuk është mirë. Do ta kalojmë edhe këtë, të dy bashkë ne mund të jemi të pathyeshëm. Ja, shiko këtu, ma jep dorën.
Më afroi dorën e djathtë.
- Bëje grusht, – i thashë.
E bëri dhe po më shihte me kureshtje, priste se ç’kisha ndër mend të bëja.
- Më thuaj, si mendon, ky grusht, është i fortë?
- Nuk e di, – u pergjigj me zë të ulët, siç e kishte zakon në raste dyzimi.
- Si nuk e ditke? – ia ktheva me të butë.
- Po mire pra, ja e zemë se e di. Mendimi im është se nuk është i fortë, nuk e meriton të quhet i fortë sepse nuk është i tillë. E di që s’është.
- Si s’qenka?
- E ja kështu, siç më dëgjove, e di unë që s’është. Unë jam e dobët, shumë e dobët jam. Le që jam edhe budallaqe, e di shumë mirë që jam budallaqe; edhe e dobët jam. Gjithë të këqijat kam, ja kështu mendoj!
Këto fjalë më sëmbonin shpirtin, por nuk duhet të humbisja besimin, nuk duhet ta lëshoja veten, ndaj vazhdova me atë që kisha menduar të bëja.
- Mirë, – i thashë. – Po sikur kjo dora jote, ky grushti yt të bashkohet me dorën time, me grushtin tim, si mendon se do të jenë? Të fortë apo të dobët?
- Nuk e di, – më dha të njëjtën përgjigje.
Nuk e humba toruan, nuk doja të ndodhte.
- Po si nuk e ditke, moj shpirte? Sigurisht që do të jenë të fortë. Shiko sa të ngjeshur që janë, sa të puthitur,sa të fortë.
Ndërkohë që i flisja kështu ia shtrëngoja grushtin e dorës së djathtë me dorën time. Ia shtrëngova fort dhe e pashë në sy në një mënyrë kuptimplotë. Më pas me dorën tjeter mbështolla dy duart tona të bashkuara. Në atë çast edhe dora tjetër e saj, e cila deri atëherë kishte qëndruar e futur mes këmbëve, u afrua dhe iu bashkua tri të tjerave. Kjo më gëzoi. Nuk prita gjatë, por e shkëputa grushtin tim nga i saji. Ia kapa të dyja dhe ia bashkova me njëra – tjetrën; gishtat e saj u ndërlidhen. Ia futa në pëllëmbet e mia ato grushte të vegjël, të bardhë, të bukur dhe nisa t’ia puthja me zjarr të madh. Nuk flisnim. Ajo më shihte në heshtje, në fytyrë i dukej një çast prehjeje dhe s’i vinte asnjë fjalë.
- Kështu do të të trajtoj gjithnjë, ta dish këtë, e ndiej me zemer që të dua dhe s’mund të sillem ndryshe.
- Je njeriu më shpirtmirë! Njeriu më fisnik që kam njohur ti je! Sa do të doja të mos ekzistonte ai! Të mos ekzistonte fare, të mos kishte të bënte me mua, në menyrë që në mendje të të kisha vetem ty.
- Nuk ka gjë, bukuroshe, nuk ka gjë. Edhe kështu mund të jemi të lumtur. Se ti, moj shpirte, ende nuk më njeh mua se si jam. Kurrë s’e kisha menduar se mund të doja dikë, por ja që ndodhi, dhe… dhe në ç’mënyrë!
- Të kërkoj të falur me gjithë shpirt për gjithë këto që të kam bërë të heqësh prej meje, por që tani e tutje të betohem që do të perpiqem të jetoj më mirë, do të mundohem të ta dëgjoj fjalën. Gjërat janë siç thua ti. Ndoshta mund të jemi edhe ne të lumtur, kurrë nuk i dihet… Po të shpresojme te Zoti… – përfundoi ajo dhe një buzëqeshje e bukur iu vizatua në fytyrë.
- Sigurisht që mund të jemi! – e mora fjalën unë më energjik se kurrë. – Sigurisht që mund të jemi shpirtja ime e vogel. Mendoj se gjërat duhen lënë të rrjedhin natyrshëm. Nuk duhet të nxitohemi. Nuk të kam kërkuar gjë tjetër deri më sot përvecse një mundësi. Këtë ti po ma jep dhe duke të falenderuar pafundësisht, të bëj të ditur, pëllumbesha ime, që më ke bërë të lumtur sa me s’ka. Ja, më shih, dua të kërcej nga gëzimi e nuk ia dal dot. Se ndoshta ti edhe mund të çuditesh me këtë zemër të këtillë si kjo imja, por ja që kështu e kam, të dobët, dy fije shpirt kam. Gjithë këtë lumturi, ndoshta edhe s’e meritoj, nuk di ç’të them. Mos më lejo që të më zërë ndonjë ndjenjë faji, ta kerkoj këtë nder; këtë ta them, për arsyen se e njoh mirë veten.
E ndërpreva fjalën. S’e merrni dot me mend se sa i lumtur isha, vloja përbrenda, ndihesha zotërues i gjithçkaje. Ato fjalë të saj, ato pesë fjalë të saj, të ngrohta, të sinqerta, të buta, më kishin bërë të lumtur. Ah sa pak mjafton për të qenë i lumtur! Se ju, zotërinj, ndoshta edhe s’më kuptoni, por shpirtmirët e dobet, jua siguroj që kështu janë.
- Liza ime! – ia nisa përsëri. – C’është kjo lumturi e këtillë kështu? E vërtetë të jetë vallë? A do të më japësh një mundësi? Si? Do të ma japësh pra? Ma ke dhënë? Ah, të falenderoj o zemër, të falenderoj shumë. Ah si ndihem! Sa i dobet që jam! Mos vallë nuk do ta përballoj gjithë këtë lumturi? Se ja, imagjinoj se mund të jemi bashkë, mund të shëtisim bashkë, të bisedojmë e të më rrëfesh për veten, për fëmijërinë tënde, për gjithçka tënden; përfytyroj me dashuri se do të përqafohemi gjithnjë, se ndoshta edhe… do të të puth. (Ndjeva që u skuqa kur i shpreha atë dëshirë kaq të madhe). Do të jetë bukur, princeshë, shumë bukur do të jetë, më beso! Por t’i lëmë këto tani, ka kohë për këto, shpejt është, duhet të rrjedhe edhe shumë ujë deri atëherë. Po mirë, moj shpirte, ç’është kështu me mua sot, jam i lumtur e të qëndroj kështu larg! Dhe kujt kështu? Ty të qëndroj larg! Afrohu, zemër, afrohu të të përqafoj. Ja pra kështu, të t’i puth doçkat e vockla, të ëmblat, të ftohtat doçka. Pa m’i jep të t’i ngroh, ja keshtu, shumë mirë kështu. Të dua shumë, ta dish këtë! E sheh sa të lumtur që jemi? Ja kështu të bashkuar, në vetminë tonë, se ky fat na ra. Ta kam thënë prej kohësh, shpirtra të humbur jemi ne, por, tek e fundit, moj shpirte, ç’rëndësi ka kjo!? Na mjafton që të jemi bashkë, të bashkuar, me besim te Zoti, me shpresë të madhe. Nuk po arrij të permbahem dot, të dua kaq shume sa ndiej se do të plas nga dashuria, do të shpërthej fare. Nuk e di, zemër e vogël, ndoshta po flas ca si tepër, ndoshta edhe budallallëqe… gjëra pa lidhje… por ja që kështu ndihem…
S’po dija se çfarë të thosha më. E shihja me admirim të veçantë, e admiroja, e doja me shpirt. E përqafoja, i puthja duart, pastaj hundën e lëmuar, vetullat e bukura, faqet e nxehta e pak të kuqe, ballin e bardhë borë, flokët sensuale të zeza pis. E puthja kudo, pastaj u ngrita, u hodha përpjetë, u largova disi, gati sa s’po çmendesha nga gëzimi, nga lumturia e madhe. E ndieja që nuk po e përballoja dot. Iu afrova përsëri; ajo më shihte e habitur, me ëmbëlsinë e përhershme dhe s’fliste asnjë fjalë, s’dinte ç’të thoshte. Përplasja duart, i bashkoja me të sajat, i hetoja gishtërinjtë një nga një dhe pasi ia shihja mirë e mirë, ia puthja me zjarr të madh. I prekja hundën me dorë, ia shtypja me të lehtë, plot dashuri. Nuk po zgjatem më të përshkruaj se ç’bëja më tej sepse e di që njerëzit e lumtur bëhen të padurueshëm kur rrëfejnë çastet e tyre të lumtura. Por nuk ndenjem edhe shumë, për arsyen se nuk donte që të vonohej në shtepi. Kjo ishte ndarja më e lumtur që kishte ndodhur ndonjëherë mes nesh. U përqafuam edhe një herë të fundit, e putha në faqe, këtë radhë, plot drojë, disi afër buzës. E pashë që u vu pak në siklet, por nuk e bëra qejfin qeder, i dhashë të drejtë. Pasi kaloi edhe rrugicën më të fundit të dukshme të parkut, fillova të ecja drejt shtëpisë sime…
Hektor12
Locus omnem
Nga Klajd Bylyku
Kohë më parë, të cilat i kujtoj me mall dhe nostalgji, i kam dashur shumë! I doja dhe më donin, por një ndër arsyet themelore të ndarjes sonë ishte edhe vetë natyra ime. Ata ishin të lumtur, të gëzuar, kishin gjithçka dëshironin, ndërsa mua më mungonin shume gjëra. Në këto pozita, edhe njeriu më i mirë, edhe natyra më fisnike dhe e lartësueshme, ndien egoizëm dhe zili per tjetrin! Madje ekziston nje mendim i perhapur ne mase, se per te afermin tend, për atë që do më shumë, për atë që të qan zemra, pikërisht për këtë të afërt vjen një çast dhe njeriu ndjen urrejtje, zili! Ndoshta do të çuditeni, por në thellësinë e saj me të fshehtë, edhe natyra më sublime njerëzore, e pajisur me vetitë më fisnikë që mund të bëhet, shndërrohet në djallin vetë dhe urren gjithë çfarë e rrethon! Kështu më ndodhi edhe mua me ta, me sinqeritet e çiltërsi e pranoj që më gëzonin që të gjithë, por në brendësinë time të papërshkrueshme dhe fatmirësisht të panjohur prej tyre, ndieja urrejtje dhe frikë, s’i duroja dot dhe me ngjallnin krupën! Se, do thoni ju, ç’është kjo kështu, si mund të jetë e vërtetë kjo! Por ja që kështu është, çdo njeri e di që më i këndshëm, më i dashur, më i afërt dhe më ngushëllimtar është njeriu që ndodhet në vështirësi, në dhembje dhe vuajtje, ndërsa i lumturi të ndjell krupën, të kall datën, të shkakton zili, të dëmton shpirtin, pa të të bërë asgjë me paramendim ndodh kjo, por ja që ty, kur je në pozitën e atij që sheh me admirim të fshehur të përzier me zili, të duket sikur ta bën për inat; ndaj instinktivisht thellë – thellë njeriun e gëzon më tepër një lajm i keq dhe i kobshëm i mikut, sesa lajmi i një gëzimi të vërtetë! Eshtë e vërtetë e hidhur, fort e hidhur kjo, të mbetej me kaq do të ishte mirë, por për ta mbyllur këtë ide të cilën e kam pasur gjithnjë në kokë duhet thënë dhe diçka tjetër lidhur me natyrën njerëzore, edhe më e rëndë akoma. Kur ndihesh në nevojë apo trishtim, kur të kaplon zemërimi dhe të mbyt vetmia, kur nuk ke ku të përplasesh dhe të gjesh mbështetje, në çastin kur ti takon të afërmin tënd, miku i zemrës apo i gjakut qoftë ky, ti ndjen një dëshirë të tmerrshme e të papërshkrueshme shtazarake për ta ulur atë në pozitën tënde të vështirë! Kërkon me të gjitha forcat që ta shohësh të poshtëruar si veten, nuk le dy gurë bashkë për ta parë të fyer e të telendisur deri në fund! S’ka dyshim që kjo është e vërtetë, kjo ndjesi e dëmshme dhe djallëzore ka zënë rrënjë të pashkulshme në natyrën e njeriut në përjetësinë e kohës! Dhe nëse e ndien këtë, bën gabimin më të madh nëse mendon keq për veten sepse e gjithë kjo nuk është poshtërsi, por është gjendja e natyrshme e poshtërsisë se njeriut, e natyrshmëria nga poshtërsia e vetëkërkueshme si qëllim në vetvete, ndryshojnë thelbësisht nga njëra – tjetra! E pas kësaj, nëse ia del që rrethanat të vijnë sipas deshirës se ndyrë (por të çiltër) që ti mbart në shpirt, pra nëse ndodh që edhe mikun tënd më të afërt apo njeriun e gjakut e zapton e njëjta ndjesi e poshtër dhe fyese si edhe ty, atëherë, në atë çast, ty të fisnikërohet gjithë qenia, të kreshpërohet sedra dhe të rritet dashuria per të! Gjithë këto nuk është se ndodhin me dëshirën tënde hipokrite që ai të ringrihet në vendin e adhurueshëm e të lakmueshëm në të cilën ndodhej përpara se të barazohej me ty në zymtësinë e trishtueshme të uruar nga personi yt dashakeq me keqësinë me të madhe të sinqertë, por për ta mbajtur për sa më shumë kohë në atë gradë të cilën vetë ia urove; fillon ta duash e ta respektosh më shumë, nis t’ia miklosh shpirtin e t’i qëndrosh më pranë, gjithë këtë me dashuri e bën, por që në instinktet e veta më të thella, gjithë kjo poshtërsi zotëron një vërtetësi të madhe të pashpjegueshme dot, në gjithë këtë ngushtësi të ulët e të poshtër dominojnë ndjenja shtazare e të djallëzuara, të cilët për fat të keq, siç e thashë, janë pjesë e karakteristikave të natyrshme të asaj qenieje sublime e fort të ndërlikuar që I Plotfuqishmi e emërtoi me emrin Njeri!
Kohë më parë, të cilat i kujtoj me mall dhe nostalgji, i kam dashur shumë! I doja dhe më donin, por një ndër arsyet themelore të ndarjes sonë ishte edhe vetë natyra ime. Ata ishin të lumtur, të gëzuar, kishin gjithçka dëshironin, ndërsa mua më mungonin shume gjëra. Në këto pozita, edhe njeriu më i mirë, edhe natyra më fisnike dhe e lartësueshme, ndien egoizëm dhe zili per tjetrin! Madje ekziston nje mendim i perhapur ne mase, se per te afermin tend, për atë që do më shumë, për atë që të qan zemra, pikërisht për këtë të afërt vjen një çast dhe njeriu ndjen urrejtje, zili! Ndoshta do të çuditeni, por në thellësinë e saj me të fshehtë, edhe natyra më sublime njerëzore, e pajisur me vetitë më fisnikë që mund të bëhet, shndërrohet në djallin vetë dhe urren gjithë çfarë e rrethon! Kështu më ndodhi edhe mua me ta, me sinqeritet e çiltërsi e pranoj që më gëzonin që të gjithë, por në brendësinë time të papërshkrueshme dhe fatmirësisht të panjohur prej tyre, ndieja urrejtje dhe frikë, s’i duroja dot dhe me ngjallnin krupën! Se, do thoni ju, ç’është kjo kështu, si mund të jetë e vërtetë kjo! Por ja që kështu është, çdo njeri e di që më i këndshëm, më i dashur, më i afërt dhe më ngushëllimtar është njeriu që ndodhet në vështirësi, në dhembje dhe vuajtje, ndërsa i lumturi të ndjell krupën, të kall datën, të shkakton zili, të dëmton shpirtin, pa të të bërë asgjë me paramendim ndodh kjo, por ja që ty, kur je në pozitën e atij që sheh me admirim të fshehur të përzier me zili, të duket sikur ta bën për inat; ndaj instinktivisht thellë – thellë njeriun e gëzon më tepër një lajm i keq dhe i kobshëm i mikut, sesa lajmi i një gëzimi të vërtetë! Eshtë e vërtetë e hidhur, fort e hidhur kjo, të mbetej me kaq do të ishte mirë, por për ta mbyllur këtë ide të cilën e kam pasur gjithnjë në kokë duhet thënë dhe diçka tjetër lidhur me natyrën njerëzore, edhe më e rëndë akoma. Kur ndihesh në nevojë apo trishtim, kur të kaplon zemërimi dhe të mbyt vetmia, kur nuk ke ku të përplasesh dhe të gjesh mbështetje, në çastin kur ti takon të afërmin tënd, miku i zemrës apo i gjakut qoftë ky, ti ndjen një dëshirë të tmerrshme e të papërshkrueshme shtazarake për ta ulur atë në pozitën tënde të vështirë! Kërkon me të gjitha forcat që ta shohësh të poshtëruar si veten, nuk le dy gurë bashkë për ta parë të fyer e të telendisur deri në fund! S’ka dyshim që kjo është e vërtetë, kjo ndjesi e dëmshme dhe djallëzore ka zënë rrënjë të pashkulshme në natyrën e njeriut në përjetësinë e kohës! Dhe nëse e ndien këtë, bën gabimin më të madh nëse mendon keq për veten sepse e gjithë kjo nuk është poshtërsi, por është gjendja e natyrshme e poshtërsisë se njeriut, e natyrshmëria nga poshtërsia e vetëkërkueshme si qëllim në vetvete, ndryshojnë thelbësisht nga njëra – tjetra! E pas kësaj, nëse ia del që rrethanat të vijnë sipas deshirës se ndyrë (por të çiltër) që ti mbart në shpirt, pra nëse ndodh që edhe mikun tënd më të afërt apo njeriun e gjakut e zapton e njëjta ndjesi e poshtër dhe fyese si edhe ty, atëherë, në atë çast, ty të fisnikërohet gjithë qenia, të kreshpërohet sedra dhe të rritet dashuria per të! Gjithë këto nuk është se ndodhin me dëshirën tënde hipokrite që ai të ringrihet në vendin e adhurueshëm e të lakmueshëm në të cilën ndodhej përpara se të barazohej me ty në zymtësinë e trishtueshme të uruar nga personi yt dashakeq me keqësinë me të madhe të sinqertë, por për ta mbajtur për sa më shumë kohë në atë gradë të cilën vetë ia urove; fillon ta duash e ta respektosh më shumë, nis t’ia miklosh shpirtin e t’i qëndrosh më pranë, gjithë këtë me dashuri e bën, por që në instinktet e veta më të thella, gjithë kjo poshtërsi zotëron një vërtetësi të madhe të pashpjegueshme dot, në gjithë këtë ngushtësi të ulët e të poshtër dominojnë ndjenja shtazare e të djallëzuara, të cilët për fat të keq, siç e thashë, janë pjesë e karakteristikave të natyrshme të asaj qenieje sublime e fort të ndërlikuar që I Plotfuqishmi e emërtoi me emrin Njeri!
Hektor12
Locus omnem
Nga: Stephen King
Iu bë sikur kishte futur qëllimisht dorën në Folenë e Madhe të Grerëzave të Jetës. [...] E kishte futur dorën në një ulluk të kalbur në kulmin e verës dhe dora bashkë me krahun ishin djegur nga flaka e shenjtë e drejtësisë që ia kishte shkatërruar mendimet e vetëdijshme, duke e vjetruar dhe nxjerrë jashtë mode konceptin e sjelljes civile. A mund të presësh që dikush të sillet si një qenie e arsyeshme njerëzore kur dorën ia shpojnë dhjetëra gjilpëra të nxehta, të mallkuara? A mund të presësh të jetosh mes njerëzve të tu më të afërt e më të dashur kur reja e zezë e xhindosur shpërthen nga vrima në strukturën e gjërave (nga struktura që dukej aq e pafajshme) dhe të godet si shigjetë? A mund të jesh përgjegjës për veprimet e tua, ndërsa vrapon si i çmendur mbi një çati të pjerrët në më shumë se njëzet metra lartësi, pa e ditur se ku do të shkosh, pa u kujtuar se këmbët, që i ka zënë paniku, mund të të shtyjnë të bësh një lëvizje të papritur dhe të të hedhin përtej ullukut të ndërtesës për të gjetur vdekjen mbi çimento, njëzet metra më poshtë? [...] Kur fut qëllimisht dorën në folenë e grerëzave, nuk është se ke bërë marrëveshje me djallin për të hequr dorë nga uni yt i civilizuar, bashkë me takëmet e dashurisë, respektit dhe nderit. Ndodh dhe kaq. Në mënyrë pasive, pa pasur mundësi të thuash fjalën tënde, ti vdes së qeni një krijesë e arsyes dhe shndërrohesh në një krijesë me nerva të roitura. Për pesë sekonda, shndërrohesh nga një burrë i shkolluar në një majmun që ulërin.
Iu bë sikur kishte futur qëllimisht dorën në Folenë e Madhe të Grerëzave të Jetës. [...] E kishte futur dorën në një ulluk të kalbur në kulmin e verës dhe dora bashkë me krahun ishin djegur nga flaka e shenjtë e drejtësisë që ia kishte shkatërruar mendimet e vetëdijshme, duke e vjetruar dhe nxjerrë jashtë mode konceptin e sjelljes civile. A mund të presësh që dikush të sillet si një qenie e arsyeshme njerëzore kur dorën ia shpojnë dhjetëra gjilpëra të nxehta, të mallkuara? A mund të presësh të jetosh mes njerëzve të tu më të afërt e më të dashur kur reja e zezë e xhindosur shpërthen nga vrima në strukturën e gjërave (nga struktura që dukej aq e pafajshme) dhe të godet si shigjetë? A mund të jesh përgjegjës për veprimet e tua, ndërsa vrapon si i çmendur mbi një çati të pjerrët në më shumë se njëzet metra lartësi, pa e ditur se ku do të shkosh, pa u kujtuar se këmbët, që i ka zënë paniku, mund të të shtyjnë të bësh një lëvizje të papritur dhe të të hedhin përtej ullukut të ndërtesës për të gjetur vdekjen mbi çimento, njëzet metra më poshtë? [...] Kur fut qëllimisht dorën në folenë e grerëzave, nuk është se ke bërë marrëveshje me djallin për të hequr dorë nga uni yt i civilizuar, bashkë me takëmet e dashurisë, respektit dhe nderit. Ndodh dhe kaq. Në mënyrë pasive, pa pasur mundësi të thuash fjalën tënde, ti vdes së qeni një krijesë e arsyes dhe shndërrohesh në një krijesë me nerva të roitura. Për pesë sekonda, shndërrohesh nga një burrë i shkolluar në një majmun që ulërin.
Hektor12
Locus omnem
Rrugët e përhimta të mëngjesit
Nga: Dorian Isai
Përballë teje ndodhet një pellg i kthjellët e i paster si pritja e syrit të virgjereshës së dashuruar dhe bri tij fle një pemëz e brishtë, e rrëzuar prej fëmijërisë që nga agime të hershme, që nga koha kur heronjte kishin gjak të kuq dhe rrënjët e saj thithnin jetën e ciklopëve të mitollogjisë. Gjethet i kokëvaren me përtesë e të paqëllimshme, si copëza shiu të harruara në hapsirën e askujt. Qëndron aty ajo pemë dhe vuan “pa-kohën” e saj duke përcjellë çdo mbrëmje rrezet e diellit, si vejusha fantazmen e burrit të saj të pakallur në dhe’.
Mbi pemë ka përhedhur shpatullat mbi supe një zog i murrmë me sqep qesharak e të papunë si bishti i humbur i sqeparit lodër të pinokut. Ky zog ka humbur mëngjesin dhe sheh me gjithë çudinë e tij fluturake rrugën t’i kalojë përpara me pa-anshmërinë e saj prej dëshmitareje profesioniste. Ti sheh liqenin, që nën përkedheljen e vështrimit tënd vibrues krijon një rreth të vogël perfekt si unaza e besnikerisë dhe hipur mbi rrugë kalëron mendimet tua të freskëta, me njollat e dashurisë së një nate më parë mbi ‘to; në pritje të dëshirave të së nesërmes, me epshin “gati-tu” si ushtar zemërak.
Dhe iken si mëngjesi, me shpejtesinë e currilë së qumshtit që të ka mikluar dhe i kthen krahet pemës, zogut, gjithësisë së pabukur e të përhimtë. O Njeri, shko jepi prekjen tënde pemës dhe mos harro, ai zog ëhtë aty që ta pëlqesh ti.
Nga: Dorian Isai
Përballë teje ndodhet një pellg i kthjellët e i paster si pritja e syrit të virgjereshës së dashuruar dhe bri tij fle një pemëz e brishtë, e rrëzuar prej fëmijërisë që nga agime të hershme, që nga koha kur heronjte kishin gjak të kuq dhe rrënjët e saj thithnin jetën e ciklopëve të mitollogjisë. Gjethet i kokëvaren me përtesë e të paqëllimshme, si copëza shiu të harruara në hapsirën e askujt. Qëndron aty ajo pemë dhe vuan “pa-kohën” e saj duke përcjellë çdo mbrëmje rrezet e diellit, si vejusha fantazmen e burrit të saj të pakallur në dhe’.
Mbi pemë ka përhedhur shpatullat mbi supe një zog i murrmë me sqep qesharak e të papunë si bishti i humbur i sqeparit lodër të pinokut. Ky zog ka humbur mëngjesin dhe sheh me gjithë çudinë e tij fluturake rrugën t’i kalojë përpara me pa-anshmërinë e saj prej dëshmitareje profesioniste. Ti sheh liqenin, që nën përkedheljen e vështrimit tënd vibrues krijon një rreth të vogël perfekt si unaza e besnikerisë dhe hipur mbi rrugë kalëron mendimet tua të freskëta, me njollat e dashurisë së një nate më parë mbi ‘to; në pritje të dëshirave të së nesërmes, me epshin “gati-tu” si ushtar zemërak.
Dhe iken si mëngjesi, me shpejtesinë e currilë së qumshtit që të ka mikluar dhe i kthen krahet pemës, zogut, gjithësisë së pabukur e të përhimtë. O Njeri, shko jepi prekjen tënde pemës dhe mos harro, ai zog ëhtë aty që ta pëlqesh ti.
Hektor12
Locus omnem
Panoramë D. Në një ditë gushti
01/01/2014
nga Loer Kume
Ditë e bardhë e mugët. Dielli aty i fshehur nëpër tylin e reve të gushtit si çohë e bardhë e palarë pluhuri, saboton freskinë e lehtë të mëngjesit. Plazhet me çadra hapur e mbyllur si zogj të shpuplosur.
Vapa e tmerrshme endet bashkë me erën nëpër D. Sikur më ndjek nga pas si qen i tërbuar. Në kërkim të librave nëpër bukiniste andej këtej. Djersa mbulon sytë, gjaku më rrjedh nga hundët, mestruacionet e trurit. 1 me 0 për vapën. Më nxorri gjak nga hundët.
Banjë e ftohtë. Poetika e freskët e Aristotelit, Fjalimi i freskët i nobelit i Camus mbi shtrat. Të sapofituara. Dhe dritarja ime e botës. Grila gijotinë sipër qafës. Në hapësirën e pafund mbi ish kënetë qielli i nxirë. Bubullima. Vetëtimat kanë një ritëm të vetin, halucinant blitzi i tyre e pluhuri në sy. Re të tëra pluhuri në ajër. Aerodinamika e erës së çmendur që përplaset e ndahet dysh në brinjët e mia. Qese në ajër. Shumë qese në ajër pa drejtim të caktuar andej këtej. Fëmijë që luajnë në lagje. Prindër që përgjojnë fëmijët nga ballkonet, skemë e stërlashtë. Pika të mëdha e të rralla shiu ngrenë nga toka aromën e dheut të lagur të gushtit. Nga këtu sipër gjithçka duket në të tjera përmasa. Një vajzë që ecën me fustan të zi mbi lëkurën e bardhë, me flokët e saj dikur bjonde, tashmë në kërkim të ngjyrës natyrale. Duket shtatzënë. Takon mamanë. Të njëjtat flokë. I njëjti trup i zmadhuar përmasash nga koha që ushqen duke të ngrënë.
Një tjetër grua duke u çapitur nxitueshëm për të mos ndeshur me atë furtunal që po afron. Tepër e shëndoshë, ngjyrë natyrale çokollatë e zezë, me fryrjen tipike të rracës së saj, aseksualisht këndshëm për tu pikturuar, sikur.
Ajri ndjehet tej mase i ngarkuar. Një pallat në ndërtim me zhurmat e tij rrekeshkitese si një fashetë metali që të shtrëngohet rënkueshëm rreth kokës.
Pupla, qese, letra, zëra, fluturojnë e ajri i mban peshë.
Breshëri filloi.
Marr të shkruaj shtrirë këtë që po shkruaj, por fitoi një gjumë…
…
Dal nga hyrja e eci nëpër shi. Këmisha e lagur nga piklat e ngrohta, këpucët që pllaqurisen e këmbët që lagen bukur nën shiun e gushtit.
Njëri në rrugë që shkel gazin me makinën e tij me 200 mijë km/h drejt sdihet se ku, drejt P. të mamasë së tij. Rrugët e përmbytura. Njerëzit me një kërrusje lagështire të habitur.
Aroma magjike e tokës nën shi, aroma e pemëve, gjethet kanë mbushur rrugët nga furia e breshërit si të ishte vjeshtë.
Pemët shfaqin aromën e tyre të vërtetë, atë sekreten fare, esencën e tyre magjike, vetëm pas shiut. Vajza që ecin. Vajza që kthehen nga plazhi të lagura qull. Vajza me pantallona të shkurtra, të tëra njësoj, i njëjti format sipas modës së kësaj vere, kofshët duken ndryshe pas shiut. Pa efektin lebyres të diellit, vapës, duken pa shkëlqim, mishi i përditshëm, aq natyrale e te vërteta e të thjeshta si vetë dheu.
Ajri, ky ajri kaq i pastër, i lirë, mbush mushkritë plot si tullumbace gati per tu ngritur ne ajër.
Aristoteli e Camus, ç dyshe letrare e tmerrshme e pakuptimtë! Go Dafina Zeqiri! …Mos e Nal, e boj ditën natë, po du me shku higher and higher again!… Higher ne Ajer! Duffy rocks.
Letërsia është e mërzitshme. Ritmi, rrahja, the beat is great! Dua të bëhem DJ. Lart, në ajër… ajër… ajër…
01/01/2014
nga Loer Kume
Ditë e bardhë e mugët. Dielli aty i fshehur nëpër tylin e reve të gushtit si çohë e bardhë e palarë pluhuri, saboton freskinë e lehtë të mëngjesit. Plazhet me çadra hapur e mbyllur si zogj të shpuplosur.
Vapa e tmerrshme endet bashkë me erën nëpër D. Sikur më ndjek nga pas si qen i tërbuar. Në kërkim të librave nëpër bukiniste andej këtej. Djersa mbulon sytë, gjaku më rrjedh nga hundët, mestruacionet e trurit. 1 me 0 për vapën. Më nxorri gjak nga hundët.
Banjë e ftohtë. Poetika e freskët e Aristotelit, Fjalimi i freskët i nobelit i Camus mbi shtrat. Të sapofituara. Dhe dritarja ime e botës. Grila gijotinë sipër qafës. Në hapësirën e pafund mbi ish kënetë qielli i nxirë. Bubullima. Vetëtimat kanë një ritëm të vetin, halucinant blitzi i tyre e pluhuri në sy. Re të tëra pluhuri në ajër. Aerodinamika e erës së çmendur që përplaset e ndahet dysh në brinjët e mia. Qese në ajër. Shumë qese në ajër pa drejtim të caktuar andej këtej. Fëmijë që luajnë në lagje. Prindër që përgjojnë fëmijët nga ballkonet, skemë e stërlashtë. Pika të mëdha e të rralla shiu ngrenë nga toka aromën e dheut të lagur të gushtit. Nga këtu sipër gjithçka duket në të tjera përmasa. Një vajzë që ecën me fustan të zi mbi lëkurën e bardhë, me flokët e saj dikur bjonde, tashmë në kërkim të ngjyrës natyrale. Duket shtatzënë. Takon mamanë. Të njëjtat flokë. I njëjti trup i zmadhuar përmasash nga koha që ushqen duke të ngrënë.
Një tjetër grua duke u çapitur nxitueshëm për të mos ndeshur me atë furtunal që po afron. Tepër e shëndoshë, ngjyrë natyrale çokollatë e zezë, me fryrjen tipike të rracës së saj, aseksualisht këndshëm për tu pikturuar, sikur.
Ajri ndjehet tej mase i ngarkuar. Një pallat në ndërtim me zhurmat e tij rrekeshkitese si një fashetë metali që të shtrëngohet rënkueshëm rreth kokës.
Pupla, qese, letra, zëra, fluturojnë e ajri i mban peshë.
Breshëri filloi.
Marr të shkruaj shtrirë këtë që po shkruaj, por fitoi një gjumë…
…
Dal nga hyrja e eci nëpër shi. Këmisha e lagur nga piklat e ngrohta, këpucët që pllaqurisen e këmbët që lagen bukur nën shiun e gushtit.
Njëri në rrugë që shkel gazin me makinën e tij me 200 mijë km/h drejt sdihet se ku, drejt P. të mamasë së tij. Rrugët e përmbytura. Njerëzit me një kërrusje lagështire të habitur.
Aroma magjike e tokës nën shi, aroma e pemëve, gjethet kanë mbushur rrugët nga furia e breshërit si të ishte vjeshtë.
Pemët shfaqin aromën e tyre të vërtetë, atë sekreten fare, esencën e tyre magjike, vetëm pas shiut. Vajza që ecin. Vajza që kthehen nga plazhi të lagura qull. Vajza me pantallona të shkurtra, të tëra njësoj, i njëjti format sipas modës së kësaj vere, kofshët duken ndryshe pas shiut. Pa efektin lebyres të diellit, vapës, duken pa shkëlqim, mishi i përditshëm, aq natyrale e te vërteta e të thjeshta si vetë dheu.
Ajri, ky ajri kaq i pastër, i lirë, mbush mushkritë plot si tullumbace gati per tu ngritur ne ajër.
Aristoteli e Camus, ç dyshe letrare e tmerrshme e pakuptimtë! Go Dafina Zeqiri! …Mos e Nal, e boj ditën natë, po du me shku higher and higher again!… Higher ne Ajer! Duffy rocks.
Letërsia është e mërzitshme. Ritmi, rrahja, the beat is great! Dua të bëhem DJ. Lart, në ajër… ajër… ajër…
Hektor12
Locus omnem
Ky, pjellë e shoqërisë është
Njeri I mire ky, do mendoj ai që s’e njeh. T’ia lësh gjënë më të shtrenjë të ta ruaj. Se ka llafe të ëmbla ky, por ja që veprimet I ka të idhëta. Se kështu ka krdisur veten. Të dojë njerëzit kur ata janë, e të shpif për ta kur ata s’janë. E sipas mundësive edhe të nxit atë kundër këtij.
Ka shumë cilësi të mbrapshta ky. Ky don të dijë gjithçka për të tjerët, e veqanërisht për disa, t’I përpunoj këto të dhëna në laboratorin e tij, e pastaj t’I shpërndaj në këtë tregun tonë. E pra është shpërndarës I informative të përpunuara.Të përpunuara në laboratorin e tij që është ndërtuar e funksionon kryesisht për inat të atij tjetrit.
Gjithçka që I përket tjetrit është punë e tij.
Ja të zëmë, po të blej tjetri rrush, ky do thotë, e ka vjedhur. E këtë do t’ia tregoj të gjithëve, por veq e veq, e sidomos secilit në besë, dhe vetëm atij e askujt tjetër.
Dhe, me të dëgjuar, e me ç’flitet, sepse ky nuk do ta bëjë veten burim të informacionit.
Pse ti nuk ke dëgjuar, do t’I thotë atij. Këtë e dinë të gjithë. Dhe vërtet e dinë të gjithë, sepse ky do të kujdeset që të gjithë ta dinë këtë.
Ja tani, ku e takoi tjetrin. Eh këtë s’e ka parë moti, patjetër që do ta qeras me një pije. E në muhabet e sipër do t’i trergoj atë që ka dëgjuar e që e dinë të gjithë.
E më vonë do ta takoj edhe atë tjetrin, për të cilin e ka marrë malli shumë. Këtë do ta ftoj edhe në shtëpi, e do t’i thotë, t’i marrë me vete edhe dy-tre të tjerë, se moti nuk janë ulur bashkë. E kështu do të vazhdoj të shpërndaj informacionin që e dinë të gjithë. Ashtu butë, madje ky sikur ia do të mirën atij për të cilin shpif, por ja që e vërteta është kështu.
Dhe ja, një ditë, ky farë manipulatori na del në ara. Atë vit, misri i atij tjetrit ishte bërë më i mirë, e ky s’gjente ngushllim. Dhe ja, tek e pa dikënd, që si pasojë e një çasti pavëmendje, i kishte hyrë lopa në misrin e atij tjetrit, e ky me ta parë rendte ta nxirrte që aty. Dhe manipulatori ynë i afrohet, bënë një copë muhabet me të, e vrap te ky tjetri.
-E di – i thotë këtij- sot isha në ara, dhe pashë filanin që kishte futur lopën në misrin tënd.
-Ç’bënë ore kështu , i thashë, po a e di ti misri i kujt është ky?. Ik ore , më tha, se nuk jap unë pesë para për të. Ja kështu më tha, për zotin. Si more , I them unë, pse ç’kujton ti që ai është vetëm?. E t’I dhashë një të bërtitur e një të sharë që do ta mbaj mend.
-Nejse, nejse, kjo është punë e jotja, veqse çkado që bënë, më llogaritë dhe mua.
Dhe… t’I kishte vetëm këto të këqija, ja ta zëmë, të merrej vetëm me të rriturit, edhe hahej disi. Por ky merret merret edhe me fëmijët, e së pari me fëmijët e vet,të cilëve u jep këshilla, bile edhe të ilustruara me shembuj, se si ata duhet të sillen me fëmijët e tjerë. Se helbete, brengoset se mos dalin nga rrugë e tij. Ai sikur dëshiron që fëmijët t’I bëj grindavecë, sepse edhe vet është një lloj grindaveci. Por këtu është si ai qeni langua, që po t’I ikësh, të ndjek e të bënë copa, ndërsa po t’I ndalesh, fut bishtin nën këmbë, e largohet
Dhe kështu, këtej shpif, andej nxit, e kur mundet bënë edhe rolin e grindavecit a edhe të trimit. Por shpifjen dhe nxitjen i ka të ushtruara më mirë.
Dhe aq shumë ka hallin e të tjerëve ky, saqë po të hysh në botën e tij, edhe dëshirat ja gjen tek rrinë përball inateve për të tjerët.Sikur këto dëshira janë të tilla vetëm për shkak të inateve.
Dhe si thotë populli, po t’I ngordhi lopa tjetrit ky do të festoj, e do të qerasë shumkë, edhe sikur t’I duhej të futej borgj.
Ja kështu ky fare njeriu. Ky në vete ka ujkun, për ata që I di më të dobët, ka qenin langua, për ata që I di më të fort, ka dhelprën, sidomos dhelprën, kur të lajkatohet. E ç’nuk ka tek ky. Tek ky mund të gjeje secilën kafshë, por jo njeriun. Ja ky është ky.
-Si, doni të dini si quhet. A, këtë nuk mund t’ua them, se ky ka shumë emra, por mbiemrin lirisht vërjani tuajin.
Njeri I mire ky, do mendoj ai që s’e njeh. T’ia lësh gjënë më të shtrenjë të ta ruaj. Se ka llafe të ëmbla ky, por ja që veprimet I ka të idhëta. Se kështu ka krdisur veten. Të dojë njerëzit kur ata janë, e të shpif për ta kur ata s’janë. E sipas mundësive edhe të nxit atë kundër këtij.
Ka shumë cilësi të mbrapshta ky. Ky don të dijë gjithçka për të tjerët, e veqanërisht për disa, t’I përpunoj këto të dhëna në laboratorin e tij, e pastaj t’I shpërndaj në këtë tregun tonë. E pra është shpërndarës I informative të përpunuara.Të përpunuara në laboratorin e tij që është ndërtuar e funksionon kryesisht për inat të atij tjetrit.
Gjithçka që I përket tjetrit është punë e tij.
Ja të zëmë, po të blej tjetri rrush, ky do thotë, e ka vjedhur. E këtë do t’ia tregoj të gjithëve, por veq e veq, e sidomos secilit në besë, dhe vetëm atij e askujt tjetër.
Dhe, me të dëgjuar, e me ç’flitet, sepse ky nuk do ta bëjë veten burim të informacionit.
Pse ti nuk ke dëgjuar, do t’I thotë atij. Këtë e dinë të gjithë. Dhe vërtet e dinë të gjithë, sepse ky do të kujdeset që të gjithë ta dinë këtë.
Ja tani, ku e takoi tjetrin. Eh këtë s’e ka parë moti, patjetër që do ta qeras me një pije. E në muhabet e sipër do t’i trergoj atë që ka dëgjuar e që e dinë të gjithë.
E më vonë do ta takoj edhe atë tjetrin, për të cilin e ka marrë malli shumë. Këtë do ta ftoj edhe në shtëpi, e do t’i thotë, t’i marrë me vete edhe dy-tre të tjerë, se moti nuk janë ulur bashkë. E kështu do të vazhdoj të shpërndaj informacionin që e dinë të gjithë. Ashtu butë, madje ky sikur ia do të mirën atij për të cilin shpif, por ja që e vërteta është kështu.
Dhe ja, një ditë, ky farë manipulatori na del në ara. Atë vit, misri i atij tjetrit ishte bërë më i mirë, e ky s’gjente ngushllim. Dhe ja, tek e pa dikënd, që si pasojë e një çasti pavëmendje, i kishte hyrë lopa në misrin e atij tjetrit, e ky me ta parë rendte ta nxirrte që aty. Dhe manipulatori ynë i afrohet, bënë një copë muhabet me të, e vrap te ky tjetri.
-E di – i thotë këtij- sot isha në ara, dhe pashë filanin që kishte futur lopën në misrin tënd.
-Ç’bënë ore kështu , i thashë, po a e di ti misri i kujt është ky?. Ik ore , më tha, se nuk jap unë pesë para për të. Ja kështu më tha, për zotin. Si more , I them unë, pse ç’kujton ti që ai është vetëm?. E t’I dhashë një të bërtitur e një të sharë që do ta mbaj mend.
-Nejse, nejse, kjo është punë e jotja, veqse çkado që bënë, më llogaritë dhe mua.
Dhe… t’I kishte vetëm këto të këqija, ja ta zëmë, të merrej vetëm me të rriturit, edhe hahej disi. Por ky merret merret edhe me fëmijët, e së pari me fëmijët e vet,të cilëve u jep këshilla, bile edhe të ilustruara me shembuj, se si ata duhet të sillen me fëmijët e tjerë. Se helbete, brengoset se mos dalin nga rrugë e tij. Ai sikur dëshiron që fëmijët t’I bëj grindavecë, sepse edhe vet është një lloj grindaveci. Por këtu është si ai qeni langua, që po t’I ikësh, të ndjek e të bënë copa, ndërsa po t’I ndalesh, fut bishtin nën këmbë, e largohet
Dhe kështu, këtej shpif, andej nxit, e kur mundet bënë edhe rolin e grindavecit a edhe të trimit. Por shpifjen dhe nxitjen i ka të ushtruara më mirë.
Dhe aq shumë ka hallin e të tjerëve ky, saqë po të hysh në botën e tij, edhe dëshirat ja gjen tek rrinë përball inateve për të tjerët.Sikur këto dëshira janë të tilla vetëm për shkak të inateve.
Dhe si thotë populli, po t’I ngordhi lopa tjetrit ky do të festoj, e do të qerasë shumkë, edhe sikur t’I duhej të futej borgj.
Ja kështu ky fare njeriu. Ky në vete ka ujkun, për ata që I di më të dobët, ka qenin langua, për ata që I di më të fort, ka dhelprën, sidomos dhelprën, kur të lajkatohet. E ç’nuk ka tek ky. Tek ky mund të gjeje secilën kafshë, por jo njeriun. Ja ky është ky.
-Si, doni të dini si quhet. A, këtë nuk mund t’ua them, se ky ka shumë emra, por mbiemrin lirisht vërjani tuajin.
Hektor12
Locus omnem
Trim, me gjeste e me fjalë
E shikoj si ecën, ashtu kryelartë e i hapareshur. Sikur I thotë botës, unë jam e s’ka tjetër. Të them që është ngjallur Muji, e po shëtit rrugëve, s’e them dot, se ky edhe Mujit ia kalon. Gjithsesi është më trim se ai.
-Ja shikoje edhe ti e më thuaj.
Pale si flet, apo si I bërtet atij që e di më të dobët. Është drangua fare.
S’ka bir nëne që më tremb- I thotë vetes.
Asi trimi, asi djali, që s’e gjen kund.
Ky,edhe në luftë kishte dashur të merrte pjesë, por armiku i ishte dukur i dobët, i ishte dukur çilimi, e i kishte thënë vetes, unë do ta ulja veten sikur të luftoja kundër këtyre çiliminjëve, prandaj edhe kishte ikur. Sepse lufta është për burra. Këtej e andej duhet të ketë burra. Por ja që andej kishte pasur çiliminjë, e ky e kishte gjykuar që s’duhet të merrte pjesë.
Është edhe i mençur ky. Edhe trim edhe i mençur, por mbi të gjitha trim.Asi që janë një kategori më lart se Muji.
Kur i tregojnë shokët ndonjë ndodhi kaubojësh, ky ia kthen me shpërfillje. Lëre se po të isha unë aty, ndryshe do dilte hesapi, dhe vazhdon të tregoj në detaje, se ç’do të bënte sikur rastësisht të qëllonte aty.
Dhe ja një ditë, ky farë trimi me disa shokë kishin shkuar në një qytet tjetër. Ishin ulur në një kafene, e aty i kishte zënë belaja.
E këta të qytetit tjetër, duke mos ditur që ky është drangua, i kishin hyrë dajak saqë ky e kishte bërë në brekë.
Kishte ndërhyrë policia, por këtë që e kishte bërë në brek nuk kishin dashur ta mernin në stacion.E kishin liruar duke i thënë që do t’i merrnin deklaratë një ditë tjetër. Të tjerët i kishin marrë.
Ç’ka ngjarë?, kishin pyetur nga stacioni.
Asgjë e madhe, koleg – kishte raportuar polici përgjegjës – Rrahje e zakonshme. Kemi dy të lënduar lehtë, e një të dhier.
E kjo puna e të bërit në brekë ishte përhapur aq shumë në qytetin e tij, saqë këtij trimit si mbetej tjetër veqse të ndërronte vendbanimin, e që për arsye të ndryshme, s’e bënte dot, prandaj ngushlloi veten duke thënë, që edhe trimat e bëjnë në brekë, dhe vazhdoi të jetë po ai trim që kish qenë.
E shikoj si ecën, ashtu kryelartë e i hapareshur. Sikur I thotë botës, unë jam e s’ka tjetër. Të them që është ngjallur Muji, e po shëtit rrugëve, s’e them dot, se ky edhe Mujit ia kalon. Gjithsesi është më trim se ai.
-Ja shikoje edhe ti e më thuaj.
Pale si flet, apo si I bërtet atij që e di më të dobët. Është drangua fare.
S’ka bir nëne që më tremb- I thotë vetes.
Asi trimi, asi djali, që s’e gjen kund.
Ky,edhe në luftë kishte dashur të merrte pjesë, por armiku i ishte dukur i dobët, i ishte dukur çilimi, e i kishte thënë vetes, unë do ta ulja veten sikur të luftoja kundër këtyre çiliminjëve, prandaj edhe kishte ikur. Sepse lufta është për burra. Këtej e andej duhet të ketë burra. Por ja që andej kishte pasur çiliminjë, e ky e kishte gjykuar që s’duhet të merrte pjesë.
Është edhe i mençur ky. Edhe trim edhe i mençur, por mbi të gjitha trim.Asi që janë një kategori më lart se Muji.
Kur i tregojnë shokët ndonjë ndodhi kaubojësh, ky ia kthen me shpërfillje. Lëre se po të isha unë aty, ndryshe do dilte hesapi, dhe vazhdon të tregoj në detaje, se ç’do të bënte sikur rastësisht të qëllonte aty.
Dhe ja një ditë, ky farë trimi me disa shokë kishin shkuar në një qytet tjetër. Ishin ulur në një kafene, e aty i kishte zënë belaja.
E këta të qytetit tjetër, duke mos ditur që ky është drangua, i kishin hyrë dajak saqë ky e kishte bërë në brekë.
Kishte ndërhyrë policia, por këtë që e kishte bërë në brek nuk kishin dashur ta mernin në stacion.E kishin liruar duke i thënë që do t’i merrnin deklaratë një ditë tjetër. Të tjerët i kishin marrë.
Ç’ka ngjarë?, kishin pyetur nga stacioni.
Asgjë e madhe, koleg – kishte raportuar polici përgjegjës – Rrahje e zakonshme. Kemi dy të lënduar lehtë, e një të dhier.
E kjo puna e të bërit në brekë ishte përhapur aq shumë në qytetin e tij, saqë këtij trimit si mbetej tjetër veqse të ndërronte vendbanimin, e që për arsye të ndryshme, s’e bënte dot, prandaj ngushlloi veten duke thënë, që edhe trimat e bëjnë në brekë, dhe vazhdoi të jetë po ai trim që kish qenë.
Hektor12
Locus omnem
Dy telefonata dhe zoti shef
Alo, po urdhëroni zoti shef. Si urdhëroni, unë e bëra pjesën time, tani u mbetet edhe të tjerëve që të kompletohet. Jo për zotin zoti shef, se s’të gënjej. Kur të kam gënjyer unë ty, pa më thuaj. Po, po, si urdhëron zoti shef. At.., at.., ata nuk e kanë kryer punën, se unë jam i përpiktë, e di ti zoti shef. Por ata shpifin kundër meje, dëshirojnë të na prishin. Po jo mor zoti shef, ja unë gjithë ditën duke punuar që ti të dalësh mirë. Jo mor zoti shef, nuk po qaj, por më vjen plasje kur të tjerët shpifin, ani kundër kujt, kundër meje, që rropatem tër ditën. Si, mirë zoti shef, mirë, do ta shikoj edhe njëherë, edhe dy po deshe, se unë bëjë çmos për ty. Faleminderit zoti shef. Të kam një kafe borgj, ç’kafe,drekë desha të them. Hajde mirupafshim zoti shef. Gjithë të mirat.
Tani ky, do ta thërras një vartës të tij.Se edhe ky është zoti shef për dikë. Dhe të shihni ç’të bërtitur do t’i bëjë. Si burri gruas.
Alo. Si more kush është. Jam zoti shef, kush tjetër. Çar bënë ti në këtë orë more. Si po punon. Po ku e ke punën që s’të shihet, apo e mban fshehur nga zoti shef. Si për cilën punë e kam fjalën, punën ore punën. Pse sa punë ke ti?. Çar do zoti shef. Zoti shef do që ti të punosh, dhe atë me përkushtim. Si...? të të tregoj unë ty ku ka ngecur puna. Pse ti nuk e di këtë?. Po pse rri në zyrë atëhere?. Shko ore ruaj delet ....
Shiko, shiko, ma mbylli, ani kujt, mua që për të jam zoti shef. Dhe foli me mua kopuku, si të ishte ai zoti shef e jo unë. Po kush është more këtu zoti shef?. Se unë e di, por disa më duket i kanë ngatrruar gjërat. Mendon burri i botës, se ai është zoti shef në punë të vet. Jo ore, zoti shef jam unë dhe ai që është sipër meje, e ky kopuku, nuk mund të jetë zoti shef, as në punë të vet bile. Po ja tregoj unë këtij sa të takoj zotin shef, atë që s’jam unë, e pastaj ai do t’I tregoj këtij se kush është zoti shef këtu….
Alo, po urdhëroni zoti shef. Si urdhëroni, unë e bëra pjesën time, tani u mbetet edhe të tjerëve që të kompletohet. Jo për zotin zoti shef, se s’të gënjej. Kur të kam gënjyer unë ty, pa më thuaj. Po, po, si urdhëron zoti shef. At.., at.., ata nuk e kanë kryer punën, se unë jam i përpiktë, e di ti zoti shef. Por ata shpifin kundër meje, dëshirojnë të na prishin. Po jo mor zoti shef, ja unë gjithë ditën duke punuar që ti të dalësh mirë. Jo mor zoti shef, nuk po qaj, por më vjen plasje kur të tjerët shpifin, ani kundër kujt, kundër meje, që rropatem tër ditën. Si, mirë zoti shef, mirë, do ta shikoj edhe njëherë, edhe dy po deshe, se unë bëjë çmos për ty. Faleminderit zoti shef. Të kam një kafe borgj, ç’kafe,drekë desha të them. Hajde mirupafshim zoti shef. Gjithë të mirat.
Tani ky, do ta thërras një vartës të tij.Se edhe ky është zoti shef për dikë. Dhe të shihni ç’të bërtitur do t’i bëjë. Si burri gruas.
Alo. Si more kush është. Jam zoti shef, kush tjetër. Çar bënë ti në këtë orë more. Si po punon. Po ku e ke punën që s’të shihet, apo e mban fshehur nga zoti shef. Si për cilën punë e kam fjalën, punën ore punën. Pse sa punë ke ti?. Çar do zoti shef. Zoti shef do që ti të punosh, dhe atë me përkushtim. Si...? të të tregoj unë ty ku ka ngecur puna. Pse ti nuk e di këtë?. Po pse rri në zyrë atëhere?. Shko ore ruaj delet ....
Shiko, shiko, ma mbylli, ani kujt, mua që për të jam zoti shef. Dhe foli me mua kopuku, si të ishte ai zoti shef e jo unë. Po kush është more këtu zoti shef?. Se unë e di, por disa më duket i kanë ngatrruar gjërat. Mendon burri i botës, se ai është zoti shef në punë të vet. Jo ore, zoti shef jam unë dhe ai që është sipër meje, e ky kopuku, nuk mund të jetë zoti shef, as në punë të vet bile. Po ja tregoj unë këtij sa të takoj zotin shef, atë që s’jam unë, e pastaj ai do t’I tregoj këtij se kush është zoti shef këtu….
Hektor12
Locus omnem
Do e heqim,apo s’do e heqim këtë kryetar
-Jo po ky është kulmi- thoshte njëri- Fshatin ta udhëheq ky hajn, kjo s’durohet.
-Mirë e ke – ia priste tjetri- Ai me paratë që do bënim ujësjellësin ndërtoi shtëpinë.
-Duhet ta heqim që aty – thoshte I treti – Ne japim për fshatin, e këtej përparon ky.
E kështu I katërti e I pesti, po diskotonin në oborrin e shkollës, ku pritej të mbahej një mbledhje e fshatit.
Dhe mbledhjen e kishin thirrur disa, që donin ta ndërronin këtë kryetar fshati. Ata mezi kishin bindur fshatarët që të bëhej kjo mbledhje.
Dhe ja, fshatarët ishin grumbulluar gati të gjithë, e me këtë disponim e patë edhe puna e këtij. Ky, kryetar mund ta quaj veten, vetëm edhe pak minuta.
Dhe s’kishin faj. Fshati mblidhte para për diçka, e ky bëhej me veturë. E nuk e kishin parë të kishte blerë veturë me para të fshatit, por fshatarët e dinin sa para kishte ky. E dinin edhe sa para bënte ky fare kryetari, që këtu do ta quajmë Maksut.
E me këto muhabete, fshatarët u futën në një klasë, dhe pritën gjersa erdhi kryetari.
Dhe ja ku erdhi dhe kryetari, me dy të tjerë përkrah. Ai I përshëndeti të pranishmit dhe u ulë në vendin e rezervuar për të.
Një tjetër do të udhëhiqte mbledhjen e do të lexonte rendin e ditës.
-Mirëmbrëma-tha ky- Sot në rend dite kemi votimin për kryetarin, dhe… dhe…, të ndryshme. Ja po e fillojmë me këtë, të ndryshme. Po urdhëroni.
-Mërëmrëma. Unë edhe kam qenë nismëtar që kjo mbledhje të mbahet, dhe siq e kam thënë edhe më herët do ta them edhe tani, që Maksuti nuk bënë për kryetar fshati. Fshati nuk ka përparuar fare, që kur Maksuti u bë kryetar. Dhe nuk është se nuk kemi dhënë.- tha ky që kishte qenë nismëtar I mbledhjes, dhe u ulë.
E dinte ky, që tani do flisnin edhe të tjerët. E ta kapnin Maksutin, njëri bjeri, e gjuaj tek tjetri. Këtyre një shkëndijë u duhej, e ky shkëndijën ua dha.
-Po, urdhëroni!
-Unë them, more vëllezër, dhe jo se dua ta shfajsoj Maksutin, por Maksuti ka bërë mjaft për fshatin. Tani nuk mund t’i rregulloj ai punët e fshatit me paratë e veta.
-E drejt-ja priti një tjetër- Se gojkëqinjtë ç’nuk flasin për Maksutin. Ja thonë, bleu Maksuti veturë. Pse ore ju s’keni blerë veturë. E bleu me paratë e fshatit, thonë këta. Pse ku e patë ju që ishin paratë e fshatit. Apo i dhamë para me shenja të fshatit, e tani këto para nuk gjenden asgjekundi. Unë vëllezër nuk i besoj këtyre gjërave. Unë i besoj Maksutit, i cili nuk e mohon që i dhamë para për ujësjellës, por thotë që ujësjellësin do ta bëjmë me gypa më të shtrenjë e më të mirë, se njëherë bëhet kjo punë. Dhe ta bësh me gypa më të shtrenjtë e më të mirë, duhen para akoma, e unë do të jap sërish. Dhe do ja jap Maksutit, të cilit i besoj, dhe dua ta kem kryetar fshati, sepse fshati ka përparuar nën udhëheqjen e Maksutit.
-Tamam, këtë desha të them dhe unë, që fshati ka përparuar nën udhëheqjen e Maksutit....
Dhe kështu, i katërti e i pesti. Të gjitha fjalët e mira për Maksutin. Mungonte vetëm të thuash, me Maksutin edhe zoti na do më shumë.
-Mirë atëherë- ndërhyri ky që udhëhiqte mbledhjen. U morëm vesh, apo doni ta qesim në votim.
-Jo, mor ç’votim – ja bënë njëzëri disa.
-Jo, jo, kjo është punë e kryer- thane të tjerë- Maksuti të na prij…
-Jo po ky është kulmi- thoshte njëri- Fshatin ta udhëheq ky hajn, kjo s’durohet.
-Mirë e ke – ia priste tjetri- Ai me paratë që do bënim ujësjellësin ndërtoi shtëpinë.
-Duhet ta heqim që aty – thoshte I treti – Ne japim për fshatin, e këtej përparon ky.
E kështu I katërti e I pesti, po diskotonin në oborrin e shkollës, ku pritej të mbahej një mbledhje e fshatit.
Dhe mbledhjen e kishin thirrur disa, që donin ta ndërronin këtë kryetar fshati. Ata mezi kishin bindur fshatarët që të bëhej kjo mbledhje.
Dhe ja, fshatarët ishin grumbulluar gati të gjithë, e me këtë disponim e patë edhe puna e këtij. Ky, kryetar mund ta quaj veten, vetëm edhe pak minuta.
Dhe s’kishin faj. Fshati mblidhte para për diçka, e ky bëhej me veturë. E nuk e kishin parë të kishte blerë veturë me para të fshatit, por fshatarët e dinin sa para kishte ky. E dinin edhe sa para bënte ky fare kryetari, që këtu do ta quajmë Maksut.
E me këto muhabete, fshatarët u futën në një klasë, dhe pritën gjersa erdhi kryetari.
Dhe ja ku erdhi dhe kryetari, me dy të tjerë përkrah. Ai I përshëndeti të pranishmit dhe u ulë në vendin e rezervuar për të.
Një tjetër do të udhëhiqte mbledhjen e do të lexonte rendin e ditës.
-Mirëmbrëma-tha ky- Sot në rend dite kemi votimin për kryetarin, dhe… dhe…, të ndryshme. Ja po e fillojmë me këtë, të ndryshme. Po urdhëroni.
-Mërëmrëma. Unë edhe kam qenë nismëtar që kjo mbledhje të mbahet, dhe siq e kam thënë edhe më herët do ta them edhe tani, që Maksuti nuk bënë për kryetar fshati. Fshati nuk ka përparuar fare, që kur Maksuti u bë kryetar. Dhe nuk është se nuk kemi dhënë.- tha ky që kishte qenë nismëtar I mbledhjes, dhe u ulë.
E dinte ky, që tani do flisnin edhe të tjerët. E ta kapnin Maksutin, njëri bjeri, e gjuaj tek tjetri. Këtyre një shkëndijë u duhej, e ky shkëndijën ua dha.
-Po, urdhëroni!
-Unë them, more vëllezër, dhe jo se dua ta shfajsoj Maksutin, por Maksuti ka bërë mjaft për fshatin. Tani nuk mund t’i rregulloj ai punët e fshatit me paratë e veta.
-E drejt-ja priti një tjetër- Se gojkëqinjtë ç’nuk flasin për Maksutin. Ja thonë, bleu Maksuti veturë. Pse ore ju s’keni blerë veturë. E bleu me paratë e fshatit, thonë këta. Pse ku e patë ju që ishin paratë e fshatit. Apo i dhamë para me shenja të fshatit, e tani këto para nuk gjenden asgjekundi. Unë vëllezër nuk i besoj këtyre gjërave. Unë i besoj Maksutit, i cili nuk e mohon që i dhamë para për ujësjellës, por thotë që ujësjellësin do ta bëjmë me gypa më të shtrenjë e më të mirë, se njëherë bëhet kjo punë. Dhe ta bësh me gypa më të shtrenjtë e më të mirë, duhen para akoma, e unë do të jap sërish. Dhe do ja jap Maksutit, të cilit i besoj, dhe dua ta kem kryetar fshati, sepse fshati ka përparuar nën udhëheqjen e Maksutit.
-Tamam, këtë desha të them dhe unë, që fshati ka përparuar nën udhëheqjen e Maksutit....
Dhe kështu, i katërti e i pesti. Të gjitha fjalët e mira për Maksutin. Mungonte vetëm të thuash, me Maksutin edhe zoti na do më shumë.
-Mirë atëherë- ndërhyri ky që udhëhiqte mbledhjen. U morëm vesh, apo doni ta qesim në votim.
-Jo, mor ç’votim – ja bënë njëzëri disa.
-Jo, jo, kjo është punë e kryer- thane të tjerë- Maksuti të na prij…
Hektor12
Locus omnem
Festim tallavaje
Kënga tallava, pina viski o me koka kolla, më zgjoi nga gjumi atë ditë. Dhe, u zgjova fytyrë ngrysur, e unë e kisha menduar e planifikuar të zgjohem fytyrë çelur. Ja edhe kafenë s’e piva rehat. Se seqë ndjej njëlloj neverie për këtë tallavanë, saqë atë ditë, në kundërshtim me parimet, po lutesha që korporata energjetike ta ndalte rrymën.
Dhe kjo lloj muzike, më vinte nga oborri i shkollës, ku ishin bërë përgaditjet për të festuar ditën e shkollës që ishte sot.
Edhe unë, këtë ditë kisha marrë pushim, që bashkë me fëmijët e mi, të shikoja programin që kishin përgaditur nxënësit.
Dhe shkuam, e zumë një vend. Ku ç’të shohësh. Sa dilte një grup i djemve, më këngët rep, ose me vjershat rep, e me ato duar si sfurçe që bënin sikur merrnin bar nga stoçet, sa ia behte një grup I vajzave në një vallëzim tallava. Iknin këto, por s’ikte tallavaja. Tallavaja qëndronte aty, e priste e përcillte valltarë. Thua ti po merrnim pjesë në një festival tallavaje.E kur dëgjonin këtë muzikë, edhe disa të rinjë që duhej të ishin vetëm shikues, të ja jepnin një vallëzim nga vendi. Vallëzo ato në skenë, vallëzo këta jashtë skenës.
Dehje njerëzore, kulturore, thuaji çka të duash. E mbi të gjitha dehje tallava.
E si nuk dëgjuam, një muzikë të mirëfillt, që e kemi me bollëk, me të cilën edhe mund të vallëzosh e të kënaqësh, e për të cilën, e ndoshta vetëm për të cilën mund të krenohemi e të themi me bindje, që në këtë pike jemi të mirë. Ose të dëgjonim ,madje edhe diçka nga muzika rok, a çkado të mirëfillë e që bart ndonjë vlerë. Por jo , rep dhe tallava, e sidomos tallava. Se edhe ata që kishin organizuar këtë festë, kishin kulturë tallava. Fëmijët nuk kishin faj, atyre kjo u ishte servuar, këtë e kishin marrë.
Megjithatë, nuk ishte krejt zi, madje nuk ishte aspak zi po të hiqnim këtë pjesën tallava që ishte gjysma e programit. Pjesa tjetër ishte për çdo lavdatë. Recitime, skeqe, fëmijë të talentuar. Dhe vërtet të taletuar.
Unë me këtë pjesën tjetër u kënaqa, saqë po ta dija, do shkoja më vonë, që ta shihja vetëm këtë pjesë të programit.
Kënga tallava, pina viski o me koka kolla, më zgjoi nga gjumi atë ditë. Dhe, u zgjova fytyrë ngrysur, e unë e kisha menduar e planifikuar të zgjohem fytyrë çelur. Ja edhe kafenë s’e piva rehat. Se seqë ndjej njëlloj neverie për këtë tallavanë, saqë atë ditë, në kundërshtim me parimet, po lutesha që korporata energjetike ta ndalte rrymën.
Dhe kjo lloj muzike, më vinte nga oborri i shkollës, ku ishin bërë përgaditjet për të festuar ditën e shkollës që ishte sot.
Edhe unë, këtë ditë kisha marrë pushim, që bashkë me fëmijët e mi, të shikoja programin që kishin përgaditur nxënësit.
Dhe shkuam, e zumë një vend. Ku ç’të shohësh. Sa dilte një grup i djemve, më këngët rep, ose me vjershat rep, e me ato duar si sfurçe që bënin sikur merrnin bar nga stoçet, sa ia behte një grup I vajzave në një vallëzim tallava. Iknin këto, por s’ikte tallavaja. Tallavaja qëndronte aty, e priste e përcillte valltarë. Thua ti po merrnim pjesë në një festival tallavaje.E kur dëgjonin këtë muzikë, edhe disa të rinjë që duhej të ishin vetëm shikues, të ja jepnin një vallëzim nga vendi. Vallëzo ato në skenë, vallëzo këta jashtë skenës.
Dehje njerëzore, kulturore, thuaji çka të duash. E mbi të gjitha dehje tallava.
E si nuk dëgjuam, një muzikë të mirëfillt, që e kemi me bollëk, me të cilën edhe mund të vallëzosh e të kënaqësh, e për të cilën, e ndoshta vetëm për të cilën mund të krenohemi e të themi me bindje, që në këtë pike jemi të mirë. Ose të dëgjonim ,madje edhe diçka nga muzika rok, a çkado të mirëfillë e që bart ndonjë vlerë. Por jo , rep dhe tallava, e sidomos tallava. Se edhe ata që kishin organizuar këtë festë, kishin kulturë tallava. Fëmijët nuk kishin faj, atyre kjo u ishte servuar, këtë e kishin marrë.
Megjithatë, nuk ishte krejt zi, madje nuk ishte aspak zi po të hiqnim këtë pjesën tallava që ishte gjysma e programit. Pjesa tjetër ishte për çdo lavdatë. Recitime, skeqe, fëmijë të talentuar. Dhe vërtet të taletuar.
Unë me këtë pjesën tjetër u kënaqa, saqë po ta dija, do shkoja më vonë, që ta shihja vetëm këtë pjesë të programit.
Hektor12
Locus omnem
Ironia e fshehtë e miqësisë
“Melankolia”, Edvard Munch
Nga Klajd Bylyku
Kohë më parë, të cilat i kujtoj me mall dhe nostalgji, i kam dashur shumë! I doja dhe më donin, por një ndër arsyet themelore të ndarjes sonë ishte edhe vetë natyra ime. Ata ishin të lumtur, të gëzuar, kishin gjithçka dëshironin, ndërsa mua më mungonin shume gjëra. Në këto pozita, edhe njeriu më i mirë, edhe natyra më fisnike dhe e lartësueshme, ndien egoizëm dhe zili per tjetrin! Madje ekziston nje mendim i perhapur ne mase, se per te afermin tend, për atë që do më shumë, për atë që të qan zemra, pikërisht për këtë të afërt vjen një çast dhe njeriu ndjen urrejtje, zili! Ndoshta do të çuditeni, por në thellësinë e saj me të fshehtë, edhe natyra më sublime njerëzore, e pajisur me vetitë më fisnikë që mund të bëhet, shndërrohet në djallin vetë dhe urren gjithë çfarë e rrethon! Kështu më ndodhi edhe mua me ta, me sinqeritet e çiltërsi e pranoj që më gëzonin që të gjithë, por në brendësinë time të papërshkrueshme dhe fatmirësisht të panjohur prej tyre, ndieja urrejtje dhe frikë, s’i duroja dot dhe me ngjallnin krupën! Se, do thoni ju, ç’është kjo kështu, si mund të jetë e vërtetë kjo! Por ja që kështu është, çdo njeri e di që më i këndshëm, më i dashur, më i afërt dhe më ngushëllimtar është njeriu që ndodhet në vështirësi, në dhembje dhe vuajtje, ndërsa i lumturi të ndjell krupën, të kall datën, të shkakton zili, të dëmton shpirtin, pa të të bërë asgjë me paramendim ndodh kjo, por ja që ty, kur je në pozitën e atij që sheh me admirim të fshehur të përzier me zili, të duket sikur ta bën për inat; ndaj instinktivisht thellë – thellë njeriun e gëzon më tepër një lajm i keq dhe i kobshëm i mikut, sesa lajmi i një gëzimi të vërtetë! Eshtë e vërtetë e hidhur, fort e hidhur kjo, të mbetej me kaq do të ishte mirë, por për ta mbyllur këtë ide të cilën e kam pasur gjithnjë në kokë duhet thënë dhe diçka tjetër lidhur me natyrën njerëzore, edhe më e rëndë akoma. Kur ndihesh në nevojë apo trishtim, kur të kaplon zemërimi dhe të mbyt vetmia, kur nuk ke ku të përplasesh dhe të gjesh mbështetje, në çastin kur ti takon të afërmin tënd, miku i zemrës apo i gjakut qoftë ky, ti ndjen një dëshirë të tmerrshme e të papërshkrueshme shtazarake për ta ulur atë në pozitën tënde të vështirë! Kërkon me të gjitha forcat që ta shohësh të poshtëruar si veten, nuk le dy gurë bashkë për ta parë të fyer e të telendisur deri në fund! S’ka dyshim që kjo është e vërtetë, kjo ndjesi e dëmshme dhe djallëzore ka zënë rrënjë të pashkulshme në natyrën e njeriut në përjetësinë e kohës! Dhe nëse e ndien këtë, bën gabimin më të madh nëse mendon keq për veten sepse e gjithë kjo nuk është poshtërsi, por është gjendja e natyrshme e poshtërsisë se njeriut, e natyrshmëria nga poshtërsia e vetëkërkueshme si qëllim në vetvete, ndryshojnë thelbësisht nga njëra – tjetra! E pas kësaj, nëse ia del që rrethanat të vijnë sipas deshirës se ndyrë (por të çiltër) që ti mbart në shpirt, pra nëse ndodh që edhe mikun tënd më të afërt apo njeriun e gjakut e zapton e njëjta ndjesi e poshtër dhe fyese si edhe ty, atëherë, në atë çast, ty të fisnikërohet gjithë qenia, të kreshpërohet sedra dhe të rritet dashuria per të! Gjithë këto nuk është se ndodhin me dëshirën tënde hipokrite që ai të ringrihet në vendin e adhurueshëm e të lakmueshëm në të cilën ndodhej përpara se të barazohej me ty në zymtësinë e trishtueshme të uruar nga personi yt dashakeq me keqësinë me të madhe të sinqertë, por për ta mbajtur për sa më shumë kohë në atë gradë të cilën vetë ia urove; fillon ta duash e ta respektosh më shumë, nis t’ia miklosh shpirtin e t’i qëndrosh më pranë, gjithë këtë me dashuri e bën, por që në instinktet e veta më të thella, gjithë kjo poshtërsi zotëron një vërtetësi të madhe të pashpjegueshme dot, në gjithë këtë ngushtësi të ulët e të poshtër dominojnë ndjenja shtazare e të djallëzuara, të cilët për fat të keq, siç e thashë, janë pjesë e karakteristikave të natyrshme të asaj qenieje sublime e fort të ndërlikuar që I Plotfuqishmi e emërtoi me emrin Njeri!
“Melankolia”, Edvard Munch
Nga Klajd Bylyku
Kohë më parë, të cilat i kujtoj me mall dhe nostalgji, i kam dashur shumë! I doja dhe më donin, por një ndër arsyet themelore të ndarjes sonë ishte edhe vetë natyra ime. Ata ishin të lumtur, të gëzuar, kishin gjithçka dëshironin, ndërsa mua më mungonin shume gjëra. Në këto pozita, edhe njeriu më i mirë, edhe natyra më fisnike dhe e lartësueshme, ndien egoizëm dhe zili per tjetrin! Madje ekziston nje mendim i perhapur ne mase, se per te afermin tend, për atë që do më shumë, për atë që të qan zemra, pikërisht për këtë të afërt vjen një çast dhe njeriu ndjen urrejtje, zili! Ndoshta do të çuditeni, por në thellësinë e saj me të fshehtë, edhe natyra më sublime njerëzore, e pajisur me vetitë më fisnikë që mund të bëhet, shndërrohet në djallin vetë dhe urren gjithë çfarë e rrethon! Kështu më ndodhi edhe mua me ta, me sinqeritet e çiltërsi e pranoj që më gëzonin që të gjithë, por në brendësinë time të papërshkrueshme dhe fatmirësisht të panjohur prej tyre, ndieja urrejtje dhe frikë, s’i duroja dot dhe me ngjallnin krupën! Se, do thoni ju, ç’është kjo kështu, si mund të jetë e vërtetë kjo! Por ja që kështu është, çdo njeri e di që më i këndshëm, më i dashur, më i afërt dhe më ngushëllimtar është njeriu që ndodhet në vështirësi, në dhembje dhe vuajtje, ndërsa i lumturi të ndjell krupën, të kall datën, të shkakton zili, të dëmton shpirtin, pa të të bërë asgjë me paramendim ndodh kjo, por ja që ty, kur je në pozitën e atij që sheh me admirim të fshehur të përzier me zili, të duket sikur ta bën për inat; ndaj instinktivisht thellë – thellë njeriun e gëzon më tepër një lajm i keq dhe i kobshëm i mikut, sesa lajmi i një gëzimi të vërtetë! Eshtë e vërtetë e hidhur, fort e hidhur kjo, të mbetej me kaq do të ishte mirë, por për ta mbyllur këtë ide të cilën e kam pasur gjithnjë në kokë duhet thënë dhe diçka tjetër lidhur me natyrën njerëzore, edhe më e rëndë akoma. Kur ndihesh në nevojë apo trishtim, kur të kaplon zemërimi dhe të mbyt vetmia, kur nuk ke ku të përplasesh dhe të gjesh mbështetje, në çastin kur ti takon të afërmin tënd, miku i zemrës apo i gjakut qoftë ky, ti ndjen një dëshirë të tmerrshme e të papërshkrueshme shtazarake për ta ulur atë në pozitën tënde të vështirë! Kërkon me të gjitha forcat që ta shohësh të poshtëruar si veten, nuk le dy gurë bashkë për ta parë të fyer e të telendisur deri në fund! S’ka dyshim që kjo është e vërtetë, kjo ndjesi e dëmshme dhe djallëzore ka zënë rrënjë të pashkulshme në natyrën e njeriut në përjetësinë e kohës! Dhe nëse e ndien këtë, bën gabimin më të madh nëse mendon keq për veten sepse e gjithë kjo nuk është poshtërsi, por është gjendja e natyrshme e poshtërsisë se njeriut, e natyrshmëria nga poshtërsia e vetëkërkueshme si qëllim në vetvete, ndryshojnë thelbësisht nga njëra – tjetra! E pas kësaj, nëse ia del që rrethanat të vijnë sipas deshirës se ndyrë (por të çiltër) që ti mbart në shpirt, pra nëse ndodh që edhe mikun tënd më të afërt apo njeriun e gjakut e zapton e njëjta ndjesi e poshtër dhe fyese si edhe ty, atëherë, në atë çast, ty të fisnikërohet gjithë qenia, të kreshpërohet sedra dhe të rritet dashuria per të! Gjithë këto nuk është se ndodhin me dëshirën tënde hipokrite që ai të ringrihet në vendin e adhurueshëm e të lakmueshëm në të cilën ndodhej përpara se të barazohej me ty në zymtësinë e trishtueshme të uruar nga personi yt dashakeq me keqësinë me të madhe të sinqertë, por për ta mbajtur për sa më shumë kohë në atë gradë të cilën vetë ia urove; fillon ta duash e ta respektosh më shumë, nis t’ia miklosh shpirtin e t’i qëndrosh më pranë, gjithë këtë me dashuri e bën, por që në instinktet e veta më të thella, gjithë kjo poshtërsi zotëron një vërtetësi të madhe të pashpjegueshme dot, në gjithë këtë ngushtësi të ulët e të poshtër dominojnë ndjenja shtazare e të djallëzuara, të cilët për fat të keq, siç e thashë, janë pjesë e karakteristikave të natyrshme të asaj qenieje sublime e fort të ndërlikuar që I Plotfuqishmi e emërtoi me emrin Njeri!
Hektor12
Locus omnem
Katër qirinjtë – Histori domethënëse
Katër qirinj duke u djegur po konsumoheshin ngadalë.Vendi ku ndodheshin ishte shumë i qetë dhe dëgjohej qartë biseda e tyre .
Qiriu i parë thoshte :Unë jam Paqja , por njerëzit nuk më duan , dhe nuk më ngelet gjë tjetër veçse të shuhem .Kështu pak nga pak u shua krejtësisht.
Qiriu i dytë thoshte :Unë jam Besimi , por tashmë nuk vlej për asgjë,nuk ka kuptim të rri ndezur .Pa mbaruar mirë fjalët fryu një erë e lehtë dhe e shuajti.
E trishtuar , e trishtuar ,qiriu i tretë tha : Unë jam Dashuria nuk kam forcë për të vazhduar që të rri ndezur .Njerëzit nuk e kuptojnë rëndësinë time .Shumë herë preferojnë të urrejnë.Dhe pa e zgjatur shumë filloi të fikej ngadalë.
Në atë moment në vendin ku ndodheshin qirinjtë hyn një fëmijë dhe kur i pa të fikur iu tha :
Po çfarë po bëni kështu Ju duhet të rrini gjithmonë ndezur , unë e kam frikë errësirën .Tha kështu dhe ia plasi të qarit ..
Atëherë qiriu i katërt me ënbëlsi i tha : Mos u tremb , mos qaj : deri sa unë të jem e ndezur , mundemi gjithmonë të ndezim tre qirinjtë e tjerë : Unë jam Shpresa .
Me sy të mbyllur dhe të fryrë nga të qarët , djali mori qiriun e Shpresës dhe ndezi tre qirinjtë e tjerë.
Nuk duhet të shuhet kurrë Shpresa brenda zemrës sonë, dhe gjithkush prej nesh mund të jetë mënyra , si ai fëmijë i zoti në çdo moment për të rindezur me Shpresën e tij ; Besimin , Paqen dhe Dashurinë .
Katër qirinj duke u djegur po konsumoheshin ngadalë.Vendi ku ndodheshin ishte shumë i qetë dhe dëgjohej qartë biseda e tyre .
Qiriu i parë thoshte :Unë jam Paqja , por njerëzit nuk më duan , dhe nuk më ngelet gjë tjetër veçse të shuhem .Kështu pak nga pak u shua krejtësisht.
Qiriu i dytë thoshte :Unë jam Besimi , por tashmë nuk vlej për asgjë,nuk ka kuptim të rri ndezur .Pa mbaruar mirë fjalët fryu një erë e lehtë dhe e shuajti.
E trishtuar , e trishtuar ,qiriu i tretë tha : Unë jam Dashuria nuk kam forcë për të vazhduar që të rri ndezur .Njerëzit nuk e kuptojnë rëndësinë time .Shumë herë preferojnë të urrejnë.Dhe pa e zgjatur shumë filloi të fikej ngadalë.
Në atë moment në vendin ku ndodheshin qirinjtë hyn një fëmijë dhe kur i pa të fikur iu tha :
Po çfarë po bëni kështu Ju duhet të rrini gjithmonë ndezur , unë e kam frikë errësirën .Tha kështu dhe ia plasi të qarit ..
Atëherë qiriu i katërt me ënbëlsi i tha : Mos u tremb , mos qaj : deri sa unë të jem e ndezur , mundemi gjithmonë të ndezim tre qirinjtë e tjerë : Unë jam Shpresa .
Me sy të mbyllur dhe të fryrë nga të qarët , djali mori qiriun e Shpresës dhe ndezi tre qirinjtë e tjerë.
Nuk duhet të shuhet kurrë Shpresa brenda zemrës sonë, dhe gjithkush prej nesh mund të jetë mënyra , si ai fëmijë i zoti në çdo moment për të rindezur me Shpresën e tij ; Besimin , Paqen dhe Dashurinë .
Hektor12
Locus omnem
I shtrejte babai im...Jam un vajza jote e pare...ajo vajze qe ka bere gabime ne jete dhe ka kuptuar shum...ajo vajze qe bene gjithcka qe te ndjehesh krenare per vajze qe ke dhe ke rrit...ajo vajze qe eshte krenare per ty....per edukate dhe kulturen qe me ke dhene...per dashurin....Gjithe jeten tende po punon per familjen duke punuar pa pushuar asnje dite...duke na plotesuar cdo deshire....duke na dhene te gjitha nevojat qe kemi nevoje....duke na dhene te gjitha kushtet....babi kur un te dal te punoj kur un te behem me familje do ta kuptoj cdo te thote te jesh prinder....cdo te thote te rritesh tre femije.....cdo te thote te jap dhe te marr nga jeta...dhe cfare do te thote familje....babi im ka shum fjale per te thene qe nuk mbarojne...te dua shum dhe jam shum e kenaqer e lumtur dhe krenare qe kam nje baba si ti....I shtrejti baba....ti dhe mami jeni pasuria ime...per ju te dy fal dhe jeten...ju dua shum...
Hektor12
Locus omnem
Vjen ashtu papritur e pakuptuar dhe troket në zemrën tënde.
Ti pa dashur ja hap asaj deren e zemrës tënde për të hyrë aty dhe për të mos dalë kurrë.
Jeton castet më të bukura të jetës tënde, jeton emocionet e saj të para, ëmbëlsinë e saj, bukurinë e saj, dhe vjen një cast kur kjo gjë merr fund.
Cdo gjë shuhet, dhe jeta bëhet një skëterë e vërtetë.
Ajo struket thellë aty në zemrën tënde dhe qëndron e heshtur dhe pret vetëm pret që dikush tjetër të vij ta zgjoj sërisht.
Cfarë do që të ndodhë ajo qëndron gjithmonë aty, në fundin e zemrës tënde e strukur, duke pritur.
Përplasjet e jetës e bëjnë atë akoma më të fortë, i japin akoma më shumë shpresë për të luftuar armikun e saj të vetëm, vetminë.
Dhe ja ku troket sërisht pas shumë vitesh, dhe rizgjon tek ti atë emocion atë ëmbëlsi atë bukuri që ti tashmë i kishe harruar.
Dashuria nuk vdes kurrë, ajo mbetet gjithmonë ndjenja më e bukur që cdo njeri e ka jetuar dhe e kujton me mall në cdo cast të jetës së tij.
Ajo është një ndjenjë e pavdekshme, ajo e bën njeriun e fortë, të përballojë cdo gjë që ndodh në jetë, ajo të jep forcë për tu bërë më i ndërgjegjshëm, më këmbëngulës për të arrirë atë që ti me të vërtet dashuron
Ti pa dashur ja hap asaj deren e zemrës tënde për të hyrë aty dhe për të mos dalë kurrë.
Jeton castet më të bukura të jetës tënde, jeton emocionet e saj të para, ëmbëlsinë e saj, bukurinë e saj, dhe vjen një cast kur kjo gjë merr fund.
Cdo gjë shuhet, dhe jeta bëhet një skëterë e vërtetë.
Ajo struket thellë aty në zemrën tënde dhe qëndron e heshtur dhe pret vetëm pret që dikush tjetër të vij ta zgjoj sërisht.
Cfarë do që të ndodhë ajo qëndron gjithmonë aty, në fundin e zemrës tënde e strukur, duke pritur.
Përplasjet e jetës e bëjnë atë akoma më të fortë, i japin akoma më shumë shpresë për të luftuar armikun e saj të vetëm, vetminë.
Dhe ja ku troket sërisht pas shumë vitesh, dhe rizgjon tek ti atë emocion atë ëmbëlsi atë bukuri që ti tashmë i kishe harruar.
Dashuria nuk vdes kurrë, ajo mbetet gjithmonë ndjenja më e bukur që cdo njeri e ka jetuar dhe e kujton me mall në cdo cast të jetës së tij.
Ajo është një ndjenjë e pavdekshme, ajo e bën njeriun e fortë, të përballojë cdo gjë që ndodh në jetë, ajo të jep forcë për tu bërë më i ndërgjegjshëm, më këmbëngulës për të arrirë atë që ti me të vërtet dashuron
Last edited by a moderator:
Hektor12
Locus omnem
Ty.
Do të të njoh që në momentin e parë që do të të shikoj në fotografi. Oh po, flokët e tua, ndoshta, nuk do të kenë ngjyrën e verdhë që unë gjithmonë kam imagjinuar, ndoshta do të jenë të shkurtër që të nxjerrin në pah vëthë të çmuar. Ndoshta nuk do të kesh veshur rroba sportive e, ndoshta, tipi yt nuk do të jetë ai që unë gjithmonë kam ëndërruar të njoh. Ndoshta.
Por gjithsesi, unë përsëri do të të njoh. Sepse sytë e tu janë të pangatërrueshëm, janë unikë dhe qiejt që ato pasqyrojnë, janë qiej të një bote tjetër, qiej të një bote të qetë, të thellë e të pashkelur ndonjëherë më parë: të një bote aliene. Ndoshta edhe vetë ti je aliene. E nëse jo, bukuria jote po. Të paktën këtë, ma lejo ta pohoj: nuk jam i vetmi që e mendoj kështu.
Prandaj dhe do të të njoh qysh herën e parë që do të të shikoj në fotografi. Sa me fat unë që ti do të bësh atë fotografi! …që do lejosh të ta bëjnë. Ndoshta edhe nuk do kesh mundësi ta ndalosh, a ndoshta do ta zotërosh këtë mundësi për pak kohë, gjithsesi, fati që do të kem, do të mbetet real. Mbas gjithë asaj kohe që do të të kërkoj. Mbas gjithë asaj kohe që do të endem mes njerëzve në kërkim të së vetmes të llojit tënd. Mbas gjithë atyre netëve kur kohën e gjumit do ta shpenzoj duke rrotulluar dhe përpunuar imazhin tënd në mëndjen time.
E di? Do të ta them këtë gjë, kur të të takoj. Po, do të ta thëm. Kur të të njoh në fotografi, kur të kuptoj se më në fund edhe shpirti im do të gjejë qetësi sepse tani ka gjetur atë që ishte duke kërkuar, do të vij dhe do të të takoj.
Natyrisht që do vij të të takoj. Aq më tepër që ti ke kohë që ke hyrë në jetën time. Në fillim si një legjendë, pastaj si një fantazëm dhe tani që do të shfaqesh edhe si reale… jo, nuk mundem t’ia lejoj vetes të të gjej dhe pastaj të të lejoj të më rrësqasësh sërish. Jo pa të thënë ato që dua të të them.
Prandaj dhe do të vij atje ku ti të jetosh….ose atje ku ti të punosh. Po, atje ku të punosh është më mirë. Do të blej një tufë me trëndafila të kuqe. Lule të freskëta, jo plastike. Çfarë budallai! Ndoshta nuk është aspak e nevojshme të theksoj këtë detaj, por ja që edhe tani jam i emocionuar. Thjesht duke menduar se si do të të afrohem dhe do të të prezantohem.
Oh, do e kem të vështirë të them fjalën e parë: asnjëherë nuk jam shquar për komunikim. Por do jenë trëndafilat që do të mbaj në dorën e majtë që do të thonë fjalën e parë. Ti do të buzëqeshësh, do të shikosh lulet dhe do të pyesësh se për kë janë.
E për kë duhet të jenë? Për të vetmen gjë që është në gjendje t’i sfidojë. Dhe pastaj do të t’i zgjas. Do të të them emrin. Do të të them se sa kohë kam që të kërkoj dhe se më në fund të gjeta. Oh, ti do të turbullohesh për një moment, sytë e tu do të transmetojnë një shkëndijë frikësimi, por unë nuk do e lejoj të zgjasë më shumë seç duhet. Do të të them se ti je ajo që unë kam kërkuar gjatë gjithë jetës sime, se ti je fati im më i madh. Dhe atëhere, vetëm atëhere ti do e kuptosh se për çfarë e kam fjalën dhe do të çlirohesh. Do të buzëqeshësh, ndoshta edhe do më kërkosh ndjesë, gjë që unë do ta prapësoj, sepse natyrisht, ti nuk ke përse kërkon ndjesë. Jo mua.
Pastaj do të vendosësh lulet mbi një tavolinë. Do të nxjerrësh prej çantës një paketë të shtypur. Unë do të nxjerr çakmakun dhe do të të ndez cigaren. Do të ndjek me vëmendje çdo lëvizje tënden, do të rrëshqas vështrimin tim mbi format e trupit tënd, pastaj do të përqëndrohem tek buzët e tua të kuqe teksa do nxjerrin jashtë tymin e cigares. E kur të ngre sytë tek sytë e tu, ata do më buzëqeshin dhe do më ftojnë në botën e tyre.
Do të të afrohem. Do të të marr dorën dhe do të ta fshik me një të puthur. Do të të kërkoj të vallëzosh me mua. Ti do të fikësh cigaren e porsandezur dhe do më udhëheqësh në pistë. Do më ngjitesh mbas trupit dhe unë do të ndiej butësinë aq të imagjinuar të gjoksit tënd, aromën aq të ëndërruar të flokëve të tu…
Më në fund, të gjithë ty.
Kur të mbarojë vallëzimi, ti do marrësh çantën tënde, do marrësh edhe lulet dhe do më udhëheqësh jashtë. Por jashtë, në ajërin e pastër të natës, vallëzimin do e udhëheq unë.
Do të të hedh dorën rreth belit. Do të të afroj buzët tek veshi dhe do të të pëshpëris lumturinë time që më në fund të gjeta. E ndërsa ti do të vesh buzën në gaz, unë do vazhdoj të të them se sa shumë të kam kërkuar. Se sa ditë e sa netë të jetës sime kam kaluar në kërkim të ekzistencës tënde. Do të të them se ku të kam kërkuar dhe se si të kam kërkuar. Do të të tregoj gjithçka që kam humbur e gjithçka që kam harruar: për ty. Për të të gjetur.
Dhe vetëm në fund, kur të kemi arritur tek makina jote, do të të them përse. E kur t’a them, ti nuk do të kesh më kohë. As për tu habitur. As për tu trembur. Plumbi do të të ketë shpuar zëmrën tejpërtej dhe retina e syve të tu do të ketë regjistruar imazhin e fytyrës sime të buzëqeshur.
Pak rëndësi ka: trupin tënd nuk do e gjejë dot askush dhe ai imazh do të flejë përgjithmonë. Bashkë me imazhet e tjera.
Të nesërmen, do shkoj të marr edhe pjesën tjetër të honorarit tënd dhe kam përshtypjen se për një farë kohe do të shkoj me pushime. Dhe, oh, jam i sigurtë se kësaj here do të bëj pushimet më të bukura të jetës sime. E, kush e di, ndoshta edhe do të të mendoj në ndonjë moment.
Ty.
ARTAN GJ. HASANI
Do të të njoh që në momentin e parë që do të të shikoj në fotografi. Oh po, flokët e tua, ndoshta, nuk do të kenë ngjyrën e verdhë që unë gjithmonë kam imagjinuar, ndoshta do të jenë të shkurtër që të nxjerrin në pah vëthë të çmuar. Ndoshta nuk do të kesh veshur rroba sportive e, ndoshta, tipi yt nuk do të jetë ai që unë gjithmonë kam ëndërruar të njoh. Ndoshta.
Por gjithsesi, unë përsëri do të të njoh. Sepse sytë e tu janë të pangatërrueshëm, janë unikë dhe qiejt që ato pasqyrojnë, janë qiej të një bote tjetër, qiej të një bote të qetë, të thellë e të pashkelur ndonjëherë më parë: të një bote aliene. Ndoshta edhe vetë ti je aliene. E nëse jo, bukuria jote po. Të paktën këtë, ma lejo ta pohoj: nuk jam i vetmi që e mendoj kështu.
Prandaj dhe do të të njoh qysh herën e parë që do të të shikoj në fotografi. Sa me fat unë që ti do të bësh atë fotografi! …që do lejosh të ta bëjnë. Ndoshta edhe nuk do kesh mundësi ta ndalosh, a ndoshta do ta zotërosh këtë mundësi për pak kohë, gjithsesi, fati që do të kem, do të mbetet real. Mbas gjithë asaj kohe që do të të kërkoj. Mbas gjithë asaj kohe që do të endem mes njerëzve në kërkim të së vetmes të llojit tënd. Mbas gjithë atyre netëve kur kohën e gjumit do ta shpenzoj duke rrotulluar dhe përpunuar imazhin tënd në mëndjen time.
E di? Do të ta them këtë gjë, kur të të takoj. Po, do të ta thëm. Kur të të njoh në fotografi, kur të kuptoj se më në fund edhe shpirti im do të gjejë qetësi sepse tani ka gjetur atë që ishte duke kërkuar, do të vij dhe do të të takoj.
Natyrisht që do vij të të takoj. Aq më tepër që ti ke kohë që ke hyrë në jetën time. Në fillim si një legjendë, pastaj si një fantazëm dhe tani që do të shfaqesh edhe si reale… jo, nuk mundem t’ia lejoj vetes të të gjej dhe pastaj të të lejoj të më rrësqasësh sërish. Jo pa të thënë ato që dua të të them.
Prandaj dhe do të vij atje ku ti të jetosh….ose atje ku ti të punosh. Po, atje ku të punosh është më mirë. Do të blej një tufë me trëndafila të kuqe. Lule të freskëta, jo plastike. Çfarë budallai! Ndoshta nuk është aspak e nevojshme të theksoj këtë detaj, por ja që edhe tani jam i emocionuar. Thjesht duke menduar se si do të të afrohem dhe do të të prezantohem.
Oh, do e kem të vështirë të them fjalën e parë: asnjëherë nuk jam shquar për komunikim. Por do jenë trëndafilat që do të mbaj në dorën e majtë që do të thonë fjalën e parë. Ti do të buzëqeshësh, do të shikosh lulet dhe do të pyesësh se për kë janë.
E për kë duhet të jenë? Për të vetmen gjë që është në gjendje t’i sfidojë. Dhe pastaj do të t’i zgjas. Do të të them emrin. Do të të them se sa kohë kam që të kërkoj dhe se më në fund të gjeta. Oh, ti do të turbullohesh për një moment, sytë e tu do të transmetojnë një shkëndijë frikësimi, por unë nuk do e lejoj të zgjasë më shumë seç duhet. Do të të them se ti je ajo që unë kam kërkuar gjatë gjithë jetës sime, se ti je fati im më i madh. Dhe atëhere, vetëm atëhere ti do e kuptosh se për çfarë e kam fjalën dhe do të çlirohesh. Do të buzëqeshësh, ndoshta edhe do më kërkosh ndjesë, gjë që unë do ta prapësoj, sepse natyrisht, ti nuk ke përse kërkon ndjesë. Jo mua.
Pastaj do të vendosësh lulet mbi një tavolinë. Do të nxjerrësh prej çantës një paketë të shtypur. Unë do të nxjerr çakmakun dhe do të të ndez cigaren. Do të ndjek me vëmendje çdo lëvizje tënden, do të rrëshqas vështrimin tim mbi format e trupit tënd, pastaj do të përqëndrohem tek buzët e tua të kuqe teksa do nxjerrin jashtë tymin e cigares. E kur të ngre sytë tek sytë e tu, ata do më buzëqeshin dhe do më ftojnë në botën e tyre.
Do të të afrohem. Do të të marr dorën dhe do të ta fshik me një të puthur. Do të të kërkoj të vallëzosh me mua. Ti do të fikësh cigaren e porsandezur dhe do më udhëheqësh në pistë. Do më ngjitesh mbas trupit dhe unë do të ndiej butësinë aq të imagjinuar të gjoksit tënd, aromën aq të ëndërruar të flokëve të tu…
Më në fund, të gjithë ty.
Kur të mbarojë vallëzimi, ti do marrësh çantën tënde, do marrësh edhe lulet dhe do më udhëheqësh jashtë. Por jashtë, në ajërin e pastër të natës, vallëzimin do e udhëheq unë.
Do të të hedh dorën rreth belit. Do të të afroj buzët tek veshi dhe do të të pëshpëris lumturinë time që më në fund të gjeta. E ndërsa ti do të vesh buzën në gaz, unë do vazhdoj të të them se sa shumë të kam kërkuar. Se sa ditë e sa netë të jetës sime kam kaluar në kërkim të ekzistencës tënde. Do të të them se ku të kam kërkuar dhe se si të kam kërkuar. Do të të tregoj gjithçka që kam humbur e gjithçka që kam harruar: për ty. Për të të gjetur.
Dhe vetëm në fund, kur të kemi arritur tek makina jote, do të të them përse. E kur t’a them, ti nuk do të kesh më kohë. As për tu habitur. As për tu trembur. Plumbi do të të ketë shpuar zëmrën tejpërtej dhe retina e syve të tu do të ketë regjistruar imazhin e fytyrës sime të buzëqeshur.
Pak rëndësi ka: trupin tënd nuk do e gjejë dot askush dhe ai imazh do të flejë përgjithmonë. Bashkë me imazhet e tjera.
Të nesërmen, do shkoj të marr edhe pjesën tjetër të honorarit tënd dhe kam përshtypjen se për një farë kohe do të shkoj me pushime. Dhe, oh, jam i sigurtë se kësaj here do të bëj pushimet më të bukura të jetës sime. E, kush e di, ndoshta edhe do të të mendoj në ndonjë moment.
Ty.
ARTAN GJ. HASANI
Hektor12
Locus omnem
Klithma
Dilni nje mbremje ne bregun e detit
kur shpirti juaj te jete i qete e brengen e perditshme
ta keni lene brenda thonjeve te vetmise se saj.
Dilni ne castin kur varkat kthehen nga peshkimi
dhe tufa pulebardhash i shoqerojne me klithma.
Atehere kapni nje klithme pulebardhe
vendoseni pas xhamit te nje kornize, ose mbi bezen
e bardhe te nje tabloje.
Beni pak mbrapa dhe verejeni me kujdes.
Vertet , verejeni me shume kujdes.
A s'eshte ai portreti i nje emigranti?
Dilni nje mbremje ne bregun e detit
kur shpirti juaj te jete i qete e brengen e perditshme
ta keni lene brenda thonjeve te vetmise se saj.
Dilni ne castin kur varkat kthehen nga peshkimi
dhe tufa pulebardhash i shoqerojne me klithma.
Atehere kapni nje klithme pulebardhe
vendoseni pas xhamit te nje kornize, ose mbi bezen
e bardhe te nje tabloje.
Beni pak mbrapa dhe verejeni me kujdes.
Vertet , verejeni me shume kujdes.
A s'eshte ai portreti i nje emigranti?